| dbo:abstract
|
- Himmelchen (poln. niebko, widoczek, sekret, aniołek – Himmelchen, Ansicht, Geheimnis, Engelchen) ist ein in der zweiten Hälfte des zwanzigsten Jahrhunderts aufgekommenes kreatives Kinderspiel. Es wurde hauptsächlich in Polen gespielt, vor allem in Großstädten. (de)
- Skyscope, also known as "The Secret" (Polish: widoczek, niebko, sekret, aniołek - skyview, secret, little angel), is a creative children's game, popular throughout different parts of Poland as well as other countries, for example Lithuania. The activity consists of creating some kind of a collage. In rarely visited places (often hidden parts of the backyard or school's playground), a hole was dug in the ground in which the child would put small items creating a visual composition, then cover them with a glass screen and bury them. The items used were usually common wild flowers, leaves, beads, pieces of aluminium foil or colourful wrappings and packages. The viewer privy to see Skyscope, in order to view it, had to clean the glass surface, sometimes using their own saliva. The colour composition appearing in the hollow, randomly framed during cleansing, viewed through the thin glass, gives an artistic, often very unexpected and unpredictable effect created by the contrast with the surroundings. The game was popular in the cities at times when television was not commonly available. (en)
- Widoczek (niebko, sekret, aniołek) – kreatywna zabawa dziecięca, popularna szczególnie wśród dziewcząt, w różnych regionach Polski w drugiej połowie XX w. Zabawa polega na tworzeniu pewnego rodzaju kolażu. W ziemi, w miejscu zwykle ustronnym (np. zakątki podwórka lub boiska szkolnego) tworzone było małe zagłębienie, w którym dziecko umieszczało różne drobne przedmioty, tworząc kompozycję plastyczną, nakrywaną następnie kawałkiem szyby i przysypywaną ziemią. Jako elementy używane były zwykle drobne kwiatki, listki, koraliki, kawałki staniolu lub kolorowych opakowań. Widz, którym może zostać tylko osoba wtajemniczona, aby obejrzeć widoczek, musiał oczyścić fragment jego powierzchni z ziemi, niekiedy przy użyciu własnej śliny. Pojawiająca się w zagłębieniu w ziemi kolorowa kompozycja, przypadkowo wykadrowana przy oczyszczaniu, oglądana przez cienkie szkło, daje efekt plastyczny, często zaskakujący przez kontrast z otoczeniem i pewną nieprzewidywalność. Zabawa była szczególnie popularna wśród dzieci miejskich w czasach, gdy telewizja nie była jeszcze powszechnie dostępna. Dawała dzieciom możliwość kreacji plastycznej, a jej atrakcyjność zwiększana była elementem elitarności i dostępności tylko wtajemniczonym. (pl)
- «Секре́т» («секре́тики») — детская игровая практика сооружения тайников особой конструкции с мелкими «сокровищами». Это игровое ритуальное занятие было широко распространено среди советских детей. (ru)
|
| rdfs:comment
|
- Himmelchen (poln. niebko, widoczek, sekret, aniołek – Himmelchen, Ansicht, Geheimnis, Engelchen) ist ein in der zweiten Hälfte des zwanzigsten Jahrhunderts aufgekommenes kreatives Kinderspiel. Es wurde hauptsächlich in Polen gespielt, vor allem in Großstädten. (de)
- «Секре́т» («секре́тики») — детская игровая практика сооружения тайников особой конструкции с мелкими «сокровищами». Это игровое ритуальное занятие было широко распространено среди советских детей. (ru)
- Skyscope, also known as "The Secret" (Polish: widoczek, niebko, sekret, aniołek - skyview, secret, little angel), is a creative children's game, popular throughout different parts of Poland as well as other countries, for example Lithuania. The colour composition appearing in the hollow, randomly framed during cleansing, viewed through the thin glass, gives an artistic, often very unexpected and unpredictable effect created by the contrast with the surroundings. The game was popular in the cities at times when television was not commonly available. (en)
- Widoczek (niebko, sekret, aniołek) – kreatywna zabawa dziecięca, popularna szczególnie wśród dziewcząt, w różnych regionach Polski w drugiej połowie XX w. Zabawa polega na tworzeniu pewnego rodzaju kolażu. W ziemi, w miejscu zwykle ustronnym (np. zakątki podwórka lub boiska szkolnego) tworzone było małe zagłębienie, w którym dziecko umieszczało różne drobne przedmioty, tworząc kompozycję plastyczną, nakrywaną następnie kawałkiem szyby i przysypywaną ziemią. Jako elementy używane były zwykle drobne kwiatki, listki, koraliki, kawałki staniolu lub kolorowych opakowań. Widz, którym może zostać tylko osoba wtajemniczona, aby obejrzeć widoczek, musiał oczyścić fragment jego powierzchni z ziemi, niekiedy przy użyciu własnej śliny. (pl)
|
