| dbo:abstract
|
- La psicologia clínica és la branca de la psicologia que s'ocupa principalment de la diagnosi, el tractament i la prevenció dels trastorns mentals. Es pot definir globalment com una disciplina que integra coneixement científic, models teòrics i experiència clínica amb l'objectiu de comprendre, prevenir i alleujar les malalties mentals i el malestar psicològic així com promoure la percepció de benestar personal i el desenvolupament personal. Tradicionalment, la psicologia clínica està associada a l'assessorament (counseling en anglès) i a la psicoteràpia, encara que alguns enfocaments moderns consideren una aproximació més eclèctica, incloent una diversitat de tècniques terapèutiques. Habitualment, excepte els que treballen conjuntament amb psiquiatres, els psicòlegs clínics no prescriuen psicofàrmacs (medicaments psicotròpics). A Espanya actualment es requereix una formació sanitària especialitzada, que depèn del Ministeri de Salut, anomenada PIR: Psicòleg/a Intern/a Resident. Per poder arribar a ser Psicòleg/a Especialista en Psicologia Clínica és l'única via possible, consisteix en superar l'examen PIR i realitzar quatre anys de residència en un hospital que són avaluats de forma continua. Els psicòlegs clínics treballen principalment amb un model de pràctica científic, on les problemàtiques clíniques es formulen en termes d'hipòtesis a ser comprovades, a través de la informació recopilada de les trobades amb el pacient/client, que dona compte del seu estat mental. Alguns psicòlegs clínics poden enfocar-se en el maneig clínic de pacients amb dany cerebral, la qual cosa es coneix com a neuropsicologia clínica, la qual implica generalment entrenaments addicionals de les funcions cerebrals compromeses. En l'últim temps, i particularment als Estats Units, s'ha produït una separació cada vegada major entre els psicòlegs que realitzen investigacions acadèmiques en l'àmbit universitari i els psicòlegs clínics especialitzats. Molts psicòlegs acadèmics creuen que els clínics empren teràpies que es basen en teories ja desacreditades o sense proves de suport empíric sobre la seua efectivitat. D'altra banda, els clínics creuen que els acadèmics ignoren l'experiència adquirida pel fet de tractar directament i contínuament amb pacients/clients. Aquests desacords han donat com a resultat la formació de la Societat Americana de Psicologia (American Psychological Society, APS) per part dels psicòlegs dedicats a la investigació, per a distingir-se de l'Associació Americana de Psicologia (American Psychological Asociation, APA). (ca)
- علم النفس السريري (أو علم النفس الإكلينيكي) هو ذلك العلم الذي يدمج بين العلوم والنظريات والمعرفة السريرية بهدف فهم طبيعة القلق والضغوط والاضطرابات أو الأمراض النفسية والخلل الوظيفي الناتج عنها ومحاولة التخفيف من حدتها والتغلب عليها من خلال الفحص والتشخيص والعلاج، كما أنه يهدف إلى تعزيز السعادة الذاتية لدى الفرد مما يحقق له التقدم على المستوى الشخصي. وعلاوةً على ذلك، فإنه يركز بصورة أساسية على كل من التقييم النفسي والعلاج النفسي والدوائي في الممارسة العملية «النفس الطبي». في كثير من الدول، يعتبر علم النفس السريري العمود الفقري في العلوم النفسية، ومن المهن الطبية المعنية بالصحة النفسية المعتمدة والمهمة، والتي يحكمها عدد من القواعد والقوانين والمعايير الدولية. (ar)
- Klinická psychologie je jednou z aplikovaných disciplín psychologie. Aplikuje poznatky o normálním či patologickém fungování lidské psychiky, využívá k určování typu a příčin poruchy, případně psychoterapeutické postupy ke zlepšení stavu pacienta nebo . Za součást klinické psychologie jsou považovány i další obory, jako je (zabývá se psychickými kontexty procesu onemocnění a jeho léčby) a její podobory jako (specializovaná na kontext onkologických onemocnění), částečně i neuropsychologie, psychosomatický přístup (nachází vazby mezi fungováním psychiky a somatickým, tělesným onemocněním) apod. (cs)
- Die Klinische Psychologie ist ein Teilgebiet der Psychologie, das zur angewandten Psychologie zählt. Sie beschäftigt sich umfassend mit der wissenschaftlichen Erforschung von außergewöhnlichen psychischen Störungen und Zuständen; unabhängig von deren Ursache. Besonders betont wird dabei der fließende Übergang von normalem zu krankheitswertigem Erleben. Auch die Auswirkungen dieser Störungen und anderer körperlicher Erkrankungen (z. B. neurologischer Erkrankungen, Krebs, chronischer Herzleiden) auf Erleben und Verhalten sind ein Forschungsgegenstand. Ziel ist hier, den (chronisch) körperlich erkrankten Menschen so gut wie möglich zu unterstützen, die psychosozialen Folgen seiner Krankheit zu bewältigen. Ursprünglich handelte es sich um die psychologischen Methoden der Diagnostik und Therapie, soweit sie im Rahmen der Klinik bzw. der Krankenhausbehandlung (etwa als klinische Psychotherapie) anwendbar sind. Thematisch eng verbunden mit der Klinischen Psychologie sind die Medizinische Psychologie und die Neuropsychologie. Vor allem in Deutschland wird die Klinische Psychologie sehr weit definiert, da z. B. ein eigenständiges Teilgebiet der Counselling Psychology nicht existiert. Begriff und Inhalt der Klinischen Psychologie wurden im deutschen Sprachraum insbesondere durch Willy Hellpach und das 1954 von Erich Stern herausgegebene Handbuch der klinischen Psychologie bekannter gemacht. (de)
- La klinika psikologio estas branĉo psikologia kiu okupiĝas pri la esploro de ĉiuj faktoroj, taksado, diagnozo, traktado kaj prevento kiuj tuŝas la mensan sanon kaj la konduto adaptada, en kondiĉoj kiuj povas generi subjektivan misfarton kaj suferadon al la homa individuo. La klinika psikologio havas iujn primarajn teoriajn orientiĝojn: kondukta terapio, , psikanaliza aŭ psikdinamiko, Humanisma psikologio kaj familia sistema terapio. Faroj centraj de ĉi tiu disciplino estas la diagnozo de la psikologiaj malordoj kaj la psikoterapio, tiel ankaŭ la esploro, instruado, konsulto, jura atesto kaj disvolviĝo de programoj kaj administrado. Oni konsideras en Nord-Ameriko ke ĉi tiu areo de la psikologio komencis en la jaro 1896, kiam fondis la unuan psikologian klinikon en la Ankaŭ oni rekonas en Eŭropo kiel pioniro de la klinika psikologio Sigmund Freud kaj lian teorion de la psikoanalizo, kiu jam en 1895 alfrontis opozicion pro siaj praktikoj de psikoterapia interveno kaj klinikaj teoriaj proponoj strukturitaj en tri niveloj: esploro, psikoterapia interveno kaj formulado de psikologiaj kaj psikopatologiaj teorioj, anticipante al Witmer kaj establante la fundamentajn kriteriojn de la klinika psikologio aplikita; kvankam ambaŭ fondintoj de la klinika psikologio (kaj Freud kaj Witmer) inkludis la traktadon kiel unu el ĝiaj ĉefaj funkcioj, fakte la psikodiagnozo, tiel kiel la esploro, estis la plej grandaj indikiloj de identeco de la klinika psikologo. En la unua duono de la 20a jarcento, la klinika psikologio estis enfokusigita en la psikologia taksado kun malmulta atento al la traktado. La apogeo de ĉi tiu enfokusigo komencas post la 1940-aj jaroj, kiam la Dua Mondmilito produktis pliigon en la neceso de klinikaj kapabluloj. La klinika psikologio povas esti konfuzita kun la psikiatrio, ĉar ĝi ĝenerale havas similajn celojn (ekzemple, la malpezigo de mensaj malordoj), sed la ĉefa diferenco estas ke la formado de bazo de la klinikaj psikologoj estas la psikologio (la mensaj procezoj kaj la homa konduto) kaj tiu de la psikiatroj estas la medicino (la homa korpo). Aliflanke, la psikiatroj, por esti medicinistoj, estas laŭleĝe rajtigitaj por preskribi kuracilojn. En la praktiko la psikologoj kaj psikiatroj laboras kune en teamoj apud aliaj profesiuloj, kiel okup-terapiistoj kaj socialaj laboristoj, por doni enfokuson multfakan al kompleksaj problemoj, kiuj afektas la pacientojn. Estas diversaj manieroj kompreni la kontakton kun la objekto de klinika studo. Por iuj estas malfacile videbla kaj mezurebla, pro tio oni apelacias fakte kvalitajn metodojn kiuj ne nepre plenumas kun la kriterioj de tio kion oni konsideras sciencan. Por aliaj, kontraŭe, la fokuso de la ago devas esti direktita ĉiam al la observo kaj la diagnozo de la konduto, difinante ĉi tiun medion kiel tion vere videbla por la konstruo de teorio kaj por la traktado de la konduktaj "malordoj". (eo)
- Clinical psychology is an integration of social science, theory, and clinical knowledge for the purpose of understanding, preventing, and relieving psychologically based distress or dysfunction and to promote subjective well-being and personal development. Central to its practice are psychological assessment, clinical formulation, and psychotherapy, although clinical psychologists also engage in research, teaching, consultation, forensic testimony, and program development and administration. In many countries, clinical psychology is a regulated mental health profession. The field is generally considered to have begun in 1896 with the opening of the first psychological clinic at the University of Pennsylvania by Lightner Witmer. In the first half of the 20th century, clinical psychology was focused on psychological assessment, with little attention given to treatment. This changed after the 1940s when World War II resulted in the need for a large increase in the number of trained clinicians. Since that time, three main educational models have developed in the US—the PhD Clinical Science model (heavily focused on research), the PhD science-practitioner model (integrating scientific research and practice), and the PsyD practitioner-scholar model (focusing on clinical theory and practice). In the UK and the Republic of Ireland, the Clinical Psychology Doctorate falls between the latter two of these models, whilst in much of mainland Europe, the training is at the masters level and predominantly psychotherapeutic. Clinical psychologists are expert in providing psychotherapy, and generally train within four primary theoretical orientations—psychodynamic, humanistic, cognitive behavioral therapy (CBT), and systems or family therapy. Clinical psychology is different from psychiatry. Although practitioners in both fields are experts in mental health, clinical psychologists treat mental disorders primarily through psychotherapy. Currently, only five US states, Louisiana, New Mexico, Illinois, Iowa, and Idaho, allow clinical psychologists with advanced specialty training to prescribe psychotropic medications. Psychiatrists are medical doctors who specialize in the treatment of mental disorders via a variety of methods, e.g., diagnostic assessment, brief psychotherapy, psychoactive medications, and medical procedures such as electroconvulsive therapy (ECT) or transcranial magnetic stimulation (TMS). Additionally, psychiatrists are legally authorized to prescribe psychotropic medications in all states of the U.S. and in all provinces of Canada. In education, clinical psychologists attend a graduate institution and have a doctorate in psychology (Psy.D.) or a Doctor of Psychology (Ph.D.) degree while psychiatrists completed their studies at a medical school and hold a medical degree (M.D.) or an osteopathic degree (D.O.), with the latter only available in the United States. (en)
- Psikologia klinikoa psikologiaren adar bat da, eta osasun mentalean eta portaera egokitzailean eragina duten faktore guztiak ikertzeaz, ebaluatzeaz, diagnostikatzeaz, tratatzeaz eta prebenitzeaz arduratzen da, gizakiari ondoez subjektiboa eta sufrimendua eragin diezaioketen baldintzetan. Psikologia klinikoak lehen mailako orientabide teoriko batzuk ditu: jokabide-terapia, terapia kognitiboa, , terapia humanista, terapia existentziala eta familia-terapia sistematikoa. Diziplina honetako praktika nagusiak nahasmendu psikologikoen eta psikoterapiaren diagnostikoa dira, baita ikerketa, irakaskuntza, kontsulta, auzitegi-medikuen testigantza eta programen garapena eta administrazioa ere. Psikologia klinikoa psikiatriarekin nahas daiteke; izan ere, oro har, antzeko xedeak dituzte (adibidez, buru-nahasmenduak arintzea), baina alde nagusia da psikologo klinikoen oinarrizko prestakuntza psikologia dela (prozesu mentalak, nerbio-sistema eta giza jokabidea) eta psikiatrena medikuntza (giza gorputza), eta psikologia oinarrizko zientzia gisa erabiltzen duela. Bestalde, psikiatrek, medikuak direnez, legez baimena dute medikamentuak agintzeko eta diagnostikoak egiteko, azterketa osagarriak eta probak eskatzeko, baldin eta pazientearen sufrimenduaren sorburu gisa patologia ez-emozionala dutela susmatzen badute. Praktikan, psikologoek eta psikiatrek elkarrekin lan egiten dute diziplina anitzeko taldeetan, beste profesional batzuekin batera, hala nola erizainekin, terapeuta okupazionalekin eta gizarte-langileekin, pazienteei eragiten dieten arazo konplexuei diziplina anitzeko ikuspegia emateko. (eu)
- La psicología clínica es una rama de la psicología que se encarga de la investigación de todos los factores, evaluación, diagnóstico, tratamiento y prevención que afecten a la salud mental y a la conducta adaptativa, en condiciones que puedan generar malestar subjetivo y sufrimiento al individuo humano. La psicología clínica tiene algunas orientaciones teóricas primarias: Terapia de la conducta, Terapia cognitiva, Psicoanalítica o Psicodinámica, , Terapia Existencial y Terapia Familiar Sistémica. Prácticas centrales de esta disciplina son el diagnóstico de los trastornos psicológicos y la psicoterapia, así como también la investigación, enseñanza, consulta, testimonio forense y desarrollo de programas y administración. Se considera en Norteamérica que esta área de la psicología tuvo su inicio en el año 1896, cuando Lightner Witmer dio inicio a la primera clínica psicológica en la Universidad de Pensilvania. También se reconoce en Europa como iniciador de la psicología clínica a Sigmund Freud y su teoría del psicoanálisis, que ya en 1895 enfrentaba oposición por sus prácticas de intervención psicoterapéutica y planteamientos teóricos clínicos estructurados en tres niveles: investigación, intervención psicoterapéutica y formulación de teorías psicológicas y psicopatológicas, anticipándose a Witmer y estableciendo los criterios fundamentales de la psicología clínica aplicada; a pesar de que ambos fundadores de la psicología clínica (Freud y Witmer) incluían el tratamiento como una de sus principales funciones, lo cierto es que el psicodiagnóstico, así como la investigación, fueron los mayores indicadores de identidad del psicólogo clínico. En la primera mitad del siglo XX, la psicología clínica estuvo enfocada en la evaluación psicológica, con poca atención hacia el tratamiento. El apogeo de este enfoque comienza después de la década de 1940, cuando la Segunda Guerra Mundial produjo un incremento en la necesidad de clínicos capacitados. La psicología clínica puede ser confundida con la psiquiatría, ya que generalmente tienen metas similares (por ejemplo, el alivio de trastornos mentales), pero la diferencia principal es que la formación de base de los psicólogos clínicos es la psicología (los procesos mentales, el sistema nervioso y la conducta humana) y la de los psiquiatras es la medicina (el cuerpo humano) y usa a la psicología como ciencia básica. Por otra parte, los psiquiatras, al ser médicos, están legalmente autorizados para prescribir medicamentos y hacer diagnósticos, pedir exámenes auxiliares y pruebas si sospechan de patología no emocional como el origen del sufrimiento del paciente. En la práctica los psicólogos y psiquiatras trabajan juntos en equipos multidisciplinarios junto a otros profesionales, como enfermeros,terapeutas ocupacionales y trabajadores sociales, para dar un enfoque multidisciplinar a problemas complejos que afectan a los pacientes. Hay diversas maneras de entender el contacto con el objeto de estudio clínico. Para algunos es difícilmente observable y medible, por lo que se recurre de hecho a métodos cualitativos que no necesariamente cumplen con los criterios demarcadores de lo que se considera científico. Para otros, en cambio, el foco de acción debe estar dirigido siempre a la observación y el diagnóstico de la conducta, definiendo este ámbito como lo verdaderamente observable para la construcción de teoría y al tratamiento de los "trastornos" conductuales. (es)
- La visée de la psychologie clinique est de faire accéder le patient à la cessation de ses souffrances psychiques. Dans cette optique, le clinicien tente d'isoler et de comprendre les signes cliniques et symptômes qui touchent l'individu. (fr)
- Psikologi klinis ialah salah satu bidang ilmu psikologi selain psikologi pendidikan, psikologi industri dan organisasi, dan lain-lain. Psikologi klinis menggunakan konsep-konsep psikologi abnormal, psikologi perkembangan, psikopatologi dan psikologi kepribadian, serta prinsip-prinsip dalam assesmen, diagnosis dan intervensi, untuk dapat memahami dan memberi bantuan bagi mereka yang mengalami masalah-masalah psikologis, gangguan penyesuaian diri dan tingkah laku abnormal. Psikologi klinis mempelajari orang-orang abnormal atau subnormal. Tugas utamanya adalah menggunakan tes yang merupakan bagian integral suatu pemeriksaan klinis yang biasanya dilakukan di rumah sakit. Namun secara luas, psikologi klinis adalah bidang psikologi yang membahas dan mempelajari kesulitan-kesulitan serta rintangan-rintangan emosional pada manusia, tidak memandang apakah ia abnormal atau subnormal. Menurut (1992), psikologi klinis menunjuk pada bidang yang membahas kajian, diagnosis, dan penyembuhan masalah-masalah psikologis, gangguan atau tingkah laku abnormal. Dari pengertian dan definisi di atas terlihat bahwa psikologi klinis mencakup assesmen atau psikodiagnostik, penelitian, dan terapi bagi masalah-masalah psikologis, gangguan penyesuaian diri, maupun perilaku abnormal. (in)
- 임상 심리학(臨床心理學 clinical psychology)은 심리학의 한 분야로 인문학, 사회학 등 인접 학문에서 연구된 이론을 부적응 문제 및 진단 치료에 적용하는 학문이다. 시작은 1896년 L.위트머가 펜실베이니아대학에 몸이 불편한 아동을 위해 '심리클리닉'을 개설하고, 1909년 W.힐리가 소외되는 청소년들의 개진을 위해 마련한 시설을 시작으로 한다. 그 후 1930년대에 미국 전역에 정신분석학에 대해 사상이 뿌리내린 것과 컬럼비아대학에 정식으로 임상 심리학 관련 학과와 양성 코스가 생긴 것 등도 발전의 계기가 되었다. 하지만 임상 심리학의 발전에서 가장 큰 부분을 차지한 것은 제2차 세계 대전 당시 군인들이 다양한 심리적, 정신적 스트레스에 시달리면서 이들에 대한 치료 및 참전이 가능한 군인들을 선별하기 위한 진단검사의 필요성이 제기되면서 임상 심리학이라는 학문이 본격적으로 구도를 잡고 성립되었다. 인간의 심리적 문제의 진단과 치료를 담당하며 이때 진단을 할 때는 각종 임상 테스트나 임상진단기술을 이용한다. 그 와중에 지능이나 성격을 진단하는 검사도 있어 정신과적인 영역에서 많은 도움을 주고 있다. 현재 임상 심리학은 지능, 성격, 개성 등 많은 부분을 파악하고 있어 원래는 군인이나 어린아이에게 많이 적용되던 것이 그 영역을 확장해 청소년, 어른 등 사회 전반적으로 적용되고 그 치료방법이 사용되고 있다. 남은 임상 심리학의 과제는 지금까지 이뤄낸 이론적 연구를 실제 신경증이나 정신증, 스트레스를 치료하는 것이 주 목적이다. (ko)
- Klinische psychologie is de toepassing van psychologische inzichten in een klinische (gezondheids-; van het Grieks κλινη = bed) context. De verschillende vormen van klinische psychologie worden ingezet ter verlichting van psychische spanningen en depressies en in het algemeen ter bevordering van de geestelijke gezondheid. Ook vindt de klinische psychologie plaats in de psychiatrie en psychopathologie. De verschillende typen van psychotherapie en hun effecten worden bestudeerd door onderzoekers op het terrein van de klinische psychologie. Een klinisch psycholoog heeft deskundigheid en ervaring op het gebied diagnostiek en behandeling van complexe psychische problemen. De klinisch psycholoog vervult daarnaast vaak functies als leidinggevende of supervisor of volgt ontwikkelingen in de zorg of de wetenschap. De klinisch psycholoog is 'scientist-practitioner' en is in staat om wetenschappelijke inzichten toe te passen in de klinische praktijk. Het is ook een afstudeerrichting van de opleiding Master in de psychologie of Master in de psychologische wetenschappen. (nl)
- 臨床心理学（りんしょうしんりがく、英: clinical psychology）とは、精神障害や心身症、心理的な問題や不適応行動などの援助、回復、予防、その研究を目的とする心理学の一分野である。心理学には、全般的な人間心理に焦点をあてる基礎心理学と、特定の人間心理に焦点をあてる応用心理学があり、この後者に分類される。臨床の文字通り、医療の対象となる可能性のある人々への心理学的援助を目的とした一学問分野である。また、一方でそうした問題。心理検査、心理面接、地域援助、調査研究の4種領域に大別される。取り扱う題材は精神医学、精神病理学との関わりが深い。研究者を臨床心理学者と呼び、その知識の実践者を心理臨床家、臨床家と呼ぶ。臨床心理学を学問的基盤とする心理職専門家資格に臨床心理士がある。 (ja)
- La psicologia clinica è una delle principali branche teorico-applicative della psicologia. Comprende lo studio scientifico e le applicazioni della psicologia in merito alla comprensione, prevenzione ed intervento nelle problematiche psicologiche e relazionali, a livello individuale, familiare e di gruppo, comprese anche le attività di promozione e mantenimento del benessere psicologico e il trattamento di molte forme di psicopatologia. (it)
- Psychologia kliniczna – dział psychologii stosowanej zajmujący się profilaktyką, diagnostyką i terapią zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania, czyli zaburzeniami w regulacji stosunków człowieka z jego otoczeniem. Za ojca psychologii klinicznej uważa się Lightnera Witmera, który w roku 1896 założył na Uniwersytecie Pensylwanii w Filadelfii pierwszą klinikę psychologiczną. Stosowaną przez siebie metodę badań określał mianem klinicznej, co oznaczało indywidualne badanie pacjenta. Psychologia kliniczna szczególnie interesuje się zdrowiem psychicznym, jego normą i patologią, a więc psychopatologią, sposobami określania i diagnozowania takiej normy i patologii, jak też czynnikami wpływającymi na ten proces diagnostyczny. Psychologia kliniczna zajmuje się także stresem i sytuacjami kryzysowymi, które nie mieszczą się w obszarze klasycznie rozumianej psychopatologii. Bada wpływ czynników psychologicznych na powstawanie i przebieg chorób (zarówno psychicznych, jak i somatycznych), a także wpływ choroby na stan psychologiczny. Również zgłębia psychospołeczne uwarunkowania procesu leczenia (także farmakologicznego) i zdrowienia, czy problematykę jakości kontaktu między lekarzem a pacjentem. Interesuje się wreszcie sposobami wykorzystania wiedzy psychologicznej do usprawnienia przebiegu leczenia, do poradnictwa i pomocy osobom zdrowym i chorym w sferze zachowania się i psyche, a zwłaszcza specyficznymi formami takich oddziaływań, jakimi są psychoterapia, interwencja kryzysowa, rehabilitacja, psychoedukacja itp., co łącznie określa się obecnie mianem pomocy psychologicznej. W stosunku do innych działów nauk psychologicznych, oprócz obszarów tutaj już wspomnianych, psychologia kliniczna znajduje się blisko psychometrii, psychologii zdrowia, psychologii osobowości, oraz psychologii rozwojowej – zarówno w zakresie rozwoju dziecka, jak i rozwoju człowieka dorosłego, oraz starzenia się. W sferze stosowanej, praktycznej, psychologia kliniczna to wykonywanie zawodu psychologa w służbie zdrowia. Możemy wyróżnić następujące działy psychologii klinicznej (każdy z nich stanowi odrębną specjalizację zawodową):
* psychologia kliniczna dzieci i młodzieży,
* psychologia kliniczna człowieka dorosłego w psychiatrycznej służbie zdrowia,
* psychologia kliniczna człowieka dorosłego w niepsychiatrycznej służbie zdrowia,
* psychologia kliniczna człowieka dorosłego w neurologicznej służbie zdrowia (krócej: neuropsychologia). W ostatnich latach coraz bardziej wyraźne stają się odmienne problemy i zadania szczegółowe różnicujące obszar niepsychiatrycznej (i nie neurologicznej) psychologii klinicznej, choć nie podlegają one oficjalnie dalszej specjalizacji zawodowej. Różnice te dotyczą psychologii klinicznej w kardiologii, onkologii, rehabilitacji, chirurgii, jak i w zakresie problematyki uzależnień. Istnieją opracowane odrębne programy wsparcia, psychoterapii, rehabilitacji i edukacji w zakresie zaburzeń kardiologicznych oraz onkologicznych (np. Program Simontona). Efektywne i umiejętne stosowanie tych systemów oddziaływań wymaga dobrej ich znajomości oraz doświadczenia w pracy z daną, specyficzną populacją pacjentów, cierpiących na podobne schorzenia somatyczne. Także odróżnia się praktykę psychologiczną w zakresie uzależnień od innej działalności klinicznej. Polska jest jednym z państw, które wydają znaczne sumy pieniędzy na profilaktykę, pomoc i terapię osób uzależnionych od alkoholu. Nieco odmienne założenia leżą u podstaw pracy z osobami uzależnionymi od innych narkotyków (obie populacje różnią się znacznie w zakresie uwarunkować osobowości i mechanizmów psychopatologicznych). Także w obrębie neuropsychologii istnieje rozdział na neuropsychologię dzieci i osób dorosłych. W przypadku tej pierwszej specjalności, oprócz pomocy dzieciom z nabytym uszkodzeniem mózgu, przed psychologami klinicznymi stoją także problemy diagnozy i orzecznictwa w zakresie zaburzeń rozwojowych (co wymaga ogromnej i złożonej wiedzy na temat prawidłowości rozwoju dziecka), łącznie z dysleksją rozwojową i ADHD. W Polsce najdłuższą tradycję ma jednak psychiatryczna psychologia kliniczna. W wielu ośrodkach leczenia psychiatrycznego wypracowano efektywną współpracę między lekarzami a psychologami. Wśród podstawowych zadań, jakie stawia się przed psychologiem klinicznym pracującym w szpitalu, można wyróżnić:
* zadania nieformalne: polegają one na lepszym poznaniu danego pacjenta jako człowieka, poznaniu jego charakteru, stanu emocjonalnego, potrzeb, obaw i wątpliwości. Jeżeli sytuacja tego wymaga, psycholog zazwyczaj krótko i zwięźle przekazuje esencję swoich spostrzeżeń innym członkom zespołu leczącego, lekarzowi prowadzącemu, rehabilitantowi, czy personelowi pielęgnującemu (z poszanowaniem tajemnicy zawodowej), za sprawą czego dany pacjent, jego objawy i potrzeby są lepiej rozumiane, zaś proces leczenia staje się znacznie skuteczniejszy. Psycholog również udziela wsparcia emocjonalnego, jak również potrafi uspokoić i wyjaśnić, na czym polega choroba, jakie są jej konsekwencje, w jaki sposób z nią sobie radzić itd. Przykładowo, w chorobach kardiologicznych istnieje potrzeba zmodyfikowania stylu życia aby zapobiec jeszcze poważniejszym kłopotom ze zdrowiem, co może budzić lęk i niepewność, zwłaszcza, gdy człowiek nagle zachoruje i nagle dowie się o swojej chorobie. Warto podkreślić, że psycholog nie udziela lekceważących rad w stylu „wszystko będzie dobrze”, ma obowiązek przedstawiać rzeczywisty obraz choroby, oraz realne możliwości radzenia sobie z nią, dostosowane do indywidualnej specyfiki konkretnego człowieka. W tym zakresie zastosowanie szczególnie ma rozmowa i obserwacja psychologiczna.
* zadania formalne: polegają na przeprowadzeniu formalnego badania psychologicznego z wykorzystaniem metod psychometrycznych. Niekiedy wymagane jest dokładne określenie ilorazu inteligencji, psychometryczne badanie osobowości i stanu emocjonalnego, niekiedy też niezbędne jest wykonanie przesiewowego badania funkcji poznawczych w celu określenia prawdopodobieństwa występowania deficytów organicznych. Cel takiego postępowania jest identyczny jak w przypadku celów nieformalnych, z tym, że tutaj jest on realizowany z wyższą precyzją i może zostać udokumentowany w historii choroby, jak i wyrażony w postaci wyniku ilościowego, dzięki czemu można porównywać wyniki badań psychologicznych w czasie. Drobiazgowe badania psychologiczne powinny być wykonywane tylko, gdy istnieje określona potrzeba, aby w ten sposób móc efektywnie wykorzystać czas pracy, jak również nie narażać pacjentów na niepotrzebny stres i wysiłek (lub też bezpośrednią konfrontację z faktem, że w pewnych obszarach wykazują deficyty intelektualne). Do zadań formalnych zaliczyć można również stosowanie oddziaływań terapeutycznych (np. prowadzenie psychoterapii). (pl)
- Psicologia Clínica é a parte da psicologia que se dedica ao estudo dos transtornos mentais e dos aspectos psíquicos de doenças não mentais. Seus temas incluem a etiologia, classificação, diagnóstico, epidemiologia, intervenção (prevenção, aconselhamento, psicoterapia, reabilitação, acesso à saúde, avaliação). Em língua inglesa se usa, ao lado do termo clinical psychology, também o termo "abnormal psychology". Este último é ora usado como sinônimo do primeiro (ex. Kring et al., 2006), ora significando apenas a descrição e a etiologia dos transtornos mentais (ex. Eysenk, 1973). (pt)
- Klinisk psykologi är den gren av tillämpad psykologi, som inbegriper diagnostisering och behandling av psykopatologi. Diagnoser återinns i så kallade diagnosmanualer. Parallellt används två diagnosmanualer världen över, DSM-5 och ICD-10. I Sverige är ICD-10 den officiella diagnosmanualen, men många som arbetar inom den svenska psykiatrin föredrar att använda DSM-5. Eftersom ICD-10 är det officiella svenska systemet har Socialstyrelsen utformat ett speciellt översättningssystem, så att en diagnos som är ställd med DSM-5 kan översättas till ICD-10. Dock går det att ifrågasätta vikten och validiteten i diagnoser. Det har visats att symtom inte korrelerar med varandra på samma sätt som diagnoser antyder. Samtidigt går fältet klinisk psykologi mer och mer mot förklaringsmodeller och behandlingar. (sv)
- Клини́ческая психоло́гия (медици́нская психоло́гия) — раздел психологии (на стыке с медициной), изучающий психические явления с точки зрения их взаимосвязи с болезнями. Сфера клинической психологии включает в себя диагностику психического здоровья, организацию и проведение научных исследований для понимания психофизиологических проблем и разработку, проведение и оценку психологической коррекции (психотерапия). Психотерапевтические методы клинической психологии: консультирование, индивидуальная психотерапия, семейная психотерапия, семейное консультирование и различные формы поддержки людей, испытывающих психологические проблемы, связанные с нарушениями физического здоровья. (ru)
- Клінічна психологія — галузь психології, яка займається вивченням психологічних аспектів здоров'я та хвороби, особливостей впливу психологічних чинників на стан здоров'я та перебіг захворювання, особливостей індивідуального реагування на хворобливі стани, розробкою психопрофілактичних та реабілітаційних заходів. Клінічна психологія включає: діагностику психічного здоров'я, організацію і проведення наукових досліджень для розуміння психофізичних проблем і розробку, проведення і оцінку психологічної корекції. Основні розділи клінічної психології:
* Основні закономірності психології хворого.
* Психосоматичні і соматопсихологічні взаємовпливи.
* Психогігієна.
* Особливості психіки хворих, які хворіють на певні хвороби.
* Особистість і послідовне проходження етапів онтогенезу.
* Загальна психотерапія. (uk)
- 臨床心理學（英語：Clinical psychology）是應用心理學的一個分支，主要是了解、預防及舒緩心理上的困擾及心理疾病。臨床心理學主要是應用心理測量工具及心理治療作為診斷及治療。世界上多個國家已經將臨床心理學列為需要註冊的精神健康專業之一。 多數認為臨床心理學是1896年由在賓夕法尼亞大學建立世界上第一所心理診所開始。現今臨床心理學主要應用的心理療法的流派計有：心理分析、人本主義、派、家庭及系統治療等。 很多人都不太清楚臨床心理學家與精神科醫生的分別。簡單來說兩者最重要的分別是臨床心理學家是運用心理學原理去診斷及治療，而不是用藥物治療。臨床心理學家的個案對象主要是情緒、思想或行為上受到短暫或長期困擾的人。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- Klinická psychologie je jednou z aplikovaných disciplín psychologie. Aplikuje poznatky o normálním či patologickém fungování lidské psychiky, využívá k určování typu a příčin poruchy, případně psychoterapeutické postupy ke zlepšení stavu pacienta nebo . Za součást klinické psychologie jsou považovány i další obory, jako je (zabývá se psychickými kontexty procesu onemocnění a jeho léčby) a její podobory jako (specializovaná na kontext onkologických onemocnění), částečně i neuropsychologie, psychosomatický přístup (nachází vazby mezi fungováním psychiky a somatickým, tělesným onemocněním) apod. (cs)
- La visée de la psychologie clinique est de faire accéder le patient à la cessation de ses souffrances psychiques. Dans cette optique, le clinicien tente d'isoler et de comprendre les signes cliniques et symptômes qui touchent l'individu. (fr)
- 臨床心理学（りんしょうしんりがく、英: clinical psychology）とは、精神障害や心身症、心理的な問題や不適応行動などの援助、回復、予防、その研究を目的とする心理学の一分野である。心理学には、全般的な人間心理に焦点をあてる基礎心理学と、特定の人間心理に焦点をあてる応用心理学があり、この後者に分類される。臨床の文字通り、医療の対象となる可能性のある人々への心理学的援助を目的とした一学問分野である。また、一方でそうした問題。心理検査、心理面接、地域援助、調査研究の4種領域に大別される。取り扱う題材は精神医学、精神病理学との関わりが深い。研究者を臨床心理学者と呼び、その知識の実践者を心理臨床家、臨床家と呼ぶ。臨床心理学を学問的基盤とする心理職専門家資格に臨床心理士がある。 (ja)
- La psicologia clinica è una delle principali branche teorico-applicative della psicologia. Comprende lo studio scientifico e le applicazioni della psicologia in merito alla comprensione, prevenzione ed intervento nelle problematiche psicologiche e relazionali, a livello individuale, familiare e di gruppo, comprese anche le attività di promozione e mantenimento del benessere psicologico e il trattamento di molte forme di psicopatologia. (it)
- Psicologia Clínica é a parte da psicologia que se dedica ao estudo dos transtornos mentais e dos aspectos psíquicos de doenças não mentais. Seus temas incluem a etiologia, classificação, diagnóstico, epidemiologia, intervenção (prevenção, aconselhamento, psicoterapia, reabilitação, acesso à saúde, avaliação). Em língua inglesa se usa, ao lado do termo clinical psychology, também o termo "abnormal psychology". Este último é ora usado como sinônimo do primeiro (ex. Kring et al., 2006), ora significando apenas a descrição e a etiologia dos transtornos mentais (ex. Eysenk, 1973). (pt)
- Клини́ческая психоло́гия (медици́нская психоло́гия) — раздел психологии (на стыке с медициной), изучающий психические явления с точки зрения их взаимосвязи с болезнями. Сфера клинической психологии включает в себя диагностику психического здоровья, организацию и проведение научных исследований для понимания психофизиологических проблем и разработку, проведение и оценку психологической коррекции (психотерапия). Психотерапевтические методы клинической психологии: консультирование, индивидуальная психотерапия, семейная психотерапия, семейное консультирование и различные формы поддержки людей, испытывающих психологические проблемы, связанные с нарушениями физического здоровья. (ru)
- 臨床心理學（英語：Clinical psychology）是應用心理學的一個分支，主要是了解、預防及舒緩心理上的困擾及心理疾病。臨床心理學主要是應用心理測量工具及心理治療作為診斷及治療。世界上多個國家已經將臨床心理學列為需要註冊的精神健康專業之一。 多數認為臨床心理學是1896年由在賓夕法尼亞大學建立世界上第一所心理診所開始。現今臨床心理學主要應用的心理療法的流派計有：心理分析、人本主義、派、家庭及系統治療等。 很多人都不太清楚臨床心理學家與精神科醫生的分別。簡單來說兩者最重要的分別是臨床心理學家是運用心理學原理去診斷及治療，而不是用藥物治療。臨床心理學家的個案對象主要是情緒、思想或行為上受到短暫或長期困擾的人。 (zh)
- علم النفس السريري (أو علم النفس الإكلينيكي) هو ذلك العلم الذي يدمج بين العلوم والنظريات والمعرفة السريرية بهدف فهم طبيعة القلق والضغوط والاضطرابات أو الأمراض النفسية والخلل الوظيفي الناتج عنها ومحاولة التخفيف من حدتها والتغلب عليها من خلال الفحص والتشخيص والعلاج، كما أنه يهدف إلى تعزيز السعادة الذاتية لدى الفرد مما يحقق له التقدم على المستوى الشخصي. وعلاوةً على ذلك، فإنه يركز بصورة أساسية على كل من التقييم النفسي والعلاج النفسي والدوائي في الممارسة العملية «النفس الطبي». (ar)
- La psicologia clínica és la branca de la psicologia que s'ocupa principalment de la diagnosi, el tractament i la prevenció dels trastorns mentals. Es pot definir globalment com una disciplina que integra coneixement científic, models teòrics i experiència clínica amb l'objectiu de comprendre, prevenir i alleujar les malalties mentals i el malestar psicològic així com promoure la percepció de benestar personal i el desenvolupament personal. (ca)
- La klinika psikologio estas branĉo psikologia kiu okupiĝas pri la esploro de ĉiuj faktoroj, taksado, diagnozo, traktado kaj prevento kiuj tuŝas la mensan sanon kaj la konduto adaptada, en kondiĉoj kiuj povas generi subjektivan misfarton kaj suferadon al la homa individuo. (eo)
- Clinical psychology is an integration of social science, theory, and clinical knowledge for the purpose of understanding, preventing, and relieving psychologically based distress or dysfunction and to promote subjective well-being and personal development. Central to its practice are psychological assessment, clinical formulation, and psychotherapy, although clinical psychologists also engage in research, teaching, consultation, forensic testimony, and program development and administration. In many countries, clinical psychology is a regulated mental health profession. (en)
- Die Klinische Psychologie ist ein Teilgebiet der Psychologie, das zur angewandten Psychologie zählt. Sie beschäftigt sich umfassend mit der wissenschaftlichen Erforschung von außergewöhnlichen psychischen Störungen und Zuständen; unabhängig von deren Ursache. Besonders betont wird dabei der fließende Übergang von normalem zu krankheitswertigem Erleben. (de)
- La psicología clínica es una rama de la psicología que se encarga de la investigación de todos los factores, evaluación, diagnóstico, tratamiento y prevención que afecten a la salud mental y a la conducta adaptativa, en condiciones que puedan generar malestar subjetivo y sufrimiento al individuo humano. (es)
- Psikologia klinikoa psikologiaren adar bat da, eta osasun mentalean eta portaera egokitzailean eragina duten faktore guztiak ikertzeaz, ebaluatzeaz, diagnostikatzeaz, tratatzeaz eta prebenitzeaz arduratzen da, gizakiari ondoez subjektiboa eta sufrimendua eragin diezaioketen baldintzetan. (eu)
- Psikologi klinis ialah salah satu bidang ilmu psikologi selain psikologi pendidikan, psikologi industri dan organisasi, dan lain-lain. Psikologi klinis menggunakan konsep-konsep psikologi abnormal, psikologi perkembangan, psikopatologi dan psikologi kepribadian, serta prinsip-prinsip dalam assesmen, diagnosis dan intervensi, untuk dapat memahami dan memberi bantuan bagi mereka yang mengalami masalah-masalah psikologis, gangguan penyesuaian diri dan tingkah laku abnormal. (in)
- 임상 심리학(臨床心理學 clinical psychology)은 심리학의 한 분야로 인문학, 사회학 등 인접 학문에서 연구된 이론을 부적응 문제 및 진단 치료에 적용하는 학문이다. 시작은 1896년 L.위트머가 펜실베이니아대학에 몸이 불편한 아동을 위해 '심리클리닉'을 개설하고, 1909년 W.힐리가 소외되는 청소년들의 개진을 위해 마련한 시설을 시작으로 한다. 그 후 1930년대에 미국 전역에 정신분석학에 대해 사상이 뿌리내린 것과 컬럼비아대학에 정식으로 임상 심리학 관련 학과와 양성 코스가 생긴 것 등도 발전의 계기가 되었다. 하지만 임상 심리학의 발전에서 가장 큰 부분을 차지한 것은 제2차 세계 대전 당시 군인들이 다양한 심리적, 정신적 스트레스에 시달리면서 이들에 대한 치료 및 참전이 가능한 군인들을 선별하기 위한 진단검사의 필요성이 제기되면서 임상 심리학이라는 학문이 본격적으로 구도를 잡고 성립되었다. 인간의 심리적 문제의 진단과 치료를 담당하며 이때 진단을 할 때는 각종 임상 테스트나 임상진단기술을 이용한다. 그 와중에 지능이나 성격을 진단하는 검사도 있어 정신과적인 영역에서 많은 도움을 주고 있다. (ko)
- Psychologia kliniczna – dział psychologii stosowanej zajmujący się profilaktyką, diagnostyką i terapią zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania, czyli zaburzeniami w regulacji stosunków człowieka z jego otoczeniem. Za ojca psychologii klinicznej uważa się Lightnera Witmera, który w roku 1896 założył na Uniwersytecie Pensylwanii w Filadelfii pierwszą klinikę psychologiczną. Stosowaną przez siebie metodę badań określał mianem klinicznej, co oznaczało indywidualne badanie pacjenta. Wśród podstawowych zadań, jakie stawia się przed psychologiem klinicznym pracującym w szpitalu, można wyróżnić: (pl)
- Klinische psychologie is de toepassing van psychologische inzichten in een klinische (gezondheids-; van het Grieks κλινη = bed) context. De verschillende vormen van klinische psychologie worden ingezet ter verlichting van psychische spanningen en depressies en in het algemeen ter bevordering van de geestelijke gezondheid. Ook vindt de klinische psychologie plaats in de psychiatrie en psychopathologie. De verschillende typen van psychotherapie en hun effecten worden bestudeerd door onderzoekers op het terrein van de klinische psychologie. (nl)
- Klinisk psykologi är den gren av tillämpad psykologi, som inbegriper diagnostisering och behandling av psykopatologi. Diagnoser återinns i så kallade diagnosmanualer. Parallellt används två diagnosmanualer världen över, DSM-5 och ICD-10. I Sverige är ICD-10 den officiella diagnosmanualen, men många som arbetar inom den svenska psykiatrin föredrar att använda DSM-5. Eftersom ICD-10 är det officiella svenska systemet har Socialstyrelsen utformat ett speciellt översättningssystem, så att en diagnos som är ställd med DSM-5 kan översättas till ICD-10. (sv)
- Клінічна психологія — галузь психології, яка займається вивченням психологічних аспектів здоров'я та хвороби, особливостей впливу психологічних чинників на стан здоров'я та перебіг захворювання, особливостей індивідуального реагування на хворобливі стани, розробкою психопрофілактичних та реабілітаційних заходів. Клінічна психологія включає: діагностику психічного здоров'я, організацію і проведення наукових досліджень для розуміння психофізичних проблем і розробку, проведення і оцінку психологічної корекції. Основні розділи клінічної психології: (uk)
|
