| dbo:abstract
|
- La hipòtesi de Sapir-Whorf estableix que hi ha una certa relació entre les categories gramaticals del llenguatge que una persona utilitza i la forma com la persona entén i conceptualitza el món. També es coneix aquesta hipòtesi com PRL (principi —o hipòtesi— de relativitat lingüística). Podem distingir una formulació forta i una de més dèbil de la manera següent:
* Hipòtesi whorfiana forta: la llengua d'un parlant monolingüe determina completament la manera com aquest conceptualitza, memoritza i classifica la "realitat" que l'envolta (això es dona a escala fonamentalment semàntica, tot i que també influeix en la manera d'assumir els processos de transformació i els estats de les coses expressats per les accions verbals). És a dir, la llengua determina fortament el pensament dels parlants.
* Hipòtesi whorfiana feble: la llengua d'un parlant té una certa influència en la manera com aquest conceptualitza i memoritza la "realitat", fonamentalment a escala semàntica. Això significaria que, igualment com tota la resta, poden haver-hi diferències estadístiques significatives en la manera com dos parlants de diferents llengües resolen o enfoquen certs problemes. La hipòtesi de Sapir-Whorf ha estat un dels temes principals en els debats a l'entorn del relativisme lingüístic. (ca)
- فرضية النسبية اللغوية (بالإنجليزية: Linguistic relativity) هي جزء من النسبوية، المعروفة أيضًا بفرضية سابير وورف أو الوورفانية، كلها تشير لمبدأ تأثير بنية اللغة على رؤية العالم الخاصة بالمتحدث أو على إدراكه، لذا فإن تصورات الأشخاص نسبية تخضع للغتهم المنطوقة. يُعرَّف المبدأ بواحد من نسختين: الفرضية القوية التي اعتنقها بعض علماء اللسانيات قبل الحرب العالمية الثانية، والفرضية الضعيفة التي اعتنقها علماء اللسانيات حديثو العهد.
* تقول النسخة القوية إن اللغة تحدد الفكر وإن التصنيفات اللغوية تحد من التصنيفات الإدراكية وتحددها.
* تقول النسخة الضعيفة إن التصنيفات اللغوية والاستخدام فقط يؤثران على الفكر والقرارات. قُبل هذا المبدأ وتخلى عنه علماء اللسانيات في أثناء القرن العشرين، بعد التصورات المتغيرة حول القبول الاجتماعي للآخر، بالأخص بعد الحرب العالمية الثانية. يُنسب أصل الحجج ضد قبول النسبية اللغوية إلى نعوم تشومسكي. (ar)
- Sapirova–Whorfova hypotéza je lingvisticko-antropologická hypotéza, podle níž je pojetí reálného světa vystavěno na jazykových zvyklostech konkrétní dané komunity, jež pak předurčují určitý výběr interpretace reality. Byla jednou z historicky významných teorií psycholingvistiky. S touto zřejmě nejslavnější teorií kořenící v jazykovém relativismu přišel americký strukturalistický lingvista Edward Sapir ve 30. letech 20. století. Nechal se inspirovat zjištěními svého učitele, proslulého antropologa Franze Boase, jenž si povšiml, že indiánské jazyky se značně odlišují od indoevropských dokonce i ve vyjadřování stejných reálií. Podle této teze žijeme bez velké nadsázky v jiných světech. Se Sapirovou prací přišel do kontaktu Benjamin Lee Whorf, který za něj suploval na univerzitě, a následně jeho úvahy prohloubil a radikálně rozpracoval. Názor většiny antropologů a lingvistů na jejich závěry, jež vešly ve známost jako Sapirova–Whorfova hypotéza, je však dnes poněkud skeptický, protože myšlení není zcela redukovatelné pouze na jazyk a řada významů může být vyjádřena neverbálními či mimojazykovými prostředky, jako je například mimika, posunky, umění, jazykový či situační kontext apod. (cs)
- Η γλωσσική σχετικότητα είναι έννοια που πρωτοεισάγεται από τους (Edward Sapir) και . Αναφέρεται στη σχέση γλώσσας και σκέψης, και υποστηρίζει ότι η γλώσσα επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο που σκέφτεται ο άνθρωπος. (el)
- Die Sapir-Whorf-Hypothese [ˈzaːpiɐ̯ ˈvɔʁf hypoˈteːzə] ist eine Annahme aus der Sprachwissenschaft (Linguistik), der zufolge die Sprache das Denken beeinflusst. Sie wurde postum abgeleitet aus Schriften von Benjamin Lee Whorf (1897–1941), der sich wiederum auf seinen Lehrer Edward Sapir (1884–1939) berief. Den Ausdruck „Sapir-Whorf-Hypothese“ führte 1954 der Sprachwissenschaftler und Anthropologe (1904–1976) ein. Den Gedanken Sapirs zufolge dient Sprache als „guide to social reality“. Unsere Eindrücke und Erfahrungen mit der Umwelt lassen sich unterschiedlich ausdrücken, so dass die Versprachlichung der Konzepte relativiert wird. Die Hypothese versucht eine Antwort auf die Frage zu finden, ob und wie eine bestimmte Sprache mit ihren grammatikalischen und lexikalischen Strukturen die Welterfahrung der betreffenden Sprachgemeinschaft beeinflusst. Im 19. Jahrhundert entwickelte Wilhelm von Humboldt in einem Vorwort zu einer typologischen Untersuchung über die Kawi-Sprachen den Begriff Innere Sprachform, der oft in Richtung Linguistische Relativität interpretiert wird. Dieses Konzept eines sprachlichen Weltbildes wurde später wieder von Leo Weisgerber vertreten. Benjamin Whorfs Konzepte sind denen Humboldts ähnlich, es ist allerdings nicht klar, ob ihm Humboldts Werk bekannt war. Auch in den Schriften von Gottlob Frege und Ludwig Wittgenstein finden sich bereits ähnliche Vorstellungen. (de)
- En lingvoscienco, la hipotezo de Sapir-Whorf (HSW, ankaŭ konata kiel "hipotezo de lingvistika relativeco") postulatas rektan kaj sisteman rilaton inter gramatikaj kategorioj de lingvo parolata de iu homo kaj kiel tiu homo kaj komprenas la mondon, sintenas kaj finfine agas en ĝi. Kvankam nomata "Hipotezo" de Sapir-Whorf, ĝi estis diskutata fundamenta aksiomo de la usona lingvisto kaj antropologo Edward Sapir kaj de lia kolego kaj studento . La nomo mem de la hipotezo estas diskutebla, ĉar ĝin oni ŝuldas al antaŭuloj de Sapir. Cetere Whorf ne kunaŭtoras la hipotezon, sed postdiris ĝin post Sapir, radikaligante ĝin. La hipotezo postulatas ke la naturo de aparta lingvo influas la kutiman pensmanieron de ĝia parolantaro: ke malsamaj lingvaj ŝablonoj produktas malsamajn pens-ŝablonojn. Tiu ideo postulatas ke neeblas perfekte priskribi la mondon per lingvo ĉar ĝi implicas ke la meĥanismo de iu ajn lingvo determinas la pensmanieron de ĝia parolantaro. La hipotezo estas esprimita en radikala kaj milda formuladoj. (eo)
- Sapir-Whorf hipotesia edo erlatibitate linguistikoaren hipotesia, erlatibismoaren parte da, Whorfianismo bezala ere ezaguna. Hipotesi honek defendatze du hiztunek gogoan duten hizkuntza hiztunen munduaren ulermenean eragiten duela, hizkuntzek mundu ikuspegi edo kognizioa mota bat ekartzen dutela, eta horrela, jendearen pertzepzioak jendearen hizkuntzarekin erlazionatuta daudela. Hipotesia maiz bi bertsioetako batean definitzen da: hipotesi sendoa, Bigarren Mundu Gerra baino lehenagoko hizkuntzalari batzuek mantendu zutena, eta hipotesi ahula, hizkuntzalari moderno batzuek babestutakoa.
* Bertsio sendoak dio hizkuntzak pentsamendua bideratzen duela, baldintzatzen duela, eta kategoria linguistikoek kategoria kognitiboak mugatu eta bideratzen dituztela.
* Bertsio ahularen arabera, hizkuntza-kategoriek eta erabilerak pentsamenduan eta erabakietan eragiten dute, erabat baldintzatu gabe. Hipotesia XX. mende hasieran hizkuntzalari askok onartu eta gero, orokorrean alde batera utzi zen , batez ere, Bigarren Mundu Gerraren ondoren , bestearen onarpen sozialaren gaineko pertzepzioak aldatu ondoren. Erlatibitate linguistikoa onartzearen aurkako argumentuek gailendu egin ziren Noam Chomsky eta bere jarraitzaileen ikuspegiak gailendu zirenean. (eu)
- The hypothesis of linguistic relativity, also known as the Sapir–Whorf hypothesis /səˌpɪər ˈwɔːrf/, the Whorf hypothesis, or Whorfianism, is a principle suggesting that the structure of a language affects its speakers' worldview or cognition, and thus people's perceptions are relative to their spoken language. Linguistic relativity has been understood in many different, often contradictory ways throughout its history. The idea is often stated in two forms: the strong hypothesis, now referred to as linguistic determinism, was held by some of the early linguists before World War II, while the weak hypothesis is mostly held by modern linguists.
* The strong version, or linguistic determinism, says that language determines thought and that linguistic categories limit and determine cognitive categories. This version is generally agreed to be false by modern linguists.
* The weak version says that linguistic categories and usage only influence thought and decisions. Research on weaker forms has produced positive empirical evidence for a relationship. The term "Sapir–Whorf hypothesis" is considered a misnomer by linguists for several reasons: Edward Sapir and Benjamin Lee Whorf never co-authored any works, and never stated their ideas in terms of a hypothesis. The distinction between a weak and a strong version of this hypothesis is also a later development; Sapir and Whorf never set up such a dichotomy, although often their writings and their views of this relativity principle are phrased in stronger or weaker terms. The principle of linguistic relativity and the relationship between language and thought has also received attention in varying academic fields from philosophy to psychology and anthropology, and it has also inspired and colored works of fiction and the invention of constructed languages. (en)
- La hipótesis de Sapir-Whorf es una suposición del campo de la lingüística. Fue derivada, de manera póstuma, de los escritos de Benjamin Whorf, quien atribuyó la idea a su profesor Edward Sapir. La expresión "hipótesis Sapir-Whorf" se debe a Harry Hoijer (1954). En el contexto de averiguar hasta qué punto un determinado idioma, con sus estructuras gramaticales y su léxico, determina la visión del mundo que tiene la correspondiente comunidad lingüística, esta hipótesis se puede formular diciendo que la lengua da forma al pensamiento. Muchos expertos en el tema identifican este concepto con el llamado "relativismo lingüístico". Se puede distinguir entre una versión fuerte y una versión laxa de la hipótesis.
* Hipótesis whorfiana fuerte: La lengua determina el pensamiento y las categorías lingüísticas limitan y determinan las categorías cognitivas. Esta postura se conoce como determinismo lingüístico.
* Hipótesis whorfiana laxa: Las categorías lingüísticas tan solo influyen en el pensamiento y las decisiones. La versión fuerte es la que mantuvieron algunos de los primeros lingüistas de antes de la Segunda Guerra Mundial, mientras que la versión débil es la que tienden a defender los lingüistas contemporáneos. (es)
- En linguistique et en anthropologie, l’hypothèse de Sapir-Whorf soutient que les représentations mentales dépendent des catégories linguistiques, autrement dit que la façon dont on perçoit le monde dépend du langage. Cette forme de relativisme culturel et de déterminisme linguistique a été développée par l'anthropologue américain Edward Sapir puis défendue de façon radicale par son élève, Benjamin Lee Whorf. Telle que formulée par ces auteurs, il ne s'agit pas à proprement parler d'une hypothèse scientifique mais plutôt d'une vision générale du rôle du langage dans la pensée que Whorf illustre à travers l'exemple des noms de la neige en esquimau qui disposerait, selon lui, de trois mots pour désigner la neige là où l'anglais n'en aurait qu'un seul (snow) si bien que « pour un esquimau, ce terme générique [snow] serait pratiquement impensable ». Cette thèse est au cœur d'une importante controverse de l'histoire de l'anthropologie cognitive : au début des années 1960, les psychologues Roger Brown et Eric Lenneberg ont entrepris de véritablement tester l'hypothèse de Sapir-Whorf à partir d'observations expérimentales et montrent que le lexique des couleurs semble avoir une influence réelle sur la perception et la mémoire de celles-ci par des locuteurs parlant des langues différentes. Finalement, une étude à large échelle comparant les termes de couleurs dans plusieurs dizaines de langues menée par les anthropologues (en) et (en) tend à invalider l'hypothèse de Sapir-Whorf : montrant l'organisation hiérarchique quasi universelle du lexique des couleurs, ils concluent à l'inverse que c'est l'organisation des catégories mentales qui détermine les catégories linguistiques. Bien que rejetée dans sa version radicale, la thèse de Sapir-Whorf a toutefois rencontré un regain d'intérêt à la fin du XXe siècle dans le cadre de travaux expérimentaux [réf. nécessaire] montrant que le langage pouvait bel et bien avoir un effet, parfois faible mais néanmoins mesurable, sur la perception et la représentation de l'espace, du temps et des émotions. (fr)
- Relativitas linguistik atau Hipotesis Sapir-Whorf adalah sebuah prinsip dan teori yang menyatakan bahwa ada hubungan kuat antara bahasa, budaya, dan pikiran seorang penutur. Lalu, dalam proses berbahasa, terbukti bahwa kondisi dan kebudayaan seseorang sangat mempengaruhi bahasa yang digunakan dalam komunikasi sehari-hari. Pola budaya suatu masyarakat, menurut hipotesis ini, mampu mengkonstruk klausa sehingga memberikan variasi informasi dan kesantunan suatu bahasa. Hipotesis ini didasari oleh penelitian Edward Sapir dan Benjamin Lee Whorf terhadap suku Hopi di Afrika. (in)
- 사피어-워프 가설은 한 사람이 세상을 이해하는 방법과 행동이 그 사람이 쓰는 언어의 문법적 체계와 관련이 있다는, 언어학적인 가설이다. (ko)
- 言語的相対論（げんごてきそうたいろん、英: Theory of linguistic relativity）または言語的相対性原理（げんごてきそうたいせいげんり、英: Principle of linguistic relativity）、サピア＝ウォーフの仮説（サピア＝ウォーフのかせつ、Sapir-Whorf hypothesis、SWH）は、「どのような言語によってでも現実世界は正しく把握できるものだ」とする立場に疑問を呈し、言語はその話者の世界観の形成に関与することを提唱する仮説である。ベンジャミン・ウォーフが唱えた理論であり、個人が使用できる言語によってその個人の思考が影響を受けることを体系化した理論である。ウォーフとエドワード・サピアの研究の基軸をなした。 (ja)
- De Sapir-Whorfhypothese (ook wel de hypothese van linguïstische relativiteit genoemd) stelt dat de specifieke taal die we spreken invloed heeft op de manier waarop we denken over de werkelijkheid. Zo zouden lichtblauw en donkerblauw door Nederlandstaligen als varianten van één kleur worden waargenomen, terwijl ze voor Russischtaligen, die voor lichtblauw een ander woord (голубой (goloeboj)) hanteren dan voor donkerblauw (синий (sini)), beide even fundamenteel verschillend zijn als rood en roze dat voor Nederlandstaligen zijn. De hypothese ontleent haar naam aan de Amerikaanse taalkundigen Edward Sapir en zijn leerling , maar het idee werd al in 1820 door Wilhelm von Humboldt geopperd, die taal zag als de 'ziel der natie'. Door werd een sterke en zwakke versie onderscheiden:
* , de sterke versie waarin taal iemands denken en werkelijkheid bepaalt;
* linguïstische relativiteit, de zwakkere variant waarin taal het denken slechts beïnvloedt, maar niet volledig determineert. De sterke variant wordt vrij algemeen afgewezen, ook door Sapir en Whorf, maar naar de zwakke versie wordt nog veel onderzoek gedaan. Whorf bestudeerde onder meer de taal van de Hopi. Volgens hem had deze stam een heel eigen manier om tijden uit te drukken en verschilde dus ook hun wereldbeeld volkomen van het Indo-Europese wereldbeeld; dat de Hopi tijd als iets 'circulairs' beschouwden, had volgens Whorf alles met hun taal te maken. Hoewel deze bevindingen de nodige kritiek hebben gekregen, is zijn stelling dat grammaticale categorieën van een bepaalde taal het denken en culturele praktijken kunnen beïnvloeden wel vrij algemeen aanvaard. Linguïstische relativiteit betekent dus dat de wijze waarop mensen denken, de wereld waarnemen en fenomenen classificeren causaal bepaald of beïnvloed wordt door hun taalsysteem. (nl)
- In linguistica, l'ipotesi di Sapir-Whorf (o Sapir-Whorf Hypothesis, in sigla SWH), conosciuta anche come ipotesi della relatività linguistica, afferma che lo sviluppo cognitivo di ciascun essere umano è influenzato dalla lingua che parla. Nella sua forma più estrema, questa ipotesi assume che il modo di esprimersi determini il modo di pensare. L'ipotesi prende il nome dal linguista e antropologo statunitense di origine tedesca Edward Sapir (1884-1939) e dal suo allievo Benjamin Lee Whorf (1897-1941). (it)
- A hipótese Sapir-Whorf, também conhecida como relativismo linguístico, foi proposta nos anos 1930 por dois linguistas, Edward Sapir e Benjamin Lee Whorf, que chegaram à formulação de uma tese que constituiu durante muito tempo uma referência para o relativismo linguístico. Em suma, essa hipótese postula que as pessoas vivem segundo suas culturas em universos mentais muito distintos que estão exprimidos (e talvez determinados) pelas diferentes línguas que falam. Deste modo, também o estudo das estruturas de uma língua pode levar à elucidação de uma concepção de um mundo que a acompanhe. Anteriormente a hipótese Weltanschauung (Visão de mundo) de Wilhelm von Humboldt (1767-1835) já argumentava ser impossível haver pensamento sem a linguagem, já que ela o determina. O homem teria primeiro aprendido a linguagem e depois a pensar. As observações de Edward Sapir e Benjamin Lee Whorf demonstraram essa hipótese levantada por Humboldt. Esta proposição suscitou o entusiasmo de uma geração inteira de antropólogos, de psicólogos e de linguistas americanos e, em menor escala, europeus, nos anos 1940 e 1950, antes de ser enfraquecida pela corrente cognitivista. Ela influenciou um pouco o estruturalismo francês e, apesar das refutações formuladas, principalmente, por etnólogos e sociolinguistas neste meio-tempo, sua existência persiste até hoje. (pt)
- Sapir–Whorf-hypotesen är en kontroversiell lingvistisk hypotes uppkallad efter Edward Sapir och Benjamin Lee Whorf. Den säger att en persons alla tankar inte kan förstås av en annan person som använder ett annat språk, eftersom tankesättet är starkt påverkat av ens modersmål. Idén framlades först av Sapir 1929, men blev utbredd först under 1950-talet, efter hans död. Centralt i Sapir–Whorf-hypotesen är idén om lingvistisk relativitet – det vill säga att betydelseavgränsningarna mellan orden i ett språk ofta är villkorliga och säregna för språket. Sapir och Whorf gick ett steg vidare med att argumentera för att en persons världsuppfattning i hög grad är bestämd av ordförrådet och syntaxen i hans eller hennes språk. James Cooke Brown konstruerade 1955 det konstgjorda språket loglan i syfte att testa hypotesen. Sapir–Whorf-hypotesen har blivit kraftigt angripen av anhängare till Noam Chomsky under de efterföljande årtiondena. Senare har Sapir–Whorf-hypotesen fått en stark och en svag tolkning, där den svaga, som har flest anhängare och som har fått stort genomslag i lingvistiken i övrigt, menar att språket har en viss effekt på tankarna men inte är den största faktorn. Den starka tolkningen, som menar att språket är den främsta faktorn, är idag nästan utdöd. (sv)
- Hipoteza Sapira-Whorfa (ang. Sapir–Whorf hypothesis), in. prawo relatywizmu językowego – hipoteza lingwistyczna głosząca, że używany język wpływa w mniejszym lub większym stopniu na sposób myślenia. Jej dwa główne założenia to determinizm językowy oraz relatywizm językowy: pierwsze z nich uważa, że język (jako system znaków wytworzony przez społeczeństwo, w którym wychowujemy się i myślimy od dzieciństwa) kształtuje nasz sposób postrzegania otaczającego nas świata; drugie mówi, iż wobec różnic między systemami językowymi, które są odbiciem tworzących je odmiennych środowisk, ludzie myślący w tych językach rozmaicie postrzegają świat. Nazwa hipotezy wywodzi się od dwóch językoznawców – Edwarda Sapira i Benjamina Lee Whorfa, zajmujących się głównie językami rdzennych mieszkańców Ameryki. Skrajna, deterministyczna postać tej hipotezy, zakładająca, że użytkownicy różnych języków pojmują świat na rozmaite sposoby, pod wpływem języka kształtującego światopogląd, jest odrzucana przez większość współczesnych językoznawców. Wiedza empiryczna wskazuje na to, że rozwój kulturowy nie jest determinowany typem języka, a język nie kreuje skostniałego światopoglądu. Wielu lingwistów akceptuje jednak umiarkowaną, słabszą postać tej hipotezy, głoszącą, że istnieje pewien związek między używanym językiem a sposobem postrzegania rzeczywistości. Określenie „hipoteza Sapira-Whorfa” uchodzi za nieścisłe, gdyż Sapir i Whorf nie współtworzyli prac lingwistycznych, a ich poglądy na temat relatywizmu językowego nie były tożsame; ponadto Sapir i Whorf swoich założeń nie określali mianem hipotezy. (pl)
- 語言相對論（英語：linguistic relativity），有時也被稱為薩丕爾-沃夫假說（英語：Sapir–Whorf hypothesis）認為語言結構影響其使用者的世界觀或認知，因此人類的感知與思考模式與其所使用的語言相關。 該理論首先由語言學家兼人類學家愛德華·薩丕爾（Edward Sapir）及其學生本杰明·李·沃夫所提出，是一門關於人類語言的心理學、語言學假說。這項學說認為，人類的思考模式受到其使用語言的影響，因而對同一事物時可能會有不同的看法，不過這項學說引起了一些爭議，也招致了一些批評。基於以上爭議，後來產生不同的修正版本：其一於二次大戰前提出語言決定思想為強勢版本；其二於近代提倡，認為語言結構僅影響認知的溫和版本，介紹如下：
* 語言相對論的強勢版本，又稱為語言決定論，提出語言決定思考模式，故語言結構限制並決定其認知結構，此一版本已於現代普遍被認為是不正確的論述。
* 語言相對論的溫和版本，認為語言結構及使用可能影響思考模式及決策方式。該版本較受到相關實證研究結果的分析認可。 其假說名稱(薩丕爾-沃夫假說)容易產生誤解，原因是兩位學者並未合著研究，或命名他們的觀點如是。以上版本的區別也是由後續學者延伸發展。 現今有一些人造語言的發明因應而生，如邏輯語、道本語等。 語言決定論認為語言決定思考模式，不同語系的語言看待世界的方式都不一樣，也就呈現了各種語言彼此間的相對性，所以任何民族的語言都與其文化和生活環境的需要而成長和改變。 (zh)
- Гипотеза лингвистической относительности предполагает, что структура языка влияет на мировосприятие и воззрения его носителей, а также на их когнитивные процессы. Лингвистическая относительность широко известна как гипотеза Сепира — Уорфа. Выделяют две формулировки этой гипотезы: 1.
* Строгая версия: язык определяет мышление, и, соответственно, лингвистические категории ограничивают и определяют когнитивные категории. 2.
* Мягкая версия: язык только влияет на мышление, и наряду с лингвистическими категориями мышление формируется также под влиянием традиций и некоторых видов неязыкового поведения. Термин «гипотеза Сепира — Уорфа» является, по сути, ошибочным, так как Эдвард Сепир и Бенджамин Уорф никогда не были соавторами и никогда не заявляли о своих идеях как о научных гипотезах. Появление строгой и мягкой версий гипотезы также является позднейшим нововведением: хотя Сепир и Уорф никогда намеренно не проводили подобного разделения, в их работах можно найти как строгое, так и мягкое описание принципа лингвистической относительности. По мнению некоторых исследователей, первенство принадлежит Сепиру, что отражает его первое упоминание в названии гипотезы. Идея лингвистической относительности (или лингвистического релятивизма) в основных чертах была сформулирована в работах мыслителей XIX века, например Вильгельма Гумбольдта, считавшего, что язык является воплощением духа нации. В начале XX века представители американской школы антропологии, возглавляемой Францем Боасом и Эдвардом Сепиром, приближались к этой гипотезе, но именно Сепир в своих работах чаще остальных критиковал лингвистический детерминизм. Студент Сепира, Бенджамин Ли Уорф был одним из наиболее активных сторонников этой теории; он опубликовал свои работы о том, какое влияние лингвистические различия оказывают на человеческое познание и поведение. Гарри Хойджер, один из студентов Сепира, сам ввёл термин «гипотеза Сепира — Уорфа». Строгая версия лингвистической релятивистской теории была разработана в начале 1920-х годов немецким лингвистом Лео Вайсгербером. Принцип лингвистического релятивизма Уорфа был переформулирован в виде научной гипотезы психологом Роджером Брауном и лингвистом Эриком Леннебергом, проводившим эксперименты, чтобы выяснить, зависит ли цветовое восприятие участников эксперимента от того, как классифицированы цвета в их родных языках. Когда изучение универсальной природы языка и познания оказалось в центре внимания в 1960-х годах, лингвисты утратили интерес к идее лингвистического релятивизма. В конце 1980-х годов представители новой школы лингвистического релятивизма, изучая последствия, которые влекут за собой различия в лингвистической категоризации познания, смогли предоставить широкую экспериментальную поддержку для недетерминистских версий гипотезы. Некоторые эффекты лингвистической относительности проявляли себя лишь в нескольких семантических областях, хотя в общем были довольно слабыми. В настоящее время большинство лингвистов придерживаются сдержанной позиции по отношению к лингвистическому релятивизму: поддерживается идея того, что язык влияет на определённые виды когнитивных процессов, хотя и неочевидными путями, но иные процессы и сами являются субъектами по отношению к универсальным факторам. Исследования сосредоточены на том, чтобы обнаружить эти пути влияния и определить, до какой степени язык влияет на мышление. В 2010-е гг. в среде лингвистов и психолингвистов получила распространение точка зрения, что гипотеза лингвистической относительности в сущности перестала иметь статус «гипотезы», но трансформировалась в когнитивно-антропологический проект изучения того, как структура естественного языка влияет на отдельные аспекты когнитивности, притом исследования стали носить более локальный и «точечный» характер. Было также предложено охарактеризовать эту трансформацию как переход от споров вокруг релятивизма к анализу места языка в когнитивной архитектуре или как переход от неорелятивизма (неоуорфианства) к пострелятивизму. Принцип лингвистического релятивизма и отношения между языком и мышлением оказывались в поле интереса различных дисциплин, от философии до психологии и антропологии, а также послужили источником вдохновения для литературных произведений и создания искусственных языков. (ru)
- Гіпотеза Се́піра — Во́рфа (англ. Sapir–Whorf hypothesis), гіпотеза лінгвістичної відносності — концепція, розроблена в 1930-х роках, за якою структура мови визначає мислення і спосіб пізнання реальності. Названа за іменами американських мовознавців Едварда Сепіра та Бенджаміна Ворфа. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Η γλωσσική σχετικότητα είναι έννοια που πρωτοεισάγεται από τους (Edward Sapir) και . Αναφέρεται στη σχέση γλώσσας και σκέψης, και υποστηρίζει ότι η γλώσσα επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο που σκέφτεται ο άνθρωπος. (el)
- Relativitas linguistik atau Hipotesis Sapir-Whorf adalah sebuah prinsip dan teori yang menyatakan bahwa ada hubungan kuat antara bahasa, budaya, dan pikiran seorang penutur. Lalu, dalam proses berbahasa, terbukti bahwa kondisi dan kebudayaan seseorang sangat mempengaruhi bahasa yang digunakan dalam komunikasi sehari-hari. Pola budaya suatu masyarakat, menurut hipotesis ini, mampu mengkonstruk klausa sehingga memberikan variasi informasi dan kesantunan suatu bahasa. Hipotesis ini didasari oleh penelitian Edward Sapir dan Benjamin Lee Whorf terhadap suku Hopi di Afrika. (in)
- 사피어-워프 가설은 한 사람이 세상을 이해하는 방법과 행동이 그 사람이 쓰는 언어의 문법적 체계와 관련이 있다는, 언어학적인 가설이다. (ko)
- 言語的相対論（げんごてきそうたいろん、英: Theory of linguistic relativity）または言語的相対性原理（げんごてきそうたいせいげんり、英: Principle of linguistic relativity）、サピア＝ウォーフの仮説（サピア＝ウォーフのかせつ、Sapir-Whorf hypothesis、SWH）は、「どのような言語によってでも現実世界は正しく把握できるものだ」とする立場に疑問を呈し、言語はその話者の世界観の形成に関与することを提唱する仮説である。ベンジャミン・ウォーフが唱えた理論であり、個人が使用できる言語によってその個人の思考が影響を受けることを体系化した理論である。ウォーフとエドワード・サピアの研究の基軸をなした。 (ja)
- In linguistica, l'ipotesi di Sapir-Whorf (o Sapir-Whorf Hypothesis, in sigla SWH), conosciuta anche come ipotesi della relatività linguistica, afferma che lo sviluppo cognitivo di ciascun essere umano è influenzato dalla lingua che parla. Nella sua forma più estrema, questa ipotesi assume che il modo di esprimersi determini il modo di pensare. L'ipotesi prende il nome dal linguista e antropologo statunitense di origine tedesca Edward Sapir (1884-1939) e dal suo allievo Benjamin Lee Whorf (1897-1941). (it)
- Гіпотеза Се́піра — Во́рфа (англ. Sapir–Whorf hypothesis), гіпотеза лінгвістичної відносності — концепція, розроблена в 1930-х роках, за якою структура мови визначає мислення і спосіб пізнання реальності. Названа за іменами американських мовознавців Едварда Сепіра та Бенджаміна Ворфа. (uk)
- فرضية النسبية اللغوية (بالإنجليزية: Linguistic relativity) هي جزء من النسبوية، المعروفة أيضًا بفرضية سابير وورف أو الوورفانية، كلها تشير لمبدأ تأثير بنية اللغة على رؤية العالم الخاصة بالمتحدث أو على إدراكه، لذا فإن تصورات الأشخاص نسبية تخضع للغتهم المنطوقة. يُعرَّف المبدأ بواحد من نسختين: الفرضية القوية التي اعتنقها بعض علماء اللسانيات قبل الحرب العالمية الثانية، والفرضية الضعيفة التي اعتنقها علماء اللسانيات حديثو العهد. (ar)
- La hipòtesi de Sapir-Whorf estableix que hi ha una certa relació entre les categories gramaticals del llenguatge que una persona utilitza i la forma com la persona entén i conceptualitza el món. També es coneix aquesta hipòtesi com PRL (principi —o hipòtesi— de relativitat lingüística). Podem distingir una formulació forta i una de més dèbil de la manera següent: La hipòtesi de Sapir-Whorf ha estat un dels temes principals en els debats a l'entorn del relativisme lingüístic. (ca)
- Sapirova–Whorfova hypotéza je lingvisticko-antropologická hypotéza, podle níž je pojetí reálného světa vystavěno na jazykových zvyklostech konkrétní dané komunity, jež pak předurčují určitý výběr interpretace reality. Byla jednou z historicky významných teorií psycholingvistiky. S touto zřejmě nejslavnější teorií kořenící v jazykovém relativismu přišel americký strukturalistický lingvista Edward Sapir ve 30. letech 20. století. (cs)
- Die Sapir-Whorf-Hypothese [ˈzaːpiɐ̯ ˈvɔʁf hypoˈteːzə] ist eine Annahme aus der Sprachwissenschaft (Linguistik), der zufolge die Sprache das Denken beeinflusst. Sie wurde postum abgeleitet aus Schriften von Benjamin Lee Whorf (1897–1941), der sich wiederum auf seinen Lehrer Edward Sapir (1884–1939) berief. Den Ausdruck „Sapir-Whorf-Hypothese“ führte 1954 der Sprachwissenschaftler und Anthropologe (1904–1976) ein. Den Gedanken Sapirs zufolge dient Sprache als „guide to social reality“. Unsere Eindrücke und Erfahrungen mit der Umwelt lassen sich unterschiedlich ausdrücken, so dass die Versprachlichung der Konzepte relativiert wird. Die Hypothese versucht eine Antwort auf die Frage zu finden, ob und wie eine bestimmte Sprache mit ihren grammatikalischen und lexikalischen Strukturen die Welter (de)
- En lingvoscienco, la hipotezo de Sapir-Whorf (HSW, ankaŭ konata kiel "hipotezo de lingvistika relativeco") postulatas rektan kaj sisteman rilaton inter gramatikaj kategorioj de lingvo parolata de iu homo kaj kiel tiu homo kaj komprenas la mondon, sintenas kaj finfine agas en ĝi. (eo)
- Sapir-Whorf hipotesia edo erlatibitate linguistikoaren hipotesia, erlatibismoaren parte da, Whorfianismo bezala ere ezaguna. Hipotesi honek defendatze du hiztunek gogoan duten hizkuntza hiztunen munduaren ulermenean eragiten duela, hizkuntzek mundu ikuspegi edo kognizioa mota bat ekartzen dutela, eta horrela, jendearen pertzepzioak jendearen hizkuntzarekin erlazionatuta daudela. Hipotesia maiz bi bertsioetako batean definitzen da: hipotesi sendoa, Bigarren Mundu Gerra baino lehenagoko hizkuntzalari batzuek mantendu zutena, eta hipotesi ahula, hizkuntzalari moderno batzuek babestutakoa. (eu)
- The hypothesis of linguistic relativity, also known as the Sapir–Whorf hypothesis /səˌpɪər ˈwɔːrf/, the Whorf hypothesis, or Whorfianism, is a principle suggesting that the structure of a language affects its speakers' worldview or cognition, and thus people's perceptions are relative to their spoken language. (en)
- La hipótesis de Sapir-Whorf es una suposición del campo de la lingüística. Fue derivada, de manera póstuma, de los escritos de Benjamin Whorf, quien atribuyó la idea a su profesor Edward Sapir. La expresión "hipótesis Sapir-Whorf" se debe a Harry Hoijer (1954). En el contexto de averiguar hasta qué punto un determinado idioma, con sus estructuras gramaticales y su léxico, determina la visión del mundo que tiene la correspondiente comunidad lingüística, esta hipótesis se puede formular diciendo que la lengua da forma al pensamiento. Muchos expertos en el tema identifican este concepto con el llamado "relativismo lingüístico". (es)
- En linguistique et en anthropologie, l’hypothèse de Sapir-Whorf soutient que les représentations mentales dépendent des catégories linguistiques, autrement dit que la façon dont on perçoit le monde dépend du langage. Cette forme de relativisme culturel et de déterminisme linguistique a été développée par l'anthropologue américain Edward Sapir puis défendue de façon radicale par son élève, Benjamin Lee Whorf. Telle que formulée par ces auteurs, il ne s'agit pas à proprement parler d'une hypothèse scientifique mais plutôt d'une vision générale du rôle du langage dans la pensée que Whorf illustre à travers l'exemple des noms de la neige en esquimau qui disposerait, selon lui, de trois mots pour désigner la neige là où l'anglais n'en aurait qu'un seul (snow) si bien que « pour un esquimau, ce (fr)
- De Sapir-Whorfhypothese (ook wel de hypothese van linguïstische relativiteit genoemd) stelt dat de specifieke taal die we spreken invloed heeft op de manier waarop we denken over de werkelijkheid. Zo zouden lichtblauw en donkerblauw door Nederlandstaligen als varianten van één kleur worden waargenomen, terwijl ze voor Russischtaligen, die voor lichtblauw een ander woord (голубой (goloeboj)) hanteren dan voor donkerblauw (синий (sini)), beide even fundamenteel verschillend zijn als rood en roze dat voor Nederlandstaligen zijn. De hypothese ontleent haar naam aan de Amerikaanse taalkundigen Edward Sapir en zijn leerling , maar het idee werd al in 1820 door Wilhelm von Humboldt geopperd, die taal zag als de 'ziel der natie'. Door werd een sterke en zwakke versie onderscheiden: (nl)
- A hipótese Sapir-Whorf, também conhecida como relativismo linguístico, foi proposta nos anos 1930 por dois linguistas, Edward Sapir e Benjamin Lee Whorf, que chegaram à formulação de uma tese que constituiu durante muito tempo uma referência para o relativismo linguístico. Em suma, essa hipótese postula que as pessoas vivem segundo suas culturas em universos mentais muito distintos que estão exprimidos (e talvez determinados) pelas diferentes línguas que falam. Deste modo, também o estudo das estruturas de uma língua pode levar à elucidação de uma concepção de um mundo que a acompanhe. (pt)
- Hipoteza Sapira-Whorfa (ang. Sapir–Whorf hypothesis), in. prawo relatywizmu językowego – hipoteza lingwistyczna głosząca, że używany język wpływa w mniejszym lub większym stopniu na sposób myślenia. Jej dwa główne założenia to determinizm językowy oraz relatywizm językowy: pierwsze z nich uważa, że język (jako system znaków wytworzony przez społeczeństwo, w którym wychowujemy się i myślimy od dzieciństwa) kształtuje nasz sposób postrzegania otaczającego nas świata; drugie mówi, iż wobec różnic między systemami językowymi, które są odbiciem tworzących je odmiennych środowisk, ludzie myślący w tych językach rozmaicie postrzegają świat. Nazwa hipotezy wywodzi się od dwóch językoznawców – Edwarda Sapira i Benjamina Lee Whorfa, zajmujących się głównie językami rdzennych mieszkańców Ameryki. (pl)
- Sapir–Whorf-hypotesen är en kontroversiell lingvistisk hypotes uppkallad efter Edward Sapir och Benjamin Lee Whorf. Den säger att en persons alla tankar inte kan förstås av en annan person som använder ett annat språk, eftersom tankesättet är starkt påverkat av ens modersmål. Idén framlades först av Sapir 1929, men blev utbredd först under 1950-talet, efter hans död. James Cooke Brown konstruerade 1955 det konstgjorda språket loglan i syfte att testa hypotesen. (sv)
- Гипотеза лингвистической относительности предполагает, что структура языка влияет на мировосприятие и воззрения его носителей, а также на их когнитивные процессы. Лингвистическая относительность широко известна как гипотеза Сепира — Уорфа. Выделяют две формулировки этой гипотезы: Строгая версия лингвистической релятивистской теории была разработана в начале 1920-х годов немецким лингвистом Лео Вайсгербером. (ru)
- 語言相對論（英語：linguistic relativity），有時也被稱為薩丕爾-沃夫假說（英語：Sapir–Whorf hypothesis）認為語言結構影響其使用者的世界觀或認知，因此人類的感知與思考模式與其所使用的語言相關。 該理論首先由語言學家兼人類學家愛德華·薩丕爾（Edward Sapir）及其學生本杰明·李·沃夫所提出，是一門關於人類語言的心理學、語言學假說。這項學說認為，人類的思考模式受到其使用語言的影響，因而對同一事物時可能會有不同的看法，不過這項學說引起了一些爭議，也招致了一些批評。基於以上爭議，後來產生不同的修正版本：其一於二次大戰前提出語言決定思想為強勢版本；其二於近代提倡，認為語言結構僅影響認知的溫和版本，介紹如下：
* 語言相對論的強勢版本，又稱為語言決定論，提出語言決定思考模式，故語言結構限制並決定其認知結構，此一版本已於現代普遍被認為是不正確的論述。
* 語言相對論的溫和版本，認為語言結構及使用可能影響思考模式及決策方式。該版本較受到相關實證研究結果的分析認可。 其假說名稱(薩丕爾-沃夫假說)容易產生誤解，原因是兩位學者並未合著研究，或命名他們的觀點如是。以上版本的區別也是由後續學者延伸發展。 現今有一些人造語言的發明因應而生，如邏輯語、道本語等。 (zh)
|
