| dbo:abstract
|
- El videotex es defineix com una aplicació interactiva que permet difondre, a través d'una xarxa de telecomunicacions, informació de forma paginada subministrada per un sistema informàtic i visualitzada sobre un terminal i una línia telefònica. Ha quedat obsolet amb l'aparició d'internet i actualment ja no funciona. Es manté l'article com a font d'informació. El decodificador, que és el programari característic de les aplicacions de videotex, tendeix a presentar la informació en pàgines també denominades pantalles, les quals es transmeten o reben en bloc. Cada pantalla sol contenir un menú d'opcions que permet triar l'operació a realitzar. Una limitació important de l'actual generació de terminals és la baixa velocitat de la connexió d'aquests a la línia telefònica que és d'aproximadament 1200 bits per segon. (ca)
- Videotex war eine der ersten Umsetzungen eines Endbenutzer-Informationssystems. Beginnend mit den späten 1970er Jahren bis zu den frühen 2010ern wurde es benutzt, um Informationen (gewöhnlich Textseiten) an Benutzer in computerisierter Form auszuliefern, typischerweise dargestellt auf einem Fernsehgerät oder Computerterminal. In einer strikten Definition ist Videotex jedes System, das interaktiven Inhalt bereitstellt und auf einem Bildschirm darstellt, beispielsweise einem Fernsehgerät und typischerweise Modems verwendet, um Daten in beide Richtungen zu senden. Ein naher Verwandter ist Teletext, welcher Daten nur in eine Richtung sendet, üblicherweise im Fernsehsignal enthalten. Anders als das moderne Internet waren die traditionellen Videotex-Systeme stark zentralisiert. (de)
- El videotex, en España comercializado por Telefónica como Ibertex, se define como una aplicación interactiva que permite difundir, a través de una red de telecomunicación, información de forma paginada suministrada por un sistema informático y visualizada sobre un terminal y una línea telefónica. El decodificador, que es el software característico de las aplicaciones de videotex, tiende a presentar la información en páginas también denominadas pantallas, las cuales se transmiten o reciben en bloque. Cada pantalla suele contener un menú de opciones cuya selección controla las siguientes operaciones a realizar. Una limitación importante de la actual generación de terminales es la baja velocidad de la conexión de éstos a la línea telefónica, de aproximadamente 1200 bits por segundo. En España fue sustituido por InfoVía. (es)
- Le Vidéotex est un service de télécommunications permettant l'envoi de pages composées de textes et de graphismes simples à un utilisateur en réponse à une requête de ce dernier (interactivité). Ces pages sont destinées à être visualisées sur un écran cathodique, par exemple sur une télévision ou tout autre écran au format de la télévision. Le Minitel français est le terminal adapté à ce service. Le nom du terminal a fini par être utilisé, dans le langage courant, comme nom générique du service et est donc en français devenu synonyme de Vidéotex. Le service utilise une norme de communication basée sur une syntaxe de description des pages. Le service Télétel (ou Minitel) utilise la norme Antiope (Option 2 de la norme internationale T.100) Le service est généralement rendu par un système comportant des terminaux de type écran-clavier connectés par le réseau téléphonique commuté à un point d'accès spécifique assurant la connexion à un serveur au travers d'un réseau de transmission de données (en France le réseau Transpac de commutation de données par paquets) vers des serveurs, voire vers des terminaux pairs. Seul le service Télétel (aussi appelé Minitel, du nom du terminal), basé sur une option de consommation à la demande permise par l'utilisation de points d'accès Videotex intégrés comme autocommutateurs dans le réseau téléphonique commuté, a connu une exploitation commerciale d'une durée significative. Les services britannique (Prestel), allemand (Bildschirmtext), italien (Videotel), canadien (Télidon) et japonais (Captain), tous basés sur un système d'abonnement, n'ont pas connu de succès commercial et ont été arrêtés peu après la fin des phases d'expérimentation. Néanmoins, le système Viewdata (dont Prestel était la marque commerciale) continue d'être utilisé par les agences de voyages au Royaume-Uni. (fr)
- Videoteks adalah pelayanan informasi interaktif dari komputer pusat yang memungkinkan individu untuk meminta kerangka informasi dari komputer pusat melalui telepon atau kabel, untuk ditampilkan ada layar tampilan video (umumya televisi rumah). (in)
- 비디오텍스(videotex, interactive videotex)는 최종 사용자 정보 시스템의 초기 구현체들 가운데 하나이다. 1970년대 말부터 2010년대 초까지 사용자에게 컴퓨터같은 형식으로 정보를 전달하기 위해 사용되었으며 보통 텔레비전이나 단순 단말기에 표시되었다. 엄밀히 말해 비디오텍스는 상호작용 콘텐츠를 제공하고 이를 텔레비전 등 비디오 모니터로 표시하고 모델을 사용하여 양방향으로 데이터를 전송하는 시스템을 말한다. 가까운 친척격 단어로 한 방향으로만 데이터를 전달하고 보통은 텔레비전 신호로 인코딩되는 텔레텍스트가 있다. 이러한 시스템들은 모두 뷰데이터(viewdata)로 부른다. 현대의 인터넷과 달리 전통적인 비디오텍스 서비스들은 상당히 중앙 집중식이다. 더 넓은 정의로서 비디오텍스는 인터넷, 게시판 시스템, 온라인 서비스 제공자를 포함한 서비스, 심지어는 공항의 출발/도착 디스플레이를 의미하기 위해 사용될 수 있다. 프랑스의 미니텔을 제외하고 비디오텍스는 대중 시장에 그다지 매혹적인 부분은 아니었다. 1980년대 말까지 몇몇의 틈새 부문의 분야로 필연적으로 국한되었다. (ko)
- Videotex (or interactive videotex) was one of the earliest implementations of an end-user information system. From the late 1970s to early 2010s, it was used to deliver information (usually pages of text) to a user in computer-like format, typically to be displayed on a television or a dumb terminal. In a strict definition, videotex is any system that provides interactive content and displays it on a video monitor such as a television, typically using modems to send data in both directions. A close relative is teletext, which sends data in one direction only, typically encoded in a television signal. All such systems are occasionally referred to as viewdata. Unlike the modern Internet, traditional videotex services were highly centralized. Videotex in its broader definition can be used to refer to any such service, including teletext, the Internet, bulletin board systems, online service providers, and even the arrival/departure displays at an airport. This usage is no longer common. With the exception of Minitel in France, videotex elsewhere never managed to attract any more than a very small percentage of the universal mass market once envisaged. By the end of the 1980s its use was essentially limited to a few niche applications. (en)
- ビデオテックス (Videotex) は、電話回線を通じて、文字・画像・簡易動画を送受信するコンピュータネットワークシステム。家庭や企業にある情報端末機器と、画像や文字データを持つ情報センタを接続し、センタに保存された情報を情報端末機器に映し出す。汎用のパーソナルコンピュータ（パソコン）が、個人用にはまだ高価であった1980年代に登場した。Video と Text から作られた造語で、略称はVTX。 利用者は、テレビ受像機またはビデオモニターに接続した専用セットトップボックスから電話回線を使ってセンターに接続し、双方向の対話式でチケット予約やオンラインショッピング、天気予報などの各種情報提供サービスを受けることができる。現代よりも遥かに技術水準が低かった1980年代に限定的に普及し、1990年代にWorld Wide Webが登場すると急速にシェアを失って行った。現代のインターネットと基本的な利用形態が類似しており、技術的には先見の明があったが、一般人にはコンピュータすら理解されていなかった点や、ビデオテックス自体が回線速度や端末性能などの面で未熟すぎた点で時期尚早であったと言える。ビデオテックスは世界的にシェアが増えなかったものの、フランスでは政府による端末無料配布によりMinitelという方式が多数の家庭に普及していた。日本では電電公社が考案したニューメディアを象徴する通信テクノロジーとして鳴り物入りで登場したが、コンテンツに恵まれず商業的に失敗した。 (ja)
- Il videotex è stato il primo esempio di rete di telecomunicazioni per la diffusione di dati e messaggistica a livello mondiale. Il sistema, sviluppato dalla fine degli anni settanta fino alla metà degli anni ottanta del XX secolo, permetteva agli utenti di trasmettere informazioni (generalmente pagine di testo) che venivano visualizzate solitamente sul televisore di casa. (it)
- Wideoteks był jedną z najwcześniejszych realizacji systemu informacyjnego dla użytkownika końcowego. Od wczesnych lat 70 do połowy lat 80 był wykorzystywany do dostarczania informacji (zwykle w postaci stron tekstu) w formacie stosownym do wyświetlania na ekranie telewizora lub specjalnego terminala. W myśl szerszej definicji, termin wideoteks może odnosić się każdej podobnej usługi, obejmując internet, systemy biuletynów (BBS), usługodawców on-line czy tablice odlotów/przylotów na lotniskach. Według węższej definicji termin ten odnosi się tylko do dwukierunkowych usług informacyjnych, w przeciwieństwie do jednokierunkowych, takich jak teletekst. W porównaniu ze współczesnym internetem tradycyjne usługi wideoteksowe były bardzo scentralizowane. Francuski Minitel jest przykładem usługi wideoteksu, która prawdopodobnie odniosła największy sukces na świecie. Standard wideoteksu stanowią dokumenty CEPT, obecnie udostępniane w postaci dokumentów ETSI. (pl)
- Videotex was een interactief communicatiesysteem uit het einde van de 20e eeuw. In 1971 werd bij de BBC volop geëxperimenteerd met het aanbieden van tekstuele informatie aan consumenten via de televisie onder de naam 'Ceefax'. In datzelfde jaar werd door de Britse post 'View data' gedemonstreerd, 's werelds eerste videotexsysteem ('videotekst' bestond reeds als merknaam en daarom werd voor een afgekorte variant gekozen). Het lay-outprincipe was gebaseerd op het -protocol, met zeven kleuren, 40 karakters per regel en 24 regels per pagina. Videotex werd niet via een televisiesignaal verspreid, maar via een telefoonlijn met modem en werd hierdoor interactief. Pagina's werden geconsulteerd door menucijfers in te tikken of door rechtstreeks naar een paginanummer te springen (met het beroemde 'sterretje-paginanummer-hekje'). In Groot-Brittannië ging in september 1979 de videotexdienst 'Prestel' van start. Al een jaartje eerder kon Nederland op de Firato kennismaken met de Nederlandse variant 'Viditel' maar het duurde tot 1980 eer de PTT de dienst officieel lanceerde, bijna tegelijk met de teletekstdienst van de NOS. Enkele jaren later volgde de Belgische met '', dat tot aan zijn dood enkel een bedrijfspubliek bereikte. Bij Viditel was de meeste content (de pagina's) opgeslagen op de centrale hosts van KPN (of toen nog het staatsbedrijf PTT) en moesten informatie aanbieders de pagina's dus uploaden naar de Viditel host via een modem. Naast het officiële Viditel gingen in het begin van de jaren 80 ook diverse hobbyisten aan de slag met videotex, waardoor er een groot aanbod van diensten ontstond. Voor MSX-computers en pc's kwam serversoftware beschikbaar, zodat iedereen met een telefoonlijn zelf dienstaanbieder kon worden. Grootste concurrent van Viditel en VTN (zie hieronder) werd het in 1986 opgerichte , een initiatief van Curt Roth Sr. Met 80.000 leden en een eigen blad was het in Papendrecht gevestigde ComNet een goede locomotief voor hun eigen MT-Tel-videotexsoftware, dat op het einde zelfs voor mainframes werd geschikt gemaakt. Met een huurlijn werd een 'gateway'-verbinding gerealiseerd naar België. Boven op de telefoonkosten moesten gebruikers voor bepaalde diensten nog extra betalen, vaak per minuut. Het bedrijf wist onder de directie van Jonne van der Drift niet alleen belangrijke informatieleveranciers als ANWB, Kluwer en Postbank, maar ook een aantal investeerders aan te trekken, waaronder de Amro Bank en Wegener. Via de commissaris van Wegener kwam de directie in contact met PTT Telecom, tevens groot-aandeelhouder van concurrent VTN. Dit resulteerde in een overname van de aandelen door PTT en het bevriende bedrijf Getronics. De directie trok zich terug, de oorspronkelijke aandeelhouders achterlatend met een flinke winst op de investering. Maar het pioniersbedrijf bleek niet te passen in de strategie en cultuur van de eigen activiteiten en uiteindelijk liet de PTT-directie het bedrijf failleren. Een niet-commercieel netwerk was dat van de -databanken, die draaiden op de -software van QDR (later overgenomen door Avance, bestaat nog steeds). Het hostingsysteem was door hobbyisten ontwikkeld als antwoord op de dure MT-Tel software en kostte bij introductie 25 gulden. Verschillende populaire privé-databanken bundelden hun krachten tot één netwerk en zo werd het o.a. mogelijk om tegen lokaal tarief videotexberichten te versturen door Nederland, ongeveer zoals dat via BBS'en al kon. Teletekst en videotext hebben elkaar in de afgelopen jaren diverse keren ontmoet onder het mom van 'interactieve teletekst'. De meest bekende initiatieven waren 'Rits', 'Totaalnet', 'Thuisinfo' en in België ook 'RiTT'. Door een bepaalde teletekstpagina op te roepen en vervolgens een telefoonnummer te bellen, konden thuis voor de buis videotexpagina's worden opgeroepen. In een poging om meer consumenten te bereiken werd in 1989 Viditel opgevolgd tot Videotex Nederland en schakelde men over op een ander businessmodel. Tegen de bedoeling in bleef er een beperkte groep hangen op Viditel en bleven beide systemen naast elkaar bestaan. Wel kon je toegang krijgen tot Viditel via de nieuwe infrastructuur van Videotex Nederland. Viditel werd daardoor een van de diensten op het netwerk van VTN. De belangrijkste verschillen tussen beide diensten waren:
* voor Viditel had je een (duur) abonnement nodig en waren de kosten afhankelijk van hoeveelheid en typen informatie (pagina's) die opgevraagd werd, eventueel nog aangevuld met een tijd component. Bij Videotex Nederland betaalde je via je gewone telefoonrekening door diensten aan te bieden via verschillende hoog tarief nummers. (Destijds 06-7xxx nummers; tegenwoordig zouden 09xx- nummers worden gebruikt) De kosten waren derhalve afhankelijk van het minuut-tarief van het inbelnummer en de tijd dat je online was.
* de content aanbieders van Videotex Nederland (hierna VTN) waren zelf verantwoordelijk voor het hosten van hun dienst. De verbinding tussen de centrale inbelmodems en de decentrale hosts van de exploitanten / content-providers liep via het pakketgeschakelde netwerk Datanet 1 (via het X.25-protocol dus)
* de exploitanten van de verschillende diensten kregen, afhankelijk van het gebruikte tariefnummer een percentage van de opbrengst uitgekeerd. Elke maand ontvingen zij een vergoeding voor elke minuut dat een gebruiker verbonden was geweest met hun dienst onder aftrek van de vaste abonnementskosten van de dienstaanbieder (VTN bijvoorbeeld dus) en de kosten van hun Datanet 1 aansluiting van KPN (c.q. Unisource Business Networks).
* Bij Viditel kon je direct omschakelen van een bepaalde categorie content naar een geheel andere door het invoeren van het juiste pagina nummer. Bij VTN zette je echt een sessie op met een bepaalde host / content-aanbieder, en als je naar een andere aanbieder wilde gaan moest je de actieve sessie verbreken en een nieuwe sessie opzetten met de nieuwe aanbieder. En als het tarief van de nieuwe dienstaanbieder anders was dan betekende dat ook het verbreken van de modemverbinding om vervolgens opnieuw in te bellen naar het juiste tariefnummer.
* Viditel was echt gericht op de zakelijke gebruiker en serieuze informatie. Via de diensten van VTN kon je ook toegang krijgen tot een groot aantal diensten die gericht waren op particuliere gebruikers. Er waren diverse aanbieders in de categorie ontspanning en vrije tijd - meestal een eufemisme voor chatboxen en/of porno/seks.
* Naast de publiek toegankelijke VTN-diensten bestonden er ook besloten netwerken waarbij de gebruiker moest inloggen (en dus een abonnement hebben) voordat hij het keuzescherm kreeg waarin de gebruiker de gewenste dienst kon kiezen. Voorbeelden waren TravelNet (reisbranche) en RDWNet (APK-afmeldingen enz.) De aanbieder van een dienst op het publieke (open) VTN net of een van de besloten netwerken kon kiezen om de gebruikers voor toegang te laten inloggen, maar dat moest hij binnen zijn eigen omgeving regelen, terwijl bij Viditel authenticatie en autorisatie centraal geregeld werd zodra de verbinding tot stand was gebracht. VTN-diensten die eigen authenticatie vereisten waren vooral te vinden achter de gratis- en de lagetariefnummers.Toen de belangstelling voor de diensten van VTN afnam door de opkomst van internet gebruikte KPN de mensen en organisatie van VTN om ook die markt te betreden via World Access en later ook Planet Internet en Het Net. Naast videotex waren er in de jaren 80 en 90 ook veel bulletin board systems (BBS) actief. Deze hadden 80 karakters per regel maar waren beperkt tot de ASCII-tekenset. Pas met de komst van de personal computer werden kleuren toegevoegd (de zogenaamde ANSI-BBS systemen). (nl)
- Видеотекс (англ. Videotex) — разработанная в 1970-е годы в Великобритании система доступа к автоматизированным базам данных на основе использования телефонных каналов, телевизоров и клавиатуры. Система была введена в эксплуатацию компанией British Telecom. В 1974 году исследовательская лаборатория британской почтовой службы продемонстрировала систему , первую в мире систему видеотекса, затем переименованную в . В 1979 году началась коммерческая эксплуатация системы Prestel, которая продолжалась до 1994 года. Вскоре эта система распространилась и в других странах Западной Европы. В 1981 году Prestel International был доступен в 9 странах. В Нидерландах, Финляндии и Западной Германии разрабатывались свои национальные системы, основанные на подобных технологиях. Абонент системы, набрав номер, через АТС выходил на информационный центр. Получив вызов, ЭВМ посылала в линию сигнал, услышав который абонент переключал телефонную линию на вход модема и получал доступ к ЭВМ через свой блок ввода данных. Для ведения диалога с ЭВМ абонент сообщал ей свой абонентский номер. После этого запрашиваемая информация выводилась на экран телевизора абонента. Видеотекс предоставлял новости, сводки погоды, цены на товары, путеводители по театрам и кинотеатрам и т. п. Видеотекс также нашёл широкое применение в банковском деле. Видеотекс сыграл, особенно в Европе, существенную историческую роль в развитии электронной коммуникации. Именно видеотекс позволил сделать достаточно абстрактное понятие интерактивность реально применимым. Наибольшее развитие видеотекс получил во Франции, где эта система получила название «Минитель». Три европейских стандарта видеотекса, официально утверждённые (СЕРТ), отражают историю параллельного развития видеотекса в ФРГ (СЕПТ1 или ВТХ), во Франции (СЕПТ2 или Teletel) и в Великобритании (СЕПТ3 или Prestel). (ru)
- Videotex (initialt kallat Teledata) var en modembaserad Text-TV-liknande teknik som har beskrivits som en föregångare till Internet, och också kan jämföras med BBS:er. Systemet tillhandahöll textinformation från företag och myndigheter via telefonnätet till särskilda terminaler, och visades på en TV-skärm. Engelsmannen uppfann Videotexsystemet 1974. I England lanserades tjänsten under namnet , och fick viss framgång i några år. I Frankrike, under namnet Minitel, rönte systemet framgång eftersom man erbjöd gratis terminaler och tillgång till telefonkatalogen. (sv)
|
| rdfs:comment
|
- Videoteks adalah pelayanan informasi interaktif dari komputer pusat yang memungkinkan individu untuk meminta kerangka informasi dari komputer pusat melalui telepon atau kabel, untuk ditampilkan ada layar tampilan video (umumya televisi rumah). (in)
- 비디오텍스(videotex, interactive videotex)는 최종 사용자 정보 시스템의 초기 구현체들 가운데 하나이다. 1970년대 말부터 2010년대 초까지 사용자에게 컴퓨터같은 형식으로 정보를 전달하기 위해 사용되었으며 보통 텔레비전이나 단순 단말기에 표시되었다. 엄밀히 말해 비디오텍스는 상호작용 콘텐츠를 제공하고 이를 텔레비전 등 비디오 모니터로 표시하고 모델을 사용하여 양방향으로 데이터를 전송하는 시스템을 말한다. 가까운 친척격 단어로 한 방향으로만 데이터를 전달하고 보통은 텔레비전 신호로 인코딩되는 텔레텍스트가 있다. 이러한 시스템들은 모두 뷰데이터(viewdata)로 부른다. 현대의 인터넷과 달리 전통적인 비디오텍스 서비스들은 상당히 중앙 집중식이다. 더 넓은 정의로서 비디오텍스는 인터넷, 게시판 시스템, 온라인 서비스 제공자를 포함한 서비스, 심지어는 공항의 출발/도착 디스플레이를 의미하기 위해 사용될 수 있다. 프랑스의 미니텔을 제외하고 비디오텍스는 대중 시장에 그다지 매혹적인 부분은 아니었다. 1980년대 말까지 몇몇의 틈새 부문의 분야로 필연적으로 국한되었다. (ko)
- Il videotex è stato il primo esempio di rete di telecomunicazioni per la diffusione di dati e messaggistica a livello mondiale. Il sistema, sviluppato dalla fine degli anni settanta fino alla metà degli anni ottanta del XX secolo, permetteva agli utenti di trasmettere informazioni (generalmente pagine di testo) che venivano visualizzate solitamente sul televisore di casa. (it)
- Videotex (initialt kallat Teledata) var en modembaserad Text-TV-liknande teknik som har beskrivits som en föregångare till Internet, och också kan jämföras med BBS:er. Systemet tillhandahöll textinformation från företag och myndigheter via telefonnätet till särskilda terminaler, och visades på en TV-skärm. Engelsmannen uppfann Videotexsystemet 1974. I England lanserades tjänsten under namnet , och fick viss framgång i några år. I Frankrike, under namnet Minitel, rönte systemet framgång eftersom man erbjöd gratis terminaler och tillgång till telefonkatalogen. (sv)
- El videotex es defineix com una aplicació interactiva que permet difondre, a través d'una xarxa de telecomunicacions, informació de forma paginada subministrada per un sistema informàtic i visualitzada sobre un terminal i una línia telefònica. Ha quedat obsolet amb l'aparició d'internet i actualment ja no funciona. Es manté l'article com a font d'informació. (ca)
- Videotex war eine der ersten Umsetzungen eines Endbenutzer-Informationssystems. Beginnend mit den späten 1970er Jahren bis zu den frühen 2010ern wurde es benutzt, um Informationen (gewöhnlich Textseiten) an Benutzer in computerisierter Form auszuliefern, typischerweise dargestellt auf einem Fernsehgerät oder Computerterminal. (de)
- El videotex, en España comercializado por Telefónica como Ibertex, se define como una aplicación interactiva que permite difundir, a través de una red de telecomunicación, información de forma paginada suministrada por un sistema informático y visualizada sobre un terminal y una línea telefónica. En España fue sustituido por InfoVía. (es)
- Le Vidéotex est un service de télécommunications permettant l'envoi de pages composées de textes et de graphismes simples à un utilisateur en réponse à une requête de ce dernier (interactivité). Ces pages sont destinées à être visualisées sur un écran cathodique, par exemple sur une télévision ou tout autre écran au format de la télévision. Le Minitel français est le terminal adapté à ce service. Le nom du terminal a fini par être utilisé, dans le langage courant, comme nom générique du service et est donc en français devenu synonyme de Vidéotex. Le service utilise une norme de communication basée sur une syntaxe de description des pages. Le service Télétel (ou Minitel) utilise la norme Antiope (Option 2 de la norme internationale T.100) (fr)
- Videotex (or interactive videotex) was one of the earliest implementations of an end-user information system. From the late 1970s to early 2010s, it was used to deliver information (usually pages of text) to a user in computer-like format, typically to be displayed on a television or a dumb terminal. Videotex in its broader definition can be used to refer to any such service, including teletext, the Internet, bulletin board systems, online service providers, and even the arrival/departure displays at an airport. This usage is no longer common. (en)
- ビデオテックス (Videotex) は、電話回線を通じて、文字・画像・簡易動画を送受信するコンピュータネットワークシステム。家庭や企業にある情報端末機器と、画像や文字データを持つ情報センタを接続し、センタに保存された情報を情報端末機器に映し出す。汎用のパーソナルコンピュータ（パソコン）が、個人用にはまだ高価であった1980年代に登場した。Video と Text から作られた造語で、略称はVTX。 (ja)
- Videotex was een interactief communicatiesysteem uit het einde van de 20e eeuw. In 1971 werd bij de BBC volop geëxperimenteerd met het aanbieden van tekstuele informatie aan consumenten via de televisie onder de naam 'Ceefax'. In datzelfde jaar werd door de Britse post 'View data' gedemonstreerd, 's werelds eerste videotexsysteem ('videotekst' bestond reeds als merknaam en daarom werd voor een afgekorte variant gekozen). Het lay-outprincipe was gebaseerd op het -protocol, met zeven kleuren, 40 karakters per regel en 24 regels per pagina. Videotex werd niet via een televisiesignaal verspreid, maar via een telefoonlijn met modem en werd hierdoor interactief. Pagina's werden geconsulteerd door menucijfers in te tikken of door rechtstreeks naar een paginanummer te springen (met het beroemde 's (nl)
- Wideoteks był jedną z najwcześniejszych realizacji systemu informacyjnego dla użytkownika końcowego. Od wczesnych lat 70 do połowy lat 80 był wykorzystywany do dostarczania informacji (zwykle w postaci stron tekstu) w formacie stosownym do wyświetlania na ekranie telewizora lub specjalnego terminala. Francuski Minitel jest przykładem usługi wideoteksu, która prawdopodobnie odniosła największy sukces na świecie. Standard wideoteksu stanowią dokumenty CEPT, obecnie udostępniane w postaci dokumentów ETSI. (pl)
- Видеотекс (англ. Videotex) — разработанная в 1970-е годы в Великобритании система доступа к автоматизированным базам данных на основе использования телефонных каналов, телевизоров и клавиатуры. Система была введена в эксплуатацию компанией British Telecom. В 1974 году исследовательская лаборатория британской почтовой службы продемонстрировала систему , первую в мире систему видеотекса, затем переименованную в . В 1979 году началась коммерческая эксплуатация системы Prestel, которая продолжалась до 1994 года. (ru)
|
