| dbo:abstract
|
- Litai (nesklonné, mn.č.) - v řecké mytologii jsou dcery nejvyššího boha Dia. Jsou to bohyně proseb. Jako jejich matka se obvykle uvádí bohyně pomsty Eris, někdy nebývá uvedena vůbec. Litai jsou staré, vrásčité, chromé a šilhavé ženy. Provázejí svou sestru Áté, bohyni zaslepené a nezkrotné vášně a zmaru. Áté zatemňuje mysl lidí, kteří poté provádí zlé činy, přinášející zkázu. Lidé potom volají o pomoc, ale Litai vždy přicházejí pozdě, protože jsou staré a kulhavé. Platí však u nich do písmene „pozdě, ale přece“. Pomáhají provinilým a potrestaným lidem, vždy však jenom těm, kteří v ně mají důvěru. Člověk, který Litai neuznává a nedůvěřuje jim, jejich pomoci se nikdy nedočká. Naopak - Litai na ně znovu přivolají ještě větší hněv své sestry Áté a lidé jsou pak ztraceni a není jim pomoci. (cs)
- Οι Λιταί στην ελληνική μυθολογία ήταν θεότητες με ηθική λειτουργία. Ηταν η προσωποποιήση των δεήσεων και των ικεσιών, των «προσευχών θλίψεως και μετανοίας». (el)
- Litaio - estis en la helena mitologio filinoj de la plej alta dio Zeŭso. Ili estis diinoj de petoj. Kiel ilia patrino estis kutime prezentata diino de venĝo Eriso, iam la patrino tute ne estis nomata. Litai estis maljunaj, sulkiĝitaj, lamaj kaj strabaj virinoj. Ili akompanis sian fratinon Ate, diinon de blindiĝinta kaj nebridebla pasio kaj marasmo. Ate mallumigadis menson de homoj, kiuj poste faris malbonajn agojn alvenantajn pereon. La homoj poste vokis pri helpo, sed Litaio venadis ĉiam malfrue, ĉar ili estis maljunaj kaj lamaj. Ĉe ili validis ĉiam: "malfrue, sed tamen". Ili helpadis al kulpiĝintaj kaj punitaj homoj, sed nur al tiuj, kiuj konfidis ilin. Homo, kiu Litaion ne agnoskadis neniam ĝisatendis ilian helpon. Male, Litaio vokis kontraŭ li pli grandan koleron de sia fratino Ate. La homoj poste estis perditaj kaj ne estis por ili helpo. (eo)
- En la mitología griega, las Litaí (en griego Λιταί) o Litae, eran los espíritus de la oración. Se las puede nombrar también como las Súplicas. Ningún autor cita sus nombres individuales ni su número. Homero las describe literalmente como «doncellas» kourai de Zeus en lugar de «hijas» thygateres, por lo que no está claro si eran sus hijas literales. Personajes totalmente homéricos, aparecen en el canto IX de la Ilíada, como las hijas cojas y arrugadas de Zeus; las Súplicas siguen a otra hija de Zeus, Atea («la ofuscación o insensatez») como sus sanadoras, pero que no pueden seguir su ritmo rápido. Traen gran ventaja a los que las veneran; pero si alguien las deshonra, entonces van a Zeus y le piden que envíe a Atea contra esa persona. También las Súplicas son hijas del excelso Zeus. Cojas, arrugadas y bizcas de ambos ojos, se cuidan de ir por detrás de la Ofuscación. La Ofuscación es vigorosa y ágil, porque toma a todas gran delantera corriendo y se adelanta por toda la tierra burlando a las gentes, y ellas van detrás curando el mal. A quien respeta a las hijas de Zeus cuando llegan cerca éstas le prestan gran beneficio y escuchan sus plegarias. Pero cuando uno las rehúsa y rechaza con rudeza, he aquí que ellas van y suplican a Zeus Cronión que la Ofuscación le siga, para que pague pena con su daño. Homero: Ilíada IX vv 502 - 512 Realizarás, en este caso, una acción que a las Súplicas ofende, quienes son también las propias hijas del muy resonante Zeus e, irritadas con los hombres soberbios, tras ellos lanzan a la luctuosa Erinis, con toda su cólera. Quinto de Esmirna: Posthoméricas X 301 ss (es)
- In Greek mythology, Litae (/ˈlaɪtiː/; Ancient Greek: Λιταί means 'prayers') were personifications of prayers offered up in repentance and were ministers of the god Zeus. They were described as hobbling, old women. Their opposite number was Ate, the spirit of delusion and folly, in whose wake they followed. (en)
- Le Litai (nom. pl. del greco antico Λιτή, «preghiera, orazione») nella mitologia greca erano gli spiriti personificazione delle preghiere. Secondo Omero, sono figlie di Zeus, rese rugose dal loro stesso pianto. Seguono Ate, dea personificazione dell'Errore, per porre riparo ai suoi danni, ma a causa del loro passo incerto non riescono mai a raggiungerla; si prendono cura, però, di coloro cui Ate ha nuociuto.Durante la guerra di Troia, quando Agamennone inviò un’ambasciata (guidata da Fenice) per placare l'ira di Achille con la proposta tra le altre cose di restituirgli Briseide, Fenice, che era il vecchio pedagogo di Achille, rammentò all'eroe che se qualcuno si dimostra inflessibile e respinge le Preghiere, queste si rivolgono a Zeus perché punisca l'impietoso facendolo perseguitare dalla stessa Ate. Secondo Quinto Smirneo sono invece le Erinni a compiere la vendetta delle Litai. (it)
- Litai, Litaj (gr. Λιταί Litaí, l.poj. Λιτή Litḗ, łac. Litae, l.poj. Lita) – córki Zeusa. Opiekowały się ludźmi błagającymi o opiekę, a także naprawiały krzywdy wyrządzone przez Ate. Na ludzi, którzy odrzucili ich opiekę, sprowadzały gniew Ate. (pl)
- Литы (др.-греч. Λιταί, лат. Litae — «мольбы о раскаянии») — древнегреческие богини, олицетворяющие угрызения совести. Дочери Зевса. В поэме Гомера «Илиада» (IX—VIII вв. до н. э.) Литы изображены хромыми и косыми, следующими за своей старшей сестрой богиней Атой (Атэ, Ате), олицетворяющей заблуждения, помрачения ума, обман и глупость. В переводе Н. И. Гнедича (1829) богини Литы названы Молитвами, а их старшая сестра Ата именуется Обидой: «Хро́мы, морщинисты, робко подъемлющи очи косые, // Вслед за Обидой они, непрестанно заботные, ходят». В переводе В. В. Вересаева (1949) богини названы Просьбами, а их старшая сестра — Ослепленьем: «На ноги хромы, в морщинах, с глазами, глядящими робко; // За Ослепленьем они озабоченно следом ступают». Литы пытаются исправить и загладить грех, совершённых их сестрой: «Молитвы спешат исцелять уязвлённых». Тому, что их почитает, они вымаливают прощение, те же, кто ими пренебрегает, несут наказание: «Кто ж презирает богинь и, душою суров, отвергает, — // К Зевсу прибегнув, они [Литы] умоляют отца, да Обида [Ата] // Ходит за ним по следам и его, уязвляя, накажет». Эти богини также упоминаются в поэме Квинта Смирнского «После Гомера», датируемой примерно IV веком нашей эры. Здесь про них говорится (в переводе А. П. Большакова), что «Литы — Зевса достойные дщери», которые ненавидят гордых людей — и насылают на них (как «вестницу гнева богов») богиню мести и ненависти Эринию. (ru)
|
| rdfs:comment
|
- Οι Λιταί στην ελληνική μυθολογία ήταν θεότητες με ηθική λειτουργία. Ηταν η προσωποποιήση των δεήσεων και των ικεσιών, των «προσευχών θλίψεως και μετανοίας». (el)
- In Greek mythology, Litae (/ˈlaɪtiː/; Ancient Greek: Λιταί means 'prayers') were personifications of prayers offered up in repentance and were ministers of the god Zeus. They were described as hobbling, old women. Their opposite number was Ate, the spirit of delusion and folly, in whose wake they followed. (en)
- Litai, Litaj (gr. Λιταί Litaí, l.poj. Λιτή Litḗ, łac. Litae, l.poj. Lita) – córki Zeusa. Opiekowały się ludźmi błagającymi o opiekę, a także naprawiały krzywdy wyrządzone przez Ate. Na ludzi, którzy odrzucili ich opiekę, sprowadzały gniew Ate. (pl)
- Litai (nesklonné, mn.č.) - v řecké mytologii jsou dcery nejvyššího boha Dia. Jsou to bohyně proseb. Jako jejich matka se obvykle uvádí bohyně pomsty Eris, někdy nebývá uvedena vůbec. Litai jsou staré, vrásčité, chromé a šilhavé ženy. Provázejí svou sestru Áté, bohyni zaslepené a nezkrotné vášně a zmaru. Áté zatemňuje mysl lidí, kteří poté provádí zlé činy, přinášející zkázu. Lidé potom volají o pomoc, ale Litai vždy přicházejí pozdě, protože jsou staré a kulhavé. Platí však u nich do písmene „pozdě, ale přece“. (cs)
- Litaio - estis en la helena mitologio filinoj de la plej alta dio Zeŭso. Ili estis diinoj de petoj. Kiel ilia patrino estis kutime prezentata diino de venĝo Eriso, iam la patrino tute ne estis nomata. Litai estis maljunaj, sulkiĝitaj, lamaj kaj strabaj virinoj. Ili akompanis sian fratinon Ate, diinon de blindiĝinta kaj nebridebla pasio kaj marasmo. Ate mallumigadis menson de homoj, kiuj poste faris malbonajn agojn alvenantajn pereon. La homoj poste vokis pri helpo, sed Litaio venadis ĉiam malfrue, ĉar ili estis maljunaj kaj lamaj. Ĉe ili validis ĉiam: "malfrue, sed tamen". (eo)
- En la mitología griega, las Litaí (en griego Λιταί) o Litae, eran los espíritus de la oración. Se las puede nombrar también como las Súplicas. Ningún autor cita sus nombres individuales ni su número. Homero las describe literalmente como «doncellas» kourai de Zeus en lugar de «hijas» thygateres, por lo que no está claro si eran sus hijas literales. (es)
- Le Litai (nom. pl. del greco antico Λιτή, «preghiera, orazione») nella mitologia greca erano gli spiriti personificazione delle preghiere. Secondo Omero, sono figlie di Zeus, rese rugose dal loro stesso pianto. Seguono Ate, dea personificazione dell'Errore, per porre riparo ai suoi danni, ma a causa del loro passo incerto non riescono mai a raggiungerla; si prendono cura, però, di coloro cui Ate ha nuociuto.Durante la guerra di Troia, quando Agamennone inviò un’ambasciata (guidata da Fenice) per placare l'ira di Achille con la proposta tra le altre cose di restituirgli Briseide, Fenice, che era il vecchio pedagogo di Achille, rammentò all'eroe che se qualcuno si dimostra inflessibile e respinge le Preghiere, queste si rivolgono a Zeus perché punisca l'impietoso facendolo perseguitare dalla (it)
- Литы (др.-греч. Λιταί, лат. Litae — «мольбы о раскаянии») — древнегреческие богини, олицетворяющие угрызения совести. Дочери Зевса. В поэме Гомера «Илиада» (IX—VIII вв. до н. э.) Литы изображены хромыми и косыми, следующими за своей старшей сестрой богиней Атой (Атэ, Ате), олицетворяющей заблуждения, помрачения ума, обман и глупость. В переводе Н. И. Гнедича (1829) богини Литы названы Молитвами, а их старшая сестра Ата именуется Обидой: «Хро́мы, морщинисты, робко подъемлющи очи косые, // Вслед за Обидой они, непрестанно заботные, ходят». В переводе В. В. Вересаева (1949) богини названы Просьбами, а их старшая сестра — Ослепленьем: «На ноги хромы, в морщинах, с глазами, глядящими робко; // За Ослепленьем они озабоченно следом ступают». (ru)
|
