| dbo:abstract
|
- El Ducat de Roma o Ducat Romà va ser una jurisdicció política i militar bizantina que ocupava, dins de l'Exarcat d'Itàlia, o Exarcat de Ravenna, la major part del Laci modern i una àrea molt limitada a l'Úmbria del sud ( i els seus voltants). S'estenia aproximadament des de Narni i Viterbo (al Laci septentrional) fins a Gaeta i Atina (a la frontera amb la Terra di Lavoro) (ca)
- Το Δουκάτο της Ρώμης ήταν διοικητική διαίρεση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στην Ιταλική χερσόνησο. Διοικούνταν από έναν υψηλόβαθμο στρατιωτικό, συνήθως στρατηγό, με τον τίτλο Δουξ, αρχικά υπό την εποπτεία του (554-584) και αργότερα του Εξάρχου της Ραβέννας (584 με 751). Συχνά ο βυζαντινός δούκας ήταν σε σύγκρουση με τον Πάπα, για την υπέρτατη εξουσία στη Ρώμη. Μέσα στην Εξαρχία, οι δύο κύριες περιοχές ήταν η Ραβέννα που ήταν η έδρα του Εξάρχου και το Δουκάτο της Ρώμης, το οποίο αγκάλιαζε τα εδάφη του Λάτιου βόρεια του Τίβερη και της Καμπανίας και στα νότια ως το . Στο Δουκάτο ο Πάπας ήταν συνήθως η ψυχή της αντιπολίτευσης. Λόγω των δραστηριοτήτων του, ο Ιουστινιανός μερικές φορές αποκαλείται «τελευταίος Ρωμαίος» στη σύγχρονη ιστοριογραφία. Η φιλοδοξία αυτή εκφράστηκε από την μερική ανάκτηση των εδαφών της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο στρατηγός του, Βελισάριος, κατέκτησε γρήγορα το Βασίλειο των Βανδάλων στη βόρεια Αφρική, και επέκτεινε τον ρωμαϊκό έλεγχο στον Ατλαντικό Ωκεανό (533). Στη συνέχεια οι Βελισάριος και Ναρσής, και άλλοι στρατηγοί, κατέκτησαν το Βασίλειο των Οστρογότθων, αποκαθιστώντας τη Δαλματία, τη Σικελία, την Ιταλία, και τη Ρώμη στην αυτοκρατορία μετά από περισσότερο από μισό αιώνα της κυριαρχίας των Οστρογότθων. Οι μέγιστες προσπάθειες κατάφεραν, όσο ήταν δυνατόν, να διατηρήσουν τον έλεγχο των παρεμβαινόντων περιοχών και με τους πέρα από τα Απέννινα όρη, εξ ου και η στρατηγική σημασία του Δουκάτου των Πενταπόλεως και του Δουκάτου της Περούτζια. Εάν η στρατηγική αυτή σύνδεση δεν υπήρχε ήταν προφανές ότι η Ρώμη και η Ραβένα δεν θα μπορούσαν να διατηρήσουν τα εδάφη τους μόνες τους για οποιοδήποτε χρονικό διάστημα. Αυτό αναγνωρίστηκε και από τους Λομβαρδούς επίσης. Η ίδια στενή λωρίδα γης, που ανήκε στους Βυζαντινούς, στην πραγματικότητα διέκοπτε τη σύνδεση μεταξύ του λομβαρδικού και του Μπενεβέντο με το κύριο τμήμα των εδαφών του Λομβαρδού βασιλιά στον βορρά, γιαυτό και οι Λομβαρδοί και από τη δεύτερη δεκαετία του 8ου αιώνα έκαναν επιθέσεις κατά των βυζαντινών εδαφών με ολοένα αυξανόμενη ενεργητικότητα. Το 728, ο Λομβαρδός βασιλιάς Λιουτπράνδος πήρε το Κάστρο του , που έλεγχε τον δρόμο προς την Περούτζια. Αλλά ο Λιουτπράνδος μαλάκωσε από τις παρακλήσεις του πάπα Γρηγορίου Β΄ κι επέστρεψε το Σούτρι «ως δώρο στον ευλογημένο των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου». Η επιρροή των παπών αυξανόταν συνεχώς. Το 738 ο Λομβαρδός δούκας του Σπολέτο κατέλαβε το Κάστρο της Γκαλέσε, που προστάτευε τον δρόμο προς Περούτζια, στα βόρεια της Νέπι. Υποσχόμενος μεγάλη αποζημίωση, ο Πάπας Γρηγόριος Γ΄ παρακάλεσε τον δούκα να επιστρέψει το κάστρο του. Ο Πάπας στη συνέχεια ζήτησε συμμαχία με τον Λομβαρδό δούκα για να προστατεύσει κυρίως τον εαυτό του από τον Λιουτπράνδο. Αλλά ο Λιουτπράνδος κατέκτησε το Σπολέτο, πολιόρκησε τη Ρώμη και το Δουκάτο της Ρώμης, και κατέκτησε τέσσερα σημαντικά οχυρά στα σύνορα, κόβοντας έτσι την επικοινωνία με Περούτζια και Ραβέννα. Σε αυτήν την κρίσιμη κατάσταση ο Πάπας (το 739) για πρώτη φορά στράφηκε προς το ισχυρό Βασίλειο της Φραγκίας, υπό την προστασία του οποίου είχε σταλεί από τον πάπα ο Βονιφάτιος είχε ως ιεραπόστολος στη Γερμανία. Έστειλε πρεσβεία στον Κάρολο Μαρτέλο, τον ισχυρό μαγιορδόμο του παλατιού της φραγκικής μοναρχίας και διοικητή των Φράγκων στην περίφημη μάχη στο Τουρ, αναμφίβολα με τη συγκατάθεση του βυζαντινού δούκα, και του απηύθυνε έκκληση για να προστατεύσει τον τάφο του Αποστόλου. Ο Μαρτέλος απάντησε στην πρεσβεία και αναγνώρισε τα δώρα, αλλά ήταν απρόθυμος να προσφέρει βοήθεια κατά των Λομβαρδών, που τον βοηθούσαν εναντίον των Σαρακηνών. Κατά συνέπεια ο διάδοχός του πάπας, Ζαχαρίας, άλλαξε την πολιτική που είχε ακολουθήσει παρελθόν ο προκάτοχός του προς τους Λομβαρδούς. Συμμάχησε με τον Λιουτπράνδο κατά του δούκα του Σπολέτο, και έλαβε το 741 ως αντάλλαγμα τα τέσσερα κάστρα. Ο Λιουτπράνδος συνομολόγησε ειρήνη με τον Πάπα για είκοσι χρόνια. Το δουκάτο είχε τώρα ησυχάσει από τις επιθέσεις της Λομβαρδίας και οι Λομβαρδοί επιτέθηκαν στη Ραβένα. Ο Έξαρχος δεν είχε καμία άλλη λύση από το να ζητήσει τη βοήθεια του Πάπα ο οποίος κατάφερε να σταματήσει τον Λομβαρδό βασιλιά. Όταν ο Ράχτης ανέλαβε βασιλιάς των Λομβαρδών, πολιόρκησε την Περούτζια το 749 και όταν ανατράπηκε, ο Αϊστούλφος συνέχισε την κατακτητική πορεία του. (el)
- The Duchy of Rome (Latin: Ducatus Romanus) was a state within the Byzantine Exarchate of Ravenna. Like other Byzantine states in Italy, it was ruled by an imperial functionary with the title dux. The duchy often came into conflict with the Papacy over supremacy within Rome. After the founding of the Papal States in 756, the Duchy of Rome ceased being an administrative unit and 'dukes of Rome', appointed by the popes rather than emperors, are only rarely attested. (en)
- El ducado de Roma (en latín: Ducatus Romanus) fue una subdivisión del exarcado de Rávena. Al igual que otras subdivisiones bizantinas en Italia, fue gobernado por un funcionario imperial con el título de dux. El ducado a menudo entraba en conflicto con el papado por la supremacía dentro de Roma. Fue fundado tras la conquista del emperador Justiniano I en 552. Después de la fundación de los Estados Pontificios en 751, el título de duque de Roma quedó en desuso. (es)
- Kadipaten Roma (bahasa Latin: Ducatus Romanus) adalah sebuah kadipaten yang merupakan bagian dari Eksarkatus Ravenna di Kekaisaran Romawi Timur. Seperti negara bagian Romawi Timur lainnya di Semenanjung Italia, wilayah ini dipimpin oleh seorang pejabat kekaisaran yang bergelar dux. Kadipaten Roma sering berselisih dengan Paus terkait dengan kekuasaan tertinggi di Roma. Setelah berdirinya Negara Kepausan pada tahun 756, Kadipaten Roma tidak lagi menjadi unit administratif dan 'adipati Roma', yang ditunjuk oleh paus dan bukan kaisar, jarang diperlihatkan. (in)
- Le Duché de Rome (latin : Ducatus Romanus) fut une circonscription byzantine de l'Exarchat de Ravenne. Comme les autres États byzantins en Italie, le duché était dirigé par un fonctionnaire impérial avec le titre de « dux » souvent en conflit avec la papauté dans la lutte au pouvoir suprême à Rome. Au sein de l'Exarchat, les deux districts étaient Ravenne où l'exarchat était le centre d'opposition byzantine aux Lombards et le duché de Rome qui englobait les terres du Latium au nord du Tibre et au sud la Campanie jusqu'au Garigliano. Le pape était l'âme de l'opposition. (fr)
- 로마 공국 (라틴어: Ducatus Romanus 두카투스 로마누스[*],이탈리아어: Ducato romano 두카토 로마노[*])은 5세기부터 752년까지 로마와 라티움 일대에 존속하던 명목상 동로마 제국의 속국인 역대 로마 주교들의 영향을 받던 국가를 말한다. 752년 교황령의 성립으로 해체되어 교황령의 일부가 된다. (ko)
- Il Ducato romano fu una ripartizione dell'Esarcato d'Italia (fine VI secolo - 751), ovvero dei possedimenti bizantini nella penisola. Comprendeva gran parte del Lazio, dell'Etruria meridionale e un'area ridotta dell'Umbria (Amelia e zone limitrofe). Si estendeva all'incirca (a nord) da Narni e Viterbo fino a Gaeta ed Atina a sud. I ducati furono la prosecuzione delle Eparchie (province in greco) nella nuova organizzazione civile e militare creata dai Bizantini dopo l'invasione dei Longobardi in Italia, iniziata nel 568. (it)
- Het hertogdom Rome (Latijn: Ducatus Romanus) was een gebied binnen het exarchaat Ravenna, een deel van het Byzantijnse Rijk. Het hertogdom Rome werd bestuurd door een keizerlijk functionaris met de titel van dux (hertog). De dux kwam vaak in conflict met de paus, toen slechts religieus leider, over het leiderschap over Rome. Na de stichting van de Pauselijke Staten in 756 kwam er een einde aan het administratieve gebied van het hertogdom Rome. Af en toe werden er na 756 nog 'hertogen van Rome' benoemd door de paus (in plaats van door de Byzantijnse keizer). Het hertogdom Rome ontstond waarschijnlijk in de late zevende eeuw. De dux van Rome stond onder het gezag van de exarch van Ravenna, die de hoogste autoriteit had in Byzantijns Italië. Het hertogdom Rome bevatte het zuiden van Etrurië ten noorden van de Tiber en Latium in het zuiden (tot aan de Garigliano) met uitzondering van en . De belangrijkste machtscentra binnen het Exarchaat waren Ravenna in het noorden en Rome in het zuiden. Tussen beiden in lagen twee andere Byzantijnse hertogdommen: dat van de (langs de Adriatische kust ten zuiden van Ravenna), en dat van Perugia. Het gehele exarchaat stond onder hevige druk van de Longobarden. Het Longobardische Koninkrijk lag ten noordwesten van het exarchaat, maar had ook landen ten zuidoosten van het exarchaat, namelijk het hertogdom Spoleto. De Longobarden zagen in dat wanneer de verbinding tussen Ravenna en Rome verbroken zouden worden, de macht van Ravenna en Rome op de lange termijn niet behouden kon worden. In de eerste helft van de achtste eeuw nam de paus een steeds sterke rol op in de verdediging van Rome (eerst de stad, later de bredere regio). In 728 veroverde de Longobardische koning Liutprand het belangrijke kasteel van Sutri. Dit kasteel bewaakte de weg tussen Rome en Perugia nabij Nepi. Door bemiddeling van de paus gaf Liutpriand het kasteel op. Tien jaar later veroverde de Longobardische hertog van Spoleto, , het kasteel van Gallese, dat diezelfde weg tussen Rome en Perugia bewaakte even ten noorden van Nepi. Het was paus Gregorius III die de hertog een grote som geld betaalde om het kasteel terug te geven. Vervolgens ging de paus een verbond aan met Transamund van Spoleto om Rome te beschermen tegen de aanvallen vanuit het noordwesten van Liutprand. Dit mocht echter niet baten: Liutprand veroverde het Longobardische hertogdom Spoleto, belegerde Rome (zonder het te veroveren) en veroverde belangrijke vestingen die de verbinding tussen Perugia en Ravenna verzekerden (Blera, Orte, Bomarzo en Amelia). In 751 viel het exarchaat van Ravenna definitief door aanvallen van de Longobarden onder leiding van koning Aistulf. Rome, in de figuur van paus Stefanus II, probeerde te onderhandelen met de Longobarden, maar toen dit faalde keerde hij zich tot koning Pepijn de Korte om in te grijpen tegen de Longobarden. Pepijn verdreef de Longobarden in 756 en schonk vervolgens het gebied van het hertogdom Rome aan de paus, inclusief een deel van de voormalige Longobardische bezittingen. Deze Schenking van Pepijn vormde de start van de onafhankelijk Pauselijke Staten met de paus als wereldlijk leider; dit in tegenstelling tot de rol van de paus als religieus leider binnen het Byzantijnse hertogdom waar hij naast de Grieks-Byzantijnse dux opereerde. (nl)
- Римское герцогство (лат. Ducatus Romanus) — средневековое административно-территориальное образование на территории Апеннинского полуострова в 590—778 годах. Как и Неаполитанское герцогство, Римское герцогство возникло как остаточная провинция Византийской империи, затем добилось автономии, и впоследствии превратилось в независимое государство. (ru)
- 罗马公国（拉丁語：Ducatus Romanus）是属于拜占庭帝国拉文纳总督区的一个公国，由帝国派遣的统治。都督经常与教皇就在罗马城中谁占据优势地位而发生争执。目前尚不確定羅馬公國究竟是何時建立的，但很可能是在 7世紀後期，因為在這之前並沒有提到。756年教皇国建立后，公国的用法不再出现。 羅馬公國透過五城至佩鲁贾間狹長土地與拉文納保持聯繫，並在亞平寧山脈進行交流。如果這種戰略聯繫被打破，那麼羅馬和拉文納顯然無法單獨維持一段時間，因為其有效切斷倫巴底人控制住的斯波莱托和貝內文托與北部領土間的聯繫。倫巴第人對這條狹長土地進行攻擊，以從拜占庭人手中奪取對半島的控制權。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- El Ducat de Roma o Ducat Romà va ser una jurisdicció política i militar bizantina que ocupava, dins de l'Exarcat d'Itàlia, o Exarcat de Ravenna, la major part del Laci modern i una àrea molt limitada a l'Úmbria del sud ( i els seus voltants). S'estenia aproximadament des de Narni i Viterbo (al Laci septentrional) fins a Gaeta i Atina (a la frontera amb la Terra di Lavoro) (ca)
- The Duchy of Rome (Latin: Ducatus Romanus) was a state within the Byzantine Exarchate of Ravenna. Like other Byzantine states in Italy, it was ruled by an imperial functionary with the title dux. The duchy often came into conflict with the Papacy over supremacy within Rome. After the founding of the Papal States in 756, the Duchy of Rome ceased being an administrative unit and 'dukes of Rome', appointed by the popes rather than emperors, are only rarely attested. (en)
- El ducado de Roma (en latín: Ducatus Romanus) fue una subdivisión del exarcado de Rávena. Al igual que otras subdivisiones bizantinas en Italia, fue gobernado por un funcionario imperial con el título de dux. El ducado a menudo entraba en conflicto con el papado por la supremacía dentro de Roma. Fue fundado tras la conquista del emperador Justiniano I en 552. Después de la fundación de los Estados Pontificios en 751, el título de duque de Roma quedó en desuso. (es)
- Kadipaten Roma (bahasa Latin: Ducatus Romanus) adalah sebuah kadipaten yang merupakan bagian dari Eksarkatus Ravenna di Kekaisaran Romawi Timur. Seperti negara bagian Romawi Timur lainnya di Semenanjung Italia, wilayah ini dipimpin oleh seorang pejabat kekaisaran yang bergelar dux. Kadipaten Roma sering berselisih dengan Paus terkait dengan kekuasaan tertinggi di Roma. Setelah berdirinya Negara Kepausan pada tahun 756, Kadipaten Roma tidak lagi menjadi unit administratif dan 'adipati Roma', yang ditunjuk oleh paus dan bukan kaisar, jarang diperlihatkan. (in)
- Le Duché de Rome (latin : Ducatus Romanus) fut une circonscription byzantine de l'Exarchat de Ravenne. Comme les autres États byzantins en Italie, le duché était dirigé par un fonctionnaire impérial avec le titre de « dux » souvent en conflit avec la papauté dans la lutte au pouvoir suprême à Rome. Au sein de l'Exarchat, les deux districts étaient Ravenne où l'exarchat était le centre d'opposition byzantine aux Lombards et le duché de Rome qui englobait les terres du Latium au nord du Tibre et au sud la Campanie jusqu'au Garigliano. Le pape était l'âme de l'opposition. (fr)
- 로마 공국 (라틴어: Ducatus Romanus 두카투스 로마누스[*],이탈리아어: Ducato romano 두카토 로마노[*])은 5세기부터 752년까지 로마와 라티움 일대에 존속하던 명목상 동로마 제국의 속국인 역대 로마 주교들의 영향을 받던 국가를 말한다. 752년 교황령의 성립으로 해체되어 교황령의 일부가 된다. (ko)
- Il Ducato romano fu una ripartizione dell'Esarcato d'Italia (fine VI secolo - 751), ovvero dei possedimenti bizantini nella penisola. Comprendeva gran parte del Lazio, dell'Etruria meridionale e un'area ridotta dell'Umbria (Amelia e zone limitrofe). Si estendeva all'incirca (a nord) da Narni e Viterbo fino a Gaeta ed Atina a sud. I ducati furono la prosecuzione delle Eparchie (province in greco) nella nuova organizzazione civile e militare creata dai Bizantini dopo l'invasione dei Longobardi in Italia, iniziata nel 568. (it)
- Римское герцогство (лат. Ducatus Romanus) — средневековое административно-территориальное образование на территории Апеннинского полуострова в 590—778 годах. Как и Неаполитанское герцогство, Римское герцогство возникло как остаточная провинция Византийской империи, затем добилось автономии, и впоследствии превратилось в независимое государство. (ru)
- 罗马公国（拉丁語：Ducatus Romanus）是属于拜占庭帝国拉文纳总督区的一个公国，由帝国派遣的统治。都督经常与教皇就在罗马城中谁占据优势地位而发生争执。目前尚不確定羅馬公國究竟是何時建立的，但很可能是在 7世紀後期，因為在這之前並沒有提到。756年教皇国建立后，公国的用法不再出现。 羅馬公國透過五城至佩鲁贾間狹長土地與拉文納保持聯繫，並在亞平寧山脈進行交流。如果這種戰略聯繫被打破，那麼羅馬和拉文納顯然無法單獨維持一段時間，因為其有效切斷倫巴底人控制住的斯波莱托和貝內文托與北部領土間的聯繫。倫巴第人對這條狹長土地進行攻擊，以從拜占庭人手中奪取對半島的控制權。 (zh)
- Το Δουκάτο της Ρώμης ήταν διοικητική διαίρεση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στην Ιταλική χερσόνησο. Διοικούνταν από έναν υψηλόβαθμο στρατιωτικό, συνήθως στρατηγό, με τον τίτλο Δουξ, αρχικά υπό την εποπτεία του (554-584) και αργότερα του Εξάρχου της Ραβέννας (584 με 751). Συχνά ο βυζαντινός δούκας ήταν σε σύγκρουση με τον Πάπα, για την υπέρτατη εξουσία στη Ρώμη. Όταν ο Ράχτης ανέλαβε βασιλιάς των Λομβαρδών, πολιόρκησε την Περούτζια το 749 και όταν ανατράπηκε, ο Αϊστούλφος συνέχισε την κατακτητική πορεία του. (el)
- Het hertogdom Rome (Latijn: Ducatus Romanus) was een gebied binnen het exarchaat Ravenna, een deel van het Byzantijnse Rijk. Het hertogdom Rome werd bestuurd door een keizerlijk functionaris met de titel van dux (hertog). De dux kwam vaak in conflict met de paus, toen slechts religieus leider, over het leiderschap over Rome. Na de stichting van de Pauselijke Staten in 756 kwam er een einde aan het administratieve gebied van het hertogdom Rome. Af en toe werden er na 756 nog 'hertogen van Rome' benoemd door de paus (in plaats van door de Byzantijnse keizer). (nl)
|
