| dbo:abstract
|
- الفرضية الخزرية للأصل الأشكنازي -والمدعوة أيضًا باسم «الأسطورة الخزرية» من قبل منتقديها- هي فرضية تقول إن نسبة كبيرة من اليهود الأشكناز يعودون بأصلهم إلى الخزر، وهو تجمع متعدد الأعراق من الشعوب التركية التي شكلت خانات شبه بدوية في المنطقة الممتدة من شرق أوروبا وصولًا إلى وسط آسيا. تعتمد الفرضية على بعض المصادر العائدة إلى القرون الوسطى مثل المراسلات الخزرية التي يقول فيها يهوذا اللاوي وإبراهيم بن داود إن طبقة النخبة الحاكمة للخزر تحولت إلى الديانة اليهودية الربانية في القرنين الثامن والتاسع الميلاديين. لا يزال النطاق الذي شمله هذا التحول الديني مجهولًا. يعتبر الدليل الذي يربط مجتمعات الأشكناز بالخزر هزيلًا ومعرضًا للتفسيرات المتضاربة. لم تجد الدراسات الوراثية على اليهود أي دليل هام على الأصل الخزري ضمن يهود الأشكناز، نظرًا لأن سكان الخزر لم يتركوا أحفادًا حديثين واضحين يمكن أن يتيحوا اختبارًا واضحًا للمساهمة الجينية في أصل الأشكناز، فقد كان من الصعب فحص فرضية الخزر باستخدام علم الوراثة، لكنها وجدت دليلًا على أصول عائدة إلى منطقة الشرق الأدنى وجنوب أوروبا وحوض المتوسط. تلقت هذه الفرضية ردة فعل مختلطة في الوسط الأكاديمي. في حين يرفضها معظم المفكرين المعاصرين، نوقشت هذه الفرضية بشكل متكرر في الماضي، وهي تجد حتى اليوم بعض المدافعين عن صدقها. في أواخر القرن التاسع عشر، افترض إرنست رينان وعدد من المفكرين الآخرين أن اليهود الأشكناز في أوروبا نشأوا بين اللاجئين الأتراك الذين كانوا قد هاجروا من الخانات الخزرية المنهارة غربًا إلى أوروبا، واستبدلوا بلغتهم الخزرية الأصلية اللغة اليديشية في حين استمروا بممارسة اليهودية. في حين استُدعيت هذه النظرية للنقاش بشكل متكرر من قبل عدد من المفكرين منذ ذلك الوقت، حصلت الفرضية الخزرية الأشكنازية على اهتمام شعبي واسع بعد نشر كتاب القبيلة الثالثة عشر لآرثر كوستلر عام 1976. أعيد إحياؤها منذ فترة قريبة من قبل إيران إلهايك، الذي أجرى دراسة هادفة إلى إثبات الفرضية عام 2012. على الرغم من التشكيك، أعاد بمساعدة زملائه صياغة المفهوم عام 2016 من خلال تطوير وسيلة مميزة للتحليل الوراثي، داعمًا نتائجه بالنظريات اللغوية لخبير اللغويات بول ويكسلر. كثيرًا ما استخدم معادو الصهيونية هذه الفرضية لمعارضة فكرة وجود ارتباط وراثي بين اليهود وإسرائيل القديمة، كما أنها لعبت دورًا هامًا في النظريات المعادية للسامية. (ar)
- La Ĥazar-hipotezo pri la deveno de aŝkenazaj judoj, fojfoje ankaŭ nomata la Ĥazar-mito estas plejparte refutita hipotezo, laŭ kiu la aŝkenazaj judoj devenas de la ĥazaroj, mult-etna amasiĝo de tjurkaj popoloj, kiuj formis duonnomadan ĥanlandon en la areo, kiu etendas de orienta Eŭropo ĝis centra Azio. La hipotezo baziĝas sur mezepokaj fontoj, kia la , laŭ kiuj iam dum la 8-a kaj 9-a jarcentoj, la reganta elito de la Ĥazaroj, laŭ kaj Abraham ibn Daud, konvertiĝis al rabena judismo. La amplekso de tiu en la restas necerta, sed la evidenteco, uzata por ligi la aŝkenazajn komunumojn al la ĥazaroj, estas tre malmulta kaj kontraŭdire interpretata de proponanto al proponanto. En la akademioj tiu hipotezo havis kompleksan historion. Kvankam la granda plimulto da hodiaŭaj akademianoj konsideras ĝin nekredinda, oni pasinte pli vaste argumentis la hipotezon, kaj eĉ aŝkenazaj judoj dum tempo vaste akceptis ĝin. En la malfrua 19-a jarcento, Ernest Renan kaj aliaj erudiculoj supozis, ke la aŝkenazaj judoj de Eŭropo originis inter tjurkaj rifuĝintoj, kiuj migris okcidenten el la falinta ĥazara ĥanlando en Eŭropon, kaj interŝanĝis sian denaskan ĥazaran lingvon por la jida lingvo sed plu praktikis Judismon. Post tiam, kvankam fojfoje elvokita de pluraj erudiciuloj, la ĥazar-aŝkenaza hipotezo disvastiĝis al pli granda kvanto da homoj nur en 1976, kiam eldoniĝis libro nome fare de Arthur Koestler. Kiel tuto, trovis nenian substancan evidentecon pri ĥazara origino de aŝkenazaj judoj, sed kontraŭe, trovis fortan evidentecon pri rilato inter la aŝkenazoj kaj la aliaj ĉefaj judaj etnaj grupoj, precipe (sed ne nur) al la sefardoj, ambaŭ kun miksitaj originoj en popoloj de la Proksima Oriento kaj Suda Eŭropo. Pri la sudeŭropa rilato, tiuj studoj trovis precipe fortan ligon inter eŭropaj judoj kaj hodiaŭaj italoj, speciale Toskanianoj, kio povus interalie esti klarigata per itala kontribuaĵo al la juda genomo. Sed ili neniel trovis evidentecon por ligo inter judoj kaj ĥazaroj. Eta malplimulto da genetikaj kaj lingvosciencaj fakuloj ankoraŭ argumentas favore de la Ĥazar-hipotezo; ĝin lastatempe revivigis Eran Elhaik, kiu en 2012 faris enketon, celante pravigi ĝin. Malgraŭ dubo, li reformulis la koncepton en 2016, evoluiginte novan metodon de genetika analizado, kiu utiligas la marĝenajn lingvosciencajn teoriojn de la fakulo pri la jida lingvo Paul Wexler. Malgraŭ ke pli kredindaj hipotezoj ekzistas, la Ĥazar-hipotezon ankoraŭ uzas iuj kontraŭcionistoj por defii la ligon de la israelaj judoj al antikva Levantenio, kaj ĝi krome rolas en multaj kontraŭjudaj konspiraj teorioj. (eo)
- The Khazar hypothesis of Ashkenazi ancestry, often called the Khazar myth by its critics, is a largely abandoned historical hypothesis. The hypothesis postulated that Ashkenazi Jews were primarily, or to a large extent, descended from Khazars, a multi-ethnic conglomerate of mostly Turkic peoples who formed a semi-nomadic khanate in and around the northern and central Caucasus and the Pontic–Caspian steppe. The hypothesis also postulated that after collapse of the Khazar empire, the Khazars fled to Eastern Europe and made up a large part of the Jews there. The hypothesis draws on some medieval sources such as the Khazar Correspondence, according to which at some point in the 8th–9th centuries, a small number of Khazars were said by Judah Halevi and Abraham ibn Daud to have converted to Rabbinic Judaism. The scope of the conversion within the Khazar Khanate remains uncertain, but the evidence used to tie the Ashkenazi communities to the Khazars is meager and subject to conflicting interpretations. Genetic studies on Jews have found no substantive evidence of a Khazar origin among Ashkenazi Jews. Doron Behar and other geneticists have concluded that such a link is unlikely, noting that it is difficult to test the Khazar hypothesis using genetics because there is lack of clear modern descendants of the Khazars that could provide a clear test of the contribution to Ashkenazi Jewish ancestry, but found no genetic markers in Ashkenazi Jews that would link them to peoples of the Caucasus/Khazar area. This and other studies have instead found evidence that the Ashkenazi have mixed Near Eastern and Southern European/Mediterranean origins. Although the majority of contemporary geneticists who have published on the topic dismiss it, one still finds occasional defenders of its plausibility. In the late 19th century, Ernest Renan and other scholars speculated that the Ashkenazi Jews of Europe originated among Turkic refugees who had migrated from the collapsed Khazarian Khanate westward into Europe, and exchanged their native Khazar language for Yiddish while continuing to practice Judaism. Though intermittently evoked by several scholars since that time, the Khazar-Ashkenazi hypothesis came to the attention of a much wider public with the publication of Arthur Koestler's The Thirteenth Tribe in 1976. It has been revived recently by geneticist Eran Elhaik, who in 2012 conducted a study aiming to vindicate it. The hypothesis has been abused at times by anti-Zionists to challenge the idea that Jews have ties to ancient Israel, and it has also played some role in antisemitic theories propounded by fringe groups of American racists, Russian nationalists and the Christian identity movement. The term "Khazarian Mafia" sometimes is used by anti-semitic media as a derogatory term for Jews, especially in connection with conspiracy theories such as 9/11. (en)
- La hipótesis jázara, a menudo llamada también el mito jázaro por sus críticos, es una hipótesis histórica ampliamente abandonada. Dicha hipótesis postulaba que los judíos asquenazíes descendían principalmente, o en gran medida, de los jázaros, un conglomerado multiétnico de pueblos mayoritariamente turcos que formaban un kanato seminómada en el norte y el centro del Cáucaso y en la estepa póntico-caspiana y sus alrededores. La hipótesis también postulaba que, tras el colapso del imperio jázaro, los jázaros huyeron a Europa oriental y constituyeron una gran parte de los judíos de allí. La hipótesis se basa en algunas fuentes medievales, como la Correspondencia jázara, según la cual, en algún momento de los siglos VIII y IX, un pequeño número de jázaros, según Judá Halevi y Abraham ibn Daud, se convirtieron al judaísmo rabínico. El alcance de la conversión dentro del janato jázaro sigue siendo incierto, pero las pruebas utilizadas para vincular las comunidades asquenazíes a los jázaros son escasas y están sujetas a interpretaciones contradictorias. Los estudios genéticos sobre los judíos no han encontrado pruebas sustanciales de un origen jázaro entre los judíos asquenazíes. Doron Behar y otros genetistas han llegado a la conclusión de que tal vínculo es improbable, señalando que es difícil poner a prueba la hipótesis jázara utilizando la genética porque no hay descendientes modernos claros de los jázaros que puedan proporcionar una prueba clara de la contribución a la ascendencia judía asquenazí, pero no encontraron marcadores genéticos en los judíos asquenazíes que los vinculen a los pueblos de la zona del Cáucaso/jazar. En cambio, este y otros estudios han encontrado pruebas de que los asquenazíes tienen orígenes mixtos del Cercano Oriente y del sur de Europa/Mediterráneo. Aunque la mayoría de los genetistas contemporáneos que han publicado sobre el tema lo descartan, todavía se encuentran defensores ocasionales de su plausibilidad. A finales del siglo XIX, Ernest Renan y otros estudiosos especularon con la posibilidad de que los judíos asquenazíes de Europa procedieran de refugiados turcos que habían emigrado desde el colapsado Kanato de Jazaria hacia el oeste de Europa, y que cambiaron su lengua nativa jázara por el Yidis mientras seguían practicando el judaísmo. Aunque ha sido evocada de forma intermitente por varios estudiosos desde entonces, la hipótesis jázara-ashkenazi llamó la atención de un público mucho más amplio con la publicación de La decimotercera tribu, de Arthur Koestler, en 1976, y ha sido revivida recientemente por el genetista Eran Elhaik, que en 2012 realizó un estudio para reivindicarla. Los antisionistas han abusado a veces de la hipótesis para cuestionar la idea de que los judíos tienen vínculos con el antiguo Israel, y también ha desempeñado algún papel en las teorías antisemitas propugnadas por grupos marginales de racistas estadounidenses, nacionalistas rusos y el movimiento de identidad cristiana. (es)
- Хазарская гипотеза происхождения евреев-ашкеназов, хазарский миф — устаревшая историческая гипотеза, согласно которой евреи-ашкеназы преимущественно или в значительной степени являются потомками хазар, многоэтнического конгломерата в основном тюркских народов, которые в раннем Средневековье сформировали полукочевой Хазарский каганат на северном и центральном Кавказе, в Причерноморско-Каспийской степи и соседних регионах. Гипотеза утверждает, что после распада Хазарского каганата хазары бежали в Восточную Европу, став предками большей части евреев этого региона. (ru)
|
| rdfs:comment
|
- Хазарская гипотеза происхождения евреев-ашкеназов, хазарский миф — устаревшая историческая гипотеза, согласно которой евреи-ашкеназы преимущественно или в значительной степени являются потомками хазар, многоэтнического конгломерата в основном тюркских народов, которые в раннем Средневековье сформировали полукочевой Хазарский каганат на северном и центральном Кавказе, в Причерноморско-Каспийской степи и соседних регионах. Гипотеза утверждает, что после распада Хазарского каганата хазары бежали в Восточную Европу, став предками большей части евреев этого региона. (ru)
- الفرضية الخزرية للأصل الأشكنازي -والمدعوة أيضًا باسم «الأسطورة الخزرية» من قبل منتقديها- هي فرضية تقول إن نسبة كبيرة من اليهود الأشكناز يعودون بأصلهم إلى الخزر، وهو تجمع متعدد الأعراق من الشعوب التركية التي شكلت خانات شبه بدوية في المنطقة الممتدة من شرق أوروبا وصولًا إلى وسط آسيا. تعتمد الفرضية على بعض المصادر العائدة إلى القرون الوسطى مثل المراسلات الخزرية التي يقول فيها يهوذا اللاوي وإبراهيم بن داود إن طبقة النخبة الحاكمة للخزر تحولت إلى الديانة اليهودية الربانية في القرنين الثامن والتاسع الميلاديين. لا يزال النطاق الذي شمله هذا التحول الديني مجهولًا. يعتبر الدليل الذي يربط مجتمعات الأشكناز بالخزر هزيلًا ومعرضًا للتفسيرات المتضاربة. (ar)
- La Ĥazar-hipotezo pri la deveno de aŝkenazaj judoj, fojfoje ankaŭ nomata la Ĥazar-mito estas plejparte refutita hipotezo, laŭ kiu la aŝkenazaj judoj devenas de la ĥazaroj, mult-etna amasiĝo de tjurkaj popoloj, kiuj formis duonnomadan ĥanlandon en la areo, kiu etendas de orienta Eŭropo ĝis centra Azio. La hipotezo baziĝas sur mezepokaj fontoj, kia la , laŭ kiuj iam dum la 8-a kaj 9-a jarcentoj, la reganta elito de la Ĥazaroj, laŭ kaj Abraham ibn Daud, konvertiĝis al rabena judismo. La amplekso de tiu en la restas necerta, sed la evidenteco, uzata por ligi la aŝkenazajn komunumojn al la ĥazaroj, estas tre malmulta kaj kontraŭdire interpretata de proponanto al proponanto. (eo)
- La hipótesis jázara, a menudo llamada también el mito jázaro por sus críticos, es una hipótesis histórica ampliamente abandonada. Dicha hipótesis postulaba que los judíos asquenazíes descendían principalmente, o en gran medida, de los jázaros, un conglomerado multiétnico de pueblos mayoritariamente turcos que formaban un kanato seminómada en el norte y el centro del Cáucaso y en la estepa póntico-caspiana y sus alrededores. La hipótesis también postulaba que, tras el colapso del imperio jázaro, los jázaros huyeron a Europa oriental y constituyeron una gran parte de los judíos de allí. La hipótesis se basa en algunas fuentes medievales, como la Correspondencia jázara, según la cual, en algún momento de los siglos VIII y IX, un pequeño número de jázaros, según Judá Halevi y Abraham ibn D (es)
- The Khazar hypothesis of Ashkenazi ancestry, often called the Khazar myth by its critics, is a largely abandoned historical hypothesis. The hypothesis postulated that Ashkenazi Jews were primarily, or to a large extent, descended from Khazars, a multi-ethnic conglomerate of mostly Turkic peoples who formed a semi-nomadic khanate in and around the northern and central Caucasus and the Pontic–Caspian steppe. The hypothesis also postulated that after collapse of the Khazar empire, the Khazars fled to Eastern Europe and made up a large part of the Jews there. The hypothesis draws on some medieval sources such as the Khazar Correspondence, according to which at some point in the 8th–9th centuries, a small number of Khazars were said by Judah Halevi and Abraham ibn Daud to have converted to Rabb (en)
|
