| dbo:abstract
|
- الزمن في النحو هو وقت وقوع الفعل. وتقسم الأفعال نسبة إلى الزمن ومن حيث الصيغة إلى اثنين هما الفعل الماضي والفعل المضارع والمضارع يشمل الحال والاستقبال. (ar)
- En gramàtica, el temps gramatical es refereix al temps referencial d'una oració, i pot diferenciar-se en dos tipus principals: a) el temps absolut, que és mesurat des del parlant i en relació amb el moment de l'enunciació.b) el temps relatiu, que es mesura en relació amb el ja esmentat temps absolut. Els «temps absoluts» al seu torn solen separar-se informalment en tres moments: passat, present i futur. Aquests tres possibles valors retraten les idees intuïtives d'abans/anterior, ara/simultani, després/posterior. Daus dos successos el temps gramatical expressa si l'un ocorre abans que l'altre (el primer és passat respecte al segon), tots dos són simultanis (el primer és present respecte al segon i viceversa) o si un d'ells ocorre després que l'altre (el primer és futur respecte al segon). Algunes llengües identifiquen de vegades present i futur com un únic temps gramatical (passat/no-passat) i unes altres introdueixen diferències entre passat llunyà, passat recent o futur immediat i futur recent. (ca)
- Čas (tempus) v lingvistice znamená určitý tvar slovesa vyjadřující časové období, ve kterém daný děj probíhal/probíhá/bude probíhat. Většina časů je ohraničena současností. Řadí se mezi gramatické spolu s osobou, číslem, způsobem, rodem, videm, třídou a vzorem. V různých jazycích se mohou časy rozlišovat na aktuální (minulý, přítomný, budoucí) a relativní (např. předminulý, předpřítomný, předbudoucí), které slouží k vyjádření předčasnosti či následnosti dějů. Mohou se též rozlišovat časy z hlediska probíhání nebo opakování děje, stavu a podobně. (cs)
- Σε πολλές από τις γλώσσες του κόσμου(αλλά όχι σε όλες) υπάρχουν ξεχωριστοί ρηματικοί τύποι που φανερώνουν πότε γίνεται αυτό που σημαίνει το ρήμα. Οι τύποι αυτοί λέγονται χρόνοι. Οι χρόνοι είναι τριών ειδών: α) παροντικοί, β) μελλοντικοί και γ) παρελθοντικοί. (el)
- Das Tempus (lateinisch „Zeitspanne, Zeit“, Plural Tempora) ist eine grammatische Kategorie, die in vielen Sprachen am Verb markiert wird und dann zur Flexion (Formenbildung, Konjugation) der Verben beiträgt. Ihre Bedeutung ist klassischerweise beschrieben worden als „der sprachliche Ausdruck von Zeitbeziehungen“ (Otto Jespersen) oder (präziser) als „der grammatisierte Ausdruck von Lokalisierung in der Zeit“ (Bernard Comrie). Als grammatische Kategorie ist das Tempus zu unterscheiden von den Mitteln, die der Wortschatz einer Sprache zur Verfügung stellt, um über die Zeit und Zeitverhältnisse zu reden, z. B. Zeitadverbien. Auch Sprachen, die kein Tempus im grammatischen Sinn aufweisen (z. B. Chinesisch, Indonesisch), ermöglichen in der Regel mit anderen Mitteln Angaben über dieselben grundlegenden Zeitverhältnisse (sie tun dies aber weit weniger, da nur grammatisches Tempus obligatorisch ist). Die vom Tempus ausgedrückten Zeitbeziehungen werden typischerweise relativ zur aktuellen Sprechsituation verankert; insoweit handelt es sich beim Tempus um eine deiktische Kategorie. Damit gleicht die Bedeutung des Tempus der von Zeitadverbien wie „gestern“ oder „jetzt“ (deren Bedeutung vom Sprechzeitpunkt abhängt), im Gegensatz zu absoluten Zeitangaben wie den Adverbialen „am Dienstag“, „im Jahr 2000“. Die Kategorie Tempus besteht aus einem System von Unterkategorien, deren Anzahl je nach Sprache (und auch je nach Beschreibungsansatz) unterschiedlich ausfällt. Die wichtigsten Kategorien beruhen auf der Unterscheidung von Vergangenheit, Gegenwart und Zukunft. Da die Kategorie Tempus der Grammatik angehört, wogegen es sich bei Vergangenheit oder Zukunft um sprachunabhängige Vorstellungen handelt, ist jeweils gesondert zu fragen, welche Entsprechungen zwischen grammatischer Form und Bedeutung bestehen – zum Beispiel, wie sich die Form Präsens zum Begriff der Gegenwart im Einzelnen verhält. Tempus ist gegen die Nachbarkategorien Aspekt, Modus und Modalität abzugrenzen; die grammatische Formenbildung und die Interpretation zeigen jedoch Kombinationen, Übergänge und Wechselbeziehungen zwischen diesen Kategorien. Diese Zusammenhänge führen dazu, dass Tempus, Aspekt und Modus, vor allem in der Sprachtypologie, oft auch als eine übergeordnete Kategorie der Verbflexion zusammengenommen werden („TAM-“ oder „TMA-System“). Eine häufig benutzte verkürzte Definition ist, dass das Tempus die Beziehung zwischen der Sprechzeit und der Zeit des vom Verb ausgedrückten Ereignisses angibt – doch bereits dies gilt in sprachwissenschaftlichen Modellen des Tempus nicht direkt, sondern ergibt sich aus dem Zusammenwirken von Tempus und Aspekt. (de)
- En gramática, el tiempo gramatical se refiere al tiempo referencial de una oración, y puede diferenciarse en dos tipos principales: a) el tiempo absoluto, que es medido desde el hablante y en relación con el momento de la enunciación.b) el tiempo relativo, que se mide en relación con el ya mencionado tiempo absoluto. Los tiempos absolutos a su vez suelen separarse informalmente en tres momentos: pasado, presente y futuro. Estos tres posibles valores retratan las ideas intuitivas de antes/anterior, ahora/simultáneo, después/posterior. Dados dos sucesos el tiempo gramatical expresa si el uno ocurre antes que el otro (el primero es pasado respecto al segundo), ambos son simultáneos (el primero es presente respecto al segundo y viceversa) o si uno de ellos ocurre después que el otro (el primero es futuro respecto al segundo). Algunas lenguas identifican a veces presente y futuro como un único tiempo gramatical (pasado/no-pasado) y otras introducen diferencias entre pasado lejano, pasado reciente o futuro inmediato y futuro reciente. (es)
- In grammar, tense is a category that expresses time reference. Tenses are usually manifested by the use of specific forms of verbs, particularly in their conjugation patterns. The main tenses found in many languages include the past, present, and future. Some languages have only two distinct tenses, such as past and nonpast, or future and nonfuture. There are also tenseless languages, like most of the Chinese languages, though they can possess a future and nonfuture system typical of Sino-Tibetan languages. In recent work Maria Bittner and Judith Tonhauser have described the different ways in which tenseless languages nonetheless mark time. On the other hand, some languages make finer tense distinctions, such as remote vs recent past, or near vs remote future. Tenses generally express time relative to the moment of speaking. In some contexts, however, their meaning may be relativized to a point in the past or future which is established in the discourse (the moment being spoken about). This is called relative (as opposed to absolute) tense. Some languages have different verb forms or constructions which manifest relative tense, such as pluperfect ("past-in-the-past") and "future-in-the-past". Expressions of tense are often closely connected with expressions of the category of aspect; sometimes what are traditionally called tenses (in languages such as Latin) may in modern analysis be regarded as combinations of tense with aspect. Verbs are also often conjugated for mood, and since in many cases the three categories are not manifested separately, some languages may be described in terms of a combined tense–aspect–mood (TAM) system. (en)
- Denbora (latinetik eratorri zen: tempora «denborak, aldiak»; ingelesez: grammatical tense) edo aldia aditzen ezaugarrietako bat da, ekintza bat noiz eta nola jazotzen den/jazoko den/jazo zen adierazten duena. Aldiak oso ezberdinak izan daitezke, baina hiru mota nagusi bereizten dira: orainaldia, lehenaldia eta etorkizuna. Hizkuntza guztiek orainaldia dute; batzuek ez dute etorkizunik eta beste batzuek orainaldia bakarrik dute eta hitz osagarriak erabiltzen dituzte beste aldiak adierazteko, hala nola, «bihar» edo «atzo» bezalakoak. Aldia flexioaren bidez edo aditz osagarrien/partikulen bidez adierazten da. Hizkuntza batzuetako izenondoek ere aldiak izan ditzakete, hala nola, koreerazko eta japonierazko izenondoek; eta krutxieran –hizkuntza eraikian– izenordainek aldiak izan ditzakete. (eu)
- Kala dalam linguistik adalah pembedaan bentuk verba untuk menyatakan perbedaan waktu atau jangka perbuatan atau keadaan. Secara umum, kala terdiri atas kala lampau, kala kini, dan kala mendatang. (in)
- En grammaire, le terme « temps » est utilisé avec plusieurs acceptions. Il désigne tout d’abord l’un des traits grammaticaux du verbe. Avec les qualificatifs « présent », « passé » et « futur », il dénomme les valeurs temporelles de base exprimées par le verbe. Il peut aussi se référer aux divers paradigmes ou formes temporelles qui nuancent les valeurs de base, comme « le temps imparfait », « le temps futur antérieur », etc. De plus, en tant que complément du nom (« de temps »), il qualifie une sous-classe des adverbes, un type de complément circonstanciel ou adverbial et un type de proposition subordonnée circonstancielle ou adverbiale. (fr)
- In linguistica, il tempo è una categoria grammaticale. Insieme al modo e all'aspetto struttura il sistema di coniugazione verbale. Tale categoria indica il momento in cui l'azione espressa dal verbo viene collocata dal parlante, sia rispetto all'istante in cui viene prodotto l'enunciato (es. pioveva), sia rispetto ad altri fatti o azioni espressi all'interno dell'enunciato (es. quando uscii, pioveva già da un'ora). I tempi fondamentali sono presente, passato e futuro. Generalmente il tempo verbale è indicato da desinenze e da caratteristici. (it)
- 시제(라틴어: tempus, 영어: tense)는 말 속에서 규정되는 언어학적인 시간을 나타내는 문법 범주이다. 일반적으로 동사의 로서 나타나지만, 명사에 시제가 나타나는 언어도 있다. 한국어에서는, 비과거의 '이다'와 과거의 '-었-', 미래의 '-겠-' 등으로 나타내진다. (ko)
- Czas – kategoria językowa określająca w czasie czynność, zjawisko lub stan, o których mowa w zdaniu. Czas, wraz z trybem, aspektem, stroną i osobą, jest charakterystyczny dla czasownika, zwłaszcza w językach indoeuropejskich. Czasu często nie daje się łatwo przełożyć z jednego języka na drugi. Mimo istnienia we wszystkich językach prostego czasu teraźniejszego zakres jego użycia może podlegać znaczącym wahaniom, np. język hiszpański używa go w celu opisania czynności właśnie trwających, podczas gdy angielski stosuje go do ogólnego scharakteryzowania jakiegoś wydarzenia, a w języku japońskim czas ten należałoby raczej nazwać „nieprzeszłym”, gdyż wyraża także przyszłe zdarzenia. Swoje odbicie w formach czasu i trybu może znaleźć m.in. stopień pewności mówcy do przekazywanej informacji, częstotliwość wykonywanej czynności, jej trwanie lub zakończenie, a nawet to, czy była poznana osobiście, czy zasłyszana. Prowadzi to do powstawania nowych teorii, różnie określających liczbę czasów w danym języku. W językoznawstwie wyróżnia się zazwyczaj następujące czasy:
* plusquamperfectum – zaprzeszły
* perfekt (perfectum) – przeszły dokonany, często o pewnym związku z teraźniejszością
* aoryst (aoristum) – przeszły dokonany
* imperfekt (imperfectum) – przeszły niedokonany, opisowy
* praesens – teraźniejszy
* futurum II (exactum) – przedprzyszły
* futurum I – przyszły Powyższe zestawienie charakterystyczne jest jednak przede wszystkim dla języków indoeuropejskich (z zastrzeżeniem, że nie każdy język tej rodziny dysponuje wszystkimi czasami z listy). Istnieją też jednak języki o zupełnie odmiennym systemie czasów, takie jak np. język hopi, długo uznawany za język zupełnie pozbawiony czasów, ostatnio zwraca się jednak w jego przypadku uwagę na opozycję kategorii gramatycznej subiektywności i obiektywności w opisie zdarzeń jako na system analogiczny do czasowego. Języki izolujące (np. chiński) do określenia czasu wykorzystują natomiast przysłówki. Tradycyjne (oparte na analizie języków indoeuropejskich) rozumienie kategorii czasu bywa zatem mało użyteczne w przypadku języków spoza tej rodziny. (pl)
- De werkwoordstijd ofwel het tempus /tɛmpus/ (Latijn voor "tijd"; meervoud: tempora /tɛmpɔra/) geeft aan in welke tijd (in welke tijdfase) uit het oogpunt van de spreker (of schrijver) een gebeurtenis (= de propositie) plaatsvindt. Tijdstappen zijn (naast de wijs) een fundamentele categorie van de grammatica van de werkwoorden. Tempora zijn taalkundige middelen, die tijdrelaties uitdrukken. Het tempus wordt door morfologische identificatie van de stam van een werkwoordstam (vervoeging) of door vervoeging van een hulpwerkwoord gerealiseerd, dat wil zeggen door samengestelde vervoegingen gevormd en ook door een nul-flexie met behulp van bijwoorden of context. Een andere grammaticale categorie van het werkwoord is het aspect. Het verschil met het tempus is dat het aspect de mate van voltooiing van een handeling aangeeft, onafhankelijk van hun absolute temporele context. Zie ook aspectualiteit. Verdere verbale grammaticale categorieën zijn de diathese, de modaliteit en de actie. (nl)
- 時制（じせい）、時称（じしょう）、あるいはテンス（英語: tense）とは、発話の中で規定される言語学的な時間を示す文法範疇である。一般に動詞の標識として現れるが、名詞に時制が現れる言語もある。日本語では、非過去の「ル」と過去の「タ」で表される。 (ja)
- Вре́мя — грамматическая категория глагола, выражающая отношение времени описываемой в речи ситуации к моменту произнесения высказывания (то есть к моменту речи или отрезку времени, который в языке обозначается словом «сейчас»), который принимается за точку отсчета (абсолютное время), или отношение времени к другой относительной временной точке отсчета (относительное время). (ru)
- Tempus, tempora eller tidsform (latin för "tid") är ett lingvistiskt begrepp för att beskriva tidsförhållandet mellan en händelse och den språkliga informationen om den. Bland världens språk representeras sådana tidsförhållanden på olika sätt. Det kan uttryckas med hjälp av grammatiska böjningar av verbet, grammatisk tempus, eller av att fria morfem i språket markerar tidsförhållandet till händelsen. Att tempus markeras av fria morfem är det vanligaste sättet. (sv)
- 时或时态（Tempus、英語：Tense），是一种语法范畴，在语法裡是表示行为发生的时间和说话时的关系。時態可說是 [時間] + [狀態] ，時間一般可分为過去、現在、将来，狀態有 「簡單式」、「進行式」、「完成式」、「完成進行式」， 彼此組合共有12種不同的時態。時態和語氣、語態、體貌和人稱一樣，是經常透過動詞形式表現的語法特性之一。 有些語言，沒有時態的使用，如分析語的漢語，但必要時，仍有時間副詞的輔助。也有些語言，如日語，形容詞的詞形變化能表達出時間上的資訊，有著類似動詞的時態性質。還有些語言，如俄語，一個單詞就能表現出時態和體貌。 (zh)
- Час — граматична категорія дієслова, яка є специфічним мовним зображенням об'єктивного часу. Вона слугує для часової локалізації події або стану, про які йдеться у реченні. За допомогою часу висловлюється одночасність, передування або наслідок події відносно моменту мовлення або ж якоїсь іншої точки відліку. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- الزمن في النحو هو وقت وقوع الفعل. وتقسم الأفعال نسبة إلى الزمن ومن حيث الصيغة إلى اثنين هما الفعل الماضي والفعل المضارع والمضارع يشمل الحال والاستقبال. (ar)
- Čas (tempus) v lingvistice znamená určitý tvar slovesa vyjadřující časové období, ve kterém daný děj probíhal/probíhá/bude probíhat. Většina časů je ohraničena současností. Řadí se mezi gramatické spolu s osobou, číslem, způsobem, rodem, videm, třídou a vzorem. V různých jazycích se mohou časy rozlišovat na aktuální (minulý, přítomný, budoucí) a relativní (např. předminulý, předpřítomný, předbudoucí), které slouží k vyjádření předčasnosti či následnosti dějů. Mohou se též rozlišovat časy z hlediska probíhání nebo opakování děje, stavu a podobně. (cs)
- Σε πολλές από τις γλώσσες του κόσμου(αλλά όχι σε όλες) υπάρχουν ξεχωριστοί ρηματικοί τύποι που φανερώνουν πότε γίνεται αυτό που σημαίνει το ρήμα. Οι τύποι αυτοί λέγονται χρόνοι. Οι χρόνοι είναι τριών ειδών: α) παροντικοί, β) μελλοντικοί και γ) παρελθοντικοί. (el)
- Kala dalam linguistik adalah pembedaan bentuk verba untuk menyatakan perbedaan waktu atau jangka perbuatan atau keadaan. Secara umum, kala terdiri atas kala lampau, kala kini, dan kala mendatang. (in)
- En grammaire, le terme « temps » est utilisé avec plusieurs acceptions. Il désigne tout d’abord l’un des traits grammaticaux du verbe. Avec les qualificatifs « présent », « passé » et « futur », il dénomme les valeurs temporelles de base exprimées par le verbe. Il peut aussi se référer aux divers paradigmes ou formes temporelles qui nuancent les valeurs de base, comme « le temps imparfait », « le temps futur antérieur », etc. De plus, en tant que complément du nom (« de temps »), il qualifie une sous-classe des adverbes, un type de complément circonstanciel ou adverbial et un type de proposition subordonnée circonstancielle ou adverbiale. (fr)
- In linguistica, il tempo è una categoria grammaticale. Insieme al modo e all'aspetto struttura il sistema di coniugazione verbale. Tale categoria indica il momento in cui l'azione espressa dal verbo viene collocata dal parlante, sia rispetto all'istante in cui viene prodotto l'enunciato (es. pioveva), sia rispetto ad altri fatti o azioni espressi all'interno dell'enunciato (es. quando uscii, pioveva già da un'ora). I tempi fondamentali sono presente, passato e futuro. Generalmente il tempo verbale è indicato da desinenze e da caratteristici. (it)
- 시제(라틴어: tempus, 영어: tense)는 말 속에서 규정되는 언어학적인 시간을 나타내는 문법 범주이다. 일반적으로 동사의 로서 나타나지만, 명사에 시제가 나타나는 언어도 있다. 한국어에서는, 비과거의 '이다'와 과거의 '-었-', 미래의 '-겠-' 등으로 나타내진다. (ko)
- 時制（じせい）、時称（じしょう）、あるいはテンス（英語: tense）とは、発話の中で規定される言語学的な時間を示す文法範疇である。一般に動詞の標識として現れるが、名詞に時制が現れる言語もある。日本語では、非過去の「ル」と過去の「タ」で表される。 (ja)
- Вре́мя — грамматическая категория глагола, выражающая отношение времени описываемой в речи ситуации к моменту произнесения высказывания (то есть к моменту речи или отрезку времени, который в языке обозначается словом «сейчас»), который принимается за точку отсчета (абсолютное время), или отношение времени к другой относительной временной точке отсчета (относительное время). (ru)
- Tempus, tempora eller tidsform (latin för "tid") är ett lingvistiskt begrepp för att beskriva tidsförhållandet mellan en händelse och den språkliga informationen om den. Bland världens språk representeras sådana tidsförhållanden på olika sätt. Det kan uttryckas med hjälp av grammatiska böjningar av verbet, grammatisk tempus, eller av att fria morfem i språket markerar tidsförhållandet till händelsen. Att tempus markeras av fria morfem är det vanligaste sättet. (sv)
- 时或时态（Tempus、英語：Tense），是一种语法范畴，在语法裡是表示行为发生的时间和说话时的关系。時態可說是 [時間] + [狀態] ，時間一般可分为過去、現在、将来，狀態有 「簡單式」、「進行式」、「完成式」、「完成進行式」， 彼此組合共有12種不同的時態。時態和語氣、語態、體貌和人稱一樣，是經常透過動詞形式表現的語法特性之一。 有些語言，沒有時態的使用，如分析語的漢語，但必要時，仍有時間副詞的輔助。也有些語言，如日語，形容詞的詞形變化能表達出時間上的資訊，有著類似動詞的時態性質。還有些語言，如俄語，一個單詞就能表現出時態和體貌。 (zh)
- Час — граматична категорія дієслова, яка є специфічним мовним зображенням об'єктивного часу. Вона слугує для часової локалізації події або стану, про які йдеться у реченні. За допомогою часу висловлюється одночасність, передування або наслідок події відносно моменту мовлення або ж якоїсь іншої точки відліку. (uk)
- En gramàtica, el temps gramatical es refereix al temps referencial d'una oració, i pot diferenciar-se en dos tipus principals: a) el temps absolut, que és mesurat des del parlant i en relació amb el moment de l'enunciació.b) el temps relatiu, que es mesura en relació amb el ja esmentat temps absolut. Algunes llengües identifiquen de vegades present i futur com un únic temps gramatical (passat/no-passat) i unes altres introdueixen diferències entre passat llunyà, passat recent o futur immediat i futur recent. (ca)
- Das Tempus (lateinisch „Zeitspanne, Zeit“, Plural Tempora) ist eine grammatische Kategorie, die in vielen Sprachen am Verb markiert wird und dann zur Flexion (Formenbildung, Konjugation) der Verben beiträgt. Ihre Bedeutung ist klassischerweise beschrieben worden als „der sprachliche Ausdruck von Zeitbeziehungen“ (Otto Jespersen) oder (präziser) als „der grammatisierte Ausdruck von Lokalisierung in der Zeit“ (Bernard Comrie). (de)
- En gramática, el tiempo gramatical se refiere al tiempo referencial de una oración, y puede diferenciarse en dos tipos principales: a) el tiempo absoluto, que es medido desde el hablante y en relación con el momento de la enunciación.b) el tiempo relativo, que se mide en relación con el ya mencionado tiempo absoluto. Algunas lenguas identifican a veces presente y futuro como un único tiempo gramatical (pasado/no-pasado) y otras introducen diferencias entre pasado lejano, pasado reciente o futuro inmediato y futuro reciente. (es)
- In grammar, tense is a category that expresses time reference. Tenses are usually manifested by the use of specific forms of verbs, particularly in their conjugation patterns. The main tenses found in many languages include the past, present, and future. Some languages have only two distinct tenses, such as past and nonpast, or future and nonfuture. There are also tenseless languages, like most of the Chinese languages, though they can possess a future and nonfuture system typical of Sino-Tibetan languages. In recent work Maria Bittner and Judith Tonhauser have described the different ways in which tenseless languages nonetheless mark time. On the other hand, some languages make finer tense distinctions, such as remote vs recent past, or near vs remote future. (en)
- Denbora (latinetik eratorri zen: tempora «denborak, aldiak»; ingelesez: grammatical tense) edo aldia aditzen ezaugarrietako bat da, ekintza bat noiz eta nola jazotzen den/jazoko den/jazo zen adierazten duena. Aldiak oso ezberdinak izan daitezke, baina hiru mota nagusi bereizten dira: orainaldia, lehenaldia eta etorkizuna. Hizkuntza guztiek orainaldia dute; batzuek ez dute etorkizunik eta beste batzuek orainaldia bakarrik dute eta hitz osagarriak erabiltzen dituzte beste aldiak adierazteko, hala nola, «bihar» edo «atzo» bezalakoak. (eu)
- De werkwoordstijd ofwel het tempus /tɛmpus/ (Latijn voor "tijd"; meervoud: tempora /tɛmpɔra/) geeft aan in welke tijd (in welke tijdfase) uit het oogpunt van de spreker (of schrijver) een gebeurtenis (= de propositie) plaatsvindt. Tijdstappen zijn (naast de wijs) een fundamentele categorie van de grammatica van de werkwoorden. Tempora zijn taalkundige middelen, die tijdrelaties uitdrukken. Verdere verbale grammaticale categorieën zijn de diathese, de modaliteit en de actie. (nl)
- Czas – kategoria językowa określająca w czasie czynność, zjawisko lub stan, o których mowa w zdaniu. Czas, wraz z trybem, aspektem, stroną i osobą, jest charakterystyczny dla czasownika, zwłaszcza w językach indoeuropejskich. Swoje odbicie w formach czasu i trybu może znaleźć m.in. stopień pewności mówcy do przekazywanej informacji, częstotliwość wykonywanej czynności, jej trwanie lub zakończenie, a nawet to, czy była poznana osobiście, czy zasłyszana. Prowadzi to do powstawania nowych teorii, różnie określających liczbę czasów w danym języku. (pl)
|
