| dbo:abstract
|
- دي فولغاري إيلوكينشيا (بالإيطالية: De vulgari eloquentia) أو في البلاغة في العامية هو عنوان مقالة كتبها دانتي أليغييري. كتبها بداية باللغة اللاتينية وقصد أن يجعلها مبدئيًا أربعة كتب، لكنه تخلى عنها في منتصف الكتاب الثاني. يعتقد بأنه ألفها بعد وقت قصير من نفيه. تشير الأدلة الداخلية إلى تاريخ ما بين 1302 و 1305. يتناول الكتاب الأول العلاقة بين اللاتينية والعامية، والبحث عن عامية لامعة في المنطقة الإيطالية، في حين أن الثاني هو تحليل لبنية «كانتو» أو الأغنية (كما توجد أيضًا باسم «كانزوني» باللغة الإيطالية) كنوع أدبي. (ar)
- De vulgari eloquentia ([de vulˈɡari eloˈkwentsi.a], [deː wʊɫˈɡaːriː eːɫɔˈkᶣɛnti.aː], {aŭ [de vulˈɡaːri eloˈkwɛntsja]; Pri nacilingva elokvento) estas la titolo de latina eseo de Dante Alighieri. Dekomence intencata por kvar libroj, ties verkado estis abandonita en la mezo de la dua libro. Ĝi estis probable komponita tuj post Dante iris al ekzilo; interna pruvaro indikas daton inter 1302 kaj 1305. En la unua libro, Dante studas la rilaton la Latino kaj la gepatra lingvo, kaj la serĉado de "eminenta" gepatra lingvo en la areo de Italio; la dua libro estas analizo de la strukturo de la kanto (literumita ankaŭ kiel canzuni en Sicilia), kio estas Literatura ĝenro disvolvigita en la Sicilia Skolo de Poezio. Latinaj eseoj estis tre popularaj en la Mezepoko, sed Dante faris kelkajn plinovigojn en sia verko: unue, la temo (verkado en gepatra lingvo) estis malofta temo en literatura diskutado tiame. Ankaŭ grave estis kiel Dante alproksimiĝis al tiu temo; tio estas, la argumento por doni al la gepatra lingvo la saman dignecon kaj legitimecon kiun la Latino tipe ricevas. Finfine, Dante verkis tiu eseon por analizi la originon kaj la filozofion de la gepatra lingvo, ĉar, en sia opinio, tiu lingvo ne estis io stata, sed io kiu evoluas kaj bezonas historian kuntekstigon. (eo)
- De vulgari eloquentia (Ecclesiastical Latin: [de vulˈgaːri eloˈkwɛntsja]; "On eloquence in the vernacular") is the title of a Latin essay by Dante Alighieri. Although meant to consist of four books, it abruptly terminates in the middle of the second book. It was probably composed shortly after Dante went into exile, circa 1302–1305. In the first book, Dante discusses the relationship between Latin and the vernacular languages, and the search for an "illustrious" vernacular in the Italian area; the second book is an analysis of the structure of the canto or song (also known as canzuni in Sicilian), which is a literary genre developed in the Sicilian School of poetry. Latin essays were very popular in the Middle Ages, but Dante made some innovations in his work: firstly, the subject (writing in vernacular) was an uncommon topic in literary discussion at that time. Also significant was how Dante approached this theme; that is, he presented an argument for giving vernacular the same dignity and legitimacy Latin was typically given. Finally, Dante wrote this essay in order to analyse the origin and the philosophy of the vernacular, because, in his opinion, this language was not something static, but something that evolves and needed a historical contextualisation. (en)
- De vulgari eloquentia (lat: Über die Redegewandtheit in der Volkssprache) ist ein Werk des italienischen Dichters Dante Alighieri. Es wurde in vier Büchern zwischen 1303 und 1305 geschrieben, von denen allerdings nur der erste Band vollständig und der zweite Band bis zum 14. Kapitel erhalten sind. De vulgari eloquentia beschäftigt sich vor allem mit den heute als romanisch bezeichneten Sprachen. Da Dante sich damit nicht nur an die italienischen, sondern alle europäischen Gelehrten wandte, verfasste er das Buch in lateinischer Sprache. Hauptthema ist die Frage nach einer angemessenen Literatursprache. (de)
- De vulgari eloquentia (De l'éloquence en langue commune, opposée au latin) est le titre d'un essai inachevé de Dante Alighieri rédigé en latin. Il a probablement été écrit entre 1303 et 1304. Dans cet ouvrage, Dante divise les langues de l'Europe occidentale selon la façon de dire oui et il distingue :
* les langues du Nord (langues germaniques) qui disent yò
* les langues du Sud (langues romanes) qui se partagent en trois groupes : groupes : langue d'oïl, langue d'oc et langue de si. (fr)
- 『俗語論』（ぞくごろん、ラテン語：De vulgari eloquentia（デー・ウルガーリー・エーロクェンティアー））は中世のイタリアの作家ダンテ・アリギエーリの著書。ダンテがフィレンツェを追放された前後の1302年から1305年の間に執筆されたと考えられている。本来は全4巻のところが2巻の14章で断絶している。1巻では古典ラテン語と口語（俗語）の関係、文語にふさわしい俗語について論じ、2巻では詩歌を扱っている。 (ja)
- Il De vulgari eloquentia (L'eloquenza della lingua volgare) è un trattato in lingua latina scritto da Dante Alighieri tra il 1303 ed i primi mesi del 1305. Pur affrontando il tema della lingua volgare, fu scritto in latino in quanto rivolto principalmente ai dotti del tempo per mostrare loro la bellezza della lingua volgare nella loro lingua, appunto il latino. Inoltre, Dante scrisse in questa lingua per difendersi da eventuali accuse di incultura e soprattutto perché si stava rivolgendo non al popolo bensì alle persone dotte. Il trattato avrebbe dovuto comprendere almeno quattro libri, ma Dante ne compose soltanto uno e parte del secondo. (it)
- De vulgari eloquentia is een boek van Dante Alighieri (1265-1321). Het werd geschreven tussen 1302 en 1305, in de tijd dat Dante verbannen was uit Firenze. In de tekst wordt het belang van de Italiaanse volkstaal besproken en gaat Dante nader in op het karakter van centraal-Italiaanse dialecten. Het werk is echter in het Latijn opgesteld. Dante claimt dat zijn tekst qua onderwerp uniek is. In die tijd was het gebruik van de volkstaal in literatuur niet vanzelfsprekend. De intellectuele elite schreef in Latijn en deze was nu dan ook de doelgroep. (nl)
- De vulgari eloquentia (O języku pospolitym) – traktat językoznawczy Dantego Alighieri poświęcony włoskim dialektom, pisany między 1304 a 1307. De vulgari eloquentia składa się z dwóch ksiąg, z których druga nie została ukończona. Traktat napisany jest po łacinie i związany jest z dążeniami włoskich ludzi nauki i sztuki propagujących używanie języka ludowego (volgare) w piśmiennictwie naukowym, literackim i religijnym. Autor traktatu zastanawia się nad możliwością użycia dialektów włoskich w piśmiennictwie naukowym oraz próbuje ustalić zasady dla jednolitego, szlachetnego języka narodowego, stosownego do takich właśnie celów. Traktat jest analizowany w Umberto Eco jako pierwszy utwór chrześcijańskiej Europy odnoszący się do doskonałego języka. Przekład fragmentu traktatu (księga I, rozdziały I-VII) autorstwa Włodzimierza Olszańca opublikowany został w: "Młoda Polonistyka" 1998, nr 2 s. 79-89. Tegoż tłumacza przekład całości dzieła ukazał się w Kętach w roku 2002 pod tytułem O języku pospolitym. (pl)
- De vulgari eloquentia (traduzido livremente para o português, Sobre a eloquência vernácula) é o título de um ensaio de Dante Alighieri, escrito em latim, inicialmente pensando com quatro livros, mas abandonado no meio do segundo. Provavelmente foi composto pouco depois de Dante ter sido exilado; evidência interna aponta para uma data entre 1302 e 1305. O primeiro livro lida com a relação entre o latim e o vernáculo, e a busca por um vernáculo ilustre no território italiano, enquanto o segundo é uma análise do "canto", ou canção (também dito "canzone" em italiano), um gênero literário. Ensaios em latim eram muito populares na Idade Média, mas Dante faz algumas inovações em seu trabalho: primeiramente, o assunto, que é o vernáculo, era uma escola incomum à época. Em segundo, a forma com que Dante aborda o assunto,isto é, concedendo ao vernáculo a mesma dignidade que era apenas reservada ao latim. Dante escreveu este ensaio a fim de analisar a origem e a filosofia do vernáculo, porque, em sua opinião, a língua não é algo estático, mas algo que evolui e precisa de contextualização histórica. (pt)
- «О красноречии народного языка», традиц. «О народном красноречии» (лат. De vulgari eloquentia) — лингвистический и стиховедческий трактат Данте Алигьери. Данте, писавший свой труд в 1303—1305 годах, задумывал его в четырёх книгах, но полностью закончил только первую. Вторая книга обрывается на 14-й главе. Главная тема трактата — «надлежащий» язык для литературного произведения. В соответствии с традициями средневековой науки трактат написан на латинском языке. (ru)
- 《论俗语》（拉丁語：De vulgari eloquentia，教會拉丁語：[de vulˈgaːri eloˈkwɛntsja]）是但丁的一本論著。雖然本意是由四本書組成，但它在第二本書的中間突然終止。它可能是在但丁流放後不久之後的1302-1305年間創作的。 在第一本書中，但丁討論了拉丁語和白話之間的關係，以及在意大利地區尋找一種“傑出”的白話；第二本書分析了在中發展起來的一種文學體裁的篇章或歌曲（canto，在西西里語中拼寫為canzuni）的結構。 拉丁文散文在中世紀非常流行，但丁在作品上有所創新：首先，主題（白話文寫作）在當時是文學討論中的一個不常見的話題。同樣重要的是但丁是如何處理這個主題的。也就是說，他提出了一個論點，即賦予白話同樣的尊嚴和合法性，拉丁語通常被賦予。最後，但丁寫這篇文章是為了分析白話的起源和哲學，因為在他看來這種語言不是靜止的，而是不斷發展的，需要歷史語境化。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- دي فولغاري إيلوكينشيا (بالإيطالية: De vulgari eloquentia) أو في البلاغة في العامية هو عنوان مقالة كتبها دانتي أليغييري. كتبها بداية باللغة اللاتينية وقصد أن يجعلها مبدئيًا أربعة كتب، لكنه تخلى عنها في منتصف الكتاب الثاني. يعتقد بأنه ألفها بعد وقت قصير من نفيه. تشير الأدلة الداخلية إلى تاريخ ما بين 1302 و 1305. يتناول الكتاب الأول العلاقة بين اللاتينية والعامية، والبحث عن عامية لامعة في المنطقة الإيطالية، في حين أن الثاني هو تحليل لبنية «كانتو» أو الأغنية (كما توجد أيضًا باسم «كانزوني» باللغة الإيطالية) كنوع أدبي. (ar)
- De vulgari eloquentia (lat: Über die Redegewandtheit in der Volkssprache) ist ein Werk des italienischen Dichters Dante Alighieri. Es wurde in vier Büchern zwischen 1303 und 1305 geschrieben, von denen allerdings nur der erste Band vollständig und der zweite Band bis zum 14. Kapitel erhalten sind. De vulgari eloquentia beschäftigt sich vor allem mit den heute als romanisch bezeichneten Sprachen. Da Dante sich damit nicht nur an die italienischen, sondern alle europäischen Gelehrten wandte, verfasste er das Buch in lateinischer Sprache. Hauptthema ist die Frage nach einer angemessenen Literatursprache. (de)
- De vulgari eloquentia (De l'éloquence en langue commune, opposée au latin) est le titre d'un essai inachevé de Dante Alighieri rédigé en latin. Il a probablement été écrit entre 1303 et 1304. Dans cet ouvrage, Dante divise les langues de l'Europe occidentale selon la façon de dire oui et il distingue :
* les langues du Nord (langues germaniques) qui disent yò
* les langues du Sud (langues romanes) qui se partagent en trois groupes : groupes : langue d'oïl, langue d'oc et langue de si. (fr)
- 『俗語論』（ぞくごろん、ラテン語：De vulgari eloquentia（デー・ウルガーリー・エーロクェンティアー））は中世のイタリアの作家ダンテ・アリギエーリの著書。ダンテがフィレンツェを追放された前後の1302年から1305年の間に執筆されたと考えられている。本来は全4巻のところが2巻の14章で断絶している。1巻では古典ラテン語と口語（俗語）の関係、文語にふさわしい俗語について論じ、2巻では詩歌を扱っている。 (ja)
- Il De vulgari eloquentia (L'eloquenza della lingua volgare) è un trattato in lingua latina scritto da Dante Alighieri tra il 1303 ed i primi mesi del 1305. Pur affrontando il tema della lingua volgare, fu scritto in latino in quanto rivolto principalmente ai dotti del tempo per mostrare loro la bellezza della lingua volgare nella loro lingua, appunto il latino. Inoltre, Dante scrisse in questa lingua per difendersi da eventuali accuse di incultura e soprattutto perché si stava rivolgendo non al popolo bensì alle persone dotte. Il trattato avrebbe dovuto comprendere almeno quattro libri, ma Dante ne compose soltanto uno e parte del secondo. (it)
- De vulgari eloquentia is een boek van Dante Alighieri (1265-1321). Het werd geschreven tussen 1302 en 1305, in de tijd dat Dante verbannen was uit Firenze. In de tekst wordt het belang van de Italiaanse volkstaal besproken en gaat Dante nader in op het karakter van centraal-Italiaanse dialecten. Het werk is echter in het Latijn opgesteld. Dante claimt dat zijn tekst qua onderwerp uniek is. In die tijd was het gebruik van de volkstaal in literatuur niet vanzelfsprekend. De intellectuele elite schreef in Latijn en deze was nu dan ook de doelgroep. (nl)
- «О красноречии народного языка», традиц. «О народном красноречии» (лат. De vulgari eloquentia) — лингвистический и стиховедческий трактат Данте Алигьери. Данте, писавший свой труд в 1303—1305 годах, задумывал его в четырёх книгах, но полностью закончил только первую. Вторая книга обрывается на 14-й главе. Главная тема трактата — «надлежащий» язык для литературного произведения. В соответствии с традициями средневековой науки трактат написан на латинском языке. (ru)
- 《论俗语》（拉丁語：De vulgari eloquentia，教會拉丁語：[de vulˈgaːri eloˈkwɛntsja]）是但丁的一本論著。雖然本意是由四本書組成，但它在第二本書的中間突然終止。它可能是在但丁流放後不久之後的1302-1305年間創作的。 在第一本書中，但丁討論了拉丁語和白話之間的關係，以及在意大利地區尋找一種“傑出”的白話；第二本書分析了在中發展起來的一種文學體裁的篇章或歌曲（canto，在西西里語中拼寫為canzuni）的結構。 拉丁文散文在中世紀非常流行，但丁在作品上有所創新：首先，主題（白話文寫作）在當時是文學討論中的一個不常見的話題。同樣重要的是但丁是如何處理這個主題的。也就是說，他提出了一個論點，即賦予白話同樣的尊嚴和合法性，拉丁語通常被賦予。最後，但丁寫這篇文章是為了分析白話的起源和哲學，因為在他看來這種語言不是靜止的，而是不斷發展的，需要歷史語境化。 (zh)
- De vulgari eloquentia ([de vulˈɡari eloˈkwentsi.a], [deː wʊɫˈɡaːriː eːɫɔˈkᶣɛnti.aː], {aŭ [de vulˈɡaːri eloˈkwɛntsja]; Pri nacilingva elokvento) estas la titolo de latina eseo de Dante Alighieri. Dekomence intencata por kvar libroj, ties verkado estis abandonita en la mezo de la dua libro. Ĝi estis probable komponita tuj post Dante iris al ekzilo; interna pruvaro indikas daton inter 1302 kaj 1305. (eo)
- De vulgari eloquentia (Ecclesiastical Latin: [de vulˈgaːri eloˈkwɛntsja]; "On eloquence in the vernacular") is the title of a Latin essay by Dante Alighieri. Although meant to consist of four books, it abruptly terminates in the middle of the second book. It was probably composed shortly after Dante went into exile, circa 1302–1305. (en)
- De vulgari eloquentia (O języku pospolitym) – traktat językoznawczy Dantego Alighieri poświęcony włoskim dialektom, pisany między 1304 a 1307. De vulgari eloquentia składa się z dwóch ksiąg, z których druga nie została ukończona. Traktat napisany jest po łacinie i związany jest z dążeniami włoskich ludzi nauki i sztuki propagujących używanie języka ludowego (volgare) w piśmiennictwie naukowym, literackim i religijnym. Traktat jest analizowany w Umberto Eco jako pierwszy utwór chrześcijańskiej Europy odnoszący się do doskonałego języka. (pl)
- De vulgari eloquentia (traduzido livremente para o português, Sobre a eloquência vernácula) é o título de um ensaio de Dante Alighieri, escrito em latim, inicialmente pensando com quatro livros, mas abandonado no meio do segundo. Provavelmente foi composto pouco depois de Dante ter sido exilado; evidência interna aponta para uma data entre 1302 e 1305. O primeiro livro lida com a relação entre o latim e o vernáculo, e a busca por um vernáculo ilustre no território italiano, enquanto o segundo é uma análise do "canto", ou canção (também dito "canzone" em italiano), um gênero literário. (pt)
|
