| dbo:abstract
|
- Els mossàrabs (de l'àrab مستعرب, mustaʿrab, ‘arabitzat’) foren els cristians ibèrics que visqueren sota domini musulmà a l'Àndalus. Després de la conquesta islàmica, se'ls va permetre mantenir la religió a canvi de certes obligacions com pagar alguns impostos específics o no estendre la seva fe. Tot i el respecte que, com a dhimmís, mereixien, en algunes ocasions van ser discriminats. A la llarga, esdevingueren majoritàriament fluids en àrab i adoptaren elements de la cultura àrab. Els vernacles romànics locals, molt impregnats per l'àrab, parlat per cristians i musulmans, també han estat coneguts com a llengua mossàrab. Els mossàrabs eren majoritàriament catòlics romans del ritu hispà, conegut després com a ritu mossàrab. La majoria dels mossàrabs eren descendents de cristians hispans i eren principalment parlants de mossàrab (llatí tardà d'Iberia). També incloïen aquells membres de l'antiga elit governant visigòtica que no es convertia a l'islam o emigrà cap al nord després de la conquesta musulmana. Alguns eren cristians àrabs i berebers, juntament amb conversos musulmans al cristianisme que, com a parlants àrabs, eren naturalment entre els mossàrabs originals. Un exemple destacat dels musulmans que es van convertir en mossàrabs a l'adoptar el cristianisme és el dirigent militar rebel i andalús Umar ibn Hafsun. Els mossàrabs d'origen musulmà eren descendents d'aquells musulmans que es van convertir al cristianisme, després de la conquesta de Toledo i potser també, després de les expedicions del rei Alfons I d'Aragó. Aquests mossàrabs d'origen musulmà, que es van convertir en massa a finals del segle xi, molts d'ells muladins (ètnics ibers prèviament convertits a l'islam) són totalment diferents dels mudèjars i els moriscs que es van convertir gradualment al cristianisme entre els segles xii i XVII. Alguns mossàrabs van ser fins i tot conversos de jueus sefardites que també van passar a formar part del medi mossàrab. Els diferents enclavaments mossàrabs es localitzaven a les grans ciutats musulmanes, especialment a Toledo, Còrdova, Saragossa i Sevilla. (ca)
- Mozárabové byli křesťané, kteří své náboženství vyznávali na území ovládaném muslimy pod podmínkou placení určitých poplatků. Měli vlastní soudní, politické a církevní instituce vycházející z vizigótské tradice. Muslimové se nikdy nesnažili obrátit je na islám, a dokonce sami usilovali o to, aby vytrvali v křesťanské víře. Emír Abdurrahmán II. dal podnět ke svolání (851), jenž měl vyřešit problém mozárabských mučedníků. Pokud mozárabové nezasahovali do politických otázek, nebyli vystaveni ani náboženském pronásledování. Pokud konvertovali k islámu, dělali to dobrovolně. Jeden muslimský kronikář napsal, že křesťané přestupovali na muslimskou víru pouze ze tří důvodů – aby unikli křesťanské spravedlnosti, nemuseli platit daně, nebo když chtěli mít několik manželek. Mozárabští křesťané přejali životní způsoby muslimů – mnozí z nich měli harém, sloužili v muslimském vojsku nebo zastávali některé funkce ve státní správě. Sám si postěžoval na to, že mozárabové zanedbávali latinskou kulturu a učí se arabsky. Tváří v tvář úpadku mozárabské církve a přejímání muslimského životního stylu jejími věřícími se skupina córdobských křesťanů domnívala, že jedině když dokáží faleš Mohameda i jeho učení, skončí konverze křesťanů k islámu a muladíové se vrátí ke své staré víře. V polovině 9. století nastalo z podnětu skupiny córdobských mozárabů na poloostrově další období mučedníků. Opat Spera-in-Deo napsal knihu vyvracející muslimské učení. A kněz zvaný Perfecto, kromě toho, že kázal křesťanství, se veřejně Mohameda zřekl, za což byl odsouzen k smrti. Před vykonáním trestu (18. dubna 850) kněz Perfecto předpověděl, že do roka zemře komoří Nasr. Věštba se vyplnila a mozárabové věřili, že Bůh jejich jednání schvaluje. Zahájili tedy řadu veřejných urážek Mohameda, a muslimští vládci je za to okamžitě vydávali katu. Mučednickou smrtí tak zemřeli kupec Juan, mnichové Isaac, Jeremfas a Teodomiro, kněz Acisclo, jáhen Paulo, voják Sancho a mnozí další. Postoje v obou táborech byly jasné od prvního okamžiku – mozárabové se domnívali, že Nasrova smrt byla důkazem podpory Boží; a muslimské úřady plnily příkazy Koránu zbavit se násilím každého, kdo se veřejně a troufale rouhá proti Mohamedovi a jeho náboženství. Emír Abdurrahmán II. (822 – 852) musel intervenovat u sevilleského metropolity Recafreda, aby svolal koncil a pokusil se s córdobskými blouznivci skoncovat. Na koncilu, jemuž sevillský metropolita předsedal (851), se projevily dva nesmiřitelné postoje: jeden z nich zastával Saúl, córdobský biskup, který mučedníky hájil; a druhý Recafred a ostatní mozárabští preláti, kteří byli toho názoru, že jednání Córdobanů ohrožuje všechny mozáraby na poloostrově. Koncil skončil tím, že mozárabům zakázal provokace ve formě úmyslných sebeobětí. Exaltovaná strana – ústy Saúla a svatého Eulogia – přirozeně prohlásila, že tento zákaz je plodem strachu. Metropolita přikázal, aby nespokojenci byli uvězněni. Ale Córdobané, podněcovaní mnichem Eulogiem, pokračovali ve svých provokacích tím, že povzbuzovali další mučedníky, jako byly například Flora a María (24. října 851). Nový emír Muhammad I.: (852 – 886) uplatňoval represivní politiku a córdobští mozárabové masově přestoupili na islám. Protimuslimské hnutí skončilo mučednickou smrtí hlavního iniciátora mnicha Eulogia (11. března 859), kterého córdobští a toledští mozárabové vzápětí prohlásili za svatého. Toto poslední období mučedníků na poloostrově vyprovokované mozáraby je považováno za neúspěšný pokus o upevnění křesťanské víry u křesťanů a muladíů al-Andalusu. Mozárabská církev spěla nevyhnutelně ke svému zániku. (cs)
- المستعربون (بالإسبانية: mozárabes) هم المسيحيون الذين عاصروا وسكنوا تحت الحكم الإسلامي في الأندلس. أطلق عليهم المستعربون لكونهم تبنوا تقاليد العرب ولغتهم واهتموا بالحرف العربي وكانوا يجيدون الشعر والنثر العربي وينظمون القصائد ويتفاخرون بإتقانهم للغة العربية وخلال الحكم الأموي كله اعتمد عليهم الأمويون في إدارة شؤون البلاد الاقتصادية وتنظيم الدولة والعلوم وقد برز المسيحيون في العلوم والطب والفلك. أما عوامهم فقد امتهنوا الزراعة وتربية الماشية والصيد. وقد تأثروا بالأندلسيين حتى أنهم تكلموا لغة منطوقة مزجت بين اللغة العربية واللاتينية القديمة، والتي ظلت تستخدم كلغة منطوقة حتى القرن الرابع عشر.وكان ينتمي غالبيتهم إلى الكنيسة الرومانية الكاثوليكية وإلى الطقس القوطي أو الموزورابي. غالبية المستعربين كانوا من أحفاد الإسبان من القوط واللاتين المسيحيين وكانت اللغة الشائعة والأم في المقام الأول تحت الحكم الإسلامي اللغة العربية وكانوا يتكلمون إلى جانبها اللغة المستعربة وهي لغة رومانسية أيبيرية ممزوجة بالعربية الأندلسية. كما كان جزء من المستعربين والذين أطلق عليهم المستعرب ميكيل دي ابلازا تسميه "المستعربين الجدد"، كانوا أحفاد الوندال الذين جاؤوا إلى شبه الجزيرة الإيبيرية فاندمجوا في العادات الأندلسية، وبالتالي أصبحوا جزء من مجتمع المستعربين. وصل عدد كبير من النصارى إلى مكانة اجتماعية مرموقة؛ وأصحاب نفوذ وجاه، وحظوا برعاية الدولة خاصة في عهد علي بن يوسف، حتى إن إحدى الوثائق المسيحية أكدت أن تعلُّقه بالنصارى فاق تعلُّقه برعيَّته، وأنه أنعم عليهم بالذهب والفضة وأسكنهم القصور. وشارك النصارى المسلمين في استغلال المرافق الاجتماعية حيث سمح لهم باستقاء المياه مع المسلمين من بئر واحدة، ونظرا للتسامح الديني معهم سمح للنصارى بالخروج مع المسلمين في صلاة الاستسقاء. وحرص الأمراء المرابطين على حفظ الحقوق الاجتماعية للنصارى والضرب على أيدي كل من حاول المس بهم. بعض العرب والبربر والمورس من المسلمين اعتنقوا الديانة المسيحية، وكانت لغتهم الأم اللغة العربية، ولعل أشهر مسلم متنصر عمر بن حفصون. فشكّلوا أيضا جزءًا من المستعربين. المستعربون المسيحيون الذين كانوا من أصول أو خلفية إسلامية كان قسم كبير منهم من المولدين الذين اعتنقوا المسيحية خلال الحكم الإسلامي خاصة في القرن 11، وهم يختلفون عن المدجنين والمورسكيين أو المسيحيين الجدد الذين اعتنقوا المسيحية بعد حروب الاسترداد، كما اعتنق بعض اليهود السفارديون الديانة المسيحية، لذلك اعتبروا أيضاً جزء من ملّة أو مجتمع المستعربين. لقد تمتع المسيحيون واليهود، بمعاملة خاصة مكنتهم من حرية الدين والمعتقد، حتى أن قضاياهم كان لهم حق الفصل بها بموافقة من السلطة الإسلامية العليا. فكان يسمح بتطبيق شرائعهم على يد قضاتهم الذين كانوا يعرفون بقضاة النصارى أو قضاة العجم، وتحت مسؤولية رئيس طائفتهم الذي كان يحمل لقب "القومس"، أما الخلافات التي كانت تقع بينهم وبين المسلمين، فكانت تعرض على القضاء الإسلامي، فكثرت كنائسهم في كل الأندلس ما بين القرن الثامن والثاني عشر، سواء في المدن الكبرى أو الصغرى. ومن أشهر هذه كنائسهم أيام الخلافة، الكنيسة العظمى بـقرطبة، ومن أشهر الأديرة الواقعة في أطراف المدينة دير ارملاط، ولم تهدم الكنائس في الأندلس، إلا في حالات خاصة كأن تكون الكنيسة معقلا للثورة على السلطة، كهدم بعض الكنائس خلال ثورة ابن حفصون. كما كانت الأناجيل أيضًا شائعة يطالعها المسيحي وغير المسيحي، وقد أفاد منها ابن حزم في كتابه "الفصل في الملل والأهواء والنحل"، حيث ذكر أنه كان يصاحب رجال الكنيسة ويجادلهم. سكن المسيحيون المتسعربون في كافة أنحاء الأندلس، إلا أن أبرز مدن إقامتهم كانت في طليطلة، قرطبة، سرقسطة وإشبيلية. (ar)
- Mozaraber ist eine Bezeichnung für Christen, die im Mittelalter unter muslimischer Herrschaft im heutigen Portugal und Spanien (Al-Andalus) lebten und sich in der äußeren Lebensform den Strukturen der arabischen Gesellschaft anpassten. (de)
- Γενικά με την ονομασία Μοζάραβες (εκ του αραβικού «Μουστ-άρεμπ») ονομάζονταν χριστιανικές φυλές που είχαν εξαραβιστεί. Ειδικότερα «Μοζάραβες» αποκαλούσαν οι Μαυριτανοί κατά τις περιόδους της κυριαρχίας τους στην Ισπανία, τους χριστιανούς της Καρδούης, Σεβίλλης και Τολέδου που διατηρούσαν τα θρησκευτικά τους έθιμα και παραδόσεις. Έτσι δημιουργήθηκε εκεί ένα ιδιαίτερο χριστιανικό λειτουργικό τυπικό, που ονομάζεται μοζαραβικό τυπικό ή . (el)
- Mozaraboj (el araba musta'rab, 'arabigita'), estas la nomo per kiu oni konis la kristanoj kiuj loĝis en la islama regno Al-Andalus en la sudo de la nuna Hispanio. Ili estis devenaj el la antikva hispanoromia loĝantaro kiu ne estis tute islamigita dum la unuaj jaroj de la islama invado post la jaro 711. Plej grava aspekto de ties ligo al la antikva kulturo estis la konservo de la kristanaj religioj, ceremonioj kaj kutimaroj, krom la lingvo derivata el la latina kaj konata kiel mozaraba samtempa kun la komencaj kernoj de la latinidaj lingvoj, kiuj ekdisvolviĝis el la nordo de Iberio, nome galega, astura, kastilia, aragona kaj kataluno, konsideritaj el okcidento orienten. La situacio de la mozaraboj ŝanĝis depende de la lokoj kaj la epokoj, ĉar temas pri ok jarcentoj de historio; ĝenerale kiam estis epokoj de paco inter la nordaj kristanaj regnoj kaj la islamaj sudaj ŝtatoj, ne estis malbona kaj foje simila al la de la ankaŭ akceptitaj judoj, dum en milita epoko foje ili suferis persekutadon pro supozata aŭ reala alianciĝo kun la nordaj kristanoj. Tiu populacio integriĝis al la nordaj kristanaj regnoj ĉu per elmigro ĉu per simpla asimiliĝo post la konkero fare de la kristanoj kaj tiele malaperis, post restigi spurojn de tiu kulturo en la posta kulturo hispana. (eo)
- Mozárabe (del árabe مستعرب [mustaʕrab], «arabizado») es el nombre con el que se conoce a la población cristiana, de origen hispanovisigodo, que vivía en el territorio de Al-Ándalus y que, como los judíos, eran dhimmis (gentes del Libro, lit. "protegidos"), a diferencia de los paganos que debían aceptar el Islam o morir. Bajo la sharia, el estado se comprometía de proteger la vida del individuo, la propiedad, así como la libertad de religión, a cambio de la lealtad al estado y el pago obligatorio de la yizia. El término «mozárabe» no fue empleado por los musulmanes, sino por los cristianos de los reinos del norte de España para designar a los cristianos de Al-Ándalus que emigraban a sus territorios; este nombre indica que los mozárabes habían tomado usos y costumbres de sus dominadores árabes. Así la palabra «mozárabe» no aparece en los textos árabes sino en los cristianos: el primer documento en que se ha constatado su uso es del reino de León y está fechado en 1024. Durante el primer siglo desde la islamización de la península, suponían la mayoría de la población de Al-Ándalus, para ir reduciéndose su número como consecuencia de su paulatina conversión al islam. En el siglo X, ya constituían una minoría porque entonces la mayoría de la población andalusí ya era musulmana, tanto en las ciudades como en los campos. Hubo episodios de conflicto con el poder musulmán como el de los Mártires de Córdoba (850-859). Su situación cambió con la llegada de los almorávides a finales del siglo XI. En 1126, tuvo lugar una masiva deportación al norte de África, lo que, al parecer, supuso su desaparición de las zonas urbanas del territorio andalusí. (es)
- Mozarabiarrak (arabieraz: مستعرب, musta’rib, "arabiartua", gaztelaniaz: Mozárabe) Iberiar penintsulako lurralde musulmanetan bizi ziren kristauak ziren. Erdi Aroan erabili zen batez ere kontzeptu hau. Hitzarmen batzuei esker, nolabaiteko autonomia mantentzea lortu zuten, emir eta kalifen begiradapean beren lege eta erlijio errituak mantendu zituztelarik. Bisigodoen ondare zen mozarabiar erritua gaur egun oraindik ere erabiltzen da Kordobako kapera batean. Batzuk kristautasunera bilakatutako musulmanak ezkondu zituzten arabiar eta berbere kristauak ziren. Hauek arabiera ama hizkuntza zutenez, jatorrizko mozarabiarrak ziren. Mozarabiar hauen artean omeiar aurkako buruzagia izan zen zegoen. XI. mendean Toledo konkistatu ondoren, eta baita Alfontso Bataiatzaileak egindako konkistak eta gero, horietako asko, gehienak muladiak zirenak, fede-aldaketa jendetsua egin zuten. Batzuetan, hitza kristautasunera bilakatutako judu sefardiak izendatzeko ere erabiltzen dute. Kontuan izan behar da, XII. eta XVII. mendeen artean kristautasunera bilakatutako mudejar eta moriskoak ez bezalakoak ziren. Orduko Iberiar Penintsulako hiri askok, tartean Toledo, Kordoba, Zaragoza edo Sevilla, mozarabiar auzoak zituzten. (eu)
- Mozarabe (de l’arabe musta’rib, مستعرب, qui signifie « arabisé ») est le nom donné dans le monde latin aux chrétiens vivant sur le territoire d'Al-Andalus. En Al Andalus il a probablement désigné l'ensemble des populations arabisées n'ayant pas de filiation arabe : l'ensemble des chrétiens, mais aussi des juifs ou des berbères islamisés et arabisés. (fr)
- The Mozarabs (Spanish: mozárabes [moˈθaɾaβes]; Portuguese: moçárabes [muˈsaɾɐβɨʃ]; Catalan: mossàrabs [muˈsaɾəps]; from Arabic: مستعرب, romanized: musta‘rab, lit. 'Arabized') is a modern historical term for the Iberian Christians, including Christianized Iberian Jews, who lived under Muslim rule in Al-Andalus following the conquest of the Christian Visigothic Kingdom by the Umayyad Caliphate. Initially, the vast majority of Mozarabs kept Christianity and their dialects descended from Latin. Eventually, some converted to Islam and were influenced, in varying degrees, by Arab customs and knowledge, and sometimes acquired greater social status in doing so. The local Romance vernaculars, with an important contribution of Arabic and spoken by Christians and Muslims alike, have also come to be known as the Mozarabic language. Mozarabs were mostly Roman Catholics of the Visigothic or Mozarabic Rite. Due to Sharia and Fiqh being confessional and only applying to Muslims, the Christians paid the jizya tax, the only relevant Islamic Law obligation, and kept Roman-derived, Visigothic-influenced, Civil Law. Most of the Mozarabs were descendants of Hispanic Christians and were primarily speakers of Mozarabic (late Latin of Iberia) under Islamic rule. They also included those members of the former Visigothic ruling elite who did not convert to Islam or emigrate northwards after the Muslim conquest. Spanish Christians initially portrayed Muslims primarily as military or political enemies, but with time, Islam came to be seen as a religion and not merely a threat. Spanish Christians sought to discourage apostasy from Christianity and to defend Christian beliefs, but they increasingly became connected to the dar al-Islam (land of Islam), through shared culture, language, and regular interaction. A few were Arab and Berber Christians coupled with Muslim converts to Christianity who, as Arabic speakers, felt at home among the original Mozarabs. A prominent example of a Muslim who became a Mozarab by embracing Christianity is the Andalusi rebel and anti-Umayyad military leader, Umar ibn Hafsun. The Mozarabs of Muslim origin were descendants of those Muslims who converted to Christianity following the conquest of Toledo, and perhaps also following the expeditions of king Alfonso I of Aragon. These Mozarabs of Muslim origin who converted en masse at the end of the 11th century, many of them Muladi (ethnic Iberians previously converted to Islam), are totally distinct from the Mudéjars and Moriscos who converted gradually to Christianity between the 12th and 17th centuries. Some Mozarabs were even Converso Sephardi Jews who likewise became part of the Mozarabic milieu. Separate Mozarab enclaves were located in the large Muslim cities, especially Toledo, Córdoba, Zaragoza, and Seville. (en)
- Ba ghrúpa eitneach Eorpach iad na Mosarabaigh. Ba í a bpríomhtheanga. (ga)
- Muzarab atau Mozarab (bahasa Spanyol: mozárabes; bahasa Portugis: moçárabes; dari bahasa Arab: musta'rib) adalah umat Kristen Iberia yang hidup di bawah kekuasaan Muslim di Al-Andalus. Penerus mereka tetap tidak berubah agama menjadi Islam, tetapi mengadopsi elemen bahasa dan budaya Arab. (in)
- Mozàrabo (proveniente dall'arabo mustaʿrib مستعرب, che vuol dire "arabizzato"), era il cristiano che viveva nei domini musulmani della Penisola Iberica in qualità di dhimmī, durante il periodo che va dall'VIII al XV secolo, tra i cristiani più noto come Reconquista. (it)
- モサラベ（西語：mozárabes、葡語：moçárabes）は、ムスリム支配下のイベリア半島、とりわけアル＝アンダルスにおけるキリスト教徒のことを言う。アラビア語の形容詞「ムスタウリブ(مستعرب; musta‘rib)」（アラブ化した：言語や風俗・文化においてアラビア文化の影響を受けた）の転訛したものが語の由来である。 (ja)
- Mozaraben is de benaming voor de christenen die leefden onder moslim-dominantie tijdens de Moorse bezetting van het Iberisch schiereiland, het tegenwoordige Spanje en Portugal, vanaf 711. (nl)
- 모자라베(스페인어: mozárabes, 포르투갈어: moçárabes)는 이슬람 지배 하의 중세 이베리아 반도, 특히 알안달루스에서 살던 기독교인을 말한다. 아랍어의 형용사인 "무스타리브(مستعرب. musta'rib)"(아랍화되었다: 언어와 풍속·문화에 있어 아랍 문화의 영향을 받음.)의 전이된 것이, 이 용어의 유래이다. (ko)
- Mozarabowie (ar. musta`rib, مستعرب "zarabizowany", hiszp. mozárabes, port. moçárabes) – chrześcijanie żyjący na Półwyspie Iberyjskim pod dominacją Arabów. Częściowo zarabizowani – przyjęli język i kulturę. Aż do rozwoju rekonkwisty w XI wieku mieli sporą swobodę wyznania. Według nazwa pochodzi od arabskiego musta‘rab („zarabizowany”), obecnie wywodzi się ją od łacińskiego mixti arabes używanego w chrześcijańskich państwach z północy Półwyspu Iberyskiego. Wkrótce po muzułmańskim podboju państwa wizygockiego podpisany został traktat między przedstawicielami kalifa i wizygockim możnowładcą , w którym zagwarantowano chrześcijanom zachowanie dotychczasowych praw przy nałożeniu dodatkowych podatków. W pierwszych latach po muzułmańskim podboju do Hiszpanii napłynęło kilkadziesiąt tysięcy muzułmanów, ale prowadzona przez nich polityka religijna spowodowała do X wieku zmiany w strukturze społecznej. Za sprawą napływu muzułmańskich migrantów, masowych konwersji, małżeństw chrześcijanek z muzułmanami i wyższego poziomu cywilizacyjnego najeźdźców chrześcijanie znaleźli się w mniejszości. Spadek odsetka chrześcijan w populacji i wzmacnianie się chrześcijańskich państw, znajdujących się na północy półwyspu, spowodowały, że mozarabowie zaczęli od ok. 850 roku wszczynać bunty przeciwko muzułmańskim władcom. Podczas jednego z powstań (za rządów Muhammada I) po stronie mozarabów interweniował król Asturii, Ordoño I. W latach 850−859 łącznie 48 chrześcijan zginęło w nim śmiercią męczeńską, w większości dobrowolnie. Ludzie ci dokonywali publicznych aktów bluźnierstwa względem islamu lub też dokonywali konwersji z islamu i publicznie się do niej przyznawali, co w prawie muzułmańskim karane jest śmiercią. Pierwszym męczennikiem z tej grupy był , a ostatnim św. Eulogiusz. Biskupi muzułmańskiej Hiszpanii potępili ruch w 852 roku, uznając dobrowolne męczeństwa za formę samobójstwa. Po wygaśnięciu ruchu męczenników doszło do konfliktów na tle zwiększonego ucisku podatkowego, które trwały około 50 lat. W wystąpieniach brali udział zarówno chrześcijanie i muzułmanie, a ludność chrześcijańska próbowała wykorzystywać osłabienie władzy arabskiej do przejmowania kontroli nad niektórymi regionami. Ruch został stłumiony do 927 roku, a chrześcijanie byli za udział w nim karani surowiej niż muzułmanie. W połowie X wieku ludność mozarabska zaczęła liczniej emigrować na północ, w kierunku rzeki Duero, gdzie zasiedlała niezamieszkane tereny znajdujące się pod władzą chrześcijańskich królów. Ludność ta przyniosła na północ wiele arabskich zwyczajów i zajęła ważną pozycję wśród elity intelektualnej państw chrześcijańskich. Mozarabowie pozostali na ziemiach muzułmańskich natomiast silniej zintegrowali się z muzułmańskim społeczeństwem, karierę dworską wybrało m.in. kilku biskupów. Mozarabowie odegrali również kluczową rolę jako ogniwo łączące świat chrześcijański i arabski, pełniąc funkcję tłumaczy i ambasadorów kultury i wiedzy arabskiej. Mozarabowie korzystali z pierwotnej liturgii hiszpańskiej (która jest sprawowana do czasów współczesnych, m.in. w kaplicy mozarabskiej w katedrze w Toledo) na zasadzie przywileju, ponieważ od końca XI wieku została zastąpiona rytem rzymskim. Była to liturgia określana również terminem "wizygocka", "toledańska", "mozarabska", a po reformie rytu w 1992 roku przyjmuje się nazwę "hiszpańsko-mozarabska". Choć wykazuje wiele podobieństw do liturgii gallikańskiej, to do dzisiaj nie ustalono który z rytów jest wcześniejszy i wpływał na drugi. Liturgia mozarabska w odróżnieniu od innych rodzin liturgicznych, w których istnieją dwie lub trzy anafory (modlitwy eucharystyczne) posługuje się przynajmniej jedną na tydzień, co sprawia, że posiada ich ponad dwieście. Wpływ na powstanie tekstów liturgicznych miały zwłaszcza trzy ośrodki: Tarragona, Sewilla i Toledo, a także wybitne postacie kościoła hiszpańskiego: św. Leander z Sewilli, św. Ildefons z Toledo, Jan z Saragossy, św. Izydor z Sewilli. Sztuka mozarabska zaczęła się wyodrębniać w IX wieku. Powstała z połączenia elementów chrześcijańskich (tematyka) i arabskich (dekoracyjność, ornamentyka, tęczowe barwy). Szczególnym jej przejawem pozostają miniatury z tzw. beatos, komentarzy kantabryjskiego mnicha Beato z Liebany do księgi Apokalipsy św. Jana. (pl)
- Mozaraber (spanska: mozárabe, portugisiska: moçárabe, av arabiska: musta'riba, "den som blivit arab") var under medeltiden de kristna som levde i det då muslimska Spanien (al-Andalus). I det muslimska Spanien accepterades icke-muslimer som kristna och judar, dhimmi, om de betalade en personskatt, jizya. Att konvertera till kristendom eller judendom var dock belagt med dödsstraff, och uppförande av nya kyrkor samt att ringa i kyrkoklockor var förbjudet. Men mozaraberna hade sina egna domstolar och myndighetsorgan och även om de som valde att konvertera till islam favoriserades, kunde även mozaraber nå höga poster vid de muslimska hoven. Under tider då den muslimska toleransen förbyttes i förföljelse, tog mozaraberna sin tillflykt till de kristna kungadömena i norra Spanien. Med La Reconquista, den spanska återerövringen av Iberiska halvön, kom de att integreras i de kristna kungadömena vars kungar ofta belönade de mozaraber som bosatte sig i närheten av det muslimska territoriet. (sv)
- Os moçárabes (do árabe مستعرب musta'rib, "arabizado") eram cristãos ibéricos que viviam sob o governo muçulmano em Al-Andalus. Os seus descendentes não se converteram ao Islão, mas adotaram elementos da língua e cultura árabe. Eram, principalmente, católicos romanos de rito visigótico ou moçárabe. Os moçárabes eram descendentes dos antigos cristãos hispano-góticos que se tornaram falantes do árabe durante o domínio muçulmano. Alguns eram cristãos árabes e berberes, juntamente com convertidos muçulmanos ao cristianismo, os quais, na qualidade de falantes do árabe, sentiam-se à vontade entre os moçárabes originais. Dentre os cristãos ibéricos que viviam na Espanha muçulmana muitos não descendiam, necessariamente, de cristãos de Al-Andalus. Aqueles que provinham de outras regiões são chamados pelo arabista Mikel de Epalza de neomoçárabes. Poderiam ser europeus do norte como os cristãos da costa mediterrânea da Itália e França, Saqaliba das tropas militares (escravos e mercenários eslavos no mundo medieval árabe e islâmico) que conservavam a sua religião de origem catalã, vítimas de razia muçulmana e ataque de piratas ou bascos; escravos cristãos que mantinham sua religião; comerciantes catalães, genoveses e pisanos. Todos eles foram para a Península Ibérica e adotaram o árabe, entrando assim na comunidade moçárabe. Segundo a Dra. Maria Jesús Rubiera, a utilização do termo neomoçárabe enriquece o conceito de cristãos andalusinos, pois trata de modificar a imagem estática e imutável da relação entre o Estado islâmico e os cristãos que viviam sob o seu domínio. (pt)
- Моса́рабы (исп. mozárabes [мосáрабэс]; порт. moçárabes [мусáрабиш] от араб. مستعرب [муста`раб], «арабизированный», букв. «сделанный арабом», «превратившийся в араба») — собирательное название для христиан, проживавших на территориях Пиренейского полуострова, находящихся под контролем мусульман (разных халифатов и султанатов, существовавших на полуострове с 711 по 1492 г.). Многие из них, несмотря на приверженность христианству, переняли восточную атрибутику, жизненный колорит, владели арабским языком, хотя родным для большинства из них оставался мосарабский язык. Свой язык сами мосарабы называли просто «латинским». (ru)
- 莫扎拉布人（西班牙語：mozárabes，[moˈθaɾaβes]；葡萄牙語：moçárabes[muˈsaɾɐβɨʃ]；加泰隆尼亞語：mossàrabs，[muˈsaɾəps]；來自阿拉伯语：مستعرب，羅馬化：musta‘rab，直译：Arabized）是歷史上伊比利亚地區的一個基督徒族群，包括基督教化的，他们在倭马亚哈里发征服基督教西哥特王国后生活在安达卢斯的穆斯林统治下。最初，绝大多数莫扎拉布人信奉基督教，他们的方言源自拉丁语。在穆斯林的長期統治下，一些人皈依了伊斯兰教，并在不同程度上受到阿拉伯习俗和知识的影响，有时还因此获得了更高的社会地位。当地的罗曼语方言，以阿拉伯语为重要贡献，基督徒和穆斯林都说，也被称为莫扎拉布语。莫扎拉布人大多是西哥特式或莫扎拉布仪式的罗马天主教徒。由于伊斯兰教法和費格赫作为忏悔法仅适用于穆斯林，基督徒缴纳了吉茲亞税，这是唯一相关的伊斯兰法义务，并保留了源自罗马、受西哥特影响的民法。 大多数莫扎拉布人是西班牙裔基督徒的后裔，在伊斯兰统治下主要讲莫扎拉布语（伊比利亚晚期拉丁语）。他们还包括那些在穆斯林征服后没有皈依伊斯兰教或向北移民的前西哥特统治精英成员。西班牙基督徒最初主要将穆斯林描绘成军事或政治敌人，但随着时间的推移，伊斯兰教开始被视为一种宗教，而不仅仅是一种威胁。西班牙基督徒试图阻止对基督教的背叛并捍卫基督教信仰，但他们通过共享文化、语言和定期互动越来越多地与伊斯兰国度（دارالإسلام）联系在一起。 少数是阿拉伯和柏柏尔基督徒，以及皈依基督教的穆斯林，作为说阿拉伯语的人，他们在最初的莫扎拉布人中感到宾至如归。安达卢西叛军和反倭马亚军事领袖奥马尔·伊本·哈夫森是穆斯林通过接受基督教成为莫扎拉布的一个突出例子。穆斯林血统的莫扎拉布人是那些在征服托莱多之后皈依基督教的穆斯林的后裔，也许还跟随阿拉贡国王阿方索一世的远征。这些穆斯林血统的莫扎拉布人在11世纪末集体皈依，其中许多是穆拉迪人（以前皈依伊斯兰教的伊比利亚人），与在12世纪和17世纪之间逐渐皈依基督教的穆德哈尔人和摩里斯科人完全不同。一些莫扎拉布人甚至是改宗的塞法迪猶太人，他们同样成为莫扎拉布人的一部分。 (zh)
- Мосара́би (араб. مستعرب, musta'rab, «арабізовані»; ісп. mozárabes, МФА: [moˈθaɾaβes]; порт. moçárabes, МФА: [muˈsaɾɐβɨʃ]) — арабська загальна назва християн, які жили в Мусульманській (Мавританській) Іспанії у VIII—XV століттях. Переважно нащадки готів та народів, які не прийняли ісламу після арабського завоювання Піренейського півострова. За мавританського панування вважалися підданими другого сорту після мусульман. Користувалися свободою віросповідання в обмін на податок ісламській владі. Зберігали свою християнську віру (католицизм ), але втратили латинську культуру, зазнали сильної . За ісламським законодавством мали судове самоврядування та церковну автономію. Деякі представники входили до центрального та регіонального мавританських урядів, війська, комерції тощо. Носії так званої мосарабської мови — романської мови зі значними арабськими запозиченнями. Основні центри проживання — великі міста Толедо, Кордова, Сарагоса, Севілья тощо. У VIII столітті становили до 90% населення країни; в ХІ ст. їх питома вага зменшилася до 50% внаслідок зростання мусульманського населення та ісламізації християн. Зазнавали переслідувань і гонінь від мусульманської влади, особливо у 850-859 роках. 1126 року частково депортовані з великих міст Іспанії до ісламських районів Північної Африки. Після визволення Іспанії та Португалії від мусульман увійшли до складу християнських народів — іспанців та португальців. Також — мозараби, мусараби, мустараби. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Mozaraber ist eine Bezeichnung für Christen, die im Mittelalter unter muslimischer Herrschaft im heutigen Portugal und Spanien (Al-Andalus) lebten und sich in der äußeren Lebensform den Strukturen der arabischen Gesellschaft anpassten. (de)
- Γενικά με την ονομασία Μοζάραβες (εκ του αραβικού «Μουστ-άρεμπ») ονομάζονταν χριστιανικές φυλές που είχαν εξαραβιστεί. Ειδικότερα «Μοζάραβες» αποκαλούσαν οι Μαυριτανοί κατά τις περιόδους της κυριαρχίας τους στην Ισπανία, τους χριστιανούς της Καρδούης, Σεβίλλης και Τολέδου που διατηρούσαν τα θρησκευτικά τους έθιμα και παραδόσεις. Έτσι δημιουργήθηκε εκεί ένα ιδιαίτερο χριστιανικό λειτουργικό τυπικό, που ονομάζεται μοζαραβικό τυπικό ή . (el)
- Mozarabe (de l’arabe musta’rib, مستعرب, qui signifie « arabisé ») est le nom donné dans le monde latin aux chrétiens vivant sur le territoire d'Al-Andalus. En Al Andalus il a probablement désigné l'ensemble des populations arabisées n'ayant pas de filiation arabe : l'ensemble des chrétiens, mais aussi des juifs ou des berbères islamisés et arabisés. (fr)
- Ba ghrúpa eitneach Eorpach iad na Mosarabaigh. Ba í a bpríomhtheanga. (ga)
- Muzarab atau Mozarab (bahasa Spanyol: mozárabes; bahasa Portugis: moçárabes; dari bahasa Arab: musta'rib) adalah umat Kristen Iberia yang hidup di bawah kekuasaan Muslim di Al-Andalus. Penerus mereka tetap tidak berubah agama menjadi Islam, tetapi mengadopsi elemen bahasa dan budaya Arab. (in)
- Mozàrabo (proveniente dall'arabo mustaʿrib مستعرب, che vuol dire "arabizzato"), era il cristiano che viveva nei domini musulmani della Penisola Iberica in qualità di dhimmī, durante il periodo che va dall'VIII al XV secolo, tra i cristiani più noto come Reconquista. (it)
- モサラベ（西語：mozárabes、葡語：moçárabes）は、ムスリム支配下のイベリア半島、とりわけアル＝アンダルスにおけるキリスト教徒のことを言う。アラビア語の形容詞「ムスタウリブ(مستعرب; musta‘rib)」（アラブ化した：言語や風俗・文化においてアラビア文化の影響を受けた）の転訛したものが語の由来である。 (ja)
- Mozaraben is de benaming voor de christenen die leefden onder moslim-dominantie tijdens de Moorse bezetting van het Iberisch schiereiland, het tegenwoordige Spanje en Portugal, vanaf 711. (nl)
- 모자라베(스페인어: mozárabes, 포르투갈어: moçárabes)는 이슬람 지배 하의 중세 이베리아 반도, 특히 알안달루스에서 살던 기독교인을 말한다. 아랍어의 형용사인 "무스타리브(مستعرب. musta'rib)"(아랍화되었다: 언어와 풍속·문화에 있어 아랍 문화의 영향을 받음.)의 전이된 것이, 이 용어의 유래이다. (ko)
- Моса́рабы (исп. mozárabes [мосáрабэс]; порт. moçárabes [мусáрабиш] от араб. مستعرب [муста`раб], «арабизированный», букв. «сделанный арабом», «превратившийся в араба») — собирательное название для христиан, проживавших на территориях Пиренейского полуострова, находящихся под контролем мусульман (разных халифатов и султанатов, существовавших на полуострове с 711 по 1492 г.). Многие из них, несмотря на приверженность христианству, переняли восточную атрибутику, жизненный колорит, владели арабским языком, хотя родным для большинства из них оставался мосарабский язык. Свой язык сами мосарабы называли просто «латинским». (ru)
- المستعربون (بالإسبانية: mozárabes) هم المسيحيون الذين عاصروا وسكنوا تحت الحكم الإسلامي في الأندلس. أطلق عليهم المستعربون لكونهم تبنوا تقاليد العرب ولغتهم واهتموا بالحرف العربي وكانوا يجيدون الشعر والنثر العربي وينظمون القصائد ويتفاخرون بإتقانهم للغة العربية وخلال الحكم الأموي كله اعتمد عليهم الأمويون في إدارة شؤون البلاد الاقتصادية وتنظيم الدولة والعلوم وقد برز المسيحيون في العلوم والطب والفلك. أما عوامهم فقد امتهنوا الزراعة وتربية الماشية والصيد. وقد تأثروا بالأندلسيين حتى أنهم تكلموا لغة منطوقة مزجت بين اللغة العربية واللاتينية القديمة، والتي ظلت تستخدم كلغة منطوقة حتى القرن الرابع عشر.وكان ينتمي غالبيتهم إلى الكنيسة الرومانية الكاثوليكية وإلى الطقس القوطي أو الموزورابي. (ar)
- Els mossàrabs (de l'àrab مستعرب, mustaʿrab, ‘arabitzat’) foren els cristians ibèrics que visqueren sota domini musulmà a l'Àndalus. Després de la conquesta islàmica, se'ls va permetre mantenir la religió a canvi de certes obligacions com pagar alguns impostos específics o no estendre la seva fe. Tot i el respecte que, com a dhimmís, mereixien, en algunes ocasions van ser discriminats. A la llarga, esdevingueren majoritàriament fluids en àrab i adoptaren elements de la cultura àrab. Els vernacles romànics locals, molt impregnats per l'àrab, parlat per cristians i musulmans, també han estat coneguts com a llengua mossàrab. Els mossàrabs eren majoritàriament catòlics romans del ritu hispà, conegut després com a ritu mossàrab. (ca)
- Mozárabové byli křesťané, kteří své náboženství vyznávali na území ovládaném muslimy pod podmínkou placení určitých poplatků. Měli vlastní soudní, politické a církevní instituce vycházející z vizigótské tradice. Muslimové se nikdy nesnažili obrátit je na islám, a dokonce sami usilovali o to, aby vytrvali v křesťanské víře. Emír Abdurrahmán II. dal podnět ke svolání (851), jenž měl vyřešit problém mozárabských mučedníků. Pokud mozárabové nezasahovali do politických otázek, nebyli vystaveni ani náboženském pronásledování. Pokud konvertovali k islámu, dělali to dobrovolně. Jeden muslimský kronikář napsal, že křesťané přestupovali na muslimskou víru pouze ze tří důvodů – aby unikli křesťanské spravedlnosti, nemuseli platit daně, nebo když chtěli mít několik manželek. (cs)
- Mozaraboj (el araba musta'rab, 'arabigita'), estas la nomo per kiu oni konis la kristanoj kiuj loĝis en la islama regno Al-Andalus en la sudo de la nuna Hispanio. Ili estis devenaj el la antikva hispanoromia loĝantaro kiu ne estis tute islamigita dum la unuaj jaroj de la islama invado post la jaro 711. Plej grava aspekto de ties ligo al la antikva kulturo estis la konservo de la kristanaj religioj, ceremonioj kaj kutimaroj, krom la lingvo derivata el la latina kaj konata kiel mozaraba samtempa kun la komencaj kernoj de la latinidaj lingvoj, kiuj ekdisvolviĝis el la nordo de Iberio, nome galega, astura, kastilia, aragona kaj kataluno, konsideritaj el okcidento orienten. (eo)
- Mozárabe (del árabe مستعرب [mustaʕrab], «arabizado») es el nombre con el que se conoce a la población cristiana, de origen hispanovisigodo, que vivía en el territorio de Al-Ándalus y que, como los judíos, eran dhimmis (gentes del Libro, lit. "protegidos"), a diferencia de los paganos que debían aceptar el Islam o morir. Bajo la sharia, el estado se comprometía de proteger la vida del individuo, la propiedad, así como la libertad de religión, a cambio de la lealtad al estado y el pago obligatorio de la yizia. El término «mozárabe» no fue empleado por los musulmanes, sino por los cristianos de los reinos del norte de España para designar a los cristianos de Al-Ándalus que emigraban a sus territorios; este nombre indica que los mozárabes habían tomado usos y costumbres de sus dominadores ár (es)
- Mozarabiarrak (arabieraz: مستعرب, musta’rib, "arabiartua", gaztelaniaz: Mozárabe) Iberiar penintsulako lurralde musulmanetan bizi ziren kristauak ziren. Erdi Aroan erabili zen batez ere kontzeptu hau. Hitzarmen batzuei esker, nolabaiteko autonomia mantentzea lortu zuten, emir eta kalifen begiradapean beren lege eta erlijio errituak mantendu zituztelarik. Bisigodoen ondare zen mozarabiar erritua gaur egun oraindik ere erabiltzen da Kordobako kapera batean. Orduko Iberiar Penintsulako hiri askok, tartean Toledo, Kordoba, Zaragoza edo Sevilla, mozarabiar auzoak zituzten. (eu)
- The Mozarabs (Spanish: mozárabes [moˈθaɾaβes]; Portuguese: moçárabes [muˈsaɾɐβɨʃ]; Catalan: mossàrabs [muˈsaɾəps]; from Arabic: مستعرب, romanized: musta‘rab, lit. 'Arabized') is a modern historical term for the Iberian Christians, including Christianized Iberian Jews, who lived under Muslim rule in Al-Andalus following the conquest of the Christian Visigothic Kingdom by the Umayyad Caliphate. Initially, the vast majority of Mozarabs kept Christianity and their dialects descended from Latin. Eventually, some converted to Islam and were influenced, in varying degrees, by Arab customs and knowledge, and sometimes acquired greater social status in doing so. The local Romance vernaculars, with an important contribution of Arabic and spoken by Christians and Muslims alike, have also come to be k (en)
- Mozarabowie (ar. musta`rib, مستعرب "zarabizowany", hiszp. mozárabes, port. moçárabes) – chrześcijanie żyjący na Półwyspie Iberyjskim pod dominacją Arabów. Częściowo zarabizowani – przyjęli język i kulturę. Aż do rozwoju rekonkwisty w XI wieku mieli sporą swobodę wyznania. Według nazwa pochodzi od arabskiego musta‘rab („zarabizowany”), obecnie wywodzi się ją od łacińskiego mixti arabes używanego w chrześcijańskich państwach z północy Półwyspu Iberyskiego. (pl)
- Os moçárabes (do árabe مستعرب musta'rib, "arabizado") eram cristãos ibéricos que viviam sob o governo muçulmano em Al-Andalus. Os seus descendentes não se converteram ao Islão, mas adotaram elementos da língua e cultura árabe. Eram, principalmente, católicos romanos de rito visigótico ou moçárabe. Segundo a Dra. Maria Jesús Rubiera, a utilização do termo neomoçárabe enriquece o conceito de cristãos andalusinos, pois trata de modificar a imagem estática e imutável da relação entre o Estado islâmico e os cristãos que viviam sob o seu domínio. (pt)
- Mozaraber (spanska: mozárabe, portugisiska: moçárabe, av arabiska: musta'riba, "den som blivit arab") var under medeltiden de kristna som levde i det då muslimska Spanien (al-Andalus). I det muslimska Spanien accepterades icke-muslimer som kristna och judar, dhimmi, om de betalade en personskatt, jizya. Att konvertera till kristendom eller judendom var dock belagt med dödsstraff, och uppförande av nya kyrkor samt att ringa i kyrkoklockor var förbjudet. Men mozaraberna hade sina egna domstolar och myndighetsorgan och även om de som valde att konvertera till islam favoriserades, kunde även mozaraber nå höga poster vid de muslimska hoven. (sv)
- 莫扎拉布人（西班牙語：mozárabes，[moˈθaɾaβes]；葡萄牙語：moçárabes[muˈsaɾɐβɨʃ]；加泰隆尼亞語：mossàrabs，[muˈsaɾəps]；來自阿拉伯语：مستعرب，羅馬化：musta‘rab，直译：Arabized）是歷史上伊比利亚地區的一個基督徒族群，包括基督教化的，他们在倭马亚哈里发征服基督教西哥特王国后生活在安达卢斯的穆斯林统治下。最初，绝大多数莫扎拉布人信奉基督教，他们的方言源自拉丁语。在穆斯林的長期統治下，一些人皈依了伊斯兰教，并在不同程度上受到阿拉伯习俗和知识的影响，有时还因此获得了更高的社会地位。当地的罗曼语方言，以阿拉伯语为重要贡献，基督徒和穆斯林都说，也被称为莫扎拉布语。莫扎拉布人大多是西哥特式或莫扎拉布仪式的罗马天主教徒。由于伊斯兰教法和費格赫作为忏悔法仅适用于穆斯林，基督徒缴纳了吉茲亞税，这是唯一相关的伊斯兰法义务，并保留了源自罗马、受西哥特影响的民法。 (zh)
- Мосара́би (араб. مستعرب, musta'rab, «арабізовані»; ісп. mozárabes, МФА: [moˈθaɾaβes]; порт. moçárabes, МФА: [muˈsaɾɐβɨʃ]) — арабська загальна назва християн, які жили в Мусульманській (Мавританській) Іспанії у VIII—XV століттях. Переважно нащадки готів та народів, які не прийняли ісламу після арабського завоювання Піренейського півострова. За мавританського панування вважалися підданими другого сорту після мусульман. Користувалися свободою віросповідання в обмін на податок ісламській владі. Зберігали свою християнську віру (католицизм ), але втратили латинську культуру, зазнали сильної . За ісламським законодавством мали судове самоврядування та церковну автономію. Деякі представники входили до центрального та регіонального мавританських урядів, війська, комерції тощо. Носії так званої м (uk)
|
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
