| dbo:abstract
|
- Η Ιουδαϊκή εξέγερση του 614–628 ήταν εξέγερση των Ιουδαίων εναντίον της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας σε όλη την Ανατολή κατά τη διάρκεια του Βυζαντινοπερσικού πολέμου του 602-628 . Η εξέγερση ξεκίνησε με την και κορυφώθηκε με την κατάκτηση της Ιερουσαλήμ το 614 από τους Σασσανίδες και τις Ιουδαϊκές δυνάμεις και την ίδρυση του Ιουδαϊκού αυτόνομου κρατιδίου. Η εξέγερση έληξε με την αποχώρηση των περσικών στρατευμάτων και την ενδεχόμενη παράδοση των Ιουδαίων επαναστατών στους Βυζαντινούς κατά το έτος 625 (ή 628). Μετά τη νίκη του στην Αντιόχεια ο περσικός στρατός έφτασε στην βυζαντινή επαρχία της Παλαιστίνης και κατέκτησε την Καισάρεια. Ο στρατός στη συνέχεια ενώνονται με τον με στρατό που συγκρότησε από την Τιβεριάδα, Ναζαρέτ και τις ορεινές πόλεις της Γαλιλαίας. Μαζί βάδισαν προς την Ιερουσαλήμ, αυτή η στρατιωτική δύναμη κατέκτησε την Ιερουσαλήμ τον Ιούλιο του 614 . Σύμφωνα με τις εβραϊκές πηγές, μετά την κατάκτηση της Ιερουσαλήμ ο Νεεμίας διορίσθηκε κυβερνήτης της Ιερουσαλήμ. Αρκετούς μήνες μετά την περσική κατάκτηση, μια εξέγερση συνέβη στην Ιερουσαλήμ, στην οποίο ο Νεεμίας σκοτώθηκε από μια ομάδα νεαρών χριστιανών, μαζί με το "Συμβούλιο των δικαίων του". Σύντομα τα γεγονότα κλιμακώθηκαν σε χριστιανική εξέγερση με αποτέλεσμα μάχη Ιουδαίων και Χριστιανών μέσα στην Ιερουσαλήμ. Στον απόηχο πολλοί Ιουδαίοι σκοτώθηκαν και οι επιζώντες κατέφυγαν στην Καισάρεια, που εξακολουθούσε να κρατείται από τον περσικό στρατό. Ιουδαϊκά και περσικά στρατεύματα στρατοπέδευσαν γύρω από την Ιερουσαλήμ και την πολιόρκησαν για 19 ημέρες. Τελικά με υπόγειο λαγούμι κατέστρεψαν το τείχος και την 19η ημέρα της πολιορκίας, οι περσικές δυνάμεις πήραν την Ιερουσαλήμ. Για τρεις μέρες αναφέρεται ότι λεηλατούσαν την πόλη και έσφαξαν τους κατοίκους της. Σύμφωνα με τον Αντίοχο τον Στρατηγό χιλιάδες χριστιανοί σφαγιάστηκαν κατά την κατάληψη της πόλης. Οι εκτιμήσεις ποικίλες που βασίζονται σε αντίγραφα χειρογράφων οι σφαγιασθέντες κυμαίνονται από 4.518 έως 66.509 . Ο στρατηγός έγραψε ότι οι Ιουδαίοι προσφέρθηκαν να τους βοηθήσουν να ξεφύγουν από το θάνατο όσοι γίνονταν Ιουδαίοι και αρνούνταν τον χριστιανισμό. 37.000 απελάθηκαν και πολλές περισσότερες χιλιάδες πουλήθηκαν ως σκλάβοι από τους Ιουδαίοι. Όλα τα μοναστήρια και οι εκκλησίες πυρπολήθηκαν. Ένας μαζικός τάφος στο σπήλαιο Μαμίλλα ανακαλύφθηκε το 1989 από τον ισραηλινό αρχαιολόγο "Ronny Reich" κοντά στο σημείο που ο Αντίοχος ανέφερε ότι βρέθηκε ο μεγαλύτερος αριθμός πτωμάτων. Τα ανθρώπινα λείψανα ήταν σε κακή κατάσταση και ήταν τουλάχιστον 526 άτομα. Η σύγχρονη αρχαιολογική εκτίμηση της Ιερουσαλήμ ωστόσο δεν βρει σημαντικά σημάδια της καταστροφής ούτε σε εκκλησίες ή σε περιοχές κατοίκησης. Στους επόμενους μήνες οι Ιουδαίοι σάρωσαν τη "Γη του Ισραήλ", κατέστρεψαν τα μοναστήρια, και έδιωχναν ή σκότωναν τους μοναχούς. Σε πόλεις που ζούσαν εβραίοι όπως η Ιερουσαλήμ, η Χάιφα, η Δαμασκός, ακόμη και η Κύπρος προσκλήθηκαν για επιτεθούν μυστικά στην Τύρο, ο αριθμός τους έφτανε τους 4.000, το βράδυ του Πάσχα. Η αποστολή όμως απέτυχε, οι χριστιανοί της Τύρου έμαθαν για την επικείμενο κίνδυνο και συνέλαβαν τους 4000 Ιουδαίους ως ομήρους. Οι Ιουδαίοι επαναστάτες κατέστρεψαν τις εκκλησίες γύρω από την Τύρο, αλλά οι χριστιανοί τους εκδικήθηκαν σκοτώνοντας δύο χιλιάδες από τους κρατουμένων τους. Οι Ιουδαίοι πολιορκητές για να σώσουν τους υπόλοιπους κρατουμένους αποσύρθηκαν. Αν και υπάρχουν περιορισμένες πηγές για το τι συνέβη κατά τα επόμενα έτη, φαίνεται στους Ιουδαίοι δόθηκε μερική αυτονομία όπου κράτησε για τα επόμενα πέντε χρόνια. Η Βυζαντινή απάντηση ήταν άμεση και για να αντιμετωπίσει την Ιουδαϊκή αυθάδεια αποφάσισαν ότι όλοι οι Ιουδαίοι που κατέχουν στρατιωτικές ή πολιτικές θέσεις πρέπει να δεχτούν το βάπτισμα, μαζί με τις οικογένειές τους . Μαζικές Ιουδαϊκές διώξεις άρχισαν να εμφανίζονται σε όλη την Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Οι πηγές διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό από το τι συνέβη στον απόηχο της εξέγερσης. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, το 625 ο βυζαντινός στρατός ανακατέλαβε το έδαφος, και δόθηκε αμνηστία στον Βενιαμίν της Τιβεριάδας και στους Ιουδαίοι που είχαν προσχωρήσει στους Πέρσες. Σε 628, μετά την ήττα και τον θάνατο του Χοσρόη Β΄ ο Ηράκλειος εισήλθε ως νικητής στην Ιερουσαλήμ. Οι Ιουδαίοι της Τιβεριάδας και της Ναζαρέτ, υπό την ηγεσία του Βενιαμίν της Τιβεριάδας, άλλαξαν στρατόπεδο και τον ακολούθησαν. Σύμφωνα με κάποια εκδοχή ο Βενιαμίν συνοδεύεσαι τον Ηράκλειο ο ίδιος κατά την είσοδο του στην πόλη. Το 629, η κατάσταση κλιμακώθηκε, με αποτέλεσμα σε μια ευρεία κλίμακα σφαγή του Ιουδαικού πληθυσμού σε όλη την Ιερουσαλήμ και τη Γαλιλαία και πολλοί Ιουδαίοι εξορίστηκαν στην Αίγυπτο. Το 617 ο Χοσρόης εξέδωσε διαταγή και χορήγησε αμνηστία στους βυζαντινούς κρατουμένους του ως χειρονομία καλής θέλησης.] Διέταξε επιπλέον τους Ιουδαίους στρατιώτες να εγκαταλείψουν την Ιερουσαλήμ και απαγόρευσε στους Ιουδαίους να εγκατασταθούν μέσα σε ακτίνα τριών χιλιομέτρων από την πόλη. Οι Πέρσες τοποθέτησαν έναν χριστιανό ιερέα ονόματι Μόδεστο στην πόλη ως κυβερνήτη. Παρά τις διαταγές του Χοσρόη οι Ιουδαίοι στρατιώτες συνέχισαν να στρατοπεδεύουν έξω από την χρυσή πύλη της Ιερουσαλήμ. Δύο χρόνια αργότερα ο Χοσρόης απέσυρε όλη την υποστήριξη του από τους Ιουδαίοι και τα βυζαντινά στρατεύματα τους επιτέθηκαν. Η επίθεση των Βυζαντινών έφερε συντριπτική νίκη με περίπου 20.000 Ιουδαίους στρατιώτες νεκρούς. Τέλος ο Ηράκλειος είχε επανακτίση όλα τα εδάφη της Ιουδαίας που είχαν καταλάβει οι επαναστάτες και οι Πέρσες. (el)
- تشير الثورة ضد هرقل إلى تمرد يهودي مورس ضد الإمبراطورية البيزنطية؛ تلك الانتفاضة التي اجتاحت بلاد الشام، والتي نشأت بهدف مساعدة الساسانيين من بلاد فارس خلال الحرب الساسانية-البيزنطية 602-628. بدأت هذه الثورة تزامنًا مع معركة أنطاكية (613) وبلغت ذروتها في حصار القدس (614) على أيدي القوات الفارسية واليهودية وبداية إقامة الحكم الذاتي اليهودي. وانتهت الثورة برحيل القوات الفارسية وفي نهاية المطاف استسلام المتمردين اليهود للبيزنطيين في عام 625 (أو 628). (ar)
- The Jewish revolt against Heraclius was part of the Byzantine–Sasanian War of 602–628 and is considered the last serious Jewish attempt to gain autonomy in Palaestina Prima prior to modern times. Following the Battle of Antioch in 613, Shahrbaraz led his forces through Palaestina Secunda and into Palaestina Prima provinces. In 614, Shahrbaraz conquered Caesarea Maritima, the administrative capital of the Palaestina Prima province. The Persian army reinforced by Jewish forces led by Nehemiah ben Hushiel and Benjamin of Tiberias would shortly capture Jerusalem without resistance. After only a few months a Christian revolt occurred. Nehemiah ben Hushiel and his council of sixteen people were killed along with many other Jews, some throwing themselves off the city walls. Christians were able to briefly retake the city before the walls were breached by Shahrbaraz's forces who lay siege to the city. According to the Armenian bishop and historian Sebeos the siege resulted in a total Christian death toll of 17,000, Christian sources later exaggerated the extent of the massacre, claiming a death toll as high as 90,000. In addition 35,000 or 37,000 people including the patriarch Zacharias are said to have been deported to Mesopotamia. The city is said to have been burnt down. However, neither wide spread burning nor destruction of churches have been found in the archaeological record. Bands of Jews from Jerusalem, Tiberias, Galilee, Damascus, and even from Cyprus, united and undertook an incursion against Tyre, having been invited by the 4,000 Jewish inhabitants of that city to surprise and massacre the Christians on Easter night. The Jewish army is said to have consisted of 20,000 men. The expedition, however, miscarried, as the Christians of Tyre learned of the impending danger, and seized the 4,000 Tyrian Jews as hostages. The Jewish invaders destroyed the churches around Tyre, an act which the Christians avenged by killing two thousand of their Jewish prisoners. The besiegers, to save the remaining prisoners, withdrew. The Jews had hoped that Khosrau II would give them all of the Land of Israel in exchange for their support. By 617 CE the Persians had reversed their policy and sided with the Christians over the Jews, probably because of pressure from Mesopotamian Christians in Persia itself. By 622 CE, the Byzantine Emperor Heraclius had assembled an army to retake the territory lost to the Sasanian Empire. In 628, following the deposition of Khosrau II, Kavadh II made peace with Heraclius, but Kavadh II would only have a brief reign. It is said that Benjamin, a man of immense wealth and one of the leaders of the failed revolt, accompanied Heraclius on his voyage to Jerusalem, was persuaded to convert, and obtained a general pardon for himself and the Jews. On 21 March 630, Emperor Heraclius marched in triumph into Jerusalem with the True Cross. A general massacre of the Jewish population ensued. The massacre devastated the Jewish communities of the Galilee and Jerusalem. Only those Jews who could flee to the mountains or Egypt are said to have been spared. Archaeological work doesn't support the written sources, which claim that the conflict lead to large-scale massacres perpetrated against Christian and Jewish communities in Jerusalem and the destruction of churches in the city (see below). (en)
- La revuelta judía contra Heraclio fue una insurrección judía contra el Imperio bizantino en toda la región del Levante en apoyo del Imperio sasánida durante la Guerra bizantino-sasánida (602-628). La revuelta comenzó con la , culminando con la Captura de Jerusalén en el 614 por fuerzas persas y judías y el establecimiento de la autonomía judía. La revuelta terminó con la retirada de las tropas persas y la posterior rendición de los rebeldes judíos a los bizantinos en el año 625 (o 628). (es)
- La rivolta ebraica contro Eraclio (613-617) fu una insurrezione degli Ebrei della Palestina contro l'imperatore romano d'Oriente Eraclio I impegnato nella guerra contro i Sasanidi. Eraclio era infatti impegnato contro i Sasanidi, che avevano attaccato le province orientali dell'impero. Gli Ebrei di Palestina approfittarono dell'occasione per ribellarsi contro Eraclio e occupare Gerusalemme (Aelia Capitolina), al fine di governarla autonomamente. La battaglia principale coinvolse Gerusalemme stessa: dopo 20 giorni di assedio, la città cadde nelle mani degli Ebrei, guidati da Beniamino di Tiberiade, e dei Persiani e la popolazione cristiana della città fu massacrata. I Persiani concessero agli Ebrei di governare la città, cosa che questi fecero fino al 617: in quell'anno i Persiani tolsero il controllo di Gerusalemme agli Ebrei e lo rimisero nelle mani della maggioranza cristiana. Gli Ebrei, allora, cambiarono alleanza e si schierarono dalla parte di Eraclio in cambio del perdono della rivolta: quando Eraclio riconquistò la città, nel 628, effettivamente volle riconciliarsi con gli Ebrei, ma alcuni monaci fanatici lo convinsero a massacrarli. (it)
- Powstanie przeciwko Herakliuszowi (613-617) było żydowską rebelią przeciwko Cesarstwu Bizantyjskiemu, która pomogła Persom w ich wojnie z Bizantyjczykami (602 - 628). Żydzi z Palestyny zbuntowali się przeciwko cesarzowi Herakliuszowi i przeszli na stronę Chosrowa II w celu wyzwolenia Jerozolimy oraz aby mogli ją samodzielnie kontrolować. Beniamin z Tyberiady był przywódcą żydowskim, który wspomagał Persów w ich wojnie z Bizantyjczykami. Główna bitwa rozegrała się w Jerozolimie. Miasto padło po 20-dniowym oblężeniu połączonych sił Persów i Żydów. Chrześcijan mieszkających w Jerozolimie wymordowano. Żydzi otrzymali zezwolenie na kierowanie miastem i faktycznie robili to przez następne pięć lat. (pl)
- A Revolta judaica contra Heráclio foi uma insurreição judaica contra o Império Bizantino por toda a região do Levante em apoio ao Império Sassânida durante a Guerra bizantino-sassânida de 602-628. A revolta começou com a Batalha de Antioquia (613), culminando com a conquista de Jerusalém em 614 pelas forças persas e judaicas e o estabelecimento da autonomia judaica. A revolta terminou com a retirada das tropas persas e a posterior rendição dos rebeldes judeus aos bizantinos em 625 (ou 628). (pt)
|
| rdfs:comment
|
- تشير الثورة ضد هرقل إلى تمرد يهودي مورس ضد الإمبراطورية البيزنطية؛ تلك الانتفاضة التي اجتاحت بلاد الشام، والتي نشأت بهدف مساعدة الساسانيين من بلاد فارس خلال الحرب الساسانية-البيزنطية 602-628. بدأت هذه الثورة تزامنًا مع معركة أنطاكية (613) وبلغت ذروتها في حصار القدس (614) على أيدي القوات الفارسية واليهودية وبداية إقامة الحكم الذاتي اليهودي. وانتهت الثورة برحيل القوات الفارسية وفي نهاية المطاف استسلام المتمردين اليهود للبيزنطيين في عام 625 (أو 628). (ar)
- La revuelta judía contra Heraclio fue una insurrección judía contra el Imperio bizantino en toda la región del Levante en apoyo del Imperio sasánida durante la Guerra bizantino-sasánida (602-628). La revuelta comenzó con la , culminando con la Captura de Jerusalén en el 614 por fuerzas persas y judías y el establecimiento de la autonomía judía. La revuelta terminó con la retirada de las tropas persas y la posterior rendición de los rebeldes judíos a los bizantinos en el año 625 (o 628). (es)
- Powstanie przeciwko Herakliuszowi (613-617) było żydowską rebelią przeciwko Cesarstwu Bizantyjskiemu, która pomogła Persom w ich wojnie z Bizantyjczykami (602 - 628). Żydzi z Palestyny zbuntowali się przeciwko cesarzowi Herakliuszowi i przeszli na stronę Chosrowa II w celu wyzwolenia Jerozolimy oraz aby mogli ją samodzielnie kontrolować. Beniamin z Tyberiady był przywódcą żydowskim, który wspomagał Persów w ich wojnie z Bizantyjczykami. Główna bitwa rozegrała się w Jerozolimie. Miasto padło po 20-dniowym oblężeniu połączonych sił Persów i Żydów. Chrześcijan mieszkających w Jerozolimie wymordowano. Żydzi otrzymali zezwolenie na kierowanie miastem i faktycznie robili to przez następne pięć lat. (pl)
- A Revolta judaica contra Heráclio foi uma insurreição judaica contra o Império Bizantino por toda a região do Levante em apoio ao Império Sassânida durante a Guerra bizantino-sassânida de 602-628. A revolta começou com a Batalha de Antioquia (613), culminando com a conquista de Jerusalém em 614 pelas forças persas e judaicas e o estabelecimento da autonomia judaica. A revolta terminou com a retirada das tropas persas e a posterior rendição dos rebeldes judeus aos bizantinos em 625 (ou 628). (pt)
- Η Ιουδαϊκή εξέγερση του 614–628 ήταν εξέγερση των Ιουδαίων εναντίον της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας σε όλη την Ανατολή κατά τη διάρκεια του Βυζαντινοπερσικού πολέμου του 602-628 . Η εξέγερση ξεκίνησε με την και κορυφώθηκε με την κατάκτηση της Ιερουσαλήμ το 614 από τους Σασσανίδες και τις Ιουδαϊκές δυνάμεις και την ίδρυση του Ιουδαϊκού αυτόνομου κρατιδίου. Η εξέγερση έληξε με την αποχώρηση των περσικών στρατευμάτων και την ενδεχόμενη παράδοση των Ιουδαίων επαναστατών στους Βυζαντινούς κατά το έτος 625 (ή 628). (el)
- The Jewish revolt against Heraclius was part of the Byzantine–Sasanian War of 602–628 and is considered the last serious Jewish attempt to gain autonomy in Palaestina Prima prior to modern times. Following the Battle of Antioch in 613, Shahrbaraz led his forces through Palaestina Secunda and into Palaestina Prima provinces. In 614, Shahrbaraz conquered Caesarea Maritima, the administrative capital of the Palaestina Prima province. The Persian army reinforced by Jewish forces led by Nehemiah ben Hushiel and Benjamin of Tiberias would shortly capture Jerusalem without resistance. After only a few months a Christian revolt occurred. Nehemiah ben Hushiel and his council of sixteen people were killed along with many other Jews, some throwing themselves off the city walls. Christians were able t (en)
- La rivolta ebraica contro Eraclio (613-617) fu una insurrezione degli Ebrei della Palestina contro l'imperatore romano d'Oriente Eraclio I impegnato nella guerra contro i Sasanidi. Eraclio era infatti impegnato contro i Sasanidi, che avevano attaccato le province orientali dell'impero. Gli Ebrei di Palestina approfittarono dell'occasione per ribellarsi contro Eraclio e occupare Gerusalemme (Aelia Capitolina), al fine di governarla autonomamente. La battaglia principale coinvolse Gerusalemme stessa: dopo 20 giorni di assedio, la città cadde nelle mani degli Ebrei, guidati da Beniamino di Tiberiade, e dei Persiani e la popolazione cristiana della città fu massacrata. (it)
|
.png){kind=link}