An Entity of Type: GroupAction101080366, from Named Graph: http://dbpedia.org, within Data Space: dbpedia.org

The Diocletianic or Great Persecution was the last and most severe persecution of Christians in the Roman Empire. In 303, the emperors Diocletian, Maximian, Galerius, and Constantius issued a series of edicts rescinding Christians' legal rights and demanding that they comply with traditional religious practices. Later edicts targeted the clergy and demanded universal sacrifice, ordering all inhabitants to sacrifice to the gods. The persecution varied in intensity across the empire—weakest in Gaul and Britain, where only the first edict was applied, and strongest in the Eastern provinces. Persecutory laws were nullified by different emperors (Galerius with the Edict of Serdica in 311) at different times, but Constantine and Licinius' Edict of Milan in 313 has traditionally marked the end of

Property Value
dbo:abstract
  • شكّل اضطهاد ديوكلتيانوس أو الاضطهاد الكبير آخر موجة اضطهاد للمسيحيين وأكثرها قسوة في الإمبراطورية الرومانية. في عام 303، أصدر الأباطرة ديوكلتيانوس، ومكسيميانوس، وغاليريوس، وقسطنطيوس سلسلةً من المراسيم التي ألغت الحقوق الشرعية للمسيحيين وطالبت بأن يطيعوا الممارسات الدينية التقليدية. استهدفت مراسيم لاحقة رجالَ الدين وطالبت بالتضحية الجماعية، إذ أمرت جميع السكان بتقديم القرابين للآلهة. تنوعت درجات شدة الاضطهاد في أنحاء الإمبراطورية، فبلغت أدناها في بلاد الغال وبريطانيا، حيث لم يُطبَّق سوى المرسوم الأول، فيما بلغ الاضطهاد أشده في المقاطعات الشرقية. أُبطِلت القوانين الاضطهادية على أيدي أباطرة مختلفين (غاليريوس عن طريق في عام 311) في أوقات مختلفة، إلا أن مرسوم ميلانو الذي أصدره كل من قسطنطين العظيم وليسينيوس في عام 313 هو الذي وضع حدًا للاضطهاد وفقًا للتراث. كان المسيحيون قد تعرضوا للتمييز المحلي بشكل متقطع ضمن الإمبراطورية، بيد أن الأباطرة الذين سبقوا ديوكلتيانوس ترددوا في إصدار قوانين عامة ضد الطائفة. في خمسينيات القرن الثالث للميلاد، خلال عهد دقیانوس وفاليريان، أُجبِر الرعايا الرومان -بمن فيهم المسيحيون- على تقديم القرابين للآلهة الرومانية أو مواجهة السجن والإعدام، لكن ما من دليل يشير إلى أن القصد من هذه المراسيم كان التهجم على المسيحيين تحديدًا. بعد ارتقاء غالينوس في عام 260، عُطلت هذه القوانين مؤقتًا. لم يُظهر تولي ديوكلتيانوس السلطة في عام 284 تغيرًا مباشرًا لتغافل الإمبراطورية عن المسيحيين، بيد أنه ترافق مع تغيير تدريجي في المواقف الرسمية تجاه الأقليات الدينية. في أول خمسة عشر عامًا من حكمه، طهّر ديوكلتيانوس الجيشَ من المسيحيين، وحكم على أتباع المانوية بالموت، وأحاط نفسه بالخصوم العلنيين للمسيحية. كان من شأن ميل ديوكلتيانوس إلى الحكم النشط، بالتضافر مع الصورة التي تخيلها عن نفسه باعتباره من سيستعيد المجد الروماني التليد، أن يُنذِرا باضطهاد نافذ لم يشهد التاريخ الروماني له نظيرًا. في شتاء عام 302، حث غاليريوس ديوكلتيانوس على البدء بحملة اضطهاد عامة للمسيحيين. غير أن ديوكلتيانوس كان يقظًا، وطلب التوجيه من وسيطة أبولو الروحية. أُخِذ رد الوسيطة باعتباره مصادقةً على موقف غاليريوس، فأُعلِن عن اضطهاد عامٍّ في 24 فبراير عام 303. تفاوتت شدة السياسات الاضطهادية في أنحاء الإمبراطورية. في حين أظهر غاليريوس وديوكلتيانوس شرهًا للاضطهاد، لم يُبدِ قسطنطيوس حماسًا، ولم تُطبَّق المراسيم الاضطهادية اللاحقة، بما فيها تلك التي فرضت التقديم الجماعي للقرابين، في منطقة حكمه. أما ابنه، قسطنطين، عند توليه المنصب الإمبراطوري في عام 306، فقد أعاد الأهلية القانونية الكاملة للمسيحيين بالإضافة إلى الملكيات التي صودرت خلال الاضطهاد. في إيطاليا عام 306، اغتصب مكسنتيوس العرش من سيفيروس خليفة مكسيميانوس، واعدًا بتسامح ديني كامل. أنهى غاليريوس الاضطهاد في الشرق عام 311، غير أنه استُؤنف في مصر وفلسطين وآسيا الصغرى على يد خليفته ماكسيمينوس. وقّع كل من قسطنطين وليسينيوس، خليفة سيفيروس، في عام 313 على مرسوم ميلانو، الذي قدّم تقبلًا أوسع للمسيحية من ذاك الذي أتاحه مرسوم غاليريوس. حل ليسينيوس محل ماكسيمينوس في عام 313، واضعًا نهاية للاضطهاد في الشرق. فشل الاضطهاد في ردع قيام الكنيسة. بحلول عام 324، كان قسطنطين الحاكم الأوحد للإمبراطورية جمعاء، وأصبحت المسيحية الديانة الأثيرة لديه. ومع أن الاضطهاد أفضى إلى موت الكثير من المسيحيين، أو تعذيبهم، أو سجنهم، أو تهجيرهم، فقد نجت أغلبية مسيحيي الإمبراطورية من العقاب. غير أن الاضطهاد أدى إلى انشقاق صف العديد من الكنائس بين من أطاعوا السلطة الإمبراطورية (الخونة أو المذعنين)، ومن ظلوا «أنقياء». استمرت بعض الانشقاقات، مثل الدوناتيين في شمال أفريقيا في مصر، إلى وقت طويل بعد الاضطهاد، إذ لم يُسَوَّ خلاف الدوناتيين مع الكنيسة حتى عام 411. يعتبر بعض المؤرخين أن المسيحيين، خلال القرون التي أعقبت عصر الاضطهاد، شكلوا «طائفة من الشهداء»، وضخموا وحشية الاضطهاد. تعرضت مثل هذه الروايات المسيحية للانتقادات في عصر التنوير وما تلاه، وكان أبرزها انتقاد إدوارد جيبون. سعى المؤرخون المعاصرون، مثل جي. إي. إم. دو سانت كروا، إلى البت في ما إذا كانت المصادر المسيحية قد بالغت في نقل الاضطهاد الديوكلتياني. (ar)
  • La persecució de Dioclecià, també coneguda com a «Gran Persecució», fou la darrera i potser la més cruel persecució dels cristians a l'Imperi Romà. El 303 la tetrarquia formada pels augusti Dioclecià i Maximià i els cèsars Galeri i Constanci va emetre una sèrie d'edictes que abolien els drets legals dels cristians i exigien que acomplissin les pràctiques religioses tradicionals. Tot d'edictes posteriors s'enfocaren al clergat i demanaven sacrificis universals, ordenant a tots els habitants a realitzar sacrificis als déus. La persecució va variar en intensitat al llarg de l'imperi —les represàlies més febles foren a la Gàl·lia i a Britània, on únicament s'aplicà el primer edicte, mentre que les més violentes tingueren lloc a les províncies orientals—. Tot i que les lleis persecutòries foren anul·lades per diferents emperadors en diferents èpoques, Constantí i l'Edicte de Milà de Licini han marcat tradicionalment la fi de la persecució dels cristians. Els cristians eren considerats una amenaça per a les tradicions de l'Imperi Romà perquè rebutjaven les festivitats públiques, es negaven a practicar el culte imperial, no ocupaven càrrecs públics i eren obertament crítics amb les religions tradicionals. Si bé eren objecte de discriminació a nivell local a tot l'Imperi perquè se'ls considerava integrants d'una espècie de «societat secreta» de la qual sempre es sospitava, durant els dos primers segles de l'era cristiana cap emperador no va emetre lleis contra la fe o l'Església, sinó que la majoria de les persecucions foren dutes a terme per funcionaris del govern local. Cap a la dècada del 250, durant els regnats de Deci i Valerià, començaren a aprovar-se determinades lleis contra la pràctica del cristianisme. Aquest tipus de legislació obligava els cristians a realitzar sacrificis als déus pagans (acció vetada per llur religió), o, sinó, afrontar la presó i la pena de mort. Després de l'arribada al tron de Gal·liè el 260, un decret ordenà de manera temporal el cessament de la persecució, però quan pujà al tron Dioclecià el 284 es produí un canvi gradual en l'actitud oficial envers les minories religioses. Durant els primers quinze anys del seu regnat, Dioclecià purgà l'exèrcit de cristians, condemnà els maniqueus a mort, i es feu envoltar per un seguici d'oponents públics al cristianisme. La preferència de Dioclecià per un govern ferm combinada amb la imatge de restaurador del passat gloriós de Roma que va voler transmetre propicià la més profunda persecució de la història de Roma. Al voltant del 302 Galeri, pagà devot, pressionà Dioclecià per començar una persecució general dels cristians. Després de consultar l'oracle de Delfos, la seva resposta fou entesa com un suport a la posició de Galeri i el 303 començà la persecució a nivell general. La persecució es concretà en la promulgació de quatre edictes successius que marcaren el ritme i les accions empreses en contra de l'Església. Així mateix, el rigor amb què cadascuna d'aquestes mesures foren aplicades varià en intensitat al llarg de l'Imperi, amb més violència als territoris orientals, governats per Dioclecià i Galeri, i menys intensitat a les terres governades per Constanci. El seu fill, Constantí, després de ser proclamat august el 306, acabà amb les persecucions als territoris que governava i oferí als cristians la restitució completa de tot allò que havien perdut. Aquell mateix any, a Itàlia, l'usurpador Maxenci desplaçà el successor de Maximià, Sever, bo i prometent una total tolerància religiosa. Galeri donà per acabada la persecució a Orient el 311, però fou represa a Egipte, Palestina i a l'Àsia Menor pel seu successor, Maximí Daia. Constantí i Licini, el successor de Sever, signaren l'«Edicte de Milà» el 313, que oferia una acceptació més profunda i comprensiva del cristianisme del que proposava l'edicte de Galeri. Quan Licini va vèncer Maximí el 313 va posar fi definitivament a la persecució a Orient. La persecució, però, no aconseguí aturar el creixement de l'església cristiana. El 324, Constantí era l'únic governant de l'Imperi i el cristianisme s'havia convertit en la seva religió predilecta. Tot i que la persecució va tenir com a resultat la mort —d'acord amb estimacions actuals— d'entre 3.000 i 3.500 cristians, així com la tortura, empresonament o desterrament de molta altra gent, la majoria dels cristians van evitar el càstig. La persecució causà, nogensmenys, que moltes esglésies quedessin dividides entre aquells que havien acomplert amb les imposicions imperials (els «») i aquells que s'havien mantingut «purs». Alguns cismes, com el dels donatistes al nord d'Àfrica (que no es reconciliaren amb l'església catòlica fins després del 411) i els malecians a Egipte, persistiren molt de temps després de les persecucions. Durant els segles posteriors, alguns cristians crearen un «culte als màrtirs» i exageraren les barbaritats de l'era de les persecucions. Aquestes narracions foren criticades des de l'època de la Il·lustració i posteriorment per historiadors com Edward Gibbon. Diversos historiadors moderns com Geoffrey de Sainte Croix, han intentat determinar si les fonts cristianes exageraren l'abast de la persecució de Dioclecià. (ca)
  • La persekutado de Diokleciano, ankaŭ nomata «Granda Persekutado», estis la lasta, kaj eble la plej sangoverŝa el la kontraŭkristanaj persekutoj en la Romia Imperio. En 303, la tetrarkio formata de la Diokleciano kaj Maksimiano kaj la cezaroj Kajo Galerio kaj Konstancio diskonigis serion de ediktoj per kiuj la leĝaj rajtoj de la kristanoj estis forigitaj kaj samtempe postulis ke ili plenumu la ritojn de la tradiciaj romiaj religioj. Postaj ediktoj enfokusiĝis sur la pastraro kaj postulis universalajn oferojn, ordoninte al ĉiuj civitanoj oferi al la gedioj. La persekutado variis laŭ intenseco laŭlonge de la imperio. la plej malfortaj persekutoj okazis en Gaŭlio kaj Britanio, kie estis aplikata nur la unua edikto, dum la plej akraj troviĝis en la orientaj provincoj. Kvankam la persekutleĝoj estis nuligitaj de diversaj imperiestroj en malsamaj epokoj, Konstantino la Granda kaj la Edikto de Milano de Licinio tradicie markis la finon de la persekutado kontraŭ la kristanoj. La kristanoj estis obĵeto je diskriminacio lokanivele en la Imperio, kvankam la unuaj imperiestroj ne formulis leĝojn rekte kontraŭ ili. Tamen, ekde la komenco de kristanismo ili estis vidataj kiel minaco por la tradicioj de la Romia Imperio. Same, la kristanoj estis konsiderataj kiel anoj de «sekreta societo», de kiu oni ĉiam suspektis kaj pro diversaj kialoj ĉiam troviĝus marĝene de la socio. Post al surtroniĝo de Diokleciano en 284 okazis laŭgrada ŝanĝo en la oficiala ago rilate al la religiaj malplimultoj; en la unuaj 15 jaroj de lia regado, Diokleciano purigis la armeon el kristanoj, kondamnis la manikeanojn je morto, kaj sin ĉirkaŭis de publikaj kontraŭantoj al la kristana religio. En la jaro 302 Kajo Galerio, fervora pagano, premis al Diokleciano por ekigi ĝeneralan persekutadon kontraŭ la kristanoj. Post konsultado de la ras consultar al orakolejo de Apolo, ĝia respondo estis interpretita kiel favora al la pozicio de Galerio kaj en 303 ekiĝis la ĝeneraligita persekutado. La persekutado kontraŭ la kristanoj variis laŭlonge de la Imperio en la regionoj regataj de Diokleciano kaj Galerio estis pli akra, kaj malpli severaj en tiuj regataj de Konstancio. Lia filo, Konstantino, post esti proklamita aŭgusto en 306, metis finon al la persekutado en la teritorioj sub lia rego kaj ofertis al la kristanoj la tutan redonon de iliaj posedaĵoj. En tiu sama jaro, en Italio, la uzurpinto Maksencio prenis la lokon de la sukcedinto de Maksimiano, Severo, promesante la plenan religian toleremon. Kajo Galerio finis la persekutadon en Oriento en 311, sed ekigita denove en Egiptujo, Palestino kaj Malgrand-Azio de lia sukcedinto, Maksimino. Konstantino kaj Licinio, la sukcedinto de Severo, subskribis la «Edikto de Milano» en 313, kiu donis pli profundan kaj kompreneman akceptadon de kristanismo laŭ la propono de la . Kiam Licinio venkis Maksiminon en 313 la persekutado en Oriento tute finiĝis. La persekutado ne sukcesis bremsi la kreskadon de la kristana eklezio. En 324, Konstantino estis la nura reganto de la Imperio kaj kristanismo konvertiĝis en lia favorata religio. Kvankam la persekutado okazigis la morton al, laŭ nunaj kalkuloj, inter 3000 kaj 3500 kristanoj, samkiel la torturo, enkarcerigo kaj ekzilo de multaj aliaj, sed la plejmulto preterlasis la punon. Tamen, la persekutado kaŭzis la dividon de multaj eklezioj inter tiuj kiuj plenumis la imperiajn altrudojn (la «perfiduloj»), kaj tiuj kiuj restis «puraj». Kelkaj skismoj, kiel la donatistoj en Nordafriko (kiuj ne repaciĝis kun la Katolika Eklezio ĝis 411) kaj la en Egiptujo, daŭre restis sub la persekutadoj. En la postaj jarcentoj, kelkaj kristanoj kreis «kulton al la martiroj» kaj troigis la barbarecon de tiu epoko. Tiuj rakontoj estis kritikitaj ekde la Klerismo kaj poste de Edward Gibbon. Modernaj historiistoj kiel , provas determini ĉu la kristanaj fontoj troigis la atingon de la persekutado de Diokleciano. (eo)
  • The Diocletianic or Great Persecution was the last and most severe persecution of Christians in the Roman Empire. In 303, the emperors Diocletian, Maximian, Galerius, and Constantius issued a series of edicts rescinding Christians' legal rights and demanding that they comply with traditional religious practices. Later edicts targeted the clergy and demanded universal sacrifice, ordering all inhabitants to sacrifice to the gods. The persecution varied in intensity across the empire—weakest in Gaul and Britain, where only the first edict was applied, and strongest in the Eastern provinces. Persecutory laws were nullified by different emperors (Galerius with the Edict of Serdica in 311) at different times, but Constantine and Licinius' Edict of Milan in 313 has traditionally marked the end of the persecution. Christians had been subject to intermittent local discrimination in the empire, but emperors prior to Diocletian were reluctant to issue general laws against the religious group. In the 250s, under the reigns of Decius and Valerian, Roman subjects including Christians were compelled to sacrifice to Roman gods or face imprisonment and execution, but there is no evidence that these edicts were specifically intended to attack Christianity. After Gallienus's accession in 260, these laws went into abeyance. Diocletian's assumption of power in 284 did not mark an immediate reversal of imperial inattention to Christianity, but it did herald a gradual shift in official attitudes toward religious minorities. In the first fifteen years of his rule, Diocletian purged the army of Christians, condemned Manicheans to death, and surrounded himself with public opponents of Christianity. Diocletian's preference for activist government, combined with his self-image as a restorer of past Roman glory, foreboded the most pervasive persecution in Roman history. In the winter of 302, Galerius urged Diocletian to begin a general persecution of the Christians. Diocletian was wary and asked the oracle at Didyma for guidance. The oracle's reply was read as an endorsement of Galerius's position, and a general persecution was called on February 23, 303. Persecutory policies varied in intensity across the empire. Whereas Galerius and Diocletian were avid persecutors, Constantius was unenthusiastic. Later persecutory edicts, including the calls for universal sacrifice, were not applied in his domain. His son, Constantine, on taking the imperial office in 306, restored Christians to full legal equality and returned property that had been confiscated during the persecution. In Italy in 306, the usurper Maxentius ousted Maximian's successor Severus, promising full religious toleration. Galerius ended the persecution in the East in 311, but it was resumed in Egypt, Palestine, and Asia Minor by his successor, Maximinus. Constantine and Licinius, Severus's successor, signed the Edict of Milan in 313, which offered a more comprehensive acceptance of Christianity than Galerius's edict had provided. Licinius ousted Maximinus in 313, bringing an end to persecution in the East. The persecution failed to check the rise of the Church. By 324, Constantine was sole ruler of the empire, and Christianity had become his favored religion. Although the persecution resulted in death, torture, imprisonment, or dislocation for many Christians, the majority of the empire's Christians avoided punishment. The persecution did, however, cause many churches to split between those who had complied with imperial authority (the traditores), and those who had remained "pure". Certain schisms, like those of the Donatists in North Africa and the Melitians in Egypt, persisted long after the persecutions. The Donatists would not be reconciled to the Church until after 411. Some historians consider that, in the centuries that followed the persecutory era, Christians created a "cult of the martyrs" and exaggerated the barbarity of the persecutions. Other historians using texts and archeological evidence from the period assert that this position is in error. Christian accounts were criticized during the Enlightenment and afterwards, most notably by Edward Gibbon. This can be attributed to the political anticlerical and secular tenor of that period. Modern historians, such as G. E. M. de Ste. Croix, have attempted to determine whether Christian sources exaggerated the scope of the Diocletianic persecution, but disagreements continue. (en)
  • La persecución de Diocleciano,​ también llamada «Gran Persecución», fue la última y quizá más sangrienta persecución a cristianos en el Imperio romano.​​ En 303, la tetrarquía formada por los augusti Diocleciano y Maximiano y los césares Galerio y Constancio emitió una serie de edictos que abolían los derechos legales de los cristianos y exigían a la vez que cumplieran con las prácticas religiosas tradicionales.​ Edictos posteriores se enfocaron en el clero y demandaban sacrificios universales, ordenando a todos los habitantes realizar sacrificios a los dioses. La persecución varió en intensidad a lo largo del imperio —las represiones más débiles se presentaron en Galia y Britania, donde únicamente se aplicó el primer edicto, mientras que las más violentas se dieron en las provincias orientales—. Aunque las leyes persecutorias serían anuladas por diferentes emperadores en distintas épocas, pero el Edicto de Milán (313) de Constantino y Licinio ha marcado tradicionalmente el fin de la persecución a los cristianos.​ (es)
  • La Persécution de Dioclétien ou Grande persécution désigne la dernière répression du christianisme durant la Tétrarchie, sous le règne de Dioclétien, au début du IVe siècle. En 303, les empereurs Dioclétien, Maximien, Galère et Constance Chlore (les quatre co-empereurs de la Tétrarchie instaurée par Dioclétien) prirent une série d'édits révoquant certains droits des chrétiens en leur imposant de se conformer aux pratiques religieuses traditionnelles sous peine d'emprisonnement et d’exécution. Certains édits ultérieurs ordonnèrent le sacrifice aux dieux. Les persécutions varièrent en intensité à travers l'Empire. Relativement faibles en Gaule et en Bretagne, où les premiers édits furent pris, elles furent plus fortes dans les provinces orientales. Certaines lois instaurant les persécutions furent annulées par différents empereurs à diverses époques, mais l'édit de Milan de Constantin Ier et Licinius en 313 marque traditionnellement la fin des persécutions. Les chrétiens avaient toujours été visés par des discriminations au sein de l'Empire[réf. nécessaire], mais les premiers empereurs n'étaient pas favorables à édicter des lois d'ordre général contre le christianisme. Si Néron avait persécuté les chrétiens en les accusant d'être responsables du grand incendie de Rome, ce n'est qu'à partir des années 250, sous les règnes de Dèce et Valérien que de telles lois furent promulguées. Après l'avènement de Gallien en 260, ces lois ne furent plus appliquées. L'accession au pouvoir de Dioclétien en 284 n'attira pas immédiatement l'attention impériale sur la Chrétienté mais marqua un changement graduel d'attitude envers les minorités religieuses. Au cours des 15 dernières années de son règne, Dioclétien purgea l'armée des chrétiens qu'elle comptait, condamna les manichéens à mort et s'entoura d'opposants notoires aux chrétiens. (fr)
  • Penganiayaan Diokletianus (bahasa Inggris: Diocletianic Persecution), atau Penganiayaan Besar (bahasa Inggris: Great Persecution), adalah penganiayaan atau penindasan terakhir dan yang paling berat terhadap umat Kristen di Kekaisaran Romawi. Pada tahun 303, Kaisar Diokletianus, Maximianus, Galerius, dan Konstantius mengeluarkan serangkaian maklumat atau dekret yang mencabut hak hukum umat Kristen dan meminta agar mereka mengikuti praktik-praktik keagamaan Romawi tradisional. Maklumat-maklumat berikutnya menyasar kaum klerus dan memerintahkan semua penduduk untuk mempersembahkan kurban kepada para dewa Romawi (suatu kebijakan yang dikenal sebagai kurban universal). Penganiayaan ini bervariasi intensitasnya di seluruh kekaisaran—yang teringan di Galia dan Britania, tempat diberlakukannya maklumat pertama saja, dan yang terberat di provinsi-provinsi Timur. Hukum-hukum penganiayaan ditiadakan oleh beberapa kaisar pada waktu yang berlainan, tetapi (313) yang dikeluarkan oleh Konstantinus dan Lisinius secara umum menandai berakhirnya masa penganiayaan ini. Umat Kristen, atau Kristiani, telah sejak awal mengalami diskriminasi di dalam kekaisaran tersebut, namun para kaisar awal kemungkinan terlalu segan mengeluarkan hukum-hukum umum untuk menentang mereka, setidaknya pada abad ke-3 (lih. Krisis Abad Ketiga), atau terlalu disibukkan dengan berbagai isu yang lebih mendesak untuk diselesaikan. Pada tahun 250-an, di bawah pemerintahan Desius dan Valerianus, hukum-hukum demikian disahkan. Berdasarkan undang-undang ini, umat Kristen dipaksa untuk mempersembahkan kurban kepada para dewa Romawi atau menghadapi hukuman penjara dan eksekusi. Ketika Gallienus naik takhta pada tahun 260, ia mengeluarkan maklumat kekaisaran yang pertama tentang toleransi terhadap umat Kristen, sehingga menyebabkan mereka dapat hidup berdampingan dengan damai selama hampir 40 tahun. Naik takhtanya Diokletianus pada tahun 284 tidak segera menandai perubahan sikap mengesampingkan Kekristenan, bahkan sebaliknya mengindikasikan suatu perubahan sikap resmi secara bertahap terhadap kelompok-kelompok minoritas keagamaan. Dalam lima belas tahun pertama pemerintahannya, Diokletianus menyingkirkan tentara penganut Kekristenan, menghukum mati kaum Manikean, dan mengelilingi dirinya dengan para lawan publik Kekristenan. Preferensi Diokletianus terhadap pemerintahan otokratis, dikombinasikan dengan citra dirinya sebagai pemulih kejayaan Romawi masa lalu, menjadi pertanda akan adanya penganiayaan yang paling ekstensif dalam sejarah Romawi. Pada musim dingin tahun 302, Galerius mendesak Diokletianus untuk memulai suatu penganiayaan umum terhadap umat Kristen. Diokletianus bersikap hati-hati, dan meminta bimbingan orakel Kuil Apollo atas hal ini. Tanggapan dari sang orakel ditafsirkan sebagai dukungan atas posisi Galerius, dan penganiayaan secara umum dimulai pada tanggal 24 Februari 303. Kebijakan-kebijakan penganiayaan di seluruh kekaisaran bervariasi intensitasnya. Galerius dan Diokletianus bertindak sebagai para penganiaya yang penuh semangat, sedangkan Konstantius tidak antusias. Maklumat-maklumat penganiayaan, termasuk perintah untuk melakukan kurban universal, tidak diterapkan di dalam wilayah kekuasaannya. Konstantinus putranya naik takhta kekaisaran pada tahun 306, memulihkan sepenuhnya kesetaraan hukum umat Kristen dan mengembalikan milik mereka yang disita selama masa penganiayaan. Di Italia pada tahun 306, Maxentius mengambil alih kekuasaan Severus sebagai penerus Maximianus, dan ia menjanjikan toleransi beragama yang sepenuhnya. Galerius mengakhiri penganiayaan di Timur pada tahun 311, tetapi dilanjutkan kembali di Mesir, Palestina, dan Asia Kecil oleh Maximinus penggantinya. Konstantinus dan Lisinius, penerus Severus, menandatangani pada tahun 313, yang memberikan suatu penerimaan yang lebih komprehensif terhadap Kekristenan dibandingkan dengan maklumat Galerius yang telah ada. Lisinius mengambil alih kekuasaan Maximinus pada tahun 313, sehingga mengakhiri masa penganiayaan di Timur. Penganiayaan yang telah terjadi gagal menghentikan bangkitnya Gereja. Pada tahun 324, Konstantinus merupakan penguasa tunggal kekaisaran dan Kekristenan telah menjadi agama favoritnya. Meskipun penganiayaan mengakibatkan kematian, penyiksaan, pemenjaraan, ataupun dislokasi bagi banyak umat Kristen, sebagian besar umat Kristen di dalam kekaisaran terhindar dari hukuman. Namun penganiayaan menyebabkan banyak gereja terbagi antara mereka yang mematuhi otoritas kekaisaran (traditores, "pengkhianat"), dan mereka yang tetap "murni".Beberapa skisma, seperti yang dilakukan kaum Donatis di Afrika Utara dan kaum Meletian di Mesir, tetap berlangsung hingga lama setelah masa penganiayaan. Kaum Donatis tidak berdamai dengan Gereja sampai setelah tahun 411. Dalam abad-abad berikutnya, beberapa sejarawan menganggap bahwa umat Kristen telah menciptakan suatu "kultus martir-martir" dan membesar-besarkan kebiadaban pada masa penganiayaan. Anggapan-anggapan itu dikritik selama Abad Pencerahan dan masa selanjutnya, terutama oleh Edward Gibbon. Para sejarawan modern, misalnya G. E. M. de Ste. Croix, berupaya untuk memastikan apakah sumber-sumber Kristen membesar-besarkan ruang lingkup penganiayaan Diokletianus. (in)
  • La persecuzione di Diocleziano (o grande persecuzione) fu l'ultima e la più grave persecuzione nei confronti dei cristiani nell'Impero romano. Nel 303 d.C., gli imperatori Diocleziano, Massimiano, Galerio e Costanzo Cloro emisero una serie di editti volti a revocare i diritti legali dei cristiani e a esigere che si adeguassero alle pratiche religiose tradizionali romane. Editti successivi presero di mira il clero e richiesero il "sacrificio universale": ordinarono a tutti gli abitanti di offrire un sacrificio agli dei pagani. La persecuzione variava in intensità in tutto l'impero, più debole in Gallia e in Britannia, dove fu applicato solo il primo editto, e maggiore nelle province orientali. Le leggi persecutorie furono annullate da diversi imperatori in tempi diversi, ma Licinio con l'Editto di Milano (del 313) segnò definitivamente la fine della persecuzione. I cristiani erano sempre stati oggetto di discriminazione locale nell'impero, ma i primi imperatori erano riluttanti a emettere leggi generali contro di loro. Fu così fino all'anno 250, sotto il regno di Decio e poi di Valeriano, in cui tali leggi furono approvate. In base a tale normativa, i cristiani furono costretti a sacrificare agli dei romani o subire la detenzione e l'esecuzione. Gallieno nel 260, invece, emise il primo editto imperiale per quanto riguardava la tolleranza verso i cristiani, che portò a quasi 40 anni di convivenza pacifica. L'ascesa al potere di Diocleziano nel 284 non segnò un'inversione immediata del disprezzo per il cristianesimo, ma guidò un cambio graduale dei comportamenti ufficiali nei confronti delle minoranze religiose. Nei primi quindici anni del suo governo, Diocleziano espulse i cristiani dall'esercito, condannò i manichei a morte, e si circondò di nemici pubblici del cristianesimo. La preferenza di Diocleziano per il governo attivista, combinata con l'immagine di sé come un restauratore della gloria passata romana, presagiva la persecuzione più diffusa della storia di Roma. Nell'inverno del 302, Galerio esortò Diocleziano a iniziare una persecuzione generale dei cristiani. Diocleziano era diffidente, e chiese all'oracolo di Apollo di indicargli la direzione da seguire. La risposta dell'oracolo fu interpretata come un'approvazione della posizione di Galerio, e una persecuzione generale fu proclamata il 24 febbraio del 303. Le politiche di persecuzione variavano di intensità in tutto l'impero. Mentre Galerio e Diocleziano furono persecutori accaniti, Costanzo era poco entusiasta. Editti persecutori successivi, tra cui le richieste di sacrificio universale, non furono applicati durante il suo regno. Suo figlio, Costantino I, nell'assumere la porpora imperiale nel 306, restaurò la piena parità giuridica dei cristiani e restituì loro le proprietà che in precedenza erano state confiscate durante la persecuzione. In Italia, nel 306, l'usurpatore Massenzio spodestò Severo, il successore di Costanzo Cloro, promettendo piena tolleranza religiosa. Galerio terminò la persecuzione in Oriente nel 311, ma essa fu ripresa in Egitto, in Palestina e in Asia Minore dal suo successore, Massimino. Costantino e Licinio, il successore di Severo, sottoscrissero l'Editto di Milano nel 313, che offriva un'accettazione più completa del cristianesimo di quella che l'editto di Galerio aveva fornito. Licinio spodestò Massimino Daia nel 313, ponendo fine alla persecuzione in Oriente. La persecuzione non riuscì a controllare la crescente diffusione della Chiesa. Nel 324, Costantino rimasto unico imperatore romano, fece del cristianesimo la sua religione preferita. Nonostante la persecuzione avesse provocato la morte di migliaia di cristiani e la tortura, la detenzione o dislocazione di molti altri, la maggior parte dei cristiani riuscì a evitare la pena. La persecuzione, tuttavia, fece distinguere molte chiese tra quelli che avevano rispettato l'autorità imperiale (i traditores) e quelli che erano rimasti "puri". Alcuni scismi, come quelli dei donatisti in Nord Africa e i in Egitto, sopravvissero a lungo dopo le persecuzioni. I donatisti si sarebbero riconciliati con la Chiesa cattolica solo dopo il 411. Nei secoli che seguirono, alcuni cristiani crearono un "culto dei martiri" ed esagerarono le barbarie dell'era persecutoria. Queste cifre furono criticate durante l'Illuminismo e dopo, soprattutto da Edward Gibbon, basandosi anche su una frase dell'apologeta precedente Tertulliano. Gli storici moderni, come G. E. M. de ste Croix e Candida Moss, hanno tentato di determinare se le fonti cristiane esagerarono la portata della persecuzione di Diocleziano. Secondo Moss, sebbene ingigantita dagli apologeti, sarebbe comunque l'unica persecuzione accertata. (it)
  • De verschillende golven van georganiseerde christenvervolgingen in het eerste decennium van de vierde eeuw onder de Romeinse keizers Diocletianus, Galerius en Maximinus werden mogelijk gemaakt door de edicten die zij uitvaardigden. De inhoud ervan werd indirect overgeleverd via de geschriften van de christelijke schrijvers Lactantius en Eusebius van Caesarea. (nl)
  • A perseguição de Diocleciano ou "Grande Perseguição" foi a última e talvez a mais sangrenta perseguição aos cristãos no Império Romano. Em 303, o imperador Diocleciano e seus colegas Maximiano, Galério (r. 293–311) e Constâncio Cloro (r. 293–306) emitiram uma série de éditos em que revogavam os direitos legais dos cristãos e exigiam que estes cumprissem as práticas religiosas tradicionais. Decretos posteriores dirigidos ao clero exigiam o sacrifício universal, ordenando a realização de sacrifícios às divindades romanas. A perseguição variou em intensidade nas várias regiões do império: as repressões menos violentas ocorreram na Gália e Britânia, onde se aplicou apenas o primeiro édito; enquanto que as mais violentas se deram nas províncias orientais. Embora as leis persecutórias fossem anuladas por diversos imperadores nas épocas subsequentes, tradicionalmente o fim das perseguições aos cristãos foi marcado pelo Édito de Milão de Valério Licínio e Constantino, o Grande. Os cristãos eram alvo de discriminação a nível local no Império, embora os primeiros imperadores se mostrassem renitentes a formular leis gerais contra eles. Não foi senão na década de 250, durante os reinados de Décio e Valeriano, que este tipo de leis começou a ser aprovado. Com esta legislação, os cristãos viram-se obrigados a sacrificar aos deuses pagãos ou a enfrentar a prisão e pena de morte. Depois da chegada ao trono de Galiano em 260, estas leis foram abolidas. A ascensão ao sólio imperial de Diocleciano — um camponês da Dalmácia — em 284, após o assassinato de Numeriano, não marcou um regresso imediato ao desprezo pelo cristianismo, mas prenunciou uma mudança gradual nas atitudes oficiais para com as minorias religiosas. Nos primeiros quinze anos do seu reinado, Diocleciano purgou o exército de cristãos, condenou os maniqueístas à morte e fez-se rodear de opositores públicos ao cristianismo. A preferência de Diocleciano por um governo de cariz pró-activo, combinada com a sua autoimagem de restaurador do glorioso passado de Roma, despoletaram a mais terrível perseguição na história de Roma. No inverno de 302, Galério pressionou Diocleciano para iniciar uma perseguição geral dos cristãos. Diocleciano, que não estava de todo convencido da sua utilidade e oportunidade, consultou o oráculo de Apolo. A profecia do oráculo foi interpretada como um apoio à posição de Galério e a perseguição generalizada iniciou-se em 24 de fevereiro de 303. As discrepâncias no zelo com que os decretos foram cumpridos nas várias províncias do império deveram-se às posições pessoais dos diferentes tetrarcas. Enquanto Galério e Diocleciano foram ávidos perseguidores, Constâncio não se revelou muito entusiasta: éditos persecutórios posteriores, incluindo a chamada ao sacrifício universal, não foram aplicados nos seus domínios. O seu filho, Constantino, após a sua entronização em 306, restaurou a legalidade dos seguidores do cristianismo e devolveu-lhes as propriedades que lhes tinham sido confiscadas durante a perseguição. Nesse mesmo ano, na península italiana, o usurpador Magêncio (r. 306–312) substituiu o sucessor de Maximiano, Valério Severo (r. 305–307), prometendo ao povo total tolerância religiosa. Galério deu por finalizada a perseguição no Oriente em 311. Contudo, esta foi retomada no Egito, Palestina e Ásia Menor pelo seu sucessor, Maximino Daia (r. 305–313). Constantino e Licínio, o sucessor de Severo, assinaram o Édito de Milão em 313, que oferecia uma aceitação mais abrangente da Religião Cristã do que a proposta pelo Édito de Tolerância de Galério. Licínio expulsou Maximino em 313, finalizando assim a perseguição no Oriente. A Grande Perseguição não logrou controlar o crescimento da Igreja. Em 324, Constantino era o único governante do império e o cristianismo era agora a religião por ele mais favorecida. Embora a perseguição tenha resultado nas mortes de 3 000 cristãos — de acordo com estimativas recentes —, assim como na tortura, encarceramento ou deslocação de muitos outros, a maioria dos cristãos escaparam às punições imperiais. Todavia, a perseguição conduziu à divisão interna entre aqueles que tinham colaborado com as autoridades (os "traditores") e aqueles que se tinham mantido "puros". Alguns cismas, como o dos donatistas no norte de África e o dos melecianos no Egito, persistiram mesmo após o fim das perseguições. Os donatistas, por exemplo, não se reconciliaram com a Igreja senão depois de 411. Nos séculos posteriores, alguns cristãos criaram um "culto dos mártires" e exageraram as barbaridades praticadas na era das perseguições. Estes testemunhos foram criticadas durante o Renascimento e depois, de forma notável, por Edward Gibbon no século XVIII. Historiadores modernos, como o marxista Geoffrey de Sainte Croix, continuaram esta tendência, procurando definir até que ponto vai o exagero que, porventura, permeia a perspectiva transmitida pelas fontes cristãs contemporâneas da perseguição de Diocleciano. (pt)
  • Великое гонение — последние и самое суровое гонение на христиан в Римской империи 303—313 годов, начавшееся при императоре Диоклетиане и продолжавшееся при его наследниках. В 303 году тетрархи Диоклетиан и Максимиан, Галерий и Констанций Хлор издали эдикт, официально отменяющий гражданские права христиан и требующий от них соблюдения традиционных римских религиозных практик. В дальнейшем были выпущены новые эдикты, направленные против священников, а также обязывавшие всех жителей империи совершать языческие жертвоприношения. Интенсивность гонений различалась в пределах империи — в Галлии и Британии, где правил в то время Констанций, выполнялся только первый эдикт, она была более слабой, нежели в восточной части империи. Карательные законы постепенно отменялись, и считается, что Миланский эдикт, изданный Константином Великим в 313 году, окончательно завершил этот период. Христиане в первые века своего существования подвергались дискриминации в империи, однако первые императоры неохотно принимали законы по этому поводу. Только в 250-х годах, при императорах Деции и Валериане, началось законодательное преследование христиан. С приходом к власти Галлиена эти законы перестали исполняться, в результате чего почти на 40 лет установился . Восшествие на престол в 284 году Диоклетиана не привело к мгновенному отказу от политики игнорирования христиан, однако в первые пятнадцать лет своего царствования Диоклетиан последовательно очищал армию от христиан, осуждал на смерть манихеев и окружал себя ярыми противниками христианства. Зимой 302 года Галерий посоветовал Диоклетиану начать всеобщее преследование христиан. Желая получить божественную поддержку этому начинанию, Диоклетиан обратился к оракулу Аполлона, и ответ последнего был интерпретирован как одобрение предложения Галерия. Первый эдикт, положивший начало Великому гонению, был издан 24 февраля 303 года. Преследование не смогло предотвратить распространение христианства и становление его в качестве основной религии империи. Хотя гонение привело к смерти, по современным оценкам, от 3000 до 3500 человек, пыткам, заключению и изгнанию ещё большего количества людей, однако большинство христиан не пострадало. Другим следствием этих событий стало разделение церкви на тех, кто предпочёл принять выдвинутые требования, так называемые традиторы, и тех, кто сохранил верность христианскому учению. Некоторые из возникших в этот период церковных расколов, таких как донатистский в Северной Африке и мелитианский в Египте, просуществовали впоследствии длительное время. Получивший новый импульс «культ мучеников», преувеличивающий жестокость событий, подвергался критике начиная с эпохи Просвещения. Некоторые современные историки, например Дж. де Сент-Круа, также считают сведения христианских историков о событиях «Великого гонения» преувеличенными. (ru)
  • 戴克里先迫害(英語:Diocletianic Persecution)或稱作大迫害(英語:Great Persecution),是羅馬帝國最後一次和最嚴重的一次对基督徒的鎮壓。303年時,羅馬皇帝戴克里先、馬克西米安、伽列里烏斯和君士坦提烏斯一世頒布了一系列法令,廢除基督教的合法權益並要求他們遵守傳統的古羅馬宗教習俗。後來法令開始針對神職人員展開迫害,下令將這些民眾奉獻給羅馬神明。然而因為高盧和不列顛尼亞的起義使得羅馬帝國國力下降,相關的迫害行動強度因而有所變化,最終僅有勢力較強東部省份仍然繼續採行所有的禁令。這些迫害基督徒的法律隨著不同羅馬皇帝的上位而實施效力並不一致,但最終在313年君士坦丁大帝和李錫尼頒布《米蘭敕令》後,標誌著過去的迫害正式結束。 (zh)
  • Велике гоніння — останнє та наймасштабнішє переслідування християн у Римській імперії. Розпочалося за ініціативою імператора Діоклетіана в 303 році та продовжувалось його наступниками до 313 року. Остаточна поразка гоніння відкрила шлях до подальшої християнізаціі Імперії за правління імператора Костянтина Великого. (uk)
dbo:thumbnail
dbo:wikiPageExternalLink
dbo:wikiPageID
  • 2641583 (xsd:integer)
dbo:wikiPageLength
  • 134956 (xsd:nonNegativeInteger)
dbo:wikiPageRevisionID
  • 1120723777 (xsd:integer)
dbo:wikiPageWikiLink
dbp:wikiPageUsesTemplate
dcterms:subject
rdf:type
rdfs:comment
  • De verschillende golven van georganiseerde christenvervolgingen in het eerste decennium van de vierde eeuw onder de Romeinse keizers Diocletianus, Galerius en Maximinus werden mogelijk gemaakt door de edicten die zij uitvaardigden. De inhoud ervan werd indirect overgeleverd via de geschriften van de christelijke schrijvers Lactantius en Eusebius van Caesarea. (nl)
  • 戴克里先迫害(英語:Diocletianic Persecution)或稱作大迫害(英語:Great Persecution),是羅馬帝國最後一次和最嚴重的一次对基督徒的鎮壓。303年時,羅馬皇帝戴克里先、馬克西米安、伽列里烏斯和君士坦提烏斯一世頒布了一系列法令,廢除基督教的合法權益並要求他們遵守傳統的古羅馬宗教習俗。後來法令開始針對神職人員展開迫害,下令將這些民眾奉獻給羅馬神明。然而因為高盧和不列顛尼亞的起義使得羅馬帝國國力下降,相關的迫害行動強度因而有所變化,最終僅有勢力較強東部省份仍然繼續採行所有的禁令。這些迫害基督徒的法律隨著不同羅馬皇帝的上位而實施效力並不一致,但最終在313年君士坦丁大帝和李錫尼頒布《米蘭敕令》後,標誌著過去的迫害正式結束。 (zh)
  • Велике гоніння — останнє та наймасштабнішє переслідування християн у Римській імперії. Розпочалося за ініціативою імператора Діоклетіана в 303 році та продовжувалось його наступниками до 313 року. Остаточна поразка гоніння відкрила шлях до подальшої християнізаціі Імперії за правління імператора Костянтина Великого. (uk)
  • شكّل اضطهاد ديوكلتيانوس أو الاضطهاد الكبير آخر موجة اضطهاد للمسيحيين وأكثرها قسوة في الإمبراطورية الرومانية. في عام 303، أصدر الأباطرة ديوكلتيانوس، ومكسيميانوس، وغاليريوس، وقسطنطيوس سلسلةً من المراسيم التي ألغت الحقوق الشرعية للمسيحيين وطالبت بأن يطيعوا الممارسات الدينية التقليدية. استهدفت مراسيم لاحقة رجالَ الدين وطالبت بالتضحية الجماعية، إذ أمرت جميع السكان بتقديم القرابين للآلهة. تنوعت درجات شدة الاضطهاد في أنحاء الإمبراطورية، فبلغت أدناها في بلاد الغال وبريطانيا، حيث لم يُطبَّق سوى المرسوم الأول، فيما بلغ الاضطهاد أشده في المقاطعات الشرقية. أُبطِلت القوانين الاضطهادية على أيدي أباطرة مختلفين (غاليريوس عن طريق في عام 311) في أوقات مختلفة، إلا أن مرسوم ميلانو الذي أصدره كل من قسطنطين العظيم وليسينيوس في عام 313 هو الذي وضع حدًا للاضطهاد وفقًا للتراث. (ar)
  • La persecució de Dioclecià, també coneguda com a «Gran Persecució», fou la darrera i potser la més cruel persecució dels cristians a l'Imperi Romà. El 303 la tetrarquia formada pels augusti Dioclecià i Maximià i els cèsars Galeri i Constanci va emetre una sèrie d'edictes que abolien els drets legals dels cristians i exigien que acomplissin les pràctiques religioses tradicionals. Tot d'edictes posteriors s'enfocaren al clergat i demanaven sacrificis universals, ordenant a tots els habitants a realitzar sacrificis als déus. La persecució va variar en intensitat al llarg de l'imperi —les represàlies més febles foren a la Gàl·lia i a Britània, on únicament s'aplicà el primer edicte, mentre que les més violentes tingueren lloc a les províncies orientals—. Tot i que les lleis persecutòries foren (ca)
  • La persekutado de Diokleciano, ankaŭ nomata «Granda Persekutado», estis la lasta, kaj eble la plej sangoverŝa el la kontraŭkristanaj persekutoj en la Romia Imperio. En 303, la tetrarkio formata de la Diokleciano kaj Maksimiano kaj la cezaroj Kajo Galerio kaj Konstancio diskonigis serion de ediktoj per kiuj la leĝaj rajtoj de la kristanoj estis forigitaj kaj samtempe postulis ke ili plenumu la ritojn de la tradiciaj romiaj religioj. Postaj ediktoj enfokusiĝis sur la pastraro kaj postulis universalajn oferojn, ordoninte al ĉiuj civitanoj oferi al la gedioj. La persekutado variis laŭ intenseco laŭlonge de la imperio. la plej malfortaj persekutoj okazis en Gaŭlio kaj Britanio, kie estis aplikata nur la unua edikto, dum la plej akraj troviĝis en la orientaj provincoj. Kvankam la persekutleĝoj (eo)
  • The Diocletianic or Great Persecution was the last and most severe persecution of Christians in the Roman Empire. In 303, the emperors Diocletian, Maximian, Galerius, and Constantius issued a series of edicts rescinding Christians' legal rights and demanding that they comply with traditional religious practices. Later edicts targeted the clergy and demanded universal sacrifice, ordering all inhabitants to sacrifice to the gods. The persecution varied in intensity across the empire—weakest in Gaul and Britain, where only the first edict was applied, and strongest in the Eastern provinces. Persecutory laws were nullified by different emperors (Galerius with the Edict of Serdica in 311) at different times, but Constantine and Licinius' Edict of Milan in 313 has traditionally marked the end of (en)
  • La persecución de Diocleciano,​ también llamada «Gran Persecución», fue la última y quizá más sangrienta persecución a cristianos en el Imperio romano.​​ En 303, la tetrarquía formada por los augusti Diocleciano y Maximiano y los césares Galerio y Constancio emitió una serie de edictos que abolían los derechos legales de los cristianos y exigían a la vez que cumplieran con las prácticas religiosas tradicionales.​ Edictos posteriores se enfocaron en el clero y demandaban sacrificios universales, ordenando a todos los habitantes realizar sacrificios a los dioses. La persecución varió en intensidad a lo largo del imperio —las represiones más débiles se presentaron en Galia y Britania, donde únicamente se aplicó el primer edicto, mientras que las más violentas se dieron en las provincias orien (es)
  • La Persécution de Dioclétien ou Grande persécution désigne la dernière répression du christianisme durant la Tétrarchie, sous le règne de Dioclétien, au début du IVe siècle. En 303, les empereurs Dioclétien, Maximien, Galère et Constance Chlore (les quatre co-empereurs de la Tétrarchie instaurée par Dioclétien) prirent une série d'édits révoquant certains droits des chrétiens en leur imposant de se conformer aux pratiques religieuses traditionnelles sous peine d'emprisonnement et d’exécution. Certains édits ultérieurs ordonnèrent le sacrifice aux dieux. Les persécutions varièrent en intensité à travers l'Empire. Relativement faibles en Gaule et en Bretagne, où les premiers édits furent pris, elles furent plus fortes dans les provinces orientales. Certaines lois instaurant les persécutions (fr)
  • Penganiayaan Diokletianus (bahasa Inggris: Diocletianic Persecution), atau Penganiayaan Besar (bahasa Inggris: Great Persecution), adalah penganiayaan atau penindasan terakhir dan yang paling berat terhadap umat Kristen di Kekaisaran Romawi. Pada tahun 303, Kaisar Diokletianus, Maximianus, Galerius, dan Konstantius mengeluarkan serangkaian maklumat atau dekret yang mencabut hak hukum umat Kristen dan meminta agar mereka mengikuti praktik-praktik keagamaan Romawi tradisional. Maklumat-maklumat berikutnya menyasar kaum klerus dan memerintahkan semua penduduk untuk mempersembahkan kurban kepada para dewa Romawi (suatu kebijakan yang dikenal sebagai kurban universal). Penganiayaan ini bervariasi intensitasnya di seluruh kekaisaran—yang teringan di Galia dan Britania, tempat diberlakukannya mak (in)
  • La persecuzione di Diocleziano (o grande persecuzione) fu l'ultima e la più grave persecuzione nei confronti dei cristiani nell'Impero romano. Nel 303 d.C., gli imperatori Diocleziano, Massimiano, Galerio e Costanzo Cloro emisero una serie di editti volti a revocare i diritti legali dei cristiani e a esigere che si adeguassero alle pratiche religiose tradizionali romane. Editti successivi presero di mira il clero e richiesero il "sacrificio universale": ordinarono a tutti gli abitanti di offrire un sacrificio agli dei pagani. La persecuzione variava in intensità in tutto l'impero, più debole in Gallia e in Britannia, dove fu applicato solo il primo editto, e maggiore nelle province orientali. Le leggi persecutorie furono annullate da diversi imperatori in tempi diversi, ma Licinio con l'Ed (it)
  • A perseguição de Diocleciano ou "Grande Perseguição" foi a última e talvez a mais sangrenta perseguição aos cristãos no Império Romano. Em 303, o imperador Diocleciano e seus colegas Maximiano, Galério (r. 293–311) e Constâncio Cloro (r. 293–306) emitiram uma série de éditos em que revogavam os direitos legais dos cristãos e exigiam que estes cumprissem as práticas religiosas tradicionais. Decretos posteriores dirigidos ao clero exigiam o sacrifício universal, ordenando a realização de sacrifícios às divindades romanas. A perseguição variou em intensidade nas várias regiões do império: as repressões menos violentas ocorreram na Gália e Britânia, onde se aplicou apenas o primeiro édito; enquanto que as mais violentas se deram nas províncias orientais. Embora as leis persecutórias fossem anu (pt)
  • Великое гонение — последние и самое суровое гонение на христиан в Римской империи 303—313 годов, начавшееся при императоре Диоклетиане и продолжавшееся при его наследниках. В 303 году тетрархи Диоклетиан и Максимиан, Галерий и Констанций Хлор издали эдикт, официально отменяющий гражданские права христиан и требующий от них соблюдения традиционных римских религиозных практик. В дальнейшем были выпущены новые эдикты, направленные против священников, а также обязывавшие всех жителей империи совершать языческие жертвоприношения. Интенсивность гонений различалась в пределах империи — в Галлии и Британии, где правил в то время Констанций, выполнялся только первый эдикт, она была более слабой, нежели в восточной части империи. Карательные законы постепенно отменялись, и считается, что Миланский э (ru)
rdfs:label
  • Diocletianic Persecution (en)
  • اضطهاد ديوكلتيانوس (ar)
  • Persecució de Dioclecià (ca)
  • Persekutado de Diokleciano (eo)
  • Persecución de Diocleciano (es)
  • Penindasan Diokletianus (in)
  • Persécution de Dioclétien (fr)
  • Persecuzione dei cristiani sotto Diocleziano (it)
  • Christenvervolgingen door Diocletianus, Galerius en Maximinus (nl)
  • Perseguição de Diocleciano (pt)
  • Великое гонение (ru)
  • 戴克里先迫害 (zh)
  • Велике гоніння (uk)
owl:sameAs
prov:wasDerivedFrom
foaf:depiction
foaf:isPrimaryTopicOf
is dbo:wikiPageRedirects of
is dbo:wikiPageWikiLink of
is rdfs:seeAlso of
is foaf:primaryTopic of
Powered by OpenLink Virtuoso    This material is Open Knowledge     W3C Semantic Web Technology     This material is Open Knowledge    Valid XHTML + RDFa
This content was extracted from Wikipedia and is licensed under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 Unported License