| dbo:abstract
|
- معاداة الفكر أو معاداة العقلانيّة، وكذلك عبادة الجهل هي النزعة المعادية للفكر وهي العداء أو اللامبالاة حيال العلم والثقافة والتفكير المثقف وازدراءه ومناهضة ذلك. ويرد هذا المصطلح بوصف العامة والخاصة من الشعبويين في سياق تصنيف الناس سياساً أو احتماعياً. في التاريخ العربي والإسلامي، يستخدم الكندي (185 هـ/805 - 256 هـ/873)، حين يصف من هاجمه لعمله بالفلسفة برسالته الأولى وصفاً مطابقاً لتعريف معاداة الفكر. أما حديثاً، فعادة ما يستخدم العلمانيون، مسلمون وغيرهم، مفهوم معاداة الفكر لوصف الذين يجمعون الدين الأصولي بالسياسة. فمعاداة الفكر وصف لمكونات الأصولية. ويشيع في الشرق بين المثقفين اليساريين والليبراليين استخدام هذا المفهوم، أو شكلاً من أشكاله، لوصف أتباع الإسلام السياسي عامة، والوهابيّة والسلفيّة خاصةً، ومعاداتهم للفلسفة وما يتبع ذلك من معاداةٍ للعلم والمعرفة. بينما يشيع استخدام المفهوم في الغرب لوصف الشعبويين وخصوصاً - في السياق الأمريكي - من قبل الديموقراطيين للحديث عن الناخبين الجمهوريين من أنصار سارة بالين ودونالد ترامب، وكذلك في السياق الأوروبي للحديث عن الناخبين المنتمين إلى اليمين سواءاًَ كان مسيحياً أو وطنياً. ويرى الغربيون الذين يهاجمون من يصفونهم بالشبعوية بأن معاداة الفكرهي سبب بروز القادة مثل دونالد ترامب رئيس أمريكا، ومارين لوبان مرشحة اليمين في فرنسا، وبعض قادة المنطقة العربية، وكذلك وراء خروج بريطانيا من الاتحاد الأوروبي. معاداة الفكر مصطلحٌ فضفاضٌ، لا يأتي من نظرية، بل يُطلق جُزافاً، ومن جهات متباينة لوصف سلوكيات أناس آخرين لا يتبعون ما يراه القائل حديثاً أوعلمياً أوفكرياً. وإن كان الفيلسوف التونسي محمد المزوغي، يعتقد بأن ميشيل فوكو، صاحب ما بعد الحداثة، يتميز بمعاداة الفكر والعقلانية والتشكيك بها. تستخدم الدول القمعيّة، غير الديموقراطيّة، معاداة الفكر بأشكالها المختلفة لقمع الشعوب. ويمكن أن تدعم كُتاباً وتقصي آخرين لاختلاف الحاكم والسلطة مع كتاباتهم وآراءهم. ويمكن أن تحرض الدهماء، أي العامة، على مفكرين معارضين تراهم مزعجين لها، فتقتل الدهماء المفكرين فترتاح السلطة ويخلو لها الجو. مثلاً، يرى البعض بأن نجيب سرور كانت قد دفعته السلطة نحو الموت بممارستها المعادية للفكر. (ar)
- L'antiintel·lectualisme és una posició filosòfica que critica la intel·ligència pura com eina suprema de coneixement, i vol rehabilitar el paper de la sensibilitat, la imaginació o la intuïció sigui al context polític, religiós, artístic o científic. És una posició pròpia del pessimisme i de l'escepticisme filosòfic. El pragmatisme és una forma d'antiintel·lectualisme al sentit que dona prioritat al coneixement de les conseqüències pràctiques dels actes que en una suposada comprensió fonamental de les coses. Tot i tenir arrels més llunyans, el moviment comença al segle xix, com una crítica a savis i filòsofs acadèmics, els escrits dels quals els anti-intel·lectualistes consideraven estèrils, massa allunyats de la cultura de masses i socialment irrelevants. Emil Cioran, Francesc Matheu, Georges Duhamel, Schopenhauer, Otto Weininger, Peter Wessel Zapffe i Réjean Ducharme són exponents d'aquest moviment en la seva forma filosòfica. Si una crítica contra certs intel·lectuals per les seves teories de vegades lluny de la realitat pot justificar-se, en les seves conseqüències extremes l'antiintel·lectualisme pot conduir a moviments populistes agressius amb símptomes com atacs mortals contra intel·lectuals i la crema del símbol per excel·lència de la intel·ligència, les biblioteques, fenomen freqüent en dictadures i teocràcies. Quan científics des de la fi de l'edat mitjana van començar a posar en dubte l'ensenyament secular de l'església la inquisició va servir-se entre d'altres de l'antiintel·lectualisme popular per lluitar contra le pèrdua del seu poder. S'arriba a un antiintel·lectualisme demagògic, una mena d'elogi de la ignorància. Durant la Guerra Civil Espanyola el general insurrecte José Millán-Astray y Terreros (1879-1954) és conegut per haver cridat a la universitat de Salamanca «Muera la inteligencia, viva la muerte» al qual l'intel·lectual Miguel de Unamuno y Jugo (1864-1936) va respondre: «Venceréis, porque tenéis sobrada fuerza bruta. Pero no convenceréis.» Les biblioteques incendiades pels nazisme, com la de Magnus Hirschfeld (1868-1935), les escoles destruïdes i els mestres assassinats pels talibans, el moviment nihilista dels Khmers rojos per qui portar ulleres i tenir llibres a casa era una raó suficient per ser executat i el blaverisme són uns altres exemples d'excessos d'antiintel·lectualisme. Als Estats Units, el simplisme antiintel·lectualista de l'ala dreta del Partit Republicà té tradició. Des de fins a Sarah Palin i Donald Trump, «l'arrogància del coneixement» ha estat sospitosa per a una part dels Estats Units al món polític, artístic i acadèmic. Al País Valencià el blaverisme es caracteritza per un populisme antiintel·lectualista: divideix la societat entre el «poble» i les «elits catalanistes». L'antiintel·lectualisme també és la clau de volta de moltes religions i sectes: el pensar autònom s'hi considera com una amenaça contra la veritat revelada. En descorratjar la reflexió personal s'obté una eina de control social del pensament dels seus membres. Sovint una secta preconitza que posseeix un coneixement que només els iniciats poden comprendre, i que queda inaccessible a la intel·ligència normal. Dubtar de la veritat coneguda, el que forma la basi de la ciència, també a l'església catòlica és un dels sis , per als quals no hi ha cap perdó. El catecisme defineix aquest pecat com «impugnació de la veritat coneguda per pecar amb més llibertat». És una de les característiques del moviment ultramuntanista i antimodernista. Queda una font perpètua de conflicte amb catòlics més liberals i és considerat com una de les causes de la demorança de la recerca universitària i científica al segle xix a Espanya. Al Syllabus Errorum, un addendum a la encíclica Quanta Cura, l'església va publicar un inventori de les vuitanta idees que el papa Pius IX el 1864 va vilipendiar com els majors errors de pensament dels temps moderns. Hi figuren la llibertat acadèmica i la recerca científica que no admet cap impacte directe de forces transcendents en la creació. (ca)
- Antiintellektualismus bezeichnet die ideologische Ablehnung Intellektueller und gut gebildeter Personen. Diese Diskriminierungsform tritt besonders in extremen politischen Ideologien aber auch in modernen Gesellschaften in abgeschwächter Form auf. (de)
- Anti-intellectualism is hostility to and mistrust of intellect, intellectuals, and intellectualism, commonly expressed as deprecation of education and philosophy and the dismissal of art, literature, and science as impractical, politically motivated, and even contemptible human pursuits. Anti-intellectuals present themselves and are perceived as champions of common folk—populists against political and academic elitism—and tend to see educated people as a status class that dominates political discourse and higher education while being detached from the concerns of ordinary people. Totalitarian governments manipulate and apply anti-intellectualism to repress political dissent. During the Spanish Civil War (1936–1939) and the following dictatorship (1939–1975) of General Francisco Franco, the reactionary repression of the White Terror (1936–1945) was notably anti-intellectual, with most of the 200,000 civilians killed being the Spanish intelligentsia, the politically active teachers and academics, artists and writers of the deposed Second Spanish Republic (1931–1939). During the Cambodian Genocide (1975–1979) the Communist regime of Cambodia nearly destroyed its entire educated population. (en)
- El antiintelectualismo es la hostilidad y desconfianza hacia el intelecto, los intelectuales y la actividad intelectual, generalmente, expresadas en escarnio de la educación, filosofía, literatura, arte y ciencia como poco prácticas y despreciables. Alternativamente, los autodenominados intelectuales, que supuestamente no logren asimilar los rigurosos estándares académicos, pueden ser descritos como antiintelectuales. Los antiintelectuales se suelen percibir y presentarse públicamente como defensores de la gente común —populistas contra elitismo político y académico— al proponer que los educadores son una clase social distante de las preocupaciones cotidianas de la mayoría, dominando el discurso político y la educación superior. Como el término «antiintelectual» suele ser peyorativo, definir casos específicos de antiintelectualismo puede ser problemático; se pueden objetar aspectos específicos del intelectualismo o la aplicación de estos sin ser despectivos de las actividades intelectuales en general. Por otra parte, las acusaciones de antiintelectualismo pueden constituir un argumento de autoridad o un recurso al ridículo que intentan desacreditar a un oponente en lugar de tratar específicamente sus argumentos. Isaac Asimov definió el antiintelectualismo de la siguiente manera: El antiintelectualismo es el culto a la ignorancia. Ha sido una constante en nuestra historia política y cultural, promovida por la falsa idea de que la democracia consiste en que "mi ignorancia es tan válida como tu conocimiento". Por su parte —y desde la perspectiva de un humanismo socialista—, E. P. Thompson consideró que el antiintelectualismo, al desconfiar de la común capacidad humana para intervenir de forma racional en la vida pública, constituía una amenaza para la democracia real e implicaba la defensa de un modelo político basado en legitimar la exclusividad de una determinada élite a la hora de tomar las decisiones que afectan a toda la comunidad, según dicha hipótesis de una presunta incapacidad o alienación de aquellos a quienes se dice representar. (es)
- Antiintelektualismoa jarrera edo doktrina filosofiko bat izan daiteke, adimenarekiko, intelektualekiko, eta intelektualismoarekiko etsaitasunean eta mesfidantzan datzana. Oro har, beldur hori hezkuntzaren, unibertsitate-sistemaren, elite intelektual eta zientifikoen edo "adimenaren" aurka zuzendu ohi da. Txandaka, estandar akademiko zorrotzak barneratzea lortzen ez duten beren burua intelektual izendatuak antiintelektual gisa deskriba daitezke. Antiintelektualak jende arruntaren aldeztaile gisa ikusi eta aurkeztu ohi dira, populistak elitismo politiko eta akademikoaren aurka, hezitzaileak gehiengoaren eguneroko kezketatik urrun dauden klase sozial bat direla proposatzean, diskurtso politikoa eta goi-mailako hezkuntza menperatuz. Isaac Asimov-ek honela definitu zuen antiintelektualismoa: Gobernu totalitarioek antiintelektualismoa manipulatu eta aplikatzen dute, desadostasun politikoa zapaltzeko. Espainiako Gerra Zibilean (1936 – 1939) eta Francisco Franco jeneralaren hurrengo diktaduran (1939 – 1975), errepresio frankista erreakzionarioa (1936 – 1945) nabarmen anti-intelektuala izan zen, 200.000 zibil eraildu baitziren, eta horien artean: politikoki aktiboak diren irakasle eta akademikoak, artistak, eta Espainiako Bigarren Errepublikaren idazleak(1931). (eu)
- L’anti-intellectualisme peut désigner une attitude ou une doctrine philosophique, consistant à montrer de l'hostilité et de la méfiance vis-à-vis de l’intelligence, des intellectuels et de l'intellectualisme en général, habituellement dirigé contre l'éducation, le système universitaire, les élites intellectuelles et scientifiques ou l'« intelligentsia ». Les partisans de l'anti-intellectualisme opposent généralement à ces groupes une apologie du bon sens populaire, de la spontanéité ou démocratisme, les élites intellectuelles pouvant être accusées de corruption, de dégénérescence d'élitisme ou de complotisme. (fr)
- 反知性主義（はんちせいしゅぎ、英語: anti-intellectualism）または反主知主義（はんしゅちしゅぎ）とは、英語辞典によれば、知識人と知的理論に向けられる反対・敵意を指す言葉。1904年に「反～ ＋ 知性主義〔主知主義〕」と「反知性〔反主知〕 ＋ ～主義」から発生した言葉として、語源辞典に掲載されている。『ブリタニカ国際大百科事典 小項目事典』によると、反知性主義的哲学は19世紀末にニーチェなどの思想として現れ、結束主義〔ファシズム〕運動へ繋がったとされる。反知性主義・反主知主義という言葉は、知識人および知的活動への敵対的で嫌悪的な感覚を指し、また、実際的解決と現実理解において知力と理由は重要でないという信念・教義をも指す。 「知性主義（主知主義）」も参照 (ja)
- L'anti-intellettualismo è l'ostilità e la diffidenza verso l'intelletto, gli intellettuali e l'intellettualismo, comunemente espresso come deprecazione dell'istruzione e della filosofia e il rifiuto dell'arte, la letteratura e la scienza considerate attività impraticabili, politicamente motivate e persino spregevoli. Gli anti-intellettuali si presentano e sono percepiti come difensori della gente comune contro l'elitarismo politico e accademico e tendono a vedere le persone istruite come una classe di persone che domina il discorso politico e l'istruzione superiore, ignorando le preoccupazioni della gente comune. I governi totalitari manipolano e applicano l'anti-intellettualismo per reprimere il dissenso politico. Durante la guerra civile spagnola (1936-1939) e la seguente dittatura (1939-1975) del caudillo Francisco Franco, la repressione reazionaria del terrore bianco (1936-1945) fu particolarmente anti-intellettuale, con 200.000 civili uccisi tra cui l'intellighenzia spagnola, gli insegnanti e gli accademici politicamente attivi, gli artisti e gli scrittori della seconda repubblica spagnola (1931-1939). (it)
- Anti-intellectualisme is een stroming die zich afzet tegen een elitaire houding van intellectuelen. Indien er sprake is van een elitaire intellectuele gemeenschap die haar eigen mening voortdurend boven die van het minder intellectuele volk stelt kan dit leiden tot een sentiment van vijandigheid of afkeer tegenover intellectuelen, intellectuele activiteiten en academia. Anti-intellectualisme uit zich in aanvallen tegen wetenschap, onderwijs of literatuur, het heeft geen zin een dialoog aan te gaan met een intellectuele elite die haar eigen mening boven die van anderen stelt. Anti-intellectuelen zien zichzelf als en egalitair en proberen de 'gewone man' te vertegenwoordigen tegenover een elitaire intellectuele gemeenschap. Populistische politici en regeringen bedienen zich om die reden van anti-intellectuele retoriek. Waar geen ruimte is voor een zinvolle dialoog, ontstaat een gewelddadige tegenreactie. Sterker, in die context heeft de meest extreme tegenreactie een grote kans de nieuwe orde te vormen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat veel van de anti-intellectuele regimes van de 20e eeuw totalitair waren. Omdat zij een reactie waren op falende of schijndemocratieën. Het totalitarisme was een gevolg van de voortdurende tegenwerking van de bestaande orde tegen een nieuwe orde. Het maakt er dus niet automatisch een onderdeel van uit. Ook het Italiaanse fascisme ging er prat op een irrationele beweging te zijn. Het fascisme is dan ook ontstaan vanuit het besef bij Mussolini dat de emoties die het socialisme bij burgers losmaakt onvoldoende was om tot een revolutie te komen. De 1e wereldoorlog maakte overduidelijk dat nationale sentimenten veel sterker waren, en die krachten wilde Mussolini vrijmaken om zijn sociale revolutie door te zetten. Beruchte totalitaire (vaak anti-intellectuele) regimes van de 20e eeuw waren onder andere die van Lenin en Stalin in de USSR, Pol Pot in Cambodja, Mao Tse-Tung in China, Adolf Hitler in Duitsland en Francisco Macías Nguema in Equatoriaal-Guinea. Het is opmerkelijk dat al deze regimes zich in aanleg bedienden van socialistische argumenten, van argumenten die de emancipatie van het volk nastreven. Hetgeen reeds aangeeft dat anti-intellectualisme vooral een beweging vanuit het volk tegen een starre elite is. Er is dus niet perse iets mis met het fundament van deze regimes, maar meer met het extremisme waartoe ze zijn verworden. Een verwording die, zoals reeds aangegeven, tot stand komt doordat er geen gehoor was voor hun stem. Waardoor zij zich tot de weg van het geweld gedwongen voelden, en daar eenmaal aan de macht aan bleven vasthouden. In westerse democratieën vertonen conservatieven soms anti-intellectuele tendensen. Vooral de conservatieven in de Verenigde Staten worden hier vaak van beschuldigd. Conservatieve commentatoren als Ann Coulter, Bill O'Reilly en Rush Limbaugh beschuldigen linkse politici en media vaak van intellectueel snobisme, elitarisme en het niet weten wat de gewone Amerikaan bezighoudt. Andersom heeft ook in linkse kringen verzet tegen conformisme zich soms geuit in anti-intellectualisme. Onderzoeken wijzen uit dat steeds meer burgers zich niet gehoord voelen door de politiek. En dat dit een van de redenen is om te stemmen op partijen die vernieuwing van de democratie of het terugdraaien (conservatisme) van "elitair" genomen besluiten, op de kaart zetten. Sommige commentatoren vrezen dat een toenemend anti-intellectualisme op den duur een bedreiging voor de democratie kan vormen. Bekend is de uitspraak van Adlai Stevenson II, kandidaat voor de Democratische Partij tijdens de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 1952. Nadat hem tijdens de campagne werd verteld dat "elke denkende man" op hem zou stemmen, antwoordde hij: "Bedankt, maar ik zou liever winnen." Waarmee hij in zijn arrogantie feitelijk dat bevestigde waar anti-intellectualisten zich tegen verzetten. De media hebben in dit krachtenveld een bijzondere dubbelrol. Daar waar zij enerzijds vaak afgeven op "populistische" en "anti-intellectualistische" politici besteden zij zelf vaak meer tijd aan sensationeel nieuws dan voor diepgaande informatie. En is er in de media aanmerkelijk meer budget voor entertainment dan voor verheffing van het volk. Deze "de pot verwijt de ketel" houding lijkt voort te komen uit een dedain dat het vertrouwen in de media inmiddels zodanig heeft geschaad, dat veel burgers inmiddels meer waarde hechten aan de informatie op het internet dan die via "betrouwbare" kanalen. (nl)
- 반지성주의(反知性主義, 영어: Anti-intellectualism) 또는 반주지주의(反主知主義)는 지성, 지식인, 지성주의를 적대하는 태도와 불신을 말하며, 주로 교육, 철학, 문학, 예술, 과학이 쓸데없고 경멸스럽다는 조롱의 형태로 나타난다. 지성주의의 반대어이다. 또는, 학계의 엄격한 기준에 부합하기에 실패한 자칭 지식인들을 반지성주의자라고 하기도 한다. 다만 이때에는 사이비 지식인(pseudo-intellectualism)이라는 표현이 더욱 흔하게, 더욱 정확한 의미로 사용된다. 대중을 중심으로 한 담론에서, 반지성주의자들은 정치상·학문상 엘리트에 맞서는 대중을 옹호하는 사람을 자처하고 또 그렇게 받아들여진다. 그 사람들은 배운 사람들은 절대 다수의 관심사와 유리된 계층이며, 대중과 유리된 그 사람들이 정치에 관계된 담론과 고등교육을 독점한다고 주장한다. 반지성주의는 전체주의다운 독재정체에서 정치에 관계된 이견을 압살하려고 흔히 나타나는 양상이다. 아돌프 히틀러의 《나의 투쟁》 따위에서 나타나는 국가사회주의도이칠란트노동자당의 포퓰리즘 레토릭은 반지성주의를 매우 흔하게 나타낸다. 반지성주의의 극도에 도달한 정치에 관계된 형태는 1970년대 폴 포트와 크메르 루주 정권 치하의 캄보디아(당시 국호 민주 캄푸치아)에서 나타났다. 또한 종교에 딸린 반지성주의는 과학의 바탕에서 본 정확성이나 타당성이 있는 사실들을 공격해야 할 대상으로 생각하게 하거나 과학의 바탕에서 본 정확성이나 타당성이 있는 지식의 습득을 일부러 차단하는 형태로 나타나기도 하는데 일부 근본주의적 교회에서 받아들여지는 창조과학과 지적설계가 그것을 대표할 정도로 전형이 될 만하거나 특징이 있는 예이다. 이들은 과학의 바탕에서 본 정확성이나 타당성이 있는 사실을 일부러 왜곡하거나 이것을 교육받은 사람들을 적으로 규정하며, 관찰 가능한 사실인 진화를 비롯한, 과학의 바탕에서 본 정확성이나 타당성이 있는 지식의 습득을 일부러 방해하는 일을, 예를 들어 스콥스 재판과 같은 일을 벌이기도 했다. 이런 반지성주의가 극단화해 교과서 진화론 삭제 사건과 같은 사회문제가 일어나기도 했다. (ko)
- Antyintelektualizm – termin oznaczający sprzeciw wobec intelektualizmu albo postawę wrogą wobec intelektualistów i ich roli w społeczeństwie. Antyintelektualista jest więc przeciwieństwem tak zwanych „jajogłowych” rozumianych jako naukowcy, historycy i filozofowie oraz racjonaliści i empirycy. Według Hofstadtera można wyróżnić trzy typy antyintelektualizmu: religijny, populistyczny i bezrefleksyjny instrumentalizm. Za przyczynę wzrostu antyintelektualizmu w Europie w czasach współczesnych uznaje się rozwój , paranauk i pseudonauk. (pl)
- Anti-intelectualismo descreve um sentimento de hostilidade em relação a, ou suspeição de, intelectuais e seus objetos de pesquisa. Isto pode ser expresso de várias formas, tais como ataques aos méritos da ciência, educação, arte ou literatura. Em geral, o anti-intelectualismo se justifica mediante os argumentos de ideologias e pragmatistas. Entre as suas motivações mais comuns, podemos enumerar: ressentimento de pessoas pouco instruídas contra eruditos; hostilidade em relação ao trabalho realizado pelos intelectuais, como educação, pesquisa, crítica social e cultura, literatura; acusação de parasitismo social (os intelectuais não teriam uma "função" econômica na sociedade, sendo esta ultima compreendida, portanto, de maneira organicista); acusações de subversão e morbidez. (pt)
- Antiintellektualism är en misstro gentemot intellektuella individers förmåga till att med förståndets begripa teoretiska och praktiska fenomen ur ett universellt objektivt perspektiv genom vetenskap och beprövad erfarenhet. Istället menar antiintellektuella att världen blir begripligt med endast viljan och känslan, det vill säga; subjektiva upplevelser. Oftast tolkas de upplevelserna inom ramarna för klass, Etnicitet, drifter, instinkter och i vissa fall religion. Antiintellektualism var ett framträdande drag inom bland annat primitivism, populism, leninism, stalinism, maoism, nazism och fascism. [källa behövs] (sv)
- Антиінтелектуалі́зм — недовіра й ворожість щодо інтелекту, інтелектуальності та інтелектуалів, яке зазвичай виражається в ставленні до освіти, філософії, літератури, мистецтва й науки як до непрактичного, непотрібного, гідного зневаги. Антиінтелектуали часто претендують на роль заступників та друзів простого народу, борців проти політичного й академічного елітизму. Вони звинувачують освічені верстви у відриві від щоденних турбот більшості, а також у тому, що інтелектуали підпорядкували собі політичну діяльність і вищу освіту. Нерідко на позиціях антиінтелектуалізму стоять люди, які самі належать до інтелектуалів. (uk)
- Антиинтеллектуализм — отрицание возможности познания при помощи разума, связанное с приматом нерационального познания и восприятия мира (иррационализм и фидеизм). В бытовом смысле — враждебность и недоверие к интеллектуалам и интеллектуальной работе. Может выражаться в различных формах, таких как нападки на науку, литературу или систему образования. Возник как реакция на научно-техническую революцию. Связан с недоверием масс к образованию, не носящему практического характера. Американский публицист Герберт Аптекер писал: «В империалистическом обществе, находящемся в стадии прогрессирующего маразма, — а США уже поражены им — страх правителей перед человечностью всё более усиливается. Они страшатся чувства социального долга, коллективизма, любви, сострадания, мужества, солидарности, недовольства существующим порядком. Но главный их враг — человеческий разум». То же самое[уточнить] отмечает и физик Р. Хофштадтер, назвавший свою книгу «». (ru)
- 反智主义（英語：anti-intellectualism），又稱作反智論、反智识主义或知識無用論，是一種存在於文化或思想中的態度，而不是一套思想理論。反智主義可分為兩大類：一是對於智性（intellect）、知識的反對或懷疑，認為智性或知識對於人生有害而無益。另一種則是对於知识分子的怀疑和鄙视。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- Antiintellektualismus bezeichnet die ideologische Ablehnung Intellektueller und gut gebildeter Personen. Diese Diskriminierungsform tritt besonders in extremen politischen Ideologien aber auch in modernen Gesellschaften in abgeschwächter Form auf. (de)
- L’anti-intellectualisme peut désigner une attitude ou une doctrine philosophique, consistant à montrer de l'hostilité et de la méfiance vis-à-vis de l’intelligence, des intellectuels et de l'intellectualisme en général, habituellement dirigé contre l'éducation, le système universitaire, les élites intellectuelles et scientifiques ou l'« intelligentsia ». Les partisans de l'anti-intellectualisme opposent généralement à ces groupes une apologie du bon sens populaire, de la spontanéité ou démocratisme, les élites intellectuelles pouvant être accusées de corruption, de dégénérescence d'élitisme ou de complotisme. (fr)
- 反知性主義（はんちせいしゅぎ、英語: anti-intellectualism）または反主知主義（はんしゅちしゅぎ）とは、英語辞典によれば、知識人と知的理論に向けられる反対・敵意を指す言葉。1904年に「反～ ＋ 知性主義〔主知主義〕」と「反知性〔反主知〕 ＋ ～主義」から発生した言葉として、語源辞典に掲載されている。『ブリタニカ国際大百科事典 小項目事典』によると、反知性主義的哲学は19世紀末にニーチェなどの思想として現れ、結束主義〔ファシズム〕運動へ繋がったとされる。反知性主義・反主知主義という言葉は、知識人および知的活動への敵対的で嫌悪的な感覚を指し、また、実際的解決と現実理解において知力と理由は重要でないという信念・教義をも指す。 「知性主義（主知主義）」も参照 (ja)
- Antyintelektualizm – termin oznaczający sprzeciw wobec intelektualizmu albo postawę wrogą wobec intelektualistów i ich roli w społeczeństwie. Antyintelektualista jest więc przeciwieństwem tak zwanych „jajogłowych” rozumianych jako naukowcy, historycy i filozofowie oraz racjonaliści i empirycy. Według Hofstadtera można wyróżnić trzy typy antyintelektualizmu: religijny, populistyczny i bezrefleksyjny instrumentalizm. Za przyczynę wzrostu antyintelektualizmu w Europie w czasach współczesnych uznaje się rozwój , paranauk i pseudonauk. (pl)
- 反智主义（英語：anti-intellectualism），又稱作反智論、反智识主义或知識無用論，是一種存在於文化或思想中的態度，而不是一套思想理論。反智主義可分為兩大類：一是對於智性（intellect）、知識的反對或懷疑，認為智性或知識對於人生有害而無益。另一種則是对於知识分子的怀疑和鄙视。 (zh)
- معاداة الفكر أو معاداة العقلانيّة، وكذلك عبادة الجهل هي النزعة المعادية للفكر وهي العداء أو اللامبالاة حيال العلم والثقافة والتفكير المثقف وازدراءه ومناهضة ذلك. ويرد هذا المصطلح بوصف العامة والخاصة من الشعبويين في سياق تصنيف الناس سياساً أو احتماعياً. معاداة الفكر مصطلحٌ فضفاضٌ، لا يأتي من نظرية، بل يُطلق جُزافاً، ومن جهات متباينة لوصف سلوكيات أناس آخرين لا يتبعون ما يراه القائل حديثاً أوعلمياً أوفكرياً. وإن كان الفيلسوف التونسي محمد المزوغي، يعتقد بأن ميشيل فوكو، صاحب ما بعد الحداثة، يتميز بمعاداة الفكر والعقلانية والتشكيك بها. (ar)
- L'antiintel·lectualisme és una posició filosòfica que critica la intel·ligència pura com eina suprema de coneixement, i vol rehabilitar el paper de la sensibilitat, la imaginació o la intuïció sigui al context polític, religiós, artístic o científic. (ca)
- Anti-intellectualism is hostility to and mistrust of intellect, intellectuals, and intellectualism, commonly expressed as deprecation of education and philosophy and the dismissal of art, literature, and science as impractical, politically motivated, and even contemptible human pursuits. Anti-intellectuals present themselves and are perceived as champions of common folk—populists against political and academic elitism—and tend to see educated people as a status class that dominates political discourse and higher education while being detached from the concerns of ordinary people. (en)
- El antiintelectualismo es la hostilidad y desconfianza hacia el intelecto, los intelectuales y la actividad intelectual, generalmente, expresadas en escarnio de la educación, filosofía, literatura, arte y ciencia como poco prácticas y despreciables. Alternativamente, los autodenominados intelectuales, que supuestamente no logren asimilar los rigurosos estándares académicos, pueden ser descritos como antiintelectuales. Los antiintelectuales se suelen percibir y presentarse públicamente como defensores de la gente común —populistas contra elitismo político y académico— al proponer que los educadores son una clase social distante de las preocupaciones cotidianas de la mayoría, dominando el discurso político y la educación superior. (es)
- Antiintelektualismoa jarrera edo doktrina filosofiko bat izan daiteke, adimenarekiko, intelektualekiko, eta intelektualismoarekiko etsaitasunean eta mesfidantzan datzana. Oro har, beldur hori hezkuntzaren, unibertsitate-sistemaren, elite intelektual eta zientifikoen edo "adimenaren" aurka zuzendu ohi da. Txandaka, estandar akademiko zorrotzak barneratzea lortzen ez duten beren burua intelektual izendatuak antiintelektual gisa deskriba daitezke. Antiintelektualak jende arruntaren aldeztaile gisa ikusi eta aurkeztu ohi dira, populistak elitismo politiko eta akademikoaren aurka, hezitzaileak gehiengoaren eguneroko kezketatik urrun dauden klase sozial bat direla proposatzean, diskurtso politikoa eta goi-mailako hezkuntza menperatuz. (eu)
- L'anti-intellettualismo è l'ostilità e la diffidenza verso l'intelletto, gli intellettuali e l'intellettualismo, comunemente espresso come deprecazione dell'istruzione e della filosofia e il rifiuto dell'arte, la letteratura e la scienza considerate attività impraticabili, politicamente motivate e persino spregevoli. Gli anti-intellettuali si presentano e sono percepiti come difensori della gente comune contro l'elitarismo politico e accademico e tendono a vedere le persone istruite come una classe di persone che domina il discorso politico e l'istruzione superiore, ignorando le preoccupazioni della gente comune. (it)
- 반지성주의(反知性主義, 영어: Anti-intellectualism) 또는 반주지주의(反主知主義)는 지성, 지식인, 지성주의를 적대하는 태도와 불신을 말하며, 주로 교육, 철학, 문학, 예술, 과학이 쓸데없고 경멸스럽다는 조롱의 형태로 나타난다. 지성주의의 반대어이다. 또는, 학계의 엄격한 기준에 부합하기에 실패한 자칭 지식인들을 반지성주의자라고 하기도 한다. 다만 이때에는 사이비 지식인(pseudo-intellectualism)이라는 표현이 더욱 흔하게, 더욱 정확한 의미로 사용된다. 대중을 중심으로 한 담론에서, 반지성주의자들은 정치상·학문상 엘리트에 맞서는 대중을 옹호하는 사람을 자처하고 또 그렇게 받아들여진다. 그 사람들은 배운 사람들은 절대 다수의 관심사와 유리된 계층이며, 대중과 유리된 그 사람들이 정치에 관계된 담론과 고등교육을 독점한다고 주장한다. (ko)
- Anti-intellectualisme is een stroming die zich afzet tegen een elitaire houding van intellectuelen. Indien er sprake is van een elitaire intellectuele gemeenschap die haar eigen mening voortdurend boven die van het minder intellectuele volk stelt kan dit leiden tot een sentiment van vijandigheid of afkeer tegenover intellectuelen, intellectuele activiteiten en academia. Anti-intellectualisme uit zich in aanvallen tegen wetenschap, onderwijs of literatuur, het heeft geen zin een dialoog aan te gaan met een intellectuele elite die haar eigen mening boven die van anderen stelt. (nl)
- Антиинтеллектуализм — отрицание возможности познания при помощи разума, связанное с приматом нерационального познания и восприятия мира (иррационализм и фидеизм). В бытовом смысле — враждебность и недоверие к интеллектуалам и интеллектуальной работе. Может выражаться в различных формах, таких как нападки на науку, литературу или систему образования. Возник как реакция на научно-техническую революцию. Связан с недоверием масс к образованию, не носящему практического характера. (ru)
- Anti-intelectualismo descreve um sentimento de hostilidade em relação a, ou suspeição de, intelectuais e seus objetos de pesquisa. Isto pode ser expresso de várias formas, tais como ataques aos méritos da ciência, educação, arte ou literatura. (pt)
- Antiintellektualism är en misstro gentemot intellektuella individers förmåga till att med förståndets begripa teoretiska och praktiska fenomen ur ett universellt objektivt perspektiv genom vetenskap och beprövad erfarenhet. Istället menar antiintellektuella att världen blir begripligt med endast viljan och känslan, det vill säga; subjektiva upplevelser. Oftast tolkas de upplevelserna inom ramarna för klass, Etnicitet, drifter, instinkter och i vissa fall religion. (sv)
- Антиінтелектуалі́зм — недовіра й ворожість щодо інтелекту, інтелектуальності та інтелектуалів, яке зазвичай виражається в ставленні до освіти, філософії, літератури, мистецтва й науки як до непрактичного, непотрібного, гідного зневаги. Антиінтелектуали часто претендують на роль заступників та друзів простого народу, борців проти політичного й академічного елітизму. Вони звинувачують освічені верстви у відриві від щоденних турбот більшості, а також у тому, що інтелектуали підпорядкували собі політичну діяльність і вищу освіту. (uk)
|
