| dbo:abstract
|
- العلم وهو اسم يعين المسمى مطلقاً، بمعنى آخر هو الاسم الذي يدل على مسماه بذاته، ودون قرينة خارجة عن لفظه. (ar)
- Vlastní jméno (proprium) je speciální , který má charakter podstatného jména nebo pojmenovacího spojení, jehož funkcí je označovat jedince, jednotlivinu nebo jako individuum chápané množství, odlišovat je od ostatních jedinců nebo jednotlivin dané třídy a identifikovat je jako jedinečné předměty řeči. Opakem pojmu vlastní jméno je obecné jméno, apelativum. Mezi vlastními jmény a obecnými jména není ostrá hranice. Svědčí o tom např. obousměrné přechody: vznik obecného jména z vlastního jména se nazývá apelativizace (Roentgen – rentgen, nizozemské město Gouda – sýr gouda), opačný proces onymizace (písek – Písek). Vlastními jmény se zabývá obor zvaný onomastika. (cs)
- Els noms propis són paraules que es fan servir per identificar una cosa particular: persones, animals, lloc o altres objectes. Es diferència dels noms comuns que anomenen tots els objectes de la mateixa classe o espècie. Es considera que els noms no volen dir gaire en si mateixos i es poden aplicar-se a molts individus, no solen ser únics. L'onomàstica és la branca de la lingüística que estudia els noms propis. Indiquen un individu particular, amb poc o gaire informació sobre les seves característiques. La mateixa paraula pot ser un nom comú (exemple: lleó) o un nom propi: Lleó, signe del zodiac. En català, els noms propis solen tenir majúscula inicial. La majoria no tenen forma de plural i l'article serveix per indicar-ne el nombre. També hi ha noms propis que poden esdevenir noms comuns, com ara jersei que en un passat llunyà provenia de l'illa de Jersey, i en l'operació perd la majúscula i pot obtenir una marca de plural. Els noms propis de persones no és tradueixen, excepte personatges històrics, bíblics, mitològics i de ficció, noms de reis, dinasties, papes i sants. El nom propi no és únic. Al nom s'afegeix per exemple el cognom. Aleshores, si fa menester, quan al context no palesa de què o de qui es tracta se'ls distingeix per mitjà d'altres elements. Quan aquest complement esdevé fixe, rep la majúscula: Pieter Brueghel el Vell. En toponímia són freqüents els epítets geogràfics «Santa Coloma» pot rebre «d'Andorra», «de Cervelló», «de Farners», «de Gramenet» o «de Queralt». En bases de dades i informàtica hi ha moltes aplicacions que fan servir identificadors realment únics: número de sèrie, número d'identificació fiscal, número VIAF… En el cas dels malnoms, el nom propi refereix a alguna característica d'un individu. Pot esdevenir un nom propi perquè s'aplica de forma molt preferent a l'esmentat individu: el «Xarraire», el «Capgròs» no són qualsevol persona que xerra molt o que té el cap gros, respectivament, sinó algú que se l'anomena habitualment amb aquest malnom. Fins i tot, pot passar que el malnom tingui un origen irònic i que el «Xarraire» sigui una persona molt eixuta, molt poc parladora. (ca)
- Propra nomo estas nomo apartenanta ekskluzive al iu aŭ io, ekz. geografiaj nomoj (Londono, Budapeŝto, Azoroj), ĉielobjektoj (Luno), registritaj firmanomoj, markonomoj (Microsoft, Nike), historiaj personoj Aleksandro la Granda ktp. Ili oponiĝas al ĝeneralaj komunaj nomoj el kiuj ili distingiĝas kiel partikulareco, tiele por Londono urbo, por Luno satelito ktp. Por marki tiun diferencon ili skribiĝas majuskle (kompreneble ĉe la unua litero), dum la komunaj nomoj minuskle. (eo)
- Ein Eigenname (lateinisch nomen proprium) benennt einzelne Dinge oder Wesen. Eigennamen bilden eine eigene Klasse von Wörtern. Zusammen mit den Gattungsnamen (nomina appellativa), den Sammelnamen (nomina collectiva) und den Stoffnamen (nomina materialia) bilden sie die Konkreta. Konkreta als Substantive haben eine Benennungsfunktion und üben im Großen und Ganzen dieselben Funktionen im Satz aus. Die Eigennamen weisen aber auf allen linguistischen Ebenen Besonderheiten auf. Die Abgrenzbarkeit und die Abgrenzung der Eigennamen von den Gattungsnamen ist im Einzelnen fraglich und strittig (siehe näher unten zu Eigenname und Bedeutung). Der sprachwissenschaftliche Begriff ist unschärfer als der logische Begriff des Eigennamens. In der Logik sind Eigennamen (definitorisch) nur solche Ausdrücke, die einen einzigen Gegenstand bezeichnen. Darunter fallen Eigennamen im engeren Sinn (z. B.: Alexander der Große), definite Kennzeichnungen (z. B.: der Sohn des mazedonischen Königs Philipps II., der von 356 bis 323 v. Chr. lebte) und deiktische Ausdrücke (z. B.: dieser Feldherr hier, der uns Bewohner von Artacoana in die Sklaverei verkaufte). Namen im Sinne der Logik sind nur Eigennamen. Mehrere Gegenstände bezeichnende Gattungsnamen sind im logischen Sinn keine Namen, sondern Prädikatoren (Prädikate im logischen Sinn). Im Mittelpunkt dieses Artikels stehen die sprachwissenschaftlichen Merkmale von Eigennamen. Historische und genealogische Gesichtspunkte von Eigennamen werden hingegen unter den Lemmata Name, Vorname und Familienname abgehandelt. (de)
- Izen propioa edo izen berezia objektu bakar eta berezi bat izendatzen duen izen bat da, dagokion saileko atributuak oro har adierazten ez dituena. Adibidez izen propio dira Bilbo, Jupiter, Mikel edo Euskaltel. Izen arruntetaz ezberdintzen dira (adibidez hiri, planeta, pertsona edo enpresa) ez direlako klase bateko entitateak eta direlako klase berdineko beste elementu baten baliokideak (Bilbo hiria da, baina ez da Donostia; Jupiter planeta da, baina ez da Saturno; Mikel pertsona da, baina ez da Naiara; Euskaltel enpresa da, baina ez da Microsoft...). Izen propioak normalki modu singularrean erabiltzen dira, baina badira ere pluralak direnak: Agirretarrak, Filipinak, Azoreak, Pleiadeak... Izen propioak ere izen arrunt gisa erabili daitezke: "ez da Bilintx bat; Napoleon-gai bat..." (eu)
- Los nombres propios son sustantivos que se usan para designar a personas, lugares, eventos, empresas o cosas con un nombre singular. Hacen referencia al efecto de nombrar. Nombrar es designar o determinar lingüísticamente un objeto o experiencia del mundo como tal, por tanto de manera única e irrepetible. (es)
- Ainmfhocal ar leith ar dhuine nó rud indibhidiúil nó ar áit amháin agus a úsáidtear chun tagairt a dhéanamh don eintiteas sin is ea ainmfhocal dílis, mar shampla Seán; Corcaigh; Bran; Glanbia, le hais ainmfhocail choitianta, ar ainmfhocal é a thagraíonn d’ aicme eintiteas ( cathair, pláinéad, duine, corparáid ) agus féadfar í a úsáid agus tú ag tagairt do chásanna d'aicme ar leith ( cathair, pláinéad eile, na daoine seo, ár gcorparáid ). Is féidir ainmfhocail chuí a bheith in iarratais thánaisteacha freisin, mar shampla ainmfhocail a mhodhnú (an t-eispéireas Mozart ), nó i ról ainmfhocail choitianta (ní haon Pavarotti é). Tá fadhbanna leis an sainmhíniú mionsonraithe ar an téarma agus, go pointe áirithe, á rialú ag gcoinbhinsiún. Is ainmneacha dílse agus ainmfhocail dílse iad araon Alastar Mór agus an Afraic Theas; De ghnáth déantar idirdhealú sa teangeolaíocht reatha idir ainmfhocail dílse agus ainmneacha dílse. De réir an idirdhealaithe dhian seo, toisc go n-úsáidtear an téarma ainmfhocal d’aicme d’fhocail aonair (crann, áilleacht), is ainmfhocail dhílse iad na hainmneacha dílse aonfhoclacha amháin. Is ainmneacha dílse agus ainmfhocail dílse iad araon 'Alastar' agus an 'Afraic'; ach cé gur ainmneacha dílse iad ní ainmfhocail dílse iad.'Alastar Mór' agus an 'Aifric Theas' . Ní úsáidtear mórán an téarma ainm dílis chun cuir i gcodarsnach leis an ainm dílis, ach bhain roinnt teangeolaithe úsáid as an téarma chun na críche sin. Uaireanta ní thugtar ach ainmneacha ar ainmneacha dílse; ach is minic a úsáidtear an téarma sin níos leithne. Uaireanta tugtar aidiachtaí dílse (nó dobhriathra dílse, agus mar sin de) ar fhocail a dhíorthaítear ó ainmneacha dílse, ach ní i dteoiric theangeolaíoch príomhshrutha. Ní ainm dílis é gach ainmfhocal dílis nó frása ainmfhoclach a thagraíonn d'aonán uathúil. Is ainmfhocail choitianta iad 'dorchadas' agus 'geanmaíocht', fiú má mheastar gur eintitis teibí uathúla iad dorchadas agus geanmaíocht. (ga)
- A proper noun is a noun that identifies a single entity and is used to refer to that entity (Africa, Jupiter, Sarah, Microsoft) as distinguished from a common noun, which is a noun that refers to a class of entities (continent, planet, person, corporation) and may be used when referring to instances of a specific class (a continent, another planet, these persons, our corporation). Some proper nouns occur in plural form (optionally or exclusively), and then they refer to groups of entities considered as unique (the Hendersons, the Everglades, the Azores, the Pleiades). Proper nouns can also occur in secondary applications, for example modifying nouns (the Mozart experience; his Azores adventure), or in the role of common nouns (he's no Pavarotti; a few would-be Napoleons). The detailed definition of the term is problematic and, to an extent, governed by convention. A distinction is normally made in current linguistics between proper nouns and proper names. By this strict distinction, because the term noun is used for a class of single words (tree, beauty), only single-word proper names are proper nouns: Peter and Africa are both proper names and proper nouns; but Peter the Great and South Africa, while they are proper names, are not proper nouns (though they could be said to function as proper noun phrases). The term common name is not much used to contrast with proper name, but some linguists have used the term for that purpose. Sometimes proper names are called simply names, but that term is often used more broadly. Words derived from proper names are sometimes called proper adjectives (or proper adverbs, and so on), but not in mainstream linguistic theory. Not every noun or a noun phrase that refers to a unique entity is a proper name. Chastity, for instance, is a common noun, even if chastity is considered a unique abstract entity. Few proper names have only one possible referent: there are many places named New Haven; Jupiter may refer to a planet, a god, a ship, a city in Florida, or a symphony; at least one person has been named Mata Hari, but so have a horse, a song, and three films; there are towns and people named Toyota, as well as the company. In English, proper names in their primary application cannot normally be modified by articles or another determiner, although some may be taken to include the article the, as in the Netherlands, the Roaring Forties, or the Rolling Stones. A proper name may appear to have a descriptive meaning, even though it does not (the Rolling Stones are not stones and do not roll; a woman named Rose is not a flower). If it had once been, it may no longer be so, for example, a location previously referred to as "the new town" may now have the proper name Newtown, though it is no longer new and is now a city rather than a town. In English and many other languages, proper names and words derived from them are associated with capitalization; but the details are complex, and vary from language to language (French lundi, Canada, un homme canadien, un Canadien; English Monday, Canada, a Canadian man, a Canadian; Italian lunedì, Canada, un uomo canadese, un canadese). The study of proper names is sometimes called onomastics or onomatology, while a rigorous analysis of the semantics of proper names is a matter for philosophy of language. Proper nouns are normally invariant for number: most are singular, but a few, referring for instance to mountain ranges or groups of islands, are plural (e.g. Hebrides). Typically, English proper nouns are not preceded by an article (such as the or a) or other determiner (such as that or those). Occasionally, what would otherwise be regarded as a proper noun is used as a common noun, in which case a plural form and a determiner are possible. Examples are in cases of ellipsis (for instance, the three Kennedys = the three members of the Kennedy family) and metaphor (for instance, the new Gandhi, likening a person to Mahatma Gandhi). (en)
- En grammaire, on entend par nom propre une sous-catégorie de noms, s'opposant au nom commun.
* Un nom commun est un nom de substance non distincte de l'espèce (animée ou inanimée) à laquelle elle appartient. Il est pourvu d'une signification générale et d'une définition objective : un fleuve, un pays, une ville, une personne, un animal, un peuple, un dieu, un objet, un monument, une chanson, un roman, un film, une invention, un arbre…
* Un nom propre au contraire, désigne toute substance distincte de l'espèce à laquelle elle appartient. Il ne possède en conséquence aucune définition spécifique, sinon référentielle, et n'a de signification qu'en contexte, subjective, ou par des éléments de sa composition : Paris, Jules César, Louis XIV, Samson, Médor, Andersen, Apollon, Dieu, Au clair de la lune… L'étude de l'étymologie, de la formation et de l'usage des noms propres, à travers les langues et les sociétés, est l'onomastique. (fr)
- 固有名詞（こゆうめいし、英: proper noun）とは、同一の部類（つまり同一カテゴリ）に属する個々の事物を他と区別するために、ひとつひとつに与えられる特有の名称。同種類の事物からそれ以外に存在しない一つを区別するために、それのみに与えられた名称（名詞）のこと。名詞の一種で、普通名詞と対比されるものである。固有名とも。 (ja)
- Een eigennaam is een zelfstandig naamwoord waarmee een individuele persoon of zaak wordt aangeduid. Deze wordt onderscheiden van de soortnaam of het appellatief. De wetenschap die eigennamen bestudeert heet de naamkunde of onomastiek. De meeste eigennamen worden in talen die het Latijnse alfabet gebruiken met een hoofdletter geschreven. Hierdoor zijn ze in de schrijftaal goed herkenbaar. Het Duits vormt in dit opzicht een uitzondering: in deze taal worden alle zelfstandige naamwoorden met een hoofdletter geschreven. Eigennamen hebben vanwege hun identificerende functie de neiging zich te onttrekken aan taalverandering. De schrijfwijze van eigennamen kan dan ook spellingsconventies weerspiegelen die elders zijn verdwenen: Huydecooper (als soortnaam: huidenkoper), Cuijk (modern gespeld: Kuik), het Hooge Huys (als soortnaam: hoge huis). Ook omdat veel eigennamen in wetten en akten zijn vastgelegd, zijn ze immuun voor richtlijnen die de spelling van soortnamen en andere woorden regelen. Niet alle eigennamen worden met een hoofdletter geschreven: namen van (cultuur)historische perioden (middeleeuwen, barok) krijgen een kleine letter, evenals de namen van de maanden en de dagen van de week (maandag, januari). In andere talen gelden voor dergelijke eigennamen soms andere conventies. Daarnaast gelden er (ook binnen het Nederlands) specifieke uitzonderingen, zoals dEUS, iTunes en samenstellingen die in CamelCase geschreven worden. Vanouds gebeurt dit met bijvoorbeeld Schotse achternamen als McIntosh en McCartney, de zonen van Intosh en Cartney. Wanneer een term zowel als eigennaam als in woordvorm een eigen betekenis heeft, leidt verschillend hoofdlettergebruik gauw tot betekenisverschil. Volgens sommige interpretaties kan een Iberisch schiereiland Gibraltar of Punta Tarifa zijn, of het Iberisch Schiereiland zelf. Het Iberisch Schiereiland is dan alles onder de Pyreneeën. Het komt voor dat er dingen of personen zijn die eenzelfde naam hebben. Meestal vormt dit geen probleem, maar soms moet de rechter eraan te pas komen om de verwarring te beëindigen. (nl)
- In linguistica, un nome proprio è una notazione specifica adottata da una comunità o da un organismo amministrativo allo scopo di identificare e distinguere una persona (in questo caso si parla di antroponimo), un luogo o un'altra entità geografica (toponimo), una popolazione, una istituzione, un evento, un movimento culturale, un fenomeno sociale, un fenomeno oggetto di studio scientifico, una grandezza fisica, un'entità matematica (come un numero, una curva, una figura, o un teorema). Sul piano della denotazione, i nomi propri si distinguono, talora si giustappongono (e qualche volta si contrappongono) ai nomi comuni ed agli appellativi. In diverse lingue sono contraddistinti dall'iniziale maiuscola. Il nome proprio esprime il massimo di definitezza, in quanto individua univocamente un individuo. All'estremo opposto sta il pronome indefinito.Il diverso statuto di nomi comuni e nomi propri può riflettersi sul piano morfosintattico. Tipicamente i nomi comuni possiedono un plurale e sono accompagnati da uno . Di contro, i nomi propri non hanno plurale e lo specificatore che li accompagna è fisso o del tutto assente. Un importante punto di contatto tra nomi comuni e nomi propri sono le figure di antonomasia (le "sineddoche d'individuo", come le ha chiamate 1765-1844), dove un uso particolare dei determinatori trasforma un nome proprio in nome comune o viceversa (un Attila, il Poeta). L'onomastica in generale e le più specifiche antroponimia, toponomastica ed etno-toponomastica studiano i nomi, le loro origini e il loro significato, sfruttando le metodologie proprie della linguistica e operando le necessarie ricerche di ordine storico e antropologico. (it)
- И́мя со́бственное (калька с лат. nomen proprium, которое в свою очередь является калькой с греч. ὄνομα κύριον), со́бственное и́мя, о́ним (от греч. ὄνυμα — имя, название) — слово, словосочетание или предложение, предназначенное для выделения конкретного объекта из ряда однотипных объектов, индивидуализируя этот объект. В состав собственных имён могут входить любые части речи, артикли, предлоги. В отличие от других слов, имя собственное не связано непосредственно с понятием, его основное значение заключается в его связи с обозначаемым. Имена собственные исследует ономастика. Она противопоставляет онимы апеллятивам, под которыми понимается весь остальной лексический состав языка. В классе существительных имя собственное противопоставляется имени нарицательному, таким образом, понятие «апеллятивная лексика» не совпадает с понятием «нарицательные имена». В большинстве языков мира, имеющих алфавит и различие между строчными и прописными буквами, имена собственные пишутся с прописной буквы. (ru)
- Nazwy własne, imię własne, onim (łac. nomina propria) – nazwy przysługujące jednostkom, w odróżnieniu od nazw pospolitych, które odnoszą się do dowolnych klas jednostek (egzemplarzy określonej klasy przedmiotów). (pl)
- Um nome próprio é um substantivo que distingue e identifica algo de forma específica, como uma pessoa, um lugar ou entidade geográfica. Quando o nome próprio se refere a uma pessoa, é chamado de antropônimo; quando se refere a um lugar ou acidente geográfico é chamado de topônimo. As pessoas recebem como nome próprio um ou mais prenomes e um ou mais sobrenomes ou apelidos de família. A onomástica em geral e as mais específicas antroponímia e toponímia estudam os nomes, a origem e o significado, utilizando métodos comuns à linguística e também pesquisas de caráter histórico e antropológico. Na língua portuguesa, os nomes próprios devem ser escritos com letra inicial maiúscula. (pt)
- Власні назви (о́німи) — слова або словосполучення, які позначають індивідуальні об’єкти. Власні назви вивчає мовознавча дисципліна ономастика. На відміну від загальних назв, які у своєму значенні об’єднують низку однотипних об’єктів, власні назви, навпаки, індивідуалізують об’єкт, вирізняють його з класу однотипних.Власні назви є в усіх мовах світу. В українській мові власні назви зазвичай пишуть з великої літери, іменники мають або тільки однину (Дунай, Світязь, Львів), або тільки множину (Карпати, Черкаси, Суми). (uk)
|
| rdfs:comment
|
- العلم وهو اسم يعين المسمى مطلقاً، بمعنى آخر هو الاسم الذي يدل على مسماه بذاته، ودون قرينة خارجة عن لفظه. (ar)
- Propra nomo estas nomo apartenanta ekskluzive al iu aŭ io, ekz. geografiaj nomoj (Londono, Budapeŝto, Azoroj), ĉielobjektoj (Luno), registritaj firmanomoj, markonomoj (Microsoft, Nike), historiaj personoj Aleksandro la Granda ktp. Ili oponiĝas al ĝeneralaj komunaj nomoj el kiuj ili distingiĝas kiel partikulareco, tiele por Londono urbo, por Luno satelito ktp. Por marki tiun diferencon ili skribiĝas majuskle (kompreneble ĉe la unua litero), dum la komunaj nomoj minuskle. (eo)
- Los nombres propios son sustantivos que se usan para designar a personas, lugares, eventos, empresas o cosas con un nombre singular. Hacen referencia al efecto de nombrar. Nombrar es designar o determinar lingüísticamente un objeto o experiencia del mundo como tal, por tanto de manera única e irrepetible. (es)
- 固有名詞（こゆうめいし、英: proper noun）とは、同一の部類（つまり同一カテゴリ）に属する個々の事物を他と区別するために、ひとつひとつに与えられる特有の名称。同種類の事物からそれ以外に存在しない一つを区別するために、それのみに与えられた名称（名詞）のこと。名詞の一種で、普通名詞と対比されるものである。固有名とも。 (ja)
- Nazwy własne, imię własne, onim (łac. nomina propria) – nazwy przysługujące jednostkom, w odróżnieniu od nazw pospolitych, które odnoszą się do dowolnych klas jednostek (egzemplarzy określonej klasy przedmiotów). (pl)
- Власні назви (о́німи) — слова або словосполучення, які позначають індивідуальні об’єкти. Власні назви вивчає мовознавча дисципліна ономастика. На відміну від загальних назв, які у своєму значенні об’єднують низку однотипних об’єктів, власні назви, навпаки, індивідуалізують об’єкт, вирізняють його з класу однотипних.Власні назви є в усіх мовах світу. В українській мові власні назви зазвичай пишуть з великої літери, іменники мають або тільки однину (Дунай, Світязь, Львів), або тільки множину (Карпати, Черкаси, Суми). (uk)
- Els noms propis són paraules que es fan servir per identificar una cosa particular: persones, animals, lloc o altres objectes. Es diferència dels noms comuns que anomenen tots els objectes de la mateixa classe o espècie. Es considera que els noms no volen dir gaire en si mateixos i es poden aplicar-se a molts individus, no solen ser únics. L'onomàstica és la branca de la lingüística que estudia els noms propis. Indiquen un individu particular, amb poc o gaire informació sobre les seves característiques. (ca)
- Vlastní jméno (proprium) je speciální , který má charakter podstatného jména nebo pojmenovacího spojení, jehož funkcí je označovat jedince, jednotlivinu nebo jako individuum chápané množství, odlišovat je od ostatních jedinců nebo jednotlivin dané třídy a identifikovat je jako jedinečné předměty řeči. Opakem pojmu vlastní jméno je obecné jméno, apelativum. Vlastními jmény se zabývá obor zvaný onomastika. (cs)
- Ein Eigenname (lateinisch nomen proprium) benennt einzelne Dinge oder Wesen. Eigennamen bilden eine eigene Klasse von Wörtern. Zusammen mit den Gattungsnamen (nomina appellativa), den Sammelnamen (nomina collectiva) und den Stoffnamen (nomina materialia) bilden sie die Konkreta. Konkreta als Substantive haben eine Benennungsfunktion und üben im Großen und Ganzen dieselben Funktionen im Satz aus. Die Eigennamen weisen aber auf allen linguistischen Ebenen Besonderheiten auf. (de)
- Izen propioa edo izen berezia objektu bakar eta berezi bat izendatzen duen izen bat da, dagokion saileko atributuak oro har adierazten ez dituena. Adibidez izen propio dira Bilbo, Jupiter, Mikel edo Euskaltel. Izen arruntetaz ezberdintzen dira (adibidez hiri, planeta, pertsona edo enpresa) ez direlako klase bateko entitateak eta direlako klase berdineko beste elementu baten baliokideak (Bilbo hiria da, baina ez da Donostia; Jupiter planeta da, baina ez da Saturno; Mikel pertsona da, baina ez da Naiara; Euskaltel enpresa da, baina ez da Microsoft...). (eu)
- Ainmfhocal ar leith ar dhuine nó rud indibhidiúil nó ar áit amháin agus a úsáidtear chun tagairt a dhéanamh don eintiteas sin is ea ainmfhocal dílis, mar shampla Seán; Corcaigh; Bran; Glanbia, le hais ainmfhocail choitianta, ar ainmfhocal é a thagraíonn d’ aicme eintiteas ( cathair, pláinéad, duine, corparáid ) agus féadfar í a úsáid agus tú ag tagairt do chásanna d'aicme ar leith ( cathair, pláinéad eile, na daoine seo, ár gcorparáid ). Is féidir ainmfhocail chuí a bheith in iarratais thánaisteacha freisin, mar shampla ainmfhocail a mhodhnú (an t-eispéireas Mozart ), nó i ról ainmfhocail choitianta (ní haon Pavarotti é). Tá fadhbanna leis an sainmhíniú mionsonraithe ar an téarma agus, go pointe áirithe, á rialú ag gcoinbhinsiún. Is ainmneacha dílse agus ainmfhocail dílse iad araon Al (ga)
- A proper noun is a noun that identifies a single entity and is used to refer to that entity (Africa, Jupiter, Sarah, Microsoft) as distinguished from a common noun, which is a noun that refers to a class of entities (continent, planet, person, corporation) and may be used when referring to instances of a specific class (a continent, another planet, these persons, our corporation). Some proper nouns occur in plural form (optionally or exclusively), and then they refer to groups of entities considered as unique (the Hendersons, the Everglades, the Azores, the Pleiades). Proper nouns can also occur in secondary applications, for example modifying nouns (the Mozart experience; his Azores adventure), or in the role of common nouns (he's no Pavarotti; a few would-be Napoleons). The detailed defi (en)
- En grammaire, on entend par nom propre une sous-catégorie de noms, s'opposant au nom commun.
* Un nom commun est un nom de substance non distincte de l'espèce (animée ou inanimée) à laquelle elle appartient. Il est pourvu d'une signification générale et d'une définition objective : un fleuve, un pays, une ville, une personne, un animal, un peuple, un dieu, un objet, un monument, une chanson, un roman, un film, une invention, un arbre…
* Un nom propre au contraire, désigne toute substance distincte de l'espèce à laquelle elle appartient. Il ne possède en conséquence aucune définition spécifique, sinon référentielle, et n'a de signification qu'en contexte, subjective, ou par des éléments de sa composition : Paris, Jules César, Louis XIV, Samson, Médor, Andersen, Apollon, Dieu, Au clair de (fr)
- In linguistica, un nome proprio è una notazione specifica adottata da una comunità o da un organismo amministrativo allo scopo di identificare e distinguere una persona (in questo caso si parla di antroponimo), un luogo o un'altra entità geografica (toponimo), una popolazione, una istituzione, un evento, un movimento culturale, un fenomeno sociale, un fenomeno oggetto di studio scientifico, una grandezza fisica, un'entità matematica (come un numero, una curva, una figura, o un teorema). (it)
- Een eigennaam is een zelfstandig naamwoord waarmee een individuele persoon of zaak wordt aangeduid. Deze wordt onderscheiden van de soortnaam of het appellatief. De wetenschap die eigennamen bestudeert heet de naamkunde of onomastiek. De meeste eigennamen worden in talen die het Latijnse alfabet gebruiken met een hoofdletter geschreven. Hierdoor zijn ze in de schrijftaal goed herkenbaar. Het Duits vormt in dit opzicht een uitzondering: in deze taal worden alle zelfstandige naamwoorden met een hoofdletter geschreven. (nl)
- Um nome próprio é um substantivo que distingue e identifica algo de forma específica, como uma pessoa, um lugar ou entidade geográfica. Quando o nome próprio se refere a uma pessoa, é chamado de antropônimo; quando se refere a um lugar ou acidente geográfico é chamado de topônimo. As pessoas recebem como nome próprio um ou mais prenomes e um ou mais sobrenomes ou apelidos de família. A onomástica em geral e as mais específicas antroponímia e toponímia estudam os nomes, a origem e o significado, utilizando métodos comuns à linguística e também pesquisas de caráter histórico e antropológico. (pt)
- И́мя со́бственное (калька с лат. nomen proprium, которое в свою очередь является калькой с греч. ὄνομα κύριον), со́бственное и́мя, о́ним (от греч. ὄνυμα — имя, название) — слово, словосочетание или предложение, предназначенное для выделения конкретного объекта из ряда однотипных объектов, индивидуализируя этот объект. В состав собственных имён могут входить любые части речи, артикли, предлоги. В отличие от других слов, имя собственное не связано непосредственно с понятием, его основное значение заключается в его связи с обозначаемым. (ru)
|
