| rdfs:comment
| - Descriptive poetry is the name given to a class of literature that belongs mainly to the 16th, 17th and 18th centuries in Europe. From the earliest times, all poetry not subjectively lyrical was apt to indulge in ornament which might be named descriptive. But the critics of the 17th century formed a distinction between the representations of the ancients and those of the moderns. Boileau stated that, while Virgil paints, Tasso describes. This may be a useful indication in defining not what should, but what in practice has been called descriptive poetry. (en)
- Poemat opisowy – utwór wierszowany, którego podstawową formą podawczą jest opis. Przedmiotem opisu jest przyroda, krajobraz, przedmioty kulturowe, zajęcia ludzi (gospodarowanie na wsi); opisowi towarzyszy ton dydaktyczny, nierzadko w takim poemacie obecna jest refleksja filozoficzna. Początki gatunkowi dały Georgiki Wergiliusza, do których nawiązał później klasycyzm. W oświeceniu to jeden z wiodących gatunków niefabularnej epiki dydaktyczno-filozoficznej, którego rozkwit przypadał w całej Europie na XVIII w., a w Polsce dopiero na XIX w. (pl)
|
| has abstract
| - Descriptive poetry is the name given to a class of literature that belongs mainly to the 16th, 17th and 18th centuries in Europe. From the earliest times, all poetry not subjectively lyrical was apt to indulge in ornament which might be named descriptive. But the critics of the 17th century formed a distinction between the representations of the ancients and those of the moderns. Boileau stated that, while Virgil paints, Tasso describes. This may be a useful indication in defining not what should, but what in practice has been called descriptive poetry. "[Descriptive poetry] is poetry in which it is not imaginative passion that prevails, but a didactic purpose or even something of the instinct of a sublimated auctioneer. In other words, the landscape, architecture, still life or whatever may be the object of the poet's attention, is not used as an accessory, but is itself the centre of interest. In this sense, it is not correct to call poetry in which description is only the occasional ornament of a poem and not its central subject, descriptive poetry. The landscape or still life must fill the canvas or, if human interest is introduced, that must be treated as an accessory. Thus, in the Hero and Leander of Marlowe and in the Alastor of Shelley, description of a very brilliant kind is largely introduced. Yet, these are not examples of what is technically called descriptive poetry because it is not the strait between Sestos and Abydos and it is not the flora of a tropical glen, which concentrates the attention of the one poet or of the other, but it is an example of physical passion in the one case and of intellectual passion in the other, which is diagnosed and dilated on. On the other hand, James Thomson's The Seasons, in which landscape takes the central place, and Drayton's Polyolbion, where everything is sacrificed to a topographical progress through Britain, are strictly descriptive."—Edmund Gosse in Encyclopædia Britannica Eleventh Edition. (en)
- Poemat opisowy – utwór wierszowany, którego podstawową formą podawczą jest opis. Przedmiotem opisu jest przyroda, krajobraz, przedmioty kulturowe, zajęcia ludzi (gospodarowanie na wsi); opisowi towarzyszy ton dydaktyczny, nierzadko w takim poemacie obecna jest refleksja filozoficzna. Początki gatunkowi dały Georgiki Wergiliusza, do których nawiązał później klasycyzm. W oświeceniu to jeden z wiodących gatunków niefabularnej epiki dydaktyczno-filozoficznej, którego rozkwit przypadał w całej Europie na XVIII w., a w Polsce dopiero na XIX w. Opisowa prezentacja wybranych fragmentów świata przedstawionego pełniła nade wszystko funkcję filozoficzno-umoralniającą, stając się jednym z ogniw oświeceniowego, racjonalistycznego postrzegania świata oraz miejsca, jakie wyznaczono w nim „oświeconemu”, nowożytnemu człowiekowi. Dwa najwybitniejsze w literaturze światowej poematy opisowe, Pory roku Jamesa Thomsona oraz Ziemianin Jacques’a Delille’a, były hołdem złożonym oświeceniowemu przyrodoznawstwu i fizyce. Pierwszemu z wymienionych utworów patronował Isaac Newton ze swą wizją uporządkowanego kosmosu, w którym rządzą odkrywane przez umysł ludzki odwieczne prawa fizyki, drugiemu zaś – George-Louis Leclerc de Buffon, autor kilkutomowej, niezwykle popularnej w XVIII w. Historii naturalnej (1794) oraz Epok natury (1786). Nowożytne poematy opisowe w ich wersji oświeceniowej miały ambicje pogodzenia triumfującego scjentyzmu z literackością, empirycznej refleksji i przyrodzie z pasją subiektywnego opisywania świata. Utwory takie korzystały również z filozofii i etyki pragmatycznej J. Locke'a, dla którego człowiek stawał się kreatorem rzeczywistości, twórca na miarę swoich potrzeb i geniuszu. Poeci klasycystyczni odwoływali się poza tym chętnie do formuły Horacego pochodzącej z Listu do Pizonów: ut pictura poesis (poemat to jak obraz), wyrażającej pogląd o pokrewieństwie poezji i malarstwa opisowego – dwóch dziedzin sztuki posługujących się zasadą imitacji, naśladowania natury. (pl)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)