| dbo:abstract
|
- Herbert I del Maine († 13 d'abril de 1035) anomenat també Gos Despert (del francès Éveille-chien, llatinitzat Evigilans Canis) fou comte del Maine del 1017 fins a la seva mort el 1035. (ca)
- Herbert I. von Maine († 1036), genannt Hundeaufwecker (fran.: Éveille-Chien; lat.: Evigilans-canem), war ab 1015 ein Graf von Maine. Er war der Sohn und Nachfolger des Grafen Hugo III. aus dem zweiten Haus Maine. Wie einst sein Vater musste auch Herbert die Oberhoheit des Grafen von Anjou über Maine akzeptieren. Herbert versuchte aber nach dem Zerfall der königlichen Zentralmacht unter König Robert II. dem Frommen sich dieser Dominanz zu entziehen, indem er sich königliche Rechte anmaßte, wie zum Beispiel das schlagen eigener Münzen mit eigenen Monogramm. Weiterhin vergab er an seine Getreuen Lehen, welche er Burgen bauen ließ. Noch zu seinen Lebzeiten entstanden Sablé, Château-du-Loir, Mayenne, später Laval, La Ferté-Bernard, , sowie nach 1050 Sillé, La Suze, Malicorne, La Milesse, Montfort, usw. Das offensive Auftreten des Grafen Odo II. von Blois führte Herbert zunächst in ein Bündnis mit dem Grafen Fulko III. Nerra von Anjou. Nachdem Odo 1016 die Festung Montrichard angegriffen hatte, kam es zur Schlacht bei Pontlevoy zwischen Fulko und Odo, das rechtzeitige Eingreifen Herberts zugunsten Fulkos führte zu einem Sieg über Odo. Die Schlacht führte, obwohl nicht entscheidend, zu einem Gleichgewicht der Kräfte in der Region und einem relativen Frieden für die nächsten Jahre. Das Verhältnis zu Anjou sollte sich danach aber verschlechtern, nachdem Fulko versuchte seine Autorität wieder im Maine geltend zu machen. Herbert wechselte auf die Seite Odos und stellte sich damit gegen Anjou und auch dem König. Seine Position im eigenen Haus stärkte er, indem er Avesgaud de Bellême, Bischof von Le Mans, aus seinem Bistum vertrieb weil dieser Anjou unterstützte. Ihn ersetzte Herbert mit dessen eigenen Neffen Gervais de Château-du-Loir (auch Gervis de Bellême genannt), der ein Feind der Anjous war. Am 7. März 1025 wurde Herbert bei einer Unterredung in Saintes von Fulko Nerra festgenommen, der ihn zwei Jahre lang gefangen hielt. Erst eine Koalition von Fulkos Feinden führt zu seiner Freilassung. Der normannische Geschichtsschreiber Ordericus Vitalis bietet zwei Erklärungen für Herberts Beinamen. Einerseits soll er auf seine ständige Wachsamkeit gegenüber feindlichen Nachbarn, insbesondere den Grafen von Anjou, zurückgehen, andererseits aber führt Ordericus den Beinamen auf die gefürchteten nächtlichen Überfälle des Grafen selbst zurück. Der Name von Herberts Frau ist nicht überliefert. Bei der Gefangennahme ihres Mannes in Saintes sei ihr aber die Flucht vor Fulko gelungen. Ihre Kinder waren:
* Hugo IV. (* um 1018 bis 1022; † 26. März 1051), Graf von Maine
* Garsende († ?)
* ⚭ 1044 mit Graf Theobald III. von Blois († 1089), Scheidung 1049
* ⚭ um 1051 mit Alberto Azzo II. d’Este († 1097), Graf von Luni, Tortona und Mailand
* Paula, ⚭ Johann von La Flèche († vor 1097)
* Biota († 1063 in Falaise, mit ihrem Ehemann vergiftet), ⚭ Walter III., Graf von Vexin und Amiens (de)
- Herbert I (died 13 April 1035), called Wakedog (from French Eveille-chien, Latinized as Evigilans Canis), was the count of Maine from 1017 until his death. He had a turbulent career with an early victory that may have contributed to his later decline. (en)
- Herberto I (fallecido el 13 de abril de 1035), llamado Perro despierto (del francés Eveille-chien, latinizado como Evigilans Canis), fue conde de Maine desde 1017 hasta su muerte. Tuvo una carrera turbulenta con una temprana victoria que pudo haber contribuido a su posterior declive. (es)
- Herbert Ier Éveille-Chien, né entre 990 et 1000, mort un 15 février entre 1032 et 1035, fut comte du Maine de 1014/1015 à sa mort. Il était fils d'Hugues III, comte du Maine, de la famille des Hugonides. (fr)
- Herbert I dari Maine, dijuluki anjing waspada (bahasa Prancis: Eveille-chien, bahasa Latin: Evigilans Canis) (skt. 990-1036 adalah dari 1017 hingga kematiannya, dia adalah putra dan penerus Hugues III dari Maine. Julukannya mungkin terkait dengan fakta bahwa dia bangun pagi-pagi untuk pergi berburu atau fakta bahwa dia harus terus-menerus waspada terhadap kemungkinan serangan dari Anjou. Ayahandanya yang beraliansi dengan Comte Blois, seharusnya mengakui subordinasi Foulque Nerra dan sejak awal pemerintahannya pada 1015 Herbert dipaksa untuk membantu Foulque dalam perjuangannya melawan Eudes II dari Blois. Pada 1016, Eudes hampir mengalahkan Foulque di , tetapi Eudes akhirnya dikalahkan ketika Herbert datang untuk menyelamatkan Foulque. Setelah peristiwa penting ini, Herbert memberikan sumbangan kepada Saint-Pierre-de-la-Cour di Le Mans. Setelah ini, Herbert memulai kebijakan untuk memperkuat posisinya. Dia mencetak mata uangnya sendiri, membagikan tanah kepada umatnya dan mengizinkan mereka membangun benteng. Ia menggantikan Uskup Le Mans dengan sepupunya sendiri . Setelah pertahanan Maine terorganisasi dengan baik, dia meminta Comte Rennes dan Blois untuk berbaris melawan Anjou dan Prancis. Namun ketika berada di pada 1025, Herbert dipenjarakan oleh Foulque dari Anjou. Setelah dua tahun ditawan, dia mengakui Foulque sebagai tuannya dan dibebaskan. (in)
- Eriberto o Erberto detto Cane Sveglio in francese Herbert Ier Éveille-Chien (985 circa – 15 febbraio 1035 circa) fu il quinto conte del Maine della famiglia degli Ugonidi o seconda casa del Maine, dal 1015 circa fino alla sua morte. La Francia nel 1030 (it)
- Herbert I van Maine, bijgenaamd de hondenwekker (ca. 990 - 1036) was graaf van Maine, zoon en opvolger van Hugo III van Maine. Zijn bijnaam kan verband houden met het feit dat hij 's morgens vroeg opstond om te gaan jagen of op het feit dat hij voortdurend waakzaam moest zijn voor mogelijke aanvallen van Anjou. Zijn vader, die een verbond had gesloten met de graaf van Blois, had de ondergeschiktheid aan Fulco III van Anjou moeten erkennen en vanaf het begin van zijn bestuur in 1015 was Herbert gedwongen Fulco te helpen in diens strijd tegen Odo II van Blois. In 1016 had Odo Fulco vrijwel verslagen in de slag van Pontlevoy maar werd Odo uiteindelijk toch verslagen toen Herbert Fulco te hulp kwam. Na deze belangrijke gebeurtenis deed Herbert een schenking aan Saint-Pierre-de-la-Cour te Le Mans (stad). Hierna begon Herbert aan een politiek om zijn positie te versterken. Hij sloeg een eigen munt, wees gronden toe aan zijn getrouwen en liet hen toe versterkingen op te trekken. Hij verving de bisschop van Le Mans door eigen neef Gervais van Château-du-Loir. Nadat de verdediging van Maine zo afdoende was georganiseerd, deed hij een beroep op de graven van Rennes en van Blois om op te trekken tegen Anjou en tegen Frankrijk. Tijdens een onderhoud in Saintes in 1025 werd Herbert echter gevangengenomen door Fulco van Anjou. Na twee jaar gevangenschap erkende hij Fulco als zijn heer en werd vrijgelaten. Herbert was de vader van:
* Hugo IV (-1051)
* Gersenda, gehuwd met Theobald III van Blois en met Albert Azzo II van Este en zo de moeder van Hugo V van Este, minnares van Godfried van Mayenne
* , gehuwd met Jan van Beaugency, en zo de moeder van Eli van Beaugency.
* Biota, gehuwd met graaf Wouter van Vexin en Amiens. Wouter en Biota werden in 1063 gevangengenomen door Willem de Veroveraar en stierven in gevangenschap door vergiftiging. (nl)
- Herbert I (ur. ok. 985 – 15 lutego 1036) – hrabia Maine, syn hrabiego Hugona III i jego żony, kobiety nieznanego pochodzenia. Rządy Herberta (od 1014 r.) przypadają na okres osłabienia władzy królewskiej we Francji. Królewscy wasale uzyskali wówczas znaczną samodzielność. Herbert zaczął wówczas wybijać własne monety. Sam jednak musiał również iść na ustępstwa wobec własnych wasali. Ich wierność musiał okupić kolejnymi nadaniami ziemskimi oraz prawem do budowy własnych zamków. Herbert był od początku wasalem potężnego hrabiego Andegawenii Fulka III Czarnego. W przymierzu z nim toczył wieloletnią wojnę z hrabią Blois Odonem II. 6 lipca 1016 r. między siłami Fulka i Odona doszło do decydującej . Bliższy sukcesu był Odon, ale walczący po stronie andegaweńskiej Herbert w decydującym momencie zaatakował flankę wojsk Odona i rozstrzygnął bitwę na korzyść Andegawenia. Zwycięstwo Fulka oznaczało początek wieloletniego okresu pokoju w regionie. Po tej bitwie Herbert rozpoczął starania o uniezależnienie się od Fulka. Służyć temu miało małżeństwo jego syna i dziedzica Hugona z córką hrabiego Blois. Herbert sprzymierzył się również z innym wrogiem hrabiego Andegawenii, hrabią Rennes. Konflikt narastał, wreszcie 7 marca 1025 r. Fulko pojmał Herberta w Saintes. Herbert przebywał w niewoli dwa lata, dopóki interwencja jego sojuszników nie przywróciła mu wolności. Po wyjściu z niewoli Herbert złożył hołd Fulkowi. Herbert miał czworo dzieci:
* Hugon IV (zm. 26 marca 1051), hrabia Maine
* Biota (zm. 1063), żona Waltera III, pana de Vexin
* Paula, żona Lancelina I, pana de Beaugency
* Gersenda, żona Tybalda III, hrabiego Blois, i , margrabiego Mediolanu (pl)
- Герберт I Разбуди-Собаку (фр. Herbert Ier Éveille-Chien, ранее 985—15 февраля 1032/1035) — граф Мэна с 1014/1016 года, сын Гуго III, графа Мэна (ru)
|
| rdfs:comment
|
- Herbert I del Maine († 13 d'abril de 1035) anomenat també Gos Despert (del francès Éveille-chien, llatinitzat Evigilans Canis) fou comte del Maine del 1017 fins a la seva mort el 1035. (ca)
- Herbert I (died 13 April 1035), called Wakedog (from French Eveille-chien, Latinized as Evigilans Canis), was the count of Maine from 1017 until his death. He had a turbulent career with an early victory that may have contributed to his later decline. (en)
- Herberto I (fallecido el 13 de abril de 1035), llamado Perro despierto (del francés Eveille-chien, latinizado como Evigilans Canis), fue conde de Maine desde 1017 hasta su muerte. Tuvo una carrera turbulenta con una temprana victoria que pudo haber contribuido a su posterior declive. (es)
- Herbert Ier Éveille-Chien, né entre 990 et 1000, mort un 15 février entre 1032 et 1035, fut comte du Maine de 1014/1015 à sa mort. Il était fils d'Hugues III, comte du Maine, de la famille des Hugonides. (fr)
- Eriberto o Erberto detto Cane Sveglio in francese Herbert Ier Éveille-Chien (985 circa – 15 febbraio 1035 circa) fu il quinto conte del Maine della famiglia degli Ugonidi o seconda casa del Maine, dal 1015 circa fino alla sua morte. La Francia nel 1030 (it)
- Герберт I Разбуди-Собаку (фр. Herbert Ier Éveille-Chien, ранее 985—15 февраля 1032/1035) — граф Мэна с 1014/1016 года, сын Гуго III, графа Мэна (ru)
- Herbert I. von Maine († 1036), genannt Hundeaufwecker (fran.: Éveille-Chien; lat.: Evigilans-canem), war ab 1015 ein Graf von Maine. Er war der Sohn und Nachfolger des Grafen Hugo III. aus dem zweiten Haus Maine. Der normannische Geschichtsschreiber Ordericus Vitalis bietet zwei Erklärungen für Herberts Beinamen. Einerseits soll er auf seine ständige Wachsamkeit gegenüber feindlichen Nachbarn, insbesondere den Grafen von Anjou, zurückgehen, andererseits aber führt Ordericus den Beinamen auf die gefürchteten nächtlichen Überfälle des Grafen selbst zurück. (de)
- Herbert I dari Maine, dijuluki anjing waspada (bahasa Prancis: Eveille-chien, bahasa Latin: Evigilans Canis) (skt. 990-1036 adalah dari 1017 hingga kematiannya, dia adalah putra dan penerus Hugues III dari Maine. Julukannya mungkin terkait dengan fakta bahwa dia bangun pagi-pagi untuk pergi berburu atau fakta bahwa dia harus terus-menerus waspada terhadap kemungkinan serangan dari Anjou. (in)
- Herbert I van Maine, bijgenaamd de hondenwekker (ca. 990 - 1036) was graaf van Maine, zoon en opvolger van Hugo III van Maine. Zijn bijnaam kan verband houden met het feit dat hij 's morgens vroeg opstond om te gaan jagen of op het feit dat hij voortdurend waakzaam moest zijn voor mogelijke aanvallen van Anjou. Herbert was de vader van: (nl)
- Herbert I (ur. ok. 985 – 15 lutego 1036) – hrabia Maine, syn hrabiego Hugona III i jego żony, kobiety nieznanego pochodzenia. Rządy Herberta (od 1014 r.) przypadają na okres osłabienia władzy królewskiej we Francji. Królewscy wasale uzyskali wówczas znaczną samodzielność. Herbert zaczął wówczas wybijać własne monety. Sam jednak musiał również iść na ustępstwa wobec własnych wasali. Ich wierność musiał okupić kolejnymi nadaniami ziemskimi oraz prawem do budowy własnych zamków. Herbert miał czworo dzieci: (pl)
|
