| dbo:abstract
|
- Das Konzil von Ephesos von 449 war ein Konzil der Alten Kirche, das 449 in Ephesus (Provinz Asia) stattfand. Dabei wurde der Monophysitismus, das heißt die christologische These, Jesus Christus habe nur eine einzige, nämlich göttliche Natur, zum Dogma erklärt. Dies wurde kurz darauf wieder verworfen, weswegen das Konzil von der Reichskirche später nicht als Ökumenisches Konzil anerkannt wird. Vielmehr ging es unter der polemischen Bezeichnung Räubersynode bzw. Latrocinium in die Kirchengeschichtsschreibung ein. Das Konzil wurde von Kaiser Theodosius II. in die Stadt Ephesus einberufen. Hier nahm Patriarch Dioskoros von Alexandrien die Hilfe von Soldaten und militanten Mönchen in Anspruch, um die Glaubensmeinung des im Jahr zuvor von einer Synode in Konstantinopel exkommunizierten Presbyters Eutyches durchzusetzen und dessen Lehre, den Monophysitismus, zum Durchbruch zu verhelfen. Eutyches wurde vollauf rehabilitiert, dafür wurde Bischof Flavianus von Konstantinopel abgesetzt, misshandelt und in die Verbannung geschickt, wo er am 11. August 449 starb. Dioskoros konnte seinen Presbyter Anatolios zu dessen Nachfolger als Bischof durchsetzen. Papst Leos I. Tomus ad Flavianum, in dem der Monophysitismus verurteilt wurde, konnte auf der Synode nicht verlesen werden, seinen Vertretern blieb nur übrig, zu protestieren: Da sie das auf Latein taten, einer Sprache, der die Mehrheit der Synodalen nicht mächtig war, blieb ihr Protest wirkungslos. Im Weströmischen Reich riefen die Beschlüsse des Konzils einen Sturm der Entrüstung hervor. Papst Leo bezeichnete es als lateinisch latrocinium, Räuberhöhle, worauf der Ausdruck „Räubersynode“ zurückgeht. Nachdem Kaiser Theodosius II. 450 gestorben war, berief sein Nachfolger Markian 451 ein Konzil in Chalkedon ein, welches das vierte Ökumenische Konzil werden sollte. Hier wurden die Beschlüsse von 449 verworfen und die Zwei-Naturen-Lehre zum Dogma erhoben, was schließlich zur Abspaltung der monophysitischen Kirchen von der orthodox-katholischen Kirche führte. (de)
- وفق للكنائس الشرقيّة (القبطيّة والأرمنيّة والسريانيّة) المجامع المسكونية الأربعة هي; مجمع نيقية، مجمع القسطنطينية الأول، مجمع أفسس، مجمع أفسس الثاني. وفق للكنيستين الرومانيّة والبيزنطيّة مجمع خلقيدونية هو المجمع المسكوني الرابع وأحد المجامع المسكونية السبعة. (ar)
- Η Δεύτερη Σύνοδος της Εφέσου, επονομαζόμενη και Ληστρική Σύνοδος της Εφέσου, Ληστρική Σύνοδος ή, στα λατινικά, Latrocinium από τους αντιτιθέμενους σε αυτήν, ήταν μια εκκλησιαστική σύνοδος η οποία διεξάχθηκε στην Έφεσο. Η σύνοδος αυτή συνήλθε την 1η Αυγούστου 449. Στη σύνοδο αυτή που κατά την άποψη των Ορθοδόξων είναι από κανονικής και δογματικής άποψης αποβλητέα, οι Αλεξανδρινοί Μονοφυσίτες, με αρχηγό τον Διόσκορο, που ήταν πρόεδρος της συνόδου, ανάγκασαν όσα από τα μέλη δεν συμφωνούσαν, να αναγνωρίσουν τη διδασκαλία του Ευτυχή ως ορθόδοξη και να καταδικάσουν όσους ήταν αντίθετοι στο νέο δόγμα. Ο αυτοκράτορας επικύρωσε τις αποφάσεις τής συνόδου, αναγνωρίζοντας την επισήμως ως Οικουμενική. Μια ταραγμένη περίοδος ακολούθησε τη «ληστρική» σύνοδο, κατά τη διάρκεια τής οποίας, το 450, πέθανε ο Θεοδόσιος, αφήνοντας για τους διαδόχους του τη λύση τού προβλήματος τού Μονοφυσιτισμού, το οποίο έχει μεγάλη σημασία για την ιστορία τού Βυζαντίου. Στη σύνοδο αυτή, επιδιώχθηκε επικύρωση της αιρετικής κατά την ορθόδοξη πίστη διδασκαλίας, που εμφανίστηκε στην Αντιόχεια στα τέλη του 4ου αιώνα και αναφέρει ότι δεν υπήρξε πλήρης η ενότητα των δύο φύσεων τού Χριστού, ενώ σύμφωνα με το ορθόδοξο δόγμα, ο Ιησούς υφίσταται σε ένα μόνο πρόσωπο και τις δύο φύσεις, την ανθρώπινη και τη θεία ως «διακεκριμένες και μη διηρημένες, ενωμένες και μη συγχεόμενες». (el)
- La dua koncilio de Efezo, konata inter la katolikaj kaj ortodoksaj teologoj kiel la banditaĵo de Efezo (latine Latrōcinium Ephesī), estis eklezia koncilio pri Kristologio kunvokita de la romia Orienta imperiestro Teodozio la 2-a en Efezo en 449, sub la prezidanta gvido de la episkopo Dioskoro de Aleksandrio. Sekve de la kontrastoj naskiĝiantaj dum tiu koncilio kaj de la rezultoj de la sinsekva koncilio de Kalcedono, la kristanaj eklezioj dividiĝas en «kalcedonajn» (kiuj subskribis la kalcedonajn dekretojn (kaj do malakceptis la duan koncilion de Efezo) kaj «ne-kalcedonajn» (kiuj malakceptis la kalcedonajn dekretojn). (eo)
- El segundo concilio de Éfeso, que en la historiografía cristiana católica se conoce como latrocinio de Éfeso, fue el segundo concilio general celebrado en la ciudad de Éfeso, del 8 al 22 de agosto de 449. Convocado por el emperador Teodosio II el 30 de marzo de ese año, fue presidido por Dióscoro, obispo de Alejandría. Su finalidad era revisar el proceso contra Eutiquio, y atajar el problema del monofisismo. Es aceptado como válido por las Iglesias ortodoxas orientales y rechazado por la Iglesia católica y la Iglesia ortodoxa. Fue explícitamente repudiado por el Concilio de Calcedonia de 451. (es)
- Le deuxième concile d’Éphèse (449), appelé par ses détracteurs sous le nom de brigandage d'Éphèse, eut lieu en 449, entre deux conciles : le concile d’Éphèse, en 431, et le concile de Chalcédoine en 451. Ce concile (non reconnu par les catholiques et les orthodoxes) fut l'une des causes qui précipita la convocation du concile de Chalcédoine. Le qualificatif de « deuxième » est donc propre à ceux qui reconnaissent la légitimité de ce concile, les Églises dites des trois conciles. Dans la liste des conciles chez ceux qui refusent ce concile, seul le concile d’Éphèse (431) porte ce nom. L'assemblée de 449 eut pour principal promoteur Dioscore Ier, patriarche d'Alexandrie, qui voulut y favoriser les doctrines du moine grec Eutychès. C'est là un des épisodes des grandes controverses christologiques qui agitèrent le monde chrétien, notamment au sein de l’Église Orientale du Ve siècle. En effet, après la formulation du dogme trinitaire du concile de Nicée (325) au concile de Constantinople en 381, le débat au sein de l’Église du Ve siècle allait se centrer sur la personne du Christ, Dieu et homme. En plus de montrer le foisonnement des débats religieux, la réunion d'assemblées successives, canoniques ou non reconnues comme telles, est un précieux témoignage des relations complexes qui s’établirent entre les différentes autorités, non seulement ecclésiastiques mais encore entre celles-ci et les autorités temporelles (notamment l’empereur) parallèlement à l’expansion de l’Église et à l’affirmation d’une orthodoxie de doctrine de plus en plus précisément définie. L’Empire byzantin, notamment en Orient, était devenu d'une certaine manière un « État-Église », au point de former, sous le règne de Théodose II (408-450), une structure dans laquelle le séculaire et le religieux étaient un tout. (fr)
- The Second Council of Ephesus was a Christological church synod in 449 AD convened by Emperor Theodosius II under the presidency of Pope Dioscorus I of Alexandria. It was intended to be an ecumenical council, and it is accepted as such by the miaphysite churches but was rejected by the Chalcedonian dyophysites. It was explicitly repudiated by the next council, the Council of Chalcedon of 451, recognised as the fourth ecumenical council by Chalcedonian Christians, and it was named the Latrocinium or "Robber Council" by Pope Leo I; the Chalcedonian churches, particularly the Roman Catholic and Eastern Orthodox communions, continue to accept this designation, while the Oriental Orthodox repudiate it. Both this council and that at Chalcedon dealt primarily with Christology, the study of the nature of Christ. Both councils affirmed the doctrine of the hypostatic union and upheld the orthodox Christian doctrine that Jesus Christ is both fully God and fully man. The Second Council of Ephesus decreed the formula of Cyril of Alexandria, stating that Christ is one incarnate nature [mia physis] (a qualitative description of the union of divinity and humanity), fully human and fully God, united without separation, without confusion, without mixture and without alteration. The Council of Chalcedon decreed that in Christ two natures exist, "a divine nature [physis] and a human nature [physis], united in one person [hypostasis], with neither division nor confusion". Those who do not accept the decrees of Chalcedon nor later ecumenical councils are variously named monophysites (though this term is only correctly used to describe a small minority and is most often pejoratively applied to others), miaphysites, or non-Chalcedonians, and comprise what is today known as Oriental Orthodoxy, a communion of six autocephalous ecclesial communions: Coptic Orthodox Church of Alexandria, Ethiopian Orthodox Tewahedo Church, Eritrean Orthodox Tewahedo Church, Malankara Orthodox Syrian Church, Syriac Orthodox Church, and the Armenian Apostolic Church. Those who accepted the teaching of Chalcedon but resided in areas dominated by Oriental Orthodox bishops were called by the non-Chalcedonians Melkites, or "King's men" (as the Emperors were usually Chalcedonians). The Antiochian Orthodox Church historically descends from these people. Shortly after the Council of Chalcedon, the miaphysite party appointed a Pope of Alexandria in opposition to the Chalcedonian Pope of Alexandria. Over the next few centuries, various popes usually held to either one side or the other although some accepting the Henotikon. Eventually, two separate papacies were established, each claiming sole legitimacy. (en)
- Il Secondo concilio di Efeso, noto tra i teologi cattolici e ortodossi come il latrocinium Ephesi o brigantaggio di Efeso o in lingua greca Ληστρικὴ τῆς Ἐφέσου, è stato un concilio ecclesiastico cristologico convocato dall'imperatore romano d'Oriente Teodosio II nel 449, sotto la presidenza del Patriarca di Alessandria Dioscoro I. A seguito dei contrasti nati durante questo concilio e dei risultati del successivo concilio di Calcedonia, le Chiese cristiane si dividono in «calcedoniane» (che accettano il concilio di Calcedonia e rigettano il Secondo concilio di Efeso) e «pre-calcedoniane» (che accettano il Secondo concilio di Efeso e rigettano il concilio di Calcedonia). (it)
- Het Concilie van Efeze II werd in 449 bijeengeroepen door keizer Theodosius II. De synode kreeg van paus Leo I de bijnaam van roverssynode (latrocinium), omdat een aantal van de besluiten van het concilie werden afgedwongen door de aanwezigheid van gewapende monniken. De beslissingen van het concilie werden twee jaar later herroepen op het Concilie van Chalcedon. (nl)
- エフェソス強盗会議（エフェソスごうとうかいぎ、エフェソ陰謀公会、第2エフェソス公会議とも）は、449年に小アジアのエフェソスで行われたキリスト教の会議である。 (ja)
- Sobór efeski II – sobór powszechny, zwołany w Efezie przez cesarza Teodozjusza II w 449, w celu zakończenia sporu o naturę Jezusa (monofizytyzm). Sobór ten nie jest uznawany przez Kościół katolicki i prawosławny za powszechny, dlatego jest nazywany synodem efeskim. Ze względu na swój przebieg zyskał również miano synodu zbójeckiego. Po soborze efeskim oskarżony o nieprawowierność Eutyches został usunięty z urzędu archimandryty konstantynopolitańskiego. Chcąc odzyskać urząd i wyjaśnić swoje stanowisko napisał listy do patriarchów: Rzymu, Aleksandrii i Konstantynopola. Wskutek swoich działań został przywrócony przez patriarchę Aleksandrii Dioskura na urząd archimandryty, co odbyło się za zgodą Teodozjusza. Cesarz będący stronnikiem teologicznym monofizytyzmu wyraził również zgodę na zwołanie soboru. W tym czasie papież Leon I rozpoczął korespondencję z patriarchą Konstantynopola Flawianem w sprawie błędów chrystologicznych Eutychesa. Jego list 28 – „Tomus ad Flavianum” – stanowi jedno z najważniejszych dzieł wyrażających wiarę Kościoła w Chrystusa. Leon posłał ten list także na sobór do Efezu poprzez dwóch legatów. Dwa lata później list ten, będący wyrazem wspólnego stanowiska biskupa Rzymu i patriarchy Konstantynopola Flawiana, został przyjęty i jednomyślnie zaaprobowany przez Sobór chalcedoński (451 r.) jako orzeczenie wiary. Obrady soboru rozpoczęły się 8 sierpnia 449 i wzięło w nim udział około 150 biskupów. Obradami kierowali Teodozjusz II i patriarcha Aleksandrii Dioskur, obaj będący zwolennikami monofizytyzmu. Do obrad w soborze nie dopuszczono wielu przeciwników monofizytyzmu, chcąc utrzymać liczebną przewagę jego zwolenników. Nie dopuszczono również delegatów Rzymu. Dioskur nie zezwolił na odczytanie listu papieża Leona I. Sobór uznał nauki Eutychesa za prawowierne i wyniósł do godności patriarchy Konstantynopola jego stronnika, Anatoliusza. Kiedy nieliczna mniejszość przeciwników monofizytyzmu zaczęła protestować przeciwko uchwałom soboru, do kościoła, w którym odbywały się obrady, wtargnęła uzbrojona grupa mnichów i siłą usunęła opornych biskupów z miejsca obrad. Patriarcha Flawian został dotkliwie pobity i w wyniku obrażeń wkrótce zmarł. Do Rzymu wrócił tylko jeden z legatów, Hilary (późniejszy papież), ponieważ drugi zaginął bez wieści. Wysłuchawszy jego relacji Leon I odmówił uznania uchwał soboru. Śmierć Teodozjusza II w 450 i wstąpienie na tron nowego cesarza, będącego przeciwnikiem monofizytyzmu, doprowadziła do zwołania w 451 nowego soboru w Chalcedonie, na którym zostały cofnięte wszystkie uchwały synodu zbójeckiego. (pl)
- Другий Ефеський Собор — Собор Церкви, скликаний в Ефесі 8 серпня 449 року імператором Візантії Феодосієм II. Собор був скликаний імператором за пропозицією патріарха Олександрійського після Першого Ефесского Собору (Третього Вселенського) протистояння яке тривало між представниками богословських партій міафізитів (олександрійців) і діофізитів (антиохийцев). Другий Ефеський Собор, як собор антидіофізитський, відкидається церквами халкидонської діофізитської традиції (Римо-католицтво, Православ'я), і іменується ними «собором монофізитів». В православ'ї і католицизмі цей собор відомий також і як "Розбійницький собор". У церквах міафизитської традиції (міафизитські Давньосхідні церкви), чиє богослов'я захищав Другий Ефеський Собор, він не числиться у списку визнаних Вселенських Соборів з причини відмови від нього при підписанні унії з діофізитами через Енотикон. (uk)
- O Segundo Concílio de Éfeso foi um concílio regional reunido em 449 onde Eutiques, o promotor e expoente da heresia do monofisismo, foi reabilitado. Este concílio foi consequência da condenação do monofisismo pelo Concílio Ecuménico de Éfeso (431). As suas decisões foram revogadas pelo Papa Leão I e, posteriormente, pelo I Concílio Ecuménico de Calcedónia. (pt)
- Второй Эфесский Собор — Собор Церкви, созванный в Эфесе 8 августа 449 года императором Византии Феодосием II в статусе Вселенского. Собор был созван императором по предложению патриарха Александрийского Диоскора вследствие не прекратившегося после Первого Эфесского Собора (Третьего Вселенского) противостояния между представителями богословских партий миафизитов (александрийцев) и диофизитов (антиохийцев). Собор в Эфессе признавался Четвёртым Вселенским Собором вплоть до смерти императора Феодосия и созыва Собора в Халкидоне. Второй Эфесский Собор, как собор антидиофизитский, отвергается церквями халкидонитской диофизитской традиции (Православная, Католическая церкви) и именуется ими «собором монофизитов». В греко-византийском православии и римском католицизме этот собор известен как «Разбойничий собор». В церквях миафизитской традиции (Древневосточные православные церкви), чьё богословие защищал Второй Эфесский Собор, он не числится в списке признаваемых Вселенских Соборов по причине отказа от него при подписании унии с диофизитами через Энотикон. (ru)
|
| rdfs:comment
|
- وفق للكنائس الشرقيّة (القبطيّة والأرمنيّة والسريانيّة) المجامع المسكونية الأربعة هي; مجمع نيقية، مجمع القسطنطينية الأول، مجمع أفسس، مجمع أفسس الثاني. وفق للكنيستين الرومانيّة والبيزنطيّة مجمع خلقيدونية هو المجمع المسكوني الرابع وأحد المجامع المسكونية السبعة. (ar)
- La dua koncilio de Efezo, konata inter la katolikaj kaj ortodoksaj teologoj kiel la banditaĵo de Efezo (latine Latrōcinium Ephesī), estis eklezia koncilio pri Kristologio kunvokita de la romia Orienta imperiestro Teodozio la 2-a en Efezo en 449, sub la prezidanta gvido de la episkopo Dioskoro de Aleksandrio. Sekve de la kontrastoj naskiĝiantaj dum tiu koncilio kaj de la rezultoj de la sinsekva koncilio de Kalcedono, la kristanaj eklezioj dividiĝas en «kalcedonajn» (kiuj subskribis la kalcedonajn dekretojn (kaj do malakceptis la duan koncilion de Efezo) kaj «ne-kalcedonajn» (kiuj malakceptis la kalcedonajn dekretojn). (eo)
- El segundo concilio de Éfeso, que en la historiografía cristiana católica se conoce como latrocinio de Éfeso, fue el segundo concilio general celebrado en la ciudad de Éfeso, del 8 al 22 de agosto de 449. Convocado por el emperador Teodosio II el 30 de marzo de ese año, fue presidido por Dióscoro, obispo de Alejandría. Su finalidad era revisar el proceso contra Eutiquio, y atajar el problema del monofisismo. Es aceptado como válido por las Iglesias ortodoxas orientales y rechazado por la Iglesia católica y la Iglesia ortodoxa. Fue explícitamente repudiado por el Concilio de Calcedonia de 451. (es)
- Il Secondo concilio di Efeso, noto tra i teologi cattolici e ortodossi come il latrocinium Ephesi o brigantaggio di Efeso o in lingua greca Ληστρικὴ τῆς Ἐφέσου, è stato un concilio ecclesiastico cristologico convocato dall'imperatore romano d'Oriente Teodosio II nel 449, sotto la presidenza del Patriarca di Alessandria Dioscoro I. A seguito dei contrasti nati durante questo concilio e dei risultati del successivo concilio di Calcedonia, le Chiese cristiane si dividono in «calcedoniane» (che accettano il concilio di Calcedonia e rigettano il Secondo concilio di Efeso) e «pre-calcedoniane» (che accettano il Secondo concilio di Efeso e rigettano il concilio di Calcedonia). (it)
- Het Concilie van Efeze II werd in 449 bijeengeroepen door keizer Theodosius II. De synode kreeg van paus Leo I de bijnaam van roverssynode (latrocinium), omdat een aantal van de besluiten van het concilie werden afgedwongen door de aanwezigheid van gewapende monniken. De beslissingen van het concilie werden twee jaar later herroepen op het Concilie van Chalcedon. (nl)
- エフェソス強盗会議（エフェソスごうとうかいぎ、エフェソ陰謀公会、第2エフェソス公会議とも）は、449年に小アジアのエフェソスで行われたキリスト教の会議である。 (ja)
- O Segundo Concílio de Éfeso foi um concílio regional reunido em 449 onde Eutiques, o promotor e expoente da heresia do monofisismo, foi reabilitado. Este concílio foi consequência da condenação do monofisismo pelo Concílio Ecuménico de Éfeso (431). As suas decisões foram revogadas pelo Papa Leão I e, posteriormente, pelo I Concílio Ecuménico de Calcedónia. (pt)
- Η Δεύτερη Σύνοδος της Εφέσου, επονομαζόμενη και Ληστρική Σύνοδος της Εφέσου, Ληστρική Σύνοδος ή, στα λατινικά, Latrocinium από τους αντιτιθέμενους σε αυτήν, ήταν μια εκκλησιαστική σύνοδος η οποία διεξάχθηκε στην Έφεσο. Η σύνοδος αυτή συνήλθε την 1η Αυγούστου 449. Ο αυτοκράτορας επικύρωσε τις αποφάσεις τής συνόδου, αναγνωρίζοντας την επισήμως ως Οικουμενική. (el)
- Das Konzil von Ephesos von 449 war ein Konzil der Alten Kirche, das 449 in Ephesus (Provinz Asia) stattfand. Dabei wurde der Monophysitismus, das heißt die christologische These, Jesus Christus habe nur eine einzige, nämlich göttliche Natur, zum Dogma erklärt. Dies wurde kurz darauf wieder verworfen, weswegen das Konzil von der Reichskirche später nicht als Ökumenisches Konzil anerkannt wird. Vielmehr ging es unter der polemischen Bezeichnung Räubersynode bzw. Latrocinium in die Kirchengeschichtsschreibung ein. (de)
- Le deuxième concile d’Éphèse (449), appelé par ses détracteurs sous le nom de brigandage d'Éphèse, eut lieu en 449, entre deux conciles : le concile d’Éphèse, en 431, et le concile de Chalcédoine en 451. Ce concile (non reconnu par les catholiques et les orthodoxes) fut l'une des causes qui précipita la convocation du concile de Chalcédoine. Le qualificatif de « deuxième » est donc propre à ceux qui reconnaissent la légitimité de ce concile, les Églises dites des trois conciles. Dans la liste des conciles chez ceux qui refusent ce concile, seul le concile d’Éphèse (431) porte ce nom. (fr)
- The Second Council of Ephesus was a Christological church synod in 449 AD convened by Emperor Theodosius II under the presidency of Pope Dioscorus I of Alexandria. It was intended to be an ecumenical council, and it is accepted as such by the miaphysite churches but was rejected by the Chalcedonian dyophysites. It was explicitly repudiated by the next council, the Council of Chalcedon of 451, recognised as the fourth ecumenical council by Chalcedonian Christians, and it was named the Latrocinium or "Robber Council" by Pope Leo I; the Chalcedonian churches, particularly the Roman Catholic and Eastern Orthodox communions, continue to accept this designation, while the Oriental Orthodox repudiate it. (en)
- Sobór efeski II – sobór powszechny, zwołany w Efezie przez cesarza Teodozjusza II w 449, w celu zakończenia sporu o naturę Jezusa (monofizytyzm). Sobór ten nie jest uznawany przez Kościół katolicki i prawosławny za powszechny, dlatego jest nazywany synodem efeskim. Ze względu na swój przebieg zyskał również miano synodu zbójeckiego. Obrady soboru rozpoczęły się 8 sierpnia 449 i wzięło w nim udział około 150 biskupów. Obradami kierowali Teodozjusz II i patriarcha Aleksandrii Dioskur, obaj będący zwolennikami monofizytyzmu. (pl)
- Второй Эфесский Собор — Собор Церкви, созванный в Эфесе 8 августа 449 года императором Византии Феодосием II в статусе Вселенского. Собор был созван императором по предложению патриарха Александрийского Диоскора вследствие не прекратившегося после Первого Эфесского Собора (Третьего Вселенского) противостояния между представителями богословских партий миафизитов (александрийцев) и диофизитов (антиохийцев). Собор в Эфессе признавался Четвёртым Вселенским Собором вплоть до смерти императора Феодосия и созыва Собора в Халкидоне. (ru)
- Другий Ефеський Собор — Собор Церкви, скликаний в Ефесі 8 серпня 449 року імператором Візантії Феодосієм II. Собор був скликаний імператором за пропозицією патріарха Олександрійського після Першого Ефесского Собору (Третього Вселенського) протистояння яке тривало між представниками богословських партій міафізитів (олександрійців) і діофізитів (антиохийцев). (uk)
|
