| dbo:abstract
|
- Kánon je vokální skladba kontrapunktické formy, založená na principu přísné imitace (napodobení), tj. práce s tématem spočívá v jeho opakování dalšími hlasy, většinou přesného ve všech atributech (melodika, harmonizace, rytmus a tempo). Opakování se provádí s určitým zpožděním (např. čtyři nebo osm taktů). Příkladem kánonu jsou Červená se, line záře nebo Bejvávalo. Imitační technika podobná kánonu je užívána též ve fuze. Nejznámější instrumentální skladbou tohoto typu je Kánon a Gigue D dur Johanna Pachelbela. (cs)
- في الموسيقى، الكانن هو تكوين كونتربنتالي يوظف لحنًا مع تقليد واحد أو أكثر للحن ويؤدي بعد مدة معينة (على سبيل المثال: ربع استراحة أو قياس واحد، إلخ). يسمى اللحن الأول الرئيس (أو دو) بينما يسمى اللحن المقلد والذي يؤدي بأصوات مختلفة التابع (أو الآتي). يجب على التابع أن يقلد القائد، إما كتكرار دقيق لإيقاعاته وفتراته أو بعض التحول منه. يُطلق على المدونات المتكررة التي تكون فيها جميع الأصوات متطابقة موسيقيًا جولات - «التجذيف والصف والتجديف بقاربك» و «فرير جاك» هي أمثلة شائعة. الشريعة المصاحبة هي شريعة مصحوبة بواحد أو أكثر من الأجزاء المستقلة الإضافية التي لا تقلد اللحن. (ar)
- Un cànon és una composició polifònica que utilitza una tècnica contrapuntística consistent a fer que les diferents veus o parts que van entrant successivament, interpretin la mateixa melodia que la primera veu que ha iniciat la composició o, en alguns tipus més complexos de cànons, una modificació d'aquesta melodia. D'aquesta manera, les diferents parts que integren aquesta polifonia interpreten la mateixa melodia, però començant en moments diferents. Si bé una part notable dels cànons consideren que la mateixa melodia sona de manera invariable en totes les veus, en diferents moments de la història de la música occidental s'han utilitzat tècniques diverses perquè les veus que començaven successivament interpretessin variants de la melodia principal. Aquestes variants són, bàsicament, de tres tipus: 1.
* Cànons en què les diferents veus interpreten la mateixa melodia a altures diferents. Segons l'interval que es formi entre la primera nota en la melodia principal i aquesta nota inicial en les rèpliques es parla de "cànon a la 2a", "cànon a la 3a", etc. 2.
* Cànons en què les diferents veus interpreten la mateixa melodia en valors diferents. En essència, es tracta de cànons en què la rèplica o les rèpliques són en valors més llargs ("cànon per augmentació") o més curts ("cànon per disminució"). Aquestes augmentacions o disminucions poden ser de factor 2 o 3, en funció del sistema mètric binari o ternari que adopti la composició. 3.
* Cànons en què la melodia és alterada per algun eix de simetria. En essència, es tracta de "cànons per inversió" si s'altera el sentit ascendent o descendent de cada un dels intervals que configuren la melodia principal; i es tracta de "cànons per retrogradació" si la rèplica interpreta la melodia principal des del final fins al començament: aquest tipus es dona més habitualment. Durant el Trecento (segle XIV), a Itàlia, la era un cànon vocal molt estès. El període en què es va utilitzar més el cànon com a tècnica compositiva en la música occidental coincideix amb l'època de màxima esplendor del contrapunt, entre els segles xv i xvii. En aquest període i fins al segle xviii, van estar molt de moda els anomenats cànons enigmàtics, en els quals el compositor només mostrava la melodia principal i no donava pistes (i si les donava ho feia de manera enigmàtica, amb endevinalles i altres tècniques) sobre com entraven les altres veus: en quin punt ho feien, si a l'uníson o no, si per retrogradació, inversió, , , etc. (ca)
- Στη μουσική ορολογία, ο κανόνας αποτελεί σύνθεση, στην οποία μια κύρια μελωδία ακολουθείται με χρονική διαφορά (διαφορά φάσης ενός ογδόου, τετάρτου, ενός μέτρου κλπ) από μίμηση αυτής στις άλλες φωνές. Η αρχική φωνή που έχει και την κύρια μελωδία ονομάζεται οδηγός - στα λατινικά dux ή proposta, ενώ οι υπόλοιπες φωνές που ακολουθούν ονομάζονται ακόλουθοι - λατ. comes ή riposta. Η μίμηση αυτή καθαυτή πρέπει να είναι είτε πανομοιότυπη της κύριας μελωδίας, είτε παραλλαγή αυτής (βλ. παρακάτω Είδη Κανόνα). Γνωστό παράδειγμα κανόνα αποτελεί το γαλλικό παιδικό τραγούδι "Frère Jacques", ενώ από το ρεπερτόριο της κλασικής μουσικής ξεχωρίζει ο Κανόνας του Γερμανού συνθέτη Γιόχαν Πάχελμπελ. Ο κανόνας με συνοδεία είναι είδος κανόνα, στον οποίο η συνοδεία εκτελείται από μουσικά όργανα ή φωνές και δεν μιμείται την αρχική μελωδία. (el)
- En muziko, kanono estas formo de polifonio, kie la temo de unu voĉo estas imitata de unu aŭ pluraj pliaj voĉoj post difinita tempospaco. En la esperanta muziko, kanonoj populaririĝis i.a. pro la muzikgrupo Kajto, kiu en siaj koncertoj ofte igas la publikon kunkanti kanonojn. Tiucele Kajto dividas sin kaj la publikon en du ĝis kvar grupojn. La unua grupo komencas, kaj kiam ĝi ekkantas la duan verson de la kanto, la dua grupo ekkantas la unuan verson ktp. Ĉar post la lasta verso ripetiĝas la unua, la kanonoj de Kajto estas t.n. rondaj kanonoj aŭ ĉenkantoj. (eo)
- In music, a canon is a contrapuntal (counterpoint-based) compositional technique that employs a melody with one or more imitations of the melody played after a given duration (e.g., quarter rest, one measure, etc.). The initial melody is called the leader (or dux), while the imitative melody, which is played in a different voice, is called the follower (or comes). The follower must imitate the leader, either as an exact replication of its rhythms and intervals or some transformation thereof. Repeating canons in which all voices are musically identical are called rounds—"Row, Row, Row Your Boat" and "Frère Jacques" are popular examples. An accompanied canon is a canon accompanied by one or more additional independent parts that do not imitate the melody. (en)
- Unter Kanon (Plural: Kanons; griechisch für „Maßstab, Richtschnur, Regel“; Adjektiv: kanonisch) versteht man eine mehrstimmige Komposition, bei der eine Stimme nach der anderen einsetzt, wobei die erste Stimme – quasi als Richtschnur – von den anderen Stimmen exakt kopiert wird. Meist in der Prime bzw. Oktave verfolgen alle Stimmen dieselbe Melodie auf gleicher Tonhöhe, nur zeitlich zueinander versetzt. Es gibt jedoch auch Kanonkompositionen, bei denen die weiteren Stimmen im Terz-, Quart- oder Quintabstand folgen. (de)
- Kanona instrumentuek edota ahotsek melodia edo subjektu bera edo haren transposizioa une desberdinetan jotzen hasiz osatzen den kontrapuntu-konposizioa da. Parteak bata bestearen ondoren hasten dira, tarte erregular edo irregularretan. Subjektua unisonoan, zortzidunean edo bestelako bitarte jakin batzuetan errepika daiteke (eskuarki, laudunean edo bostunean). (eu)
- El canon es una pieza o sección de una composición musical de carácter contrapuntístico basada en la imitación entre dos o más voces separadas por un intervalo temporal. Una parte vocal o instrumental interpreta una melodía y unos compases más tarde una segunda voz repite esa misma melodía de manera exacta o bien modificando su tonalidad u otros aspectos. En este proceso pueden participar más voces. A la primera voz se la llama dux, propuesta o antecedente, y a cada una de las voces que le siguen comes, respuesta o consecuente. El canon aportó un gran beneficio al estudio del contrapunto, y, en consecuencia, al desarrollo de las distintas formas musicales. (es)
- Sa cheol, creatlach a eagraítar de réir rialacha dochta ina ndíorthaítear an ilfhónacht ó líne bhunúsach amháin, tríd an líne a athrá ag breiseanna socraithe ama is airde. Mar sin, is ionann na páirteanna canónacha ach forluíonn siad ar a chéile. Ar dtús chiallaigh an chanóin an riail — i bhfocla nó siombailí, nó rúnda — lena ndearnadh na hathráití. (ga)
- Un canon (en grec ancien : kanōn « règle, précepte ») est un procédé de composition musicale contrapuntique dans laquelle plusieurs voix, vocales ou instrumentales, jouent ou chantent une imitation de la mélodie, mais de manière différée. C'est la forme la plus stricte de l'imitation polyphonique. Dans ses origines, la construction du canon se détermine entièrement par l'invention de la mélodie qui donne la règle aux autres voix. Sauf pour sa cadence, aucune partie ne peut s'écarter de la « règle ». Le canon se distingue de la fugue autant par sa simplicité que sa rigueur : aucune voix ne peut s'échapper du « canon » pour répondre aux lois du contrepoint. Il existe deux types principaux de canons : dans l'un, les voix se poursuivent et arrivent à une fin (par exemple dans la caccia italienne) ; dans l'autre, les voix échangent les phrases musicales qui sont répétées de façon circulaire (rota, rondellus…) « ad infinitum ». La superposition des voix peut se faire avec diverses techniques plus élaborées : avec des vitesses différentes (canon de proportion), en miroir (renversement), « à l'écrevisse » (rétrogradation), la plus étonnante, et combiner tous ces procédés. Certains canons sont accompagnés de parties non canoniques. Le canon est utilisé en tant que procédé au sein d'une œuvre plus vaste, au caractère contrapuntique ou non (fugue, sonate…), pour constituer une partie, un mouvement ou une section, avant un développement ou une cadence, etc. qui abandonne l'écriture en canon. Une fugue contient couramment des sections canoniques. Le « canon rythmique » consiste à répéter à l'identique un rythme, décalé dans le temps. (fr)
- カノン (canon) は、複数の声部が同じ旋律を異なる時点からそれぞれ開始して演奏する様式の曲を指す。ポリフォニーの一つの典型である。一般に輪唱と訳されるが、輪唱が全く同じ旋律を追唱するのに対し、カノンでは、異なる音で始まるものが含まれる。また、リズムが2倍になったり、上下もしくは左右（時間の前後）が逆になったような特殊なものをも含む。有名な『パッヘルベルのカノン』（パッヘルベル）は、3つの声部が全く同じ旋律を追唱し（ただし同時に終わるために最後がカットされる声部がある）それに伴奏が付けられたものである。 (ja)
- Nella musica classica, un canone è una composizione contrappuntistica che unisce a una melodia una o più imitazioni, che le si sovrappongono progressivamente. La voce che inizia la melodia viene definita antecedente o dux mentre quella o quelle che seguono vanno sotto il nome di conseguenti o comites.Per estensione è chiamata canone anche una qualunque sezione di un brano musicale che segua il principio costruttivo sopra esposto. (it)
- 카논(Canon)은 한 성부가 주제를 시작한 뒤 다른 성부에서 그 주제를 똑같이 모방하면서 화성 진행을 맞추어 나가는 대위적인 서양 고전 음악 악곡의 형식이다. 어원적으로는 '법칙', '규칙'을 뜻하는 그리스어에서 유래한다. (ko)
- Kanon (z łac. canon – prawidło, norma), znany też do XVII w. jako fuga, to najstarsza technika polifoniczna, oparta na imitacji ścisłej, która polega na tym, że melodię głosu prowadzącego czy też tematu (guida, później proposta, dux), imituje (powtarza) odpowiedź (conseguente, riposta, comes) w drugim i ewentualnie kolejnych głosach. Imitacja może być wprowadzona w poszczególnych głosach z opóźnieniem jednakowym lub różnym, albo – w szczególnych wypadkach – bez opóźnienia. Kanon to również nazwa utworu opartego na tej technice. Głosy imitujące melodię mogą powtarzać ją bez żadnych zmian (kanon w unisonie lub oktawie w ruchu prostym, bez zmian rytmicznych – najbardziej pierwotna i najprostsza forma kanonu), ale mogą być też w różny sposób przekształcane według ścisłych reguł kontrapunktycznych. Zgodnie z tym wyróżnia się kanony:
* w różnym stosunku interwałowym (we wszystkich możliwych interwałach; w kanonach o liczbie głosów większej niż dwa każdy głos może prowadzić imitację w innym interwale);
* w różnym stosunku rytmicznym: w augmentacji (canon per augmentationem – z powiększeniem wartości rytmicznych: dwukrotnym (najczęściej), trzykrotnym itd.), w dyminucji (canon per diminutionem – ze zmniejszeniem wartości rytmicznych: dwukrotnym, trzykrotnym itd.). W tego typu kanonach poszczególne głosy mogą wchodzić z opóźnieniem lub zaczynać się równocześnie. Przy liczbie głosów większej niż dwa augmentacja i dyminucja może też występować równocześnie w różnych głosach, a także stosować równocześnie zmiany rytmiczne w różnych stosunkach (np. 1 : 2 + 1 : 4);
* z zastosowaniem różnych techniki imitacyjnych, jak inwersja (canon per motum contrarium – głosy poruszają się w ruchu przeciwnym) czy ruch wsteczny albo rak czy retrogradacja (canon cancrizans - jeden głos wykonywany jest od przodu, drugi od tyłu);
* kanon lustrzany (zwierciadlany) jest szczególną odmianą kanonu w inwersji, w którym głosy poruszające się w ruchu przeciwnym zaczynają się równocześnie, tworząc swoje lustrzane odbicie;
* kanon stołowy wykorzystuje równocześnie inwersję i rak, dzięki czemu siedzący naprzeciw siebie wykonawcy czytają z jednej kartki leżącej na stole tę samą linię melodyczną; na początku i na końcu pięciolinii mogą być też zastosowane różne klucze, dzięki czemu dodatkowo może zmienić się stosunek interwałowy głosów;
* stosujące połączenie różnych technik, w tym wykorzystujące głosy, które nie są prowadzone imitacyjnie. Ze względu na liczbę tematów wyróżnia się:
* kanony pojedyncze, w których występuje jeden temat – musi mieć przynajmniej dwa głosy;
* kanony grupowe (symultaniczne) – kanony podwójne, potrójne itd., w których występują dwa (trzy itd.) tematy i różna liczba ich odpowiedzi; jest to więc zestawienie dwóch lub więcej kanonów dwu- lub wielogłosowych w jedną konstrukcję wertykalną. Ze względu na strukturę harmoniczną wyróżnia się kanony spiralne, zwane też okrężnymi czy modulującymi (canon per tonos), w których w trakcie przebiegu utworu dokonują się przejścia (modulacje) przez różne skale czy tonacje – aż do przejścia przez wszystkie tonacje i zamknięcie się całego koła kwintowego. Ze względu na strukturę interwałową pomiędzy tematem i odpowiedzią:
* kanony ścisły – odpowiedź powtarza ściśle wszystkie interwały tematu;
* kanon swobodny – imitowane interwały są powtarzane co do wielkości a nie koniecznie co do jakości np. 6m może być zastąpiona 6<. Ze względu na sposób zakończenia utworu wyróżnia się:
* kanon prosty (zamknięty) – o jednym zakończeniu, które może być też krótką codą, w której kompozytor odstępuje od ścisłej imitacji;
* kanon kołowy (canon perpetuus) – który można powtarzać w nieskończoność. Ze względu na sposób notacji można wyróżnić:
* kanony, w których wszystkie głosy zostały w całości zanotowane przez kompozytora;
* kanony, w których został zanotowany tylko jeden lub niektóre głosy oraz podane zostały wskazówki, jak wykonać głosy pozostałe (np. wskazane miejsce wejścia poszczególnych odpowiedzi, podane klucze, w jakich należy odczytywać kolejne odpowiedzi itp.);
* kanony enigmatyczne (canon aenigmaticus) – zagadka muzyczna dla wykonawców, którzy muszą rozszyfrować miejsce wejścia poszczególnych głosów oraz rodzaj technik kontrapunktycznych, jakie należy zastosować przy wykonaniu utworu. Technika kanoniczna może być też podstawą tworzenia innych form, jak np. fuga, wariacje, formy ostinatowe oparte na stałym basie, przygrywki chorałowe oparte na cantus firmus, madrygał, quodlibet itp. Technika ta w przeróżnych odmianach była też wykorzystywana do tworzenia form cyklicznych, jak np. msza. Kanon może też stanowić jedną z warstw utworu, w którym inne głosy rozwijają się swobodnie, tworząc np. jego dopełnienie harmoniczne. Szczególną formą kanonu jest kanon rytmiczny, w którym imitacji podlega tylko warstwa rytmiczna, niezależnie od warstwy melodycznej i harmonicznej, która może być rozwijana swobodnie lub zostać pominięta (np. w utworach na instrumenty perkusyjne o nieokreślonej wysokości dźwięku). Przykładem współczesnej popularyzacji kanonów wokalnych w środowiskach chrześcijańskich i ekumenicznych są kanony sakralne z Taizé (jednak z drugiej strony powszechne jest błędne nazywanie "kanonami" wszystkich śpiewów z Taizé, choć większość z nich nie jest kanonami, ale krótkimi formami repetycyjnymi; w rezultacie pojęcie kanonu traci w szerokim odbiorze swoje właściwe znaczenie). (pl)
- Een canon is in de muziek de strengste vorm van een meerstemmige compositie, waarin de stemmen elkaar in de tijd verschoven imiteren. De imitaties hoeven niet letterlijk een herhaling te zijn van de leidende stem. Zij kunnen van de leidende stem verschillen in onder andere toonhoogte, toonsoort en ritme. Een overbekende canon is het lied "Vader Jacob". Een beroemde canon in de klassieke muziek is de "Canon" van Johann Pachelbel. De liedvorm wordt ook kettingzang genoemd. (nl)
- Kanon är en musikterm som betyder regel, vilket syftar på att en melodi används som motstämma till sig själv enligt vissa regler, de kontrapunktiska. Det är en polyfon satsteknik och grunden för fugaformen. Termen är grekisk och härstammar från de antika grekernas proportionslära, som skapades av Pythagoras och Polykleitos på 400-talet före Kristus. Under renässansen i Europa fick den antika proportionsläran ett stort inflytande på konst och vetenskap. I musiken, särskilt konstmusiken, kom stycken med uppbyggnad lämplig för olika sorters regeltillämpningar att dominera. Andra stämman kunde bestå av melodin taktförskjuten (till exempel visan Broder Jakob), spelad bakifrån (kräftkanon) eller vänd upp och ner (spegelkanon). I en typ av taktförskjuten kanon, som man träffar på i vissa folklåtar, utgör andra reprisen andrastämma till första reprisen (till exempel renässansmelodin ). (sv)
- Chama-se cânone à forma polifônica em que as vozes imitam a linha melódica cantada por uma primeira voz, entrando cada voz, uma após a outra, uma retomando o que a outra acabou de dizer, enquanto a primeira continua o seu caminho: é uma espécie de corrida onde a segunda jamais alcança a primeira. (pt)
- Кано́н в музыке — полифоническая форма, в которой мелодия образует контрапункт сама с собой. Основной технико-композиционный приём, положенный в основу канона, называется (канонической) имитацией. (ru)
- 卡农（Canon）是一种音乐技法，和赋格一样是复调音乐的写作技法之一，也是利用对位法的模仿技法。卡农同时也指以此种技法创作出来的音乐作品，比如巴赫的《五首卡农变奏曲》。 卡农的所有声部虽然都模仿一个声部，但不同高度的声部依一定间隔进入，造成一种此起彼伏，连绵不断的效果，轮唱也是一种卡农。在卡农中，最先出现的旋律是导句，以后模仿的是答句。 根据各声部高度不同的音程差，可分为同度卡农，五度卡农，四度卡农等；根据间隔的时间长短，可分为一小节卡农，两小节卡农等；此外还有、、逆行卡农、等各种手法。 (zh)
- Кано́н (грец. κανών — брусок; прут; лінійка; правило, норма) — поліфонічна музична форма, у якій всі голоси виконують мелодію провідного голосу, вступаючи за чергою. Перший голос називається пропо́стою (P), решта голосів, що імітують пропосту — риспо́стою (R). Імітація може бути як точною, так і перетвореною за певними правилами. Складність написання канону полягає в тому, що при накладенні пропости і риспост, багатоголосне звучання канону повинно зберігати благозвучність. (uk)
|
| dbp:reference
|
- Mellers, Wilfred. 1993. Beethoven and the Voice of God. London, Faber & Faber. (en)
- Watkins, Glenn. 1986. "Canon and Stravinsky's Late Style". In Confronting Stravinsky: Man, Musician, and Modernist, edited by Jann Pasler, 217–246. Berkeley and Los Angeles: University of California Press. . (en)
- Robinson, Paul . 1996. Ludwig van Beethoven: Fidelio. Cambridge and New York: Cambridge University Press. . (en)
- Scholes, Percy, Judith Nagley, and Arnold Whittall. "Canon". The Oxford Companion to Music, edited by Alison Latham. Oxford Music Online. Oxford University Press . (en)
- Walker, Paul Mark. 2000. Theories of Fugue from the Age of Josquin to the Age of Bach. Rochester, NY: University of Rochester Press. . (en)
- Matthews, Denis. 1978. Brahms Piano Music. London: BBC. (en)
- Taruskin, Richard. 2010. Music from the Earliest Notations to the Sixteenth Century: The Oxford History of Western Music, Volume 1. Oxford and New York: Oxford University Press. . (en)
- Richter, Ernst Friedrich. 1888. A Treatise on Canon and Fugue: Including the Study of Imitation. Boston: Oliver Ditson. Translated from third German edition by Foote, Arthur W. . (en)
- Bridge, J. Frederick. [1881]. Double Counterpoint and Canon. London: Novello & Co., Ltd.; New York: The H. W. Gray Co., Inc. (en)
- Kennedy, Michael . 1994. "Canon". The Oxford Dictionary of Music, associate editor, Joyce Bourne. Oxford and New York: Oxford University Press. . (en)
- Kerman, Joseph. 1996. "Augenblicke in Fidelio". In Ludwig van Beethoven: Fidelio, edited by Paul Robinson, 132–144. Cambridge and New York: Cambridge University Press. . (en)
- Merriam-Webster. n.d. "Puzzle Canon"". Merriam-Webster Dictionary online edition . (en)
- Hartmann, Günter. 1989. "Ein Albumblatt für Eliza Wesley: Fragen zu Mendelssohns Englandauenthalt 1837 und eine spekulative Antwort". Neue Zeitschrift für Musik 150, no. 1:10–14. (en)
- Carvalho, Mário Vieira de. 1999. "Towards Dialectic Listening: Quotation and Montage in the Work of Luigi Nono". Contemporary Music Review 18, no 2: 37–85. (en)
- Davies, Peter Maxwell. 1972. [Supplement]: "Canons and Epitaphs in Memoriam Igor Stravinsky. A Solution by Peter Maxwell Davies of the Puzzle-Canon He Contributed to Set I, Published in Tempo 97". Tempo, no. 100: three unnumbered pages. (en)
- Morley, Thomas. 1597. A Plaine and Easie Introduction to Practicall Musicke, Set Downe in Forme of a Dialogue. London: Peter Short. (en)
- Mann, Alfred, J. Kenneth Wilson, and Peter Urquhart. n.d. "Canon ". Grove Music Online. Oxford Music Online . (en)
- Fallows, David. 1982. Dufay. London: J. M. Dent. . (en)
- Mortensen, Jørgen. n.d. "The 'Open Hierarchies' of the Infinity Series". In Per Nørgård: En introduktion til komponisten og hans musik , edited by Jørgen Mortensen. www.pernoergaard.dk . (en)
- Latham, Peter. 1948. Brahms. London: Dent. (en)
- Leven, Louise W. 1948. "An Unpublished Mendelssohn Manuscript". The Musical Times 89, no. 1270 : 361–363. (en)
- Davidian, Teresa. 2015. Tonal Counterpoint for the 21st-Century Musician: An Introduction. Lanham and London: Rowman and Littlefield. ; ; . (en)
- Albrechtsberger, Johann Georg. 1855. J. G. Albrechtsberger's Collected Writings on Thorough-bass, Harmony, and Composition, for Self Instruction, edited by Sabilla Novello, translated by Ignaz von Seyfried, revised by Vincent Novello. London: Novello, Ewer, & Company. . (en)
- Perkins, Leeman L. 2001. "Ockeghem [Okeghem, Hocquegam, Okegus etc.], Jean de [Johannes, Jehan]". The New Grove Dictionary of Music and Musicians, second edition, edited by Stanley Sadie and John Tyrrell. London: Macmillan. (en)
- Karhausen, Lucien. 2011. The Bleeding of Mozart. Foreword by H. C. Robbins Landon. Xlibris. . (en)
- Todd, R. Larry. 2003. Mendelssohn. Oxford and New York: Oxford University Press. . (en)
- Cook, Nicolas. 1990. Music, Imagination and Culture. Oxford: Clarendon Press; New York: Oxford University Press. (en)
- Sanders, Ernest H. 2001b. "Sumer is icumen in". The New Grove Dictionary of Music and Musicians, second edition, edited by Stanley Sadie and John Tyrrell. London: Macmillan. (en)
- van Rij, Inge. 2006. Brahms's Song Collections. Cambridge and New York: Cambridge University Press. . (en)
- Hewett, Helen. 1957. "The Two Puzzle Canons in Busnois's Maintes femmes". Journal of the American Musicological Society 10, no. 2 : 104–110. (en)
- Hopkins, Antony. 1981. The Nine Symphonies of Beethoven. London: Heinemann. (en)
- Tatlow, Ruth. 1991. Bach and the Riddle of the Number Alphabet. Cambridge and New York: Cambridge University Press. . (en)
- Hoppin, Richard. 1978. Medieval Music. New York: W. W. Norton. (en)
- Sanders, Ernest H. 2001a. "Rota". The New Grove Dictionary of Music and Musicians, second edition, edited by Stanley Sadie and John Tyrrell. London: Macmillan. (en)
- Tusa, Michael C. 1996. "Music as Drama: Structure, Style and Process in Fidelio". In Ludwig van Beethoven: Fidelio, edited by Paul Robinson, 101–131. Cambridge and New York: Cambridge University Press. . (en)
- Chafe, Eric Thomas. 2000. Analyzing Bach Cantatas. Oxford and New York: Oxford University Press. ; . (en)
- Hughes, R. 1966. Haydn String Quartets. London: BBC. (en)
- Davies, Peter Maxwell. 1971. "Canon: In Mem. IS". Tempo 97 : [Supplement]: In Memoriam: Igor Fedorovich Stravinsky. Canons and Epitaphs, Set I: one unnumbered page. (en)
- White, John David. 1976. The Analysis of Music. Englewood Cliffs, N.J.: Prentice-Hall. . (en)
- Ciconia, Johannes. 1993. Nova musica and De Proportionibus, edited and translated by Oliver B. Ellsworth. Greek and Latin Music Theory 9. Lincoln: University of Nebraska Press. . (en)
- Musgrave, Michael. 1985. The Music of Brahms. London: Routledge. (en)
- Jones, David Wyn. 2009. The Life of Haydn. Cambridge and New York: Cambridge University Press. ; . (en)
- Johnson, Stephen. 1994. Beethoven. New York: Simon and Schuster. . (en)
- Litterick, Louise. 2000. "Chansons for Three and Four Voices". In The Josquin Companion, edited by Richard Sherr, 335–392. Oxford and New York: Oxford University Press. . (en)
- Johnson, David. 2001. "Round". The New Grove Dictionary of Music and Musicians, second edition, edited by Stanley Sadie and John Tyrrell. London: Macmillan. (en)
- Benjamin, Thomas. 2003. The Craft of Tonal Counterpoint New York: Routledge. (en)
- Zaslaw, Neal, and William Cowdery 1990. The Compleat Mozart: A Guide to the Musical Works of Wolfgang Amadeus Mozart. New York: W. W. Norton & Company. . (en)
- Griffiths, Paul. 2001. "Messiaen, Olivier ". The New Grove Dictionary of Music and Musicians, second edition, edited by Stanley Sadie and John Tyrrell. London: Macmillan. (en)
- Barrett, Margaret S. . 2014. Collaborative Creative Thought and Practice in Music. Farnham: Ashgate Publishing, Ltd. . (en)
|
| rdfs:comment
|
- Kánon je vokální skladba kontrapunktické formy, založená na principu přísné imitace (napodobení), tj. práce s tématem spočívá v jeho opakování dalšími hlasy, většinou přesného ve všech atributech (melodika, harmonizace, rytmus a tempo). Opakování se provádí s určitým zpožděním (např. čtyři nebo osm taktů). Příkladem kánonu jsou Červená se, line záře nebo Bejvávalo. Imitační technika podobná kánonu je užívána též ve fuze. Nejznámější instrumentální skladbou tohoto typu je Kánon a Gigue D dur Johanna Pachelbela. (cs)
- في الموسيقى، الكانن هو تكوين كونتربنتالي يوظف لحنًا مع تقليد واحد أو أكثر للحن ويؤدي بعد مدة معينة (على سبيل المثال: ربع استراحة أو قياس واحد، إلخ). يسمى اللحن الأول الرئيس (أو دو) بينما يسمى اللحن المقلد والذي يؤدي بأصوات مختلفة التابع (أو الآتي). يجب على التابع أن يقلد القائد، إما كتكرار دقيق لإيقاعاته وفتراته أو بعض التحول منه. يُطلق على المدونات المتكررة التي تكون فيها جميع الأصوات متطابقة موسيقيًا جولات - «التجذيف والصف والتجديف بقاربك» و «فرير جاك» هي أمثلة شائعة. الشريعة المصاحبة هي شريعة مصحوبة بواحد أو أكثر من الأجزاء المستقلة الإضافية التي لا تقلد اللحن. (ar)
- En muziko, kanono estas formo de polifonio, kie la temo de unu voĉo estas imitata de unu aŭ pluraj pliaj voĉoj post difinita tempospaco. En la esperanta muziko, kanonoj populaririĝis i.a. pro la muzikgrupo Kajto, kiu en siaj koncertoj ofte igas la publikon kunkanti kanonojn. Tiucele Kajto dividas sin kaj la publikon en du ĝis kvar grupojn. La unua grupo komencas, kaj kiam ĝi ekkantas la duan verson de la kanto, la dua grupo ekkantas la unuan verson ktp. Ĉar post la lasta verso ripetiĝas la unua, la kanonoj de Kajto estas t.n. rondaj kanonoj aŭ ĉenkantoj. (eo)
- Unter Kanon (Plural: Kanons; griechisch für „Maßstab, Richtschnur, Regel“; Adjektiv: kanonisch) versteht man eine mehrstimmige Komposition, bei der eine Stimme nach der anderen einsetzt, wobei die erste Stimme – quasi als Richtschnur – von den anderen Stimmen exakt kopiert wird. Meist in der Prime bzw. Oktave verfolgen alle Stimmen dieselbe Melodie auf gleicher Tonhöhe, nur zeitlich zueinander versetzt. Es gibt jedoch auch Kanonkompositionen, bei denen die weiteren Stimmen im Terz-, Quart- oder Quintabstand folgen. (de)
- Kanona instrumentuek edota ahotsek melodia edo subjektu bera edo haren transposizioa une desberdinetan jotzen hasiz osatzen den kontrapuntu-konposizioa da. Parteak bata bestearen ondoren hasten dira, tarte erregular edo irregularretan. Subjektua unisonoan, zortzidunean edo bestelako bitarte jakin batzuetan errepika daiteke (eskuarki, laudunean edo bostunean). (eu)
- Sa cheol, creatlach a eagraítar de réir rialacha dochta ina ndíorthaítear an ilfhónacht ó líne bhunúsach amháin, tríd an líne a athrá ag breiseanna socraithe ama is airde. Mar sin, is ionann na páirteanna canónacha ach forluíonn siad ar a chéile. Ar dtús chiallaigh an chanóin an riail — i bhfocla nó siombailí, nó rúnda — lena ndearnadh na hathráití. (ga)
- カノン (canon) は、複数の声部が同じ旋律を異なる時点からそれぞれ開始して演奏する様式の曲を指す。ポリフォニーの一つの典型である。一般に輪唱と訳されるが、輪唱が全く同じ旋律を追唱するのに対し、カノンでは、異なる音で始まるものが含まれる。また、リズムが2倍になったり、上下もしくは左右（時間の前後）が逆になったような特殊なものをも含む。有名な『パッヘルベルのカノン』（パッヘルベル）は、3つの声部が全く同じ旋律を追唱し（ただし同時に終わるために最後がカットされる声部がある）それに伴奏が付けられたものである。 (ja)
- Nella musica classica, un canone è una composizione contrappuntistica che unisce a una melodia una o più imitazioni, che le si sovrappongono progressivamente. La voce che inizia la melodia viene definita antecedente o dux mentre quella o quelle che seguono vanno sotto il nome di conseguenti o comites.Per estensione è chiamata canone anche una qualunque sezione di un brano musicale che segua il principio costruttivo sopra esposto. (it)
- 카논(Canon)은 한 성부가 주제를 시작한 뒤 다른 성부에서 그 주제를 똑같이 모방하면서 화성 진행을 맞추어 나가는 대위적인 서양 고전 음악 악곡의 형식이다. 어원적으로는 '법칙', '규칙'을 뜻하는 그리스어에서 유래한다. (ko)
- Een canon is in de muziek de strengste vorm van een meerstemmige compositie, waarin de stemmen elkaar in de tijd verschoven imiteren. De imitaties hoeven niet letterlijk een herhaling te zijn van de leidende stem. Zij kunnen van de leidende stem verschillen in onder andere toonhoogte, toonsoort en ritme. Een overbekende canon is het lied "Vader Jacob". Een beroemde canon in de klassieke muziek is de "Canon" van Johann Pachelbel. De liedvorm wordt ook kettingzang genoemd. (nl)
- Chama-se cânone à forma polifônica em que as vozes imitam a linha melódica cantada por uma primeira voz, entrando cada voz, uma após a outra, uma retomando o que a outra acabou de dizer, enquanto a primeira continua o seu caminho: é uma espécie de corrida onde a segunda jamais alcança a primeira. (pt)
- Кано́н в музыке — полифоническая форма, в которой мелодия образует контрапункт сама с собой. Основной технико-композиционный приём, положенный в основу канона, называется (канонической) имитацией. (ru)
- 卡农（Canon）是一种音乐技法，和赋格一样是复调音乐的写作技法之一，也是利用对位法的模仿技法。卡农同时也指以此种技法创作出来的音乐作品，比如巴赫的《五首卡农变奏曲》。 卡农的所有声部虽然都模仿一个声部，但不同高度的声部依一定间隔进入，造成一种此起彼伏，连绵不断的效果，轮唱也是一种卡农。在卡农中，最先出现的旋律是导句，以后模仿的是答句。 根据各声部高度不同的音程差，可分为同度卡农，五度卡农，四度卡农等；根据间隔的时间长短，可分为一小节卡农，两小节卡农等；此外还有、、逆行卡农、等各种手法。 (zh)
- Кано́н (грец. κανών — брусок; прут; лінійка; правило, норма) — поліфонічна музична форма, у якій всі голоси виконують мелодію провідного голосу, вступаючи за чергою. Перший голос називається пропо́стою (P), решта голосів, що імітують пропосту — риспо́стою (R). Імітація може бути як точною, так і перетвореною за певними правилами. Складність написання канону полягає в тому, що при накладенні пропости і риспост, багатоголосне звучання канону повинно зберігати благозвучність. (uk)
- Un cànon és una composició polifònica que utilitza una tècnica contrapuntística consistent a fer que les diferents veus o parts que van entrant successivament, interpretin la mateixa melodia que la primera veu que ha iniciat la composició o, en alguns tipus més complexos de cànons, una modificació d'aquesta melodia. D'aquesta manera, les diferents parts que integren aquesta polifonia interpreten la mateixa melodia, però començant en moments diferents. Aquestes variants són, bàsicament, de tres tipus: Durant el Trecento (segle XIV), a Itàlia, la era un cànon vocal molt estès. (ca)
- Στη μουσική ορολογία, ο κανόνας αποτελεί σύνθεση, στην οποία μια κύρια μελωδία ακολουθείται με χρονική διαφορά (διαφορά φάσης ενός ογδόου, τετάρτου, ενός μέτρου κλπ) από μίμηση αυτής στις άλλες φωνές. Η αρχική φωνή που έχει και την κύρια μελωδία ονομάζεται οδηγός - στα λατινικά dux ή proposta, ενώ οι υπόλοιπες φωνές που ακολουθούν ονομάζονται ακόλουθοι - λατ. comes ή riposta. Η μίμηση αυτή καθαυτή πρέπει να είναι είτε πανομοιότυπη της κύριας μελωδίας, είτε παραλλαγή αυτής (βλ. παρακάτω Είδη Κανόνα). Γνωστό παράδειγμα κανόνα αποτελεί το γαλλικό παιδικό τραγούδι "Frère Jacques", ενώ από το ρεπερτόριο της κλασικής μουσικής ξεχωρίζει ο Κανόνας του Γερμανού συνθέτη Γιόχαν Πάχελμπελ. Ο κανόνας με συνοδεία είναι είδος κανόνα, στον οποίο η συνοδεία εκτελείται από μουσικά όργανα ή φωνές και δεν μιμ (el)
- In music, a canon is a contrapuntal (counterpoint-based) compositional technique that employs a melody with one or more imitations of the melody played after a given duration (e.g., quarter rest, one measure, etc.). The initial melody is called the leader (or dux), while the imitative melody, which is played in a different voice, is called the follower (or comes). The follower must imitate the leader, either as an exact replication of its rhythms and intervals or some transformation thereof. Repeating canons in which all voices are musically identical are called rounds—"Row, Row, Row Your Boat" and "Frère Jacques" are popular examples. (en)
- El canon es una pieza o sección de una composición musical de carácter contrapuntístico basada en la imitación entre dos o más voces separadas por un intervalo temporal. Una parte vocal o instrumental interpreta una melodía y unos compases más tarde una segunda voz repite esa misma melodía de manera exacta o bien modificando su tonalidad u otros aspectos. En este proceso pueden participar más voces. A la primera voz se la llama dux, propuesta o antecedente, y a cada una de las voces que le siguen comes, respuesta o consecuente. (es)
- Un canon (en grec ancien : kanōn « règle, précepte ») est un procédé de composition musicale contrapuntique dans laquelle plusieurs voix, vocales ou instrumentales, jouent ou chantent une imitation de la mélodie, mais de manière différée. C'est la forme la plus stricte de l'imitation polyphonique. Le « canon rythmique » consiste à répéter à l'identique un rythme, décalé dans le temps. (fr)
- Kanon (z łac. canon – prawidło, norma), znany też do XVII w. jako fuga, to najstarsza technika polifoniczna, oparta na imitacji ścisłej, która polega na tym, że melodię głosu prowadzącego czy też tematu (guida, później proposta, dux), imituje (powtarza) odpowiedź (conseguente, riposta, comes) w drugim i ewentualnie kolejnych głosach. Imitacja może być wprowadzona w poszczególnych głosach z opóźnieniem jednakowym lub różnym, albo – w szczególnych wypadkach – bez opóźnienia. Kanon to również nazwa utworu opartego na tej technice. Ze względu na liczbę tematów wyróżnia się: (pl)
- Kanon är en musikterm som betyder regel, vilket syftar på att en melodi används som motstämma till sig själv enligt vissa regler, de kontrapunktiska. Det är en polyfon satsteknik och grunden för fugaformen. Termen är grekisk och härstammar från de antika grekernas proportionslära, som skapades av Pythagoras och Polykleitos på 400-talet före Kristus. (sv)
|
.png){kind=link}
.png){kind=link}
