| dbo:abstract
|
- Tiny Winters (eigentlich Frederick Gittens, * 24. Januar 1909 in London; † 7. Februar 1996 ebendort) war ein britischer Jazzmusiker (Kontrabass, Gesang) und Bandleader. Winters gehörte 1932 zu der Band The Rhythm Maniacs, in der u. a. Nat Gonella, Lew Stone und Al Bowlly spielten und mit der erste Plattenaufnahmen entstanden. In den folgenden Jahren arbeitete er als Bassist bei Roy Fox, Lew Stone (als Bandvokalist in I Ain’t Got Nobody), Nat Gonella, , Bert Ambrose, , Joe Daniels, George Chisholm, sowie mit Coleman Hawkins bei dessen Aufenthalt in London 1934. Im April 1936 spielte er für Decca Records unter eigenem Namen die Gesangsnummern „How Many Tomes?“ und „Frankie and Johnny“ ein; in seiner Band, Tiny Winters and His Bogey Seven spielten Tommy McQuater (tp), (cl), (ts), (bar), (p), (git) und (dr). Nach 1941 entstanden keine weiteren Aufnahmen, an denen Winters mitgewirkt hatte; von 1948 bis 1955 trat er regelmäßig im Londoner Hatchett’s Club auf. In den folgenden Jahren war er als Sessionmusiker und in Theaterorchestern tätig. Erst Mitte der 1980er-Jahre spielte er mit Hebe and The Mayfair Merrymakers und wirkte bei einem Nat-Gonella-Tributalbum (With Nat in Mind (A Celebration of Nat Gonella)) von Digby Fairweathers New Georgians mit. Im Bereich des Jazz war er zwischen 1932 und 1986 an 143 Aufnahmesessions beteiligt.1989 wirkte Winters noch an der letzten Aufnahmesession von Benny Waters in Europa mit. (de)
- Tiny Winters (Frederick Gittens, 24 January 1909 – 7 February 1996) was an English jazz bassist and vocalist who worked in the bands of Roy Fox, Bert Ambrose, Lew Stone and Ray Noble. Winters joined Roy Fox in 1932 and stayed with the group when arranger Lew Stone took over as leader due to Fox's illness. He stayed with Stone until 1937 by which point he was also performing with Nat Gonella's 'band within a band', the Georgians. In 1934 he recorded with Coleman Hawkins during the saxophonist's 1934 visit to England and began leading his own bands from the late 30s. Throughout the 1960s and 70s, he was part of a group led by George Chisholm that were regularly featured in the Black and White Minstrel Show, while continuing to freelance in various groups as well as with his own Palm House Trio. Winters continued to perform live in the 1980s and 90s often with trumpeter Digby Fairweather. In the 1990s he was awarded the Freedom of the City of London. (en)
- Tiny Winters (geboren als Frederick Gittens), (Londen, 24 januari 1909 - aldaar, 7 februari 1996) was een Britse jazzbassist, zanger en bandleider. Winters speelde als kind viool. Later ging hij contrabas spelen, waarbij hij beïnvloed werd door Pops Foster. Hij werkte in de band van Roy Fox , een groep die in 1932 werd 'overgenomen' door . Met deze band maakte hij plaatopnames, waarop Winters zong. Zijn stem was voor een man behoorlijk hoog en platenkopers wisten niet goed of hier nu een man of vrouw zong. Tijdens zijn tijd bij Lew Stone had Winters tevens een groep met collega Nat Gonella, tot die erg populair begon te worden. In 1937 vertrok Winters naar de groep van . Hij maakte opnames met Coleman Hawkins toen die in 1934 in Londen was en met Ray Noble. In april 1936 nam hij voor Decca Records (onder eigen naam) de nummers "How Many Tomes?“ en "Frankie and Johnny“ op, waarop hij zong. In zijn toenmalige groep Tiny Winters and His Bogey Seven speelden , , , , , en . Tijdens de Tweede Wereldoorlog diende Winters in de RAF. Van 1948 tot 1955 trad hij regelmatig op in Hatchett’s Club in Londen. Hij was tevens een veelgevraagd sessiemuzikant en speelde hij in -theaterproducties. Hij werkte mee aan de tv-show , waarin trombonist een van de centrale figuren was. Hij speelde ook in Chisholm's band The Jazzers. In 1982 toerde hij in een show met Nat Gonella-muziek. Midden jaren 80 speelde hij met Hebe and The Mayfair Merrymakers, tevens werkte hij mee aan een het album With Nat in Mind (A Celebration of Nat Gonella) van Digby Fairweather's New Georgians (1986). Winters leidde verder enkele groepen: Kettner's Five, Cafe Society Orchestra en Palm Court Trio. In de jazz nam hij tussen 1932 en 1986 deel aan 143 opnamesessies. In 1989 speelde Winters mee op de laatste opnames van in Europa. De bassist schreef een (ongepubliceerde) autobiografie. (nl)
|
| rdfs:comment
|
- Tiny Winters (eigentlich Frederick Gittens, * 24. Januar 1909 in London; † 7. Februar 1996 ebendort) war ein britischer Jazzmusiker (Kontrabass, Gesang) und Bandleader. Winters gehörte 1932 zu der Band The Rhythm Maniacs, in der u. a. Nat Gonella, Lew Stone und Al Bowlly spielten und mit der erste Plattenaufnahmen entstanden. In den folgenden Jahren arbeitete er als Bassist bei Roy Fox, Lew Stone (als Bandvokalist in I Ain’t Got Nobody), Nat Gonella, , Bert Ambrose, , Joe Daniels, George Chisholm, sowie mit Coleman Hawkins bei dessen Aufenthalt in London 1934. Im April 1936 spielte er für Decca Records unter eigenem Namen die Gesangsnummern „How Many Tomes?“ und „Frankie and Johnny“ ein; in seiner Band, Tiny Winters and His Bogey Seven spielten Tommy McQuater (tp), (cl), (ts), (bar), ( (de)
- Tiny Winters (Frederick Gittens, 24 January 1909 – 7 February 1996) was an English jazz bassist and vocalist who worked in the bands of Roy Fox, Bert Ambrose, Lew Stone and Ray Noble. Winters joined Roy Fox in 1932 and stayed with the group when arranger Lew Stone took over as leader due to Fox's illness. He stayed with Stone until 1937 by which point he was also performing with Nat Gonella's 'band within a band', the Georgians. In 1934 he recorded with Coleman Hawkins during the saxophonist's 1934 visit to England and began leading his own bands from the late 30s. (en)
- Tiny Winters (geboren als Frederick Gittens), (Londen, 24 januari 1909 - aldaar, 7 februari 1996) was een Britse jazzbassist, zanger en bandleider. Winters speelde als kind viool. Later ging hij contrabas spelen, waarbij hij beïnvloed werd door Pops Foster. Hij werkte in de band van Roy Fox , een groep die in 1932 werd 'overgenomen' door . Met deze band maakte hij plaatopnames, waarop Winters zong. Zijn stem was voor een man behoorlijk hoog en platenkopers wisten niet goed of hier nu een man of vrouw zong. Tijdens zijn tijd bij Lew Stone had Winters tevens een groep met collega Nat Gonella, tot die erg populair begon te worden. In 1937 vertrok Winters naar de groep van . Hij maakte opnames met Coleman Hawkins toen die in 1934 in Londen was en met Ray Noble. In april 1936 nam hij voor Decca (nl)
|
