| dbo:abstract
|
- جمهورية الصين، التي تُشير إليها العديد من الدول باسم «تايوان»، هي دولة تعترف بها 14 دولة من أصل 143 دولة عضو في الأمم المتحدة، بالإضافة إلى الكرسي الرسولي. من ناحية تاريخية، طلبت جمهورية الصين «تايوان» من حلفائها الدبلوماسيين أن يعترفوا بها باعتبارها الحكومة الشرعية الوحيدة في الصين، ولكن منذ تسعينيات القرن العشرين، تغيرت سياستها في اتجاه الحصول على الاعتراف المتبادل بينها وبين جمهورية الصين الشعبية. إضافة إلى هذه العلاقات، تقيم جمهورية الصين «تايوان» علاقات غير رسمية مع 57 دولة عضو في الأمم المتحدة عبر قنصلياتها ومكاتبها التمثيلية. (ar)
- The Republic of China (ROC), commonly known as Taiwan, has full diplomatic relations with 13 of the 193 United Nations member states and with the Holy See (Vatican City). In addition to these relations, the ROC also maintains unofficial relations with 58 UN member states, one self-declared state (Somaliland), three territories (Guam, Hong Kong, and Macau), and the European Union via its representative offices and consulates under the One China principle. Taiwan has the 31st largest diplomatic network in the world with 110 offices. Historically, the ROC has required its diplomatic allies to recognise it as the sole legitimate government of "China" (competing for exclusive use of the name "China"), starting in the early 1970s when the ROC was replaced by the PRC as the recognised government of "China" in the UN following Resolution 2758 including its key position such as a permanent membership on the United Nations Security Council. But since the 1990s, its policy has changed into actively seeking dual recognition with the People's Republic of China (PRC). Many international organizations that the ROC participates in use alternative names, including "Chinese Taipei" at the International Olympic Committee. (en)
- La politique étrangère de la république de Chine, dénommée « Taïwan » par de nombreux États, traite des relations entre la République de Chine et les autres pays. La République de Chine est reconnue par 14 des 193 États membres des Nations unies, ainsi que par le Saint-Siège. En plus de ces relations, la République de Chine entretient des relations non officielles avec 57 membres de l'ONU via ses bureaux de représentation et consulats. Le passeport taïwanais a des accords d'exemption de visa avec 124 pays et Hong Kong (33e rang mondial) en 2018. Le gouvernement de la République de Chine a participé à la conférence de Moscou de 1943, à la Conférence de Dumbarton Oaks et à la conférence des Nations unies sur les organisations internationales et était un membre fondateur des Nations unies après avoir été membre de l'alliance qui a remporté la Seconde Guerre mondiale. En 1949, les nationalistes ont perdu la guerre civile chinoise en Chine continentale et se sont retirés à Taïwan, Penghu, Kinmen et Matsu. Malgré la perte importante de territoires, la République de Chine a continué d'être reconnue comme le gouvernement légitime de la Chine par l'ONU et par de nombreux États non communistes. En 1971, l'ONU a expulsé la République de Chine et transféré le siège de la Chine à la république populaire de Chine (RPC). En plus de la reconnaissance par une majorité de pays avant la résolution 2758 des Nations Unies, la République de Chine a perdu sa place de membre de toutes les organisations intergouvernementales liées aux Nations unies. L'ONU et des organisations comme la Cour internationale de justice étant le lieu le plus courant pour l'application effective du droit international et la communauté internationale d'États, la majorité des pays alignés sur l'Occident pendant la guerre froide ont mis fin à leurs relations diplomatiques avec Taipei au profit de Pékin. Les articles 23 et 110 de la Charte des Nations unies, dans son chapitre II, font explicitement référence à la République de Chine, mais le siège de la Chine est actuellement occupé par la RPC. La République de Chine continue d'entretenir des relations de facto y compris avec la plupart des organisations non gouvernementales aux Nations Unies, en plus de la préoccupation de l'UNESCO. La Convention de Vienne sur les relations diplomatiques a été signée et ratifiée par la République de Chine les 18 avril 1961 et 19 décembre 1969 y compris le Protocole facultatif concernant le règlement obligatoire des différends. L'article 35 de la Convention de Vienne sur le droit des traités de 1969, pierre angulaire de la diplomatie moderne, s'applique également à la République de Chine depuis 1971. En raison de la précarité de la situation de Taïwan et de son isolement dans les années 1970 et 1980 après son expulsion de l'ONU, ainsi que de l'influence américaine, la République de Chine s'est progressivement démocratisée et a adopté le suffrage universel, jusqu'au terme de la présidence dictatoriale de Chiang Ching-kuo. Les premières élections présidentielles directes ont eu lieu en 1996 et le président en exercice, Lee Teng-hui, fut élu. À compter du 4 mai 2015, les ressortissants de RDC sont éligibles pour un visa préférentiel dans 142 pays ou territoires. Les alliés traditionnels et stables de Taïwan comprennent les États-Unis, le Canada, le Japon, l'Australie et la Nouvelle-Zélande. La diplomatie culturelle de Taïwan comprend la création du Centre taïwanais de ressources pour les Études chinoises en 2012 dans les principales universités du monde. La RDC est l'un des principaux partisans de l'aide publique au développement avec le Fonds de coopération internationale pour le développement, qui gère les projets d'aide étrangère et de coopération internationale de la RDC. Depuis 2010, avec la Taiwan Relations Act, aux côtés d'autres alliés des États-Unis pour la sécurité, notamment l'Australie, la Nouvelle-Zélande, le Japon et la Corée du Sud, dans le cadre de la loi sur les relations taïwanaises, des fonctionnaires du RDC ont effectué des visites quasi officielles aux niveaux gouvernemental et politique, y compris les directives militaires coopératives taïwano-américaines dans le cadre des exercices annuels de forces conjointes Han Kuang. Les objectifs stratégiques communs de la déclaration commune du comité consultatif sur la sécurité américano-japonaise de 2005 et 2011 (et réitérée en 2013) comprenaient les objectifs suivants :
* résolution pacifique des problèmes concernant le détroit de Taiwan grâce au dialogue ;
* le rôle responsable et constructif de la Chine dans la stabilité et la prospérité régionales ;
* la coopération de la Chine sur des questions globales ;
* l'adhésion de la Chine aux normes internationales de comportement, et l'instauration de la confiance entre les États-Unis, le Japon et la Chine ;
* ouverture et transparence concernant la modernisation militaire de la Chine ;
* renforcer les mesures de renforcement de la confiance, compte tenu de la croissance rapide des investissements militaires chinois grâce aux investissements militaires en expansion rapide de la Chine. Le PIB de la RDC est supérieur à celui de plusieurs économies du G20. Dans le contexte de la norme internationale de tabula rasa, le ministère des affaires étrangères de la République de Chine reste de facto prêt à rejoindre la communauté internationale et (le cas échéant) en tant qu'entité sui generis du droit international par référence au principe ex factis jus oritur En tant qu'État non membre des Nations unies, en participant en tant que membres à une ou plusieurs institutions spécialisées des Nations unies et fonctionnant dans un système politique parallèle au Parti communiste chinois comme dans le cas de l'Allemagne et de la Corée, le statut d'observateur permanent peut être accordé à la République de Chine au sein d'organisations telles que le FMI et la Banque mondiale. L'implication et la participation à la conférence Asie-Pacifique sur l'innovation permettent une interaction avec le directeur de la Division de l'Économie et des Statistiques de l'OMPI, qui relève directement du directeur général. En raison de « l'absence d'entente entre les deux rives » du détroit de Formose (consensus de 1992), Taïwan subit l'isolement international sous l'administration pro-indépendance du parti démocrate progressiste, et il ne peut donc participer à l'Assemblée mondiale de la santé, à Interpol, l'Organisation de l'aviation civile internationale au processus de Kimberley, de possibles mesures internationales contre les activités du Comité olympique de Taipei chinois (nom de Taïwan aux Jeux Olympiques), Golden Horse Film Festival (boycotté), impossibilité pour les journalistes taiwanais d'entrer aux Nations unies et d'assister aux réunions de la CCNUCC. La société civile de la République de Chine participe actuellement à 11 projets liés aux objectifs de développement durable des Nations Unies. Taïwan occupe la 31e place sur 176 pays et territoires dans l'indice de perception de la corruption 2016 de Transparency International et figure dans la tranche B de l'indice de corruption de la défense le gouvernement. (fr)
- Negara-negara yang berhubungan diplomatik dengan Taiwan, Republik Tiongkok biasanya juga secara resmi mengakui kedaulatan Republik Tiongkok sebagai wakil Tiongkok satu-satunya di dunia. Sampai saat ini, tidak ada satupun negara yang memiliki sekaligus hubungan diplomatik dengan Republik Tiongkok dan Republik Rakyat Tiongkok karena kedua belah pihak menekankan asas Satu Tiongkok. (in)
- 이 문서에서는 중화민국의 대외 관계(中華民國의 對外 關係)에 대해서 다룬다. 외교에 있어서 특필해야할 점은 현재 분단국가인 중화민국 정부가 스스로를 중화인민공화국에 대하여 "중국의 정통 정부"라고 하고 있는 점이다. 중화민국은 냉전 구도 하에서, 제2차 세계 대전 이후 친서방 진영에 편입되어 있었다. 국공 내전으로 인해 영토의 대부분을 잃게 되었지만 연이어 발발한 한국 전쟁에서 중화인민공화국이 중국인민지원군을 불법으로 조직해 한국 전쟁에서 수세에 몰리던 조선민주주의인민공화국을 구원함으로써, 오히려 궁지에 몰렸던 중화민국은 유엔의 안보리 상임이사국 지위를 소생하였다. 그러나, 1971년 10월 25일에 유엔 총회 결의 제2758호로 유엔 내 상임이사국 지위와 의석을 모두 중화인민공화국에게 빼앗기면서 중화민국의 외교적 고립은 급물살을 타기 시작하였다. 비슷한 시기에 미국의 헨리 키신저가 비밀리에 베이징을 방문해서 저우언라이와 회담을 가졌고, 1972년 2월 21일 미국 대통령 리처드 닉슨과 중화인민공화국의 최고 지도자 마오쩌둥 간의 정상 회담이 이뤄진 이후부터 중화민국은 국제사회에서 비주류로 물러나고 중화인민공화국에게 밀리게 되었다. 장제스 사망 후 1979년 최대의 우방이었던 미국과 단교하는 등 자유 진영과의 결별을 맛보아야 했다. 또한, 중화인민공화국은 하나의 중국 원칙을 내세워 중화민국은 불리한 위치로 추락하게 되었다. (ko)
- As relações exteriores de Taiwan, constitucionalmente e oficialmente a República da China (ROC), são as relações bilaterais entre a República da China e outros países. Este país é reconhecido por 13 Estados-membros das Nações Unidas, bem como pela Santa Sé. Taiwan mantém relações diplomáticas com estes países, bem como relações não oficiais com outras nações através de seus escritórios de representação e consulados. A República da China participou da Conferência de Moscou em 1943, Conferência Dumbarton Oaks, Conferência das Nações Unidas sobre Organização Internacional, e foi um membro fundador da Organização das Nações Unidas. Em 1949, os nacionalistas perderam a guerra civil chinesa na China continental e recuaram para Taiwan. Apesar da grande perda de território, a República da China continuou a ser reconhecida como o governo legítimo da China pela ONU e por muitos estados não comunistas. Em 1971, a ONU expulsou a República da China e transferiu o assento para a República Popular da China. Apesar do reconhecimento imediato pela maioria dos países antes da Resolução 2758 da ONU, a República da China perdeu a sua participação em todas as organizações intergovernamentais relacionadas com as Nações Unidas. Como a ONU e as organizações relacionadas, tal qual o Tribunal Internacional de Justiça, são os locais mais comuns para a execução efetiva do direito internacional e servem como a comunidade internacional para os Estados no período pós-Segunda Guerra Mundial, a maioria dos países alinhados com o Ocidente na Guerra Fria encerrou as relações diplomáticas com Taiwan e reconheu a República Popular da China em seu lugar. (pt)
- В политической истории и международных отношениях Китайской Республики большую роль играет так называемая народная дипломатия. В 1990-е годы, и особенно после избрания президентом Чэнь Шуйбяня роль этой дипломатии заметно выросла. Концепция «народной дипломатии» подразумевает взаимный диалог и сотрудничество, и вовлечение всего тайваньского народа в процесс международного общения, в рамках межнациональных и меж социальных связей. Это понятие также подразумевает демократизацию международной политики, включая принципы подотчетности и прозрачности, и более полное вовлечение широкой публики в этот процесс. (ru)
- Тайвань (конституційно та офіційно Респу́бліка Кита́й, кит. 中華民國) визнана 14 державами-членами Організації Об'єднаних Націй, а також Святим Престолом. Тайвань підтримує дипломатичні відносини з цими країнами, а також неофіційні відносини з іншими країнами через свої представництва та консульства. Ці дипломатичні відносини не є міжнародним визнанням Тайваню як держави, а швидше визнанням уряду РК як представника Китаю. У політичній історії та міжнародних відносинах Китайської Республіки велику роль відіграє так звана народна дипломатія. У 1990-ті роки, й особливо після обрання президентом Ченя Шуйбяня роль цієї дипломатії помітно зросла. Концепція «народної дипломатії» має на увазі взаємний діалог і співпрацю та залучення всього тайванського народу в процес міжнародного спілкування, в рамках міжнаціональних і міжсоціальних зв'язків. (uk)
- 中華民國外交是指中華民國的外交關係，其與邦交國的外交關係在過去是建立在承認中華民國政府是代表中國的唯一合法政府的基礎上，自1988年李登輝繼任總統之後則改採務實外交而不再強求中國代表權。目前中華民國與世界14個主權國家擁有正式外交關係，其餘國家則因一個中國政策而不承認中華民國；中華民國與部分無邦交國家維持往來，視情形互設代表機構。 由於國際社會普遍接受一個中國政策，世界上沒有主權國家同時與中華人民共和國及中華民國建立邦交；在中華人民共和國參與的國際組織當中（世界貿易組織、亞洲太平洋經濟合作會議、國際奧林匹克委員會等），中華民國則使用「臺澎金馬個別關稅領域」、「中華臺北」等權宜名稱名義加入。此外，中華民國雖無聯合國會籍，但是仍然積極試圖參與經濟合作暨發展組織、世界衛生組織、國際民航組織等國際組織與機構。 在与中華民國保持正式外交關係的14个国家中，瓜地马拉、洪都拉斯和梵蒂岡3国的建交时间在中華民國政府遷台之前，其余11国的时间在迁台之后。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- جمهورية الصين، التي تُشير إليها العديد من الدول باسم «تايوان»، هي دولة تعترف بها 14 دولة من أصل 143 دولة عضو في الأمم المتحدة، بالإضافة إلى الكرسي الرسولي. من ناحية تاريخية، طلبت جمهورية الصين «تايوان» من حلفائها الدبلوماسيين أن يعترفوا بها باعتبارها الحكومة الشرعية الوحيدة في الصين، ولكن منذ تسعينيات القرن العشرين، تغيرت سياستها في اتجاه الحصول على الاعتراف المتبادل بينها وبين جمهورية الصين الشعبية. إضافة إلى هذه العلاقات، تقيم جمهورية الصين «تايوان» علاقات غير رسمية مع 57 دولة عضو في الأمم المتحدة عبر قنصلياتها ومكاتبها التمثيلية. (ar)
- Negara-negara yang berhubungan diplomatik dengan Taiwan, Republik Tiongkok biasanya juga secara resmi mengakui kedaulatan Republik Tiongkok sebagai wakil Tiongkok satu-satunya di dunia. Sampai saat ini, tidak ada satupun negara yang memiliki sekaligus hubungan diplomatik dengan Republik Tiongkok dan Republik Rakyat Tiongkok karena kedua belah pihak menekankan asas Satu Tiongkok. (in)
- В политической истории и международных отношениях Китайской Республики большую роль играет так называемая народная дипломатия. В 1990-е годы, и особенно после избрания президентом Чэнь Шуйбяня роль этой дипломатии заметно выросла. Концепция «народной дипломатии» подразумевает взаимный диалог и сотрудничество, и вовлечение всего тайваньского народа в процесс международного общения, в рамках межнациональных и меж социальных связей. Это понятие также подразумевает демократизацию международной политики, включая принципы подотчетности и прозрачности, и более полное вовлечение широкой публики в этот процесс. (ru)
- 中華民國外交是指中華民國的外交關係，其與邦交國的外交關係在過去是建立在承認中華民國政府是代表中國的唯一合法政府的基礎上，自1988年李登輝繼任總統之後則改採務實外交而不再強求中國代表權。目前中華民國與世界14個主權國家擁有正式外交關係，其餘國家則因一個中國政策而不承認中華民國；中華民國與部分無邦交國家維持往來，視情形互設代表機構。 由於國際社會普遍接受一個中國政策，世界上沒有主權國家同時與中華人民共和國及中華民國建立邦交；在中華人民共和國參與的國際組織當中（世界貿易組織、亞洲太平洋經濟合作會議、國際奧林匹克委員會等），中華民國則使用「臺澎金馬個別關稅領域」、「中華臺北」等權宜名稱名義加入。此外，中華民國雖無聯合國會籍，但是仍然積極試圖參與經濟合作暨發展組織、世界衛生組織、國際民航組織等國際組織與機構。 在与中華民國保持正式外交關係的14个国家中，瓜地马拉、洪都拉斯和梵蒂岡3国的建交时间在中華民國政府遷台之前，其余11国的时间在迁台之后。 (zh)
- The Republic of China (ROC), commonly known as Taiwan, has full diplomatic relations with 13 of the 193 United Nations member states and with the Holy See (Vatican City). In addition to these relations, the ROC also maintains unofficial relations with 58 UN member states, one self-declared state (Somaliland), three territories (Guam, Hong Kong, and Macau), and the European Union via its representative offices and consulates under the One China principle. Taiwan has the 31st largest diplomatic network in the world with 110 offices. (en)
- La politique étrangère de la république de Chine, dénommée « Taïwan » par de nombreux États, traite des relations entre la République de Chine et les autres pays. La République de Chine est reconnue par 14 des 193 États membres des Nations unies, ainsi que par le Saint-Siège. En plus de ces relations, la République de Chine entretient des relations non officielles avec 57 membres de l'ONU via ses bureaux de représentation et consulats. Le passeport taïwanais a des accords d'exemption de visa avec 124 pays et Hong Kong (33e rang mondial) en 2018. (fr)
- 이 문서에서는 중화민국의 대외 관계(中華民國의 對外 關係)에 대해서 다룬다. 외교에 있어서 특필해야할 점은 현재 분단국가인 중화민국 정부가 스스로를 중화인민공화국에 대하여 "중국의 정통 정부"라고 하고 있는 점이다. 중화민국은 냉전 구도 하에서, 제2차 세계 대전 이후 친서방 진영에 편입되어 있었다. 국공 내전으로 인해 영토의 대부분을 잃게 되었지만 연이어 발발한 한국 전쟁에서 중화인민공화국이 중국인민지원군을 불법으로 조직해 한국 전쟁에서 수세에 몰리던 조선민주주의인민공화국을 구원함으로써, 오히려 궁지에 몰렸던 중화민국은 유엔의 안보리 상임이사국 지위를 소생하였다. (ko)
- As relações exteriores de Taiwan, constitucionalmente e oficialmente a República da China (ROC), são as relações bilaterais entre a República da China e outros países. Este país é reconhecido por 13 Estados-membros das Nações Unidas, bem como pela Santa Sé. Taiwan mantém relações diplomáticas com estes países, bem como relações não oficiais com outras nações através de seus escritórios de representação e consulados. (pt)
- Тайвань (конституційно та офіційно Респу́бліка Кита́й, кит. 中華民國) визнана 14 державами-членами Організації Об'єднаних Націй, а також Святим Престолом. Тайвань підтримує дипломатичні відносини з цими країнами, а також неофіційні відносини з іншими країнами через свої представництва та консульства. Ці дипломатичні відносини не є міжнародним визнанням Тайваню як держави, а швидше визнанням уряду РК як представника Китаю. (uk)
|
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
_(4528145712).jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
_of_Taiwan_(中華民國),_as_seen_from_Lane_101,_Tianmu_West_road_(天母西路101巷)_on_31_October_2017,_around_1PM_(Picture_1).jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
_合影_(27163348345).jpg){kind=link}
