| dbo:abstract
|
- La Qüestió dels tres capítols és el nom que rep la controvèrsia referent a la sentència donada contra tres autors (Teodor de Mopsuèstia, Teodoret de Cir i ) que van ser condemnats per simpatitzar amb el nestorianisme. La condemna es va publicar en un decret imperial de l'emperador Justinià I l'any 544. Els Tres capítols eren obra de Teodor de Mopsuèstia, Teodoret de Cir i . Mentre que a Orient el decret de Justinià fou ben acollit, a Occident es prengué com un atac al concili de Calcedònia i el papa Vigili refusà d'acceptar-la inicialment. El papa es veié forçat per l'emperador a signar la condemna en el Iudicatum de 548, però després se'n retractà. Davant del fets Justinià convocà un concili a Constantinoble (553) que condemnà els Tres capítols. Vigili, després d'haver sofert presó i tortura a Constantinoble, reconegué finalment la condemna. (ca)
- Spor o Tři kapitoly se nazývá jedna z vnitrocírkevních kontroverzí 6. století, která se zabývala vztahem božské a lidské přirozenosti v Kristu. Císař Justinián I. (527-565) nastolil ve své náboženské politice z nutnosti a také pod vlivem císařovny Theodory kurs nakloněný monofyzitským kruhům. Pokusil se dosáhnout církevní jednoty mezi těmi, kdo odmítli rozhodnutí Chalkedonského koncilu a těmi, kdo jej přijímali, tj. většinou církve. Od roku 532 císař usiloval o odsouzení hlavních původců nestoriánské hereze v 5. století. Těmito původci měli být tři teologové antiošské školy - († 457), Theodorétos z Kyrrhu († 466) a Theodor z Mopsuestie († 428). Pojmem Tři kapitoly se myslí tito teologové a jejich spisy, které císař Justinián svým dekretem z konce roku 543 nebo začátku roku 544 odsoudil. Císař si od tohoto dekretu sliboval sjednocení církve a přijetí výsledků Chalkedonského koncilu a Tomu ad Flavianum papeže Lva I. ze strany monofyzitů. Císař se pokoušel vynutit podpis dekretu ze strany biskupů, avšak tady narazil na rázné protesty, neboť podepsat tento dekret znamenalo postavit se proti některým z ustanovení Chalkedonského koncilu, který navrátil Theodorétovi i Ibasovi jejich biskupství poté, co podepsali odsouzení Nestoria. Odpor k podpisu ze strany řecky mluvících biskupů byl záhy zlomen, avšak s daleko větším odporem vůči dekretu se postavili latinští biskupové. Mezitím došlo též ke ztrátě církevního společenství mezi jednotlivými církevními obcemi Východu a Západu. Velmi kolísavou úlohu v celé kauze pak sehrál papež Vigilius. Velký problém ovšem sehrála zvětšující se jazyková bariéra mezi řecky a latinsky mluvícími biskupy, neboť latiníci již nebyli schopni Theodorétova díla číst v původním jazyce a utvořit si tak na celou záležitost vlastní názor. Roku 548 vydal v Konstantinopoli a zřejmě pod nátlakem Vigilius své Iudicatum, v němž Tři kapitoly odsoudil. Záhy je však odvolal, když zjistil, s jakým odporem se toto odsouzení mezi biskupy setkalo. Několik západních biskupů, mezi nimi aquilejský a milánský, však odmítlo odsoudit Tři kapitoly a exkomunikovali papeže. Protože tito biskupové nyní již patřili k lombardské říši, nesahal k nim císařův a papežův vliv, a jejich schizma trvalo až do 7. století. V této situaci uzavírá papež s císařem tichou dohodu, podle níž má být svolán ekumenický koncil, který rozhodne; až do té doby neměla žádná strana konat další kroky. Justinián však přesto roku 551 znovu Tři kapitoly odsoudil, proti čemuž Vigilius protestoval a nakonec se uchýlil do baziliky sv. Petra, z níž však byl dovlečen do Konstantinopole. V květnu 551 církevní synod v Konstantinopoli Tři kapitoly odsoudil, avšak Vigilius se postavil zásadně proti. Císař jej za to zesměšnil a dokonce nechal exkomunikovat. Vigilius se v tzv. druhém protokolu vyjádřil v souladu s touto synodou. Přinejmenším domnělá bezzásadovost přivedla Vigilia do naprosté izolace na Západě i na Východě. Ve váhávosti Vigilius nadále pokračoval a nakonec přijal i usnesení Druhého konstantinopolského koncilu (553), který nepřijal odsouzení zmiňovaných Tří kapitol. Kromě zmiňovaného schismatu s lombardskými biskupy spor o Tři kapitoly nijak nevyřešil situaci monofyzitských církví; ty však byly v 7. století smeteny islámskou invazí. Vzhledem k velmi diskutabilnímu jednání a rozhodování papeže Vigilia se někdy tímto sporem argumentuje v otázce zpochybnění katolického dogmatu o papežské neomylnosti. (cs)
- Per triĉapitra skismo aŭ skismo de la tri ĉapitroj oni indikas disiĝon ene de la tiama kristana eklezio kreita inter la 6-a kaj 7-a jarcentoj, okazigita de nombra grupo de episkopoj, precipe okcidentaj, kiuj interrompis la rilatojn kun aliaj episkopoj kaj kun la papo, reĵetante la dekretojn de la Dua koncilio de Konstantinopolo de 553. La disiĝo daŭris ĉirkaŭ unu jarcento kaj duono kaj kuntrenis vastan teritorion, inkluzivante la Nordon de Italio, Dalmation kaj Ilirion. (eo)
- Beim Dreikapitelstreit ging es im 6. und 7. Jahrhundert um eine innerkirchliche Auseinandersetzung über das Verhältnis zwischen der göttlichen und menschlichen Natur Jesu Christi. Im Gegensatz zum späteren Monotheletismus zielte der Dreikapitelstreit nicht auf die Schaffung einer gemeinsamen Grundlage ab, sondern auf ein gemeinsames Feindbild der dyophysitischen „orthodoxen“ („rechtgläubigen“) Kirche und den (vor allem in Syrien und Ägypten zahlreichen) „Monophysiten“ (bzw. Miaphysiten). Das Konzil von Chalkedon (451) hatte die christologischen Streitigkeiten über die Natur Christi nicht beilegen können, sondern eine Reihe von neuen Schismen bewirkt. 519 hatte unter Kaiser Justin I. zumindest das Akakianische Schisma zwischen den Kirchen von Rom und Konstantinopel beigelegt werden können. Allerdings blieb ein gewisses Misstrauen bestehen, und vor allem wurde die Spaltung zwischen der „orthodoxen“ („rechtgläubigen“) Kirche und den (vor allem in Syrien und Ägypten zahlreichen) Monophysiten durch diese Verständigung noch weiter vertieft. Kaiser Justinian (527–565) schlug daher aus politischer Notwendigkeit und angeblich unter dem Einfluss der Kaiserin Theodora einen Kurs ein, der eine Annäherung bewirken sollte. Im Versuch, auch die monophysitisch-antichalkedonensischen Kirchengemeinschaften im Osten des Römischen Reiches wieder in die christliche „Orthodoxie“ einzubinden, bemühte sich der Kaiser ab 532 um die Verurteilung der angeblichen „Hauptverursacher“ der „nestorianischen Häresie“ aus der Zeit vor dem Konzil von Ephesos (431). Der Nestorianismus war zwanzig Jahre vor Chalkedon der gemeinsame Gegner von „Orthodoxen“ und „Monophysiten“ gewesen, und Justinian hoffte offenbar, durch die Rückkehr zu dieser Frontstellung eine Versöhnung zu erreichen. Die drei fraglichen Theologen waren Ibas von Edessa († 457), Theodoret von Kyrrhos († 466) und Theodor von Mopsuestia († 428) mit den von ihnen verfassten Schriften, u. a. dem Brief des Ibas von Edessa an den Perser Mari. Vor allem Werke und Person des Theodor von Mopsuestia wurden von Kaiser Justinian im Jahr 551 im Dreikapiteldekret, vollständig überliefert im Chronicon Paschale (ad ann. 551), als nestorianisch verurteilt. Unter den „drei Kapiteln“ versteht man dabei Person und Werk der drei Theologen. Justinians Plan ging allerdings nicht auf, denn zum einen zeigten sich die Monophysiten wenig beeindruckt, und zum anderen sorgte die Verurteilung der drei angeblich nestorianischen Autoren insbesondere im Westen für Empörung. Man weigerte sich dort, die fraglichen Schriften als häretisch zu verstehen, und sah im kaiserlichen Vorstoß eine verdeckte Initiative zugunsten der Monophysiten. Der das Dreikapiteldekret zunächst vehement ablehnende Papst Vigilius wurde schließlich 547, nachdem Justinians Truppen Italien den Ostgoten entrissen hatten, nach Konstantinopel zitiert. Im Zuge der Verhandlungen über die drei Kapitel wurde Vigilius, nach einer Flucht in die Konzilskirche von Chalkedon, gewaltsam zur Rückkehr nach Konstantinopel gezwungen. Als er dort angekommen war, brach Justinian sein Versprechen, Vigilius nicht mit den „Drei Kapiteln“ zu belästigen. Daraufhin wurde in Konstantinopel ein ökumenisches Konzil (Zweites Konzil von Konstantinopel 553) abgehalten, um die Dreikapitel abzuhandeln. Vigilius weigerte sich strikt, am Konzil teilzunehmen, wenn nicht mehr Bischöfe aus dem Westen anwesend seien. Die meisten dieser Bischöfe kamen nicht, und das Konzil schloss sich der Verurteilung durch Justinian dennoch an. Erst als Vigilius, ausmanövriert durch kaiserliche Diplomaten, diesem Beschluss offiziell beigepflichtet hatte, durfte er sich auf die Rückreise nach Rom begeben, wobei er in Syrakus verstarb. Dieser Sinneswandel wurde dem Papst im Westen sehr übel genommen, und mehrere Bischöfe akzeptierten die Verurteilung der Drei Kapitel nicht; es folgte ein etwa 150 Jahre währendes Schisma, das Schisma von Aquileia. Viele Bischöfe in Nord- und Mittelitalien wandten sich von Rom ab und den 568 einmarschierten Langobarden (die sich als Arianer aus dem Streit heraushielten) zu. Grund hierfür war der schon erwähnte Gegensatz in Glaubensfragen zwischen Konstantinopel, Rom und den norditalischen Bischöfen. Jene stellten sich vehement gegen die Verurteilung der Drei Kapitel. Erst gegen Ende des 7. Jahrhunderts wurde in Pavia eine Versöhnungssynode abgehalten, die das Schisma innerhalb der langobardischen Kirche und mit Rom auflöste. (de)
- Hiru Kapituluen eztabaida, Kaltzedoniako eztabaidaren fase bat, Siriako eta Egiptoko ez-kaltzedoniarrak Eliza Katolikoarekin adiskidetzeko saiakera izan zen, Henotikonaren porrotaren ondoren. Justiniano I enperadoreak anatema bihurtu zituen hiru kapituluak (τρία κεφάλαια, tría kephálaia) hauek izan ziren:
* ren pertsona eta idatziak
* Teodoreto Zirokoaren zenbait idazki
* k Marisi egindako gutuna (eu)
- L’affaire dite des Trois Chapitres (τρία κεφάλαια – tria kephalaia) s’inscrit dans les efforts de Justinien pour réconcilier sur le plan religieux les parties orientale et occidentale de son empire en les persuadant que les décisions du concile de Chalcédoine (451) étaient conformes à la christologie de l’école d’Alexandrie. En 544, il publia un édit en trois chapitres, le premier condamnant Théodore de Mopsueste, les deux autres condamnant les écrits jugés pro-nestoriens de Théodoret de Cyr et la lettre adressée par l’évêque d’Édesse, Ibas, à Mari. Cet édit n’eut d’autre résultat que de mécontenter à la fois Rome, les milieux chalcédoniens et les monophysites. Devant l’échec de ses tentatives de persuasion, Justinien convoqua un concile œcuménique (le cinquième) qui, sous la pression de l’empereur, finit par condamner les Trois Chapitres. Toutefois, les décisions du concile provoquèrent une grande hostilité dans les provinces que Justinien venait de reconquérir alors que les monophysites, plus divisés que jamais, campaient sur leurs positions. (fr)
- La Controversia de los Tres Capítulos, una fase de la controversia calcedoniana, fue un intento de reconciliar a los no calcedonianos de la Siria y la Egipto con la Iglesia Católica, tras el fracaso del Henotikon. Los Tres capítulos (τρία κεφάλαια, tría kephálaia) que el emperador Justiniano I anatematizó fueron: 1.
* La persona y los escritos de Teodoro de Mopsuestia 2.
* Ciertos escritos de Teodoreto de Ciro 3.
* La carta de Ibas de Edesa a Maris (es)
- Kontroversi Tiga Pasal, sebuah fase dalam kontroversi , adalah sebuah upaya untuk merekonsiliasikan umat Kristen dari Suriah (Gereja Ortodoks Siria) dan Mesir (Gereja Ortodoks Koptik) dengan , setelah kegagalan Henotikon. Tiga Pasal (τρία κεφάλαια, tría kephálaia) yang dianatemakan oleh Kaisar Yustinianus I adalah: 1.
* Tokoh dari tulisan-tulisan dari 2.
* Tulisan-tulisan tertentu dari dari Sirus 3.
* Surat Ibas dari Edessa kepada Maris (in)
- The Three-Chapter Controversy, a phase in the Chalcedonian controversy, was an attempt to reconcile the non-Chalcedonians of Syria and Egypt with Chalcedonian Christianity, following the failure of the Henotikon. The Three Chapters (τρία κεφάλαια, tría kephálaia) that Emperor Justinian I anathematized were: 1.
* The person and writings of Theodore of Mopsuestia 2.
* Certain writings of Theodoret of Cyrus 3.
* The letter of Ibas of Edessa to Maris (en)
- Con scisma tricapitolino o scisma dei tre capitoli si indica una divisione all'interno della Chiesa avvenuta tra i secoli VI e VII, quando un folto gruppo di vescovi, per lo più occidentali, interruppe le relazioni con gli altri vescovi e con il papa, rifiutando le decisioni del Concilio di Costantinopoli II del 553. La separazione durò circa un secolo e mezzo ed interessò un vasto territorio, comprendente Italia del Nord, Dalmazia, Illirico e Africa Settentrionale. (it)
- Bij de Driekapittelstrijd ging het in de zesde en zevende eeuw om een interne kerkelijke twist over de verhouding tussen de goddelijke en menselijke natuur van Jezus Christus. Het Concilie van Chalcedon (451) had de christologische strijd over de natuur van Jezus-Christus niet kunnen bijleggen, maar een serie nieuwe schisma’s veroorzaakt. In 519 werd in ieder geval onder keizer Justianus I het Acaciaans schisma tussen de Kerken van Rome en Constantinopel bijgelegd. Er bleef echter een zeker wantrouwen bestaan en vooral de kloof tussen de "orthodoxe" Kerk en de in Syrië en Egypte talrijke monofysieten werd door deze bijlegging nog verder verdiept. Keizer Justinianus (527–565) probeerde daarom uit politieke noodzaak en onder invloed van keizerin Theodora I een toenadering te bewerken. In een poging om ook de monofysitische, antichalcedonense kerkgemeenschappen in het Byzantijnse Rijk weer in de christelijke orthodoxie op te nemen, streefde de keizer vanaf 532 naar de veroordeling van de hoofdschuldigen aan de nestoriaanse ketterij uit de tijd voor het Concilie van Efeze (431). Het Nestorianisme was twintig jaar voor Chalcedon de gemeenschappelijke tegenstander van de orthodoxen en de monofysieten geweest, en Justinianus hoopte kennelijk, door een terugval op deze tegenstelling een verzoening te bereiken. De drie omstreden theologen waren: († 457), Theodoretus van Cyrrhus († 466) en Theodorus van Mopsuestia († 428) met de door hen geproduceerde geschriften, onder andere de brief van Ibas von Edessa aan de Pers Mari. Vooral het werk en de persoon van Theodorus van Mopsuestia werden door keizer Justinianus in 551 in het Driekapitteldecreet, volledig bewaard gebleven in de Chronicon Paschale (551), als nestoriaans veroordeeld. Onder de „drie Kapittels“ verstaat men de persoon en het werk van de drie theologen. Het plan van Justinianus lukte echter niet, want enerzijds toonden de monofysieten zich niet onder de indruk en anderzijds zorgde de veroordeling van de drie nestoriaanse auteurs vooral in het Westen voor verontwaardiging. Men weigerde daar de betreffende teksten als ketters te beschouwen en men zag in de keizerlijke actie een verkapte poging om de monofysieten te bevoordelen. Paus Vigilius, die het Driekapitteldecreet aanvankelijk sterk veroordeelde, werd nadat de troepen van Justinianus de Oostgoten uit Italië hadden verdreven, in 553 naar Constantinopel ontboden. In de loop van de gesprekken over de drie kapittels werd Vigilius, na een vlucht in de conciliekerk van Chalcedon, met geweld gedwongen naar Constantinopel terug te keren.Nadat hij daar was aangekomen, verbrak Justinianus zijn belofte om Vigilius niet met de Drie Kapittels te confronteren. Daarop werd er het oecumenisch concilie van Constantinopel gehouden om de kwestie van de Driekapittels af te sluiten. Vigilius weigerde categorisch aan het concilie deel te nemen als er niet meer bisschoppen uit het Westen aanwezig waren. De meesten van deze bisschoppen kwamen echter niet en het Concilie volgde desondanks de veroordeling door Justinianus. Pas toen Vigilius, onder druk van keizerlijke diplomaten zich officieel achter het besluit had geschaard, mocht hij de terugreis naar Rome aanvaarden, waarbij hij onderweg in Syracuse overleed. De frontwisseling van de paus werd hem in het westen zeer kwalijk genomen en een aantal bisschoppen accepteerde de veroordeling van de Drie Kapittels niet. Er volgde een circa 150 jaar durend schisma, het schisma van Aquileja. Veel bisschoppen in Noord- en Midden-Italië namen afstand van Rome en wendden zich tot de in 568 binnen gemarcheerde Langobarden (die zich als Arianen buiten de strijd hielden). Dit werd veroorzaakt door de al eerder genoemde tegenstelling in geloofsvragen tussen Constantinopel, Rome en de Noord-Italiaanse bisschoppen. De laatsten keerden zich fel tegen de veroordeling van de Drie Kapittels.Pas tegen het eind van de zevende eeuw werd er in Pavia een verzoeningssynode gehouden, die het schisma binnen de Langobardische Kerk en met Rome beëindigde. (nl)
- Trzy Dzieła lub Trzy Rozdziały (gr. Tría Kephálaia) – prace trzech teologów ze szkoły antiocheńskiej: Teodora z Mopsuestii, Teodoreta z Cyru i Ibasa z Edessy. Na temat ich doktrynalnej prawowierności toczył się jeden z największych sporów dogmatycznych VI wieku. Autorzy ci uważani byli za protoplastów nestorianizmu przez aleksandryjską tradycję interpretacji jedności dwóch natur w Chrystusie, wyrosłą z pism Cyryla Aleksandryjskiego oraz przez, powstały z niej, heterodoksyjny nurt monofizytów. Spór ten bezpośrednio wywołany został przez cesarza Justyniana, który, chcąc pozyskać poparcie monofizytów, wydał około roku 544 dekret potępiający wymienionych teologów i ich dzieła jako niezgodne z nauką Kościoła. Przeciw temu dekretowi wystąpili biskupi Zachodu, zyskując poparcie papieża Wigiliusza. Ostatecznie jednak, pod presją cesarza, papież ten podpisał akta Soboru konstantynopolitańskiego II, na którym dokonano potępienia Trzech Dzieł, jako zawierających błędne ujęcia. Stanowisko tego Soboru potwierdził papież Grzegorz Wielki, broniąc ujęcia unii hipostatycznej w Chrystusie nauczanego przez szkołę Cyryla Aleksandryjskiego. (pl)
- Спор о трёх главах — один из этапов внутрихристианского конфликта, последовавшего за Халкидонским собором, ставший следствием попыток византийского императора Юстиниана I примирить нехалкидонитов Сирии (принадлежащих Сирийской церкви) и Египта с халкидонитами. Предыдущая попытка, предпринятая императором Зеноном, связанная с изданием им примирительной вероисповедательной формулы «Энотикон» в 482 году, завершилась неудачей. Собственно «вопрос» состоял в предложении предать анафеме в связи с обвинениями в несторианстве личность и труды богословов Феодора Мопсуестийского, некоторые труды Феодорита Кирского и одно из писем Ивы Эдесского. Под «главами» (др.-греч. κεφάλαια) в данном случае понимаются как письменно изложенные высказывания в форме анафематизмов, так и сами предметы осуждения.Первоначально высказанные в форме императорского эдикта в середине 540-х годов, анафематизмы были затем утверждены Вторым Константинопольским собором 553 года. Их принятие вызвало оживлённую полемику и было в целом неодобрительно встречено христианскими церквями. Поскольку все осуждённые церковные деятели ко времени событий были, с одной стороны, уже давно мертвы, а, с другой, пользовались уважением в некоторых поместных церквях, посягательство на их память привело к бурным событиям в жизни церкви. Противоречивая роль в событиях папы римского Вигилия существенно подорвала престиж апостольского престола. Разногласия между различными христианскими церквями, вызванные спором о трёх главах, не преодолены до сих пор. Так, например, в коммюнике, принятом после состоявшихся в июле 1997 года церквей сирийской традиции, рекомендовалось пересмотреть решения Второго Константинопольского собора в части осуждения личности и трудов Феодора Мопсуестийского. (ru)
- A Controvérsia dos Três Capítulos, uma das fases da controvérsia calcedônia, foi uma tentativa de reconciliar os cristãos ortodoxos orientais das províncias romanas da Síria (Igreja Ortodoxa Síria) e Egito (Igreja Ortodoxa Copta) com a Igreja Ortodoxa, logo após o fracasso do Henótico. Os Três Capítulos (τρία κεφάλαια, tría kephálaia) consistiam nas proposições anatemizando: 1.
* Teodoro de Mopsuéstia e suas obras 2.
* Algumas obras específicas de Teodoreto de Ciro 3.
* A carta de Ibas de Edessa para Máris de Calcedônia (pt)
- 三章案（希腊语：τρία κεφάλαια，trîa kephálaia）发生在基督一性论的论争期间，试图实现叙利亚、埃及的基督徒与西方教会之间的和解，是在482年颁布之「合一法」（Henotikon）的失败之后又一次取得和解的尝试。三章节谴责的内容包括： 1.
* 和他的著作 2.
* 的部分著作 3.
* （Ibas of Edossa）给波斯人 Maris 的一封书信（Ad Marim Persam） (zh)
|
| rdfs:comment
|
- Per triĉapitra skismo aŭ skismo de la tri ĉapitroj oni indikas disiĝon ene de la tiama kristana eklezio kreita inter la 6-a kaj 7-a jarcentoj, okazigita de nombra grupo de episkopoj, precipe okcidentaj, kiuj interrompis la rilatojn kun aliaj episkopoj kaj kun la papo, reĵetante la dekretojn de la Dua koncilio de Konstantinopolo de 553. La disiĝo daŭris ĉirkaŭ unu jarcento kaj duono kaj kuntrenis vastan teritorion, inkluzivante la Nordon de Italio, Dalmation kaj Ilirion. (eo)
- Hiru Kapituluen eztabaida, Kaltzedoniako eztabaidaren fase bat, Siriako eta Egiptoko ez-kaltzedoniarrak Eliza Katolikoarekin adiskidetzeko saiakera izan zen, Henotikonaren porrotaren ondoren. Justiniano I enperadoreak anatema bihurtu zituen hiru kapituluak (τρία κεφάλαια, tría kephálaia) hauek izan ziren:
* ren pertsona eta idatziak
* Teodoreto Zirokoaren zenbait idazki
* k Marisi egindako gutuna (eu)
- La Controversia de los Tres Capítulos, una fase de la controversia calcedoniana, fue un intento de reconciliar a los no calcedonianos de la Siria y la Egipto con la Iglesia Católica, tras el fracaso del Henotikon. Los Tres capítulos (τρία κεφάλαια, tría kephálaia) que el emperador Justiniano I anatematizó fueron: 1.
* La persona y los escritos de Teodoro de Mopsuestia 2.
* Ciertos escritos de Teodoreto de Ciro 3.
* La carta de Ibas de Edesa a Maris (es)
- Kontroversi Tiga Pasal, sebuah fase dalam kontroversi , adalah sebuah upaya untuk merekonsiliasikan umat Kristen dari Suriah (Gereja Ortodoks Siria) dan Mesir (Gereja Ortodoks Koptik) dengan , setelah kegagalan Henotikon. Tiga Pasal (τρία κεφάλαια, tría kephálaia) yang dianatemakan oleh Kaisar Yustinianus I adalah: 1.
* Tokoh dari tulisan-tulisan dari 2.
* Tulisan-tulisan tertentu dari dari Sirus 3.
* Surat Ibas dari Edessa kepada Maris (in)
- The Three-Chapter Controversy, a phase in the Chalcedonian controversy, was an attempt to reconcile the non-Chalcedonians of Syria and Egypt with Chalcedonian Christianity, following the failure of the Henotikon. The Three Chapters (τρία κεφάλαια, tría kephálaia) that Emperor Justinian I anathematized were: 1.
* The person and writings of Theodore of Mopsuestia 2.
* Certain writings of Theodoret of Cyrus 3.
* The letter of Ibas of Edessa to Maris (en)
- Con scisma tricapitolino o scisma dei tre capitoli si indica una divisione all'interno della Chiesa avvenuta tra i secoli VI e VII, quando un folto gruppo di vescovi, per lo più occidentali, interruppe le relazioni con gli altri vescovi e con il papa, rifiutando le decisioni del Concilio di Costantinopoli II del 553. La separazione durò circa un secolo e mezzo ed interessò un vasto territorio, comprendente Italia del Nord, Dalmazia, Illirico e Africa Settentrionale. (it)
- A Controvérsia dos Três Capítulos, uma das fases da controvérsia calcedônia, foi uma tentativa de reconciliar os cristãos ortodoxos orientais das províncias romanas da Síria (Igreja Ortodoxa Síria) e Egito (Igreja Ortodoxa Copta) com a Igreja Ortodoxa, logo após o fracasso do Henótico. Os Três Capítulos (τρία κεφάλαια, tría kephálaia) consistiam nas proposições anatemizando: 1.
* Teodoro de Mopsuéstia e suas obras 2.
* Algumas obras específicas de Teodoreto de Ciro 3.
* A carta de Ibas de Edessa para Máris de Calcedônia (pt)
- 三章案（希腊语：τρία κεφάλαια，trîa kephálaia）发生在基督一性论的论争期间，试图实现叙利亚、埃及的基督徒与西方教会之间的和解，是在482年颁布之「合一法」（Henotikon）的失败之后又一次取得和解的尝试。三章节谴责的内容包括： 1.
* 和他的著作 2.
* 的部分著作 3.
* （Ibas of Edossa）给波斯人 Maris 的一封书信（Ad Marim Persam） (zh)
- La Qüestió dels tres capítols és el nom que rep la controvèrsia referent a la sentència donada contra tres autors (Teodor de Mopsuèstia, Teodoret de Cir i ) que van ser condemnats per simpatitzar amb el nestorianisme. La condemna es va publicar en un decret imperial de l'emperador Justinià I l'any 544. (ca)
- Spor o Tři kapitoly se nazývá jedna z vnitrocírkevních kontroverzí 6. století, která se zabývala vztahem božské a lidské přirozenosti v Kristu. Císař Justinián I. (527-565) nastolil ve své náboženské politice z nutnosti a také pod vlivem císařovny Theodory kurs nakloněný monofyzitským kruhům. Pokusil se dosáhnout církevní jednoty mezi těmi, kdo odmítli rozhodnutí Chalkedonského koncilu a těmi, kdo jej přijímali, tj. většinou církve. Od roku 532 císař usiloval o odsouzení hlavních původců nestoriánské hereze v 5. století. Těmito původci měli být tři teologové antiošské školy - († 457), Theodorétos z Kyrrhu († 466) a Theodor z Mopsuestie († 428). Pojmem Tři kapitoly se myslí tito teologové a jejich spisy, které císař Justinián svým dekretem z konce roku 543 nebo začátku roku 544 odsoudil. C (cs)
- Beim Dreikapitelstreit ging es im 6. und 7. Jahrhundert um eine innerkirchliche Auseinandersetzung über das Verhältnis zwischen der göttlichen und menschlichen Natur Jesu Christi. Im Gegensatz zum späteren Monotheletismus zielte der Dreikapitelstreit nicht auf die Schaffung einer gemeinsamen Grundlage ab, sondern auf ein gemeinsames Feindbild der dyophysitischen „orthodoxen“ („rechtgläubigen“) Kirche und den (vor allem in Syrien und Ägypten zahlreichen) „Monophysiten“ (bzw. Miaphysiten). (de)
- L’affaire dite des Trois Chapitres (τρία κεφάλαια – tria kephalaia) s’inscrit dans les efforts de Justinien pour réconcilier sur le plan religieux les parties orientale et occidentale de son empire en les persuadant que les décisions du concile de Chalcédoine (451) étaient conformes à la christologie de l’école d’Alexandrie. En 544, il publia un édit en trois chapitres, le premier condamnant Théodore de Mopsueste, les deux autres condamnant les écrits jugés pro-nestoriens de Théodoret de Cyr et la lettre adressée par l’évêque d’Édesse, Ibas, à Mari. Cet édit n’eut d’autre résultat que de mécontenter à la fois Rome, les milieux chalcédoniens et les monophysites. Devant l’échec de ses tentatives de persuasion, Justinien convoqua un concile œcuménique (le cinquième) qui, sous la pression de l (fr)
- Bij de Driekapittelstrijd ging het in de zesde en zevende eeuw om een interne kerkelijke twist over de verhouding tussen de goddelijke en menselijke natuur van Jezus Christus. Het Concilie van Chalcedon (451) had de christologische strijd over de natuur van Jezus-Christus niet kunnen bijleggen, maar een serie nieuwe schisma’s veroorzaakt. In 519 werd in ieder geval onder keizer Justianus I het Acaciaans schisma tussen de Kerken van Rome en Constantinopel bijgelegd. Er bleef echter een zeker wantrouwen bestaan en vooral de kloof tussen de "orthodoxe" Kerk en de in Syrië en Egypte talrijke monofysieten werd door deze bijlegging nog verder verdiept. Keizer Justinianus (527–565) probeerde daarom uit politieke noodzaak en onder invloed van keizerin Theodora I een toenadering te bewerken. In ee (nl)
- Trzy Dzieła lub Trzy Rozdziały (gr. Tría Kephálaia) – prace trzech teologów ze szkoły antiocheńskiej: Teodora z Mopsuestii, Teodoreta z Cyru i Ibasa z Edessy. Na temat ich doktrynalnej prawowierności toczył się jeden z największych sporów dogmatycznych VI wieku. Autorzy ci uważani byli za protoplastów nestorianizmu przez aleksandryjską tradycję interpretacji jedności dwóch natur w Chrystusie, wyrosłą z pism Cyryla Aleksandryjskiego oraz przez, powstały z niej, heterodoksyjny nurt monofizytów. Spór ten bezpośrednio wywołany został przez cesarza Justyniana, który, chcąc pozyskać poparcie monofizytów, wydał około roku 544 dekret potępiający wymienionych teologów i ich dzieła jako niezgodne z nauką Kościoła. Przeciw temu dekretowi wystąpili biskupi Zachodu, zyskując poparcie papieża Wigiliusza (pl)
- Спор о трёх главах — один из этапов внутрихристианского конфликта, последовавшего за Халкидонским собором, ставший следствием попыток византийского императора Юстиниана I примирить нехалкидонитов Сирии (принадлежащих Сирийской церкви) и Египта с халкидонитами. Предыдущая попытка, предпринятая императором Зеноном, связанная с изданием им примирительной вероисповедательной формулы «Энотикон» в 482 году, завершилась неудачей. (ru)
|
