An Entity of Type: Thing, from Named Graph: http://dbpedia.org, within Data Space: dbpedia.org

Italian fascism (Italian: fascismo italiano), also known as classical fascism or simply fascism, is the original fascist ideology as developed in Italy by Giovanni Gentile and Benito Mussolini. The ideology is associated with a series of two political parties led by Benito Mussolini: the National Fascist Party (PNF), which ruled the Kingdom of Italy from 1922 until 1943, and the Republican Fascist Party that ruled the Italian Social Republic from 1943 to 1945. Italian fascism is also associated with the post-war Italian Social Movement and subsequent Italian neo-fascist movements.

Property Value
dbo:abstract
  • الفاشية الإيطالية (بالإيطالية: فاشيزمو إيتاليانو «fascismo italiano»)، وتعرف أيضًا بالفاشية الكلاسيكية أو الفاشية فقط، هي الأيديولوجية الفاشية الأصلية كما تطورت في إيطاليا. ترتبط تلك الأيديولوجية بسلسلة من ثلاثة أحزاب سياسية قادهم بينيتو موسوليني، وهذه الأحزاب هي الحزب الفاشي الثوري (بي آر إف) الذي تأسس في عام 1915، والحزب الوطني الفاشي (بي إن إف) والذي أُعيد تسميته في المؤتمر الفاشي الثالث المُقام في الفترة 7 – 10 من شهر نوفمبر لعام 1921 وحَكم الحزب مملكة إيطاليا بدءًا من عام 1922 وحتى عام 1943، والحزب الفاشي الجمهوري الذي حكم الجمهورية الإيطالية الاشتراكية منذ عام 1943 وحتى 1945. وترتبط الفاشية الإيطالية أيضًا بالحركة الاجتماعية الإيطالية في فترة ما بعد الحرب وما تلاها من حركات الفاشية الجديدة الإيطالية. ترسخت الفاشية الإيطالية في القومية الإيطالية، والنقابية الوطنية، والقومية الثورية، والرغبة في استعادة الأراضي الإيطالية وتوسيعها، وهو ما اعتبره الفاشيون الإيطاليون أمرًا ضروريًا للأمة لتأكيد تفوقها وقوتها وتجنب الخضوع للاضمحلال. وادعى الفاشيون الإيطاليون أيضًا أن إيطاليا الحديثة هي وريث روما القديمة وإرثها ودعمت تاريخيًا إنشاء إمبراطورية إيطالية لتوفير ما يُعرف بمساحة العيش «سباسيو فيتالي في اللغة الإيطالية» ليتثنى للمستوطنين الإيطاليين استعمارها وفرض سيطرتهم على البحر الأبيض المتوسط. دعت الفاشية الإيطالية إلى نظام اقتصادي تشاركي ترتبط بواسطته نقابات الموظفين وأصحاب العمل معًا في جمعيات لتمثيل المنتجين الاقتصاديين والعمل جنبًا إلى جنب مع الدولة لوضع السياسة الاقتصادية الوطنية. ويهدف هذا النظام الاقتصادي إلى حل الصراع الطبقي من خلال التعاون بين طبقات المجتمع. عارضت الفاشية الإيطالية الليبرالية، خاصة الليبرالية الكلاسيكية التي استنكرها موسوليني وقادة الفاشية لأنها «كارثة الفردية»، لكن بدلًا من السعي لاستعادة رجعية عالم ما قبل الثورة الفرنسية والذي اعتبرته أمرًا مشينًا، كان لديها اتجاهًا تطلعيًا. وعارضت الفاشية الاشتراكية الماركسية وذلك بسبب معارضة الاشتراكية النموذجية للقومية، لكنها كانت أيضًا معارضة للمحافظة الرجعية التي طورها جوزيف دي مايستر. اعتقد الفاشية أن نجاح القومية الإيطالية تطلب احترام العادات والإحساس الواضح بالتاريخ المشترك بين الشعب الإيطالي، بجانب الالتزام بالولاء لإيطاليا الحديثة. في حين لم تعتنق الفاشية في إيطاليا بشكل مبدئي النزعة الاسكندنافية ومعاداة السامية المتأصلة في الأيدولوجية النازية، كان الطابع العنصري كان متواجدًا في الفكر الفاشي وسياساته منذ بداية الحكم الفاشي لإيطاليا. ومع اقتراب الفاشية الإيطالية والنازية الألمانية سياسيًا في النصف الأخير من ثلاثينيات القرن العشرين، أصبحت القوانين والسياسات الإيطالية معادية للسامية بشكل واضح، وتضمنت إقرار القوانين العرقية الإيطالية. واضطهد الفاشيون المتحدثين باللغة اليونانية في إيطاليا حينما كانوا في السلطة. (ar)
  • El feixisme italià és una ideologia de caràcter dictatorial que es va desenvolupar a Itàlia després de la crisi social i econòmica, marcada per les minses compensacions aconseguides en finalitzar la Gran Guerra i la crisi econòmica de la Gran Depressió. Fou una de les respostes polítiques que es van donar a la crisi capitalista dels anys 30 del segle xx. A la fi del segle xix existien a Itàlia algunes organitzacions denominades fascio (traduïble per feix, significant la força de la unió), de la qual la més important era el Fasci Siciliani (fascio sicilià, 1895-1896).No eren mostra d'una ideologia uniforme, encara que predominaven els components nacionalistes i revolucionaris. Sorgint del moviment obrer, dividit al començament de la Primera Guerra Mundial entre l'internacionalisme pacifista i el nacionalisme irredentista, es van crear l'1 d'octubre de 1914 els Fasci d'Azione rivoluzionaria internazionalista en reivindicació de l'entrada d'Itàlia en el conflicte en contra dels Imperis Centrals. Fusionat amb el Fasci autonomi d'azione rivoluzionaria es va redenominar com Fasci d'azione rivoluzionaria, ja dirigit per Benito Mussolini, i conegut com a Fascio de Milà. El 24 de gener de 1915 es va formar una organització nacional. El 1919, acabada la guerra, les expectatives territorials van quedar frustrades pel Tractat de Saint-Germain-en-Laye (l'equivalent per a Àustria del Tractat de Versalles). El poeta Gabrielle D'Annunzio va dur a terme una aventura militar que va acabar en la creació de l' i la redacció d'una constitució que pot entendre's com a precedent immediat del feixisme. Mentre, amb un país empobrit i un govern feble, Mussolini refundava l'organització de Milà amb el nom de Fasci italiani di combattimento (Feixistes italians de combat), que van començar a destacar per la seva lluita de carrer contra vaguistes, esquerrans i altres enemics polítics i socials. El temor davant d'una revolució similar a la russa de les classes mitjanes i l'alta burgesia italiana va veure en els feixistes de Mussolini la millor arma per desarticular els moviments obrers organitzats. Els seus partidaris es van anar enquadrant de manera paramilitar com Camises Negres. Entre els seus dirigents fundadors hi havia intel·lectuals nacionalistes, ex-oficials de l'exèrcit, membres del cos especial Arditi i joves terratinents que s'oposaven als sindicats d'obrers i camperols de l'entorn rural. El 7 d'abril de 1921 es convertirien en partit polític amb el nom de Partito Nazionale Fascista (Partit Nacional Feixista, PNF), caracteritzat per la seva oposició al liberalisme i al comunisme. El 1922, en la Marxa sobre Roma, Mussolini va obligar el rei d'Itàlia, Víctor Manuel III, a lliurar-li el poder, que va posseir amb el títol de Duce (cabdill, que ja havia usat D'Annunzio). L'assassinat l'11 de juny de 1924 de Giacomo Matteotti, diputat socialista i principal veu crítica al Parlament després de les eleccions del 6 d'abril (guanyades amb pocs escrúpols pels feixistes, després d'una prèvia alteració de la llei electoral —Llei Acerbo—), va inaugurar un període de govern totalment aliè a les institucions parlamentàries, que no obstant això van continuar funcionant formalment, així com la figura del rei (que segons les seves pròpies paraules, va quedar conforme amb romandre sord i cec). La responsabilitat va ser cínicament assumida pel mateix Mussolini amb una figura retòrica que va ser molt imitada posteriorment: El 1928 es van prohibir tots els partits, excepte el PNF. L'estructuració doctrinal, que no havia estat considerada necessària, també va ser tardana. El 1927 es va promulgar la Carta del Lavoro (adaptada a Espanya com Fur del Treball). El 1932 es va publicar a l' l'article Feixisme, atribuït al mateix Mussolini encara que en realitat escrit per Giovanni Gentile. Editat separadament com La Doctrina del Feixisme, va ser traduït a diversos idiomes. A l'abril de 1940 (ja durant la Segona Guerra Mundial) es va pretendre destruir tots els exemplars, a conseqüència del canvi de postura del Duce sobre alguns punts del text. La política econòmica tampoc va tenir una orientació clara, entre un inicial respecte pel lliure mercat i un clar dirigisme posterior. La política monetària de vegades només obeïa al prestigi de mantenir una lira forta. No obstant això, sempre va gaudir del suport de la poderosa patronal Confindustria, amb l'acord de la qual, sobretot a partir del Pacte Vidoni (2 d'octubre de 1925), es van establir els elements principals del règim corporatiu, molt restrictiu per a les activitats sindicals (il·legalització dels sindicats lliures, del dret de vaga, enquadrament obligatori dels treballadors en el moviment feixista -1926-). La mateixa Confindustria va arribar a estar dirigida pel destacat feixista en els últims anys del règim (de 1934 a 1943). Volpi, un fosc aventurer, va fer fortuna com a importador de tabac de Montenegro i es va instal·lar com a industrial en la naixent indústria de generació elèctrica. Es va adherir aviat al feixisme (1922) i va ser governador de Tripolitània. Els anteriors presidents havien estat destacats membres de la burgesia industrial italiana: (1923–1934), de la naixent indústria electromecànica, que va destacar per la seva col·laboració amb la implantació del règim feixista, i (1934), de la casa Pirelli. Les dificultats econòmiques degudes a la Gran Depressió van empènyer al règim de Mussolini a l'expansió exterior, amb la invasió d'Etiòpia (1935) i la intervenció en la Guerra Civil Espanyola, amb ambicions de ressuscitar un imperi Mediterrani que tindria la seva continuació en la invasió d'Albània (1939), ja als inicis de la Segona Guerra Mundial. El seguidisme enfront de l'Alemanya nazi no podia ocultar-se, i fins i tot es van mimetitzar trets com el racisme . La invasió de Sicília i el sud d'Itàlia pels aliats van provocar la destitució del Duce pel, encara que la intervenció alemanya el va rescatar per alguns mesos en què es va constituir una efímera República en el nord. La seva activitat legislativa, limitada als últims mesos de la guerra, va tenir un plantejament socioeconòmic teòric que s'ha denominat socialització feixista (Manifest o Carta de Verona de 14 de novembre de 1943).(Vegeu també: Galeazzo Ciano, Italo Balbo, Emilio de Bono, i Curzio Malaparte) (ca)
  • Italský fašismus, často označovaný jen fašismus, byla ideologie, politické hnutí a státní forma v meziválečné Itálii, jež dala jméno ideologii fašismu. (cs)
  • Italia Faŝismo aŭ Itala Faŝismo (en itala: fascismo italiano), konata ankaŭ kiel klasika faŝismo aŭ simple kiel Faŝismo, estis la origina faŝisma ideologio kiel ĝi estis disvolvigita en Italio. Tiu ideologio estas asociata kun serio de tri politikaj partioj estritaj de Benito Mussolini, nome la Revolucia Faŝisma Partio (PFR) fondita en 1915, la sukceda Nacifaŝisma Partio (PNF) kiu estis renomita en la Tria Faŝisma Kongreso de la 7a–10a de novembro 1921 kaj regis en la Itala Reĝlando el 1922 ĝis 1943 kaj la Respublika Faŝisma Partio kiu regis en la Itala Socia Respubliko el 1943 ĝis 1945. La esprimo Itala Faŝismo estas asocia ankaŭ kun la postmilita Itala Socia Movado kaj kun postaj Italiaj nov-faŝismaj movadoj. Itala Faŝismo havis radikojn en itala kaj revolucia naciismoj, nacisindikatismo, kaj la deziro restaŭri kaj etendi Italiajn teritoriojn, kion italaj faŝistoj konsideris necesa por ke la nacio montru sian superecon kaj forton kaj evitu fali al dekadenco. Italaj faŝistoj postulis ankaŭ, ke moderna Italio estas heredanto de antikva Romo kaj de ties heredaĵo kaj historie subtenis la kreadon de Imperia Italio por havigi spazio vitale ("vivospaco") por koloniado fare de italaj setlantoj kaj por establi kontrolon super la Mediteranea Maro. Italaj faŝistoj promociis korporaciisman ekonomian sistemon en kiu kaj dungistoj kaj sindikatoj de dungitoj estas kunligitaj en asocioj kiuj kolektive reprezentas la ekonomiajn produktantojn de la lando kaj la la laborforton de la ŝtato en la nacia ekonomia politiko. Tiu ekonomia sistemo intencis solvi klaskonflikton pere de kunlaborado inter klasoj. Itala Faŝismo opoziciis al liberalismo, speciale al klasika liberalismo kiun Mussolini kaj la faŝistaj estroj denuncis kiel "la falego de individuismo", sed pli ol serĉi reakcian restaŭradon de la mondo antaŭa al la Franca Revolucio kiun ili konsideris sveninta, ili havis teorie antaŭrigardan direkton. Faŝismo estis opozicianta al la marksisma socialismo pro la tipa opozicio de tiu al naciismo, sed ĝi estis ankaŭ opozicianta al la reakcia konservismo disvolvigita de Joseph de Maistre. Ĝi kredis, ke la sukceso de Italia naciismo postulis respekton por tradicio kaj klaran senton de kunhavita pasinteco inter la Itala popolo, kue kun engaĝiĝo por modernigita Italio. Kvankam faŝismo en Italio dekomence ne neprigis la nordismon kaj la antisemitismon esencan de la naziisma ideologio, rasismaj tendencoj estis jam en la faŝismaj pensaroj kaj politikoj el a komenco de la faŝisma regado de Italio. Kiam Faŝisma Italio kaj Nazia Germanio alproksimiĝis politike en la dua duono de la 1930-aj jaroj, la italiaj leĝoj kaj politikoj iĝis klare pli antisemitismaj, inklude la aprobon de la Itala Raselĝoj. Kiam la faŝistoj enpoviĝis, ili persekutis la grekparolantojn de Italio. (eo)
  • Der Begriff italienischer Faschismus (italienisch: Fascismo italiano, Eigenbezeichnung Fascismo, Faschismus) bezeichnet eine 1919 im Königreich Italien gegründete rechtsextreme politische Bewegung, deren politische Ideologie sowie deren diktatorische Herrschaftsformen im faschistischen Italien (1925–1943) und der faschistischen Sozialrepublik RSI (1943–1945). Von 1921 bis 1945 wurden die Faschisten von ihrem „Duce“ (dt. Führer) Benito Mussolini angeführt. Die Ursprünge der faschistischen Bewegung liegen in den am 23. März 1919 gegründeten Fasci italiani di combattimento (dt. Italienische Kampfbünde), die 1921 zum Partito Nazionale Fascista (kurz PNF, dt. Nationale Faschistische Partei, ) umgewandelt wurden. Nach dem sogenannten Marsch auf Rom 1922 bildeten die Faschisten eine Koalitionsregierung mit Konservativen und Nationalisten mit Mussolini als Ministerpräsidenten. Ab 3. Januar 1925 errichteten die Faschisten in Italien eine Einparteiendiktatur. Die Periode von 1922 bis 1943 wird in Italien als ventennio fascista („die zwei Jahrzehnte des Faschismus“) oder ventennio nero („die zwei schwarzen Jahrzehnte“) bezeichnet. Die imperialistische Außenpolitik der Faschisten führte zu einer Reihe von militärischen Interventionen Italiens in Afrika (Libyen, Somaliland, Eritrea, Äthiopien) und auf dem Balkan (Korfu-Zwischenfall, Albanien, Griechenland, Jugoslawien). Darüber hinaus unterstützte das faschistische Italien 1936 bis 1939 militärisch massiv die Nationalisten Francisco Francos im Spanischen Bürgerkrieg (Corpo Truppe Volontarie) und beteiligte sich als Verbündeter des Dritten Reiches am Zweiten Weltkrieg (Westfeldzug, Afrikafeldzug, Ostafrikafeldzug, Krieg gegen die Sowjetunion). Nach dem Sturz Mussolinis im Juli 1943 reduzierte sich infolge der alliierten Invasion das Einflussgebiet des italienischen Faschismus auf die vom Dritten Reich abhängige faschistische Sozialrepublik (informell auch Republik von Salò), in welcher der Partito Fascista Repubblicano (kurz PFR, dt. Republikanisch-Faschistische Partei) die Einparteiendiktatur fortführte. 1945 endete der Faschismus in Italien mit der Befreiung durch die Alliierten. Der italienische Faschismus galt als Modell für ähnliche Bewegungen, Parteien und Organisationen in verschiedenen Staaten und Regionen Europas, auch für den in Deutschland im Jahr 1933 zur Macht gelangten und bis 1945 herrschenden Nationalsozialismus. (de)
  • Italiar faxismoa XX. mendearen lehen erdian zehar Italian eman zen mugimendu politiko eta sozial totalitarioa da, nazionalismoa eta autoritarismoa oinarritzat zituena. Lehen Mundu Gerraren eta Bigarrenaren arteko garaian kokatzen da, non gerraosteko giro nahasia eta italiar testuinguruko borrokek ezker eta eskuinaren talka eragin eta erregimen faxista bat ezarri zuten. (eu)
  • Italian fascism (Italian: fascismo italiano), also known as classical fascism or simply fascism, is the original fascist ideology as developed in Italy by Giovanni Gentile and Benito Mussolini. The ideology is associated with a series of two political parties led by Benito Mussolini: the National Fascist Party (PNF), which ruled the Kingdom of Italy from 1922 until 1943, and the Republican Fascist Party that ruled the Italian Social Republic from 1943 to 1945. Italian fascism is also associated with the post-war Italian Social Movement and subsequent Italian neo-fascist movements. Italian fascism was rooted in Italian nationalism, national syndicalism, revolutionary nationalism and the desire to restore and expand Italian territories, which Italian Fascists deemed necessary for a nation to assert its superiority and strength and to avoid succumbing to decay. Italian Fascists also claimed that modern Italy was the heir to ancient Rome and its legacy, and historically supported the creation of an imperial Italy to provide spazio vitale ("living space") for colonization by Italian settlers and to establish control over the Mediterranean Sea. Italian fascism promoted a corporatist economic system whereby employer and employee syndicates are linked together in associations to collectively represent the nation's economic producers and work alongside the state to set national economic policy. This economic system intended to resolve class conflict through collaboration between the classes. Italian fascism opposed liberalism, especially classical liberalism, which fascist leaders denounced as "the debacle of individualism". Fascism was opposed to socialism because of the latter's frequent opposition to nationalism, but it was also opposed to the reactionary conservatism developed by Joseph de Maistre. It believed the success of Italian nationalism required respect for tradition and a clear sense of a shared past among the Italian people, alongside a commitment to a modernised Italy. Originally, many Italian fascists were opposed to Nazism, as fascism in Italy did not espouse Nordicism and did not initially espouse the antisemitism inherent in Nazi ideology, although many fascists, in particular Mussolini himself, held racist ideas (specifically anti-Slavism) that were enshrined into law as official policy over the course of fascist rule. As fascist Italy and Nazi Germany grew politically closer in the latter half of the 1930s, Italian laws and policies became explicitly antisemitic due to pressure from Nazi Germany (even though antisemitic laws were not commonly enforced in Italy), including the passage of the Italian racial laws. When the fascists were in power, they also persecuted some linguistic minorities in Italy. In addition, the Greeks in Dodecanese and Northern Epirus, which were then under Italian occupation and influence, were persecuted. (en)
  • Fasisme Italia (bahasa Italia: Fascismo) adalah ideologi fasisme yang berkembang di Italia. Ideologi ini dikaitkan dengan (yang menguasai Kerajaan Italia dari tahun 1922 hingga 1943 di bawah kepemimpinan Benito Mussolini), (yang berkuasa dari tahun 1943 hingga 1945), , dan gerakan-gerakan neo-fasis lainnya. Fasisme Italia berakar dari dan keinginan untuk merestorasi dan memperluas , yang dianggap penting oleh para fasis untuk menegaskan keunggulan dan kekuatan bangsa dan menghindari keruntuhan. Para fasis Italia mengklaim bahwa Italia modern adalah penerus Romawi Kuno dan mendukung pendirian Kekaisaran Italia untuk menyediakan spazio vitale ("ruang vital") bagi para penetap Italia dan menguasai Laut Tengah. Fasisme Italia mendukung sistem ekonomi korporatisme, yaitu sistem yang menghubungkan majikan dan pekerja dalam asosiasi-asosiasi agar dapat secara kolektif mewakili produsen ekonomi bangsa dan bekerja sama dengan negara untuk menetapkan kebijakan ekonomi nasional. Mereka mendukung korporatisme sebagai alternatif dari kapitalisme dan Marxisme, yang menurut mereka sudah usang". Para fasis ingin sistem tersebut menyelesaikan konflik kelas melalui kolaborasi antar kelas. Fasisme Italia menentang liberalisme dan sosialisme, namun juga menentang konservatisme reaksioner yang dikembangkan oleh Joseph de Maistre. Para fasis yakin bahwa keberhasilan nasionalisme Italia hanya dapat dicapai bila rakyat menghormati tradisi, merasa memiliki masa lalu yang sama, dan berkomitmen untuk memodernisasi Italia. (in)
  • La storia del fascismo italiano prende avvio alla fine del 1914 con la fondazione, da parte del giornalista Benito Mussolini, del movimento del Fascio d'azione rivoluzionaria, in seno ad un movimento interventista nella prima guerra mondiale. Benito Mussolini con diversi militanti fascisti radunatisi a Napoli nell'ottobre 1922 per la Marcia su Roma. Le espressioni ventennio fascista o semplicemente ventennio si riferiscono al periodo che va dalla presa del potere del fascismo e di Benito Mussolini, ufficialmente avvenuta il 31 ottobre 1922, sino alla fine del regime, avvenuta formalmente il 25 luglio 1943. Specialmente dalla propaganda del regime veniva inoltre utilizzata la locuzione Italia fascista per indicare il Regno d'Italia sotto il governo di Mussolini e del Partito Nazionale Fascista. Un gruppo di militanti fascisti in una foto di rito presso la sede del quotidiano L'Impero. (it)
  • 이탈리아 파시즘(이탈리아어: fascismo italiano 파시즈모 이탈리아노[*])은 이탈리아에서 발달한 파시즘 이념이다. 베니토 무솔리니가 지도한 3개 정당의 이념이었다. 이탈리아 파시즘은 및 국민생디칼리슴에 그 뿌리를 두고 있다. 이탈리아 파시스트들은 이탈리아 국민성의 우월함을 드러내고 쇠퇴를 막기 위해 이탈리아의 영토를 확장시키는 데 골몰했다. 이탈리아 파시스트들은 근대 이탈리아가 고대 로마의 후계자이며, 이것이 지중해를 석권하는 이탈리아 제국을 만들어 이탈리아 국민의 스파치오 비탈레("생활권")를 확보하는 것을 증거한다고 주장했다. 이탈리아 파시스트들은 경제적으로는 협동조합주의를 표방하여 계급간 협조를 통한 계급간 투쟁 해소를 의도했다. 이탈리아 파시즘은 자유주의, 특히 그 중에서도 고전자유주의에 반대했다. 무솔리니를 비롯한 이탈리아 파시스트 지도자들은 고전자유주의를 개인주의의 파탄이라고 평가절하했다. 하지만 그렇다고 프랑스 대혁명 이전의 세계로 회귀하고자 하는 반동주의를 추구하지도 않았다. 파시즘은 구체제 역시 결함투성이라고 생각했고 진보를 지향했다. 즉 파시즘은 국민주의에 반대하는 마르크스주의식 사회주의에 반대하는 한편, 동시에 드 메스트르식의 반동보수주의에도 반대한 것이다. 이탈리아 파시즘은 이탈리아 국민주의의 성공을 위해서는 이탈리아인들이 공유하는 전통과 역사에 대한 존중과 근대화된 이탈리아에의 헌신이 함께 필수적이라고 판단했다. (ko)
  • Faszyzm włoski (wł. fascismo) – totalitarny ruch polityczny pozostający u władzy we Włoszech od 1922 do 1943 roku. Jego przywódcą był Benito Mussolini. Podobne ruchy, takie jak nazizm, rozprzestrzeniały się w całej Europie i Ameryce Łacińskiej pomiędzy pierwszą a II wojną światową. Postuluje się czasem, aby słowo to pisać wielką literą mając na myśli faszyzm włoski, małą zaś opisywać podobne mu ruchy. Sądzi się, że faszyzm włoski był wzorem dla innych jego form, choć kwestią dyskusyjną jest jakie aspekty jego struktury, taktyki, kultury i ideologii można uznać za niezbędne minimum dla uznania danego ruchu za faszystowski. (pl)
  • Италья́нский фаши́зм — тоталитарная националистическая политика корпоративизма, проводившаяся Бенито Муссолини с 1921 до 1945 года. Этимологически «фашизм» происходит от итальянского «fascio» (лиги), а также от латинского «фасция» (пучок) — это древний символ римской администрации. Бенито Муссолини, ведомый идеей восстановления Римской империи, избрал после Первой мировой войны фасции символом своей партии, откуда и появилось её название — фашистская. Муссолини принял римскую фасцию, как символ фашистской партии, в 1919 году при создании «fasci di combattimento» (Союза борьбы). Истории прихода фашистов к власти была посвящена Выставка фашистской революции. Большое влияние на развитие фашизма в Италии оказало Красное двухлетие 1919-1920, возникшее под влиянием происходившей в России революции, когда рабочие по всей Италии стали занимать заводы и фабрики, устанавливая на них свою власть. В это время все более широкие круги итальянской буржуазии стали терять веру в либеральное государство и парламентаризм.. В политической науке итальянский фашизм означает синкретическую модель правительства, из которой получены и другие разновидности фашизма — но они не имеют общих культурных и идеологических принципов. В XX веке авторитарно-националистические движения появлялись по всему миру: нацизм в Германии под руководством Гитлера, перонизм в Аргентине под командованием генерала Перона, фалангизм в Испании под главенством Франко, «Железная гвардия» в Румынии, интегрализм в Бразилии, «Аксьон франсез» и «Огненные кресты» во Франции, «Скрещённые стрелы» в Венгрии, австрофашизм Энгельберта Дольфуса в Австрии, этатизм Сёва в Японии, рексизм в Бельгии, усташи в Хорватии, «Национальный союз» в Португалии и многие другие. До Второй мировой войны фашисты считали, что они имеют общие философские принципы: национальный лидер, однопартийная система, социальный дарвинизм, элитаризм, экспансионизм. Но каждое правительство придерживалось дискретного национального фашизма, например: португальское клерикально-корпоративное Новое государство под руководством Салазара; испанский союз между фалангистами, канцелярскими фашистами во главе с Франко. В 1945 году большинство фашистских правительств отмежевалось от нацизма, чтобы разнообразие их национальных фашистских идей не было приравнено к гитлеровской модели национал-социализма. (ru)
  • Benito Mussolini (1883–1945) var den som införde fascismen i Italien (il fascismo) när han 1919 bildade den första fascistiska föreningen Fasci di Combattimento, som bestod av ”krigssocialister”, nationalsyndikalister, futurister samt veteraner från första världskriget (främst så kallade arditiförband). (sv)
  • Італійський фашизм — авторитарна політика державного капіталізму, яка проводилася в Італії в період з 28 жовтня 1922 по 25 липня 1943 рр. Головними ідеологами італійського фашизму вважаються Беніто Муссоліні та Джованні Джентіле. Слово «фашизм» походить від італійського «фашіо» (італ. fascio), що означає «пучок», «в'язка», «союз». Так називали себе мілітаризовані групи, які в 1914—1915 рр. домагалися вступу Італії у Першу світову війну на боці Антанти. Беніто Муссоліні у статті «Доктрина фашизму», що була підготована для «Італійської енциклопедії» й побачила світ у 1932 році писав: (uk)
dbo:thumbnail
dbo:wikiPageExternalLink
dbo:wikiPageID
  • 5142662 (xsd:integer)
dbo:wikiPageLength
  • 141061 (xsd:nonNegativeInteger)
dbo:wikiPageRevisionID
  • 1124383087 (xsd:integer)
dbo:wikiPageWikiLink
dbp:certain
  • yes (en)
dbp:date
  • December 2017 (en)
dbp:wikiPageUsesTemplate
dcterms:subject
rdf:type
rdfs:comment
  • Italský fašismus, často označovaný jen fašismus, byla ideologie, politické hnutí a státní forma v meziválečné Itálii, jež dala jméno ideologii fašismu. (cs)
  • Italiar faxismoa XX. mendearen lehen erdian zehar Italian eman zen mugimendu politiko eta sozial totalitarioa da, nazionalismoa eta autoritarismoa oinarritzat zituena. Lehen Mundu Gerraren eta Bigarrenaren arteko garaian kokatzen da, non gerraosteko giro nahasia eta italiar testuinguruko borrokek ezker eta eskuinaren talka eragin eta erregimen faxista bat ezarri zuten. (eu)
  • Faszyzm włoski (wł. fascismo) – totalitarny ruch polityczny pozostający u władzy we Włoszech od 1922 do 1943 roku. Jego przywódcą był Benito Mussolini. Podobne ruchy, takie jak nazizm, rozprzestrzeniały się w całej Europie i Ameryce Łacińskiej pomiędzy pierwszą a II wojną światową. Postuluje się czasem, aby słowo to pisać wielką literą mając na myśli faszyzm włoski, małą zaś opisywać podobne mu ruchy. Sądzi się, że faszyzm włoski był wzorem dla innych jego form, choć kwestią dyskusyjną jest jakie aspekty jego struktury, taktyki, kultury i ideologii można uznać za niezbędne minimum dla uznania danego ruchu za faszystowski. (pl)
  • Benito Mussolini (1883–1945) var den som införde fascismen i Italien (il fascismo) när han 1919 bildade den första fascistiska föreningen Fasci di Combattimento, som bestod av ”krigssocialister”, nationalsyndikalister, futurister samt veteraner från första världskriget (främst så kallade arditiförband). (sv)
  • Італійський фашизм — авторитарна політика державного капіталізму, яка проводилася в Італії в період з 28 жовтня 1922 по 25 липня 1943 рр. Головними ідеологами італійського фашизму вважаються Беніто Муссоліні та Джованні Джентіле. Слово «фашизм» походить від італійського «фашіо» (італ. fascio), що означає «пучок», «в'язка», «союз». Так називали себе мілітаризовані групи, які в 1914—1915 рр. домагалися вступу Італії у Першу світову війну на боці Антанти. Беніто Муссоліні у статті «Доктрина фашизму», що була підготована для «Італійської енциклопедії» й побачила світ у 1932 році писав: (uk)
  • الفاشية الإيطالية (بالإيطالية: فاشيزمو إيتاليانو «fascismo italiano»)، وتعرف أيضًا بالفاشية الكلاسيكية أو الفاشية فقط، هي الأيديولوجية الفاشية الأصلية كما تطورت في إيطاليا. ترتبط تلك الأيديولوجية بسلسلة من ثلاثة أحزاب سياسية قادهم بينيتو موسوليني، وهذه الأحزاب هي الحزب الفاشي الثوري (بي آر إف) الذي تأسس في عام 1915، والحزب الوطني الفاشي (بي إن إف) والذي أُعيد تسميته في المؤتمر الفاشي الثالث المُقام في الفترة 7 – 10 من شهر نوفمبر لعام 1921 وحَكم الحزب مملكة إيطاليا بدءًا من عام 1922 وحتى عام 1943، والحزب الفاشي الجمهوري الذي حكم الجمهورية الإيطالية الاشتراكية منذ عام 1943 وحتى 1945. وترتبط الفاشية الإيطالية أيضًا بالحركة الاجتماعية الإيطالية في فترة ما بعد الحرب وما تلاها من حركات الفاشية الجديدة الإيطالية. (ar)
  • El feixisme italià és una ideologia de caràcter dictatorial que es va desenvolupar a Itàlia després de la crisi social i econòmica, marcada per les minses compensacions aconseguides en finalitzar la Gran Guerra i la crisi econòmica de la Gran Depressió. Fou una de les respostes polítiques que es van donar a la crisi capitalista dels anys 30 del segle xx. A la fi del segle xix existien a Itàlia algunes organitzacions denominades fascio (traduïble per feix, significant la força de la unió), de la qual la més important era el Fasci Siciliani (fascio sicilià, 1895-1896).No eren mostra d'una ideologia uniforme, encara que predominaven els components nacionalistes i revolucionaris. Sorgint del moviment obrer, dividit al començament de la Primera Guerra Mundial entre l'internacionalisme pacifista (ca)
  • Italia Faŝismo aŭ Itala Faŝismo (en itala: fascismo italiano), konata ankaŭ kiel klasika faŝismo aŭ simple kiel Faŝismo, estis la origina faŝisma ideologio kiel ĝi estis disvolvigita en Italio. Tiu ideologio estas asociata kun serio de tri politikaj partioj estritaj de Benito Mussolini, nome la Revolucia Faŝisma Partio (PFR) fondita en 1915, la sukceda Nacifaŝisma Partio (PNF) kiu estis renomita en la Tria Faŝisma Kongreso de la 7a–10a de novembro 1921 kaj regis en la Itala Reĝlando el 1922 ĝis 1943 kaj la Respublika Faŝisma Partio kiu regis en la Itala Socia Respubliko el 1943 ĝis 1945. La esprimo Itala Faŝismo estas asocia ankaŭ kun la postmilita Itala Socia Movado kaj kun postaj Italiaj nov-faŝismaj movadoj. (eo)
  • Der Begriff italienischer Faschismus (italienisch: Fascismo italiano, Eigenbezeichnung Fascismo, Faschismus) bezeichnet eine 1919 im Königreich Italien gegründete rechtsextreme politische Bewegung, deren politische Ideologie sowie deren diktatorische Herrschaftsformen im faschistischen Italien (1925–1943) und der faschistischen Sozialrepublik RSI (1943–1945). Von 1921 bis 1945 wurden die Faschisten von ihrem „Duce“ (dt. Führer) Benito Mussolini angeführt. (de)
  • Italian fascism (Italian: fascismo italiano), also known as classical fascism or simply fascism, is the original fascist ideology as developed in Italy by Giovanni Gentile and Benito Mussolini. The ideology is associated with a series of two political parties led by Benito Mussolini: the National Fascist Party (PNF), which ruled the Kingdom of Italy from 1922 until 1943, and the Republican Fascist Party that ruled the Italian Social Republic from 1943 to 1945. Italian fascism is also associated with the post-war Italian Social Movement and subsequent Italian neo-fascist movements. (en)
  • Fasisme Italia (bahasa Italia: Fascismo) adalah ideologi fasisme yang berkembang di Italia. Ideologi ini dikaitkan dengan (yang menguasai Kerajaan Italia dari tahun 1922 hingga 1943 di bawah kepemimpinan Benito Mussolini), (yang berkuasa dari tahun 1943 hingga 1945), , dan gerakan-gerakan neo-fasis lainnya. (in)
  • La storia del fascismo italiano prende avvio alla fine del 1914 con la fondazione, da parte del giornalista Benito Mussolini, del movimento del Fascio d'azione rivoluzionaria, in seno ad un movimento interventista nella prima guerra mondiale. Benito Mussolini con diversi militanti fascisti radunatisi a Napoli nell'ottobre 1922 per la Marcia su Roma. Un gruppo di militanti fascisti in una foto di rito presso la sede del quotidiano L'Impero. (it)
  • 이탈리아 파시즘(이탈리아어: fascismo italiano 파시즈모 이탈리아노[*])은 이탈리아에서 발달한 파시즘 이념이다. 베니토 무솔리니가 지도한 3개 정당의 이념이었다. 이탈리아 파시즘은 및 국민생디칼리슴에 그 뿌리를 두고 있다. 이탈리아 파시스트들은 이탈리아 국민성의 우월함을 드러내고 쇠퇴를 막기 위해 이탈리아의 영토를 확장시키는 데 골몰했다. 이탈리아 파시스트들은 근대 이탈리아가 고대 로마의 후계자이며, 이것이 지중해를 석권하는 이탈리아 제국을 만들어 이탈리아 국민의 스파치오 비탈레("생활권")를 확보하는 것을 증거한다고 주장했다. 이탈리아 파시스트들은 경제적으로는 협동조합주의를 표방하여 계급간 협조를 통한 계급간 투쟁 해소를 의도했다. (ko)
  • Италья́нский фаши́зм — тоталитарная националистическая политика корпоративизма, проводившаяся Бенито Муссолини с 1921 до 1945 года. Этимологически «фашизм» происходит от итальянского «fascio» (лиги), а также от латинского «фасция» (пучок) — это древний символ римской администрации. Бенито Муссолини, ведомый идеей восстановления Римской империи, избрал после Первой мировой войны фасции символом своей партии, откуда и появилось её название — фашистская. Муссолини принял римскую фасцию, как символ фашистской партии, в 1919 году при создании «fasci di combattimento» (Союза борьбы). Истории прихода фашистов к власти была посвящена Выставка фашистской революции. (ru)
rdfs:label
  • Italian fascism (en)
  • فاشية إيطالية (ar)
  • Feixisme italià (ca)
  • Italský fašismus (cs)
  • Italienischer Faschismus (de)
  • Italia Faŝismo (eo)
  • Italiar faxismo (eu)
  • Fasisme Italia (in)
  • Storia del fascismo italiano (it)
  • 이탈리아 파시즘 (ko)
  • Faszyzm włoski (pl)
  • Итальянский фашизм (ru)
  • Італійський фашизм (uk)
  • Fascism i Italien (sv)
rdfs:seeAlso
owl:sameAs
prov:wasDerivedFrom
foaf:depiction
foaf:isPrimaryTopicOf
is dbo:governmentType of
is dbo:ideology of
is dbo:knownFor of
is dbo:wikiPageDisambiguates of
is dbo:wikiPageRedirects of
is dbo:wikiPageWikiLink of
is dbp:ideology of
is dbp:political of
is dc:subject of
is foaf:primaryTopic of
Powered by OpenLink Virtuoso    This material is Open Knowledge     W3C Semantic Web Technology     This material is Open Knowledge    Valid XHTML + RDFa
This content was extracted from Wikipedia and is licensed under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 Unported License