| dbo:abstract
|
- En un vers, l'encavalcament o encavallament es produeix quan la pausa oral d'un vers no coincideix amb la d'un punt, coma, etc. Un exemple el podem trobar en aquest fragment d'un poema de Josep Maria López-Picó: Tèbia i perfumada la nit talment com unabeutat que deslligués la cabellera brunadamunt de sa nuesa... El seu esguard on mirarient i viva flama encén d'una guspira. Si la mateixa oració ocupa versos sencers, es diu que és un encavallament suau, però si en el segon vers hi ha una pausa (coma o punt i coma), es tracta d'un encavallament abrupte. (ca)
- Transpaŝo kiel nocio en la poetiko signifas malkoincidon de pensofino kaj versfino. Ĝi povas esti forta kaj malforta; nome malforta, se la salto de unu verso al venonta koincidas kun ia paŭzo, ekzemple "la vivo estas pli bela/ ol la malvivo." Transpaŝo estas forta se la salto okazas sen paŭzo aŭ inter grupo de kunigitaj vortoj, ekzemple "estas pli bela la/ vivo ol la malbela" ktp. Temas pri rimedo utila por kalkulita versaro, tio estas kun preciza silabonombro. (eo)
- Ein Enjambement (Aussprache: [ãʒãb(ə)'mãː]; von französisch enjamber ‚überschreiten‘, ‚überspringen‘), Zeilensprung oder Verssprung tritt in einer Folge von Versen dann auf, wenn eine Satz- oder Sinneinheit über das Ende eines Verses hinaus auf den folgenden Vers übergreift. Man kann Enjambements danach unterscheiden, ob die Versgrenze mit der Grenze einer syntaktischen Einheit (Syntagma) zusammenfällt oder ob das Enjambement alle syntaktischen Einheiten trennt. Zum Beispiel bei Goethes Versen Der mißversteht die Himmlischen, der sieBlutgierig wähnt ist „blutgierig wähnt“ ein Syntagma, es handelt sich daher um ein glattes Enjambement. Dagegen bei Celans Osterqualm, flutend, mit der buchstabenähnlichenKielspur inmitten liegt ein hartes Enjambement vor, da hier alle syntaktischen Gruppierungen zertrennt werden.Ein Enjambement, das sogar Wörter zertrennt, wird morphologisches Enjambement genannt. Ist das getrennte Wort ein Reimwort, so spricht man von gebrochenem Reim. Das Fortführen eines Satzes über die Strophengrenze hinweg wird als Strophenenjambement oder Strophensprung bezeichnet. Der nach der Versgrenze folgende Teil des Syntagmas wird rejet (rə.ʒɛ) genannt (im Goetheschen Beispiel „blutgierig wähnt“), der Teil vor der Versgrenze contre-rejet (im Beispiel „der sie“). Eine Folge von Enjambements, bei der die Verse durch die übergreifenden Satzbögen gleichsam verhakt erscheinen, wird auch als Hakenstil bezeichnet, wobei der Begriff im engeren Sinn sich auf die germanische Langzeile bezieht. Als modernes Beispiel einer solchen Häufung von Enjambements die folgenden Verse von Rilke: Wie soll ich meine Seele halten, daß ↲↳ sie nicht an deine rührt? Wie soll ich sie ↲↳ hinheben über dich zu andern Dingen?Ach gerne möcht ich sie bei irgendwas ↲↳ Verlorenem im Dunkel unterbringenan einer fremden stillen Stelle, die ↲↳ nicht weiterschwingt, wenn deine Tiefen schwingen. Der Zeilensprung wird dabei durch die Zeichen ↲ und ↳ markiert, die betreffende syntaktische Einheit wird kursiv hervorgehoben. Das Enjambement dient als lyrisches Stilmittel:Mit dem Satz wird auch der Sinnzusammenhang über die Versgrenze weitergeführt; die Monotonie des Versmaßes, die sonst im Zeilenstil Satz und Vers vereint, wird durchbrochen. Der Tonfall wird durch die Verbindung der Zeilen über die Grenze des Verses hinweg runder, gleitender und flüssiger und kann sich der Prosa so annähern. Da das Versende im Vortrag meist durch eine kurze Pause wiedergegeben wird, kann durch das Enjambement auch ein Zögern wiedergegeben werden oder es kann Betonungen einzelner Wörter erzeugen. Das Enjambement erscheint bereits in der Antike bei griechischen, vor allem alexandrinischen, und bei römischen Dichtern, regelmäßig dann in der germanischen Dichtung als syntaktische Verklammerung von Abvers und Anvers der folgenden Langzeile (Beowulf, Heliand, Hildebrandslied), dann im Mittelhochdeutschen etwa bei Walther von der Vogelweide („sæhe ich die megede an der strâze den bal / werfen, sô kæme uns der vogele schal.“). Im französischen Alexandriner galt das Enjambement als unzulässig (François de Malherbe, Nicolas Boileau) und erschien dort erst wieder in der Romantik (André Chénier), häufig dagegen bei Pierre de Ronsard.Auch im elisabethanischen Drama und bei Milton wird das Enjambement oft verwendet, so in folgendem Beispiel, wo Shakespeare durch eine Folge von Enjambements den Eindruck sich an Prosa annähernder Rede erzeugt, die tastend nach Worten sucht: I am not prone to weeping, as our sex ↲↳ Commonly are; the want of which vain dew ↲↳ Perchance shall dry your pities; but I have ↲↳ That honourable grief lodg'd here, which burns ↲↳ Worse than tears drown […] Das folgende Sonett von Andreas Gryphius weist in den ersten beiden Strophen mehrere Zeilensprünge auf, die für den Eindruck von Ermattung und Müdigkeit verstärkend wirken: Mir ist ich weis nicht wie/ ich seufftze für vndt für.Ich weine tag vndt nacht/ ich sitz in tausend schmertzen;Vndt tausendt fürcht ich noch/ die krafft in meinem hertzen ↲↳ Verschwindt/ der geist verschmacht/ die hände sincken mir.Die wangen werden bleich/ der schönen augen zier ↲↳ Vergeht/ gleich als der Schnee der schon verbrandten kertzenDie Seele wird besturmbt gleich wie die see im mertzen.Was ist dis leben doch! was sindt wir/ ich vnd ihr? In der deutschen Klassik erscheint das Enjambement vielfach bei Lessing (Nathan der Weise), Klopstock, Goethe, Schiller (Don Carlos), Hölderlin und in den Oden von Nikolaus Lenau.In moderner Dichtung beginnend mit den französischen Symbolisten, dann bei T. S. Eliot, Rilke und Celan wird das Enjambement so häufig, dass es in der Gegenwart eigentlich schon den Regelfall bildet und die Wahrung der Einheit von Vers und Syntagma als etwas Besonderes vermerkt werden kann. Durch Verschiebung der natürlichen Betonung kann durch Enjambement auch ein komischer Effekt erzielt werden. Vor allem der gebrochene Reim ist in der komischen Dichtung beliebt.In den beiden Versen aus Wilhelm Buschs Max und Moritz wird das Wort Maikäfer durch ein morphologisches Enjambement geteilt: Jeder weiß, was so ein Mai- ↲↳ käfer für ein Vogel sei. In der letzten Strophe von Die Entwicklung der Menschheit von Erich Kästner arbeitet das Enjambement ebenfalls im Dienst der Reimkomik, da hier durch den Zeilensprung die normalerweise eher unbetonte Konjunktion „und“ in die betonte Reimposition kommt: So haben sie mit dem Kopf und dem MundDen Fortschritt der Menschheit geschaffen.Doch davon mal abgesehen und ↲↳ bei Lichte betrachtet sind sie im Grundnoch immer die alten Affen. (de)
- El encabalgamiento es un fenómeno métrico que tiene lugar cuando hay un desacuerdo entre unidad sintáctica y unidad métrica, esto es, cuando la unidad sintáctica excede la pausa versal y se desborda en el verso siguiente (lo que en francés recibe el nombre de rejet), o bien, cuando se anticipan al final de un verso elementos de la unidad de sentido que constituye el verso siguiente (contre-rejet). En ambos casos, la frase inconclusa queda «a caballo» entre dos versos, lo que le otorga ese sentido metafórico al verbo encabalgar, del que procede el nombre del fenómeno. El término francés enjambement, que se ha popularizado también entre filólogos alemanes e ingleses —pese a que se pueden encontrar equivalentes en sus propias lenguas— procede de un uso figurado del verbo enjamber (‘franquear’, ‘atravesar’), derivado etimológicamente del sustantivo jambe (‘pierna’), que establece una asociación metonímica con el pie métrico o versal. El fenómeno métrico opuesto recibe el nombre de esticomitia. El efecto que produce el encabalgamiento es la alteración de «la armonía del paralelismo entre las estructuras rítmica, métrica y sintáctica» o, en otras palabras, una «dislocación del ritmo fluyente». De acuerdo con Alarcos, en el poema coexisten dos ritmos: el puramente lingüístico de la sintaxis, y el ritmo del verso, constituido por una secuencia marcada por acentos de intensidad colocados de una forma determinada y delimitada por la pausa versal o estrófica. El encabalgamiento desacompasa estos dos ritmos y tiende a hacer más breve la pausa versal, sustituyéndola por la pausa sintáctica, que en el caso de los encabalgamientos abruptos rompe en dos el verso siguiente, frenando con ello la lectura. Los encabalgamientos pueden producir diversos efectos estilísticos, según el texto de que se trate y la coincidencia o contraste respecto a otros elementos. Entre ellos están, de acuerdo con Domínguez Caparrós, «dotar al ritmo de cierta variedad, ya que la coincidencia de unidad sintáctica y unidad rítmica acaba produciendo la sensación de monotonía; posibilidad de inserción del discurrir de la lengua hablada en el verso, puesto que se amplían los límites de la frase al no imponer limitaciones la pausa rítmica; las partes del grupo dividido por la pausa adquieren relevancia expresiva, pues por quedar aisladas se subrayan». Helena Beristáin, por su parte, enumera los siguientes efectos de sentido: «Así, puede apoyar la ambigüedad; puede estimular la velocidad de la lectura para subrayar una impresión de impetuosidad que armonice con la pasión expresada; puede contrastar (produciendo sorpresa) con el apego a la regularidad con que se presentan otros aspectos de la forma elegida por el escritor. El encabalgamiento “niega parcialmente el metro” y el ritmo, y significa un retorno a la prosa, puesto que suprime en cierta medida la forma que es característica del verso». Con respecto a esto último, podemos aludir también a los usos estilísticos que de este fenómeno se han dado en el llamado verso libre: «En algún caso el encabalgamiento obliga al metanálisis de la lectura, bien deshaciendo un cliché (Hombro a hombro, hasta ver a un pueblo en pie / de paz, izando un alba, Otero), bien haciendo que liguemos al rejet un elemento que, en primera instancia, habíamos unido a una palabra del verso primero (Domingo, flor de luz, casi increíble / día, Ángel González)». (es)
- In poetry, enjambment (/ɛnˈdʒæmbmənt/ or /ɪnˈdʒæmmənt/; from the French enjamber) is incomplete syntax at the end of a line; the meaning 'runs over' or 'steps over' from one poetic line to the next, without punctuation. Lines without enjambment are end-stopped. The origin of the word is credited to the French word enjamber, which means 'to straddle or encroach'. In reading, the delay of meaning creates a tension that is released when the word or phrase that completes the syntax is encountered (called the rejet); the tension arises from the "mixed message" produced both by the pause of the line-end, and the suggestion to continue provided by the incomplete meaning. In spite of the apparent contradiction between rhyme, which heightens closure, and enjambment, which delays it, the technique is compatible with rhymed verse. Even in couplets, the closed or heroic couplet was a late development; older is the open couplet, where rhyme and enjambed lines co-exist. Enjambment has a long history in poetry. Homer used the technique, and it is the norm for alliterative verse where rhyme is unknown. In the 32nd Psalm of the Hebrew Bible enjambment is unusually conspicuous. It was used extensively in England by Elizabethan poets for dramatic and narrative verses, before giving way to closed couplets. The example of John Milton in Paradise Lost laid the foundation for its subsequent use by the English Romantic poets; in its preface he identified it as one of the chief features of his verse: "sense variously drawn out from one verse into another". (en)
- Zangalatraua erritmoaren gainean eragina duen baliabide literario bat da; beraz, maila fonetikokoa da. Zangalatraua erabiltzeak esan nahi du bertso lerroaren amaierako pausaldia eta egitura sintaktikoaren etenaldia bat ez etortzea. Edo, bestela esanda, esaldiak, bertsoaren bukaeraren gainetik, hurrengo bertsoan jarraitzen du. Ondorioz, esaldia bi bertsotan azaltzen da. Zenbaitetan, orobat, estrofen arteko etena gerta daiteke esaldi erdian.Hona hemen adibide batzuk. Lehenengoa, nahiko gogorra: Ezer ez dutmendibideok adinaongi ezagutzen. Beste bat: Ariman ereegiten du euririk.Haize hotzak erejotzen du arimarik.Ordu fijorik gabeeta ondo ilunikiluntzen du arimailunak ere. Erritmo aldetik zangalatrauak tentsioa sortzen du. Idazle klasizistak ez dira horrelako baliabideen aldekoak; gehiago eman da mugimendu berritzaileekin batera. Bi motatako zangalatrauak bereiz daitezke:
* zangalatrau leuna: esaldiaren batasuna ez da kasik eteten.
* zangalatrau gogorra: eten hori bortitza da. Zangalatrauak bi bertso oso hartzen baditu, deitzen zaio. Zangalatrau gogorra hiru silabatan edo gutxiagotan izaten denean izena du; haren bidez hitz batzuek azpimarratu nahi da horretarako bi pausa erabiliz. (eu)
- En poésie, l'enjambement est un procédé métrique fondé sur l'inadéquation entre la syntaxe et le mètre d'un vers : un groupe syntaxique déborde d'une unité métrique sur l'autre. (fr)
- Enjambemen adalah tata kalimat dari akhir baris diatasnya ke awal baris berikutnya di dalam puisi. Enjambemen berasal dari bahasa Prancis, yaitu Enjambement yang berarti melanggar batas. Dalam puisi, enjambemen diartikan sebagai larik sambung, larik yang secara sintaksis melompat, bersambung ke larik berikut. Dengan kata lain, enjambemen adalah lompatan kata atau frasa pada akhir larik ke awal larik berikut. (in)
- Enjambement is het doorlopen van een zin over twee (of eventueel meer) versregels.De mogelijke redenen om dit te doen zijn onder andere: 1.
* Het creëren van ongebruikelijk rijm. Zo'n enjambement dat verder geen inhoudelijke functie heeft, maar alleen een humoristisch effect beoogt, wordt ook wel een genoemd.De kat viel van de trappe,mijn vader verkoopt aardappe-len en uien. (Multatuli) 2.
* Het nadrukkelijker maken van rijm.De bloemen, witte en geele als room en rood'Als kindernagels en gestreepte, lood-Blauw als een avondlucht bij windgetij. (Herman Gorter) 3.
* Het minder nadrukkelijk maken van rijm. 4.
* Omwille van het metrum of ritme. 5.
* Een zin kan door een enjambement niet alleen als een geheel worden gelezen, maar er worden door enjambement ook aparte versregels gecreëerd, die op zichzelf kunnen worden gelezen. Zo creëert de dichter eventuele meerdere betekenislagen.Bijna nooit zie je een vogel in de luchtzich bedenken, zwenken, terug. (Judith Herzberg) 6.
* Om meer nadruk te leggen op een woord. Woorden aan het einde of het begin van een versregel vallen meer op. 7.
* In het voorbeeld onder punt 5 kan de eerste versregel in principe ook als een op zichzelf staande zin worden gelezen ("Bijna nooit zie je een vogel in de lucht[.]") Als een versregel daarentegen niet op zichzelf zou kunnen staan als grammaticaal complete zin, spreekt men wel van een 'sterk' enjambement. Dit geeft een krachtig retorisch en poëtisch effect:In deze morgen zie ik dat de nachtenDragend geweest zijn, van extase zwaar - (Martinus Nijhoff) (nl)
- 句またがり（くまたがり、句跨り）は、行末以外の場所で、句、節、文など統語上の単位を区切ること。 (ja)
- Przerzutnia, przeniesienie, przeskocznia, zazębienie, zwarcie międzywersowe – niezgodność między porządkiem składniowo-intonacyjnym a wersyfikacyjnym w wersie; przeniesienie wyrazu lub części zdania do następnego wersu lub strofy np. w celu zaakcentowania wypowiedzi, zwiększenia dynamiki i pobudzenia wyobraźni osoby czytającej. (pl)
- L'enjambement (in italiano inarcatura, accavalciamento o spezzatura) consiste nell'alterazione tra l'unità di verso e l'unità sintattica. Si tratta cioè di una figura retorica della sintassi o di un sintagma o anche di una parola causata dall'interruzione del verso, la quale induce un prolungamento del periodo logico oltre la pausa ritmica. In pratica nel seguente esempio: L'unità tra sostantivo (compagna) e attributo (picciola) è spezzata dall'interruzione del verso appunto: si tratta quindi di un enjambement. L'enjambement è evidentemente un elemento che contribuisce a determinare il ritmo di una poesia; si verifica quando due parole della stessa frase che dovrebbero stare saldamente unite, vengono spezzate tra la fine di un verso e l'inizio di quello successivo. Divide solitamente gruppi sintattici come sostantivo e attributo, soggetto e predicato, predicato e complemento oggetto, sostantivo e complemento di specificazione, copula e predicato nominale ecc. (it)
- Enjambement (também conhecido como encavalgamento, embora a primeira forma seja preferida) é a ruptura de uma unidade sintática (uma frase, proposição ou ) no final de uma linha ou entre dois versos. É um contraste em comparação com o fim de frase, em que cada unidade linguística corresponde a uma única linha, a uma , em que a unidade linguística termina no meio da linha. O termo é emprestado diretamente a partir do francês enjambement, que significa "encavalgamento". (pt)
- Versbindning eller enjambemang (övergång, överklivning) är ett fenomen i den poetiska metriken som innebär att övergången från en versrad till nästa inträffar på ett annat ställe än avgränsning mellan meningar eller satser, som till exempel i följande lilla text: Gack ej i så högatankar; sänk ditt öga! Man skulle också kunna uttrycka det som att en mening (eller sats) inte avslutas vid radbrytet utan fortsätter över på nästa rad. Motsatsen, det vill säga att en mening avslutas i versraden, kallas versklyvning. (sv)
- Анжамбема́н, или анжамбма́н (фр. enjambement, от фр. enjamber «перешагивать», «перепрыгивать»), также просто перенос в стихосложении — один из эффектов расхождения между синтаксическим и ритмическим строением стихотворного текста: несовпадение границы стихотворных строк с границей между синтагмами. (ru)
- Перене́сення, або Енжамбема́н (фр. enjambement) — віршовий прийом, який полягає у перенесенні фрази або частини слова з попереднього рядка у наступний, зумовлений незбіжністю ритмічної паузи зі смисловою, хоч рядок при цьому втрачає свою інтонаційну викінченість. Розрізняють три різновиди перенесення. Найпоширеніший — rejet — фраза, що заповнює попередній рядок, а завершується на початку наступного. Досить часто спостерігається у віршах Т. Шевченка: Не смійтеся, чужі люде!Церков-домовинаРозвалиться… і з-під неїВстане Україна. Вживається також coutre-rejet — фраза, яка розпочата в кінці першого рядка і повністю заповнює наступний рядок: Люби мене майбутню!А яку —Цього, напевно, я й сама не знаю (Любов Горбенко). Трапляється і double-rejet — фраза, яка починається в кінці першого рядка і завершується на початку наступного, посилюючи експресію поетичного мовлення: Вертаюсь по Кузнечній. Сонцеще тільки-тільки. Так: мов тіньквачем (П. Тичина). Павло Тичина вдавався й до рідкісного в українській версифікації складового перенесення, віднаходячи нові семантичні нюанси: Великодній дощтротуаром шов —ковая зеленаярилась з-під землі. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- En un vers, l'encavalcament o encavallament es produeix quan la pausa oral d'un vers no coincideix amb la d'un punt, coma, etc. Un exemple el podem trobar en aquest fragment d'un poema de Josep Maria López-Picó: Tèbia i perfumada la nit talment com unabeutat que deslligués la cabellera brunadamunt de sa nuesa... El seu esguard on mirarient i viva flama encén d'una guspira. Si la mateixa oració ocupa versos sencers, es diu que és un encavallament suau, però si en el segon vers hi ha una pausa (coma o punt i coma), es tracta d'un encavallament abrupte. (ca)
- Transpaŝo kiel nocio en la poetiko signifas malkoincidon de pensofino kaj versfino. Ĝi povas esti forta kaj malforta; nome malforta, se la salto de unu verso al venonta koincidas kun ia paŭzo, ekzemple "la vivo estas pli bela/ ol la malvivo." Transpaŝo estas forta se la salto okazas sen paŭzo aŭ inter grupo de kunigitaj vortoj, ekzemple "estas pli bela la/ vivo ol la malbela" ktp. Temas pri rimedo utila por kalkulita versaro, tio estas kun preciza silabonombro. (eo)
- En poésie, l'enjambement est un procédé métrique fondé sur l'inadéquation entre la syntaxe et le mètre d'un vers : un groupe syntaxique déborde d'une unité métrique sur l'autre. (fr)
- Enjambemen adalah tata kalimat dari akhir baris diatasnya ke awal baris berikutnya di dalam puisi. Enjambemen berasal dari bahasa Prancis, yaitu Enjambement yang berarti melanggar batas. Dalam puisi, enjambemen diartikan sebagai larik sambung, larik yang secara sintaksis melompat, bersambung ke larik berikut. Dengan kata lain, enjambemen adalah lompatan kata atau frasa pada akhir larik ke awal larik berikut. (in)
- 句またがり（くまたがり、句跨り）は、行末以外の場所で、句、節、文など統語上の単位を区切ること。 (ja)
- Przerzutnia, przeniesienie, przeskocznia, zazębienie, zwarcie międzywersowe – niezgodność między porządkiem składniowo-intonacyjnym a wersyfikacyjnym w wersie; przeniesienie wyrazu lub części zdania do następnego wersu lub strofy np. w celu zaakcentowania wypowiedzi, zwiększenia dynamiki i pobudzenia wyobraźni osoby czytającej. (pl)
- Enjambement (também conhecido como encavalgamento, embora a primeira forma seja preferida) é a ruptura de uma unidade sintática (uma frase, proposição ou ) no final de uma linha ou entre dois versos. É um contraste em comparação com o fim de frase, em que cada unidade linguística corresponde a uma única linha, a uma , em que a unidade linguística termina no meio da linha. O termo é emprestado diretamente a partir do francês enjambement, que significa "encavalgamento". (pt)
- Versbindning eller enjambemang (övergång, överklivning) är ett fenomen i den poetiska metriken som innebär att övergången från en versrad till nästa inträffar på ett annat ställe än avgränsning mellan meningar eller satser, som till exempel i följande lilla text: Gack ej i så högatankar; sänk ditt öga! Man skulle också kunna uttrycka det som att en mening (eller sats) inte avslutas vid radbrytet utan fortsätter över på nästa rad. Motsatsen, det vill säga att en mening avslutas i versraden, kallas versklyvning. (sv)
- Анжамбема́н, или анжамбма́н (фр. enjambement, от фр. enjamber «перешагивать», «перепрыгивать»), также просто перенос в стихосложении — один из эффектов расхождения между синтаксическим и ритмическим строением стихотворного текста: несовпадение границы стихотворных строк с границей между синтагмами. (ru)
- Ein Enjambement (Aussprache: [ãʒãb(ə)'mãː]; von französisch enjamber ‚überschreiten‘, ‚überspringen‘), Zeilensprung oder Verssprung tritt in einer Folge von Versen dann auf, wenn eine Satz- oder Sinneinheit über das Ende eines Verses hinaus auf den folgenden Vers übergreift. Man kann Enjambements danach unterscheiden, ob die Versgrenze mit der Grenze einer syntaktischen Einheit (Syntagma) zusammenfällt oder ob das Enjambement alle syntaktischen Einheiten trennt. Zum Beispiel bei Goethes Versen Der mißversteht die Himmlischen, der sieBlutgierig wähnt (de)
- In poetry, enjambment (/ɛnˈdʒæmbmənt/ or /ɪnˈdʒæmmənt/; from the French enjamber) is incomplete syntax at the end of a line; the meaning 'runs over' or 'steps over' from one poetic line to the next, without punctuation. Lines without enjambment are end-stopped. The origin of the word is credited to the French word enjamber, which means 'to straddle or encroach'. (en)
- El encabalgamiento es un fenómeno métrico que tiene lugar cuando hay un desacuerdo entre unidad sintáctica y unidad métrica, esto es, cuando la unidad sintáctica excede la pausa versal y se desborda en el verso siguiente (lo que en francés recibe el nombre de rejet), o bien, cuando se anticipan al final de un verso elementos de la unidad de sentido que constituye el verso siguiente (contre-rejet). En ambos casos, la frase inconclusa queda «a caballo» entre dos versos, lo que le otorga ese sentido metafórico al verbo encabalgar, del que procede el nombre del fenómeno. El término francés enjambement, que se ha popularizado también entre filólogos alemanes e ingleses —pese a que se pueden encontrar equivalentes en sus propias lenguas— procede de un uso figurado del verbo enjamber (‘franque (es)
- Zangalatraua erritmoaren gainean eragina duen baliabide literario bat da; beraz, maila fonetikokoa da. Zangalatraua erabiltzeak esan nahi du bertso lerroaren amaierako pausaldia eta egitura sintaktikoaren etenaldia bat ez etortzea. Edo, bestela esanda, esaldiak, bertsoaren bukaeraren gainetik, hurrengo bertsoan jarraitzen du. Ondorioz, esaldia bi bertsotan azaltzen da. Zenbaitetan, orobat, estrofen arteko etena gerta daiteke esaldi erdian.Hona hemen adibide batzuk. Lehenengoa, nahiko gogorra: Ezer ez dutmendibideok adinaongi ezagutzen. Beste bat: Bi motatako zangalatrauak bereiz daitezke: (eu)
- L'enjambement (in italiano inarcatura, accavalciamento o spezzatura) consiste nell'alterazione tra l'unità di verso e l'unità sintattica. Si tratta cioè di una figura retorica della sintassi o di un sintagma o anche di una parola causata dall'interruzione del verso, la quale induce un prolungamento del periodo logico oltre la pausa ritmica. In pratica nel seguente esempio: L'unità tra sostantivo (compagna) e attributo (picciola) è spezzata dall'interruzione del verso appunto: si tratta quindi di un enjambement. (it)
- Enjambement is het doorlopen van een zin over twee (of eventueel meer) versregels.De mogelijke redenen om dit te doen zijn onder andere: 1.
* Het creëren van ongebruikelijk rijm. Zo'n enjambement dat verder geen inhoudelijke functie heeft, maar alleen een humoristisch effect beoogt, wordt ook wel een genoemd.De kat viel van de trappe,mijn vader verkoopt aardappe-len en uien. (Multatuli) 2.
* Het nadrukkelijker maken van rijm.De bloemen, witte en geele als room en rood'Als kindernagels en gestreepte, lood-Blauw als een avondlucht bij windgetij. (Herman Gorter) 3.
* Het minder nadrukkelijk maken van rijm. 4.
* Omwille van het metrum of ritme. 5.
* Een zin kan door een enjambement niet alleen als een geheel worden gelezen, maar er worden door enjambement ook aparte versregels gecre (nl)
- Перене́сення, або Енжамбема́н (фр. enjambement) — віршовий прийом, який полягає у перенесенні фрази або частини слова з попереднього рядка у наступний, зумовлений незбіжністю ритмічної паузи зі смисловою, хоч рядок при цьому втрачає свою інтонаційну викінченість. Розрізняють три різновиди перенесення. Найпоширеніший — rejet — фраза, що заповнює попередній рядок, а завершується на початку наступного. Досить часто спостерігається у віршах Т. Шевченка: Не смійтеся, чужі люде!Церков-домовинаРозвалиться… і з-під неїВстане Україна. Великодній дощтротуаром шов —ковая зеленаярилась з-під землі. (uk)
|
