| dbo:abstract
|
- Die II-V-I-Kadenz ist die häufigste Akkordverbindung in der Jazzmusik. Die Tonika ist ein Dur-Akkord. Moll hat auf der fünften Stufe einen Mollakkord, der wegen des fehlenden Leittons keine Dominante ist. Man erhält eine Durterz durch Erhöhung der Mollterz, dies ist aus der Modulationstheorie gerechtfertigt, wo eine Zwischendominante allein nicht moduliert, aber die Dominantcharakteristik der Kadenz verstärkt. Beispielsweise wird in C-Dur der Grundton f der Subdominante F zu fis alteriert, so dass man durch Hinzufügung der Sexte diesen Akkord zur Doppeldominante D7, die zu G7 führt, umdeuten kann, und die überzeugende Wendung DD - D - T zu C erhält, wobei D7 als V für G erscheint. Man hat damit erreicht, dass man in derselben Logik in a-moll von g (e-moll) zu gis (E7) übergeht ohne zu modulieren, also ohne die Tonart zu verlassen. Die erniedrigte Quinte b5 der zweiten Stufe IIm folgt aus der kleinen Sexte in Moll natürlich. In Moll ist die Dominante als Übermäßiger V+ möglich (sogar ohne 7) und sinnvoll. So lautet in Moll die Kadenz: IImb5-V-Im mit einer Molltonika. Eine eventuelle große Sexte Im6 stammt aus melodisch Moll aufwärts, die Sexte der Dominante muss klein sein, wird als b13 oder #5 (5+,#11) notiert, was oft missverständlich notiert ist, denn eine große Sexte wäre die Durterz, weswegen eine Notation mit + besser wäre. Der Basston bewegt sich jazztypisch im Quintfall. Die Kadenz tritt oft ohne auflösende Tonika auf. Sie kann von der klassischen Vollkadenz, der sie entspricht, mit hinzugefügter Sexte auf der Subdominante oder als Subdominantparallele abgeleitet werden. Eine alternative funktionsharmonische Deutung fasst den II-Akkord als Dominantvorhalt auf. (de)
- La progresio 2-5-1 estas la plej ofta akordprogresio resp. kadenco en ĵazo. Toniko povas esti maĵora aŭ minora akordo. La bas-tono moviĝas laŭ kvintfaloj. La progresio ankaŭ ofte aperas sen dissolvo en la tonikon. Ĝi estas deduktebla de la klasikmuzika plenkadenco kun aldonita sesto sur la subdominanto. Alternativa funkciharmonia interpretado komprenas la akordon de la 2-a ŝtupo kiel dominanta fremdnoto. (eo)
- The ii–V–I progression ("two–five–one progression") (occasionally referred to as ii–V–I turnaround, and ii–V–I) is a common cadential chord progression used in a wide variety of music genres, including jazz harmony. It is a succession of chords whose roots descend in fifths from the second degree (supertonic) to the fifth degree (dominant), and finally to the tonic. In a major key, the supertonic triad (ii) is minor, and in a minor key it is diminished. The dominant is, in its normal form, a major triad and commonly a dominant seventh chord. With the addition of chord alterations, substitutions, and extensions, limitless variations exist on this simple formula. The ii–V–I progression is "a staple of virtually every type of [Western] popular music", including jazz, R&B, pop, rock, and country. Examples include "Honeysuckle Rose" (1928), which, "features several bars in which the harmony goes back and forth between the II and V chords before finally resolving on the I chord," "Satin Doll" (1953), and "If I Fell". (en)
- La progresión II-V-I, también conocida como cadencia dominante, es una progresión de acordes usada en una gran variedad de géneros musicales, especialmente en el jazz. Es una progresión de acordes cuyas notas fundamentales descienden en intervalos de quinta justa a partir del segundo grado (o supertónica), luego al quinto grado (o dominante), y luego al primer grado (o tónica). Con la adición de alteraciones, sustituciones, y extensiones, (generalmente de séptimas), se pueden generar una gran cantidad de variaciones de la progresión, incluyendo las diferentes posibilidades que brindan las tonalidades menores y mayores. (es)
- La progressione II-V-I è una successione di accordi caratteristica di molte forme musicali, molto usata nella musica classica tonale e nelle composizioni jazz. Le lettere rappresentano (in numeri romani) gli accordi presenti, cioè secondo grado, quinto (dominante) e primo (tonica). Questa progressione è spesso utilizzata con accordi di settima sui primi due accordi, ad esempio in Do maggiore: (it)
- De II-V-I-progressie is de meest gebruikte akkoordverbinding in de jazzmuziek. Deze verbinding is functioneel gelijk aan zijn klassieke tegenhanger, de . De II is een subdominantvervanging, de V (of V7) is de dominant en de I de tonica. (nl)
- Dwa-pięć-jeden, II-V-I, kadencja jazzowa - podstawowa kadencja w muzyce jazzowej (występująca jednak również w harmonii rozrywkowej i klasycznej) stosująca akordy oparte kolejno o drugi, piąty i pierwszy stopień skali. W tonacji durowej, na przykład C-dur, gdzie występują następujące dźwięki: C(I), D(II), E(III),F(IV), G(V), A(VI), H(VII), pochód dwa-pięć-jeden będzie oparty na dźwiękach D, G, C. Po zbudowaniu czterodźwięków na tych stopniach uzyskamy: akord d-moll septymowy (Dm7), dominantę septymową G (G7) oraz akord C-dur septymowy z septymą wielką (CMaj7 czyli C∆). W tonacji mollowej, na przykład a-moll, czyli: A(I), H(II), C(♭III),D(IV), E(V), F(♭VI), G(♭VII), pochód oparty będzie na dźwiękach H, E, A. Po zbudowaniu czterodźwięków na tych stopniach uzyskamy: akord h półzmniejszony (B∅ według nomenklatury amerykańskiej), dominantę septymową E (E7; w moll często jako pięciodźwięk z noną małą, czyli E7♭9) oraz akord a-moll septymowy (Am7). W harmonii jazzowej stosunkowo często zdarza się, że mollowe II-V rozwiązywane jest na durowe I i vice versa. Dla przykładu, mollowe II-V z 12. taktu standardu "Alone Together" rozwiązuje się na akord D-dur w takcie 13. W fakturze polifonicznej, kadencję II-V-I zrealizować można na przykład poprzez:
*
* Określenia te dotyczą konkretnych pozycji i przewrotów kolejnych akordów. W jazzowej praktyce wykonawczej stosuje się wiele różnych układów i alteracji, a ich użycie jest w dużej mierze improwizowane. Historycznie, kadencja II-V-I pojawiła się w jazzie jako rozszerzenie kadencji V-I, toteż praktycznie każdy akord dominantowy w standardzie jazzowym może być zastąpiony sekwencją II-V. (pl)
|
| rdfs:comment
|
- La progresio 2-5-1 estas la plej ofta akordprogresio resp. kadenco en ĵazo. Toniko povas esti maĵora aŭ minora akordo. La bas-tono moviĝas laŭ kvintfaloj. La progresio ankaŭ ofte aperas sen dissolvo en la tonikon. Ĝi estas deduktebla de la klasikmuzika plenkadenco kun aldonita sesto sur la subdominanto. Alternativa funkciharmonia interpretado komprenas la akordon de la 2-a ŝtupo kiel dominanta fremdnoto. (eo)
- La progresión II-V-I, también conocida como cadencia dominante, es una progresión de acordes usada en una gran variedad de géneros musicales, especialmente en el jazz. Es una progresión de acordes cuyas notas fundamentales descienden en intervalos de quinta justa a partir del segundo grado (o supertónica), luego al quinto grado (o dominante), y luego al primer grado (o tónica). Con la adición de alteraciones, sustituciones, y extensiones, (generalmente de séptimas), se pueden generar una gran cantidad de variaciones de la progresión, incluyendo las diferentes posibilidades que brindan las tonalidades menores y mayores. (es)
- La progressione II-V-I è una successione di accordi caratteristica di molte forme musicali, molto usata nella musica classica tonale e nelle composizioni jazz. Le lettere rappresentano (in numeri romani) gli accordi presenti, cioè secondo grado, quinto (dominante) e primo (tonica). Questa progressione è spesso utilizzata con accordi di settima sui primi due accordi, ad esempio in Do maggiore: (it)
- De II-V-I-progressie is de meest gebruikte akkoordverbinding in de jazzmuziek. Deze verbinding is functioneel gelijk aan zijn klassieke tegenhanger, de . De II is een subdominantvervanging, de V (of V7) is de dominant en de I de tonica. (nl)
- Die II-V-I-Kadenz ist die häufigste Akkordverbindung in der Jazzmusik. Die Tonika ist ein Dur-Akkord. Moll hat auf der fünften Stufe einen Mollakkord, der wegen des fehlenden Leittons keine Dominante ist. Man erhält eine Durterz durch Erhöhung der Mollterz, dies ist aus der Modulationstheorie gerechtfertigt, wo eine Zwischendominante allein nicht moduliert, aber die Dominantcharakteristik der Kadenz verstärkt. Beispielsweise wird in C-Dur der Grundton f der Subdominante F zu fis alteriert, so dass man durch Hinzufügung der Sexte diesen Akkord zur Doppeldominante D7, die zu G7 führt, umdeuten kann, und die überzeugende Wendung DD - D - T zu C erhält, wobei D7 als V für G erscheint. Man hat damit erreicht, dass man in derselben Logik in a-moll von g (e-moll) zu gis (E7) übergeht ohne zu modu (de)
- The ii–V–I progression ("two–five–one progression") (occasionally referred to as ii–V–I turnaround, and ii–V–I) is a common cadential chord progression used in a wide variety of music genres, including jazz harmony. It is a succession of chords whose roots descend in fifths from the second degree (supertonic) to the fifth degree (dominant), and finally to the tonic. In a major key, the supertonic triad (ii) is minor, and in a minor key it is diminished. The dominant is, in its normal form, a major triad and commonly a dominant seventh chord. With the addition of chord alterations, substitutions, and extensions, limitless variations exist on this simple formula. (en)
- Dwa-pięć-jeden, II-V-I, kadencja jazzowa - podstawowa kadencja w muzyce jazzowej (występująca jednak również w harmonii rozrywkowej i klasycznej) stosująca akordy oparte kolejno o drugi, piąty i pierwszy stopień skali. W tonacji durowej, na przykład C-dur, gdzie występują następujące dźwięki: C(I), D(II), E(III),F(IV), G(V), A(VI), H(VII), pochód dwa-pięć-jeden będzie oparty na dźwiękach D, G, C. Po zbudowaniu czterodźwięków na tych stopniach uzyskamy: akord d-moll septymowy (Dm7), dominantę septymową G (G7) oraz akord C-dur septymowy z septymą wielką (CMaj7 czyli C∆).
*
* (pl)
|
