rdfs:comment
| - Муравский шлях или Муравская сакма — главный путь (дорога, сакма) нападения и торговли крымских татар и ногайцев в XVI — первой половине XVII века на Русское государство. (ru)
- Мура́вський шлях — один з найважливіших стратегічних шляхів 16—18 століть, який пролягав з Південної України на північ до кордону з Московською державою. Етимологія назви, за однією з гіпотез, пов'язана з травою-муравою, або споришем (Polygonum). На місці зруйнованих горизонтів ґрунту виростає інший склад трав, що відмінний від звичайної степової рослинності. Мурава була своєрідним індикатором дороги. Низькоросла трава зростала саме в місцях зі збідненими ґрунтами. (uk)
- Muravská cesta (ukrajinsky Муравський шлях, Muravskyj šljach; rusky Муравский шлях, Muravskij šljach; polsky Szlak murawski) byla původně obchodní trasa, spojující oblast Krymského poloostrova s centrální Rusí; v 16.–17. století pak jeden z hlavních směrů nájezdů krymských Tatarů na Ukrajinu a Rusko. Cesta vedla z tvrze (nejsevernějšího místa Krymu), přes tzv. Divoká pole směrem nejprve východním, poté severním, po rozvodí řek Vorskla, Severní Doněc a Sejm až do ruského města Tula, které bylo od roku 1566 součástí obranné linie zvané (Большая засечная черта, Bolšaja zasečnaja čerta). (cs)
- Muravsky Trail or Murava Route (Russian: Муравский шлях, Ukrainian: Муравський шлях) was an important trade route and an invasion route of the Crimean Nogays during the Russo-Crimean Wars of the 16th and early 17th centuries. As described in the (1627), the route went north from the Tatar fortress of Or Qapı (Perekop), the gateway of the Crimean peninsula, east of the Dnieper to the Russian fortress of Tula, 193 km south of Moscow. After this, the Tatars began avoiding this route. It later became a main route used by the Cossacks to raid Crimea. (en)
- Szlak murawski – stary szlak handlowy i wojskowy, jeden z kilku stałych szlaków napadów Tatarów Krymskich na Księstwo Moskiewskie. Wiódł od Perekopu poprzez Dzikie Pola na północ, linią wododziału Dniepru z Donem, nad Worsklą, Dońcem, Sejmem do Tuły. Przechodził przez 11 brodów. Zygmunt Gloger uważał go za naturalną granicę wschodnią Kijowszczyzny. Szlak miał kilka odgałęzień: bakajewskie, izjumskie, kalmiuskie, kończakowskie, staro- i nowoposelskie, romodanowskie, sahajdaczne. Szlak używany był również przez kupców i dyplomatów. (pl)
|