| dbo:abstract
|
- Antigonus of Sokho (Hebrew: אנטיגנוס איש סוכו) was the first scholar of whom Pharisee tradition has preserved not only the name but also an important theological doctrine. He flourished about the first half of the third century BCE. According to the Mishnah, he was the disciple of Simon the Just (Hebrew: שמעון הצדיק). Antigonus is the first noted Jew to have a Greek name, a fact commonly discussed by scholars regarding the extent of Hellenic influence on Judaism following the conquest of Judaea by Alexander the Great. A street in the Katamonim neighborhood of Jerusalem is named after him. (en)
- Antígono de Soco (en hebreo: אנטיגנוס איש סוכו, Antigonos ish Soco) es uno de los maestros más antiguos de la tradición farisea cuyo nombre se ha conservado. No sabemos casi nada de él. La tradición rabínica no retuvo decisiones legales suyas. La única declaración informada en su nombre es una máxima contenida en el tratado Avot de la Mishná: Antígono de Soco recibió [la Torá] de Simón el Justo. Dijo: No seas como un sirviente que sirve a su amo para recibir una recompensa, sé como un siervo que sirve a su amo no para recibir recompensa; y el temor del cielo sea sobre ti. –Pirkei Avot 1.3 La enseñanza de Antígono indica que uno debe hacer el bien de manera desinteresada, pero el alcance de esta máxima es bastante oscuro. Parece ligado a la idea de que existe un mundo por venir (Olam Haba, el mundo venidero) y que es en este mundo donde se hará la justicia divina. Según la tradición rabínica, Antígono de Soco fue discípulo de Simón el Justo, probablemente el sumo sacerdote Simón II, padre de Onías III. Vivió a finales del siglo III a. C. y sería más o menos contemporáneo de la revuelta de los macabeos. Sus estudiantes fueron Yosef ben Yoezer y Yosef ben Yohanan, los dos primeros sabios del período Zugot. El lugar de Antígono en la cadena de transmisión de la Torá, según la tradición, es un poco especial porque sucede a Simón y le siguen «los dos Yosef». Sin embargo, Simón el Justo es claramente el sumo sacerdote y los dos Yosef también se presentan en la literatura rabínica como sacerdotes, preocupados por cuestiones de pureza ritual ligadas al culto que tiene lugar en el Templo de Jerusalén. Antígono, por tanto, intervino en la cadena entre los antiguos maestros de la tradición sacerdotal, mientras que él mismo no parece vinculado a los intereses sacerdotales. Aparte del tratado de Pirkei Avot, Antígono de Soco solo es mencionado en el capítulo 5 del Avot de Rabbi Nathan. En este pasaje, él está vinculado a la formación de los movimientos saduceo y boethusiano. El mismo Antígono no juega ningún papel en esta historia: la cuestión que aborda este pasaje es la de la retribución por acciones en el mundo venidero. Dos de sus discípulos, Sadoc y Boethus, habrían malinterpretado su enseñanza y se habrían desviado de la tradición al fundar movimientos heréticos. No es seguro que este pasaje refleje una tradición histórica, la composición final de Avot de Rabbi Nathan puede haber sido tardía, en un momento en que los orígenes de los saduceos habían sido olvidados durante mucho tiempo. Puede ser una historia creada solo para abordar las dificultades de interpretar las palabras de Antígono. Un pasaje de la Tosefta Bama Qama también indica que las controversias sobre la Torá se multiplicaron desde la época de los dos Yosef, los sucesores de Antígono. (es)
- Antigone de Sokho (hébreu אנטיגנוס איש סוכו) est un des plus anciens maître de la tradition pharisienne dont le nom ait été préservé. On ne sait presque rien sur lui. La tradition rabbinique n'a conservé de lui aucune décision juridique. Le seul propos rapporté en son nom est une maxime figurant dans le traité Avot de la Mishna : « Antigone de Sokho reçut [la Torah] de Simon le Juste. Il disait : Ne soyez pas comme des serviteurs qui servent leur maître afin de recevoir une récompense, mais comme des serviteurs qui servent leur maître afin de ne pas recevoir de récompense ; et que la crainte du Ciel soit sur vous » — Pirke Avot 1.3 L'enseignement d'Antigone indique qu'il faut faire le bien de manière désintéressée mais la portée de cette maxime est assez obscure. Elle semble liée à l'idée qu'il existe un monde à venir et que c'est dans ce monde que se fera la justice divine. Selon la tradition rabbinique, Antigone de Sokho est un disciple de Simon le Juste, probablement le grand-prêtre (en), père d'Onias III. Il aurait vécu à la fin du IIIe siècle av. J.-C. et serait plus ou moins contemporain de la révolte des Maccabées. Il a pour élèves Yossé ben Yoezer et , les deux premiers sages de la période des Zougot. La place d'Antigone dans la chaîne de transmission de la Torah telle que la rapporte la tradition est un peu particulière car il succède à Simon et est suivi par « les deux Yossé ». Or Simon le Juste est manifestement le grand prêtre et les deux Yossé sont présentés par ailleurs dans la littérature rabbinique comme des prêtres, concernés par les questions de pureté rituelle liées au culte se déroulant dans le Temple de Jérusalem. Antigone intervient donc dans la chaîne entre des maîtres anciens de tradition sacerdotale, alors que lui-même ne semble pas lié à des intérêts sacerdotaux. En dehors du traité Avot, Antigone de Sokho n'est mentionné que dans les , au chapitre 5. Dans ce passage, il est relié à la formation des mouvements sadducéen et boethusien. Antigone lui-même ne joue aucun rôle dans cette histoire. La question traitée par ce passage est celle de la rétribution des actions dans le monde à venir. Deux de ses disciples, Sadoq et Boethus, auraient mal interprété son enseignement et se seraient écartés de la tradition en fondant des mouvements hérétiques. Il n'est pas sûr que ce passage reflète une tradition historique, la composition finale des Avot de Rabbi Nathan pouvant avoir été tardive, à une période où les origines des Sadducéens avaient depuis longtemps été oubliées. Il peut s'agir d'une histoire créée uniquement pour répondre aux difficultés de l’interprétation des paroles d'Antigone. Un passage de la Tossefta indique aussi que les controverses sur la Torah se sont multipliées à partir de l'époque des deux Yosse, les successeurs d'Antigone. (fr)
- Antigonus van Socho (Hebreeuws: אנטיגנוס איש סוכו) was de eerste schriftgeleerde waarvan niet alleen de naam maar ook een belangrijke theologische doctrine bewaard is gebleven in de farizese traditie. Zijn bloeitijd was de eerste helft van de derde eeuw v.Chr. Volgens de Misjna was hij de discipel en opvolger van Simon de Rechtvaardige (Hebreeuws: שמעון הצדיק). Zijn motto luidde: "Wees niet als dienstknechten die hun meester dienen omwille van de beloning, maar veeleer, wees als dienstknechten die hun meester niet dienen omwille van de beloning, en heb het ontzag voor de hemel". Het vat de farizese leer samen dat goed moet worden gedaan zonder eigenbelang en kwaad moet worden vermeden, ongeacht de gevolgen, of die nu voordelig of schadelijk zijn. De opvatting die dominant in de Hebreeuwse Bijbel voorkomt, namelijk dat Gods wil moet worden gedaan om Zijn gunst te verkrijgen in de vorm van fysieke welvaart, werd verworpen door Antigonus' leerling (zie hieronder), evenals de specifiek "farizeïsch" genoemde opvatting dat een beloning in het hiernamaals een beweegreden zou zijn voor menselijke deugd. Zonder een beloning in het hiernamaals te ontkennen, wijst Antigonus erop dat de handelingen van mensen niet moeten worden beïnvloed door de lage gevoelens van vrees voor de stervelingen, maar dat er een goddelijk oordeel komt waarvoor mensen ontzag moeten hebben. De uitdrukking "Hemel" voor "God" is het oudste bewijs in het jodendom na de Babylonische ballingschap van het geloof in een transcedente Godheid. Het is ook een merkwaardig feit dat Antigonus de eerste Jood is met een gedocumenteerde Griekse naam. Traditionele joodse bronnen verbinden Antigonus met de oorsprong van de sadduceeën: Sadok, leerling van Antigonus en mogelijk de oprichter van de sadduceeën, zou het bovengenoemde motto van Antigonus verkeerd hebben geïnterpreteerd en hebben geconcludeerd dat er geen leven na de dood is. (nl)
- Антигон Сохейский (Антигнос из , города в Иудее; ивр. אנטיגנוס איש סוכו) (? — 264 до н. э.) — еврейский законодатель начала периода Мишны.Ученик Симона Праведного и его преемник. Его выдающимися учениками были из Цереды и из Иерусалима — первые законоучители периода пар. Его учение было неверно понято учениками Садоком и Боетом (дало им повод отрицать воскресение мёртвых) и привело к основанию сект саддукеев и боетосеев. Период активной деятельности Антигона Сохейского пришёлся на первую половину III века до н. э. (ru)
|
| rdfs:comment
|
- Antigonus of Sokho (Hebrew: אנטיגנוס איש סוכו) was the first scholar of whom Pharisee tradition has preserved not only the name but also an important theological doctrine. He flourished about the first half of the third century BCE. According to the Mishnah, he was the disciple of Simon the Just (Hebrew: שמעון הצדיק). Antigonus is the first noted Jew to have a Greek name, a fact commonly discussed by scholars regarding the extent of Hellenic influence on Judaism following the conquest of Judaea by Alexander the Great. A street in the Katamonim neighborhood of Jerusalem is named after him. (en)
- Антигон Сохейский (Антигнос из , города в Иудее; ивр. אנטיגנוס איש סוכו) (? — 264 до н. э.) — еврейский законодатель начала периода Мишны.Ученик Симона Праведного и его преемник. Его выдающимися учениками были из Цереды и из Иерусалима — первые законоучители периода пар. Его учение было неверно понято учениками Садоком и Боетом (дало им повод отрицать воскресение мёртвых) и привело к основанию сект саддукеев и боетосеев. Период активной деятельности Антигона Сохейского пришёлся на первую половину III века до н. э. (ru)
- Antígono de Soco (en hebreo: אנטיגנוס איש סוכו, Antigonos ish Soco) es uno de los maestros más antiguos de la tradición farisea cuyo nombre se ha conservado. No sabemos casi nada de él. La tradición rabínica no retuvo decisiones legales suyas. La única declaración informada en su nombre es una máxima contenida en el tratado Avot de la Mishná: Antígono de Soco recibió [la Torá] de Simón el Justo. Dijo: No seas como un sirviente que sirve a su amo para recibir una recompensa, sé como un siervo que sirve a su amo no para recibir recompensa; y el temor del cielo sea sobre ti. –Pirkei Avot 1.3 (es)
- Antigone de Sokho (hébreu אנטיגנוס איש סוכו) est un des plus anciens maître de la tradition pharisienne dont le nom ait été préservé. On ne sait presque rien sur lui. La tradition rabbinique n'a conservé de lui aucune décision juridique. Le seul propos rapporté en son nom est une maxime figurant dans le traité Avot de la Mishna : — Pirke Avot 1.3 L'enseignement d'Antigone indique qu'il faut faire le bien de manière désintéressée mais la portée de cette maxime est assez obscure. Elle semble liée à l'idée qu'il existe un monde à venir et que c'est dans ce monde que se fera la justice divine. (fr)
- Antigonus van Socho (Hebreeuws: אנטיגנוס איש סוכו) was de eerste schriftgeleerde waarvan niet alleen de naam maar ook een belangrijke theologische doctrine bewaard is gebleven in de farizese traditie. Zijn bloeitijd was de eerste helft van de derde eeuw v.Chr. Volgens de Misjna was hij de discipel en opvolger van Simon de Rechtvaardige (Hebreeuws: שמעון הצדיק). Zijn motto luidde: "Wees niet als dienstknechten die hun meester dienen omwille van de beloning, maar veeleer, wees als dienstknechten die hun meester niet dienen omwille van de beloning, en heb het ontzag voor de hemel". Het vat de farizese leer samen dat goed moet worden gedaan zonder eigenbelang en kwaad moet worden vermeden, ongeacht de gevolgen, of die nu voordelig of schadelijk zijn. De opvatting die dominant in de Hebreeuwse (nl)
|
