| dbo:abstract
|
- Convivio (deutsch Gastmahl) ist eine von dem italienischen Dichter und Philosophen Dante Alighieri in der toskanischen Variante der altitalienischen Sprache verfasste philosophische Abhandlung. Das umfangreiche Werk wurde um 1306 geschrieben, blieb aber unvollendet. (de)
- Convivio ([komˈviːvjo]; La bankedo) estas verko verkita de Dante Alighieri inter ĉirkaŭ 1304 kaj 1307. Tiu nefinita verko de Dante konsistas el kvar trattati, aŭ "libroj": nome enkonduka, plus tri libroj el kiuj ĉiu inkludas po unu canzone (longa lirika poemo) kaj proza alegoria interpretado aŭ komentaroo de la poemi kiu iras en multobla temara direktaro. La Convivio estas ĉefa stadio de disvolvigo por Dante, tre diferenca el la viziema mondo de la Vita nuova (kvankam kiel ĉe la pli fruaj verkoj ĝi estas rimedo por la evoluema sento de arta alvokivo kaj filozofi-spirita demandaro de la aŭtoro). Tiu diferenco estas montrita laŭ kiel la du verkoj uzas la formaton de la prozmetro: en la Vita Nova estas komplika interrilato kaj interplektiĝo inter la prozo kaj la poezio, dum en la Convivio grandaj blokoj de prozo havas auŭonoman ekziston aparte el la poemoj; la enhavo de la poezio ne estas amplifikita aŭ eldonita en la prozo kiel komento pri la poezio, por servi kiel elirpunktoj por la variaj temojn kiujn la Convivio studas. Dante mem diras ke la prozo de la Convivio estas "modera kaj vireca," kontraste al la "fervora kaj pasia" prozo de la Vita Nova; kaj ke kvankam la alproksimiĝo al tio en la verko de lia juneco estis "kvazaŭ sonĝa" la Convivio alproksimiĝas al tiu temaro sobre kaj larĝe, ofte modelante sian stilon laŭ la skolastikismaj aŭtoroj. La Convivio estas speco de popollingva enciklopedio de la konaro de la epoko de Dante; ĝi tuŝas multaj fakareojn, ne nur pri filozofio sed ankaŭ pri politiko, lingvoscienco, scienco, kaj historio. La traktaĵo startas per enkonduka libro, aŭ prefaco, kiu klarigas kial libro kial la Convivio necesas kaj kial Dante verkas ĝin en la popola lingvo anstataŭ en Latino. Ĝi estas unu el la plej fruaj defendoj de la popola lingvo fare de Dante, esprimita granddetale en lia (iomete pli frua) lingva traktaĵo De vulgari eloquentia (Pri nacilingva elokvento). Libroj 2a kaj 3a formas unuaĵon, ambaŭ fokuse al nova amo de Danto post la morto de Beatrice — nome lia amo por Sinjorino Filozofio, "la plej bela kaj digna filino de la Imperiestro de la universo," kiel li nomigas ĝin. Libro 2a studas alegorion kaj Sinjorinon Filozofion (konekte kun la canzone Voi che ’ntendendo il terzo ciel movete [Vi kiu movas la trian ĉielon per ago de intelekto], kiu malfermas la libron), kaj ankaŭ alportas temojn kiaj astronomio, anĝelologio, kaj la senmorteco de la animo. La libro 3a estas himno de preĝo por filozofio, lanĉita per alegoria interpretaĵo de la granda canzone de Dante Amor che ne la mente mi ragiona (Amo, kiu parolas al mi en mia menso). En tiu libro, Dante asertas ke la vera filozofio ne povs stariĝi el ajna postaj motivoj, kiaj la prestiĝo aŭ la mono — ĝi eblas nur kiam la serĉanto havas saĝamon de si mem. La libro 4a estas multe la plej longa el la Convivio, kaj estas notinde distinga el la du libroj kiuj antaŭas ĝin. La temo de la libro 4a estas la naturo de nobleco. Ĝi malfermiĝas per la plej longa canzone el la Convivio, Le dolci rime d’amor (Tiuj dolĉaj ampoemoj), kio estas eksplicite pri gentilezza aŭ nobleco, same kiel pri kondamno de avareco, asertante ke la racio kaj la spirito de akiro estas reciproke malkongruaj. La unua duono de la tridek ĉapitroj de la libro 4a estas dediĉita al la malprestiĝigo de la falsa ideo de nobleco kiel heredita trajto, limigita al la aristokrataro, dum la finaj dekkvin ĉapitroj skizas tion el kio la vera nobleco konsistas — nome la perfekteco de io laŭ sia naturo — kaj kiel nobleco manifestiĝas en personoj je variaj stadioj de la vivo. La Convivio, en siaj membiografiaj partoj kaj laŭ la itinero de siaj pensolinioj, havigas riĉan portreton de Dante mem, de granda gravo por la kompreno de lia verkaro kiel tuto, ĉefe pri la Dia Komedio. (eo)
- Convivio (Italian pronunciation: [koɱˈviːvjo]; "The Banquet") is an unfinished work written by Dante Alighieri roughly between 1304 and 1307. It consists of four trattati, or "books": a prefatory one, plus three books that each include a canzone (long lyrical poem) and a prose allegorical interpretation or commentary of the poem that goes off in multiple thematic directions. (en)
- El Convivio es una obra de Dante durante el exilio, entre 1304 y 1307. El término "convivio" viene latín convivium y significa "banquete". El objetivo del tratado, escrito en dialecto florentino (volgare), consiste justamente en brindar un "banquete de sabiduría" a todos los que desconocían el latín, que a finales del siglo XIII era la lengua de la transmisión del conocimiento y del debate científico, sobre todo en lo relativo a la política, la filosofía y la poesía. Con el Convivio el autor trata de mostrar su doctrina y refutar las acusaciones que lo habían confinado al exilio. Aunque se proyectaron quince tratados, debido a las exigencias compositivas de la Divina Comedia, Dante sólo terminó cuatro. Aunque existen similitudes estructurales con la Vita Nuova, una obra lírica dedicada al amor por Beatriz, la prosa del Convivio es de corte argumentativo. (es)
- Il convivio (« Le Banquet », en italien) est une œuvre écrite par Dante Alighieri pendant son exil, et plus précisément entre 1304 et 1307. Le terme « convivio » vient du latin convivium et signifie « banquet ». Pour Dante, la connaissance était comparable au « pain des anges » : en apparence seuls les hommes d'église (les clercs) pouvaient en faire festin (puisqu'elle se faisait en latin). Avec son ouvrage Dante voulait proposer un banquet composé des miettes de philosophie à tous les hommes, c'est pourquoi il écrit son Convivio en langue vulgaire, compréhensible de tous. (fr)
- Il Convivio è un saggio composto da Dante Alighieri nei primi anni dell'esilio, ovvero tra il 1304 e il 1307. L'intento dell'autore era quello di agevolare nello spontaneo percorso di ogni individuo verso la conoscenza tramite l'alternarsi di canzoni apparentemente ludiche e commenti di carattere pedagogico-morale o dottrinale. Per una maggiore comprensione va tenuto in considerazione l'effettivo privilegio di chiunque all'epoca potesse dedicarsi agli studi e all'otium cum dignitate; pertanto si procede prima elencando i possibili impedimenti che prevengono l'uomo dall'acquistare compiutamente l'habitus di scienza ed in secondo luogo, in quanto fedele, mostra la sua misericordia attiva nei confronti di chi è affamato di conoscenza. In questo, infatti, si esplicita per la prima volta la virtù della "liberalitade", fondamentale per il Dante in esilio ed in continua peregrinazione tra le corti. Una volta raccolte le "partiuncole", o briciole, dall'alta mensa dei sapienti Dante si rivolge al lettore digiuno di insegnamenti filosofici proponendo un banchetto di quattordici portate: 14 vivande (ovvero le canzoni) ed il pane (il commento) con cui mangiarle. Tale transumptio trofica risulta, inoltre, particolarmente congeniale all'associazione dantesca con la liturgia dell'Eucaristia, il Vangelo di Giovanni 6.59 e la parola di Cristo che toglie la fame spirituale. Delle quattordici canzoni del Convivio annunciate «l'opera ne reca e commenta tre sole: (...) è la prima prova severa e compiuta della prosa italiana». Dante non si rivolge ai letterati del tempo «né adopera quindi la loro lingua, perché, attendendo essi al solo guadagno hanno fatto la letteratura "di donna meretrice"». Giuseppe Prezzolini, a tale proposito, ha scritto che le idee di Dante non andarono mai di pari passo con la storia dell'Italia. Così come il De Monarchia è contraria alla «parte più viva municipale e regionale, (...) l'ideale (...) di un linguaggio aulico (Convivio) è contrario alla realtà dei dialetti, che, appena i letterati sono liberi dall'ansia per l'unità (verso il 1860), riappaiono nelle scritturre più schiette (Verga), nei temi dei migliori (D'Annunzio) e nella lirica più pura (Di Giacomo) e nel romanzo del Lampedusa che chiude la letteratura italiana moderna». (it)
- Convivio (pl. "Biesiada") – nieukończony traktat filozoficzny Dantego Alighieri, napisany między 1307 a 1309 rokiem, napisany w języku włoskim i mający w założeniu służyć propagowaniu wiedzy, również wśród osób nieznających łaciny i słabiej wykształconych. W zamyśle autora Convivio miało się składać z 15 ksiąg – wstępu oraz 14 kancon z dołączonym komentarzem. Powstały jednak zaledwie 4 księgi – wstępna oraz trzy kancony z komentarzem: Voi che intendendo il terzo ciel movente ("Wy, którzy rozumiejąc, poruszacie niebo"), Amor che nella mente mi ragiona ("Miłość, która dyskutuje w mym umyśle") oraz Le dolci rime d'amor ch'io solia ("Słodkie rymy miłosne, które mam w zwyczaju"). Convivio porusza temat języka włoskiego i jego możliwości jako języka nauki i literatury, potencjału tkwiącego w ludzkim rozumie, kwestie podziału na władzę cesarską i papieską, zagadnienia teorii literatury, najważniejszych cnót człowieka, ideału państwa oraz kwestie piękna. Nie wiadomo dlaczego Dante nie dokończył utworu; być może poczuł się znużony formą traktatu, może też przeczuwał, że poruszył wszystkie interesujące go kwestie i w dalszych rozdziałach skazany byłby na powtórzenia, może też do pisania dzieła związanego z filozofią zniechęcił się z powodu głębszego zainteresowania wiarą i mistycyzmem, związanym z tworzeniem Boskiej komedii. Dzieło zawiera elementy zapowiadające humanizm – szacunek dla rozumu i wiedzy oraz kultury starożytnej. (pl)
- Het Convivio is na de Vita Nuova en de Divina Commedia het bekendste geschrift van de Florentijse schrijver Dante Alighieri (Florence 1265 - Ravenna 1321). Het wordt aan de hand van andere gegevens gedateerd tussen 1304 en 1308. In het Convivio, dat gastmaal betekent, behandelt Dante de 'heerlijkheid van de filosofie', die hem na de dood van zijn geliefde Beatrice veel steun heeft verschaft. Dit is een van zijn vier , geschreven in ballingschap, na de coup van de Zwarte Welfen in 1302. Dante had grootse plannen voor de opzet van zijn boek. Het zou uit vijftien boeken, door Dante zelf ook traktaten genoemd, moeten bestaan. Uiteindelijk is hij hier niet in geslaagd, doordat de Divina Commedia zijn oorsprong in dezelfde tijd vindt. In de huidige vorm en onder de naam Convivio beslaat het vier delen: een traktaat dat dient als inleiding en introductie van de gedachten van Dante, en drie traktaten die gaan over filosofie, ingeleid door een canzone, een religieus gezang. Naar de middeleeuwse traditie waar Dante op rust, is filosofie een ruim begrip, en beslaat het ook deugdzaamheid, theologieën en liefde. De inleidende canzones, die stammen uit een vroegere periode van het leven van de dichter, hebben een moraliserende, allegorische betekenis. Deze wordt pas uitgelegd aan het einde van het traktaat waarvoor het canzone inleidt. Allerlei meningen en dingen worden met elkaar vermengd, tot een ogenschijnlijk chaotische, maar bij benadering uiterst zorgvuldige, bijna mathematisch opgezette structuur. Dante houdt inhoudelijk de scholastiek aan, zoals deze in zijn tijd gebruikelijk was. Eerst komt de quaestio, de probleem- of vraagstelling, waarna hij deze indeelt in de articula, die hij een voor een bespreekt, en ten slotte komt een eindoordeel in de vorm van een responsio. Daarin volgt hij strikt de structuur van zijn, in de ogen van de middeleeuwse filosofische traditie, belangrijkste voorgangers: Aristoteles en Thomas van Aquino. Daarbij maakt hij gebruik van redeneringen als de analogie en het syllogisme. (nl)
- O Convivio é uma obra de Dante. Estima-se que tenha sido escrita durante o exílio, entre 1304 e 1307. O termo "convivio" vem do latim "convivium" e significa "banquete". O objetivo do tratado, escrito em dialeto florentino (volgare), consiste em brindar com um “banquete de sabedoria” a todos os que desconheciam o latim, que ao fim do século XIII ainda era a língua de transmissão do conhecimento e do debate científico, sobretudo no que tocava à política, à filosofia e à poesia. Ainda que Dante houvesse planejado quinze tratados, ele só terminou quatro, provavelmente já envolvido na composição do e, até mesmo, da Divina Comédia. Apesar das semelhanças de formato com a Vita Nuova, uma obra lírica dedicada ao amor por Beatriz, a prosa do Convivio é de cunho argumentativo, tendo a filosofia como principal motivo. (pt)
- «Пир» (итал. Convivio) — стиховедческий и философский трактат Данте Алигьери на итальянском языке. Данте, писавший свой труд около 1306 года, окончил лишь его пролог и толкования к трём собственным канцонам (в общей сложности, 4 «книги»). (ru)
|
| rdfs:comment
|
- Convivio (deutsch Gastmahl) ist eine von dem italienischen Dichter und Philosophen Dante Alighieri in der toskanischen Variante der altitalienischen Sprache verfasste philosophische Abhandlung. Das umfangreiche Werk wurde um 1306 geschrieben, blieb aber unvollendet. (de)
- Convivio (Italian pronunciation: [koɱˈviːvjo]; "The Banquet") is an unfinished work written by Dante Alighieri roughly between 1304 and 1307. It consists of four trattati, or "books": a prefatory one, plus three books that each include a canzone (long lyrical poem) and a prose allegorical interpretation or commentary of the poem that goes off in multiple thematic directions. (en)
- Il convivio (« Le Banquet », en italien) est une œuvre écrite par Dante Alighieri pendant son exil, et plus précisément entre 1304 et 1307. Le terme « convivio » vient du latin convivium et signifie « banquet ». Pour Dante, la connaissance était comparable au « pain des anges » : en apparence seuls les hommes d'église (les clercs) pouvaient en faire festin (puisqu'elle se faisait en latin). Avec son ouvrage Dante voulait proposer un banquet composé des miettes de philosophie à tous les hommes, c'est pourquoi il écrit son Convivio en langue vulgaire, compréhensible de tous. (fr)
- «Пир» (итал. Convivio) — стиховедческий и философский трактат Данте Алигьери на итальянском языке. Данте, писавший свой труд около 1306 года, окончил лишь его пролог и толкования к трём собственным канцонам (в общей сложности, 4 «книги»). (ru)
- Convivio ([komˈviːvjo]; La bankedo) estas verko verkita de Dante Alighieri inter ĉirkaŭ 1304 kaj 1307. Tiu nefinita verko de Dante konsistas el kvar trattati, aŭ "libroj": nome enkonduka, plus tri libroj el kiuj ĉiu inkludas po unu canzone (longa lirika poemo) kaj proza alegoria interpretado aŭ komentaroo de la poemi kiu iras en multobla temara direktaro. La Convivio, en siaj membiografiaj partoj kaj laŭ la itinero de siaj pensolinioj, havigas riĉan portreton de Dante mem, de granda gravo por la kompreno de lia verkaro kiel tuto, ĉefe pri la Dia Komedio. (eo)
- El Convivio es una obra de Dante durante el exilio, entre 1304 y 1307. El término "convivio" viene latín convivium y significa "banquete". El objetivo del tratado, escrito en dialecto florentino (volgare), consiste justamente en brindar un "banquete de sabiduría" a todos los que desconocían el latín, que a finales del siglo XIII era la lengua de la transmisión del conocimiento y del debate científico, sobre todo en lo relativo a la política, la filosofía y la poesía. Con el Convivio el autor trata de mostrar su doctrina y refutar las acusaciones que lo habían confinado al exilio. Aunque se proyectaron quince tratados, debido a las exigencias compositivas de la Divina Comedia, Dante sólo terminó cuatro. Aunque existen similitudes estructurales con la Vita Nuova, una obra lírica dedicada al (es)
- Il Convivio è un saggio composto da Dante Alighieri nei primi anni dell'esilio, ovvero tra il 1304 e il 1307. L'intento dell'autore era quello di agevolare nello spontaneo percorso di ogni individuo verso la conoscenza tramite l'alternarsi di canzoni apparentemente ludiche e commenti di carattere pedagogico-morale o dottrinale. (it)
- Convivio (pl. "Biesiada") – nieukończony traktat filozoficzny Dantego Alighieri, napisany między 1307 a 1309 rokiem, napisany w języku włoskim i mający w założeniu służyć propagowaniu wiedzy, również wśród osób nieznających łaciny i słabiej wykształconych. Convivio porusza temat języka włoskiego i jego możliwości jako języka nauki i literatury, potencjału tkwiącego w ludzkim rozumie, kwestie podziału na władzę cesarską i papieską, zagadnienia teorii literatury, najważniejszych cnót człowieka, ideału państwa oraz kwestie piękna. (pl)
- O Convivio é uma obra de Dante. Estima-se que tenha sido escrita durante o exílio, entre 1304 e 1307. O termo "convivio" vem do latim "convivium" e significa "banquete". O objetivo do tratado, escrito em dialeto florentino (volgare), consiste em brindar com um “banquete de sabedoria” a todos os que desconheciam o latim, que ao fim do século XIII ainda era a língua de transmissão do conhecimento e do debate científico, sobretudo no que tocava à política, à filosofia e à poesia. Ainda que Dante houvesse planejado quinze tratados, ele só terminou quatro, provavelmente já envolvido na composição do e, até mesmo, da Divina Comédia. Apesar das semelhanças de formato com a Vita Nuova, uma obra lírica dedicada ao amor por Beatriz, a prosa do Convivio é de cunho argumentativo, tendo a filosofia co (pt)
- Het Convivio is na de Vita Nuova en de Divina Commedia het bekendste geschrift van de Florentijse schrijver Dante Alighieri (Florence 1265 - Ravenna 1321). Het wordt aan de hand van andere gegevens gedateerd tussen 1304 en 1308. (nl)
|
