| dbo:abstract
|
- المرجعية الأدبية الغربية المرجعية الأدبية الغربية هي مجموعة الأدب والثقافة والموسيقى والفلسفة والأعمال الفنية ذات القيمة العالية في الغرب: الأعمال التي حققت مكانة الكلاسيكية. ومع ذلك، لا تنشأ كل هذه الأعمال في العالم الغربي، وتُقدر هذه الأعمال أيضًا في جميع أنحاء العالم. : «تقليد فكري غربي معين على سبيل المثال ينتقل من سقراط إلى فيتجنشتاين في الفلسفة، ومن هومر إلى جيمس جويس في الأدب». كلمة المرجعية من اليونانية القديمة kanṓn وهذا يعني قياس، أو معيار. الكتاب المقدس وهو نتاج ثقافة يهودية قديمة من غرب آسيا وقد كانت قوة رئيسة في تشكيل الثقافة الغربية و «ألهم بعض المعالم الأثرية العظيمة للفكر الإنساني والأدب والفن» لقد كانت المرجعية الأدبية للكتب ثابتًة إلى حد ما، على الرغم من أنهاتوسعت لتشمل مزيداً من النساء والأقليات العرقية، في حين توسعت كتب الموسيقى والفنون البصرية بشكل كبير لتغطي العصور الوسطى بينما القرون التابعة لها تجاهلت إلى حد كبير. ولكن بعض الأمثلة على وسائل الإعلام الحديثة مثل السينما قد وصلت إلى وضع محفوف بالمخاطر في المرجعية الأدبية. أيضا خلال القرن العشرين كان هناك اهتمام متزايد بالغرب وكذلك على مستوى العالم، في الأعمال الرئيسة، سواء في الأدب أو في الفنون الأخرى، لثقافات آسيا وأفريقيا والشرق الأوسط وأمريكا الجنوبية والسابقين. مستعمرات الدول الأوروبية. كان هناك جدل مستمر على المستوى الدولي، حول طبيعة ومكانة المرجعية الأدبية منذ الستينيات على الأقل، والكثير منها متجذر في النظرية النقدية، والنسوية، ونظرية السباق الحرجة، والماركسية. على وجه الخصوص، جادلت دراسات ما بعد الحداثة أن هيئة المنح الدراسية متحيزة لأن التركيز الأساسي التقليدي للدراسات الأكاديمية على الثقافة والتاريخ الغربيين كان فقط على الأعمال التي ينتجها الرجال الغربيون. الكلاسيكية تعني كتاب، أو أي عمل فني آخر، يرى بأنه مثالي أو جدير بالملاحظة، على سبيل المثال من خلال رخصة بالطبع أو النشر عن طريق إدراجها في قائمة الكتب البارزة، أو من خلال رأي شخصي للقارئ. على الرغم من أن المصطلح يرتبط عادةً بالمرجعية الأدبية الغربية، إلا أنه يمكن تطبيقه على أعمال الأدب والموسيقى والفن وما إلى ذلك من جميع التقاليد، مثل الكلاسيكيات الصينية أو الفيدا. الكلمة ذات الصلة هي التحفة الفنية أو chef، وتعني في الاستخدام الحديث عمل تلقى الكثير من الثناءالنقدي، خاصة تلك التي تعتبر أعظم عمل في حياة الشخص أو عمل مليْ بالإبداع أو المهارة أو عمل بارز. من الناحية التاريخية، تشير الكلمة إلى عمل ذي مستوى عالٍ جدًا نُتج من أجل الحصول على عضوية نقابة أو أكاديمية. (ar)
- Západní kánon je soubor knih, hudby a umění, které učenci obecně přijímají jako nejdůležitější a nejvlivnější při utváření západní kultury. Zahrnuje beletrii, literaturu faktu, poezii, drama, hudbu, umění, sochařství a architekturu, která je obecně považována za významnou uměleckou hodnotu a představuje vysokou kulturu Evropy a Severní Ameriky. Kalifornský filozof John Searle navrhuje, že západní kánon by mohl být zhruba definován jako "určitá západní intelektuální tradice, která vychází z, řekněme, od Sókrata k Wittgensteinovi ve filozofii a od Homéra po Jamese Joyce v literatuře". Bible, produkt kultury Středního východu, byla velkou silou při formování západní kultury a "inspirovala některé z velkých památek lidské mysli, literatury a umění". Kánon knih, včetně západní literatury a západní filozofie, byl poměrně stabilní, přestože se rozšířil tak, aby zahrnoval více žen a rasových menšin, zatímco hudební kánon a kánon výtvarného umění se výrazně rozšířily, aby pokryly středověk a následné staletí, dříve převážně přehlížené. Také během dvacátého století rostl zájem o kulturu Asie, Afriky, Středního východu a Jižní Ameriky. Zejména bývalé kolonie evropských zemí začaly ve dvacátém století produkovat velké díla, a to jak v literatuře, tak v jiných uměních. To se odráží zejména v Nobelových cenách za literaturu. Některé příklady novějších médií, jako je například film, mají v kánonu nejisté postavení. Existovala probíhající debata o povaze a postavení kánonu, obzvláště v Americe, protože přinejmenším šedesátá léta, hodně z nichž je zakořeněna v kritické teorii, feminismu, teorii kritické rasy a marxismu. Zejména postmoderní studie argumentují, že základ učenosti je neobjektivní, protože tradiční hlavní těžiště akademických studií západní kultury a historie spočívalo pouze na dílech vytvořených západními muži. (cs)
- La Okcidenta kanono (malnovgreka (κανών) kaj araba (قانون) signifas "leĝo", "kriterio" aŭ "modelo") estas la korpuson de artaj kaj literaturaj verkoj kiuj formis la tiel nomitan altan kulturon en la okcidenta civilizo. Ĉu pro kvalito, originaleco, aŭ pro apartaj trajtoj kaj formaj kaj enhavaj, tiuj verkoj elstaris en okcidentaj historio, arto kaj kulturo, sen perdi validon nek iĝi eksmodaj. En la fako de literaturo plej ofte oni parolas pri literatura kanono kiu estas kolekto de ŝlosilaj verkoj en literaturo, kiuj povas foje ankaŭ reprezenti filozofiajn, politikajn aŭ religiajn ideologiojn, ke la kulturo de kiu ili venis estas konsiderata bazŝtono en ĝia ekesto . La korpuso de verkoj kiuj formas la okcidentan kanonon enhavas literaturajn kaj artajn verkojn de ajna de la nomitaj Belartoj (termino kiu inkludas fakojn kiel la poezio, la danco kaj la muziko kun la nomitaj grandaj artoj —pentrarto, skulptarto kaj arkitekturo—, kun ekskludo de la nomitaj minoraj artoj). En la literaturaj verkoj estas inkluditaj la arta literaturo aŭ de fikcio en ĉiuj ties ĝenroj (poezio, teatro, romano —aŭ epiko, dramo kaj liriko—), sed ankaŭ la eseoj aŭ traktatoj de ajna fako (religio, filozofio, sciencoj — sociaj, naturaj aŭ formalaj sciencoj—) kiuj estu konsiderataj de esenca gravo. La du pilieroj de la okcidenta literatura kanono, kiuj havigis la majoritaton de ties kulturaj topikoj, estas fundamente la homeraj poemoj kaj la Biblio, sur kiuj apogas sin la ceteraj verkistoj: abunda nombro de greklatinaj klasikuloj (Heziodo, Safo, Anakreono, Pindaro, Ezopo, Platono, Aristotelo, Eskilo, Sofoklo, Eŭripido, Aristofano, Herodoto, Tucidido, Hipokrato, Eŭklido, Arkimedo, Plaŭto, Terencio, Cicerono, Cezaro, Katulo, Virgilio, Horacio, Ovidio, Tito Livio, Strabono, Plinio, Seneko, Marcialo, Tacito, Plutarko, Apuleo, Ptolomeo, Galeno), kelkaj inter la ĉefaj kristanaj teologoj kaj mistikuloj (Aŭgusteno, Akvino, Kempis), elekta triopo de malfrumezepokaj italoj (Dante, Petrarca kaj Boccaccio) kaj grupo pli heterogena kaj diskutebla de verkistoj de la Renesanco, la Baroko kaj la Klerismo (italoj, francoj, hispanoj, portugaloj, nederlandanoj —kaj flandroj—, angloj, germanoj, svisoj, poloj, svedoj, ktp. —multaj el ili ne havis precizan markitan naciecon, aŭ havis kelkajn—, verkante kelkaj en latino, aliaj en gepatraj lingvoj, multaj en ambaŭ: Makiavelo, Castiglione, Ariosto, Tasso, Vasari, Calvino, Ronsard, Rabelais, Montaigne, Rojas, Vives, Las Casas, Vitoria, Loyola, Teresa de Jesús, Johano de la Kruco, Camoens, Erasmo, Vesalio, Moro, Lutero, Filipo Melanktono, Agrikola, Paracelso, Koperniko —16a jarcento—, Campanella, Galileo, Molière, Corneille, Racine, La Fontaine, Descartes, Pascal, Bayle, Bossuet, Cervantes, Lope, Quevedo, Góngora, Calderón, Gracián, Arminio, Jansenio, Grotio, Spinoza, Huygens, Shakespeare, Bacon, Hobbes, Bunyan, Milton, Newton, Locke, Kepler, Leibniz —17a jarcento—, Vico, Goldoni, Beccaria, Montesquieu, Voltaire, Diderot, D'Alambert, Beaumarchais, Buffon, Lagrange, Lavoisier, Laplace, Berkeley, Hume, Pope, Swift, Defoe, Burke, Gibbon, Smith, Malthus, Winckelmann, Kant, Lessing, Goethe, Schiller, Rousseau, Euler, Linneo —18a jarcento—), dum por la 19-a kaj 20-a jarcentoj la scienca interkonsento estas multe pli malfacila, pro la eksterordinara abundo de literatura produktado aligita al la okcidenta tradicio, jam ne limigita al Okcidenta Eŭropo, sed etendita al Orienta Eŭropo (speciale pro la rusaj verkistoj) kaj sekve al ĉiuj aliaj kontinentoj (koincide kun la historiaj procezoj ekspansiaj de la Nuntempa Epoko, kiel la industria revolucio, la imperiismo kaj la tutmondiĝo). La korpuso de grandaj verkoj de la okcidenta kulturo ne povas esti konsiderata kiel fermita listo; eĉ la eŭropa origina kerno de tio kio estas nomata okcidenta mondo enhavas multajn kulturajn tradiciojn en diversaj lingvoj, tiel ke ajna elekto aŭ antologio kutime estas influita de la propra kapablo de tiuj kiuj faras la liston por pritaksi la valoron aŭ elstarecon de ĉiu verko aŭ aŭtoro. Tiel funkcias la listoj kun kanonaj intencoj realigitaj de intelektuloj de la angloparolanta mondo, aŭ la listoj de universitataj legaĵoj en prestiĝaj universitatoj, la nombro de verkoj de aŭtoroj de ilia lingvo superas multe al tiu de alia; kaj same estas direbla pri la institucioj de la franca, , , rusa aŭ hispana kulturoj. Ĉiu nacia kulturo generas sian propran nacian kanonon, krom produkti version diferencan de la okcidenta kanono. La fakto ke oni ne inkludas ene de la okcidenta kanono la verkojn de aliaj civilizoj, kiel ĉina, japana, el Afriko, el Antaŭkolumba Ameriko, estas problemiga; speciale rilate al tiuj kiuj ege influis super la okcidenta civilizacio, kiel la araba (la Korano, Mil kaj unu noktoj kaj la verkistoj de la Islama Orepoko —Aviceno, Averroes, Ibn Ĥaldun—) kaj la barata (la Vedoj, la Mahabarato, la Ramajano, la Panĉatantra). Tio faras, ke kelkaj prestiĝaj elektoj, kiel tiu de Harold Bloom, inkludas parton el tiuj, kun verkoj de la civilizacioj de la Antikva Proksima Oriento (Gilgameŝo, Libro de mortintoj) kaj verkoj de Alta Mezepoko en nacia lingvo (Beowulf, Chanson de Roland, Cantar de mio Cid kaj la artura ciklo). Alies opinioj, kutime alvenataj de feminismaj aŭ kontraŭrasismaj ideologioj, argumentas ke diskriminaciitaj populacioj - kiel ekzemple nigruloj aŭ virinoj - devus ricevi sian relativan parton en la kreado de la kulturo en kiu ili vivas, tiel ke iliaj verkoj eniru la kanonon. Aŭ eĉ inkluzivi pli da iliaj verkoj ol ilia relativa parto kaj la enkonduko de politiko pozitiva diskriminacio. (eo)
- Mendebaldeko kanona Mendebaldeko kultura eratzean eraginik handiena izan duten literatura obrak dira; bai eta, zentzu zabalagoan, literaturaz besteko artelanak ere. Kanonaren izaera estuki lotuta dago azken garaiotan kolokan jarri diren zenbait kontzeptuekin, hala nola, iritzi estetiko unibertsal baten bideragarritasuna, literaturaren helburua irakaskuntzan eta gutxiengoen edo sektore batzuen bazterkeria edo errepresioa mintzaldia hegemoniko baten bidezː emakumeak, gutxiengo etnikoak edo langileria izanik menperatutakoak. (eu)
- El Canon occidental es el corpus de obras de arte y literarias que han formado la denominada alta cultura en la civilización occidental. Ya sea por su calidad, su originalidad, o por ciertos rasgos formales y temáticos, dichas obras han trascendido en la historia, arte y cultura occidentales, sin perder vigencia ni quedar obsoletos. Usualmente se identifica con las obras clásicas, consideradas como . Restringido a la literatura se denomina canon literario. El corpus de obras que forma el canon occidental comprende obras literarias y artísticas de cualquiera de las denominadas bellas artes (término que incluye a su vez a la poesía, la danza y la música junto a las denominadas artes mayores —pintura, escultura y arquitectura—, con exclusión de las llamadas artes menores). En las obras literarias no solo incluye la literatura artística o de ficción en todos sus géneros (poesía, teatro, novela —o épica, dramática y lírica—), sino los ensayos o tratados de cualquier disciplina (religión, filosofía, ciencias —sociales, naturales o formales—) que se consideren de importancia trascendental. Los dos pilares del canon literario occidental, que han suministrado la mayoría de sus tópicos culturales, son fundamentalmente los poemas homéricos y la Biblia, sobre los que se apoyan los demás autores: un abundante número de clásicos grecolatinos (Hesiodo, Safo, Anacreonte, Píndaro, Esopo, Platón, Aristóteles, Esquilo, Sófocles, Eurípides, Aristófanes, Heródoto, Tucídides, Hipócrates, Euclides, Arquímedes, Plauto, Terencio, Cicerón, César, Catulo, Virgilio, Horacio, Ovidio, Tito Livio, Estrabón, Plinio, Séneca, Marcial, Tácito, Plutarco, Apuleyo, Ptolomeo, Galeno), algunos de entre los principales teólogos y místicos cristianos (Agustín, Aquino, Kempis), una selecta tríada de italianos bajomedievales (Dante, Petrarca y Boccaccio) y un grupo más heterogéneo y discutible de autores del renacimiento, el barroco y la ilustración (italianos, franceses, españoles, portugueses, neerlandeses —flamencos y holandeses—, ingleses, alemanes, suizos, polacos, suecos, etc. —muchos de ellos no tuvieron una nacionalidad marcada, o tuvieron varias—, escribiendo unos en latín, otros en lenguas vernáculas, muchos en ambas: Maquiavelo, Castiglione, Ariosto, Tasso, Vasari, Calvino, Ronsard, Rabelais, Montaigne, Rojas, Vives, Las Casas, Vitoria, Loyola, Teresa de Jesús, Juan de la Cruz, Camoens, Erasmo, Vesalio, Moro, Lutero, Melanchton, Agrícola, Paracelso, Copérnico —siglo XVI—, Campanella, Galileo, Molière, Corneille, Racine, La Fontaine, Descartes, Pascal, Bayle, Bossuet, Cervantes, Lope, Quevedo, Góngora, Calderón, Gracián, Arminio, Jansenio, Grocio, Spinoza, Huygens, Shakespeare, Bacon, Hobbes, Bunyan, Milton, Newton, Locke, Kepler, Leibniz —siglo XVII—, Vico, Goldoni, Beccaria, Montesquieu, Voltaire, Diderot, D'Alembert, Beaumarchais, Buffon, Lagrange, Lavoisier, Laplace, Berkeley, Hume, Pope, Swift, Defoe, Burke, Gibbon, Smith, Malthus, Winckelmann, Kant, Lessing, Goethe, Schiller, Rousseau, Euler, Linneo —siglo XVIII—), mientras que para los siglos XIX y XX el consenso es mucho más difícil, dada la extraordinaria abundancia de producción literaria que se incorpora a la tradición occidental, ya no limitada a Europa occidental, sino extendida a la oriental (especialmente a los autores rusos) y a todos los continentes extraeuropeos (coincidiendo con los procesos históricos expansivos de la Edad Contemporánea, como la revolución industrial, el imperialismo y la globalización); y sobre todo a causa de la cercanía, que hace inevitablemente polémica cualquier selección. El corpus de grandes obras de la cultura occidental no puede considerarse como una lista cerrada; incluso el núcleo europeo original de lo que se viene llamando mundo occidental comprende múltiples tradiciones culturales en diferentes idiomas, de manera que cualquier selección o antología suele estar influida por la propia capacidad de los que la elaboran para juzgar la valía o relevancia de cada obra u autor. Así, en las listas con pretensiones canónicas realizadas por intelectuales del mundo anglosajón, o las listas de lecturas universitarias de sus prestigiosas universidades, el número de obras de autores de su lengua supera en mucho al de cualquier otra; y lo mismo podría decirse de las instituciones de la cultura francesa, alemana, italiana, rusa o española. Cada genera su propio canon nacional, además de producir una versión diferente del canon occidental. El hecho de que no se incluyan dentro del canon occidental las obras de otras civilizaciones, por mucha importancia que hayan podido tener ( —china, japonesa—, africanas, americanas precolombinas), no deja de ser problemático. Eso hace que algunas prestigiosas selecciones, como la de Harold Bloom, incluyan parte de ellas, junto a obras de las civilizaciones del Próximo Oriente Antiguo (Gilgamesh, Libro de los muertos) y las altomedievales en lengua vernácula (Beowulf, Chanson de Roland, Cantar de mio Cid o el ciclo artúrico). Desde una postura relativista (relativismo cultural), se niega la universalidad de cualquier canon cultural, dado que depende del criterio de quien lo establece (sea un individuo o un grupo humano), contaminado por su época, su contexto ideológico y todo tipo de circunstancias, personales o sociales, reales o imaginarias, que susciten la creación de una identidad (racial, religiosa, de clase, sexual, etc.); de modo que el corpus del canon varíe en función de ellas. Desde una postura identificada con el (filosofía perenne), por el contrario, las creaciones humanas más sublimes deben tener validez universal. La historicidad del canon es difícilmente cuestionable, así como su continua revisión en el espacio público de una sociedad abierta, aun cuando quienes lo reforman o lo limitan pretendan impedir una nueva revisión. En realidad, no existe solamente un canon, sino un cruce entre muchos cánones de distinta genealogía: el canon de la muchedumbre o, simplemente, del público mayoritario; las bibliotecas y antologías; el canon universitario; el canon del poder; la ruptura estética (el canon de autores y críticos modernos), el canon mestizo e intercultural al que ya se ha hecho referencia, por la colusión entre culturas mundializadas; así como el canon de las mujeres, fruto de la investigación durante las últimas décadas, a cargo de centenares de especialistas, sobre las obras olvidadas y marginadas de autoras en todas las lenguas, no solo europeas, por el hecho de ser mujeres. (es)
- Le canon occidental est l'ensemble de la littérature, de la musique, de la philosophie et des œuvres d'art de haute culture qui ont atteint le statut de classiques. Cependant, toutes ces œuvres ne sont pas originaires du monde occidental, et ces œuvres sont également appréciées dans le monde entier. C'est « une certaine tradition intellectuelle occidentale qui va, disons, de Socrate à Wittgenstein en philosophie, et d'Homère à James Joyce en littérature ». Le mot « canon » est dérivé du grec ancien κανών (kanṓn), signifiant un mètre ou un étalon. La Bible, un produit de la culture juive ancienne, du Levant, en Asie occidentale, a été une force majeure dans la formation de la culture occidentale, et « a inspiré certains des grands monuments de la pensée humaine, de la littérature et de l'art ». Le canon des livres a été assez stable, bien qu'il se soit récemment élargi pour inclure davantage de femmes et de minorités raciales, tandis que les canons de la musique et des arts visuels se sont considérablement étendus pour couvrir le Moyen Âge et les siècles suivants autrefois largement négligés. Au cours du XXe siècle, il y a eu un intérêt croissant en Occident pour les œuvres artistiques des cultures d'Asie, d'Afrique, du Moyen-Orient et d'Amérique du Sud, y compris les anciennes colonies des nations européennes. (fr)
- The Western canon is the body of high culture literature, music, philosophy, and works of art that are highly valued in the West; works that have achieved the status of classics. However, not all these works originate in the Western world, and such works are also valued throughout the globe. It is "a certain Western intellectual tradition that goes from, say, Socrates to Wittgenstein in philosophy, and from Homer to James Joyce in literature". (en)
- Kanon literatury zachodniej (także kanon zachodni) – termin literaturoznawczy, odnoszący się do prób zdefiniowania najważniejszych utworów w . Do tego kanonu zalicza się m.in. dzieła: Szekspira, Cervantesa, Chaucera, Montaigne’a, Molière’a, Miltona, Goethego, Jane Austen, Walta Whitmana, Emily Dickinson, Dickensa, Tołstoja, Ibsena, Freuda, Prousta, Kafki, Borgesa, i Becketta. Większość kanonu zachodniego stanowią utwory twórców angielskojęzycznych, choć w każdym kraju istnieją lokalne warianty (np. w kanonie francuskim będzie więcej autorów francuskich). Mimo nazwy odnoszącej się do cywilizacji zachodniej, do kanonu tego zalicza się też niekiedy nielicznych twórców słowiańskich (głównie rosyjskich). W ciągu ostatnich kilku dekad w kanonie literatury zachodniej nastąpiły pewne przewartościowania (np. wliczono do niego więcej dzieł pisanych przez kobiety i różne wcześniej marginalizowane mniejszości). (pl)
- Il Canone Occidentale è l'insieme delle opere letterarie che definiscono e hanno fondato la letteratura occidentale. Il termine "canone" è una traslitterazione del greco kanon, letteralmente "canna", "bastone diritto" e, in senso lato, "regola". Il termine indicava lo strumento di misura per la lunghezza (solitamente appunto un bastone diritto), donde il significato traslato di regola, prescrizione, forma, modello. In letteratura sta a significare un compendio di grandi opere e importanti autori che si reputano ufficiali, originali, di illustre valore artistico e che, insieme al canone in arte e al canone in musica, è stato il più influente nel modellare la cultura, in questo caso occidentale. Tale canone è importante per la teoria del perennialismo educativo e lo sviluppo dell'alta cultura. Sebbene tenuto precedentemente in grande stima, il Canone Occidentale è stato centro di accesi dibattiti a partire dalla metà del XX secolo. Successivamente, discussioni e tentativi di definire il Canone si limitano a compilare elenchi di libri di vario genere (letteratura, inclusa la poesia, narrativa e dramma, scritti autobiografici e letterari, filosofia e storia). Le opere scientifiche più accessibili sono di solito incluse. (it)
- Cânone ocidental é um termo utilizado para definir o cânone da literatura ocidental e, num sentido mais lato, também da música e arte clássicas européias mais influentes para moldar a arte da cultura ocidental. Consiste num compêndio das que são consideradas as maiores obras de mérito artístico. Este cânone é fundamental para a construção do conceito de "alta cultura". (pt)
- Западный канон (англ. Western canon, от др.-греч. κανών, kanṓn — норма, правило, стандарт) — культурный канон западной цивилизации, «сокровищница» западной культуры, классические произведения изобразительного искусства, литературы, философии, музыкальные произведения. Не все произведения западного канона были созданы западными авторами. Западный канон — это «определённая западная интеллектуальная традиция, идущая в философии от Сократа до Витгенштейна, и от Гомера до Джеймса Джойса в литературе». Библия, продукт древней еврейской культуры Леванта, оказала значительное влияние на формирование западной культуры. Она вдохновляла многих авторов памятников человеческой мысли, литературы и искусства. Литературный канон практически не меняется со временем. В американской и европейской образовательной и интеллектуальной среде в 1980—1990-е годы происходили литературные дебаты, в рамках которых предлагалось включить в него больше женщин-литераторов и представителей расовых меньшинств. В то же время, каноны музыки и изобразительного искусства были расширены, и стали охватывать Средневековье и последующие века. Более новые средства информации, например кино, заняли в каноне сомнительное положение. В течение XX века во всём мире растёт интерес к значительным художественным произведениям Азии, Африки, Ближнего Востока и Южной Америки, включая бывшие европейские колонии. (ru)
|
,_oil_on_canvas,_100.3_x_73.6_cm,_Museum_of_Modern_Art_New_York..jpg){kind=link}
,_oil_on_canvas,_100.3_x_73.6_cm,_Museum_of_Modern_Art_New_York..jpg){kind=link}
