| dbo:abstract
|
- The Brotherhood of Saint Roch (Lithuanian: Rokitai; Polish: Rochici; Latin: Fratres Misericordiae sub titulo S. Rochi) was a Catholic religious institute in the Grand Duchy of Lithuania. Named after Saint Roch, the brotherhood was founded in 1705 by the Franciscan tertiary Jonas Jarolavičius in Vilnius. During its existence, the brotherhood maintained primitive hospitals and shelters (Lithuanian: špitolė) for the sick and the disabled in five locations: Vilnius (1708–1799), Kęstaičiai (1738–1842), Varniai (1743–1842), Kaunas (1750–1824), and Minsk (1752–1821). It is not known whether the brothers had any kind of medical education. It is known that they hired paramedics, doctors, and surgeons, including women nurses who could take care of their female patients. A significant number of the patients in Vilnius and Kaunas had sexually transmitted diseases; other Catholic hospitals refused to treat such patients. The brotherhood also sheltered pregnant women and their abandoned children. Other patients sought help for injuries, tuberculosis, rheumatism, arthritis, etc. In Kęstaičiai, Varniai, and Minsk, the hospital was really a shelter where physically and mentally disabled persons could live for the rest of their lives. It was never a large society. At any given time, there were about 8 brothers in Vilnius and Varniai, and about 5 brothers elsewhere. It ceased to exist in 1842 when, as reprisal for the Uprising of 1831, authorities of the Russian Empire confiscated its land, which was the source of its revenue. Similar institutes active in the Grand Duchy were Brothers Hospitallers of St. John of God (Lithuanian: bonifratrai) and Sisters of Charity (Lithuanian: šaritės). (en)
- Wspólnota Braci Miłosierdzia od św. Rocha (Rochici) – założycielem wspólnoty był biskup wileński Konstanty Kazimierz Brzostowski (1644-1722), który opracował dla rochitów ustawy zakonne. Zgromadzenie osadzone zostało w 1713 przy szpitalu pw. św. Rocha w Wilnie. Rozwinęło się na Litwie i Żmudzi. W 1753 rochici otrzymali kanoniczne potwierdzenie od biskupa Michała Zienkowicza. Pierwotnie celem rochitów było pielęgnowanie i grzebanie ofiar epidemii — zgodnie z czwartym ślubem zakonnym nakazującym im miłość w ratowaniu ubogich i "powietrzem zarażonych". Ten cel wyrażało charakterystyczne godło zakonne, przedstawiające trupią głowę i skrzyżowane pod nią piszczele, białe na czarnym tle. Znak ten nosili rochici na zakonnych czarnych płaszczach, noszonych na szarych (później białych) habitach przepasanych czarnym pasem skórzanym. Stroju dopełniała czarna czapka. W późniejszym okresie rochici oddawali się pracy duszpasterskiej w parafiach na wzór kapłanów diecezjalnych. Wspólnota składała się w większości z braci zakonnych, jednak w każdym domu przebywał jeden kapłan dla duchowej opieki nad chorymi i braćmi. Na czele Wspólnoty stał "brat starszy". Zgromadzenie zostało skasowane przez władze rosyjskie w 1840, ale przetrwało kilka następnych lat we Worniach i Kęstajciach na Żmudzi, gdzie rochici prowadzili szpitale. (pl)
|
