| dbo:abstract
|
- The Edict of Pîtres (Medieval Latin: Edictum Pistense) was a capitulary promulgated at Pîtres on 25 June 864. It is often cited by historians as an example of successful government action on the part of Charles the Bald, King of West Francia. At the time Vikings more than annually ravaged not only the Frankish coastlands but, with the aid of Europe's numerous navigable rivers, much of the interior also. A king was most valued who could defeat them in the field and prevent their attacks in the future. The purpose and primary effect of the Edict was long thought to be the protection of the cities and countryside from Viking raids. Charles created a large force of cavalry upon which he could call as needed. He ordered all men who had horses or could afford horses to serve in the army as cavalrymen. This was one of the beginnings of the French chivalry so famous for the next seven centuries. The intention of Charles was to have a mobile force with which to descend upon the raiders before they could up and leave with their booty. To prevent the Vikings from even attaining a great booty, Charles also declared that fortified bridges should be built at all towns on rivers. This was to prevent the dreaded longships from sailing into the interior. Simon Coupland believes that only two bridges, at Pont-de-l'Arche (near Pîtres) on the Seine and at Les Ponts-de-Cé on the Loire, were ever fortified, though a few others that had fallen into disrepair were rebuilt "in times of crisis in order to increase troop mobility". Charles also prohibited all trade in weapons with the Vikings, in order to prevent them from establishing bases in Gaul. The penalty for selling horses to the Vikings was death. Since the prohibition on the sale of horses was new, it is probable that mounted Viking raids were on the rise. Aside from its auspicious military reforms, the Edict had political and economic consequences. King Pepin II of Aquitaine, against whom Charles had been fighting for decades, had been captured in 864 and was formally deposed at Pîtres. Economically, besides the prohibitions on commerce with the enemy, Charles tightened his control of the mints and regulated the punishment for counterfeiting. Prior to this edict at least nine places in France had the right of minting but these were reduced to three. Charles also made an attempt to control the building of private castles, but this failed and even minor lords constructed fortresses of their own on local hilltops to defend themselves and their peasants from the constant threat of Scandinavian invasion. (en)
- L'édit de Pîtres, ou édit de Pistres (du latin « Edictun Pistense »), est un capitulaire promulgué le 25 juin 864 par Charles II le Chauve à la deuxième des quatre assemblées (conciles) réunies à Pîtres sous son règne entre 861 et 869. Il est souvent cité par les historiens comme un exemple d'action gouvernementale réussie de la part du roi de la Francie occidentale. Charles le Chauve, via ce capitulaire, revient sur le principe de personnalité des lois. En effet il va permettre la mise en place du système de territorialité des lois, système qui marque la période féodale. Le système de personnalité des lois est jugé trop archaïque et empêche une unité au sein du territoire chrétien. L'acte est considéré comme le plus important de son règne avec le capitulaire de Quierzy de 877. Il prend plusieurs décisions qui ont des répercussions politiques, économiques et militaires majeures :
* Pépin II d'Aquitaine est condamné comme traître et apostat, déposé et doit se retirer dans un monastère, à Senlis.
* Une refonte des monnaies est programmée et des peines sévères envisagées contre les faux monnayeurs. Charles le Chauve limite à 10 le nombre d'ateliers - dont la Monnaie de Paris - chargés de la frappe pour tout le royaume de Francie occidentale, et choisit un nouveau type : son monogramme (repris du monogramme de Charlemagne) entouré de la légende Gratia Dei Rex. Au revers : une croix pattée entourée du nom du lieu de diffusion de la monnaie (et non du nom de l'atelier). Il établit un nouveau denier (nova moneta nostra) et fixe à 12 pour 1 le rapport de l'or à l'argent : une livre d'or est l'équivalent légal de douze livres de deniers d'argent.
* Reprenant les résolutions prises au précédent concile tenu déjà à Pîtres en 861-862, Charles le Chauve envisage de fortifier les ponts contre les Vikings, en particulier le pont de Pîtres. Il interdit le commerce des armes avec l’envahisseur. Soucieux de ne pas voir ses vassaux se renforcer à ses dépens, le roi interdit la construction de fortifications et les frappes privées. « Nous voulons que ceux qui, ces derniers temps, ont construit des forteresses, fertés et haies sans notre autorisation, aient détruit ces fortifications aux Kalendes d'août, parce que les voisins et les habitants d'alentour ont supporté, à cause d'elles, beaucoup de déprédations et de torts. Si quelques-uns refusent de les détruire, c'est aux comtes, dans les comtés desquels elles ont été faites, de le faire ».
* Le capitulaire ordonne un recensement des hommes libres obligés de servir l'ost et apporte certaines améliorations sur le sort des esclaves et des colons. Selon Abraham Léon, l'édit « punit la vente de l'or ou de l'argent impurs par le fouet, lorsqu'il s'agit de serfs ou de corvéables, et d'une amende d'argent quand il s'agit de Juifs ou d'hommes libres ». (fr)
- El edicto de Pitres o Pistre (en latín, Edictun Pistense) es un capítulo promulgada por Carlos el Calvo en la segunda de cuatro reuniones (consejos) celebradas en la localidad normanda de Pitres durante su reinado entre 861 y 869. Esta segunda reunión se celebró 25 de julio de 864. El acto es considerado el de más relevancia jurídico-administrativa del reinado de Carlos el Calvo con el capitular de Quierzy de 877 . En él se tomaron muchas decisiones con efectos de importancia política, económica y militar:Según Abraham Leon, el edicto «castiga la venta de oro o de plata impura con el látigo, cuando se trata de siervos o de esclavos, y con una multa de dinero cuando se trata de judíos o de hombres libres». (es)
- Het Edict van Pîtres werd in 864 door Karel de Kale uitgevaardigd en is de laatste succesvolle poging van een Karolingisch vorst om sociale en monetaire hervormingen door te voeren. De Karolingische koningen hadden hun best gedaan om woeker tegen te gaan, maar het innen van rente was nooit helemaal uitgeroeid. Men vond er altijd wel wat op om op verkapte wijze toch iets aan een lening te verdienen. Woeker nam in Karels tijd ernstige vormen aan. Zo waren er leningen waarbij de lener zijn eigen lijf als onderpand gaf. Wanneer hij bij het vervallen van de lening niet betalen kon, raakte hij in lijfeigenschap. Hierdoor kwamen er steeds meer lijfeigenen. Karel trachtte dit verschijnsel een halt toe te roepen door de duur van een dergelijke lijfeigenschap te beperken tot 7 jaar. Als het een vrouw betrof werd tevens bepaald dat haar kinderen niet onder de lijfeigenschap vielen. Ook het muntwezen werd voor de laatste keer hervormd. De koning hernieuwde zijn alleenrecht op het slaan van munten. Het edict somde de erkende munten op zoals Quentovic, Rouen, Reims, Parijs enz. Verder stelde Karel dat iedereen zijn oude munten na 1 juli moest inruilen voor nieuw zilvergeld (denarii). Er werden ook opnieuw straffen tegen valsemunterij ingevoerd. Karel stuurde zelfs zijn wachters eropuit eenieder die zijn denarii niet als betaling wilde aannemen in de kraag te vatten. De Karolingische munten waren in grote aantallen in omloop. Zij worden ook in de buurlanden zoals Scandinavië en Engeland aangetroffen. Het edict bevatte verder maatregelen tegen het bouwen van privévestingen. Eerder had de koning het bouwen van versterkte bruggen en andere stellingen bevorderd, mede om het gevaar van de Vikingen het hoofd te kunnen bieden, maar nu begonnen er plaatselijke machthebbers te ontstaan die een bedreiging voor de koninklijke macht vormden. De Karolingische vorsten na Karel de Kale hadden - met alle economische en sociale gevolgen van dien - eenvoudig de macht niet meer om dit soort maatregelen af te dwingen door de steeds grotere politieke versnippering van het Frankische rijk. (nl)
- L'editto di Pistres è spesso ritenuto uno dei pochi, se non l'unico, esempio di buon governo da parte di Carlo il Calvo, il primo Re di Francia. L'editto venne promulgato, come il suo nome lascia intendere, nella città di Pistres, l'odierna Pîtres, nel dipartimento francese dell'Eure, il 25 luglio 864. In un'epoca in cui i Vichinghi saccheggiavano più volte l'anno le coste d'Europa, risalendo i fiumi per spingersi fin nelle regioni interne (specialmente francesi), un re che fosse riuscito a batterli in campo aperto e a prevenire i loro futuri attacchi sarebbe stato grandemente considerato dalla popolazione. Per questa ragione il principale, e più durevole, scopo dell'editto fu quello di proteggere le città e le campagne dai loro attacchi. A tal fine Carlo il Calvo creò una grande forza di cavalleria che poteva essere richiamata e schierata in qualunque momento. Egli ordinò che ogni uomo che possedeva un cavallo o poteva dotarsi di un cavallo entrasse a far parte di questo esercito. Con quest'editto cominciò la fortuna della cavalleria francese, che tanta fama ottenne nei 7 secoli successivi. L'intenzione del re era di poter disporre di una forza mobile con cui affrontare il nemico prima che egli potesse saccheggiare e fuggire indisturbato col bottino. Per prevenire anche solo la possibilità che i Vichinghi potessero facilmente realizzare un forte bottino, Carlo ordinò che in ogni città che si affacciava su di un fiume venissero costruiti ponti fortificati. Questo prevenne la possibilità di risalire i fiumi francesi alle temute navi vichinghe. Per dare l'esempio, il primo ponte venne costruito nella stessa città di Pistres, sulla Senna. A Parigi vennero costruiti ponti su entrambi i lati dell'Île de la Cité. Questi ponti si sarebbero rivelati fondamentali, salvando la città durante l' (885 - 886), sostenuto da Carlo il Grosso contro i Vichinghi. Carlo il Calvo proibì anche qualunque commercio in armi con i Vichinghi, per evitare un loro stanziamento in Gallia. A parte le riforme militari, l'editto ebbe conseguenze politiche ed economiche. Il re Pipino II di Aquitania, contro cui Carlo combatté per decenni, venne catturato e formalmente deposto nell'864, a Pistres. Economicamente, oltre al divieto di commercio col nemico, Carlo rafforzò il suo controllo sulle zecche e ne limitò il numero a dieci. Carlo tentò anche di fermare e controllare la costruzione di castelli privati, ma questo tentativo fallì ed anche i piccoli signori locali costruirono fortezze private sulle cime di colline, per proteggere sé stessi e il territorio circostante dal pericolo di un'invasione scandinava. (it)
|
| rdfs:comment
|
- El edicto de Pitres o Pistre (en latín, Edictun Pistense) es un capítulo promulgada por Carlos el Calvo en la segunda de cuatro reuniones (consejos) celebradas en la localidad normanda de Pitres durante su reinado entre 861 y 869. Esta segunda reunión se celebró 25 de julio de 864. El acto es considerado el de más relevancia jurídico-administrativa del reinado de Carlos el Calvo con el capitular de Quierzy de 877 . En él se tomaron muchas decisiones con efectos de importancia política, económica y militar:Según Abraham Leon, el edicto «castiga la venta de oro o de plata impura con el látigo, cuando se trata de siervos o de esclavos, y con una multa de dinero cuando se trata de judíos o de hombres libres». (es)
- The Edict of Pîtres (Medieval Latin: Edictum Pistense) was a capitulary promulgated at Pîtres on 25 June 864. It is often cited by historians as an example of successful government action on the part of Charles the Bald, King of West Francia. (en)
- L'editto di Pistres è spesso ritenuto uno dei pochi, se non l'unico, esempio di buon governo da parte di Carlo il Calvo, il primo Re di Francia. L'editto venne promulgato, come il suo nome lascia intendere, nella città di Pistres, l'odierna Pîtres, nel dipartimento francese dell'Eure, il 25 luglio 864. (it)
- L'édit de Pîtres, ou édit de Pistres (du latin « Edictun Pistense »), est un capitulaire promulgué le 25 juin 864 par Charles II le Chauve à la deuxième des quatre assemblées (conciles) réunies à Pîtres sous son règne entre 861 et 869. Il est souvent cité par les historiens comme un exemple d'action gouvernementale réussie de la part du roi de la Francie occidentale. L'acte est considéré comme le plus important de son règne avec le capitulaire de Quierzy de 877. Il prend plusieurs décisions qui ont des répercussions politiques, économiques et militaires majeures : (fr)
- Het Edict van Pîtres werd in 864 door Karel de Kale uitgevaardigd en is de laatste succesvolle poging van een Karolingisch vorst om sociale en monetaire hervormingen door te voeren. De Karolingische koningen hadden hun best gedaan om woeker tegen te gaan, maar het innen van rente was nooit helemaal uitgeroeid. Men vond er altijd wel wat op om op verkapte wijze toch iets aan een lening te verdienen. Woeker nam in Karels tijd ernstige vormen aan. Zo waren er leningen waarbij de lener zijn eigen lijf als onderpand gaf. Wanneer hij bij het vervallen van de lening niet betalen kon, raakte hij in lijfeigenschap. Hierdoor kwamen er steeds meer lijfeigenen. Karel trachtte dit verschijnsel een halt toe te roepen door de duur van een dergelijke lijfeigenschap te beperken tot 7 jaar. Als het een vrou (nl)
|
