| dbo:abstract
|
- Oblát je v římskokatolické církvi člověk-laik, sdílející spiritualitu řádu s řeholí sv. Benedikta, k němuž je přidružen. Oblátská společenství mají benediktini a cisterciáci. Jiné řády (např. premonstráti, dominikáni nebo františkáni) mají při sobě podobnou instituci, jejímž příslušníkům se říká terciáři. (cs)
- Oblat és la denominació que rep al si de l'Església Catòlica aquell creient que, sense professar els vots d'un orde religiós, sense deixar de ser laic, s'ofereix a Déu i es compromet a complir part dels compromisos dels religiosos d'algun orde. A l'Edat Mitjana el terme s'utilitzava també per a designar als xiquets que es lliuraven en una comunitat monàstica, com el rei sant Enric II del Sacre Imperi Romanogermànic. D'altra banda, alguns ordes religiosos han inclòs aquest terme en la seua denominació, malgrat no estar integrades per laics, com els Missioners Oblats de Maria Immaculada. (ca)
- Die Oblation (von lateinisch oblatus ‚dargebracht, hingegeben‘) ist das in einem kirchlichen Ritus abgelegte Versprechen eines sogenannten Laien, ein christliches Leben in enger Verbundenheit mit einem bestimmten Kloster und im Geist des Ordensgründers zu führen. Mit der Oblation wird der Oblate oder die Oblatin Mitglied der klösterlichen Familie einer bestimmten Niederlassung der Benediktiner, Benediktinerinnen, Zisterzienser oder Zisterzienserinnen, in der Regel jedoch, ohne im Konvent zu leben. Der eigentlichen Oblation geht eine Probe- und Vorbereitungszeit von etwa einem Jahr voraus. Im Mittelalter wurden die Oblaten auch als Donaten bezeichnet. Der Stand der Donaten war hervorgegangen aus dem Institut der Konversen und stellte eine unverbindlichere Form der Zugehörigkeit zu einem Kloster dar als diese. Es gibt darüber hinaus auch sogenannte Klaustral- oder Regularoblaten, die auf eigenen Wunsch dauerhaft im Kloster leben; mit ihnen werden zivilrechtliche Verträge geschlossen, die die beiderseitigen Verpflichtungen und Einlassungen auch vor dem Zivilrecht klären. (de)
- La oblatoj en kristana monaĥismo (aparte en la Katolika Eklezio, en la Ortodoksa kaj Eklezio de Anglio) estas tiuj kiuj sin dediĉas al Dio aŭ al lia servo. La termino oblato (el la latina: oblatus = oferita) indikas ĝuste la sindediĉon de si mem al Kristo. Ĝi povas indiki diversajn kondiĉojn kiuj pasis tra diversaj variadoj laŭlonge de la kuro de jarcentoj, kiuj tamen povas esti sintezitaj tiel:
* Membro, laika aŭ ordinita sed ne ligita per , nome monaĥo aŭ ordena fratino, kiu filiigis sin mem en la preĝo al la Domo de Ordeno. Li formulis formalan promeson (renoveblan ĉiujare aŭ porĉiame laŭ la reguloj de la ordeno elektita) respekti la regulojn de preĝo en la privata vivo. Tiuj oblatoj ne konstituas religian ordenon.
* Oficiala nomo de iuj religiaj ordenoj. (eo)
- Kristautasunean, oblatua bi adiera desberdin ditu. Alde batetik, Erdi Aroan monasterio batera bidaltzen ziren haurra zen, gurasoek erlijio-ordena bati eskaintzen ziotena. Egun, erlijio-erregela bati edo monasterio bati lotuak bizi diren pertsonak dira, , baina botoak egin gabe. (eu)
- En el seno de la Iglesia católica se denomina oblato a aquel creyente que, sin profesar los votos de una orden religiosa y sin dejar de ser laico, se ofrece a Dios y se compromete a cumplir parte de los compromisos de los religiosos de alguna orden. Un ejemplo de oblato es el rey santo Enrique II del Sacro Imperio Romano Germánico. Otro es Erico de Auxerre (841 – 876) Escritor, músico y monje oblato. Iniciador de la escuela de Auxerre. Escribió sobre san Germano y homilías (Collectaeum), glosas y sumarios. En la Edad Media el término se utilizaba también para designar a los niños que se entregaban en una comunidad monástica: en el siglo XIV tanto los benedictinos como los franciscanos recurrieron al procedimiento de aceptar niños en sus conventos en calidad de oblatos, con el propósito de formarlos dentro de su convento y en el espíritu de cada Orden. Por otra parte, algunas órdenes religiosas han incluido este término en su denominación, a pesar de no estar integradas por laicos. Ejemplos pueden ser los Misioneros Oblatos de María Inmaculada. (es)
- Depuis la fin de l'Antiquité, et encore dans le catholicisme actuel, un oblat (du latin oblatus « offert » et oblatio « don ») est un laïc qui est donné ou se donne à un monastère qui l'accueille pour lui permettre de vivre certains aspects de la vie et de la spiritualité monastique. Le statut de l'oblature et ses conditions juridiques ont évolué constamment de l'Antiquité à la période contemporaine : il a désigné à l'origine des enfants que leurs parents donnaient à un monastère, avec l'obligation pour un monastère de prendre en charge leur éducation. (fr)
- In Christianity (especially in the Roman Catholic, Orthodox, Anglican and Methodist traditions), an oblate is a person who is specifically dedicated to God or to God's service. Oblates are individuals, either laypersons or clergy, normally living in general society, who, while not professed monks or nuns, have individually affiliated themselves with a monastic community of their choice. They make a formal, private promise (annually renewable or for life, depending on the monastery with which they are affiliated) to follow the Rule of the Order in their private lives as closely as their individual circumstances and prior commitments permit. Such oblates are considered an extended part of the monastic community; for example, Benedictine oblates also often include the post-nominal letters 'OblSB' or 'ObSB' after their names on documents. They are comparable to the tertiaries associated with the various mendicant orders. The term "oblate" is also used in the official name of some religious institutes as an indication of their sense of dedication. (en)
- Gli oblati benedettini sono persone (sacerdoti o laici) che desiderano seguire la Regola benedettina. L'oblazione è l'atto liturgico-spirituale, riconosciuto dalla Chiesa, con il quale l'aspirante oblato, dopo un congruo periodo di formazione, fa l'offerta di se stesso a Dio vincolandosi a una comunità benedettina determinata e con l'appartenenza a una determinata Abbazia o Monastero. L'oblazione benedettina, oltre a quella degli oblati secolari, può assumere altre due forme:
* oblati regolari: cioè fedeli, celibi o vedovi che vivono in monastero con i monaci, senza i voti monastici ma con un'oblazione che li impegna a vivere in castità, sotto l'obbedienza dell'abate e con un uso regolato dei propri beni, secondo uno statuto particolare approvato dall'autorità monastica.
* oblati consacrati. Tra gli oblati secolari ve ne possono essere alcuni, non coniugati o vedovi, che, pur restando nel mondo, sentono la chiamata a una vita di particolare consacrazione; essi emettono il voto privato di castità e le promesse di povertà, di obbedienza e di conversione dei costumi, nello spirito della Regola di san Benedetto. Gli oblati benedettini sperimentano nel monastero cui sono aggregati le disposizioni e le proposte spirituali e sacre, ma non vivono in alcun modo come membri dell'ordine a tempo indeterminato o con una qualche responsabilità. Essi devono prestare consapevoli testimonianze di fede alla comunità per le quali la situazione familiare o professionale non è essenziale, cosicché anche i laici possono divenire oblati benedettini. In proposito, gli stimoli spirituali della Regola benedettina e della comunità monastica dell'Ordine devono essere diffusi. L'oblato si impegna ad una forma di vita che sia di progressiva conformazione a Cristo, unico scopo della sua oblazione e della spiritualità benedettina, che egli con la sua stessa vita cercherà di irradiare nel mondo, divenendo testimone della perenne vitalità della vita monastica nell'esperienza cristiana. Gli oblati benedettini sono legati alla comunità di preghiera del monastero e devono perciò farsi carico, per la loro parte, dei problemi della comunità monastica nelle loro preghiere e nelle loro azioni. Il legame spirituale fra il monastero e gli oblati è inteso come un dare e un prendere. Dopo il periodo di formazione (tempo indeterminato, anche anni: decide l'Abate con il discernimento) e il periodo di prova nella Regola e nella comunità benedettina, il che avvia l'aspitrante a prender dimestichezza con la Regola e la spiritualità benedettina, ha luogo l'Oblazione, cerimonia nel corso della quale gli viene conferito lo status di oblato. La cerimonia è un vero e proprio atto liturgico spirituale, riconosciuto dalla Chiesa. Gli oblati benedettini hanno la possibilità di aggiungere al loro nome la sigla "Obl. OSB" (cioè Oblato, od Oblata, dell'Ordine di San Benedetto). Altri simboli dell'oblazione sono scapolari di piccole dimensioni, simili agli Escapularios diffusi in America Meridionale, così come le medaglie di san Benedetto. Nella Regola, gli oblati benedettini visitano con regolarità il loro monastero, per confrontarsi con gli altri oblati e con la comunità benedettina, e prendono parte alle ore di preghiera del monastero, per quanto è loro possibile. (it)
- Een oblaat of oblate (van het Latijn: oblatus = opgedragen) kan verschillende betekenissen hebben: 1.
* Lid van een religieuze orde, die in plaats van geloften, slechts een oblatie of toewijding aan de kloosteroverste aflegt. Ook donati of kloosterlijke oblaten genaamd. 2.
* Seculiere (in de wereld levende) oblaten van de oude monnikenorden (met name de benedictijnen). Deze werden in 1895 door paus Leo XIII op één lijn gesteld met de leden van de Derde Orde (of tertiarissen) van de bedelorden. 3.
* Lid van verschillende mannelijke en vrouwelijke religieuze genootschappen: 4.
* de Oblaten van Sint-Franciscus van Sales 5.
* de Oblaten van de Onbevlekte Maagd Maria (O.M.I.) 6.
* de 7.
* de (O.S.I.) 8.
* de Oblaten van de Heiligen Gaudentius en Carolus 9.
* de Oblaten van de Heiligen Ambrosius en Carolus 10.
* De aangezochte, hem tot wie een aanbod is gericht (in de rechtspraak) 11.
* Gewijd avondmaalsofferbrood (protestantisme) of de gebeden bij de opdracht van brood en wijn tijdens de misviering. 12.
* Een jongen die eertijds (vóór de 11e eeuw) in een klooster werd opgevoed met het doel om later te zullen intreden, (vooral) bij de benedictijnen. Deze praktijk raakte in onbruik vanaf de 12e eeuw en werd definitief afgeschaft door het Concilie van Trente. 13.
* Een afgeplatte bol (sferoïde). (nl)
- Gli oblati nel monachesimo cristiano (in particolare nella Chiesa cattolica, in quella ortodossa ed in quella anglicana, ma anche in alcune chiese protestanti) sono coloro che si dedicano a Dio o al suo servizio. Il termine oblato (dal lat. oblatum = offerto) indica appunto la donazione di sé a Cristo. Esso può indicare diverse condizioni che hanno visto diverse variazioni nei secoli, ma che sinteticamente possono essere:
* Membro laico o sacerdote di un ordine religioso ma non professo, monaco o suora, che ha affiliato sé stesso nella preghiera alla Casa di un Ordine di sua scelta. Egli ha formulato una promessa formale (rinnovabile annualmente o perpetua, a seconda dell'ordine cui si è affiliato) di seguirne le regole di preghiera nella sua vita privata il più vicino possibile, secondo quanto le circostanze e gl'impegni presi in precedenza glielo permettono. Questi oblati non costituiscono un ordine religioso a sé stante, ma sono membri di una determinata Comunità monastica. Secondo alcuni trovano una certa analogia, anche se ben distinti, con i terziari ammessi in alcuni Ordini minori.
* Nome ufficiale di alcuni ordini religiosi (it)
- Oblat (od łac. oblatus – ofiarowany) – członek katolickiego zgromadzenie zakonnego założonego w 1816 r. we Francji, osoba świecka podejmująca stałą służbę przy klasztorze i uprawniona do noszenia stroju zakonnego, a w średniowieczu także dziecko przeznaczone przez rodziców do stanu zakonnego. (pl)
- Облаты — в христианском монашестве (особенно в католичестве, православии и англиканстве) это частные лица или сообщества людей, которые посвящают свою жизнь служению Богу, следуя определенной монашеской традиции, но не становясь при этом монахами.На данный момент термин облаты имеет два общепринятых значения:
* Частные лица, миряне или духовенство, ведущие свой обычный образ жизни в обществе, но предпочитающие строить свою жизнь в соответствии с определенными монашескими правилами, хотя и не принося никаких монашеских обетов, то есть не являясь в строгом смысле монахами. Они приносят обещание соблюдать правила монастыря или монашеского ордена, с которым они себя связывают, в своей частной жизни, в той степени, насколько обстоятельства жизни это позволяют. Облаты так же могут приносить тождественные монашеским обетам обещания (возобновляя их раз в год или сразу на всю жизнь, или вовсе не давая никаких обещаний — в зависимости от традиций монастыря с которым Облаты себя связывают), но в отличие от обетов, они не столь строги и их нарушение не ведет к каноническим прещениям. Облаты не представляют собой отдельный религиозный орден как таковой, но считаются расширенной частью монашеской общины. Они сопоставимы с терциариями, связанными с различными монашескими орденами в католичестве, но в более мягкой степени.
* Термин облаты также используется в официальном названии некоторых религиозных и монашеских институтов как указание на их чувство преданности Богу. Среди наиболее известных облатов были 12-й король Германии Генрих II Святой, святая Франциска Римская, поэтесса Кэтлин Норрис и американская анархистка Дороти Дей. (ru)
- No cristianismo (especialmente nas tradições católica romana, ortodoxa, anglicana e metodista), um oblato é uma pessoa que se dedica especificamente a Deus ou ao serviço de Deus. Oblatos são indivíduos, leigos ou clérigos, normalmente vivendo em sociedade em geral, que, embora não sejam monges ou monjas professos, se afiliaram individualmente a uma comunidade monástica de sua escolha. Eles fazem uma promessa formal e privada (anualmente renovável ou vitalícia, dependendo do mosteiro ao qual estão afiliados) de seguir a Regra da Ordem em sua vida privada, tanto quanto suas circunstâncias individuais e compromissos prévios permitirem. Tais oblatos são considerados uma parte extensa da comunidade monástica; por exemplo, os oblatos beneditinos também costumam incluir as letras pós-nominais 'OblSB' ou 'ObSB' após seus nomes nos documentos. São comparáveis aos terciários associados às várias ordens mendicantes. O termo “oblato” também é usado no nome oficial de alguns institutos religiosos como indicação de seu sentido de dedicação. (pt)
- Oblat kan inom ordensliv i Katolska kyrkan syftar på en lekman knuten till en orden eller kloster. Under medeltiden kunde barn som överlämnades till ett kloster för att bli munk eller nunna benämnas oblater. I modern tid kan det röra sig om lekbröder och leksystrar, som hör till ett kloster och som delvis följer ordens regler, men inte har för avsikt att vigas in i orden. Vissa kongregationer använder ordet oblat, exempelvis Oblatfäderna som även är verksamma i Sverige. (sv)
|
| rdfs:comment
|
- Oblát je v římskokatolické církvi člověk-laik, sdílející spiritualitu řádu s řeholí sv. Benedikta, k němuž je přidružen. Oblátská společenství mají benediktini a cisterciáci. Jiné řády (např. premonstráti, dominikáni nebo františkáni) mají při sobě podobnou instituci, jejímž příslušníkům se říká terciáři. (cs)
- Oblat és la denominació que rep al si de l'Església Catòlica aquell creient que, sense professar els vots d'un orde religiós, sense deixar de ser laic, s'ofereix a Déu i es compromet a complir part dels compromisos dels religiosos d'algun orde. A l'Edat Mitjana el terme s'utilitzava també per a designar als xiquets que es lliuraven en una comunitat monàstica, com el rei sant Enric II del Sacre Imperi Romanogermànic. D'altra banda, alguns ordes religiosos han inclòs aquest terme en la seua denominació, malgrat no estar integrades per laics, com els Missioners Oblats de Maria Immaculada. (ca)
- Kristautasunean, oblatua bi adiera desberdin ditu. Alde batetik, Erdi Aroan monasterio batera bidaltzen ziren haurra zen, gurasoek erlijio-ordena bati eskaintzen ziotena. Egun, erlijio-erregela bati edo monasterio bati lotuak bizi diren pertsonak dira, , baina botoak egin gabe. (eu)
- Depuis la fin de l'Antiquité, et encore dans le catholicisme actuel, un oblat (du latin oblatus « offert » et oblatio « don ») est un laïc qui est donné ou se donne à un monastère qui l'accueille pour lui permettre de vivre certains aspects de la vie et de la spiritualité monastique. Le statut de l'oblature et ses conditions juridiques ont évolué constamment de l'Antiquité à la période contemporaine : il a désigné à l'origine des enfants que leurs parents donnaient à un monastère, avec l'obligation pour un monastère de prendre en charge leur éducation. (fr)
- Oblat (od łac. oblatus – ofiarowany) – członek katolickiego zgromadzenie zakonnego założonego w 1816 r. we Francji, osoba świecka podejmująca stałą służbę przy klasztorze i uprawniona do noszenia stroju zakonnego, a w średniowieczu także dziecko przeznaczone przez rodziców do stanu zakonnego. (pl)
- Oblat kan inom ordensliv i Katolska kyrkan syftar på en lekman knuten till en orden eller kloster. Under medeltiden kunde barn som överlämnades till ett kloster för att bli munk eller nunna benämnas oblater. I modern tid kan det röra sig om lekbröder och leksystrar, som hör till ett kloster och som delvis följer ordens regler, men inte har för avsikt att vigas in i orden. Vissa kongregationer använder ordet oblat, exempelvis Oblatfäderna som även är verksamma i Sverige. (sv)
- Die Oblation (von lateinisch oblatus ‚dargebracht, hingegeben‘) ist das in einem kirchlichen Ritus abgelegte Versprechen eines sogenannten Laien, ein christliches Leben in enger Verbundenheit mit einem bestimmten Kloster und im Geist des Ordensgründers zu führen. Mit der Oblation wird der Oblate oder die Oblatin Mitglied der klösterlichen Familie einer bestimmten Niederlassung der Benediktiner, Benediktinerinnen, Zisterzienser oder Zisterzienserinnen, in der Regel jedoch, ohne im Konvent zu leben. Der eigentlichen Oblation geht eine Probe- und Vorbereitungszeit von etwa einem Jahr voraus. Im Mittelalter wurden die Oblaten auch als Donaten bezeichnet. Der Stand der Donaten war hervorgegangen aus dem Institut der Konversen und stellte eine unverbindlichere Form der Zugehörigkeit zu einem Klo (de)
- La oblatoj en kristana monaĥismo (aparte en la Katolika Eklezio, en la Ortodoksa kaj Eklezio de Anglio) estas tiuj kiuj sin dediĉas al Dio aŭ al lia servo. La termino oblato (el la latina: oblatus = oferita) indikas ĝuste la sindediĉon de si mem al Kristo. Ĝi povas indiki diversajn kondiĉojn kiuj pasis tra diversaj variadoj laŭlonge de la kuro de jarcentoj, kiuj tamen povas esti sintezitaj tiel: (eo)
- En el seno de la Iglesia católica se denomina oblato a aquel creyente que, sin profesar los votos de una orden religiosa y sin dejar de ser laico, se ofrece a Dios y se compromete a cumplir parte de los compromisos de los religiosos de alguna orden. Un ejemplo de oblato es el rey santo Enrique II del Sacro Imperio Romano Germánico. Otro es Erico de Auxerre (841 – 876) Escritor, músico y monje oblato. Iniciador de la escuela de Auxerre. Escribió sobre san Germano y homilías (Collectaeum), glosas y sumarios. (es)
- In Christianity (especially in the Roman Catholic, Orthodox, Anglican and Methodist traditions), an oblate is a person who is specifically dedicated to God or to God's service. Oblates are individuals, either laypersons or clergy, normally living in general society, who, while not professed monks or nuns, have individually affiliated themselves with a monastic community of their choice. They make a formal, private promise (annually renewable or for life, depending on the monastery with which they are affiliated) to follow the Rule of the Order in their private lives as closely as their individual circumstances and prior commitments permit. Such oblates are considered an extended part of the monastic community; for example, Benedictine oblates also often include the post-nominal letters 'Ob (en)
- Gli oblati benedettini sono persone (sacerdoti o laici) che desiderano seguire la Regola benedettina. L'oblazione è l'atto liturgico-spirituale, riconosciuto dalla Chiesa, con il quale l'aspirante oblato, dopo un congruo periodo di formazione, fa l'offerta di se stesso a Dio vincolandosi a una comunità benedettina determinata e con l'appartenenza a una determinata Abbazia o Monastero. L'oblazione benedettina, oltre a quella degli oblati secolari, può assumere altre due forme: (it)
- Gli oblati nel monachesimo cristiano (in particolare nella Chiesa cattolica, in quella ortodossa ed in quella anglicana, ma anche in alcune chiese protestanti) sono coloro che si dedicano a Dio o al suo servizio. Il termine oblato (dal lat. oblatum = offerto) indica appunto la donazione di sé a Cristo. Esso può indicare diverse condizioni che hanno visto diverse variazioni nei secoli, ma che sinteticamente possono essere: (it)
- Een oblaat of oblate (van het Latijn: oblatus = opgedragen) kan verschillende betekenissen hebben: 1.
* Lid van een religieuze orde, die in plaats van geloften, slechts een oblatie of toewijding aan de kloosteroverste aflegt. Ook donati of kloosterlijke oblaten genaamd. 2.
* Seculiere (in de wereld levende) oblaten van de oude monnikenorden (met name de benedictijnen). Deze werden in 1895 door paus Leo XIII op één lijn gesteld met de leden van de Derde Orde (of tertiarissen) van de bedelorden. 3.
* Lid van verschillende mannelijke en vrouwelijke religieuze genootschappen: 4.
* de Oblaten van Sint-Franciscus van Sales 5.
* de Oblaten van de Onbevlekte Maagd Maria (O.M.I.) 6.
* de 7.
* de (O.S.I.) 8.
* de Oblaten van de Heiligen Gaudentius en Carolus 9.
* de Oblaten va (nl)
- Облаты — в христианском монашестве (особенно в католичестве, православии и англиканстве) это частные лица или сообщества людей, которые посвящают свою жизнь служению Богу, следуя определенной монашеской традиции, но не становясь при этом монахами.На данный момент термин облаты имеет два общепринятых значения: Среди наиболее известных облатов были 12-й король Германии Генрих II Святой, святая Франциска Римская, поэтесса Кэтлин Норрис и американская анархистка Дороти Дей. (ru)
- No cristianismo (especialmente nas tradições católica romana, ortodoxa, anglicana e metodista), um oblato é uma pessoa que se dedica especificamente a Deus ou ao serviço de Deus. Oblatos são indivíduos, leigos ou clérigos, normalmente vivendo em sociedade em geral, que, embora não sejam monges ou monjas professos, se afiliaram individualmente a uma comunidade monástica de sua escolha. Eles fazem uma promessa formal e privada (anualmente renovável ou vitalícia, dependendo do mosteiro ao qual estão afiliados) de seguir a Regra da Ordem em sua vida privada, tanto quanto suas circunstâncias individuais e compromissos prévios permitirem. Tais oblatos são considerados uma parte extensa da comunidade monástica; por exemplo, os oblatos beneditinos também costumam incluir as letras pós-nominais 'Ob (pt)
|
