| dbo:abstract
|
- A la mitologia Mesopotàmica, Irkalla (Accadi, també Ir-Kalla, Irkalia), Kur (sumeri) o Ersetu (Accadi) és l'inframón del que no hi ha cap retorn. També era anomenad terra del no retorn, Kurnugia en sumeri i Erset la tari en Accadi. Kur és governat per la deessa Ereixkigali i el seu consort, el déu de la mort Nergal. Irkalla era originàriament un altre nom per Ereshkigal, qui va governar el inframón en solitari fins que Nergal va ser enviat al inframón i va seduir Ereshkigal (a la mitologia babilònica). Ambdós la deitat i la ubicació van ser anomenats Irkalla, tal com passava amb Hades a la mitologia grega. L'inframón sumeri era un lloc per els cossos dels morts després de la seva mort. El viatge al món dels morts passava a través de set portes en el seu viatge a través del portal deixant articles de roba i ornaments a cadascuna de les portes, no necessàriament per elecció, ja que hi hi havia un guardià a cada porta que agafava un peatge pel passatge i per evitar que els morts anèssin per un camí incorrecte. Els cossos dels morts es descomponen al més enllà de la mateixa manera com ho farien al món dels vius. En ser una destinació subterrània on van els morts, Irkalla és similar al Sheol de la Bíblia hebrea o al Hades de la mitologia grega clàssica. És diferent d'altres versions més esperançadores del més enllà, com la que tenien els contemporanis egipcis i posteriorment a la filosofia Platònica, al judaisme, i al cristianisme. Irkalla també és diferent del Tàrtar grec i la perspectiva cristiana del infern. A Irkalla no hi ha cap càstig o recompensa, sent més aviat una versió més trista de la vida al món dels vius, tenint Erishkigal un doble paper d'alcaid i guardià dels morts més que un governant sinistre com Satan o els déus de la mort d'altres religions. (ca)
- إركالا، إركاليا بالأكادية، كور بالسومرية إرسيتو بالأكادية هي العالم سفلي التي لا عودة منه. كانت تسمى أيضاً أرض اللاعودة، كورنوجيا بالسومرية و إيرست لا تاري بالأكادية. كور تحكمها الآلهة ارشكيجال وقرينها، إله الموت نيرغال. إركالا كانت في الأصل اسم آخر لإيريشكيغال، الذي يحكم العالم السفلي وحده حتى تم إرسال نيرغال إلى العالم السفلي وإغواء إيريشكيغال (في الأساطير البابلية). كل من الإله والموقع كانا يسمان إركالا، يشبه إلى حد كبير كيف أن هاديس في الأساطير اليونانية هو أسم كل من العالم السفلي و الإله الذي يحكمها. كان العالم السفلي السومري مكانًا لجثث الموتى بعد الموت. من يمّر من خلال البوابات السبعة في رحلته عبر البوابة إلى العالم السفلي يترك قطعة من ملابسه ومن الزينة عند كل بوابة، وليس بالضرورة بالاختيار حيث كان هناك وصيًا عند كل بوابة لأستخراج عتبة مرور واحدة وللمحافظة على عدم مرور أحدهم بالطريق الخطأ. الأرواح الحية من الموتى فقط تتحدث في أتصال مع هذا العالم السفلي عندما يوضع شخص هنا قبل موته أو قتله خطأ ويمكن أنقاذها. تتحلل جثث الموتى في هذه الآخرة، كما يحدث في العالم أعلاه. كوجهة تحت الأرض لجميع الذين يموتون, إركالا تشبه الهاوية من الكتاب المقدس العبري أو هاديس في الأساطير الكلاسيكية اليونانية. وهو يختلف عن الإصدارات الأكثر آمالاً من الآخرة، مثل تلك التي تصورها المصريون المعاصرون وفي وقت لاحق في الفلسفة الأفلاطونية واليهودية والمسيحية. ومع ذلك، تختلف إركالا عن تارتاروس اليوناني والمنظور المسيحي من الجحيم. لم يكن هناك أي عقاب أو مكافأة، ينظر إليها على أنها نسخة أكثر كآبة من الحياة أعلاها، وينظر إلى إيريشكيغال على حد سواء كحارس وصديق للموت بدلاً من حاكم شرير مثل الشيطان أو آلهة الموت في الأديان الأخرى. لدى العالم السفلي أسماء مختلفة، بعضها استُخدم للأرض وسطح الأرض أيضًا. الأسماء السومرية هي: آ.را, آرالي, بور, غانزير, إيديم, كي, كير5, كيشي, كوكّو (الظلام), كور, كور.جي, كورجي / كورنوجيا (أرض اللاعودة)، لام / لاما, لامو, أوراش2, أوروغال / إيرغال (القبر / المدينة العظيمة), زي. الأسماء الأكادية هي: أمّاتو, آرالّي / أرالّو, بيت ددوموزي (بيت تموز),دانّينو, إيرشتو, إيرشيتو لا تاري (أرض اللاعودة)، غانزر / كانيسورّا, هاشتو, إركالا, كيورو, كوكّو (الظلام)، كورنوغو (أرض اللاعودة)، لامّو, ماتو شابليتو, قاقّارو. (ar)
- Στη σουμεριακή μυθολογία, η Ιρκάλλα είναι ο Κάτω Κόσμος, ο κόσμος των νεκρών, από τον οποίο δεν υπάρχει επιστροφή. Στην Ιρκάλλα βασιλεύουν ο θεός του θανάτου κι η θεά Ερεσκιγκάλ, αδερφή της Ινάννα. Μερικές φορές, η ίδια η Ερεσκιγκάλ ονομάζεται και Ιρκάλλα, όπως και στην Ελληνική μυθολογία η ονομασία Άδης αναφερόταν και στο θεό του Κάτω Κόσμου και στον ίδιο τον Κάτω Κόσμο. (el)
- The ancient Mesopotamian underworld, most often known in Sumerian as Kur, Irkalla, Kukku, Arali, or Kigal and in Akkadian as Erṣetu, although it had many names in both languages, was a dark, dreary cavern located deep below the ground, where inhabitants were believed to continue "a shadowy version of life on earth". The only food or drink was dry dust, but family members of the deceased would pour libations for them to drink. In the Sumerian underworld, there was no final judgement of the deceased and the dead were neither punished nor rewarded for their deeds in life. A person's quality of existence in the underworld was determined by their conditions of burial. The ruler of the underworld was the goddess Ereshkigal, who lived in the palace Ganzir, sometimes used as a name for the underworld itself. Her husband was either Gugalanna, the "canal-inspector of Anu", or, especially in later stories, Nergal, the god of war. After the Akkadian Period (c. 2334–2154 BC), Nergal sometimes took over the role as ruler of the underworld. The seven gates of the underworld are guarded by a gatekeeper, who is named Neti in Sumerian. The god Namtar acts as Ereshkigal's sukkal, or divine attendant. The dying god Dumuzid spends half the year in the underworld, while, during the other half, his place is taken by his sister, the scribal goddess Geshtinanna, who records the names of the deceased. The underworld was also the abode of various demons, including the hideous child-devourer Lamashtu, the fearsome wind demon and protector god Pazuzu, and galla, who dragged mortals to the underworld. (en)
- Irkalla (Große Stadt) ist der akkadische Beiname und Wohnort der Unterwelts-Göttin Ereškigal und von Namtaru. Der Begriff Irkalla steht in der mesopotamischen Mythologie auch als Synonym für das Totenreich.Die Unterwelt ist unter anderem in folgenden Epen beschrieben:
* Gilgameš-Epos
* Gilgamesch, Enkidu und die Unterwelt
* Inannas Gang in die Unterwelt
* Ištars Höllenfahrt Im Gilgamesch-Epos ist die Beschreibung von Irkalla als Totenstadt der Erzählung Ištars Höllenfahrt wörtlich entnommen: „(Kurnugia), Haus des Dunklen, Sitz der Irkalla, Haus, aus dem jene, die es betreten, nie mehr herauskommen können, das Haus, dessen Bewohner beraubt sind des Lichtes, dort, wo aus Staub ihre Nahrung und ihre Speise aus Lehm besteht. Mit einem Federkleid sind sie dort wie Vögel angetan, auch dürfen sie das Licht nicht schauen, denn sie sitzen im Finstern. Auf Tor und Riegel lagert der Staub. Über das Haus des Staubes ist Totenstille gegossen.“ – Gilgamesch-Epos, 7. Tafel, 184-192 "Inannas Gang in die Unterwelt" beschreibt Irkalla, den Wohnort Ereschkigals und Namtarus als einen Ort, wo es Essen gibt, aber es ist nicht essbar, es Wasser gibt, aber es ist nicht trinkbar; Kunst und Handwerk sind unbekannt, und die Lippen sind blutbefleckt. In der mesopotamischen Mythologie kamen die Seelen aller Toten (Gidim), unabhängig davon was sie in ihrem Leben getan hatten, nach Irkalla. Als entscheidend für ihr dortiges Befinden wurde die Art ihrer Beerdigung angesehen, da geglaubt wurde, dass es ihnen ohne Speis- und Trankopfer schlecht gehen würde und sie die Lebenden heimsuchen. Am schlimmsten erginge es allerdings jenen, welche gar nicht beerdigt wurden: Diese würden nicht einmal als Gidim weiterexistieren. Es bestehen Annahmen, nach denen Schätze in wohlhabenden Gräbern als Opfergaben für Utu und die Anunnaki gedacht gewesen seien, damit es den Verstorbenen in Irkalla besser ergehe. (de)
- En la mitología babilónica, Irkalla, Ir-Kalla o Irkalia es el inframundo del que no se vuelve. También es llamado Arali, Kigal, Gizal o el mundo inferior. Irkalla está regido por la diosa Ereshkigal y su consorte, el Nergal. Irkalla fue originalmente otro nombre para Ereshkigal, que gobernaba el inframundo sola, hasta que Nergal fue enviado a los infiernos y sedujo a Ereshkigal (en la mitología sumeria, acadia, asiria y babilónica). Tanto la deidad como el lugar fueron denominados Irkalla, de manera similar a como Hades, en la mitología griega, es tanto el nombre del inframundo como el del dios que lo gobierna. El mundo inferior sumerio-babilonio era un vasto y vacío lugar en penumbra muy profundo bajo tierra donde las almas de los muertos existirían después de la muerte. Se pasaba a través de las en su viaje a través del portal al mundo inferior dejando prendas de vestir y ornatos en cada puerta, y no necesariamente por elección, ya que había un guardián en cada puerta para obtener un peaje cada vez que se pasaba y para impedir que se tomase un camino equivocado. Los espíritus de los muertos vagarían por allí eternamente, regresando a veces en forma de fantasma o espectro, especialmente los que habían muerto antes de tiempo, por accidentes, suicidio o asesinato. A veces se creía que los cuerpos de los muertos se descomponen en este más allá, como lo harían en el mundo superior. Como destino subterráneo para todos los que mueren, Irkalla es similar al Sheol de la Biblia hebrea o al Érebo anterior al Hades de la mitología clásica griega y que luego formará parte de este como morada de los muertos comunes, siendo reservado el Tártaro para los malvados y los Campos Elíseos para los héroes. Es muy diferente a las visiones más esperanzadas del más allá de sus contemporáneos egipcios y que más tarde aparecieron en la filosofía platónica, el judaísmo y el cristianismo. A pesar de que pueda ser visto como una especie de infierno desde una perspectiva cristiana, hay que tener en cuenta que Irkalla no tenía castigo o recompensa (que creían tenían lugar en la vida terrena, con suerte, prosperidad y larga vida para los buenos y desgracias, infortunio y enfermedad para los malos), siendo más bien visto como una versión más triste de la vida anterior, con Ereshkigal jugando un papel como alcaide y guardiana de los muertos en lugar de ser una siniestra gobernante, como Satanás o los dioses de la muerte de otras religiones. (es)
- Irkalla, baita Ir-Kalla edo Irkalia, sumerieraz "Hiri handia", Mesopotamiar mitologian bertatik itzultzen ez den azpimundua da. Beste izenak ere jaso ditu, esaterako, Arali, Kigal, Gizal edo azpiko mundua. Irkalla jainko-jainkosa batzuen menpe dago: Ereshkigal eta bere ezkontide den , heriotzaren jainkoa. (eu)
- Dunia Bawah Sumeria Kuno, dalam bahasa Sumeria dikenal sebagai Kur, Irkalla, Kukku, Arali, atau Kigal dan dalam bahasa Akkadia disebut Erṣetu, meskipun memiliki banyak nama dalam kedua bahasa tersebut, tempat yang dimaksud merupakan sebuah gua yang gelap dan suram yang terletak jauh di bawah tanah, penduduknya diyakini melanjutkan "versi kehidupan yang gelap di bumi". Satu-satunya makanan atau minuman yang tersedia adalah debu kering, tetapi anggota keluarga dari almarhum akan menuangkan libasi sebagai minuman mereka. Tidak seperti kehidupan setelah kematian lainnya dari dunia kuno, di Dunia Bawah versi Sumeria, tidak ada penghakiman terakhir atas orang yang meninggal dan orang mati tidak dihukum atau diberi pahala atas perbuatan mereka sewaktu masih hidup. Kualitas keberadaan seseorang di dunia bawah ditentukan oleh kondisi penguburannya. (in)
- Les Enfers mésopotamiens, ou Kur (« montagne » en sumérien), Ershetu (« terre » en akkadien), Irkalla (« grande cité » en akkadien), sont le séjour des morts des Mésopotamiens. Ils sont aussi nommés Arallu (« Grand En-bas ») ou Ganzer. Ce lieu apparaît dans plusieurs mythes ou épopées mésopotamiens comme la Descente d'Inanna aux Enfers, Nergal et Ereshkigal, Enlil et Ninlil ou encore l’Épopée de Gilgamesh ainsi que dans de nombreux textes d'exorcisme. Selon les époques ou les mythes, les Enfers mésopotamiens, situés sous terre, sont parfois représentés comme une grande citadelle aux sept portails qui donnent accès au séjour des morts. Un grand fleuve coule devant l'un de ces portails : l'Hubur qui sépare le monde des morts de celui des vivants. Les Enfers sont dirigés par la déesse Ereshkigal ou le dieu Nergal. Ils sont gérés par le vizir Namtar ou les juges Anunnaki et l’entrée est surveillée par Petû le portier. Les chemins pour parvenir aux Enfers sont nombreux : une longue traversée du désert aride et sec, une échelle entre Ciel et Enfers, les failles creusées dans la croûte terrestre ou tout simplement la tombe où est placé le mort. Parmi les différents aspects que la mort peut revêtir, les Mésopotamiens retiennent son caractère inévitable : « il s’en va vers son destin » ou « son destin l’a saisi ». Le mort laisse son cadavre derrière lui et part vers les Enfers, sous la forme d’un Etemmu (ou fantôme). À l'entrée des Enfers, l’Etemmu ne subit pas de jugement. Exception faite des rois et des princes, le sort des morts est le même pour tous : vivre une existence morne, insipide et sans affection dans l’Ershetu. Cependant, l'esprit du mort peut être rappelé parmi les vivants désireux de lui poser des questions ou d'intercéder auprès des dieux. Mais en cas de mauvais renvoi aux Enfers ou en l'absence de tombe ou de rites funéraires, l'esprit du mort erre à travers la steppe à la recherche du Ganzer. Il devient alors indésirable car il peut créer de nombreuses maladies chez les vivants, aussi existe-t-il de nombreux rites d'exorcismes destinés à renvoyer les esprits des morts dans le Grand En-bas. La morne existence de l’Etemmu aux Enfers peut être allégée par les rites funéraires et par une sépulture confortable. Le mort est toujours enterré. Sa sépulture peut aller de la simple fosse au mausolée royal en passant par la tombe, le caveau, la jarre ou un simple caisson d'argile. Les funérailles et l’exécution des rites sont assurés par le plus vieux descendant masculin. Les vivants répètent quotidiennement le nom des ancêtres morts tout en déposant un peu de nourriture et de boisson sur leur tombe ou le sol. Ils mènent aussi le rituel mensuel du Kispu, un repas funèbre partagé entre vivants et morts. D’où la nécessité pour chaque vivant de laisser derrière lui beaucoup d’enfants. En échange de rituels funèbres, les morts peuvent intercéder auprès des dieux pour protéger leur descendance. (fr)
- Kur (Sumerisch) of Ersetu (Akkadisch) was in de Mesopotamische religie de onderwereld. Dit werd ook wel aangeduid als aarde zonder terugkeer, in het Sumerisch Kurnugia en in het Akkadisch Erset la tari. Deze onderwereld werd gesitueerd onder de wateren van abzu, het zoete water onder de aarde. Soms werd ernaar gerefereerd als naar 'de berg', soms als naar 'vijandig gebied'. Opdat niemand naar het land van de levenden zou terugkeren, werd de onderwereld door zeven muren omwald. Bij elk van de zeven poorten moest men iets van zijn kleding afnemen en achterlaten als symbool van aardse eigenschappen. Wanneer de overledene ten slotte de centrale kern bereikte was ie helemaal naakt en voor altijd in eeuwig duister gevangen. Ereshkigal, de godin van de onderwereld, had er haar troon en moest zich voeden met klei en vuil water. De onderwereld kende verschillende benamingen, waarvan enkele ook wel gebruikt werden om de aarde of het aardoppervlak aan te duiden. Sumerische namen zijn: a.rá, arali, bùr, ganzer, idim, ki, kir5, kiši, kukku (duisternis), kur, kur.gi, kunugi / kurnugia (aarde zonder terugkeer), lam / lamma, lamḫu, uraš, urugal / erigal (duistere / grote stad) en ZÉ. Akkadische namen zijn: ammatu, arali / arallû, bīt ddumuzi (huis van Dumuzi), danninu, erṣetu, erṣetu la târi (aarde zonder terugkeer), ganzer / kanisurra, ḫaštu, irkalla, kiūru, kukkû (duisternis), kurnugû (aarde zonder terugkeer), lammu, mātu šaplītu en qaqqaru. (nl)
- O antigo submundo da Mesopotâmia, mais frequentemente conhecido em sumério como Cur, Ircala, Cucu, Arali ou Quigal e em acádio como Ersetu era uma caverna escura e sombria localizada nas profundezas do solo, onde se acreditava que os habitantes continuavam "uma versão sombria da vida na Terra". A única comida ou bebida era pó seco, mas os familiares do falecido derramavam libações para eles beberem. Ao contrário de muitas outros pós-vida do mundo antigo, no submundo sumério, não havia julgamento final do falecido e os mortos não eram punidos nem recompensados por seus atos em vida. A qualidade de existência de uma pessoa no submundo era determinada por suas condições de sepultamento. A governante do submundo é a deusa Eresquigal, que vive no palácio de Ganzir, às vezes usado como um nome para o próprio submundo. Seu marido é Gugalana, o "inspetor do canal de Anu", ou, especialmente nas histórias posteriores, Nergal, o deus da morte. Após o período acadiano (c. 2334–2154 a.C.), Nergal às vezes assumia o papel de governante do submundo. Os sete portões do submundo são guardados por um porteiro chamado Neti em sumério. O deus Nantar atua como sucal de Eresquigal, ou assistente divino. O deus moribundo Dumuzi passa metade do ano no submundo, enquanto, na outra metade, seu lugar é ocupado por sua irmã, a deusa escriba Gestinana, que registra os nomes dos falecidos. O submundo também é o lar de vários demônios, incluindo o hediondo devorador de crianças Lamastu, o temível demônio do vento e deus protetor Pazuzu, e os , que arrastavam mortais para o submundo. (pt)
- Иркалла (Ир-калла) — в шумеро-аккадской мифологии — царство мёртвых, «нижний мир» (подземное царство), из которого нет возврата. Управляют Иркаллой богиня Эрешкигаль («великая подземная госпожа») и её супруг, бог Нергал («владыка обширного жилища»). Эрешкигаль также иногда упоминается под именем Иркалла. (ru)
- Стародавній месопотамський підземний світ, найчастіше відомий у шумерській мові як Кур, Іркалла, Кукку, Аралі чи Кігал, а в аккадській як Ершету, хоча в нього було багато імен обома мовами, це була темна, похмура печера, де вважали, що жителі продовжують «тіньову версію життя землі». Єдиною їжею чи напоєм був сухий пил, але члени сім'ї померлого розливали їм напої. На відміну від багатьох інших потойбічних життів стародавнього світу, в шумерському підземному світі не було остаточного вироку померлим, а мертві не були покарані, ні винагороджені за свої діяння за життя. Якість існування людини у підземному світі визначалося умовами його поховання. Правителькою підземного світу була богиня Ерешкігаль, яка жила в палаці Ганзір, іноді використовувалася як назва самого підземного світу. Її чоловіком був або Гугаланна, «інспектор каналів Ану», або, особливо у пізніших історіях, Нергал, бог війни. Після ( 2334–2154 рр. е.) Нергал іноді брав він роль імператора підземного світу. Сім воріт підземного світу охороняє комір, якого шумно називають Неті. Бог діє як суккал Ерешкігаль, або божественний супутник. Вмираючий бог Думузид проводить півроку у підземному світі, а іншу половину його місце займає його сестра, богиня-писар Гештинанна, що записує імена померлих.Підземний світ також був місцем проживання різних демонів, включаючи жахливого пожирача дітей Ламашту, страшного демона вітру та бога-захисника Пазузу та Галлу, що вабило смертних у підземний світ (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Στη σουμεριακή μυθολογία, η Ιρκάλλα είναι ο Κάτω Κόσμος, ο κόσμος των νεκρών, από τον οποίο δεν υπάρχει επιστροφή. Στην Ιρκάλλα βασιλεύουν ο θεός του θανάτου κι η θεά Ερεσκιγκάλ, αδερφή της Ινάννα. Μερικές φορές, η ίδια η Ερεσκιγκάλ ονομάζεται και Ιρκάλλα, όπως και στην Ελληνική μυθολογία η ονομασία Άδης αναφερόταν και στο θεό του Κάτω Κόσμου και στον ίδιο τον Κάτω Κόσμο. (el)
- Irkalla, baita Ir-Kalla edo Irkalia, sumerieraz "Hiri handia", Mesopotamiar mitologian bertatik itzultzen ez den azpimundua da. Beste izenak ere jaso ditu, esaterako, Arali, Kigal, Gizal edo azpiko mundua. Irkalla jainko-jainkosa batzuen menpe dago: Ereshkigal eta bere ezkontide den , heriotzaren jainkoa. (eu)
- Иркалла (Ир-калла) — в шумеро-аккадской мифологии — царство мёртвых, «нижний мир» (подземное царство), из которого нет возврата. Управляют Иркаллой богиня Эрешкигаль («великая подземная госпожа») и её супруг, бог Нергал («владыка обширного жилища»). Эрешкигаль также иногда упоминается под именем Иркалла. (ru)
- إركالا، إركاليا بالأكادية، كور بالسومرية إرسيتو بالأكادية هي العالم سفلي التي لا عودة منه. كانت تسمى أيضاً أرض اللاعودة، كورنوجيا بالسومرية و إيرست لا تاري بالأكادية. كور تحكمها الآلهة ارشكيجال وقرينها، إله الموت نيرغال. إركالا كانت في الأصل اسم آخر لإيريشكيغال، الذي يحكم العالم السفلي وحده حتى تم إرسال نيرغال إلى العالم السفلي وإغواء إيريشكيغال (في الأساطير البابلية). كل من الإله والموقع كانا يسمان إركالا، يشبه إلى حد كبير كيف أن هاديس في الأساطير اليونانية هو أسم كل من العالم السفلي و الإله الذي يحكمها. (ar)
- A la mitologia Mesopotàmica, Irkalla (Accadi, també Ir-Kalla, Irkalia), Kur (sumeri) o Ersetu (Accadi) és l'inframón del que no hi ha cap retorn. També era anomenad terra del no retorn, Kurnugia en sumeri i Erset la tari en Accadi. Kur és governat per la deessa Ereixkigali i el seu consort, el déu de la mort Nergal. (ca)
- Irkalla (Große Stadt) ist der akkadische Beiname und Wohnort der Unterwelts-Göttin Ereškigal und von Namtaru. Der Begriff Irkalla steht in der mesopotamischen Mythologie auch als Synonym für das Totenreich.Die Unterwelt ist unter anderem in folgenden Epen beschrieben:
* Gilgameš-Epos
* Gilgamesch, Enkidu und die Unterwelt
* Inannas Gang in die Unterwelt
* Ištars Höllenfahrt Im Gilgamesch-Epos ist die Beschreibung von Irkalla als Totenstadt der Erzählung Ištars Höllenfahrt wörtlich entnommen: – Gilgamesch-Epos, 7. Tafel, 184-192 (de)
- The ancient Mesopotamian underworld, most often known in Sumerian as Kur, Irkalla, Kukku, Arali, or Kigal and in Akkadian as Erṣetu, although it had many names in both languages, was a dark, dreary cavern located deep below the ground, where inhabitants were believed to continue "a shadowy version of life on earth". The only food or drink was dry dust, but family members of the deceased would pour libations for them to drink. In the Sumerian underworld, there was no final judgement of the deceased and the dead were neither punished nor rewarded for their deeds in life. A person's quality of existence in the underworld was determined by their conditions of burial. (en)
- En la mitología babilónica, Irkalla, Ir-Kalla o Irkalia es el inframundo del que no se vuelve. También es llamado Arali, Kigal, Gizal o el mundo inferior. Irkalla está regido por la diosa Ereshkigal y su consorte, el Nergal. Los espíritus de los muertos vagarían por allí eternamente, regresando a veces en forma de fantasma o espectro, especialmente los que habían muerto antes de tiempo, por accidentes, suicidio o asesinato. A veces se creía que los cuerpos de los muertos se descomponen en este más allá, como lo harían en el mundo superior. (es)
- Les Enfers mésopotamiens, ou Kur (« montagne » en sumérien), Ershetu (« terre » en akkadien), Irkalla (« grande cité » en akkadien), sont le séjour des morts des Mésopotamiens. Ils sont aussi nommés Arallu (« Grand En-bas ») ou Ganzer. Ce lieu apparaît dans plusieurs mythes ou épopées mésopotamiens comme la Descente d'Inanna aux Enfers, Nergal et Ereshkigal, Enlil et Ninlil ou encore l’Épopée de Gilgamesh ainsi que dans de nombreux textes d'exorcisme. (fr)
- Dunia Bawah Sumeria Kuno, dalam bahasa Sumeria dikenal sebagai Kur, Irkalla, Kukku, Arali, atau Kigal dan dalam bahasa Akkadia disebut Erṣetu, meskipun memiliki banyak nama dalam kedua bahasa tersebut, tempat yang dimaksud merupakan sebuah gua yang gelap dan suram yang terletak jauh di bawah tanah, penduduknya diyakini melanjutkan "versi kehidupan yang gelap di bumi". Satu-satunya makanan atau minuman yang tersedia adalah debu kering, tetapi anggota keluarga dari almarhum akan menuangkan libasi sebagai minuman mereka. Tidak seperti kehidupan setelah kematian lainnya dari dunia kuno, di Dunia Bawah versi Sumeria, tidak ada penghakiman terakhir atas orang yang meninggal dan orang mati tidak dihukum atau diberi pahala atas perbuatan mereka sewaktu masih hidup. Kualitas keberadaan seseorang di (in)
- Kur (Sumerisch) of Ersetu (Akkadisch) was in de Mesopotamische religie de onderwereld. Dit werd ook wel aangeduid als aarde zonder terugkeer, in het Sumerisch Kurnugia en in het Akkadisch Erset la tari. Deze onderwereld werd gesitueerd onder de wateren van abzu, het zoete water onder de aarde. Soms werd ernaar gerefereerd als naar 'de berg', soms als naar 'vijandig gebied'. Ereshkigal, de godin van de onderwereld, had er haar troon en moest zich voeden met klei en vuil water. (nl)
- O antigo submundo da Mesopotâmia, mais frequentemente conhecido em sumério como Cur, Ircala, Cucu, Arali ou Quigal e em acádio como Ersetu era uma caverna escura e sombria localizada nas profundezas do solo, onde se acreditava que os habitantes continuavam "uma versão sombria da vida na Terra". A única comida ou bebida era pó seco, mas os familiares do falecido derramavam libações para eles beberem. Ao contrário de muitas outros pós-vida do mundo antigo, no submundo sumério, não havia julgamento final do falecido e os mortos não eram punidos nem recompensados por seus atos em vida. A qualidade de existência de uma pessoa no submundo era determinada por suas condições de sepultamento. (pt)
- Стародавній месопотамський підземний світ, найчастіше відомий у шумерській мові як Кур, Іркалла, Кукку, Аралі чи Кігал, а в аккадській як Ершету, хоча в нього було багато імен обома мовами, це була темна, похмура печера, де вважали, що жителі продовжують «тіньову версію життя землі». Єдиною їжею чи напоєм був сухий пил, але члени сім'ї померлого розливали їм напої. На відміну від багатьох інших потойбічних життів стародавнього світу, в шумерському підземному світі не було остаточного вироку померлим, а мертві не були покарані, ні винагороджені за свої діяння за життя. Якість існування людини у підземному світі визначалося умовами його поховання. (uk)
|
