| dbo:abstract
|
- Die Megaherbivorenhypothese ist eine Hypothese aus den Bereichen Ökologie und Geobotanik über den entscheidenden Einfluss großer Pflanzenfresser – der Megaherbivoren (von altgriech. mega ‚groß‘, lat. herba ‚Kraut‘ und vorare ‚verschlingen‘) – auf die potenzielle natürliche Vegetation (insbesondere von Waldland) sowie die Landschaftsstruktur. Es ist bekannt, dass große Tierherden in Gebieten, die aufgrund trockener Klimate im Übergangsbereich von Wäldern zu Offenlandbiomen leben (siehe auch Hygrische Waldgrenze), einen prägenden Einfluss auf die Vegetation haben. So gelten die Savannen der Erde seit langem als „degradierte tropische Trockenwälder“. Überall spielen jedoch nicht nur Megaherbivoren, sondern vor allem regelmäßige natürliche Buschbrände sowie edaphische Standortfaktoren eine Rolle, sodass es meistens nicht möglich ist, die Anteile der verschiedenen Ursachen zu ermitteln. Die viel diskutierte Hypothese geht demgegenüber davon aus, dass große Pflanzenfresser in natürlichen Bestandsdichten die Vegetation und das Landschaftsbild – vor anderen Faktoren und auf klimatisch günstigen Waldstandorten – entscheidend beeinflussen. Durch ihren Einfluss auf die Vegetation hätten beispielsweise Auerochsen, Wisente, Wildpferde und Hirsche verhindert, dass sich im milderen Klima des Holozäns nach der letzten Kaltzeit aus den baumfreien Landschaften Mitteleuropas wieder geschlossene Hochwälder entwickelt hätten. Stattdessen seien halboffene, parkartige Wald-Graslandschaften entstanden. Später sei dieser Einfluss bis über das Mittelalter hinaus von Nutztieren ausgeübt worden, die zur Waldweide in die Wälder getrieben wurden. Darüber hinaus wird davon ausgegangen, dass der Mensch die größten Megaherbivoren (Elefanten, Nashörner) im nördlichen Eurasien zum Ende der letzten Eiszeit ausgerottet und die überlebenden Tierbestände durch Jagd niedrig gehalten habe (Ausrottungshypothese). Ähnliches gelte für vergleichbare Vegetationsgebiete Nord- und Südamerikas sowie Australiens. Dies habe zu der Ausbreitung von relativ einheitlichen Pflanzengesellschaften geführt, die sich von denen des Pleistozän unterschieden hätten. In Afrika sei die ursprüngliche Großtierfauna dagegen erhalten geblieben (living Pleistocene) und habe großflächig ein vielfältiges Mosaik aus Grasland und Baumbeständen geformt. Die Hypothese ist umstritten und wird in Details uneinheitlich dargestellt. Die meisten Forscher sehen die Hypothese zumindest als einen fruchtbaren Forschungsansatz an. So wird das daraus gewonnene Wissen durchaus praktisch eingesetzt, vor allem beim Einsatz von großen Weidetieren im Zuge von Renaturierungsmaßnahmen, dem so genannten Rewilding. (de)
- La megaherbvorul-teorio sugestas, ke Meza Eŭropo estus sen homa influone (preskaŭ) komplete kovrita de arbaroj (kiel supozas ĝis nun plej multajfakuloj), sed pro la influo de grandaj plantmanĝantoj(megaherbvoruloj) konsistus grandparte el mozaiko el arbaretoj (boskoj)kaj herbejoj kun unuopaj arboj kaj arbustoj.La fakton, ke nuntempe en Meza Eŭropo la laŭnatura disvolviĝasde ajna elirstadio preskaŭ ĉie al kiel fazo, kaŭzas laŭ tiu teorio la nuna manko de la megaherbvoruloj,kiuj iam abundis en Mezeŭropo kaj aŭ formortis aŭ estis ekstermitajde la homo.De tiuj grandaj plantmanĝantoj malaperis ankoraŭ en historia tempouro, bizono, tarpano kaj alko, antaŭe jam specioj deelefantoj kaj rinoceroj, kies influo sur la vegetaĵo estiseĉ multe pli drasta. Antaŭ la malapero de tiuj bestoj la ekosistemoj en Mezeŭropoevoluis ofte laŭ jena ciklo:
* Arbarajn arealojn detruis la grandaj plantmanĝantoj, per de burĝonoj kaj ŝosoj, paŝtado, senŝeligado kaj eĉ faligado de arboj kaj piedfrapado de la grundo.Finfine la arealo ŝanĝiĝis al herbejo.
* Sur la herbejo ekkreskis pikilhavaj arbustoj, ekzemple rozoj, prunel-arbustoj, kratagoj kaj rubusoj, kaj formis . Pro siaj pikiloj tiuj arbustoj rezistis al la plantmanĝantoj.
* Ene de la veprejoj, protektataj de la pikil-arbustoj, povis natursemiĝi kaj kreski denove arboj.
* La pligrandiĝintaj arboj formis denove arbareton, en kiu la pikilarbustoj grandparte mortis pro la ombro. Tiuj fazoj ne nur sekvis cikle unu la alian, sed ankaŭ ekzistis unuapud la alia kaj formis tiamaniere pejzaĝan mozaikon kun grandegabiodiverseco (kiel deskriptas la ) Ĉar multaj megaherbvoruloj multe migras, tiu mozaiko estis modifita denecikla alveno kaj foriro de la opaj specioj kun iliaj diversajnutraĵ-preferoj, krome de bestaj epidemioj, influo de predantoj (rabobestoj),kelkfoja amaspliiĝo de plantmanĝantaj insektoj,kaj ankaŭ de la vetero (sekaj kaj malsekaj jaroj) kaj de diversaj kvalitoj de la grundo,kiel fertileco kaj sekeco. Se la megaherbvor-teorio pravas, tiam tiuj bestoj, kiuj en Mezeŭropovivas ekster la arbaro en la kultur-pejzaĝo(ekz. blanka cikonio, leporo, kampa hamstro, ordinara perdriko),alvenis tien ne maljam kun la kampojn kultivanta homo(kiel oni ĝis nun kutime supozas),sed havis viveblecojn jam antaŭe en la ne hom-influataj ekosistemoj. (eo)
- The wood-pasture hypothesis, also known as the Vera hypothesis and the megaherbivore theory is a scientific hypothesis that posits that open and semi-open pastures and wood-pastures formed and maintained by large wild herbivores, rather than primeval forests, would have formed the predominant type of landscape in post-glacial Europe, thus opposing the common belief. As the name Vera hypothesis implies, it was first proposed by Dutch researcher Frans Vera in his book Grazing Ecology and Forest History in 2000 and translated into English in 2002. Vera's ideas were not completely novel at the time. Already two years earlier, Oliver Rackham had published an article in which he criticised the idea of an all-encompassing, dark primeval forest in pre-Neolithic times as envisioned by the majority of scholars, however, Vera was the first to develop a comprehensive framework for such ideas and formulate a competing theorem. Vera's proposals, although highly controversial, came at a time when the role grazers played in woodlands was increasingly being reconsidered, and are credited for ushering a period of increased reassesment and interdisciplinary research in European conservation theory and practice.Although Vera largely focused his research on the European situation, his findings could also be applied to other temperate ecological regions worldwide, especially the broadleaved ones. Vera's ideas have met with both rejection and approval in the scientific community, and continue to lay an important foundation for the rewilding-movement. While his proposals for widespread semi-open savanna as the predominant landscape of temperate Europe in the early to mid-Holocene have at large been rejected, they do partially agree with the established wisdom about vegetation structure during previous interglacials. Moreover, modern research has shown that, under the current climate, free-roaming large grazers can indeed influence and even temporarily halt vegetation succession. It has also been questioned whether the Holocene prior to the rise of agriculture provides an adequate approximation to a state of "pristine nature" at all, since by that time anatomically modern humans had already been omnipresent in Europe for millennia, with in all likelihood profound effects on the environment. After all, the severe loss of megafauna at the end of the Pleistocene and beginning of the Holocene known as the Quaternary extinction event, which is frequently linked to human activities, did not leave Europe unscathed and brought about a profound change in the European large mammal assemblage and thus ecosystems as a whole, which probably also affected vegetation patterns. The assumption, however, that the pre-Neolithic represents pristine conditions is a prerequisite for both the "high-forest theory" and the Vera hypothesis in their respective original forms. Whether or not the hypothesis is supported may thus further depend on whether or not the pre-Neolithic Holocene is accepted as a baseline for pristine nature, and thus also on whether the Quaternary extinction of megafauna is considered natural or man-made. (en)
|
| dbp:caption
|
- Eventually, through disease, lightning strike or old age, oaks begin to decay and die, leaving precious habitat for a variety of species. (en)
- Oak sapling growing in direct vicinity to a young blackthorn shrub. (en)
- Over time, established "shrub-oaks" may enlarge in width, being eventually able to shoot up in the centre, where the developing tree becomes inaccessible to herbivores. (en)
- According to the hypothesis, open wood-pasture like this one in Denmark comes close to a European virgin vegetation. (en)
- Ultimately, pasture-grown oaks, such as these pedunculate oaks in the Breite Oak Tree Reserve near Sighișoara, may form large, old solitaires. In rural landscapes, these old solitary trees are often signs of ancient silvopasture regimes. (en)
- Being relatively hardy to browsing, oaks are generally able to establish under moderate grazing pressure, depending on the conditions. (en)
- Free-ranging Longhorn cattle, stands of mature oaks in the distance, Knepp Wildland. (en)
|
| rdfs:comment
|
- Die Megaherbivorenhypothese ist eine Hypothese aus den Bereichen Ökologie und Geobotanik über den entscheidenden Einfluss großer Pflanzenfresser – der Megaherbivoren (von altgriech. mega ‚groß‘, lat. herba ‚Kraut‘ und vorare ‚verschlingen‘) – auf die potenzielle natürliche Vegetation (insbesondere von Waldland) sowie die Landschaftsstruktur. (de)
- La megaherbvorul-teorio sugestas, ke Meza Eŭropo estus sen homa influone (preskaŭ) komplete kovrita de arbaroj (kiel supozas ĝis nun plej multajfakuloj), sed pro la influo de grandaj plantmanĝantoj(megaherbvoruloj) konsistus grandparte el mozaiko el arbaretoj (boskoj)kaj herbejoj kun unuopaj arboj kaj arbustoj.La fakton, ke nuntempe en Meza Eŭropo la laŭnatura disvolviĝasde ajna elirstadio preskaŭ ĉie al kiel fazo, kaŭzas laŭ tiu teorio la nuna manko de la megaherbvoruloj,kiuj iam abundis en Mezeŭropo kaj aŭ formortis aŭ estis ekstermitajde la homo.De tiuj grandaj plantmanĝantoj malaperis ankoraŭ en historia tempouro, bizono, tarpano kaj alko, antaŭe jam specioj deelefantoj kaj rinoceroj, kies influo sur la vegetaĵo estiseĉ multe pli drasta. (eo)
- The wood-pasture hypothesis, also known as the Vera hypothesis and the megaherbivore theory is a scientific hypothesis that posits that open and semi-open pastures and wood-pastures formed and maintained by large wild herbivores, rather than primeval forests, would have formed the predominant type of landscape in post-glacial Europe, thus opposing the common belief. As the name Vera hypothesis implies, it was first proposed by Dutch researcher Frans Vera in his book Grazing Ecology and Forest History in 2000 and translated into English in 2002. Vera's ideas were not completely novel at the time. Already two years earlier, Oliver Rackham had published an article in which he criticised the idea of an all-encompassing, dark primeval forest in pre-Neolithic times as envisioned by the majority (en)
|
.jpeg){kind=link}
_(28524158712).jpg){kind=link}
