| dbo:abstract
|
- Un veuglaire (en inglés, fowler) era un cañón del siglo XV usado por las tropas francesas e inglesas durante la guerra de los Cien Años, período en el que se utilizó por primera vez piezas de artillería pesada de forma extendida en el campo de batalla —hasta entonces se utilizaba bien como piezas defensivas de las fortalezas, bien como arma de asedio—. Así se considera que la decisiva victoria de los franceses sobre los ingleses en la batalla de Castillon, que dio fin a la larga guerra, se debe al despliegue de piezas de artillería bajo las órdenes del artillero francés, Jean Bureau. Normalmente de hierro forjado, también se hicieron veuglaires de hierro fundido o de una aleación de cobre. Aunque era normalmente más ligero que la bombarda, al igual que esta, disparaba bolaños. Podía llegar a medir hasta 2.5 metros de largo y podía pesar desde unos 150 kg hasta varias toneladas. Era más grande que el crapaudau o crapaudin. Podían llegar a tener hasta dos recámaras o mascles. Aunque las primeras veuglaires serían de avancarga, a comienzos de la década de 1440 se empieza a mencionar que, «en línea con la nueva moda», ya son de retrocarga. Estaba rodeada de aros de refuerzo. Normalmente cada pieza llevaba varias recámaras para facilitar la carga. (es)
- Le veuglaire (du néerlandais « vogelaer », canon à tirer les oiseaux, de « vogel », oiseau) est une pièce d'artillerie des XIVe siècle et XVe siècle se chargeant par la culasse. Ces « bouches à feu » étaient appelées acquéraux, sarres ou spiroles, et plus tard veuglaires, (fr)
- The Veuglaire (derived from the German Vogler and Vogelfänger, and the Flemish Vogheler, after a gun manufacturer named . English: Fowler) was a wrought iron cannon, and part of the artillery of France in the Middle Ages. There, guns were initially called acquéraux, sarres or spiroles. The Veuglaire was up to 2 meters (8 feet) long, and weighing from 150 kg to several tonnes, and compares to the or Crapaudaux, which were shorter (4 to 8 feet) and lighter than the Veuglaires. The Veuglaires were usually breech-loading, and therefore used a separate "powder chamber" (boîte à poudre) in which powder and ball were located upon loading, and the main body of the cannon was formed of a tube opened at both ends. Veuglaires, together with Crapaudins, were considered medium-sized weapons and tended to have smaller chambers than bombards. They belonged to a category of weapons developed from the late 14th century, which had smaller bore and flatter trajectory. The category includes the culverin, , serpentines, falcon and arquebus. (en)
- Foglerz (foglar, foglarz) (z fr. veuglaire, od aveugler – zaślepiać, zatykać otwór) – lekkie działo odtylcowe używane w końcu XV i w XVI wieku. Strzelało kulami ołowianymi i używano go przede wszystkim do obrony zamków i murów miejskich. Jego specyficzną cechą było zastosowanie 4-5 prochownic (wymiennych komór z ładunkami prochowymi), które przed odpaleniem kolejno umieszczano w specjalnym wyżłobieniu w tylnej dennej części lufy. Zaletą foglerza była zwiększona szybkostrzelność w porównaniu z innymi ówczesnymi działami. Poważną wadę stanowiło natomiast nieszczelne dopasowanie prochownicy, powodujące uchodzenie gazów prochowych, a w konsekwencji – istotne zmniejszenie siły wyrzutu (prędkości początkowej) pocisku. Niedostatek ten sprawił, że okres stosowania foglerzy był stosunkowo krótki. Do pomysłu podobnych szybkostrzelających działek odtylcowych usiłowano powrócić w XVIII wieku, jednak bez większego powodzenia. Wiadomo, iż w trakcie powstania kościuszkowskiego w 1794 stosowano przez krótki czas śmigownice o konstrukcji podobnej do foglerza. (pl)
- Фо́глер (або фогляр, нім. Vogler, фр. veuglaire) — гармата, як правило легка, невеликого калібру. Є першим в історії видом гармати що заряджався з казенника, а не з дула. Фоглери мали знімні комори (камери) під порох. Назва «фоглер» вживалася щодо всіх гармат із знімною коморою для пороху, проте гармати великого калібру зустрічалися дуже рідко і були скоріше винятком ніж правилом. Перша згадка про гармату фоглер датується 1409 роком, використання гармат фоглер припинилося в 17 столітті. Зазвичай фоглери мали по дві або три зарядні комори, поки одну заряджали і робили постріл, іншу або інші камери в цей час набивали порохом, такий принцип заряджання дозволяв вести швидкий безперервний вогонь. За рахунок принципу заряджання з казенника фоглер був набагато швидкострільнішою гарматою за звичайні дульнозарядні гармати. Про те були у фоглера і недоліки технології того часу не дозволяли виготовити надійний механізм запирання затвора, а тому при пострілі частина порохових газів під тиском виривалася з ствола через казенну частину гармати. Через прорив газів потужність пострілу знижувалася. Фоглер мав зручну систему наведення, що дозволяла ефективно його застосовувати при обороні фортифікаційних укріплень. Цей факт у доповнення до значної швидкострільності цієї гармати і сприяв утвердженню репутації фоглера як гармати для захисту фортифікаційних укріплень. Також фоглер часто використовувався на кораблях. Стріляли з фоглера як ядрами, так і картеччю. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Le veuglaire (du néerlandais « vogelaer », canon à tirer les oiseaux, de « vogel », oiseau) est une pièce d'artillerie des XIVe siècle et XVe siècle se chargeant par la culasse. Ces « bouches à feu » étaient appelées acquéraux, sarres ou spiroles, et plus tard veuglaires, (fr)
- Un veuglaire (en inglés, fowler) era un cañón del siglo XV usado por las tropas francesas e inglesas durante la guerra de los Cien Años, período en el que se utilizó por primera vez piezas de artillería pesada de forma extendida en el campo de batalla —hasta entonces se utilizaba bien como piezas defensivas de las fortalezas, bien como arma de asedio—. Así se considera que la decisiva victoria de los franceses sobre los ingleses en la batalla de Castillon, que dio fin a la larga guerra, se debe al despliegue de piezas de artillería bajo las órdenes del artillero francés, Jean Bureau. (es)
- The Veuglaire (derived from the German Vogler and Vogelfänger, and the Flemish Vogheler, after a gun manufacturer named . English: Fowler) was a wrought iron cannon, and part of the artillery of France in the Middle Ages. There, guns were initially called acquéraux, sarres or spiroles. (en)
- Foglerz (foglar, foglarz) (z fr. veuglaire, od aveugler – zaślepiać, zatykać otwór) – lekkie działo odtylcowe używane w końcu XV i w XVI wieku. Strzelało kulami ołowianymi i używano go przede wszystkim do obrony zamków i murów miejskich. Jego specyficzną cechą było zastosowanie 4-5 prochownic (wymiennych komór z ładunkami prochowymi), które przed odpaleniem kolejno umieszczano w specjalnym wyżłobieniu w tylnej dennej części lufy. Zaletą foglerza była zwiększona szybkostrzelność w porównaniu z innymi ówczesnymi działami. Poważną wadę stanowiło natomiast nieszczelne dopasowanie prochownicy, powodujące uchodzenie gazów prochowych, a w konsekwencji – istotne zmniejszenie siły wyrzutu (prędkości początkowej) pocisku. (pl)
- Фо́глер (або фогляр, нім. Vogler, фр. veuglaire) — гармата, як правило легка, невеликого калібру. Є першим в історії видом гармати що заряджався з казенника, а не з дула. Фоглери мали знімні комори (камери) під порох. Назва «фоглер» вживалася щодо всіх гармат із знімною коморою для пороху, проте гармати великого калібру зустрічалися дуже рідко і були скоріше винятком ніж правилом. Перша згадка про гармату фоглер датується 1409 роком, використання гармат фоглер припинилося в 17 столітті. (uk)
|
