| dbo:abstract
|
- L'escola veneciana (de música) és un terme usat per descriure els compositors que van treballar a Venècia en el període comprès aproximadament entre 1550 i 1610. Les composicions policorals venecianes de finals del segle xvi van ser molt famoses en la seva època i van influir en músics d'altres països. La mateixa denominació d'«escola veneciana» s'utilitza també per referir-se a altres expressions artístiques venecianes (sobretot de pintura) d'una època molt més extensa. Conjuntament amb el desenvolupament de la monodia i l'òpera a Florència, les innovacions de l'escola veneciana marquen la transició de la música renaixentista a la barroca. (ca)
- Benátská škola je označení pro hudební tradici, která se rozvinula v Benátkách (dnes v Itálii, tehdy v Benátské republice) v renesanční epoše, zhruba v letech 1550–1610. Ke škole patřili hudební skladatelé Giovanni Gabrieli, Adrian Willaert, Andrea Gabrieli, Cipriano de Rore, Claudio Merulo nebo Gioseffo Zarlino. Tvořili zvláště varhanní hudbu, madrigaly a motety. Soustředili se kolem baziliky svatého Marka, jejíž větší množství oddělených kůrů umožnilo přejít od klasické polyfonie, vícehlasosti, k polychorálnosti, tedy vícesborové technice. Někdy se hovoří o tzv. benátském vícesborovém stylu. Prvním, kdo tento princip využil, byl Adrian Willaert, který se stal maestro di cappella v chrámu svatého Marka v roce 1527 a zůstal jím až do své smrti v roce 1562. Oproti franko-vlámské škole, působící ve stejné době, kladla benátská škola větší důraz na harmonii. Přesunu mnoha umělců do Benátek napomohlo sacco di Roma, tedy vyplenění Říma, v roce 1527. Do Benátek přicházelo ale v té době i mnoho umělců ze severu Evropy, což však nakonec způsobilo spory. V 60. letech 16. století se v benátské škole vydělily dvě skupiny: jedna vedená , která preferovala severské vlivy a podporovala příchod cizinců, a proti ní skupina vedená Gioseffo Zarlinem, tehdejším maestrem di cappella, která trvala na willaertovské vícesborovosti a na tom, že převahu si musí udržet místní umělci. Tření mezi oběma skupinami vyvrcholilo v roce 1569 dramatickým veřejným konfliktem mezi Donatem a Zarlinem během svátku svatého Marka. Nakonec zvítězila skupina upřednostňující místní umělce a byla tak ukončena dominance zahraničních hudebníků v Benátkách, z nichž mnoho poté odešlo. V 80. letech 20. století stáli v čele školy Andrea a Giovanni Gabrieli, kteří skládali rozsáhlá díla pro více sborů (tradičně), ale nově také pro skupiny dechových a smyčcových nástrojů a varhan. Tato díla jsou první v Evropě, která zahrnují dynamiku, a patří mezi první, která obsahují specifické pokyny pro souborové instrumentace. To později ovlivnilo barokní tvůrce, včetně Johanna Sebastiana Bacha. (cs)
- في تاريخ الموسيقى، المدرسة البندقية مصطلح يستخدم لوصف الملحنين الذين عملوا في مدينة البندقية من حوالي 1550 إلى حوالي 1610، ويصف أيضًا الموسيقى التي أنتجوها. كانت المؤلفات البندقية متعدد الجوقات من أواخر القرن السادس عشر من بين الأحداث الموسيقية الأكثر شهرة في أوروبا، وكان تأثيرها على الممارسة الموسيقية في دول أخرى هائلًا. كانت الابتكارات التي أدخلتها المدرسة البندقية بالإضافة إلى التنمية المعاصرة للمونودي والأوبرا في فلورنسا محددة لنهاية موسيقى عصر النهضة وبداية . (ar)
- La Venecia Skolo estis muzika tendenco de komponistoj de la renesanca muziko, kiu lokis en Venecio ekde meze de la 16-a jarcento ĝis la 17-a jarcento. Fondinto: Adrian Willaert. Pliaj grvaj skolanoj: Cipriano de Rore, , Andrea Gabrieli, Giovanni Gabrieli kaj Claudio Monteverdi. (eo)
- La Escuela Veneciana en música es un término usado para describir los compositores (así como su obra) que trabajaron en Venecia en el período comprendido entre 1550 y 1610 aproximadamente. Las composiciones policorales venecianas de fines del siglo XVI fueron eventos famosos en su época y de gran influencia en la práctica musical de otros países. Conjuntamente con el desarrollo de la monodia y la ópera en Florencia, las innovaciones de la escuela veneciana marcan la transición de la música renacentista al barroco musical. (es)
- Die Venezianische Schule war eine Strömung von Komponisten der Renaissance, die in Venedig ansässig war und über viele Jahrzehnte, von der Mitte des 16. Jahrhunderts bis ins 17. Jahrhundert hinein, europaweite Auswirkungen hatte. Als Begründer gilt der gebürtige Niederländer Adrian Willaert. Weitere bedeutende Komponisten der Venezianischen Schule waren Cipriano de Rore, Giovanni Croce, Claudio Merulo, Andrea Gabrieli, Giovanni Gabrieli und Claudio Monteverdi. Die Venezianische Schule leistete in der Orgel-Toccata und anderen rein instrumentalen Gattungen bedeutende Beiträge zur Emanzipation der Instrumentalmusik; musikgeschichtlich überaus wichtig ist auch das Konzept des Musizierens im gesamten Raum durch die Entwicklung der so genannten Venezianischen Mehrchörigkeit. Stilistisch ist die Venezianische Schule durch Erkundung der Chromatik und Abzielen auf starke Kontraste sowohl in der Dynamik als auch in der Klangfarbe gekennzeichnet. (de)
- L’école vénitienne désigne, en musique, les compositeurs de la Renaissance actifs à Venise de 1550 à 1610, connus notamment pour leur recours à la polychoralité. (fr)
- In music history, the Venetian School was the body and work of composers working in Venice from about 1550 to around 1610, many working in the Venetian polychoral style. The Venetian polychoral compositions of the late sixteenth century were among the most famous musical works in Europe, and their influence on musical practice in other countries was enormous. The innovations introduced by the Venetian school, along with the contemporary development of monody and opera in Florence, together define the end of the musical Renaissance and the beginning of the musical Baroque. (en)
- Nella storia della musica la scuola veneziana è un termine usato per descrivere i primi compositori operanti a Venezia dal 1550 al 1610; essa descrive inoltre la musica da loro prodotta. (it)
- ヴェネツィア楽派（ヴェネツィアがくは）は、イタリアのヴェネツィアで、16世紀中期から17世紀初頭にかけてのルネサンス音楽、バロック音楽の作曲家たちである。この楽派が音楽史に残した業績は、二つの聖歌隊と2台のオルガンを用いた二重合唱（複合唱 cori spezzati）の技法の開発である。この技法は、協奏曲のひな形となる。二重合唱の発展と、フィレンツェでのモノディとオペラの誕生により、ルネサンス音楽は終わりを告げ、バロック音楽が始まった。 (ja)
- Terminem szkoła wenecka określa się styl muzyki tworzonej przez kompozytorów czynnych w Wenecji w latach od około 1550 do około 1610. Weneckie kompozycje polichóralne końca XVI wieku należały do najbardziej znanych wydarzeń muzycznych w Europie, a ich wpływ na praktykę muzyczną w innych krajach był ogromny. Innowacje wprowadzone przez szkołę wenecką w dużej mierze określają koniec renesansu w muzyce i początek baroku. Były dwa ważne czynniki, które wpłynęły na powstanie szkoły weneckiej. Pierwszym i najważniejszym była architektura wspaniałej bazyliki św. Marka w Wenecji, z jej wyjątkowym wnętrzem z dwoma chórami muzycznymi położonymi naprzeciwko siebie. Z powodu obszerności wnętrza bazyliki konieczne było rozwinięcie stylu muzycznego wykorzystującego pogłos, zamiast próbującego z nim walczyć. W ten sposób powstał wenecki styl polichóralny, którego cechami charakterystycznymi były: rozwój stylu koncertującego, monumentalne utwory wokalno-instrumentalne o dużej obsadzie, z wyrazistymi partiami instrumentalnymi. Grupy chóralne oraz instrumentów muzycznych w jednych momentach współzawodniczące ze sobą, w innych współgrające, jednoczone były przez dźwięk organów. Pierwszym kompozytorem, który słynął z wykorzystania tego efektu był Adrian Willaert, maestro di cappella bazyliki św. Marka od 1527 aż do śmierci w 1562. Gioseffo Zarlino, jeden z najbardziej wpływowych teoretyków muzyki swego czasu nazwał Willaerta "nowym Pitagorasem". Wpływ Willaerta nie tylko jako kompozytora, ale również jako nauczyciela, był głęboki. Drugim czynnikiem, który miał wpływ na rozwój twórczości muzycznej, był druk. Na początku XVI wieku Wenecja stała się ważnym centrum drukarstwa muzycznego. Przybywali tu kompozytorzy z całej Europy, aby czerpać korzyści z nowego wynalazku, który w tym czasie liczył zaledwie dziesięć lat. W Wenecji pojawiło się wielu twórców z Europy północnej (szczególnie Flamandowie i Francuzi), którzy mieli opinię najbardziej utalentowanych w Europie. Szczytem rozkwitu szkoły weneckiej były lata 80. XVI wieku, gdy Andrea Gabrieli ze swoim uczniem i bratankiem Giovannim Gabrielim stworzyli ogromną liczbę dzieł na wiele chórów, grup instrumentów dętych i smyczkowych oraz organy. Dzieła te były pierwszymi, które zawierały wskazówki wykonawcze dotyczące dynamiki i jednymi z pierwszych zawierających dokładną instrumentację. W tym czasie organistami w bazylice byli m.in. Claudio Merulo i Girolamo Diruta, których styl wykonawczy i dzieła teoretyczne miały wpływ na następne pokolenia muzyków w północnej Europie, osiągając kulminację w twórczości Jana Pieterszoona Sweelincka, Dietricha Buxtehudego i J.S. Bacha. Określenie szkoła wenecka jest czasem używane w odróżnieniu od współczesnej jej , której muzyka miała inny charakter. Innymi ważnymi ośrodkami aktywności muzycznej tego czasu we Włoszech były Florencja, Ferrara, Padwa, Mantua i Mediolan. (pl)
- De Venetiaanse School was een stroming van componisten in de Renaissance die in de periode van ca. 1550 tot 1610 in Venetië werkzaam waren. De eerste componist uit deze school was de Vlaming Adriaan Willaert. Later belangrijke componisten waren Annibale Padovano, Cypriano de Rore, , Andrea Gabrieli, Giovanni Gabrieli en Claudio Monteverdi. Na de Sacco di Roma nam de culturele betekenis van Rome af en werden andere Italiaanse steden, waaronder Venetië, belangrijker. De grote ruimte van de San Marcobasiliek vereiste een geheel andere manier van componeren dan de polyfone stijl van de Franco-Vlaamse School. Verder eiste het concilie van Trente een goede verstaanbaarheid van de muziek, hetgeen ook een belemmering voor de polyfone stijl was. De componisten gingen nu experimenteren met de ruimte van de San Marcobasiliek en stelden meerdere koren en groepen instrumentalisten op verschillende plaatsen in de kerk op. Hierdoor ontstond de voor de Venetiaanse muziek kenmerkende meerkorigheid met cori spezzati. Voor het eerst in de geschiedenis van de westerse muziek gingen nu ook dynamiek (geluidsterkte) en klankkleur een rol spelen in de compositie (denk bijvoorbeeld aan de beroemde Sonata pian e forte van Giovanni Gabrieli). Ook speelde de Venetiaanse School een belangrijke rol bij de emancipatie van de instrumentale muziek, die zich tot die tijd nauwelijks van de vocale muziek onderscheidde. De Venetiaanse School had een grote invloed op de vroege barokmuziek in geheel Europa. Vooral uit Duitsland kwamen veel componisten naar Venetië om hier les te nemen. De bekendste hiervan is Heinrich Schütz, in wiens werk de invloed van de Venetiaanse dubbelkorigheid duidelijk hoorbaar is. (nl)
- Venedigskolan inom musik avser flamländska och italienska tonsättare verkande i 1500-talets Venedig. Den hade sina rötter i nederländska skolan, och tävlade med romerska skolan. Venedigskolan grundades av Adrian Willaert 1527 som arbetade som maestro di cappella i Markuskyrkan i Venedig. Rörelsen var viktig för utveckling av polyfonisk körteknik med bland annat ekoeffekter och mäktig klang. Skolan har även utvecklat 5-stämiga madrigaler a cappella med avancerad kromatik som ledde utvecklingen ifrån modala musikformer. Andrea Gabrieli och Claudio Merulo introducerade instrumentmusikformer som toccata, , canzona och sonata. Under sekelskiftet 1500/1600 hade tyska tonsättare som Jacobus Gallus (även känd som Handl), Michael Praetorius och Hans Leo Hassler stort inflytande, varav benämning Deutschvenezianer. Något senare kom Heinrich Schütz (c:a 1585 - 1672), elev till Giovanni Gabrieli, att bli den mest kände representanten den tysk-venetianska stilen. Företrädare:
*
*
* Giovanni Croce
* Giovanni Gabrieli
* Andrea Gabrieli
* Claudio Merulo
*
* Cipriano de Rore
*
* Adrian Willaert (grundare)
* Gioseffo Zarlino Venedigskolan brukar även avse operatonsättare verkande i Venedig under 1600/1700-talet som:
* Claudio Monteverdi
* Francesco Cavalli
* Marc'Antonio Cesti (sv)
- Венецианская школа музыки (итал. Scuola veneziana) — направление композиторского искусства в Венеции в эпохи Возрождения и раннего барокко. Венецианская школа музыки развивалась на протяжении нескольких десятилетий, с середины XVI и вплоть до середины XVII столетия и имела общеевропейское значение. Основателем её считается работавший в Италии фламандец Адриан Вилларт. Среди других композиторов, которых традиционно причисляют к венецианской школе, Чиприано де Роре, Джованни Кроче, Клаудио Меруло, Андреа Габриели, Джованни Габриели, Клаудио Монтеверди, Джованни Бассано. Венецианская школа внесла значительный вклад в развитие инструментальной музыки — в органных токкатах и в других чисто инструментальных музыкальных формах. Важнейшей её новинкой, вошедшей в историю музыки, стала концепция музицирования в помещениях путём развития так называемой многохорности, в отличие от полифонии «первой практики» (prima prattica), что послужило стимулом к рождению нового стиля «кончертато» (seconda prattica, «вторая практика»), для которого типично разделение соло и аккомпанемента, их противопоставление, начиная с вокальной музыки (Клаудио Монтеверди) и заканчивая музыкой инструментальной («соната»). Для музыки венецианской школы характерны особое внимание хроматизму и сильные контрасты в динамике и в инструментальных тембрах. (ru)
- Венеці́йська шко́ла (італ. scuola veneziana) — термін, що в історії музики використовується для опису композиторів, які працювали у Венеції з 1550 до 1610 року; а також позначає їх музику. Венеційські поліхоральні композиції XVI століття були найважливішим музичним феноменом в Європі і мали надзвичайний вплив на європейську музику цього періоду. Новації введені венеціанською школою, разом з тогочасним розвитком монодії та опери у Флоренції репрезентують кінець Музики Відродження та початок музики бароко. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- في تاريخ الموسيقى، المدرسة البندقية مصطلح يستخدم لوصف الملحنين الذين عملوا في مدينة البندقية من حوالي 1550 إلى حوالي 1610، ويصف أيضًا الموسيقى التي أنتجوها. كانت المؤلفات البندقية متعدد الجوقات من أواخر القرن السادس عشر من بين الأحداث الموسيقية الأكثر شهرة في أوروبا، وكان تأثيرها على الممارسة الموسيقية في دول أخرى هائلًا. كانت الابتكارات التي أدخلتها المدرسة البندقية بالإضافة إلى التنمية المعاصرة للمونودي والأوبرا في فلورنسا محددة لنهاية موسيقى عصر النهضة وبداية . (ar)
- La Venecia Skolo estis muzika tendenco de komponistoj de la renesanca muziko, kiu lokis en Venecio ekde meze de la 16-a jarcento ĝis la 17-a jarcento. Fondinto: Adrian Willaert. Pliaj grvaj skolanoj: Cipriano de Rore, , Andrea Gabrieli, Giovanni Gabrieli kaj Claudio Monteverdi. (eo)
- La Escuela Veneciana en música es un término usado para describir los compositores (así como su obra) que trabajaron en Venecia en el período comprendido entre 1550 y 1610 aproximadamente. Las composiciones policorales venecianas de fines del siglo XVI fueron eventos famosos en su época y de gran influencia en la práctica musical de otros países. Conjuntamente con el desarrollo de la monodia y la ópera en Florencia, las innovaciones de la escuela veneciana marcan la transición de la música renacentista al barroco musical. (es)
- L’école vénitienne désigne, en musique, les compositeurs de la Renaissance actifs à Venise de 1550 à 1610, connus notamment pour leur recours à la polychoralité. (fr)
- In music history, the Venetian School was the body and work of composers working in Venice from about 1550 to around 1610, many working in the Venetian polychoral style. The Venetian polychoral compositions of the late sixteenth century were among the most famous musical works in Europe, and their influence on musical practice in other countries was enormous. The innovations introduced by the Venetian school, along with the contemporary development of monody and opera in Florence, together define the end of the musical Renaissance and the beginning of the musical Baroque. (en)
- Nella storia della musica la scuola veneziana è un termine usato per descrivere i primi compositori operanti a Venezia dal 1550 al 1610; essa descrive inoltre la musica da loro prodotta. (it)
- ヴェネツィア楽派（ヴェネツィアがくは）は、イタリアのヴェネツィアで、16世紀中期から17世紀初頭にかけてのルネサンス音楽、バロック音楽の作曲家たちである。この楽派が音楽史に残した業績は、二つの聖歌隊と2台のオルガンを用いた二重合唱（複合唱 cori spezzati）の技法の開発である。この技法は、協奏曲のひな形となる。二重合唱の発展と、フィレンツェでのモノディとオペラの誕生により、ルネサンス音楽は終わりを告げ、バロック音楽が始まった。 (ja)
- Венеці́йська шко́ла (італ. scuola veneziana) — термін, що в історії музики використовується для опису композиторів, які працювали у Венеції з 1550 до 1610 року; а також позначає їх музику. Венеційські поліхоральні композиції XVI століття були найважливішим музичним феноменом в Європі і мали надзвичайний вплив на європейську музику цього періоду. Новації введені венеціанською школою, разом з тогочасним розвитком монодії та опери у Флоренції репрезентують кінець Музики Відродження та початок музики бароко. (uk)
- L'escola veneciana (de música) és un terme usat per descriure els compositors que van treballar a Venècia en el període comprès aproximadament entre 1550 i 1610. Les composicions policorals venecianes de finals del segle xvi van ser molt famoses en la seva època i van influir en músics d'altres països. La mateixa denominació d'«escola veneciana» s'utilitza també per referir-se a altres expressions artístiques venecianes (sobretot de pintura) d'una època molt més extensa. (ca)
- Benátská škola je označení pro hudební tradici, která se rozvinula v Benátkách (dnes v Itálii, tehdy v Benátské republice) v renesanční epoše, zhruba v letech 1550–1610. Ke škole patřili hudební skladatelé Giovanni Gabrieli, Adrian Willaert, Andrea Gabrieli, Cipriano de Rore, Claudio Merulo nebo Gioseffo Zarlino. Tvořili zvláště varhanní hudbu, madrigaly a motety. Soustředili se kolem baziliky svatého Marka, jejíž větší množství oddělených kůrů umožnilo přejít od klasické polyfonie, vícehlasosti, k polychorálnosti, tedy vícesborové technice. Někdy se hovoří o tzv. benátském vícesborovém stylu. Prvním, kdo tento princip využil, byl Adrian Willaert, který se stal maestro di cappella v chrámu svatého Marka v roce 1527 a zůstal jím až do své smrti v roce 1562. Oproti franko-vlámské škole, půso (cs)
- Die Venezianische Schule war eine Strömung von Komponisten der Renaissance, die in Venedig ansässig war und über viele Jahrzehnte, von der Mitte des 16. Jahrhunderts bis ins 17. Jahrhundert hinein, europaweite Auswirkungen hatte. Als Begründer gilt der gebürtige Niederländer Adrian Willaert. Weitere bedeutende Komponisten der Venezianischen Schule waren Cipriano de Rore, Giovanni Croce, Claudio Merulo, Andrea Gabrieli, Giovanni Gabrieli und Claudio Monteverdi. (de)
- De Venetiaanse School was een stroming van componisten in de Renaissance die in de periode van ca. 1550 tot 1610 in Venetië werkzaam waren. De eerste componist uit deze school was de Vlaming Adriaan Willaert. Later belangrijke componisten waren Annibale Padovano, Cypriano de Rore, , Andrea Gabrieli, Giovanni Gabrieli en Claudio Monteverdi. (nl)
- Венецианская школа музыки (итал. Scuola veneziana) — направление композиторского искусства в Венеции в эпохи Возрождения и раннего барокко. Венецианская школа музыки развивалась на протяжении нескольких десятилетий, с середины XVI и вплоть до середины XVII столетия и имела общеевропейское значение. Основателем её считается работавший в Италии фламандец Адриан Вилларт. Среди других композиторов, которых традиционно причисляют к венецианской школе, Чиприано де Роре, Джованни Кроче, Клаудио Меруло, Андреа Габриели, Джованни Габриели, Клаудио Монтеверди, Джованни Бассано. (ru)
- Terminem szkoła wenecka określa się styl muzyki tworzonej przez kompozytorów czynnych w Wenecji w latach od około 1550 do około 1610. Weneckie kompozycje polichóralne końca XVI wieku należały do najbardziej znanych wydarzeń muzycznych w Europie, a ich wpływ na praktykę muzyczną w innych krajach był ogromny. Innowacje wprowadzone przez szkołę wenecką w dużej mierze określają koniec renesansu w muzyce i początek baroku. (pl)
- Venedigskolan inom musik avser flamländska och italienska tonsättare verkande i 1500-talets Venedig. Den hade sina rötter i nederländska skolan, och tävlade med romerska skolan. Venedigskolan grundades av Adrian Willaert 1527 som arbetade som maestro di cappella i Markuskyrkan i Venedig. Rörelsen var viktig för utveckling av polyfonisk körteknik med bland annat ekoeffekter och mäktig klang. Skolan har även utvecklat 5-stämiga madrigaler a cappella med avancerad kromatik som ledde utvecklingen ifrån modala musikformer. Andrea Gabrieli och Claudio Merulo introducerade instrumentmusikformer som toccata, , canzona och sonata. Under sekelskiftet 1500/1600 hade tyska tonsättare som Jacobus Gallus (även känd som Handl), Michael Praetorius och Hans Leo Hassler stort inflytande, varav benämning Deu (sv)
|
.jpg?width=300)
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}