An Entity of Type: country, from Named Graph: http://dbpedia.org, within Data Space: dbpedia.org

The military history of the United States during World War II covers the victorious Allied war against the Axis Powers, starting with the 7 December 1941 attack on Pearl Harbor and ending with the 2 September 1945 surrender of Japan. During the first two years of World War II, the United States had maintained formal neutrality which was made official in the Quarantine Speech which was delivered by US President Franklin D. Roosevelt in 1937, while it was supplying Britain, the Soviet Union, and China with war materiel through the Lend-Lease Act which was signed into law on 11 March 1941, as well as deploying the US military to replace the British forces stationed in Iceland. Following the "Greer incident" Roosevelt publicly confirmed the "shoot on sight" order on 11 September 1941, effectiv

Property Value
dbo:abstract
  • يغطي التاريخ العسكري للولايات المتّحدة الأمريكيّة في الحرب العالمية الثانية الحرب ضد ألمانيا وإيطاليا واليابان والذي بدأ بـ الهجوم على بيرل هاربر في 7 كانون الأول - ديسمبرعام 1941. خلال العامين الأولين من الحرب العالمية الثانية، تبنت الولايات المتحدة موقفًا حياديًا كما ذكر رسميا في الذي ألقاه الرئيس الأمريكي فرانكلين روزفلت في عام 1937، أثناء تزويد بريطانيا والاتحاد السوفياتي والصين بمعدات الحرب من خلال قانون الإعارة والاستئجار الذي أُقر في 11 مارس 1941، فضلا عن ليحل محل . في حرب المحيط الهادئ، كان هناك أعمال قتالية غير رسمية مبكرة من الولايات المتحدة الأمريكية مثل النمور الطائرة. كانت العقوبات الاقتصاديّة التي فرضتها الولايات المتحدة على اليابان، باعتبارها جزء من الجهد لردع الهجوم العسكري الياباني في آسيا والمحيط الهادئ، سببًا رئيسيًا وراء الهجوم الياباني على بيرل هاربر. أثناء الحرب، خدم أكثر من 16 مليون أمريكيًا في القوات المسلحة الأمريكية، حيث 405,399 و671,278 جريح حرب. كان هناك أيضا 130,201 أسيرًا أمريكيًا وعاد منهم 116,129 إلى بيوتهم بعد الحرب. وكان من بين أهم المستشارين المدنيين للرئيس رووسفلت هنري ستيمسون، ، الذي حشد صناعات الدولة ومراكزها التدريبية لمساعدة الجيش، بقيادة فريق أول جورج مارشال وكانت القوات الجوية للجيش حتى قيادة الجنرال هاب أرنولد. أكدتبحرية الولايات المتحدة بقيادة الأمين العام لبحرية الولايات المتحدة فرانك نوكس وفريق أول استقلالها. وضع رووسفلت الأولويات الشاملة وشاركه في وضعها ، التي يترأسها . ترجع الأولوية العليا إلى هزيمة ألمانيا في أوروبا، ولكن الحرب ضد اليابان في المحيط الهادئ كانت أكثر إلحاحًا بعدما غرق أسطول السفن الحربية الرئيسي في بيرل هاربر. جعل فريق أول كينج فريق أول شيستر و. نيمتز، ومقره في هاواي، مسؤولًا عن حرب المحيط الهادئ ضد اليابان. وكانت النتيجة سلسلة من أشهر المعارك البحرية في التاريخ. حققت بحرية الإمبراطورية اليابانية مكاسب حيث استحوذت على الفلبين، بالإضافة إلى بريطانية وهولندا، كما إنها هددت أستراليا ولكن في حزيران/يونيو عام 1942، أغرقت ناقلاتها الأساسية أثناء معركة ميدواي، وانتهزالأميركان موقف المبادرة. أصبحت حرب المحيط الهادئ القاعدة الجوية أقرب وأقرب إلى اليابان. تقدم الجيش، ومقره في أستراليا بقيادة فريق أول دوغلاس ماكارثر، بثبات نحو غينيا الجديدة ثم إلى الفلبين، مع خطط لغزو الجزر اليابانيّة الرئيسية في آواخر عام 1945. بعدما أغرقت الغواصات الأمريكية أسطول اليابان التجاري، عانت اليابان من نقص في بنزين الطيران وزيت الوقود، وذلك بسبب استحواز البحرية الأمريكية في يونيو - حزيران 1944 عن طرق الغارات الجوية على الجزراليابانية الرئيسية. دمر القصف الاستراتيجي الموجه من قبل فريق أول جميع المدن اليابانية الكبرى، حيث استحوزت الولايات المتحدة على أوكيناوا بعد خسارة فادحة في خريف عام 1945. بعد القصف الذري على هيروشيما وناجازاكي والغزو والتدخل السوفياتي الوشيك، استسلمت اليابان. تضمنت الحرب ضد ألمانيا إرسال معونات إلى بريطانيا، وحلفاءها، وإلى الاتحاد السوفيتي، فضلًا عن امدادات الولايات المتحدة بالذخائر حتى تكون مستعدة لقوى الغزو. اُختبرت إلى حد معين ولأول مرة قوات الولايات المتّحدة الأمريكيّة في حملة شمال أفريقيا ثم شاركت بشكل ملحوظ مع القوات البريطانية فيإيطاليا في 1943-45، حيث تورطت قوات الولايات المتّحدة، التي تمثّل حوالي ثلث قوات الحلفاء المنتشرة، بعد أن واستولى الألمان على السلطة. وأخيرا وقع الغزو الفرنسي في يونيو - حزيران 1944، بقيادة الجنرال دوايت د. أيزنهاور. وفي الوقت نفسه، اشتركت وسلاح الجو الملكي البريطاني في قصف المدن الألمانية كما استهدفت بشكل منهجي خطوط النقل الألمانية ومحطات النفط الاصطناعية، كما اخرجت ما تبقى من لوفتفافه بعدمعركة بريطانيا عام 1944. أدت هجمات السوفيت، التي لايمكن وقفها، من الجبهة الشرقية وكذلك هجمات الحلفاء من الجبهة الغربية إلى نزيف ألمانيا حتى الموت. أدى وقوع برلين في يد السوفيت في شهر أيار- مايو عام 1945، وانتحار أدولف هتلر إلى استسلام الألمان. كانت القوات العسكرية مدعمة بقوة من قبل المدنيين في الجبهة الداخلية حيث أمدهم المدنيين بالأفراد العسكريين والذخائر والأموال والدعم المعنوي لتحقيق الانتصار في الحرب. وقد كلفت الحرب العالمية الثانية خزينة الولايات المتّحدة الأمريكيّة حوالي 341 مليار دولار في عام 1945 - أي 74% من إجمالي الناتج المحلي الأمريكي والمصروفات أثناء الحرب. في عام 2015، كلّفت الحرب أكثر من 4.5 تريليون دولار (ar)
  • USA až do útoku na Pearl Harbor (7. prosince 1941) byla . Na konci září 1939 se v Panamě konalo shromáždění ministrů zahraničních věcí z amerického kontinentu, jehož cílem bylo projednání situace v Evropě a vytyčení postoje Ameriky jako kontinentu k válce. Výsledek shromáždění bylo přijetí dekretu, kterým zúčastněné země deklarovaly: * neutralitu * vytvoření bezpečnostního koridoru v rámci pobřeží daných zemí * vznik dvou výborů – neutrálního a hospodářského (cs)
  • L'histoire militaire des États-Unis pendant la Seconde Guerre mondiale débute lorsque les États-Unis entrent dans la Seconde Guerre mondiale en déclarant la guerre contre les puissances de l'Axe à la suite de l'attaque japonaise du 7 décembre 1941 contre la base navale américaine de Pearl Harbor. Au cours des deux premières années du conflit, les États-Unis maintiennent leur neutralité officielle, comme officialisé dans le discours de quarantaine prononcé par le président américain Franklin D. Roosevelt en 1937, tout en fournissant au Royaume-Uni, à l'Union soviétique et à la Chine du matériel de guerre par le biais du Prêt-Bail, promulguée le 11 mars 1941, ainsi que le déploiement de l'armée américaine pour remplacer les forces d'invasions britanniques en Islande. À la suite de « l'incident de l'USS Greer », Roosevelt confirma publiquement l'ordre de « tirer à vue » le 11 septembre 1941, déclarant effectivement la guerre navale contre l'Allemagne et l'Italie lors de la bataille de l'Atlantique. Dans le théâtre du Pacifique, des volontaires américains prirent part au conflit sino-japonais aux côtés des forces chinoises au sein de l'escadrille des Tigres volants bien avant l'attaque de décembre 1941. Pendant la guerre, quelques 16 millions d'Américains ont servi dans les Forces armées américaines, 407 000 y périrent, dont 292 000 sur le champ de bataille, et 671 278 furent blessés. 130 201 soldats ont été faits prisonniers de guerre, dont 116 129 sont rentrés chez eux après la guerre. Les principaux conseillers civils du président Roosevelt comprenaient le secrétaire à la Guerre Henry L. Stimson, qui a mobilisé les industries du pays pour approvisionner l'armée, commandée par le général George Marshall et les forces aériennes de l'armée sous le commandement du général Hap Arnold. La marine, dirigée par le secrétaire à la marine Frank Knox et l'amiral Ernest King, s'est révélée plus autonome. Les priorités générales ont été fixées par Roosevelt et les chefs d’état-major interarmées, présidés par William Leahy. Dans la conduite de la guerre, les États-Unis donneront la priorité au théâtre du Pacifique et à la lutte contre l'Allemagne, tout en restant sur la défensive dans le Pacifique. Ce mémo jeta les bases de la doctrine L'Europe d'abord. L'amiral King confia à l'amiral Chester Nimitz, basé à Hawaï, la responsabilité de la guerre du Pacifique contre le Japon. Prise par surprise par le « rouleau compresseur » japonais, prenant les Philippines ainsi que les possessions britanniques et néerlandaises, et menaçant l'Australie, durant six mois l’Amérique accumula les défaites. Mais en juin 1942, les principaux porte-avions japonais furent coulés pendant la bataille de Midway, et les Américains prirent l'initiative. La guerre du Pacifique devint une guerre de conquête d'îles en îles, afin de se rapprocher des bases aériennes du Japon. L'armée, basée en Australie sous le commandement du général Douglas MacArthur, progressa progressivement à travers la Nouvelle-Guinée jusqu'aux Philippines, avec l'intention d'envahir les îles japonaises à la fin de 1945. Sa flotte marchande ayant été anéantie par des sous-marins américains, le Japon manquait d'essence et de mazout pour l'aviation, tandis que la marine américaine captura en juin 1944 des îles à portée de bombardement des îles japonaises. Les bombardements stratégiques dirigés par le général Curtis LeMay ont détruit toutes les grandes villes japonaises, alors que les États-Unis s'emparèrent d'Okinawa au prix de lourdes pertes au printemps 1945. Les bombardements atomiques d'Hiroshima et de Nagasaki et l'invasion soviétique de la Mandchourie seront les facteurs décisifs de la reddition du Japon en septembre 1945. La guerre en Europe impliqua une aide à la Grande-Bretagne, à ses alliés et à l'Union soviétique, les États-Unis fournissant des munitions jusqu'à la préparation d'une force d'invasion. Les forces américaines furent d'abord testées à un degré limité dans la campagne d'Afrique du Nord, puis employées de manière plus significative avec les forces britanniques en Italie en 1943-1945, où les forces américaines, représentant environ un tiers des forces alliées déployées, s'enlisèrent après la capitulation de l'Italie. Enfin, la principale invasion de la France se déroula en juin 1944, sous le commandement du général Dwight D. Eisenhower. Pendant ce temps, l'US Army Air Forces et la British Royal Air Force lancèrent une campagne de bombardements des villes allemandes, ciblant systématiquement les liaisons de transport allemandes et les usines de pétrole synthétique, en détruisant ce qui restait de la Luftwaffe après leur revers dans la bataille d'Angleterre. Envahie de toutes parts, la défaite de l'Allemagne fut inexorable. Berlin tomba aux mains des Soviétiques en mai 1945, entraînant la capitulation sans condition du Troisième Reich quelques jours après la mort d'Adolf Hitler. L'effort militaire a été fortement soutenu par des civils sur le front intérieur, qui ont fourni le personnel militaire, les munitions, l'argent et le moral pour mener la guerre à la victoire. La Seconde Guerre mondiale a coûté aux États-Unis environ 341 milliards de dollars en 1945, soit 74% du PIB américain et des dépenses pendant la guerre. En dollars de 2015, la guerre coûta au pays plus de 4,5 billions de dollars. (fr)
  • La historia militar de Estados Unidos en la Segunda Guerra Mundial es el período de la historia estadounidense que corresponde a la participación de las Fuerzas Armadas de los Estados Unidos en la Segunda Guerra Mundial como parte de las fuerzas aliadas contra la Alemania nazi, el Japón imperial y sus aliados,​ empezando el 7 de diciembre de 1941, tras el ataque a Pearl Harbor, y terminando el 2 de septiembre de 1945, con la capitulación de Japón, poniendo fin a la guerra. En total, la implicación militar de Estados Unidos en el conflicto duró menos de cuatro años, abarcando los frentes europeo, africano, surasiático, pacífico, atlántico y mediterráneo, y escenarios menores.​​​ La permanencia de las fuerzas armadas estadounidenses en Europa y Asia tras la guerra no se considera parte de este período, sino corresponde a la ocupación militar de la posguerra, un período caracterizado por la recuperación política y económica de los países vencidos y el comienzo del período de la Guerra Fría. Durante su implicación en el conflicto mundial, un total de 16 112 566 ciudadanos estadounidenses sirvieron en las distintas ramas de las fuerzas armadas, saldando con un total de 405 399 muertos y 671 278 heridos.​ De los 130 201 prisioneros de guerra estadounidenses, unos 14 072 fallecieron o desaparecieron durante su cautiverio.​ Las operaciones militares estadounidenses incluyeron más allá de las fuerzas combativas terrestres, aéreas y marítimas también a unidades de inteligencia, logística, sanidad, comandancia y administración, y abarcaron también ayuda militar (operativa, logística e informativa) a sus aliados, sobre todo el Reino Unido, y también la Unión Soviética en las primeras fases de la guerra, incluyendo armas, municiones y medios de transporte. Además de las fuerzas desplegadas en los distintos frentes, gran parte de la economía estadounidense se dedicaba a la producción militar, con una .​​ Para finales de la guerra, la industria estadounidense había producido unos 86 000 carros de combate, 193 000 piezas de artillería, 298 000 aviones​ —entre cazas ligeros, bombarderos y aviones de transporte— y dos millones de vehículos armados de todo tipo. A su vez, los astilleros estadounidenses habían fabricado un total de 6768 buques, incluyendo portaviones, acorazados, fragatas, cruceros, submarinos y medios anfibios.​ Durante los dos primeros años de la Segunda Guerra Mundial, Estados Unidos se mantuvo oficialmente neutral, aunque abastecía al Reino Unido, la Unión Soviética y China con materiales bélicos y suministros por medio de la ley de Préstamo y Arriendo, además del relevo militar de las fuerzas británicas en Islandia (primer destacamento estadounidense en el marco de la guerra, anterior a Pearl Harbor).​ El primer acto oficial que se podría considerar una clara declaración de intenciones fue el , el 4 de septiembre de 1941, entre un submarino alemán y el destructor estadounidense USS Greer. Durante todo el tiempo en el que Estados Unidos se mantuvo al margen, su poder militar fue creciendo exponencialmente, pasando de tener el 39.º ejército a nivel mundial en 1939 a ser la mayor industria militar del mundo en vísperas de su entrada en la guerra.​​ Los jefes superiores de las fuerzas armadas de Estados Unidos durante la Segunda Guerra Mundial fueron el presidente de Estados Unidos, Franklin D. Roosevelt (y su sucesor Harry S. Truman) y el jefe del Estado Mayor Conjunto, William D. Leahy, responsables de fijar los objetivos estratégicos y geopolíticos de la guerra;​ George Marshall, jefe de Estado Mayor del Ejército estadounidense; Hap Arnold, comandante en jefe de las Fuerzas Aéreas del Ejército de los Estados Unidos; y Ernest J. King, comandante en jefe de la Armada estadounidense. La movilización de la industria nacional, su militarización y la producción de material bélico fueron responsabilidad del secretario de Guerra, Henry L. Stimson. Los comandantes supremos aliados fueron Dwight D. Eisenhower en el teatro europeo, Douglas MacArthur en el frente del Sudoeste del Pacífico y Chester Nimitz en el frente del Océano Pacífico, siendo comandante en jefe de la Flota del Pacífico.​ Otros destacados comandantes de ejércitos y grupos de ejércitos de Estados Unidos fueron Omar Bradley, Mark Wayne Clark y George Patton. Desde un punto de vista geopolítico, la intervención militar estadounidense en la guerra tuvo el objetivo final de vencer a las fuerzas alemanas como medio para conseguir la derrota política de la Alemania nazi. Sin embargo, las primeras intervenciones militares tuvieron lugar en el otro gran escenario de la guerra, el pacífico-asiático, y más concretamente la guerra contra Japón, que supuso otro frente importante para el país nipón sumido en la guerra sino-japonesa. El hundimiento de los acorazados en Pearl Harbor fue el casus belli para que Estados Unidos entrase oficialmente en el conflicto mundial,​ siendo en un principio el océano Pacífico el escenario principal de sus objetivos militares. El almirante Chester Nimitz se puso al mando de la guerra contra Japón, quien se había hecho con Filipinas y las posesiones británicas y neerlandesas en el Pacífico, llegando a amenazar Australia en 1942. Japón perdió el Pacífico a las fuerzas aliadas en la batalla de Midway, y a partir de ese punto, el Pacífico y sus islas se convertirían en el , con el general MacArthur avanzando desde Australia a través de Nueva Guinea y finalmente Filipinas, y con los bombardeos estratégicos del general Curtis Lemay. La feroz batalla de Okinawa y finalmente los bombardeos atómicos de Hiroshima y Nagasaki pusieron fin a la guerra del Pacífico. En la guerra contra Alemania, las fuerzas armadas estadounidenses se estrenaron probando sus habilidades en el frente norteafricano —y más concretamente en la Campaña de Túnez—, tras lo cual fueron desplegadas y empleadas más ampliamente junto a las Fuerzas Armadas británicas en la Campaña de Italia, conformando la tercera parte de las fuerzas aliadas que se hallaban en su conjunto bajo mando estadounidense (de Eisenhower). Aunque la operación más célebre de las fuerzas aliadas durante la guerra fue sin duda la batalla de Normandía con su famoso desembarco del 6 de junio de 1944, que marcó el principio de la invasión aliada del oeste europeo ocupado por los alemanes y de su recuperación. Entre las 124 394 bajas sufridas por Estados Unidos en esta batalla, 20 668 fueron mortales. Más adelante hubo otros enfrentamientos de gran importancia en el teatro europeo —tanto exitosas como fallidas, tanto iniciadas por los aliados como por las fuerzas alemanas—, como la operación Market Garden o la batalla de las Ardenas, saldándose con decenas de miles de bajas entre las filas estadounidenses y en general. Al mismo tiempo, las fuerzas aéreas de Estados Unidos, junto con la Real Fuerza Aérea británica, se dedicaban al bombardeo intensivo y continuo de las ciudades alemanas, con especial enfoque en las líneas de transporte y plantas de combustible sintético, a la vez que impedían la recuperación de la muy erosionada Luftwaffe, que a mediados de 1944 había prácticamente desaparecido de los cielos de Europa Occidental. El coste total del esfuerzo militar de Estados Unidos en la Segunda Guerra Mundial se estima en unos 341 mil millones de dólares de la época, el equivalente al 74% del PIB estadounidense durante toda la contienda. Adaptado al valor del dólar actual (2020), esta cifra rondaría los 4,9 billones (1012) de dólares.​​ (es)
  • The military history of the United States during World War II covers the victorious Allied war against the Axis Powers, starting with the 7 December 1941 attack on Pearl Harbor and ending with the 2 September 1945 surrender of Japan. During the first two years of World War II, the United States had maintained formal neutrality which was made official in the Quarantine Speech which was delivered by US President Franklin D. Roosevelt in 1937, while it was supplying Britain, the Soviet Union, and China with war materiel through the Lend-Lease Act which was signed into law on 11 March 1941, as well as deploying the US military to replace the British forces stationed in Iceland. Following the "Greer incident" Roosevelt publicly confirmed the "shoot on sight" order on 11 September 1941, effectively declaring naval war on Germany and Italy in the Battle of the Atlantic. In the Pacific Theater, there was unofficial early US combat activity such as the Flying Tigers. During the war, some 16,112,566 Americans served in the United States Armed Forces, with 405,399 killed and 671,278 wounded. There were also 130,201 American prisoners of war, of whom 116,129 returned home after the war. Key civilian advisors to President Roosevelt included Secretary of War Henry L. Stimson, who mobilized the nation's industries and induction centers to supply the Army, commanded by General George Marshall and the Army Air Forces under General Hap Arnold. The Navy, led by Secretary of the Navy Frank Knox and Admiral Ernest King, proved more autonomous. Overall priorities were set by Roosevelt and the Joint Chiefs of Staff, chaired by William Leahy. The highest priority was the defeat of Germany in Europe, but first the war against Japan in the Pacific was more urgent after the sinking of the main battleship fleet at Pearl Harbor. Admiral King put Admiral Chester W. Nimitz, based in Hawaii, in charge of the Pacific War against Japan. The Imperial Japanese Navy had the advantage, taking the Philippines as well as British and Dutch possessions, and threatening Australia but in June 1942, its main carriers were sunk during the Battle of Midway, and the Americans seized the initiative. The Pacific War became one of island hopping, so as to move air bases closer and closer to Japan. The Army, based in Australia under General Douglas MacArthur, steadily advanced across New Guinea to the Philippines, with plans to invade the Japanese home islands in late 1945. With its merchant fleet sunk by American submarines, Japan ran short of aviation gasoline and fuel oil, as the US Navy in June 1944 captured islands within bombing range of the Japanese home islands. Strategic bombing directed by General Curtis Lemay destroyed all the major Japanese cities, as the US captured Okinawa after heavy losses in spring 1945. With the atomic bombings of Hiroshima and Nagasaki, the Soviet invasion of Manchuria, and an invasion of the home islands imminent, Japan surrendered. The war in Europe involved aid to Britain, her allies, and the Soviet Union, with the US supplying munitions until it could ready an invasion force. US forces were first tested to a limited degree in the North African Campaign and then employed more significantly with British Forces in Italy in 1943–45, where US forces, representing about a third of the Allied forces deployed, bogged down after Italy surrendered and the Germans took over. Finally the main invasion of France took place in June 1944, under General Dwight D. Eisenhower. Meanwhile, the US Army Air Forces and the British Royal Air Force engaged in the area bombardment of German cities and systematically targeted German transportation links and synthetic oil plants, as it knocked out what was left of the Luftwaffe post Battle of Britain in 1945. Being invaded from all sides, it became clear that Germany would lose the war. Berlin fell to the Soviets in May 1945, and with Adolf Hitler dead, the Germans surrendered. The American victorious military effort was strongly supported by civilians on the home front, who provided the military personnel, the munitions, the money, and the morale to fight the war to victory. World War II cost the United States an estimated $341 billion in 1945 dollars – equivalent to 74% of America's GDP and expenditures during the war. In 2020 dollars, the war cost over $4.9 trillion. (en)
  • Gli Stati Uniti d'America nella seconda guerra mondiale furono uno dei tre componenti principali degli Alleati e combatterono, a partire dall'attacco di Pearl Harbor all'alba del 7 dicembre 1941, contro l'Impero giapponese, la Germania nazista e l'Italia fascista, esercitando un'influenza determinante militare e politica in tutti i teatri bellici del conflitto. Durante i primi due anni della seconda guerra mondiale gli Stati Uniti mantennero formalmente la neutralità, ma furono fin dall'inizio favorevoli al Regno Unito e alla Francia; dopo la sconfitta della Francia nel 1940, rifornirono, in base alla legge votata l'11 marzo 1941, il Lend-Lease Act, i britannici, i sovietici e i cinesi con enormi quantità di beni di guerra, e truppe statunitensi sostituirono i soldati britannici in Islanda. Durante il periodo di guerra effettiva, più di sedici milioni di statunitensi servirono nelle United States Armed Forces, le Forze Armate statunitensi, di cui 290 000 morirono in combattimento e 670 000 rimasero feriti. Inoltre 130 201 americani furono fatti prigionieri di cui 116 129 sopravvissero alla guerra. Tra i consiglieri principali del presidente Franklin Delano Roosevelt vi era il Segretario della Guerra, Henry Stimson, che coordinò lo sforzo bellico della nazione, il generale George Marshall, capo di stato maggiore generale del Esercito, il generale Henry Arnold, al comando dell'Aviazione, l'ammiraglio Ernest King, il responsabile della Marina. Il Presidente Roosevelt e i suoi comandanti, che formavano il cosiddetto Joint Chiefs of Staff (Stati maggiori riuniti), presieduto dall'ammiraglio William Leahy, decisero che, nonostante l'aggressione giapponese nel Pacifico, l'obiettivo principale della guerra rimanesse la sconfitta della Germania nazista, considerata il nemico più pericoloso e potente. La guerra iniziò con una serie di sconfitte per gli statunitensi; nel teatro del Pacifico dopo le gravi perdite a Pearl Harbor, la flotta, passata al comando dell'abile l'ammiraglio Chester Nimitz, rimase inizialmente sulla difensiva in attesa dell'arrivo delle nuove navi in costruzione, mentre le truppe stanziate nelle Filippine, comandate dal generale Douglas MacArthur, furono costrette alla resa dai giapponesi nel mese di maggio 1942 dopo una coraggiosa resistenza. Nel teatro occidentale le potenze anglo-sassoni rimasero sulla difensiva nella prima parte del 1942; nel frattempo però i dirigenti americani diedero inizio con efficienza ed energia ad un grandioso programma di reclutamento, addestramento ed equipaggiamento per formare forze armate terrestri, aeree e navali moderne e potenti che a partire dalla fine del 1942 avrebbero dato inizio alla fase vittoriosa della guerra su tutti i fronti. La guerra contro la Germania prevedeva l'aiuto materiale alla Gran Bretagna e all'Unione Sovietica finché l'esercito americano non fosse stato pronto a partecipare direttamente ai combattimenti in Europa. Prendendo le redini delle operazioni ma lavorando a stretto contatto con i britannici, gli Stati Uniti invasero il Nordafrica e l'Italia tra il 1942 e il 1943. Infine la principale invasione in Europa venne portata a termine nel giugno del 1944, in Francia, sotto il comando del generale Dwight D. Eisenhower. Nel frattempo l'aviazione americana sistematicamente colpì i sistemi di trasporto e gli impianti di trattamento del carburante tedeschi, oltre a rendere inerme l'Aviazione tedesca entro il 1944. Con i sovietici praticamente inarrestabili ad est, e gli Alleati occidentali anch'essi inarrestabili ad ovest, la Germania fu ad un passo dal totale annientamento. Berlino cadde in mani sovietiche nel maggio 1945 e con la morte di Hitler i tedeschi si arresero. Nel teatro del Pacifico nel giugno del 1942 le principali portaerei giapponesi furono affondate nella battaglia delle Midway, mentre dopo la lunga campagna di Guadalcanal gli americani presero l'iniziativa e, disponendo di una schiacciante superiorità aeronavale, conquistarono le principali isole oceaniche; contemporaneamente il generale MacArthur dall'Australia avanzò lentamente verso le Filippine che furono liberate durante l'inverno 1944-45. Il Giappone dovette subire inoltre pesanti bombardamenti strategici e la sua flotta mercantile venne distrutta dai sommergibili statunitensi; dopo la conquista dell'isola di Okinawa, gli americani pianificarono uno sbarco in Giappone, ma la guerra finì prima con l'attacco atomico di Hiroshima e Nagasaki e l'invasione sovietica della Manciuria nell'agosto 1945. Il 2 settembre 1945 il Giappone si arrese alle potenze alleate; il documento di resa venne firmato, alla presenza del generale MacArthur, sulla corazzata Missouri. Lo sforzo bellico statunitense venne fortemente sostenuto dai civili che approvarono la politica del governo e contribuirono alla vittoria con il loro lavoro in patria e il loro impegno nelle forze armate in combattimento all'estero. (it)
  • 제2차 세계 대전기간 미국의 군사 역사에 대해 설명한다. (ko)
  • A história militar dos Estados Unidos na Segunda Guerra Mundial abrange a guerra contra a Alemanha, a Itália e o Japão — este a partir do ataque a Pearl Harbor, em 7 de dezembro de 1941. Durante os dois primeiros anos da Segunda Guerra Mundial, oficialmente os Estados Unidos mantiveram a neutralidade promulgada no Discurso de Quarentena em 1937, proferido pelo então presidente dos Estados Unidos da época, Franklin D. Roosevelt, enquanto dava suporte ao Reino Unido, a União Soviética e a República da China com suprimentos e materiais bélicos. O Lend-Lease — programa no qual os Estados Unidos fornecia empréstimos às nações aliadas — foi assinado em lei no dia 11 de março de 1941, bem como o envio de militares dos americanos para substituir as forças de invasão britânicas na Islândia. Na guerra do Pacífico, havia atividades de combate não-oficiais dos EUA, como os Tigres Voadores. As sanções econômicas americanas ao Japão, como parte do esforço para deter a agressão militar japonesa na Ásia e no Pacífico, foram uma das principais causas do ataque japonês a Pearl Harbor. Durante a guerra, mais de 16 milhões de americanos serviram nas Forças Armadas dos Estados Unidos, com mais de 405 mil mortos em combate e mais de 671 mil feridos. Também havia mais de 130 mil americanos como prisioneiros de guerra, dos quais 116 mil retornaram para casa depois da guerra. Os principais assessores civis do presidente Roosevelt incluíam o secretário de guerra, Henry L. Stimson, que mobilizou as indústrias e centros de indução do país para abastecer o Exército, comandado pelo general George Marshall e pelas Forças Aéreas do Exército sob o regimento de Henry H. Arnold. A Marinha, liderada pelo secretário naval, Frank Knox, e pelo almirante Ernest King, mostraram-se mais autônomos. As prioridades gerais foram estabelecidas por Roosevelt e pelo Estado-Maior, sendo presidido por William D. Leahy. A maior prioridade do confronto seria a derrota da Alemanha no continente europeu, entretanto, devidos aos ataques do Japão que ocasionou o naufrágio da principal frota naval estadunidense, acabou tornando-se urgente a atenção americana aos japoneses. O almirante Ernest King, nomeou o almirante Chester Nimitz para o encargo da guerra do Pacífico contra o Japão, sediado no Havaí. Como resultado, ficou lembrada como umas das mais famosas batalhas navais da história. Inicialmente, a Marinha Imperial Japonesa obtinha a vantagem, pois a nação nipo travou e ganhou a batalha durante a invasão das Filipinas, bem como ter posses britânicas e holandesas, tornando-se uma ameaça a Austrália. Porém, em junho de 1942, suas principais transportadoras foram afundadas durante a Batalha de Midway, com os americanos aproveitando a situação do desfalque bélico. A guerra do Pacífico fez com que os Estados Unidos movessem as bases aéreas para mais perto do Japão. O Exército, sediado na Austrália sob o comando de Douglas MacArthur, avançou constantemente pela Nova Guiné até a expulsão dos japoneses nas Filipinas, objetivando invadir as ilhas japonesas no final de 1945. Com sua frota mercante afundada por submarinos americanos, o Japão ficou sem combustível, com a Marinha norte-americana ocupando o arquipélago após o bombardeio das ilhas japonesas. Este bombardeio estratégico sendo comandado por Curtis LeMay, dizimou todas as principais cidades japonesas, com os americanos tomando posse de Okinawa — sendo considerada o maior ataque anfíbio durante a campanha do Pacífico da Segunda Guerra Mundial. Com os bombardeios atômicos de Hiroshima e Nagasaki, com a invasão e a intervenção soviética, o Japão acabou por se render. Com a rendição do Japão, a guerra contra a Alemanha envolvia o auxílio americano ao Reino Unido, aos seus aliados e para a União Soviética, com os Estados Unidos fornecendo munições até que pudessem preparar uma força de invasão. Em uma espécie de teste, as forças bélicas americanas junto com as Forças Britânicas, atuaram de modo limitado durante a campanha do Norte da África, conduzindo-os de modo significativo na Itália — onde as forças americanas representaram cerca de um terço do poderio militar — com a posterior rendição italiana, através do Armistício de Cassibile. Por fim, a principal invasão da França ocorreu em 6 de junho de 1944, sob o comando do general de exército, Dwight D. Eisenhower — anos mais tarde, tornou-se o 34° presidente dos Estados Unidos. Enquanto isso, as Forças Aéreas do Exército norte-americano em conjunto com a Força Aérea Britânica envolveram-se na área de bombardeio das cidades alemãs, planejando e sistematizando seus ataques em pontos estratégicos de modo a arrasar com o transporte e fábricas de óleos, eliminando o que sobrou do comando aéreo alemão, o Luftwaffe, após a batalha da Grã-Bretanha contra a Alemanha Nazi, em 1944. Com a impossibilidade de deter as Forças Armadas da União Soviética no Leste Europeu, e após as inúmeras conquistas dos Aliados no Oeste Europeu, a Alemanha foi reduzida a destruição total. Na Batalha de Berlim, caracterizando-se por ser a última batalha — perderam para os soviéticos em maio de 1945, ocasionando o suicídio de Adolf Hitler, e consequentemente provocando a rendição da Alemanha em 8 de maio de 1945, marcando o acontecimento como o Dia da Vitória na Europa (V-E Day). O esforço de guerra foi fortemente apoiado pelos civis, que forneceram à equipe militar, abrigo e dinheiro, servindo de incentivo para lutarem na guerra. Estima-se que a Segunda Guerra Mundial custou aos Estados Unidos cerca de 341 bilhões de dólares de 1945 — o equivalente a 74% de seu Produto Interno Bruto. Em 2015, convertendo o dólar na época com a atualidade, custou mais de 4,5 trilhões de dólares. (pt)
  • Соединённые Штаты Америки вступили во Вторую мировую войну 7 декабря 1944 года, после нападения Японии на Пёрл-Харбор — атаки японского авиафлота на американскую военно-морскую базу ВМС. 8 декабря 1941 года Президент США Ф. Рузвельт после телеобращения к нации заявил, что акция, устроенная японцами, считается актом позора на Америку и японцы будут наказаны. 8 декабря в Нью-Йорке был подписан меморандум об объявлении США войны с Японией. Действовали американские войска на территории Франции (главнейшим образом, в Нормандии), Италии, Туниса, Алжира, Марокко, Германии, Австрии, Нидерландов, Бельгии и Люксембурга, а также в Тихом океане, Юго-Восточной Азии и Японии. США потеряли убитыми во Второй мировой войне 418 000 человек и 671 278 были ранены. Также 130 201 американец числился военнопленным, из них 116 129 человек вернулись домой после войны.Самые крупные потери для американской армии произошли при осуществлении Нормандской операции — высадке Второго Фронта в период с 6 июня по 25 августа 1944 г. — 20 563 погибших. После неё по количеству потерь идут Арденнская операция (декабрь 1944—январь 1945), битва за Окинаву, битва под Монте-Кассино и битва за Иводзиму. По состоянию на 2010 год, пропавшими без вести во время Второй мировой войны всё ещё числятся 74 000 американских военнослужащих. Национальный архив США составил и опубликовал списки всех погибших и пропавших без вести американских военных. По данным на 30 сентября 2022 года, в живых оставалось 167 284 ветерана армии США, принимавших участие во Второй мировой войне. (ru)
  • Сполучені Штати Америки вступили в Другу світову війну 7 грудня 1941 року. 6 червня 1944 року було відкрито Західний фронт у Європі. Американські війська діяли на території Франції (головним чином, в Нормандії), Італії, Тунісу, Алжиру, Марокко, Німеччини, Нідерландів, Бельгії і Люксембургу, а також в Тихому океані і Південно-Східнії Азії. США втратили в Другій світовій війні 418 тис. людей. Найбільших втрат вони зазнали в Арденнській операції — 19 тис. загиблих. Після неї за кількістю втрат йдуть Битва за Окінаву, Нормандська операція, Битва при Монте-Кассіно і Битва за Іодзіму. Станом на 2010 рік, безвісти зниклими під час Другої світової війни все ще числились 74 тис. військовослужбовців США. (uk)
dbo:thumbnail
dbo:wikiPageExternalLink
dbo:wikiPageID
  • 4653534 (xsd:integer)
dbo:wikiPageLength
  • 134375 (xsd:nonNegativeInteger)
dbo:wikiPageRevisionID
  • 1124223638 (xsd:integer)
dbo:wikiPageWikiLink
dbp:align
  • left (en)
  • right (en)
dbp:caption
  • 0001-03-17 (xsd:gMonthDay)
  • 0001-05-28 (xsd:gMonthDay)
  • Men wait to enlist at recruiting headquarters in San Francisco, December 1941 (en)
  • Two U.S. B-17 Flying Fortresses in flight over Europe (en)
  • Key American military officials (en)
  • U.S. Marine Corps with the nation's flag during the Battle of Iwo Jima (en)
dbp:date
  • 2008-11-13 (xsd:date)
  • 2009-06-22 (xsd:date)
dbp:direction
  • vertical (en)
dbp:image
  • 0001-03-17 (xsd:gMonthDay)
  • B-17 Flying Fortress.jpg (en)
  • Hells Angels, Flying Tigers 1942.jpg (en)
  • Iwojimaflag.jpg (en)
  • Men waiting to enlist at recruiting headquarters in San Francisco, California, December 1941.jpg (en)
  • American World War II senior military officials, 1945.JPEG (en)
dbp:url
dbp:width
  • 220 (xsd:integer)
  • 300 (xsd:integer)
dbp:wikiPageUsesTemplate
dcterms:subject
rdf:type
rdfs:comment
  • USA až do útoku na Pearl Harbor (7. prosince 1941) byla . Na konci září 1939 se v Panamě konalo shromáždění ministrů zahraničních věcí z amerického kontinentu, jehož cílem bylo projednání situace v Evropě a vytyčení postoje Ameriky jako kontinentu k válce. Výsledek shromáždění bylo přijetí dekretu, kterým zúčastněné země deklarovaly: * neutralitu * vytvoření bezpečnostního koridoru v rámci pobřeží daných zemí * vznik dvou výborů – neutrálního a hospodářského (cs)
  • 제2차 세계 대전기간 미국의 군사 역사에 대해 설명한다. (ko)
  • يغطي التاريخ العسكري للولايات المتّحدة الأمريكيّة في الحرب العالمية الثانية الحرب ضد ألمانيا وإيطاليا واليابان والذي بدأ بـ الهجوم على بيرل هاربر في 7 كانون الأول - ديسمبرعام 1941. خلال العامين الأولين من الحرب العالمية الثانية، تبنت الولايات المتحدة موقفًا حياديًا كما ذكر رسميا في الذي ألقاه الرئيس الأمريكي فرانكلين روزفلت في عام 1937، أثناء تزويد بريطانيا والاتحاد السوفياتي والصين بمعدات الحرب من خلال قانون الإعارة والاستئجار الذي أُقر في 11 مارس 1941، فضلا عن ليحل محل . في حرب المحيط الهادئ، كان هناك أعمال قتالية غير رسمية مبكرة من الولايات المتحدة الأمريكية مثل النمور الطائرة. كانت العقوبات الاقتصاديّة التي فرضتها الولايات المتحدة على اليابان، باعتبارها جزء من الجهد لردع الهجوم العسكري الياباني في آسيا والمحيط الهادئ، سببًا رئيسيًا وراء الهجوم الياباني على بيرل هاربر. (ar)
  • La historia militar de Estados Unidos en la Segunda Guerra Mundial es el período de la historia estadounidense que corresponde a la participación de las Fuerzas Armadas de los Estados Unidos en la Segunda Guerra Mundial como parte de las fuerzas aliadas contra la Alemania nazi, el Japón imperial y sus aliados,​ empezando el 7 de diciembre de 1941, tras el ataque a Pearl Harbor, y terminando el 2 de septiembre de 1945, con la capitulación de Japón, poniendo fin a la guerra. En total, la implicación militar de Estados Unidos en el conflicto duró menos de cuatro años, abarcando los frentes europeo, africano, surasiático, pacífico, atlántico y mediterráneo, y escenarios menores.​​​ La permanencia de las fuerzas armadas estadounidenses en Europa y Asia tras la guerra no se considera parte de es (es)
  • The military history of the United States during World War II covers the victorious Allied war against the Axis Powers, starting with the 7 December 1941 attack on Pearl Harbor and ending with the 2 September 1945 surrender of Japan. During the first two years of World War II, the United States had maintained formal neutrality which was made official in the Quarantine Speech which was delivered by US President Franklin D. Roosevelt in 1937, while it was supplying Britain, the Soviet Union, and China with war materiel through the Lend-Lease Act which was signed into law on 11 March 1941, as well as deploying the US military to replace the British forces stationed in Iceland. Following the "Greer incident" Roosevelt publicly confirmed the "shoot on sight" order on 11 September 1941, effectiv (en)
  • Gli Stati Uniti d'America nella seconda guerra mondiale furono uno dei tre componenti principali degli Alleati e combatterono, a partire dall'attacco di Pearl Harbor all'alba del 7 dicembre 1941, contro l'Impero giapponese, la Germania nazista e l'Italia fascista, esercitando un'influenza determinante militare e politica in tutti i teatri bellici del conflitto. Lo sforzo bellico statunitense venne fortemente sostenuto dai civili che approvarono la politica del governo e contribuirono alla vittoria con il loro lavoro in patria e il loro impegno nelle forze armate in combattimento all'estero. (it)
  • L'histoire militaire des États-Unis pendant la Seconde Guerre mondiale débute lorsque les États-Unis entrent dans la Seconde Guerre mondiale en déclarant la guerre contre les puissances de l'Axe à la suite de l'attaque japonaise du 7 décembre 1941 contre la base navale américaine de Pearl Harbor. (fr)
  • A história militar dos Estados Unidos na Segunda Guerra Mundial abrange a guerra contra a Alemanha, a Itália e o Japão — este a partir do ataque a Pearl Harbor, em 7 de dezembro de 1941. Durante os dois primeiros anos da Segunda Guerra Mundial, oficialmente os Estados Unidos mantiveram a neutralidade promulgada no Discurso de Quarentena em 1937, proferido pelo então presidente dos Estados Unidos da época, Franklin D. Roosevelt, enquanto dava suporte ao Reino Unido, a União Soviética e a República da China com suprimentos e materiais bélicos. O Lend-Lease — programa no qual os Estados Unidos fornecia empréstimos às nações aliadas — foi assinado em lei no dia 11 de março de 1941, bem como o envio de militares dos americanos para substituir as forças de invasão britânicas na Islândia. Na guer (pt)
  • Сполучені Штати Америки вступили в Другу світову війну 7 грудня 1941 року. 6 червня 1944 року було відкрито Західний фронт у Європі. Американські війська діяли на території Франції (головним чином, в Нормандії), Італії, Тунісу, Алжиру, Марокко, Німеччини, Нідерландів, Бельгії і Люксембургу, а також в Тихому океані і Південно-Східнії Азії. (uk)
  • Соединённые Штаты Америки вступили во Вторую мировую войну 7 декабря 1944 года, после нападения Японии на Пёрл-Харбор — атаки японского авиафлота на американскую военно-морскую базу ВМС. 8 декабря 1941 года Президент США Ф. Рузвельт после телеобращения к нации заявил, что акция, устроенная японцами, считается актом позора на Америку и японцы будут наказаны. 8 декабря в Нью-Йорке был подписан меморандум об объявлении США войны с Японией. Действовали американские войска на территории Франции (главнейшим образом, в Нормандии), Италии, Туниса, Алжира, Марокко, Германии, Австрии, Нидерландов, Бельгии и Люксембурга, а также в Тихом океане, Юго-Восточной Азии и Японии. (ru)
rdfs:label
  • Military history of the United States during World War II (en)
  • التاريخ العسكري للولايات المتحدة أثناء الحرب العالمية الثانية (ar)
  • Vojenské dějiny Spojených států amerických během druhé světové války (cs)
  • Historia militar de Estados Unidos en la Segunda Guerra Mundial (es)
  • Histoire militaire des États-Unis pendant la Seconde Guerre mondiale (fr)
  • Stati Uniti d'America nella seconda guerra mondiale (it)
  • 제2차 세계 대전 기간 미국의 군사사 (ko)
  • Estados Unidos na Segunda Guerra Mundial (pt)
  • США во Второй мировой войне (ru)
  • США в Другій світовій війні (uk)
rdfs:seeAlso
owl:sameAs
prov:wasDerivedFrom
foaf:depiction
foaf:isPrimaryTopicOf
is dbo:battle of
is dbo:country of
is dbo:wikiPageRedirects of
is dbo:wikiPageWikiLink of
is dbp:battles of
is rdfs:seeAlso of
is foaf:primaryTopic of
Powered by OpenLink Virtuoso    This material is Open Knowledge     W3C Semantic Web Technology     This material is Open Knowledge    Valid XHTML + RDFa
This content was extracted from Wikipedia and is licensed under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 Unported License