| dbo:abstract
|
- L'orant és una representació d'una figura humana amb els braços estesos, en actitud de pregària, freqüent en l'art paleocristià. (ca)
- Die Orantenhaltung ist eine Körperhaltung beim Gebet. Der Beter steht mit in Schulterhöhe ausgebreiteten Armen, den Kopf entweder gesenkt oder zum Himmel erhoben. In der alten Kirche war sie allgemein verbreitet, wie etwa aus Darstellungen in den römischen Katakomben hervorgeht. Als Orans oder Orante (lat.: „Betender“, pl: „Oranten“) bezeichnet man in der bildenden Kunst die Darstellung von Gläubigen im Gebet. Darstellungen der Adoration finden sich z. B. auf Felsritzungen der Bronzezeit oder Runensteinen (Krogstastenen). Mit den ausgebreiteten Armen werden das Kreuz und der gekreuzigte Christus angedeutet. Ostkirchliche wie römisch-katholische Priester und lutherische Pfarrer der Selbständigen Evangelisch-Lutherischen Kirche nehmen diese Haltung immer ein, wenn sie als Vorsteher der Liturgie ein Gebet sprechen. In orientalischen und romanischen Ländern ist die Orantenhaltung weithin auch bei den Gläubigen üblich geblieben. In der römisch-katholischen Kirche nimmt der Priester die Orantenhaltung bei den sogenannten Präsidialgebeten ein, das heißt beim Tagesgebet, beim Gabengebet, bei der Präfation, beim Schlussgebet sowie bei Teilen des eucharistischen Hochgebetes. Auch beim Beten des Vaterunsers, das kein Präsidialgebet darstellt, ist diese liturgische Haltung vorgesehen. (de)
- Kiel orans aŭ oranto (latine: orans, la preĝanto) oni nomas en la bildigaj artoj la bildigon de Dipatrino aŭ aliaj figuroj kiel „preĝantoj“. Je tio ambaŭ brakoj estas levitaj kun supren turnitaj manplatoj. La bildigo de orantoj verŝajne reiras je la roma „pieco“ kaj povas prezenti mortintojn. (eo)
- El hombre orante, palabra proveniente del Latín orans, es un tema iconográfico del arte paleocristiano donde se representa a una persona con las manos extendidas en gesto de plegaria. Se trata de una posición típica de la oración que se encuentra atestiguada, por ejemplo, en algunos textos del Antiguo Testamento (cf. Éx 17, 11, Lm 3, 41, Sal 118, 48, etc.) El gesto también es mencionado en algunas obras de la antigüedad, como una carmina donde Catulo afirma que a Calvo no le quedaba más remedio que dirigirse a los dioses elevando las manos (Carm 53, 4-5). También Virgilio narra que Anquises habría tendido las manos al cielo para pedir a Zeus (En II 687; véase también: En VI 314). Sin embargo, en la antigüedad el gesto fue poco representado en el arte y personificaba la pietas, como virtud en monedas y estatuas. Con este mismo sentido de sumisión a las autoridades políticas fue utilizado en los primeros sarcófagos paleocristianos y en las catacumbas. Luego fue usada abundantemente para pintar o esculpir algunas figuras de historias del Antiguo y del Nuevo Testamento como Noé, Daniel, Susana, el ciego que agradece la curación a Jesús o el leproso en idéntica actitud. Así se fue alejando de su original sentido de invocación u oración. Cuando la figura de algún orante se coloca cerca de la del Buen Pastor se suele interpretar como el alma de algún fallecido que es salvada por Cristo. También se le ha dado la interpretación de la paz que alcanza el hombre en la paz divina o la felicidad del Cielo. Los textos del Nuevo Testamento (cf. 1Tm 2, 8) o de los Padres apostólicos subrayan que la actitud del cristiano ha de ser la de orar alzando las manos pero también ofreciendo a Dios su vida santa. Tertuliano menciona que el gesto es "rogando, sin elevar las manos excesivamente, con modestia y moderación". Por ello, autores como Fabrizio Bisconti sostienen que no se debe retirar fácilmente el sentido de plegaria que el tema tiene incluso cuando el contexto lleve a significados más profundos (relación salvador-salvado) o actitudes diversas (gratitud, alegría, etc.) Los cristianos primitivos vieron en la costumbre de orar con las manos extendidas una figura de Cristo en la Cruz. “Debido a que los primeros cristianos eran judíos, naturalmente levantaban las manos en oración, como las figuras encontradas en las catacumbas en la posición de orans y la literatura de la iglesia primitiva indica la práctica generalizada de esta posición de orador. En los siglos primero al tercero, Marco Minucio Félix, Clemente de Roma, Clemente de Alejandría y Tertuliano aconsejaron a los cristianos levantar las manos en oración, o al menos mencionaron la práctica. La diferencia distintiva, sin embargo, fue que los cristianos vieron en la figura del hombre orante la figura de la cruz.” (es)
- Orans (/ˈoː.rans/), a loanword from Medieval Latin ōrāns translated as one who is praying or pleading, also orant or orante, as well as lifting up holy hands, is a posture or bodily attitude of prayer, usually standing, with the elbows close to the sides of the body and with the hands outstretched sideways, palms up. The orans posture of prayer has a Scriptural basis in 1 Timothy 2:8: "I desire, then, that in every place the men should pray, lifting up holy hands without anger or argument" (NRSV). It was common in early Christianity and can frequently be seen in early Christian art, being advised by several early Church Fathers, who saw it as "the outline of the cross". In modern times, the orans position is still preserved in Oriental Orthodoxy, as when Coptic Christian believers pray the seven canonical hours of the Agpeya at fixed prayer times; The orans also occurs within parts of the Catholic, Oriental Orthodox, Eastern Orthodox, Lutheran, and Anglican liturgies, Pentecostal and charismatic worship, and the ascetical practices of some religious groups. (en)
- L'Orante (du latin orans, priant) est un des types principaux de représentation iconographique de l'art byzantin et russe de la Mère de Dieu, avec les mains levées et tendues, les paumes ouvertes vers l'extérieur, geste traditionnel de prière. (fr)
- De orantehouding is een christelijke gebedshouding waarbij men de armen symmetrisch uitstrekt en de geopende handen opheft tot op oorhoogte, terwijl men de ellebogen dicht bij de romp van het lichaam houdt. Deze gebedshouding werd veelvuldig in de vroegchristelijke kunst afgebeeld (zie catacomben) en wordt ook vandaag gebruikt, zowel door de priester als door leken. (nl)
- Orant, orantka (łac. orans, orantis od orare – modlić się) – w sztukach plastycznych przedstawienie postaci (zazwyczaj kobiecej) modlącej się, na stojąco, ze wzniesionymi rękami, symbolizującej duszę zbawioną. Przedstawienie postaci w tej pozie było szczególnie popularne w sztuce wczesnochrześcijańskiej. Przeciwieństwem pozy oranta jest gisant. (pl)
- Ора́нта (ср.-греч. Οuραητα, лат. Оranta — Молящая) — один из основных иконографических типов изображения Богоматери, представляющий Её с поднятыми и раскинутыми в стороны руками, раскрытыми ладонями наружу, в традиционном жесте заступнической молитвы. (ru)
- Orant eller orante (från latin 'tala', 'be') är ett motiv i den fornkristna konsten med en bedjande människa som står med armarna åt sidorna och blicken lyft mot himlen. Orantställningen skall påminna om korsfästelsen. Den har även använts som böneställning av asketiska munkar. (sv)
- Ора́нта (від лат. orans — «той, що молиться») — один із основних типів зображення Божої Матері. Оранта зображувалася з піднятими вгору руками — жест адорації (молитви). Це один із найдавніших жестів, що звернений до Бога, і означав благання, прохання. Значення цього специфічного знаку Оранти можна пояснити, звернувшись до Біблії. Під час битви юдеїв з амалекитянами Мойсей молився за свій народ, піднявши обидві руки до неба. До того часу, поки він утримував руки у такому положенні, юдеї перемагали. Коли ж руки опускалися, вороги починали брати гору. Чудовий мозаїчний образ Богоматері Оранти XI століття можна і сьогодні побачити у соборі Київської Софії. Вона зображена у надвівтарній частині на загальному мозаїчному фоні. Стоїть на чотирикутному золотому камені з піднятими руками. Освячена 1049 року. В Акафісті Пресвятій Богородиці (VII століття) про неї сказано: «Радуйся, Стовпе непохитний Церкви Христової; радуйся, держави Нерушима Стіно». Оскільки ж у Софійському храмі Києва за десять століть збереглася незмінною саме стіна з образом, то його стали називати «Нерушимою Стіною» і в цьому розумінні. Поза, жест рук Оранти були дуже популярними у народному мистецтві аж до XX століттях. На жіночих весільних вінцях завжди було зображення Богородиці з піднятими вгору руками.
* Богоматір Оранта (мозаїчний образ з собору Київської Софії)
* Оранта. Ярославль. Приблизно 1218
* Оранта
* Софійський собор.
* . Новгород Великий. Перша половина XII ст.
* .
* . Серпухов. XIX ст. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- L'orant és una representació d'una figura humana amb els braços estesos, en actitud de pregària, freqüent en l'art paleocristià. (ca)
- Kiel orans aŭ oranto (latine: orans, la preĝanto) oni nomas en la bildigaj artoj la bildigon de Dipatrino aŭ aliaj figuroj kiel „preĝantoj“. Je tio ambaŭ brakoj estas levitaj kun supren turnitaj manplatoj. La bildigo de orantoj verŝajne reiras je la roma „pieco“ kaj povas prezenti mortintojn. (eo)
- L'Orante (du latin orans, priant) est un des types principaux de représentation iconographique de l'art byzantin et russe de la Mère de Dieu, avec les mains levées et tendues, les paumes ouvertes vers l'extérieur, geste traditionnel de prière. (fr)
- De orantehouding is een christelijke gebedshouding waarbij men de armen symmetrisch uitstrekt en de geopende handen opheft tot op oorhoogte, terwijl men de ellebogen dicht bij de romp van het lichaam houdt. Deze gebedshouding werd veelvuldig in de vroegchristelijke kunst afgebeeld (zie catacomben) en wordt ook vandaag gebruikt, zowel door de priester als door leken. (nl)
- Orant, orantka (łac. orans, orantis od orare – modlić się) – w sztukach plastycznych przedstawienie postaci (zazwyczaj kobiecej) modlącej się, na stojąco, ze wzniesionymi rękami, symbolizującej duszę zbawioną. Przedstawienie postaci w tej pozie było szczególnie popularne w sztuce wczesnochrześcijańskiej. Przeciwieństwem pozy oranta jest gisant. (pl)
- Ора́нта (ср.-греч. Οuραητα, лат. Оranta — Молящая) — один из основных иконографических типов изображения Богоматери, представляющий Её с поднятыми и раскинутыми в стороны руками, раскрытыми ладонями наружу, в традиционном жесте заступнической молитвы. (ru)
- Orant eller orante (från latin 'tala', 'be') är ett motiv i den fornkristna konsten med en bedjande människa som står med armarna åt sidorna och blicken lyft mot himlen. Orantställningen skall påminna om korsfästelsen. Den har även använts som böneställning av asketiska munkar. (sv)
- Die Orantenhaltung ist eine Körperhaltung beim Gebet. Der Beter steht mit in Schulterhöhe ausgebreiteten Armen, den Kopf entweder gesenkt oder zum Himmel erhoben. In der alten Kirche war sie allgemein verbreitet, wie etwa aus Darstellungen in den römischen Katakomben hervorgeht. Als Orans oder Orante (lat.: „Betender“, pl: „Oranten“) bezeichnet man in der bildenden Kunst die Darstellung von Gläubigen im Gebet. Darstellungen der Adoration finden sich z. B. auf Felsritzungen der Bronzezeit oder Runensteinen (Krogstastenen). (de)
- El hombre orante, palabra proveniente del Latín orans, es un tema iconográfico del arte paleocristiano donde se representa a una persona con las manos extendidas en gesto de plegaria. Se trata de una posición típica de la oración que se encuentra atestiguada, por ejemplo, en algunos textos del Antiguo Testamento (cf. Éx 17, 11, Lm 3, 41, Sal 118, 48, etc.) El gesto también es mencionado en algunas obras de la antigüedad, como una carmina donde Catulo afirma que a Calvo no le quedaba más remedio que dirigirse a los dioses elevando las manos (Carm 53, 4-5). También Virgilio narra que Anquises habría tendido las manos al cielo para pedir a Zeus (En II 687; véase también: En VI 314). (es)
- Orans (/ˈoː.rans/), a loanword from Medieval Latin ōrāns translated as one who is praying or pleading, also orant or orante, as well as lifting up holy hands, is a posture or bodily attitude of prayer, usually standing, with the elbows close to the sides of the body and with the hands outstretched sideways, palms up. The orans posture of prayer has a Scriptural basis in 1 Timothy 2:8: "I desire, then, that in every place the men should pray, lifting up holy hands without anger or argument" (NRSV). It was common in early Christianity and can frequently be seen in early Christian art, being advised by several early Church Fathers, who saw it as "the outline of the cross". In modern times, the orans position is still preserved in Oriental Orthodoxy, as when Coptic Christian believers pray the (en)
- Ора́нта (від лат. orans — «той, що молиться») — один із основних типів зображення Божої Матері. Оранта зображувалася з піднятими вгору руками — жест адорації (молитви). Це один із найдавніших жестів, що звернений до Бога, і означав благання, прохання. Значення цього специфічного знаку Оранти можна пояснити, звернувшись до Біблії. Під час битви юдеїв з амалекитянами Мойсей молився за свій народ, піднявши обидві руки до неба. До того часу, поки він утримував руки у такому положенні, юдеї перемагали. Коли ж руки опускалися, вороги починали брати гору.
*
* Оранта. Ярославль. Приблизно 1218
*
*
*
* . (uk)
|
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
