| dbo:abstract
|
- سياسة كوبا (بالإنجليزية: Politics of Cuba)، تتّمتع كوبا بنظام سياسي اشتراكي منذ عام 1959، وهو قائم على مبدأ «دولة واحدة - حزب واحد». تُعرَف كوبا من الناحية الدستورية بأنها دولة اشتراكية ماركسية- لينينية تسترشد بشكل جزئي بالأفكار السياسية لكارل ماركس، أحد آباء المادية التاريخية، إلى جانب فريدريك إنجلز وفلاديمير لينين. على الرغم من اعتبارها دولة شيوعية، إلا أن الإيديولوجية الخاصة بخوسيه مارتي تُعتبر المصدر الرئيسي التي تتأثر به السياسة الكوبية. يصف الدستور الحالي، الذي أُقرّ في استفتاء عام 2019، أيضًا دور الحزب الشيوعي في كوبا باعتباره «القوة الرئيسية للمجتمع والدولة» وعلى هذا النحو يملك هذا الحزب القدرة على وضع سياسة وطنية خاصة. بالإضافة إلى أن دستور عام 2019 لم يطرح أفكار مارتي فحسب، بل طرح أيضًا أفكار فيدل كاسترو التي تفوق أفكار الماركسية فيما يتعلق بالتأثير على الحزب الشيوعي والمجتمع الكوبي. كان الزعيم الأخير هو راؤول كاسترو، الذي حمل لقب الأمين العام للحزب الشيوعي، وهو أعلى منصب في كوبا. اعتبارًا من عام 2019، أصبح ميغيل دياز كانيل رئيسًا لكوبا ومن المحتمل أن يخلِف راؤول كاسترو في منصب الأمين العام للحزب في عام 2021. تمارس السلطة التنفيذية دورها تبعًا للحكومة التي يمثلها مجلس الدولة ومجلس الوزراء. كما تمارس السلطة التشريعية دورها من خلال المجلس الوطني للسلطة الشعبية الذي يتألف من مجلس واحد والذي يُشكل السلطة العليا للدولة. اعتبارًا من 19 أبريل 2018، تولّى ميغيل دياز كانيل منصب رئيس مجلس الدولة ومجلس الوزراء (ويُشار إليه أحيانًا باسم رئيس الوزراء). إذ بقي الرئيس السابق، راؤول كاسترو -شقيق الزعيم السابق فيدل كاسترو- في منصب الأمين العام للحزب الشيوعي والقائد الأعلى للقوات المسلحة الثورية في كوبا. تولّى فيدل كاسترو الحكم من 1959 إلى 2006 قبل أن يُجبره المرض على تسليم السلطة إلى أخيه. يُعتبر إستيبان لازو هيرنانديز رئيسًا للجمعية الوطنية. (ar)
- El sistema político de Cuba ha sido, desde el triunfo de la Revolución cubana (enero de 1959), formalmente una democracia popular, aunque algunos autores la consideran una dictadura. Durante casi cincuenta años, Cuba fue dirigida por Fidel Castro, primero como primer ministro (1959) y luego como presidente del Consejo de Estado, y del Consejo de Ministros (1976), el máximo órgano ejecutivo, después sería presidido por su hermano Raúl Castro, en la actualidad por Miguel Díaz Canel, presidente del Consejo de Estado de Cuba y del Consejo de Ministros desde el 19 de abril de 2018. Es el primer dirigente cubano nacido después de la Revolución Cubana que ha alcanzado dichos puestos. La actual Constitución de Cuba, reformada en 2003, establece que Cuba es un Estado socialista de manera irrevocable, impidiendo cualquier modificación del régimen socioeconómico. La Constitución dice en su artículo 15 que: El Partido Comunista de Cuba, martiano y marxista-leninista, vanguardia organizada de la nación cubana, es la fuerza dirigente superior de la sociedad y del Estado, que organiza y orienta los esfuerzos comunes hacia los altos fines de la construcción del socialismo y el avance hacia la sociedad comunista. Comenzando en el año 1959, las tierras fueron sometidas a dos radicales reformas agrarias en las que se limitó la tenencia de tierras a tres caballerías por una sola persona que, según la constitución del 1976, previa autorización estatal, pueden incorporar sus tierras únicamente a cooperativas de producción agropecuaria o venderlas o permutarlas al Estado, o a cooperativas y agricultores pequeños y la autogestión de los organismos productivos. Sin embargo, desde la crisis económica provocada por el fin del Consejo de Ayuda Mutua Económica (CAME), el Gobierno ha promovido una apertura a la inversión de capital extranjero en condiciones de privilegio frente a la inversión que pudieran hacer los cubanos. Las inversiones del exterior son permitidas siempre que el capital extranjero no sea más del 49 % del capital invertido en una industria. Las fuerzas opositoras al Gobierno cubano argumentan que una de las razones de la permanencia en el poder de Castro desde 1959 se debe a la combinación de un sistema de partido único —según el artículo 5 de la Constitución de 1976, el Partido Comunista de Cuba es definido la «fuerza dirigente superior de la sociedad y del Estado»—. Ellos también señalan la imposibilidad de promover organizaciones opositoras, en referencia al artículo 62 de la Constitución vigente que establece: Ninguna de las libertades reconocidas a los ciudadanos puede ser ejercida contra lo establecido en la Constitución y las leyes, ni contra la existencia y fines del Estado socialista, ni contra la decisión del pueblo cubano de construir el socialismo y el comunismo. La infracción de este principio es punible. El Gobierno cubano ha sido acusado de violar los derechos humanos en calidad de pena de muerte, represión a los ciudadanos y presos políticos. (es)
- La politique à Cuba (officiellement la république de Cuba ; en espagnol : República de Cuba) se déroule dans un État défini constitutionnellement comme étant un État socialiste, guidé par les principes énoncés par José Martí et les idéaux politiques de Marx, Engels et Lénine. La constitution cubaine définit le Parti communiste de Cuba comme « la force dirigeante supérieure de la société et de l'État, qui organise et oriente les efforts communs vers les hautes fins de la construction du socialisme et la marche en avant vers la société communiste ». Le pouvoir législatif relève de l'Assemblée nationale du pouvoir populaire, chambre monocamérale. Celle-ci élit les membres du Conseil d'État, qui partage le pouvoir exécutif avec le Conseil des ministres. Le président du Conseil d'État est de droit chef de l'État, président du Conseil des ministres, commandant en chef des forces armées révolutionnaires, et de facto le dirigeant du pays. Ces fonctions sont occupées depuis 2018 par Miguel Díaz-Canel et de 2008 à 2018 par l'actuel premier secrétaire du Parti communiste, Raúl Castro. Ce dernier a succédé en 2008 à son frère Fidel Castro qui dirigeait auparavant le pays depuis la Révolution cubaine de 1959. (fr)
- Cuba has had a socialist political system since 1959 based on the "one state – one party" principle. Cuba is constitutionally defined as a Marxist–Leninist state. The present Constitution of Cuba, which was passed in a 2019 referendum, also describes the role of the Communist Party of Cuba to be the "leading force of society and of the state" and as having the capability of setting national policy, and First Secretary of the Communist Party is the most powerful position in Cuba. The 2019 Constitution of Cuba identifies the ideals represented by Cuban independence hero José Martí and revolutionary leader Fidel Castro as the primary foundation of Cuba's political system, while also stressing the importance of the influence of the ideas of Marx, Engels, and Lenin. The President of Cuba is Miguel Díaz-Canel, who succeeded Raúl Castro as First Secretary of the Communist Party of Cuba, the supreme leader position in 2021. Díaz-Canel is the first ruler of Communist Cuba to not hail from the family of Fidel or Raúl Castro. Executive power is exercised by the government, which is represented by the Council of Ministers, headed by the Prime Minister of Cuba. Legislative power is exercised through the unicameral National Assembly of People's Power, which is constituted as the maximum authority of the state. With effect from 10 October 2019, Miguel Díaz-Canel is the president and Manuel Marrero is the Prime Minister of Cuba. The previous president of the State Council was Raúl Castro, brother of former leader Fidel Castro; Raúl Castro remained First Secretary of the Communist Party of Cuba, and Commander-in-Chief of the Revolutionary Armed Forces until 19 April 2021. Fidel Castro ruled from 1959 to 2006, before illness forced him to hand power to his brother. Esteban Lazo Hernández is the president of the National Assembly. Political scientists characterize the political system of Cuba as a single-party authoritarian regime where political opposition is not permitted. There are elections in Cuba, but they are not considered democratic. Censorship of information (including limits to internet access) is extensive, and independent journalism is repressed in Cuba; Reporters Without Borders has characterized Cuba as one of the worst countries in the world for press freedom. (en)
- 쿠바의 정치의 체제는 사회주의 공화국이다. 국가원수는 국무위원장과 내각위원장을 겸하며, 현재 미겔 디아스카넬(임기 5년)이다. 국무위원회는 인민권력전국회의가 폐회중일 때 입법 기능을 수행하고, 내각위원회는 행정을 담당한다. 국무위원회와 내각위원회의 구성원은 인민권력전국회의(Asamblea Nacional del Poder Popular)에서 선출한다. 입법권은 5년 임기인 609명의 대의원으로 구성되는 인민권력전국회의가 행사한다. 사법권을 행사하는 최고의 기관은 쿠바 최고 인민 법원(Tribunal Supremo Popular)이다. 쿠바에서 후보를 지명하거나 선거운동을 할 수 있도록 허락된 정당은 "쿠바 공산당"(PCC) 이외에는 없다. 쿠바의 수도는 아바나이며, 쿠바에는 14개의 주와 1개의 특별구역의 행정구역이 있다. 쿠바는 대단히 군사화된 국가이며 국가 자원의 큰 부분을 군대의 설립과 유지를 지원하기 위하여 할애하였다. (ko)
- Kuba jest republiką socjalistyczną (od 1959). Kierowniczą rolę w państwie sprawuje partia komunistyczna. Prezydent, stojący na czele 33-osobowej Rady Państwa, sprawuje również funkcję szefa rządu. Parlament – Zgromadzenie Narodowe Władzy Ludowej składa się z 609 osób, wybranych z grona kandydatów wskazanych przez Komunistyczną Partię Kuby, sprawujących urząd przez 5 lat. 80% Kubańczyków powyżej 14 roku życia należy do lokalnych Komitetów Obrony Rewolucji. Znajdują się one w każdym mieście w kraju. Zajmują się one różnymi aspektami, od obrony cywilnej, zbierania śmieci dla recyklingu, do spraw socjalnych, takich jak wolontariat, czy dyskusji dotyczących nowych praw do rozpatrzenia przez rząd. 80% pracujących Kubańczyków należy do jednego z 19 związków zawodowych. Związki są utrzymywane z miesięcznych składek członkowskich, które są wpłacane przez członków do ich lokalnych placówek. Nie są one finansowane przez państwo. Wybory przedstawicieli związkowych w miejscach pracy są bezpośrednie. Wszyscy robotnicy, zrzeszeni, czy nie, mają prawo uczestniczyć w comiesięcznych zebraniach robotniczych, dyskusjach, i w kształtowaniu warunków pracy w swoich zakładach. Członkowie związków zawodowych są aktywni w kształtowaniu i realizowaniu polityki zakładu pracy. Mają też rolę w tworzeniu business planu oraz uczestniczą w zebraniach zarządu. W ogólnym kontekście, związki zawodowe i ich centralna organizacja – (CTC) regularnie uczestniczą w konsultacjach z rządem, kiedy mają wejść w życie nowe prawa. W 1993 roku, podczas kryzysu ekonomicznego, 3 miliony robotników w każdym miejscu pracy wyrażało swoje opinie w Radach Robotniczych. Ich pomysły znalazły zastosowanie w polityce rządu dotyczącej opodatkowania, cen i emisji pieniędzy. Niepłacenie podatków przez robotników w chwili kiedy odczuwali dotkliwych ekonomicznych problemów, przy jednoczesnej pomocy społecznej było jednym z takich pomysłów, który został przyjęty przez rząd. W 1995 roku związki zawodowe zaoponowały przeciwko sekcji Obcego Kapitału. Wyraziły one sprzeciw wobec bezpośredniemu zatrudnianiu Kubańczyków przez obce korporacje, co powodowało ich wykorzystywanie, oraz nieprzestrzeganie ich praw. W zamian zaproponowali aby zatrudniać robotników przy pośrednictwie państwa – urzędów pracy – by zagwarantować przestrzeganie wszystkich praw robotniczych. Zostało to zaakceptowane przez rząd. Podczas reorganizacji kubańskiego cukrownictwa w 2002 roku blisko jeden milion robotników uczestniczyło w zgromadzeniach, by wyrazić swoje zdanie dotyczące spadku płac (chcieli otrzymywać płace w dotychczasowej wysokości), programów dokształcania oraz szukania alternatywnej pracy. Zestawienie polityki Kuby z polityką innych państw Trzeciego Świata pozwala zaakceptować formalności Międzynarodowego Funduszu Walutowego i Banku Światowego. Artykuł 44. Konstytucji gwarantuje równe prawa ekonomiczne, polityczne, socjalne, kulturalne i rodzinne prawa mężczyzn i kobiet. Równouprawnienie kobiet propagowane jest przez Federację Kobiet Kubańskich (FMC), założoną w 1960 roku, mającą 73710 placówek w całym kraju. 85% kobiet w wieku powyżej 14 lat należy do FMC. FMC ma bliskie powiązania z wieloma ministerstwami i przez tę organizację głos kobiet w walce o pełne prawa może zostać usłyszany. W dzisiejszej Kubie 44,5% członków związków zawodowych, 64% prawników, 49% sędziów i 47% sędziów Sądu Najwyższego to kobiety. 45,2% deputowanych do parlamentu to kobiety – to trzeci na świecie odsetek kobiet uczestniczących w życiu publicznym (za Rwandą i Andorą). Bieżące zadania FMC to głównie przeciwdziałanie seksizmowi we wszystkich aspektach życia. Artykuł 42. mówi, że obywatele nie mogą być dyskryminowani ze względu na rasę, kolor skóry, płeć, pochodzenie, orientację seksualną, wiarę czy z jakiegokolwiek innego powodu. Te i inne formy dyskryminacji są surowo zabronione i konsekwentnie karane. Wszystkie organy publiczne oraz organizacje są zobowiązane do zapewnienia wszystkim ludziom takich samych praw i należytego szacunku. System dotyczący wyborów władz miejskich, władz regionalnych oraz wyborów do Narodowego Zgromadzenia (kubańskiego parlamentu) bazuje na uniwersalnym prawie wyborczym dla wszystkich, którzy ukończyli 16 lat. Nikt nie jest wykluczony z głosowania, oprócz kryminalistów, oraz niepełnosprawnych umysłowo.Wybory władz miejskich mają miejsce co 2,5 roku, a wybory władz regionalnych i do parlamentu co 5 lat. Kandydaci nie są wyłaniani przez komitety partyjne. Tak naprawdę żadna partia polityczna, łącznie z Komunistyczną Partią Kuby, nie jest władna do wyłonienia żadnych kandydatów. Zamiast tego kandydaci są nominowani przez odpowiednie organizacje oraz przez indywidualnych wyborców. Nie są dozwolone kampanie wyborcze. W zamian w publicznych miejscach są wieszane plakaty zawierające jego/jej biografie, i rozmaite atrybuty osobiste. Wybierani są w tajnym głosowaniu. Prawo Wyborcze z 1992 roku warunkuje by wszyscy delegowani do władz miejskich, regionalnych czy Narodowego Zgromadzenia (liczącego 601 deputowanych) byli wybierani w powszechnych, tajnych wyborach. Głowa państwa i rada ministrów są wybierani spośród deputowanych do parlamentu.Każdy poseł, czy minister ma obowiązek informować społeczeństwo o swojej pracy i, tak jak w innych krajach, może organizować spotkania z obywatelami w swoim okręgu wyborczym.Zupełnie inaczej, niż w krajach krytykujących Kubę za brak demokracji, liczba osób uczestniczących w wyborach jest duża. W ostatnich wyborach w kwietniu 2005 roku zagłosowało 97,7% uprawnionych. Teoretycznie wszyscy deputowani do kubańskiego parlamentu mogą zostać odwołani w każdej chwili, i muszą rozliczać się ze swojej działalności publicznej podczas spotkań z elektoratem w swoich okręgach wyborczych co 6 miesięcy. W praktyce jednak swoboda wypowiedzi na Kubie jest w ścisły sposób kontrolowana i przy obecnych mechanizmach ustrojowych nie istnieje realna szansa zmiany władzy w drodze demokratycznych wyborów. Nie istnieją też legalnie działające partie opozycyjne. Odbywające się wybory traktowane są raczej jako plebiscyt popularności władzy, a nie jako wybór orientacji politycznej. W październiku 2012 roku na Kubie została zatwierdzona ustawa, która zezwala kubańczykom opuszczać kraj bez specjalnego pozwolenia od rządu.Jednak są wyjątki, gdy wypuszczenie z kraju może „zagrażać dobru kraju”. Ustawa weszła w życie w styczniu 2013 roku. Wcześniej na Kubie między innymi pozwolono na wolny handel. (pl)
- Le elezioni cubane sono regolamentate dalla "ley 72", approvata all'unanimità il 29 ottobre 1992 dall'Assemblea nazionale del potere popolare. Tale legge, che sostituisce la normativa elettorale introdotta nel 1976 dopo una consultazione referendaria, fu suggerita nell'ambito del IV Congresso Nazionale del Partito Comunista di Cuba e introdusse per la prima volta il voto universale, diretto, libero e segreto nelle elezioni provinciali e nazionali. La riforma elettorale, così come la coeva revisione costituzionale, si collocò temporalmente in un periodo di difficile congiuntura economica e internazionale dovuta al collasso dell'Unione Sovietica e alla disarticolazione del blocco socialista. La natura della partecipazione politica a Cuba ha prodotto accese discussioni tra politici di opposte visioni politiche, politologi e filosofi. Diverse conclusioni sono state raggiunte, alcune delle quali descrivono Cuba come una dittatura, altre come una Repubblica popolare, una Grassroots democracy, una democrazia apartitica o un peculiare regime rivoluzionario. Sembra però esserci accordo sul fatto che Cuba non può essere definita una democrazia liberale. (it)
- A política de Cuba, e o governo de cuba constituem-se em uma (Art. 1 da ). A divisão político-administrativa estrutura o espaço geográfico do em 15 províncias, 168 municípios e um (Assembleia Nacional, 1º agosto de 2010, Lei Modificativa da Lei No. 1304 de 3 julho de 1976 "Ley de la División Político Administrativa"). O município é a sociedade local, com personalidade jurídica para todos os efeitos legais, organizada politicamente pela lei em uma extensão territorial determinada por necessárias relações econômicas e sociais da sua população, e com capacidade para satisfazer as necessidades mínimas locais (Art.102 ). O sistema político cubano é monopartidarista e se caracteriza pelo fato de que não é o partido o sujeito ativo do processo eleitoral, de maneira que este não apresenta os candidatos. São as organizações que integram a Comissão de Candidaturas que se conformam em sujeitos eleitorais, de forma tal a permitir a participação ativa de todos os setores populares, congregando a pluralidade de interesses e fortalecendo o papel da sociedade civil na reprodução do consenso. Por esta razão é que essas são chamadas por lei a propor os pré-candidatos, na ausência de partidos eleitorais. (pt)
|
| rdfs:comment
|
- 쿠바의 정치의 체제는 사회주의 공화국이다. 국가원수는 국무위원장과 내각위원장을 겸하며, 현재 미겔 디아스카넬(임기 5년)이다. 국무위원회는 인민권력전국회의가 폐회중일 때 입법 기능을 수행하고, 내각위원회는 행정을 담당한다. 국무위원회와 내각위원회의 구성원은 인민권력전국회의(Asamblea Nacional del Poder Popular)에서 선출한다. 입법권은 5년 임기인 609명의 대의원으로 구성되는 인민권력전국회의가 행사한다. 사법권을 행사하는 최고의 기관은 쿠바 최고 인민 법원(Tribunal Supremo Popular)이다. 쿠바에서 후보를 지명하거나 선거운동을 할 수 있도록 허락된 정당은 "쿠바 공산당"(PCC) 이외에는 없다. 쿠바의 수도는 아바나이며, 쿠바에는 14개의 주와 1개의 특별구역의 행정구역이 있다. 쿠바는 대단히 군사화된 국가이며 국가 자원의 큰 부분을 군대의 설립과 유지를 지원하기 위하여 할애하였다. (ko)
- سياسة كوبا (بالإنجليزية: Politics of Cuba)، تتّمتع كوبا بنظام سياسي اشتراكي منذ عام 1959، وهو قائم على مبدأ «دولة واحدة - حزب واحد». تُعرَف كوبا من الناحية الدستورية بأنها دولة اشتراكية ماركسية- لينينية تسترشد بشكل جزئي بالأفكار السياسية لكارل ماركس، أحد آباء المادية التاريخية، إلى جانب فريدريك إنجلز وفلاديمير لينين. على الرغم من اعتبارها دولة شيوعية، إلا أن الإيديولوجية الخاصة بخوسيه مارتي تُعتبر المصدر الرئيسي التي تتأثر به السياسة الكوبية. يصف الدستور الحالي، الذي أُقرّ في استفتاء عام 2019، أيضًا دور الحزب الشيوعي في كوبا باعتباره «القوة الرئيسية للمجتمع والدولة» وعلى هذا النحو يملك هذا الحزب القدرة على وضع سياسة وطنية خاصة. بالإضافة إلى أن دستور عام 2019 لم يطرح أفكار مارتي فحسب، بل طرح أيضًا أفكار فيدل كاسترو التي تفوق أفكار الماركسية فيما يتعلق بالتأثير على الحزب الشيوعي والمجتمع الك (ar)
- El sistema político de Cuba ha sido, desde el triunfo de la Revolución cubana (enero de 1959), formalmente una democracia popular, aunque algunos autores la consideran una dictadura. Durante casi cincuenta años, Cuba fue dirigida por Fidel Castro, primero como primer ministro (1959) y luego como presidente del Consejo de Estado, y del Consejo de Ministros (1976), el máximo órgano ejecutivo, después sería presidido por su hermano Raúl Castro, en la actualidad por Miguel Díaz Canel, presidente del Consejo de Estado de Cuba y del Consejo de Ministros desde el 19 de abril de 2018. Es el primer dirigente cubano nacido después de la Revolución Cubana que ha alcanzado dichos puestos. (es)
- La politique à Cuba (officiellement la république de Cuba ; en espagnol : República de Cuba) se déroule dans un État défini constitutionnellement comme étant un État socialiste, guidé par les principes énoncés par José Martí et les idéaux politiques de Marx, Engels et Lénine. La constitution cubaine définit le Parti communiste de Cuba comme « la force dirigeante supérieure de la société et de l'État, qui organise et oriente les efforts communs vers les hautes fins de la construction du socialisme et la marche en avant vers la société communiste ». (fr)
- Cuba has had a socialist political system since 1959 based on the "one state – one party" principle. Cuba is constitutionally defined as a Marxist–Leninist state. The present Constitution of Cuba, which was passed in a 2019 referendum, also describes the role of the Communist Party of Cuba to be the "leading force of society and of the state" and as having the capability of setting national policy, and First Secretary of the Communist Party is the most powerful position in Cuba. The 2019 Constitution of Cuba identifies the ideals represented by Cuban independence hero José Martí and revolutionary leader Fidel Castro as the primary foundation of Cuba's political system, while also stressing the importance of the influence of the ideas of Marx, Engels, and Lenin. (en)
- Le elezioni cubane sono regolamentate dalla "ley 72", approvata all'unanimità il 29 ottobre 1992 dall'Assemblea nazionale del potere popolare. Tale legge, che sostituisce la normativa elettorale introdotta nel 1976 dopo una consultazione referendaria, fu suggerita nell'ambito del IV Congresso Nazionale del Partito Comunista di Cuba e introdusse per la prima volta il voto universale, diretto, libero e segreto nelle elezioni provinciali e nazionali. La riforma elettorale, così come la coeva revisione costituzionale, si collocò temporalmente in un periodo di difficile congiuntura economica e internazionale dovuta al collasso dell'Unione Sovietica e alla disarticolazione del blocco socialista. (it)
- Kuba jest republiką socjalistyczną (od 1959). Kierowniczą rolę w państwie sprawuje partia komunistyczna. Prezydent, stojący na czele 33-osobowej Rady Państwa, sprawuje również funkcję szefa rządu. Parlament – Zgromadzenie Narodowe Władzy Ludowej składa się z 609 osób, wybranych z grona kandydatów wskazanych przez Komunistyczną Partię Kuby, sprawujących urząd przez 5 lat. Zestawienie polityki Kuby z polityką innych państw Trzeciego Świata pozwala zaakceptować formalności Międzynarodowego Funduszu Walutowego i Banku Światowego. (pl)
- A política de Cuba, e o governo de cuba constituem-se em uma (Art. 1 da ). A divisão político-administrativa estrutura o espaço geográfico do em 15 províncias, 168 municípios e um (Assembleia Nacional, 1º agosto de 2010, Lei Modificativa da Lei No. 1304 de 3 julho de 1976 "Ley de la División Político Administrativa"). (pt)
|
