| dbo:abstract
|
- Jerôme Pétion de Villeneuve (3. ledna 1756 Chartres – polovina června 1794 Bordeaux) byl francouzský právník a politik v době Velké francouzské revoluce. (cs)
- Jérôme Pétion de Villeneuve (Chartres, 3 de gener de 1756 – Sent Manhe de Castilhon, vora Sent Milion 18 de juny de 1794) fou un advocat i revolucionari francès. (ca)
- Jérôme Pétion de Villeneuve (* 3. Januar 1756 in Chartres; † Sommer 1794 bei Bordeaux) war ein Anführer während der Französischen Revolution. Pétion de Villeneuve arbeitete zunächst als Anwalt in Chartres und kam, als die Generalstände berufen wurden, als Deputierter des Dritten Standes nach Versailles, wo er sich bald durch seine Opposition gegen Mirabeau und durch die rücksichtslosen Angriffe auf die Königin bekannt machte. Im Dezember 1790 wurde er zum Präsidenten der Nationalversammlung gewählt und im Juni 1791 zum Präsidenten des ernannt. In dieser Eigenschaft war er zusammen mit Latour-Maubourg und Antoine Barnave mit der Rückführung der auf der Flucht ergriffenen königlichen Familie beauftragt. Am 16. November 1791 wurde Pétion de Villeneuve Bürgermeister von Paris, sein Gegenkandidat war der vom Hof unterstützte Lafayette. Als Parteigänger der Radikalen bekannt, ließ er diesen den Weg frei: mit dem Tuileriensturm am 10. August 1792 stürzte die Revolution endgültig die Monarchie in Frankreich. Im Nationalkonvent, dessen erster Präsident er wurde, hielt sich Pétion de Villeneuve zur Gironde und stimmte im Prozess gegen König Ludwig XVI. für den Aufruf an das Volk und den Tod des Königs ohne Aufschub. Am 1. Dezember 1792 wurde de Villeneuve in seinem Amt als Pariser Bürgermeister von Nicolas Chambon abgelöst. Nachdem der Verrat Dumouriez’ aufgedeckt worden war, nutzte Robespierre dies als Waffe gegen Pétion de Villeneuve und griff diesen heftig an. Am 31. Mai wurde er daraufhin öffentlich geächtet und am 2. Juni kurzerhand gefangen genommen. Es gelang Pétion de Villeneuve zwar noch, in den Süden des Landes zu entkommen, wo er sich bis zum Juni 1794 aufhielt, doch spürte man ihn dort auf. Er floh erneut mit einem Begleiter in die Gegend von Bordeaux, wo man ihn bald darauf als Leiche, von Wölfen halb abgefressen, auffand. (de)
- Jérôme Pétion de Villeneuve (Chartres, 1756 – Saint-Émilion, 1794) fue un revolucionario francés. (es)
- Jérôme Pétion de Villeneuve (Chartres, 1756ko urtarrilaren 3a - Saint-Magne-de-Castillon, 1794ko ekainaren 18a) frantziar idazle eta politikaria izan zen. 1791-1792 bitartean Parisko alkatea izan zen. (eu)
- Jérôme Pétion de Villeneuve (French pronunciation: [ʒeʁom petjɔ̃ də vilnœv], 3 January 1756 – 18 June 1794) was a French writer and politician who served as the second mayor of Paris, from 1791 to 1792. (en)
- Jérôme Pétion de Villeneuve /pe.tjɔ̃/, né à Chartres le 3 janvier 1756, mort dans la commune de Saint-Magne-de-Castillon le 18 juin 1794, est un avocat et un révolutionnaire français, maire de Paris de 1791 à 1792. (fr)
- Jérôme Pétion de Villeneuve (Chartres, 3 gennaio 1756 – Saint-Émilion, 18 giugno 1794) è stato un avvocato, rivoluzionario e politico francese. (it)
- Jérôme Pétion de Villeneuve (ur. 3 stycznia 1756 w Chartres, zm. 18 czerwca 1794 w Saint-Émilion) – francuski polityk czasów Wielkiej Rewolucji Francuskiej, żyrondysta. (pl)
- Jérôme Pétion de Villeneuve (Chartres, 3 de janeiro de 1756 - morto comuna de Saint-Magne-de-Castillon, próximo a Saint-Emilion, entre junho e julho de 1794: em 18 de Junho de 1794 - 30 Pradial do Ano II, segundo os arquivos parlamentares) foi um advogado e um revolucionário francês. Filho de Jérôme Pétion, advogado de diligências e juiz presidiário em Chartres, e de Marie-Élisabeth Le Tellier, faz seus estudos na "Congrégation de l'Oratoire" de Vendôme, depois, com 18 anos, junto a um procurador de Paris, antes de inscrever-se para as barras do tribunal de Chartres, em 1778. Procura também fazer nome na literatura forense, concorrendo a diversos prêmios e publicando várias memórias :
* Moyens proposés pour prévenir l'infanticide (1781) (Meios propostos para prevenir o infanticídio (em português));
* Les Lois civiles et l'administration de la justice ramenées à un ordre simple et uniforme, ou Réflexions morales, politiques, etc., etc., sur la manière de rendre la justice en France avec le plus de célérité et le moins de frais possible (1782) (As Leis Civis e a Administração da Justiça levadas a uma ordem simples e uniforme, ou Reflexões morais, políticas, etc., etc., sobre a maneira de aplicar justiça na França com a maior celeridade e menor encargos possíveis (em português));
* Essai sur le mariage considéré sous des rapports naturels, moraux et politiques, ou Moyens de faciliter et d'encourager les mariages en France (1785) (Ensaio sobre o Casamento considerado sob os aspectos naturais, morais e políticos, ou Meios para facilitar e encorajar os Casamentos na França (em português)). Seus outros escritos foram consagrados à reunião da Assembleia dos Notáveis e aos Estados Gerais. Eleito em 20 de março de 1789 primeiro deputado do Terceiro Estado nos Estados Gerais com 164 vozes em 190 votantes, toma assento à esquerda na Assembleia Constituinte de 1789 e torna-se um dos chefes do Clube Jacobino. Membro do comitê de revisão, é convocado para o comitê de constituição em Setembro de 1790, antes de ser eleito secretário e depois presidente da Assembleia. Quando da fuga de Luís XVI e sua prisão em Varennes, juntamente com toda a família real, em Junho de 1791, na mesma época em que Pétion é nomeado Presidente do Tribunal Criminal de Paris (função que nunca exercerá), é encarregado, juntamente com Barnave e o , de trazê-lo de volta a Paris. Pétion deixa um testemunho deste episódio, no qual pretende que « se estivéssemos a sós, ela (Madame Élisabeth - irmã de Luís XVI) ter-se-ia abandonado entre meus braços aos movimentos da natureza ». Em seguida, pronuncia-se a favor da suspensão, mesmo da deposição, de Luís XVI como monarca. Em 30 de Setembro de 1791, quando do fechamento dos trabalhos da Assembleia, recebe, juntamente com Robespierre, uma grande ovação popular. Intimamente ligado a , ele a acompanha até Londres quando esta acompanha três alunas, entre elas , entre Outubro e Novembro de 1791. Em 14 de Novembro de 1791, Pétion é eleito prefeito de Paris, disputando contra La Fayette, obtendo 6.708 votos dos 10.632 possíveis e com o apoio da Corte, opositora de La Fayette, segundo alguns. Durante a Jornada de 20 de Junho de 1792, tenta impedir a invasão do Palácio das Tulherias e dos apartamentos reais, mas é acusado pelo rei e o diretório do departamento de ter favorecido a revolta e facilitado, com sua falta de reação, a invasão do palácio. Em 6 de Julho, é suspenso de suas funções pelo departamento e substituído por , mas esta medida aumenta sua popularidade ; as secções armam-se para reclamar sua volta e ele é o herói das celebrações pelos três anos da Queda da Bastilha, em 14 de Julho de 1792. A Assembleia Legislativa decide então recolocá-lo em suas funções. Em 3 de Agosto, à frente da municipalidade de Paris, exige a deposição do rei. Em compensação, não participa da Jornada de 10 de Agosto de 1792. É confirmado em suas funções de prefeito pela Comuna de Paris, mas perde todo o seu poder em face das secções revolucionárias. Não se opõe às visitas domiciliares e fica totalmente passivo quando dos Massacres de Setembro. Em 6 de Setembro, tem que prestar contas diante da . Eleito, em 5 de Setembro, deputado do Eure-et-Loir na Convenção, demite-se de suas funções de prefeito e torna-se o primeiro presidente da assembleia quando da abertura da sessão, em 20 de setembro de 1792. Nesta época, Pétion choca-se contra o ciúme de Robespierre, com quem rompe no início de Novembro, e alia-se aos Girondinos. Quando do processo de Luís XVI, vota pelo apelo popular e pela morte com sursis. Na primavera de 1793, entra em conflito com a Comuna de Paris, que escapa do domínio dos Girondinos, após a demissão de , acelerando a ruptura entre Girondinos e . Contudo, vota contra o processo de acusação de Marat. Após a Insurreição de 2 de Junho de 1793, é decretada sua prisão mas Pétion consegue evadir-se, em 24 de junho, e chega a Caen, com , onde tenta sublevar a Normandia contra a Convenção. Após a , em Julho de 1793, passa por Finistère, de onde embarca para a Gironda (Bordeaux). Com Buzot e Barbaroux, Pétion vive escondido em Saint-Emilion, perto de Bordeaux, durante dez meses. Quando e Guadet são presos na casa do pai de Guadet, julgando-se ameaçado, Pétion deixa seu abrigo, na casa do peruqueiro Troquart (onde estava refugiado desde 20 de janeiro), em plena noite, com Buzot e Barbaroux. Contudo, um pastor os nota em um bosque de pinheiros. Barbaroux atira em si mesmo mas erra o alvo e é preso (acabará guilhotinado em 25 de Junho). Por seu lado, Pétion e Buzot embrenham-se em um campo de trigo e matam-se, cada um com um tiro de pistola, na comuna de Saint-Magne. Seus corpos são encontrados, semi-devorados por lobos, alguns dias mais tarde. Antes desta última fuga, Pétion tinha deixado com Madame Bouquey o manuscrito de suas Memórias e seu testamento político. (pt)
- Jérome Pétion de Villeneuve, född den 3 januari 1756 i Chartres, död 18 juni 1794 nära Saint-Émilion, var en fransk revolutionspolitiker. Pétion de Villeneuve var ursprungligen advokat. Som delegerad för tredje ståndet blev han 1789 medlem av nationalförsamlingen, där han spelade en framstående roll som en av ledarna för vänstern, blev 1791 mär i Paris efter Jean Sylvain Bailly och tillvann sig bland stadens befolkning en stor popularitet. När Pétion de Villeneuve suspenderades från sitt ämbete på grund av sin underlåtenhet att inskrida mot upploppet 20 juni 1792, förmådde Paris befolkning den lagstiftande församlingen att ingripa till förmån för honom. Han framträdde nu öppet som talesman för republikanska tänkesätt. År 1792 blev han medlem av konventet, närmade sig girondisterna, häktades den 2 juni 1793 men flydde och deltog i den federalistiska resningen. Efter dennas misslyckande begick Pétion de Villeneuve självmord. Wikimedia Commons har media relaterad till Jérôme Pétion de Villeneuve. (sv)
- Жеро́м Петио́н де Вильнёв (фр. Jérôme Pétion de Villeneuve; 3 января 1756, Шартр — 18 июня 1794, близ Сент-Эмильона) — деятель Великой французской революции, жирондист, мэр Парижа (1791—1792). (ru)
- 熱羅姆·佩蒂翁·德·維爾納夫（法語：Jérôme Pétion de Villeneuve，法语发音：[ʒeʁom petjɔ̃ də vilnœv]，1756年1月3日－1794年6月18日）是法國作家和政治家，也是第二任的巴黎市長，從1791年至1792年。 熱羅姆·佩蒂翁·德·維爾納夫是一個沙特爾檢察官的兒子。 雖然知道他被訓練成為一名律師，佩蒂翁早年的生活沒有具體約資料，因此對他在法國大革命之前的訊息幾乎沒有。 [1] 他在1778年成為鼓吹者，並立即開始嘗試在文學上獲得名聲。 他第一篇發表的文章，關於預防殺嬰的方法，未能獲獎，但 雅克·皮埃爾·布里索很賞識，收錄到他的＂國會哲學圖書館＂(Bibliothèque philosophique du législateur (1782))第七冊中。 佩蒂翁的下一個作品，關於民法和婚姻，文章鼓吹教士婚姻，確立了他是一個大膽的改革者的地位。他還攻擊了長期持久 舊制度的傳統，如長子繼承制，指責它將農村區分為“無產者和巨大資產者。” [2] 後來由佩蒂翁執筆的作品包括標題為"對 Saint-Domingue 罪行的反思與譴責" (1790)，他的海地殖民地評論 和標題為"給法國的忠告"，他指責法蘭西政權的貪污腐敗。 1789年舉行法蘭西三級會議代表選舉時，他當選成為沙特爾的第三級代表。 無論是在國民議會和國民制憲議會佩蒂翁都顯現自己是激進的領導者。 雖然佩蒂翁在制憲議會被演說家米拉波和巴納夫所掩蓋，他與吉倫特領導人布里索關係密切為他的政治經營提供有益的建議。他6月23日支持米拉波 ， 10月5日攻擊王后，1790年12月4日被選作主席。1791年6月15日，他被選為巴黎刑事法庭的庭長。 在1791年6月21日，他被選為任命為三個委員之一 ，由瓦雷讷帶回留下了一個昏庸逃跑旅程故事的國王。 1791年9月30日立法議會的最後一次會議後，馬克西米連·羅伯斯庇爾和佩蒂翁成為受歡迎的英雄，並通過民眾授與公民桂冠。 到1791年年末，巴黎行政是由雅各賓派控制，然而市長让·西尔万·巴伊不斷受到左派主導的政治攻擊而辭職。1791年11月16日，佩蒂翁得到巴黎人民熱情更進一步的證明，他被選舉為巴黎第二任市長]]作為巴伊的繼任者。 在他市長職位，他清楚展示他的共和傾向和他對舊君主制的痛恨，尤其是在1792年6月20日，當他默許暴徒闖入杜樂麗宮並侮辱皇室。 由於疏於職責未能有效的保護杜樂麗宮，他的職務被第二級行政單位的塞納省理事會暫停，但 國民立法議會的領導認為，佩蒂翁的原因是他們導致的，於7月13日撤銷停職處分。 8月3日，以巴黎市的首長，佩蒂翁要求罷黜國王。 1792年夏末期間隨著 不倫瑞克公爵的普魯士軍隊到達巴黎附近的凡爾登要塞消息，恐懼鼓勵瘋狂的巴黎暴徒有目標的攻擊囚犯，保皇黨同情者和 在一系列無理由的暴力行為，被稱為九月屠殺。隨著對九月大屠殺必要性認知的分歧，公會呈現出不同派別之間大規模政治鬥爭的景像。吉倫特派代表了溫和的右派，而在公會中他們更激進的對手，山嶽黨，因他們偏愛佔領公會較高地方長椅被區分開來，代表左派。 佩蒂翁當選為厄尔-卢瓦省的公會代表，並成為其第一任主席。 建議，公會主席應具有美國總統相同的權威;他立刻拒絕，但佩蒂翁得到 “佩蒂翁統帥”( "Roi Pétion")的綽號，這促成了他的殉落。 羅伯斯庇爾嫉妒和他結盟的吉倫特派，和他贊成國王的死刑，並訴諸人民。 他參加憲法委員會起草。1793年3月他被選為第一個公共安全委員會委員; 他抨擊曾指控他知道查爾斯·弗朗索瓦·呂穆矣叛逆的方案並保密的羅伯斯庇爾。 然而他的聲望已經衰微，在6月2日他的名字在吉倫特派”22代表”之中列為人民公敵。佩蒂翁逃到卡昂，並鼓動外省暴動對抗公會; 並且，當諾曼地區反抗失敗後，他與马格里特-埃利·加代、弗朗索瓦·比佐、。和出逃到吉倫特省，在那裡他們都被一個假髮商庇護。 1794年6月，在羅伯斯庇爾殉落前一個月，逃脫代表們認為自己不再安全，並放棄他們的避難所; 盧韋他循路前往巴黎，沙利和郭代到波爾多，在那裡他們很快被捕獲; 巴保讓自殺未遂後被送上斷頭台; 佩蒂翁和比佐自殺後，屍體在野外被發現，被狼吃掉了一半。 (zh)
- Жером Петіон де Вільньов (фр. Jérôme Pétion de Villeneuve; 3 січня 1756, Шартр — 18 червня 1794, поблизу Сент-Емільона) — діяч Великої французької революції, жирондист, мер Парижа (1791—1792). (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Jerôme Pétion de Villeneuve (3. ledna 1756 Chartres – polovina června 1794 Bordeaux) byl francouzský právník a politik v době Velké francouzské revoluce. (cs)
- Jérôme Pétion de Villeneuve (Chartres, 3 de gener de 1756 – Sent Manhe de Castilhon, vora Sent Milion 18 de juny de 1794) fou un advocat i revolucionari francès. (ca)
- Jérôme Pétion de Villeneuve (Chartres, 1756 – Saint-Émilion, 1794) fue un revolucionario francés. (es)
- Jérôme Pétion de Villeneuve (Chartres, 1756ko urtarrilaren 3a - Saint-Magne-de-Castillon, 1794ko ekainaren 18a) frantziar idazle eta politikaria izan zen. 1791-1792 bitartean Parisko alkatea izan zen. (eu)
- Jérôme Pétion de Villeneuve (French pronunciation: [ʒeʁom petjɔ̃ də vilnœv], 3 January 1756 – 18 June 1794) was a French writer and politician who served as the second mayor of Paris, from 1791 to 1792. (en)
- Jérôme Pétion de Villeneuve /pe.tjɔ̃/, né à Chartres le 3 janvier 1756, mort dans la commune de Saint-Magne-de-Castillon le 18 juin 1794, est un avocat et un révolutionnaire français, maire de Paris de 1791 à 1792. (fr)
- Jérôme Pétion de Villeneuve (Chartres, 3 gennaio 1756 – Saint-Émilion, 18 giugno 1794) è stato un avvocato, rivoluzionario e politico francese. (it)
- Jérôme Pétion de Villeneuve (ur. 3 stycznia 1756 w Chartres, zm. 18 czerwca 1794 w Saint-Émilion) – francuski polityk czasów Wielkiej Rewolucji Francuskiej, żyrondysta. (pl)
- Жеро́м Петио́н де Вильнёв (фр. Jérôme Pétion de Villeneuve; 3 января 1756, Шартр — 18 июня 1794, близ Сент-Эмильона) — деятель Великой французской революции, жирондист, мэр Парижа (1791—1792). (ru)
- Жером Петіон де Вільньов (фр. Jérôme Pétion de Villeneuve; 3 січня 1756, Шартр — 18 червня 1794, поблизу Сент-Емільона) — діяч Великої французької революції, жирондист, мер Парижа (1791—1792). (uk)
- Jérôme Pétion de Villeneuve (* 3. Januar 1756 in Chartres; † Sommer 1794 bei Bordeaux) war ein Anführer während der Französischen Revolution. Pétion de Villeneuve arbeitete zunächst als Anwalt in Chartres und kam, als die Generalstände berufen wurden, als Deputierter des Dritten Standes nach Versailles, wo er sich bald durch seine Opposition gegen Mirabeau und durch die rücksichtslosen Angriffe auf die Königin bekannt machte. (de)
- Jérôme Pétion de Villeneuve (Chartres, 3 de janeiro de 1756 - morto comuna de Saint-Magne-de-Castillon, próximo a Saint-Emilion, entre junho e julho de 1794: em 18 de Junho de 1794 - 30 Pradial do Ano II, segundo os arquivos parlamentares) foi um advogado e um revolucionário francês. Seus outros escritos foram consagrados à reunião da Assembleia dos Notáveis e aos Estados Gerais. Intimamente ligado a , ele a acompanha até Londres quando esta acompanha três alunas, entre elas , entre Outubro e Novembro de 1791. (pt)
- Jérome Pétion de Villeneuve, född den 3 januari 1756 i Chartres, död 18 juni 1794 nära Saint-Émilion, var en fransk revolutionspolitiker. Pétion de Villeneuve var ursprungligen advokat. Som delegerad för tredje ståndet blev han 1789 medlem av nationalförsamlingen, där han spelade en framstående roll som en av ledarna för vänstern, blev 1791 mär i Paris efter Jean Sylvain Bailly och tillvann sig bland stadens befolkning en stor popularitet. När Pétion de Villeneuve suspenderades från sitt ämbete på grund av sin underlåtenhet att inskrida mot upploppet 20 juni 1792, förmådde Paris befolkning den lagstiftande församlingen att ingripa till förmån för honom. Han framträdde nu öppet som talesman för republikanska tänkesätt. År 1792 blev han medlem av konventet, närmade sig girondisterna, häktade (sv)
- 熱羅姆·佩蒂翁·德·維爾納夫（法語：Jérôme Pétion de Villeneuve，法语发音：[ʒeʁom petjɔ̃ də vilnœv]，1756年1月3日－1794年6月18日）是法國作家和政治家，也是第二任的巴黎市長，從1791年至1792年。 熱羅姆·佩蒂翁·德·維爾納夫是一個沙特爾檢察官的兒子。 雖然知道他被訓練成為一名律師，佩蒂翁早年的生活沒有具體約資料，因此對他在法國大革命之前的訊息幾乎沒有。 [1] 他在1778年成為鼓吹者，並立即開始嘗試在文學上獲得名聲。 他第一篇發表的文章，關於預防殺嬰的方法，未能獲獎，但 雅克·皮埃爾·布里索很賞識，收錄到他的＂國會哲學圖書館＂(Bibliothèque philosophique du législateur (1782))第七冊中。 佩蒂翁的下一個作品，關於民法和婚姻，文章鼓吹教士婚姻，確立了他是一個大膽的改革者的地位。他還攻擊了長期持久 舊制度的傳統，如長子繼承制，指責它將農村區分為“無產者和巨大資產者。” [2] 後來由佩蒂翁執筆的作品包括標題為"對 Saint-Domingue 罪行的反思與譴責" (1790)，他的海地殖民地評論 和標題為"給法國的忠告"，他指責法蘭西政權的貪污腐敗。 (zh)
|
